met de gemeenten HALEN - HERK-DE-STAD - LUMMEN Ooit, op een steenworp, waren we een oergezellig dorp. Nu vreemdelingen voor mekaar in dé stad!
15-01-2007
Nieuw bestuur Jong N-VA Limburg verkozen
Ondanks de samengok van N-VA met CD&V te Herk-de-Stad tijdens de jongste gemeenteraadsverkiezingen, maar niet aan het nieuwe bestuur mochten deelnemen, laten de jongeren het zich niet aan hun hart komen, kijken toekomstgericht en dringen zich opvallend goed in de provinciale bestuursrangen binnen. Een bestuur dat een nieuw gelaat kreeg in december 2006.
Onlangs verkoos Jong N-VA Limburg haar nieuw provinciaal bestuur en de provinciale afvaardiging voor de Nationale Raad van Jong N-VA, de verkiezing vond plaats in Genk. Onder grote belangstelling van de Limburgse Jong N-VA-leden werd Nele Plusquin uit Bilzen verkozen tot Provinciale voorzitter. Als voorzitter maakt Nele Plusquin nu ook deel uit van het nationale bestuur en dit voor een periode van 2 jaar. Het nieuwe bestuur van Jong N-VA Limburg bestaat voorts uit secretaris Tony Tilkens uit Sint-Truiden, penningmeester Nick Mols uit Herk-de-Stad en de bestuursleden Wim Berden uit Herk-de-Stad, Katja Verheyen uit Bree en Sophie Follong uit Bilzen.
Als Provinciale afvaardiging van Jong N-VA Limburg in de Nationale Raad van Jong N-VA werden Tony Tilkens uit Sint-Truiden, Jef Jaenen uit Herk-de-Stad, Frederik Swennen uit Peer en Jill Lobbestael uit Bilzen verkozen, Nele Plusquin zetelt uiteraard ook in de Nationale Raad.
Jong N-VA Limburg kende het laatste jaar vooral een opkomst van gemotiveerde leden, de zoektocht naar vrouwelijke intelligentie werpt nu zijn vruchten af, maar liefst 5 van de 11 bestuursleden zijn vrouwen, ook in de Nationale Raad werden er 2 vrouwen op 6 personen afgevaardigd.
Binnen enkele weken zal Jong N-VA Limburg hun krijtlijnen voor 2007-2009 uittekenen, ondertussen werken ze keihard verder aan de uitbouw van de lokale afdelingen. Op 2 jaar tijd werden Jong N-VA Sint-Truiden, Herk-de-Stad, Lommel, Bilzen, Limburgse Kempen en Lummen opgericht.
Tegenbezoek van Herk-de-Stad aan Oborniki (25-04-2006)
Burgemeester Anna Rydzewska van Oborniki samen met burgemeester Paul Buekers van Herk-de-Stad
Vrijdag aanstaande vertrekken we naar Oborniki. Ikzelf vertrek rond 4u00 in de morgen samen met onze burgemeester en een paar schepenen. Verleden jaar einde april is een delegatie van Oborniki in Herk-de-Stad op bezoek geweest.
De Herkse delegatie brengt volgend weekend een tegenbezoekje. Een samenwerkingsovereenkomst tussen beide gemeenten wordt bij die gelegenheid ondertekend.
André moet vrijdag nog werken en kan pas in de namiddag vertrekken...
Normaalgezien zouden we blijven tot 9 mei. Jammergenoeg hebben enkele problemen roet in het eten gestrooid en moeten we maandag 1 mei al terug naar België komen. Wanneer we terug gaan voor langere periode kan ik nog niet zeggen. Dat hangt af van verschillende factoren....
We zullen tevreden moeten zijn met een blitzbezoek...
Ooit bestond het kanton Herk-de-Stad uit maar even veertien kleinere dorpjes rond hun kerktorens en tussen de vele rivieren. Sinds de laatste fusie op 1 januari 1977 werd het zo goed als het kleinste kanton van de provincie Limburg, nogmaals verkleind met 4 gemeenten (Spalbeek, Kermt, Stevoort en Wijer) uiteindelijk herleid tot de huidige drie, bijna even grote landelijke gemeenten van elk zo'n 10.000 inwoners. Samen zijn we ruim goed voor zo'n 35.000 lichamen op zoek naar een honkvaste ziel als aanlegsteiger. De juiste cijfers komen we nog wel regelmatig tegen in de publicaties. In elk geval de fusie-evolie kent allesbehalve historische achtergronden. Politieke machts-funderingen, waarvan je vandaag geen steen meer overeind vindt, waren dé peilers waarop de latere Europese grootwordingsgedachte vloeiden. Beter (politiek) zicht en greep op een veertigtal gemeenten dan ruim 200 Limburgse eigengetinte dorpjes waarvan Herstappe nog symbolisch onder de 100 inwoners mocht blijven.
Naast de vele verhalen en anekdoten die de streek ooit veilig, kleurrijk of onveilig maakten zoeken we naar de historische achtergronden en evoluties van elk kerkdorp of overlappende verhalen in het verre of nabije verleden in woord, geluid en beeld van deze roots die met de waterlopen rond de rivier De Demer de Limburgse zanderige Kempen en de leemse Haspengouwen scheiden. De diversiteit in de karakters van z'n inwoners liegen er niet om. Hopelijk vind jouw zieltje er af en toe een haventje om aan te leggen of zelfs een riekje om er wat hooi bij te gooien. Jij en wij! Beter kan niet, want voor ons alleen lijkt me die uitdaging veel te omvangrijk. M'n mailbox staat dag en nacht, zelfs in het weekeind, voor je open en als je er om vraagt wordt de anonimiteit totaal gerespecteerd, wat niet inhoudt dat we naamloze berichten zomaar kunnen publiceren als ze ongeloofwaardig in onze mailbox belanden...
Hopelijk wordt deze weblog een start van een oneindig mooi verhaal, een onvoltooide symphonie, waarin lief en leed uit deze mooie streek elkaar kunnen vinden en vooral met elkaar verzoenen. Regelmatig zal ikzelf moeten toegeven dat ik ooit en nog fout dacht en uitvoerde.
Historiek en romantiek liggen nu eenmaal niet zo ver uit mekaar. Ambiorix zal ooit ook anders geleefd hebben dan we hem vandaag vanuit de geschiedenisboeken kennen en dat is toch zo'n 2000 jaar geleden. Zelfs in de recentst neergeschreven historieken schrijft men wat men graag kwijt wil. In elk geval: Met rook is het vuur heel nabij!
Heb je oude teksten, knipsels, foto's, zichtkaarten, heemkundige publicaties of ken je nog zelf mooie verhalen met hele of halve waarheden... of anecdoten over onze dorpsfiguren? Laat het gewoon even weten. Je krijgt alvast al het uitgeleende materiaal terug of het wordt, met uw toestemming natuurlijk, bij u aan huis gefotografeerd of digitaal opgenomen. Voor omvangrijke uitgaven verwijzen we naar onze bibliotheken, Heemkundige Kringen of de plaatsen waar deze publicaties al dan niet beschikbaar liggen. Ook op onze bibliotheken en Kringen uit de regio rekenen we.
In elk geval spitten we in het verleden van het westelijke Limburgse hoekje dat leunt tegen de provincies Brabant en Antwerpen met al de deeldorpen van de huidige 3 gemeenten: Herk-de-Stad, Halen en Lummen met daarbij de vroegere deeldorpen Stevoort, Spalbeek, Kermt en Wijer die opgeslorpt werden door de gemeenten Hasselt en Kozen. Vraag blijft ook nog of we niet enkele grotere gehuchten of ex-gemeenten van het kanton een eigen plaatsje gunnen tussen deze deeldorpen?
Voor alle duidelijkheid nemen we de provinciekaart van voor 1 januari 1977 en kun je op 14 mini-eilandjes de informatie van elke deelgemeente volgen. Op de hoofdsite behandelen we eventuele overlappingen, ruimere verwijzingen en maken we zeker melding van kersvers geplaatste informatie. Naast de historische waarde maken we van deze blog een gezellige samenloop van samenvloeiende info-riviertjes van een stukje landelijk verleden vol herinneringen van toen, gekoppeld aan de hedendaagse beslommeringen.
Niet dat we in het net-knip-en-plak-stramien willen terechtkomen, maar als we figuren met namen noemen, lijkt ons dit noodzakelijk kwaad nog altijd het meest ideale om zo volledig mogelijk jouw aandacht te trekken. Daarvoor zijn we voldoende piraat op het net. Vergeet alvast ons Fotogeniek fotoalbum niet, waar het beeld de spraak overtreft. Overgoten met het nodige scheutje humor raak je zo'n 35 jaar terug - maar digitaal - vertrouwd met het opzet van weleer van een Nawoord in overtreffende trap. Jouw nieuwsjes koppelen we wel even aan een bruikbaar verleden zodat we niet uitsluitend voor een VTM-IQ-publiek het horen-zien en zwijgen-niveau verarmen. Dek je veilig in, want overal zit wel wat achter. Soms achterstevoor... Maar dan rekenen we nog meer op jullie.
Afgelopen week gebeurde er nogal wat in mijn zijstraatjes. Net de krant terzijde gelegd over het artikel dat de kleine ronde puntjes in de kleine centra plots levensgevaarlijk zijn voor de fietsers, dus wegblijven... of we werden opnieuw getracteerd, bij het uitrijden van de straat, richting rond punt, op de wekelijkse traditie: een ongeval ! Gelukkig: -letje ! Dit keer lag er geen verwrongen fiets en was de ondeugd vermoedelijk aan het daglicht ontsnapt.
Alleen de afgebroken plastieken gele rijkskegel vertoonde meer dan de nodige schrammen en opende al maar vlug een bankrekeningske waarop, ook buiten het containerpark, kon, of beter, moest gestort worden. Eigenaardig dat men al vooraf weet dat men die dingen best in rubber of plastiek maakt. Niet ? Dus jullie weten het nu fietsers: mijdt tegenwoordig al de ronde punten of loop best door de weiden als wiegende zeeën met de fiets op de schouder(s) in ploetertempo, ver genoeg van breuken en blauwe plekken, richting verderwaarts. Eigenlijk wilde ik "mountainbiken" gebruiken, maar dat klinkt zo Vlaams dat ik het maar terug in de VanDaele schoof. Dode hoeken voor vrachtwagens of autobussen kunnen maar al te letterlijk genomen worden. Laat het u door dezelfde dikbetaalde rijksspecialisten gezegd zijn die bijna enkele jaren geleden een pro-actie organiseerden voor de superveilige ronde punten. Veelvoudig duurder dan die schietstoelen van verkeersdrempeltjes. Jullie zijn allemaal uitgenodigd om tijdens de ochtendspits eens te komen kijken hoe lang de file hier kan zijn, hoeveel heuveltjes en rondjes die in beslag neemt en hoe een grote vrachtwagen uit de bocht moet om een degelijke bocht te kunnen nemen. Bovendien aan verkeerslichten, gerieflijke sluikblikvangers en borden ontbreekt het zeker niet. Daar kan men het rijk zeker niet op pakken. De fietspaden zijn op komst.
Omdat het zo heerlijk zonnig killig nat was, trok m'n fototoestel me mee richting "centrum" - Hasseltsesteenweg - Herkse Groene Boelvaar. Daar houdt het dan ook op, want de auto-weg werd maar al te letterlijk genomen en de weg werd een pad. Fietspad ! En wat zagen we op het eindpunt van ons begin: Een gehavend Pater Vanwingplein.
Hoe mooi het er vandaag uitziet, hoe vlot men er morgen een stort van kan maken. Het verkeersbord 30 km/u lag er maar zielig bij. Tussen de brokken door kregen we wat meer interesse in dit, voor mij althans - ooit - en dan spreken we toch al van bijna een half eeuwtje geleden - overschotje van het nog niet geklasseerde patrimonium van Herk-de-Stad - dat je enkel tegen kwam als weer iemand, heel omzichtig tussen fruitbomen en op de verlaten dorpsrand zijn laatste rustplaats opzocht. Wij volgden haar of hem daar een laatste keer en stapten mee met de handen gekruisd en gebogen hoofd in de afscheidsstoet. Of het moest 11 november zijn en "in gedachte zie ik het zerkje weer", de ganse adel en military van Herk trok als nieuwelingen naar de helden van toen. Momenten dat wit en zwart nog even boven het bijna helemaal uitgedroogde doopvont werd gehouden. Mijnheer Eugène zaliger op kop met zijn speech al weken in zijn hoofd en nu in hele kleine typlettertjes op papier - wat mij aan zijn beroep herinnerde - in een iet of wat bevende hand. Ik heb nooit anders geweten. Ik zeg nog altijd, zelfs nu nog: "Hij is en was de laatste der Belgen". En zou de afgelopen week niet erg gelukkig geweest zijn met het RTBF-stuntje. De Limburgse krant in mini-formaat zou te klein geweest zijn om zijn reactie(s) te kunnen slikken. Niet één vriend bleef hem nog over. Gelukkig op tijd overleden. Bijna samen met zijn echtgenote. Maar zijn vuurvaste wederkerige gedrevenheid en roodoplopende discussies sierde hem. Ook al waren weinigen akkoord met zijn gefundeerde terugblikken. Hij was ook één van de Nawoord-krullen van het eerste uur die de anti's merkelijk deden stijgeren. Zelfs "De Miester" had hem ooit zijn laatste ideaal afgenomen en hem ooit iets op de mouw gespeld. Al was die toen Vlaamser dan Vlaams. Niet iedereen wist dat hij een siroopglibberig dubbelzijdig scherp mes had.
Zo ! Waar waren we gebleven: Het gehavende Pater Vanwingplein !
Prachtige banken, prachtige verkeersborden, prachtige stenen, prachtig zicht, prachtige muurtjes - allé tot nu behalve dat éne muurtje dat nu uit zijn voegen werd gereden - en een prachtig kunstig borstbeeld van de ooit 86 jaar geworden Jozef Vanwing. Ik herken hem nog aan zijn opgewolde sinterklaasbaard en heel speciale hoed. Dacht ik toch. Maar dat is al zo lang geleden en in die tijd lagen mijn interesses elderser dan nu. Het moet bij de vage indruk blijven. Anderen herinner ik me nog maagdelijk glashelder. Ook al liggen ze nu allen samen, zwijgend, op het afscheidsdomein waar vroeger een overheerlijke perenboompje stond. Van die kleine gele zoete peertjes die je toen nog vantussen de wespen moest vissen als je richting Spekbrug trok. Meestal om te zwemmen. Veel over dat plein kan ik niet kwijt, maar ik weet wel dat indertijd die hoek een wildernis van jewelste was. Toen de Vezer nog geen laan was en de Boel nog alleen maar vaar. Nu een breed fietspad voor een smal criteriumcircuit. Maar goed, daar later misschien iets meer over. De omwoners op die rand zullen elke avond meer dan rustig tevreden naar bed gaan. Voor de rest is het er stilte troef. Zelfs overdag. Maar binnenin krioelt het van de stilte. Een omgevallen kerstboom zorgt nu weer eens voor een beetje honende comotie als supercentrumnieuws. Want zelfs in Herk dreigt de winter in alle stilte aan ons voorbij te schuiven. Of wordt Kerstmis uitgesteld tot volgend jaar ? Ook al voorspelde men voor vannacht ijzel en gladheid. Maar wat mogen we daar nog van geloven ? Dus wie weet zitten we hier morgen terug, nadat we met het fototoestel de nieuwe knelpunten in pixels hebben vastgelegd. Nu even - samengevat - het woord aan de creatieve bloghistoricus van "Ons landje". En wil je nog meer... de link vindt je een stukje lager. Met de groeten van Jef. Vanwing natuurlijk. Want ons Maria en Jozef zijn nog met de Geest onderweg naar de stal. Ook al is ie omgevallen.
*******************************
Het leven van missionaris Jef Vanwing kan je in 4 fases opdelen: De Herkenaar.
Wijlen missionaris Jozef Vanwing zag op 1 april 1884 het levenslicht in de Hasseltsestraat als zevende kind. Zijn ouderlijke huis werd in de Tweede Wereldoorlog zodanig beschadigd dat het samen met de nabijgelegen huizen werd afgebroken. Het is op die plaats dat het Buurtcomité Hasseltse Poort een beeld wilde neerplanten. Zij wisten wat ze wilden en schoten in actie. Het resultaat is een mooi werkstuk van de Schulense beeldhouwer Ludo Thijs, een borstbeeld op ware grootte dat onze dorpsgenoot/oom zal vereeuwigen en dat op 8 juli 2005 is onthuld.. Voor zijn klassieke humaniora ( 1898 tot 1904) belandde pater Vanwing in het Jezuïetencollege van Turnhout. Daarna ging Jozef Vanwing voor zijn noviciaat naar Drongen (1904 tot 1907) en dan studeerde hij filosofie, sociologie en etnologie aan het Filosofisch en Theologisch College in Leuven. Alles in het Frans, wel te verstaan (1889 tot 1911).
De Missionaris Pater Vanwing was missionaris: van 1911 tot 1945.
Een in de jaren 70 zeer bekend journalist, Pierre De Vos, meende dat er in België geen 5 personen waren die Kongo zo goed kenden als deze missionaris.
Terecht kreeg hij van de Bakongo-christenen (van zijn missiegebied) de naam KITONI= die door en door kent en ook KINENE= de sterke
Hij was zeer vertrouwd met het Kongolese volk, hun levensgewoonten en gebruiken. Al van in zijn vroegste jaren interesseerde hij zich voor antropologie en sociologie.
Hij voerde uitgebreide gesprekken met de dorpshoofden. Hij bekeerde en bouwde kerken, Leidde catechisten op. Maar altijd bleek zijn bezorgdheid voor het welzijn van zijn christenen en dus ging hij zich inzetten voor de bestrijding van plaatselijke gezondheidsproblemen zoals bvb de slaapziekte.Zijn grootste aandacht ging naar het onderwijs. Hij bouwde scholen maar leidde ook leerkrachten op.Uit die intense contacten met de plaatselijke bevolking vloeide zijn grote talenkennis voort. Daar haalde hij ook de stof voor zijn omvangrijk werk Etudes Bakongo: histoire et sociologie, religion et magie.
Steeds bleek zijn bezorgdheid om de cultuur van de Bakongo te verzoenen met zijn evangelische boodschap. Zijn respect voor de eigenheid van Kongolezen groeide met de jaren. Samen met heel wat Jezuïetenpaters en -broeders trachtte hij het missiegebied van de Beneden-Kongo dus op alle maatschappelijke vlakken tot ontwikkeling te brengen.
Al die jaren slaagde Pater Vanwing erin zijn werk als scriptor, hem opgelegd door Rome, nauwgezet uit te voeren. Voor heel wat tijdschriften stuurde hij geregeld artikels zoals voor Kongo-revue: Nzo longo. Interessant uit die tijd is zijn De geheime sekte van de Kimpasi en bewonderenswaardig is de uitgave van het Bantu-woordenboek samen met Pater Penders S.J. Het was een bewerking van een Latijns- Spaans- Kongolees woordenboek, een manuscript dat door een Pater Kapucijn werd nagelaten, Joris van Gheel, die in 1652 in Kongo werd vermoord. (bron: http://onslandje.skynetblogs.be/post/3357857/herkdestad--pater-jozef-vanwingplein01 )
Honderden generaties mensen hebben in de Préhistorie in Limburg gewoond.
Het oudste spoor, een stenen voorwerp om te hakken, te snijden en te
graven, is gevonden in Meldert. Het werd waarschijnlijk ongeveer
100.000 jaar geleden vervaardigd door Neanderthalers die hier toen
rondzwierven.
Met vuistbijlen zoals er in Kesselt en Meeuwen-Gruitrode werden
aangetroffen, vilden ze dieren en vervaardigden ze speren. In Schulen
werd een mammoetbot opgegraven, dat door een Neanderthaler als
muziekinstrument werd gebruikt. Omstreeks 10.000 vC doken moderne
mensen op in deze streek, toen een open toendralandschap. Ze maakten
jacht op rendieren, waarvan ze het vlees, de huiden, de beenderen, de
pezen en het gewei gebruikten. In Kanne werd een kampplaats van deze
rendierjagers ontdekt. Deze streken werden ook bezocht omdat er veel
vuursteen te vinden was. Van de vuursteenkernen sloegen de jagers
langwerpige, scherpe stukken vast, waarmee ze stekers en messen
vervaardigden. Hun sporen bleven onder meer achter in Heusden-Zolder,
Lanaken, Lommel en Zonhoven.
Na
10.000 vC werd het klimaat gaandeweg milder, waardoor een dicht
loofwoud ontstond. Kleine groepen jagers/verzamelaars sloegen hun
tenten meestal op bij vennen en langs rivieren in de Kempen en de
Maasvallei. Het onmisbare drinkwater was er altijd vlakbij zodat zich
daar ook wild verzamelde zoals elanden, reeën, everzwijnen en hazen.
Watervogels vormden een relatief makkelijke prooi voor de jagers die er
met pijl en boog op uittrokken. Ze konden kleren en tentzeilen van heel
behoorlijke kwaliteit maken. Voorwerpen van deze mensen werden gevonden
in Hechtel-Eksel, Herk-de-Stad, Houthalen-Helchteren en Opglabbeek.
Vanaf
5.300 vC drongen landbouwers en veetelers uit Centraal-Europa in het
huidige Limburg door, de zgn. Kelten. Zij vestigden zich in het
vruchtbare Zuidoost-Limburg, waarnaar vondsten in Bilzen en Riemst
getuigen. Zij rooiden er het loofhout, bouwden grote lemen huizen,
legden akkers aan en verbouwden granen, peulvruchten en oliehoudende
gewassen. Daarnaast hielden zij runderen, varkens, geiten en schapen.
Zo ontstonden er dorpjes met tussen de drie tot zes hoeven - stallen,
woon- en opslagruimten onder één dak - met ongeveer dertig tot zeventig
inwoners.
Omstreeks
2.200 vC gebruikten de mensen hier de eerste bronzen voorwerpen. Een
zeldzame vondst uit deze tijd is een bronzen dolkje dat waarschijnlijk
als statussymbool in een graf in Meeuwen-Gruitrode werd gelegd. De
begrafenisrituelen wijzigden omstreeks 1.100 vC ingrijpend: de
overledenen ging men niet langer begraven, maar cremeren op een
brandstapel. De resten werden in urnen verzameld en in de grafheuvels
of in vlakgraven op grote urnenvelden bijgezet. Grote grafvelden werden
gevonden te Rekem, Hamont-Achel, Neerpelt, Herk-de-Stad en Tessenderlo.
Omstreeks
700 vC begon de Limburger zijn bronzen voorwerpen en wapens te
vervangen door ijzeren. Een kleine toplaag ging zich onderscheiden van
de grote groep van boeren, herders en ambachtslui. Op het grafveld van
Wijshagen werden uit die tijd naast veertig eenvoudige graven ook drie
rijkere graven ontdekt. Er werden een bronzen geribde emmer, een
ijzeren bit voor een paard en bronzen sierstukjes ontdekt. Voorts lagen
er bronzen mengvaten die als urnen werden gebruikt. Al die producten
waren geïmporteerd uit het Keltische Midden-Rijngebied of de Zuidelijke
Alpen. (Bron: Oud-Limburg)
Voor zover we konden/kunnen terugvinden op het net of oudere publicaties zijn, worden "alle" nieuwsjes, met respect voor de privacy, "van komende betekenis" uit de regio uit het historische of nog recent verleden, hier verzameld en gepubliceerd. Bovendien schenken we heel wat aandacht aan ons het "historisch verleden", zonder een geschiedenisboek te willen worden of enkel zijn. Heel aardig als u ook meezoekt!
