gisteren stoutmoedig kattenbrokjes eten

nu stijf, kapot speelgoed

morgen eet ik je als eitje

19-10-2005 om 22:08 geschreven door jovo

niets bijzonders te melden vandaag
het roodborstje is terug
een muis eet haar laatste avondmaal
uit de kattenbrokjesbak
en het is volle maan
helder, koud en stil

17-10-2005 om 23:19 geschreven door jovo

wie nooit omhoog kijkt
voeten stevig op de grond
mist wel de sterren...

15-10-2005 om 22:17 geschreven door jovo

14-10-2005 om 00:00 geschreven door jovo

Alles is moe en kan niet stilstaan
de zon, de wind, het uur
er sluipt een oude droom
tussen de bomen, het land
wordt een poort
naar jaren her

13-10-2005 om 00:00 geschreven door jovo

I feel more and more detached
from the outside world,
from crowds, from the public
and from anything mechanized

I prefer mainly to be alone

11-10-2005 om 22:35 geschreven door jovo

Enkel dit – enkel deze vrijheid
van de dingen in hun wezen,
wat zijzelf niet zijn
maar wel hun gratie.
het geluid van water is niet vloeibaar
maar geluk dat te beurt valt, omdat,
omdat…

de wind is geen kracht, maar
het geluk dat beweegt, de takken
die zweven en buigen, opgezweept
door het geluk, bladeren klimmend,
de roestige hopen naalden en vuil
die composteren, bijeenkoeken,
en vormen en gevolgen voorstellen
van onherstelbare
vreugde.

doe niet maar enkel dit
het geluid van water scherend
over de dingen, een stemmen
van het vitale instrument, nooit gelukt
tenzij in het zijn, in dit tintelen alleen.

geen herkomst, noch aankomst
of vertrek, alleen maar beweging die
niet is, maar die wordt gevoeld, nabij is,
hier is en toch weer niet, een flits,
een steen, een besef van wolken.

11-10-2005 om 21:08 geschreven door jovo

het is die lange avond
dat ze gebogen bladert
in de weemoed van haar denken

de stilte ommantelt haar
met gesloten ogen
ze glijdt in onderstroom
traag voorbij de rimpels van haar dagen

ze splijt hun klamme schaduw open
rilt hun kilte bot
tot ze drijven kan op haar gedachten
tot ze er roerloos stil op slapen kan

10-10-2005 om 20:32 geschreven door jovo

dat het gras, terwijl de dag
met uren groeit, geeuwend
zijn tenen telt,
duiven uit de bomen komen
vallen, van verveling
ingeslapen,
wolken, moe van 't zweven
te voet hun reizen verder zetten,
en ikzelf met ouwe zolen
de straatstenen voor de duizendste
keer gladslijp,
om op een onverdacht moment
omhelsd en gekust te worden.

09-10-2005 om 22:05 geschreven door jovo

Tastbaar was je, lief licht op mijn leefland
lichtelief was ik in jouw land en leefde,
vond mijn woorden niet en toch weer,
steeds weer jij mijn gedicht
en ik jouw woorden

we waren diep toch niet diep genoeg
en je ging…
liet alles achter: leegte geen lucht
met schamele woorden wordt er gedicht

maar het wordt niet meer woord
en nooit meer als vroeger -
overweg overwacht nacht

jouw lied, mijn gedicht
klinken voortaan apart

08-10-2005 om 00:00 geschreven door jovo

de spiegeling
dient ontspiegeld
het woord herwoord

verlaat de weg
tot aan de grens
van het zwijgen

waar geringer groter is
het woord als waarheid
weer onderkomen vindt.

07-10-2005 om 23:12 geschreven door jovo

zwermen vogels verzamelen
zuidwaarts bestemd
mijn koffer ongepakt

07-10-2005 om 00:22 geschreven door jovo

de avond hangt stil boven de stad
bewegingloos als op een foto,
een filter van lila schemer
verkorrelt het panorama,
dringt erin door
als losse thee
in kokend water

en verkleurt het leven
zoals de dingen
op een oude polaroid
die mij nog later,
wanneer ik hoop te vergeten,
zal herinneren
aan verliefdheidsvlagen
waarin jouw naam wappert
als een verloren sjaal
op schuwe winterdagen

05-10-2005 om 20:06 geschreven door jovo

ik stierf als mineraal en werd een plant;
ik stierf als plant en verscheen weer als dier;
ik stierf als dier en werd een mens;
waarom zou ik dan bang zijn?
wanneer werd ik minder door te sterven?

de volgende keer zal ik als mens sterven
opdat ik vleugels krijg als een engel.
en ook van hieruit moet ik pogen verder te komen: 
op vleugels zal ik verdergaan,
boven de engelen mij verheffen;

wat ik dan zal worden,
ik kan het me niet voorstellen.

04-10-2005 om 21:45 geschreven door jovo

when you are old and grey and full of sleep,
and nodding by the fire, take down this book,
and slowly read, and dream of the soft look
your eyes had once, and of their shadows deep;

how many loved your moments of glad grace,
and loved your beauty with love false or true,
but I loved the pilgrim soul in you,
and loved the sorrows of your changing face;

and bending down beside the glowing bars,
murmur, a little sadly, how love fled
and paced upon the mountains overhead
and hid his face amid a crowd of stars

03-10-2005 om 22:34 geschreven door jovo

ik open het raam en laat het najaar binnen,
het onuitsprekelijke, het van weleer
en van altijd. als ik één ding begeer
is het: dit tot het laatst beminnen.

teder herfstblad
spoedig val je

groeikracht voor nieuw leven

02-10-2005 om 21:37 geschreven door jovo

ochtendzon op
rood verkleurde herfstbladeren

mijn hart verwarmt

02-10-2005 om 09:04 geschreven door jovo

intussen huist ze al zo lang in mijn hoofd
en al zo bijna overal - maar wie ze is

01-10-2005 om 23:48 geschreven door jovo