Op een diner om fondsen te werven voor een Amerikaanse school
           ten behoeve van  gehandicapte kinderen hield één van de ouders
           een toespraak die door de aanwezigen niet meer vergeten zou
           worden. Na een woord van dank en waardering aan de school en
           haar directie stelde hij een vraag: "Wanneer de natuur geen
           externe bemoeienis kent, functioneert alles in de natuur
           volmaakt.  Toch kan mijn zoon niet leren zoals andere kinderen.
           Hij begrijpt minder dan andere kinderen. Waar is de natuurlijke
           volmaaktheid als het om mijn zoon gaat?"

           De zaal viel helemaal stil bij deze vraag, en de vader
           vervolgde zijn toespraak:  "Ik denk dat als een kind als onze
           Shay op de wereld komt, er zich dan een kans voordoet om onze
           ware menselijke aard te tonen, namelijk op de manier waarop wij
           met zo'n kind omgaan."

           Daarna kwam hij met het volgende verhaal.

           Shay en zijn vader liepen langs een park waar enkele jongens
           die  Shay kende baseball speelden. Shay vroeg zijn vader: "Denk
           je dat ik mee mag doen?"

           Zijn vader wist dat de meeste jongens liever niet iemand als
           Shay in hun team hadden, maar aan de andere kant zag hij ook in
           dat als zijn  zoon mee mocht doen, hij een hoognodig gevoel van
           'er bij horen' zou krijgen. Dus liep hij op één van de jongens
           af en vroeg of Shay mee mocht spelen. De jongen keek om zich
           heen voor steun, maar omdat niemand reageerde,nam hij zelf een
           besluit en antwoordde: "We staan zes punten achter en we spelen
           al in de achtste inning. Als het aan mij ligt kan Shay meedoen,
           en we kijken wel of we hem aan slag kunnen krijgen in de
           negende inning."

           Aan het eind van de achtste inning scoorde het team waar Shay
           in mee deed een paar punten, maar ze lagen nog steeds drie
           punten achter. Op het hoogtepunt van de negende inning kreeg
           Shay een handschoen en een plaats als verrevelder. Ondanks dat
           er geen bal zijn kant op kwam, was
           hij duidelijk heel opgewonden dat hij zomaar stond opgesteld.
           Hij had een grijns van oor tot oor als zijn vader vanaf de
           zijlijn naar hem zwaaide. Tegen het einde van de negende inning
           scoorde het team waarin Shay speelde weer. Met twee punten te
           gaan en alle honken bezet was de potentiële
           winnende slag aan de beurt, en het was Shay's beurt. Zouden ze
           op zo'n cruciaal moment in de wedstrijd Shay laten spelen en de
           kans lopen om te verliezen?
           Verrassend genoeg kreeg Shay het slaghout. Iedereen wist dat
           een rake slag gewoon onmogelijk was, omdat Shay niet eens wist
           hoe hij de knuppel moest vasthouden, laat staan dat hij er een
           bal mee kon raken. Maar Shay ging op de thuisplaat staan, en de
           werper deed een paar passen naar voren om de bal zachtjes te
           gooien zodat er een kans bestond dat Shay hem zou raken.

           De eerste worp kwam op hem af, Shay sloeg er maar een slag naar
           en miste. Daarop kwam de werper nog een paar passen naar voren
           om de bal heel zacht te werpen. De bal kwam en Shay raakte de
           bal die pardoes over de grond recht op de werper af rolde. De
           werper pakte de slappe bal op en had alle tijd om de bal naar
           het eerste honk te gooien. Shay zou dan uit zijn en
           het hele spel zou dan over zijn. In plaats daarvan pakte de
           werper de bal op, draaide zich om en wierp de bal met een hoge
           boog naar rechts, helemaal buiten het bereik van de eerste
           honkman. Ineens begon iedereen te roepen: "Shay, ren naar het
           eerste! Ren naar het eerste honk." Shay had nog nooit in zijn
           leventje het eerste honk bereikt. Hij hobbelde verschrikt langs
           de baseline met wijd opengesperde ogen, en iedereen riep: "Naar
           het tweede, ren naar het tweede honk."

           Tegen de tijd dat Shay over het eerste honk hinkelde, had de
           speler op het rechterveld de bal. Hij had de bal naar het
           tweede honk kunnen gooien,en dan was Shay uit. Maar hij begreep
           de bedoelingen van de werper en gooide opzettelijk hoog over
           het derde honk. Shay rende zo goed als hij
           kon naar het tweede honk, terwijl de renners voor hem als
           gekken de honken passeerden op weg naar het thuishonk. Shay
           bereikte hijgend het tweede honk, en de korte stop van de
           tegenpartij holde op hem af om hem de goede richting op te
           helpen naar het volgende honk terwijl hij riep: "Ren naar het
           derde!" Tegen de tijd dat hij het derde honk bereikte,
           schreeuwden de jongens van beide teams: "Shay, naar de
           thuisplaat, ren naar de thuisplaat."  Shay strompelde naar
           de thuisplaat en raakte het honk.

           Iedereen was door het dolle heen en juichte hem toe alsof hij
           een homerun had geslagen, en de wedstrijd voor zijn team had
           gewonnen. "Op die dag," zei de vader zacht, terwijl de tranen
           langs zijn wangen drupten, "op die dag brachten de jongens van
           beide teams een stukje onvoorwaardelijke liefde en
           menselijkheid in het spel..."


           Ik ben er van overtuigd dat wij allemaal het verschil uit maken.
           We hebben allemaal dagelijks honderden gelegenheden om de volmaakte orde van de
           natuur te helpen. Er zijn ontelbaar triviale interacties tussen mensen die ons de keus
           laten: geven we elkaar een vonkje Licht &  Liefde door, of laten we de 
           gelegenheid liggen, waardoor de wereld weer iets kouder wordt?

27-12-2007 om 22:18 geschreven door Mystral

27-12-2007 om 22:18 geschreven door Mystral

27-12-2007 om 22:18 geschreven door Mystral