Niet dat we in het net-knip-en-plak-stramien willen terechtkomen, maar als we figuren met namen noemen, lijkt ons dit noodzakelijk kwaad nog altijd het meest ideale om zo volledig mogelijk jouw aandacht te trekken. Daarvoor zijn we voldoende piraat op het net.
Vergeet alvast ons Fotogeniek fotoalbum niet, waar het beeld de spraak overtreft.
Overgoten met het nodige scheutje humor raak je zo'n 35 jaar terug - maar digitaal - vertrouwd met het opzet van weleer van een Nawoord in overtreffende trap.
Jouw nieuwsjes koppelen we wel even aan een bruikbaar verleden zodat we niet uitsluitend voor een VTM-IQ-publiek het horen-zien en zwijgen-niveau verarmen.
Dek je veilig in, want overal zit wel wat achter.
Soms achterstevoor... Maar dan rekenen we nog meer op jullie.

 

Afgelopen week gebeurde er nogal wat in mijn zijstraatjes. Net de krant terzijde gelegd over het artikel dat de kleine ronde puntjes in de kleine centra plots levensgevaarlijk zijn voor de fietsers, dus wegblijven... of we werden opnieuw getracteerd, bij het uitrijden van de straat, richting rond punt, op de wekelijkse traditie: een ongeval ! Gelukkig: -letje ! Dit keer lag er geen verwrongen fiets en was de ondeugd vermoedelijk aan het daglicht ontsnapt. 



Alleen de afgebroken plastieken gele rijkskegel vertoonde meer dan de nodige schrammen en opende al maar vlug een bankrekeningske waarop, ook buiten het containerpark, kon, of beter, moest gestort worden. Eigenaardig dat men al vooraf weet dat men die dingen best in rubber of plastiek maakt. Niet ?
Dus jullie weten het nu fietsers: mijdt tegenwoordig al de ronde punten of loop best door de weiden als wiegende zeeën met de fiets op de schouder(s) in ploetertempo, ver genoeg van breuken en blauwe plekken, richting verderwaarts. Eigenlijk wilde ik "mountainbiken" gebruiken, maar dat klinkt zo Vlaams dat ik het maar terug in de VanDaele schoof.
Dode hoeken voor vrachtwagens of autobussen kunnen maar al te letterlijk genomen worden.
Laat het u door dezelfde dikbetaalde rijksspecialisten gezegd zijn die bijna enkele jaren geleden een pro-actie organiseerden voor de superveilige ronde punten. Veelvoudig duurder dan die schietstoelen van verkeersdrempeltjes. Jullie zijn allemaal uitgenodigd om tijdens de ochtendspits eens te komen kijken hoe lang de file hier kan zijn, hoeveel heuveltjes en rondjes die in beslag neemt en hoe een grote vrachtwagen uit de bocht moet om een degelijke bocht te kunnen nemen. Bovendien aan verkeerslichten, gerieflijke sluikblikvangers en borden ontbreekt het zeker niet.
Daar kan men het rijk zeker niet op pakken. De fietspaden zijn op komst.

   

Omdat het zo heerlijk zonnig killig nat was, trok m'n fototoestel me mee richting "centrum" - Hasseltsesteenweg - Herkse Groene Boelvaar. Daar houdt het dan ook op, want de auto-weg werd maar al te letterlijk genomen en de weg werd een pad. Fietspad ! En wat zagen we op het eindpunt van ons begin: Een gehavend Pater Vanwingplein. 



Hoe mooi het er vandaag uitziet, hoe vlot men er morgen een stort van kan maken.
Het verkeersbord 30 km/u lag er maar zielig bij. Tussen de brokken door kregen we wat meer interesse in dit, voor mij althans - ooit - en dan spreken we toch al van bijna een half eeuwtje geleden - overschotje van het nog niet geklasseerde patrimonium van Herk-de-Stad - dat je enkel tegen kwam als weer iemand, heel omzichtig tussen fruitbomen en op de verlaten dorpsrand zijn laatste rustplaats opzocht. Wij volgden haar of hem daar een laatste keer en stapten mee met de handen gekruisd en gebogen hoofd in de afscheidsstoet.
Of het moest 11 november zijn en "in gedachte zie ik het zerkje weer", de ganse adel en military van Herk trok als nieuwelingen naar de helden van toen.
Momenten dat wit en zwart nog even boven het
bijna helemaal uitgedroogde doopvont werd gehouden.
Mijnheer Eugène zaliger op kop met zijn speech al weken in zijn hoofd
en nu in hele kleine typlettertjes op papier - wat mij aan zijn beroep herinnerde - in een iet of wat bevende hand. Ik heb nooit anders geweten.
Ik zeg nog altijd, zelfs nu nog: "Hij is en was de laatste der Belgen". 
En zou de afgelopen week niet erg gelukkig geweest zijn met het RTBF-stuntje. De Limburgse krant in mini-formaat zou te klein geweest zijn om zijn reactie(s) te kunnen slikken.
Niet één vriend bleef hem nog over. Gelukkig op tijd overleden. Bijna samen met zijn echtgenote. Maar zijn vuurvaste wederkerige gedrevenheid en roodoplopende discussies sierde hem. Ook al waren weinigen akkoord met zijn gefundeerde terugblikken. Hij was ook één van de Nawoord-krullen van het eerste uur die de anti's merkelijk deden stijgeren. 
Zelfs "De Miester" had hem ooit zijn laatste ideaal afgenomen
en hem ooit iets op de mouw gespeld. Al was die toen Vlaamser dan Vlaams.
Niet iedereen wist dat hij een siroopglibberig dubbelzijdig scherp mes had.

Zo ! Waar waren we gebleven: Het gehavende Pater Vanwingplein !

Prachtige banken, prachtige verkeersborden, prachtige stenen, prachtig zicht, prachtige muurtjes - allé tot nu behalve dat éne muurtje dat nu uit zijn voegen werd gereden - en een prachtig kunstig borstbeeld van de ooit 86 jaar geworden Jozef Vanwing. Ik herken hem nog aan zijn opgewolde sinterklaasbaard en heel speciale hoed. Dacht ik toch. Maar dat is al zo lang geleden en in die tijd lagen mijn interesses elderser dan nu. Het moet bij de vage indruk blijven. Anderen herinner ik me nog maagdelijk glashelder. Ook al liggen ze nu allen samen, zwijgend, op het afscheidsdomein waar vroeger een overheerlijke perenboompje stond. Van die kleine gele zoete peertjes die je toen nog vantussen de wespen moest vissen als je richting Spekbrug trok. Meestal om te zwemmen.
Veel over dat plein kan ik niet kwijt, maar ik weet wel dat indertijd die hoek een wildernis van jewelste was. Toen de Vezer nog geen laan was en de Boel nog alleen maar vaar. Nu een breed fietspad voor een smal criteriumcircuit. Maar goed, daar later misschien iets meer over.
 De omwoners op die rand zullen elke avond meer dan rustig tevreden naar bed gaan.
Voor de rest is het er stilte troef. Zelfs overdag.
Maar binnenin krioelt het van de stilte. Een omgevallen kerstboom zorgt nu weer eens voor een beetje honende comotie als supercentrumnieuws.
Want zelfs in Herk dreigt de winter in alle stilte aan ons voorbij te schuiven. Of wordt Kerstmis uitgesteld tot volgend jaar ?
Ook al voorspelde men voor vannacht ijzel en gladheid. Maar wat mogen we daar nog van geloven ? Dus wie weet zitten we hier morgen terug, nadat we met het fototoestel de nieuwe knelpunten in pixels hebben vastgelegd.
Nu even - samengevat - het woord aan de creatieve bloghistoricus van "Ons landje".
En wil je nog meer... de link vindt je een stukje lager.
Met de groeten van Jef. Vanwing natuurlijk. Want ons Maria en Jozef zijn nog met de Geest onderweg naar de stal. Ook al is ie omgevallen.

*******************************

Het leven van missionaris Jef Vanwing kan je in 4 fases opdelen:
De Herkenaar.

Een in de jaren 70 zeer bekend journalist, Pierre De Vos, meende dat er in België geen 5 personen waren die Kongo zo goed kenden als deze missionaris.

Terecht kreeg hij van de Bakongo-christenen (van zijn missiegebied) de naam KITONI= die door en door kent en ook KINENE= de sterke

Hij was zeer vertrouwd met het Kongolese volk, hun levensgewoonten en gebruiken. Al van in zijn vroegste jaren interesseerde hij zich voor antropologie en sociologie.

Hij voerde uitgebreide gesprekken met de dorpshoofden. Hij bekeerde en bouwde kerken, Leidde catechisten op. Maar altijd bleek zijn bezorgdheid voor het welzijn van zijn christenen en dus ging hij zich inzetten voor de bestrijding van plaatselijke gezondheidsproblemen zoals bvb de slaapziekte.  Zijn grootste aandacht ging naar het onderwijs. Hij bouwde scholen maar leidde ook leerkrachten op.  Uit die intense contacten met de plaatselijke bevolking vloeide zijn grote talenkennis voort. Daar haalde hij ook de stof voor zijn omvangrijk werk “Etudes Bakongo: histoire et sociologie, religion et magie.”

Steeds bleek zijn bezorgdheid om de cultuur van de Bakongo te verzoenen met zijn evangelische boodschap. Zijn respect voor de eigenheid van Kongolezen groeide met de jaren. Samen met heel wat Jezuïetenpaters en -broeders trachtte hij het missiegebied van de Beneden-Kongo dus op alle maatschappelijke vlakken tot ontwikkeling te brengen.

Al die jaren slaagde Pater Vanwing erin zijn werk als scriptor, hem opgelegd door Rome, nauwgezet uit te voeren. Voor heel wat tijdschriften stuurde hij geregeld artikels zoals voor Kongo-revue: “Nzo longo”. Interessant uit die tijd is zijn “De geheime sekte van de Kimpasi” en bewonderenswaardig is de uitgave van het “Bantu-woordenboek” samen met Pater Penders S.J. Het was een bewerking van een Latijns- Spaans- Kongolees woordenboek, een manuscript dat door een Pater Kapucijn werd nagelaten, Joris van Gheel, die in 1652 in Kongo werd vermoord.
(bron: http://onslandje.skynetblogs.be/post/3357857/herkdestad--pater-jozef-vanwingplein01 )