Ik ben Karin des Rues, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lichtpuntje.
Ik ben een vrouw en woon in Huissen, Lingewaard (Nederland) en mijn beroep is Kunstenares van Quast en leven!.
Ik ben geboren op 03/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Tekenen-schilderen-fotografie-schrijven-dichten-groei-ontwikkeling en bewustwording!.
Kin 250, kleine valk.
Sinds ruim 5 jaar ben ik weer single, nooit eenzaam, maar All 1
'Vrijheid: het is naast de liefde het grootste geschenk dat wij ooit mochten ontvangen. Vrijheid maakt het mogelijk trouw aan onszelf te zijn en ons ieder te ontwikkelen op de manier die bij ons en bij onze levensopdracht past.'
De kinderen van een nieuwe tijd zijn gekomen om ons een nieuwe tijd binnen te leiden, een tijd van echte vrede en ware liefde; ze leren ons elkaar zonder woorden te verstaan en helpen ons onze eigen wijsheid weer te herinneren. Hun ziel is wijs, maar hun hart is jong en speels. Ze dragen een tijdloos weten in zich mee, dat verrassend is, vernieuwend en ongehoord. Met dát weten komen ze het leven op aarde vernieuwen. Neem dan hun weten serieus, ook dan als je het zelf niet altijd begrijpen kunt. Ze horen achter de woorden die je spreekt, wat je eigenlijk bedoelt. Wees daarom oprecht en eerlijk naar hen toe, zonder dubbele bodems. Ze willen in vrijheid kun eigen keuzes maken en hun eigen wezen ontdekken. Geef ze dan ook die vrijheid en behandel hen niet als onmondige kinderen. Zoals planten water nodig hebben om te kunnen groeien, zo hebben de kinderen van een nieuwe tijd respect nodig om te kunnen groeien. Gééf ze dan dat respect; ze verdienen het alleen al vanwege de puurheid van hun wezen en vanwege de fijnzinnige liefdeskracht waarmee zij ieder mens, elk dier en elke plant tegemoet treden. De kinderen van een nieuwe tijd passen zich niet aan aan systemen of aan methoden die jíj nu toevallig zinvol vindt. Ze doorbreken daarentegen alle oude structuren om zo de ruimte te scheppen voor een nieuwe aarde, waar liefde woont. Opdrachten zonder uitleg zullen ze niet klakkeloos uitvoeren: ze willen de zin begrijpen van wat ze doen. Neem hen dus serieus en leg hen als een gelijkwaardig mens uit waarom jij hen die opdracht geeft. Met hun eindeloze energie, hun weinige geduld en hun problemen met mensen die autoriteit spelen zonder het te zijn, stellen ze hun omgeving wel eens voor problemen. Maar vergeet niet: zij leven al vanuit de energie van een nieuwe tijd, en zullen daarom alles, wat nog op de oude energie gebouwd is, ondermijnen en aan de kaak stellen. Of ze dat nu willen of niet, het overkomt hen gewoon, omdat ze nu eenmaal een kind van de nieuwe tijd zijn. Zoals alle kinderen hebben ook de kinderen van een nieuwe tijd liefde nodig, veel liefde en aandacht. Geef hen die dan ook. Maar besef daarbij wel, dat ze haarscherp doorhebben of die liefde en aandacht écht zijn, onbaatzuchtig, onvoorwaardelijk en belangeloos. Ze dwingen de mensen in hun omgeving dan ook om zuiver te worden en te zijn in hun liefde. De kinderen van een nieuwe tijd zijn gewoon kinderen. Behandel hen dus ook gewoon als kinderen en maak hen niet bijzonder, maar houd van hen en respecteer hen zoals je van alle kinderen houdt en hen respecteert. De kinderen van een nieuwe tijd komen met een heel bijzondere opdracht naar de aarde. Want zíj zijn het die ons komen leren hoe ook wij de verbinding kunnen vinden met ons eigen weten, hoe ook wij ons die belangeloze en onvoorwaardelijke liefde eigen kunnen maken, en hoe ook wij mogen leren open, kwetsbaar en dus: onbevangen onszelf te zijn. Voor hun opdracht nemen de kinderen van een nieuwe tijd geen ander materiaal, geen andere techniek en geen andere vaardigheden mee dan gewoon zichzelf. Door wie ze zijn en door zichzelf te zijn, zullen ze op een stormachtige wijze alle grote veranderingen op de planeet aarde tot stand brengen. De kinderen van een nieuwe tijd: het grootste geschenk dat wij hen geven kunnen is om hen gewoon zichzelf te laten zijn. Want dán kunnen zij de opdracht waarvoor zij gekomen zijn ook werkelijk vervullen.
Al die levens die ik leefde
Soms is het, als kijk ik van verre naar mijzelf. Ik zie mezelf bewegen, lopen, praten. Het is, als kijk ik naar een vreemde die daar, op aarde, lijkt opgesloten in zijn eigen leven.
Met een glimlach vol mededogen kijk ik naar die vertrouwde vreemde die zich zo druk maakt dat hij niet schijnt te merken dat de wereld zo veel groter is dan de beperkte wereld waarin hij leeft.
Die drukteschopper daar, naar wie ik vol verbazing kijk, ik ben het wel, maar eigenlijk ook niet. In een serene rust toekijkend voel ik, hoe een groter wezen mij nu doorstroomt. Ik word mij bewust dat ik in wezen dit grotere wezen ben en niet zozeer die drukteschopper naar wie ik kijk en om wie ik glimlach.
Kijkend naar mijn alledaagse ik word ik mij bewust dat ik al zoveel vaker keek naar de mens die ik in dat bepaalde leven op aarde was. Ik heb mezelf in zoveel rollen al gezien: als man en als vrouw, als een kind dat jong stierf en als een stokoude grijsaard. Ik zag mezelf als een mismaakte armoedzaaier, maar ook als een priester op het altaar. In al die rollen bracht ik facetten van mijn grotere wezen tot uitdrukking en leefde die.
Terwijl ik kijk naar mezelf, voel ik hoe ik verbonden ben met grotere krachten uit een andere, hogere wereld: de wereld van mijn herkomst en mijn toekomst. Ik ervaar, dat mijn diepste, mijn ware ik een wezen van licht is, alleen maar licht. Nu weet ik hoe waar het is dat ik uit God geboren ben en dat ik groeiend, lerend onderweg ben naar Hem toe: mijn herkomst en bestemming.
Ze had zich diep in zichzelf teruggetrokken. De namen van haar kinderen wist ze niet meer en tegen haar man zei ze beleefd:'Dag meneer.'
Ja, ver weg was ze, alsof ze alleen nog maar door een heel dun draadje met het aardse leven was verbonden. Haar ogen waren leeg. Als je daarin keek, kon je haar er niet meer vinden.
Vanaf haar vroegste jeugd waren er heftige beproevingen op haar weg gekomen. Ze had er nooit over willen praten, alsof ze het niet verdragen kon om
die oude beproevingen met woorden weer tot leven te wekken. Zelfs haar kinderen kenden haar diepste geheimen niet.
Soms leek het, alsof ze zich bewust had teruggetrokken in zichzelf om daar de veiligheid en geborgenheid te zoeken die ze op aarde maar niet vinden kon.
Met een zekere regelmaat begonnen haar vingers onrustig te plukken en te trekken aan de knopen van haar vest, alsof ze zichzelf losmaken en bevrijden wilde.
Als je innerlijk contact maakte met haar hoger wezen, vertelde haar hoger zelf wat ze nu deed: die oude pijn in stilte herbeleven om het los te kunnen laten voordat ze sterven zou. Ze wilde straks zo graag vrij en onbelemmerd de geestelijke wereld binnengaan. Daarom moest ze zich nu, in het verborgene, bewust worden van wat die donkere ervaringen haar nu eigenlijk geleerd en aan geestelijke winst hadden meegegeven.
Ze wist dat ze dat alleen maar in een sfeer van volkomen veiligheid kon ontdekken en het was daarom dat ze zich tot in die andere wereld, waar niemand haar kon volgen, had teruggetrokken.
Maar wat was ze al die mensen dankbaar die haar een knuffel gaven en die haar met respect de tijd schonken om haar stille werk te volbrengen, ook al begrepen ze niet, waarom deze tijd nu eigenlijk zo belangrijk was voor haar en waarom haar ziekte niet alleen maar afbraak was, maar haar ook iets gaf.
Zo gebeurde het dat ze later, toen ze, gedragen door de engelen, de aarde voorgoed verlaten had, als een rijk en geheeld mens thuis kwam.
'Je weet zelf niet hoe mooi je bent vanbinnen, hoe groot de stralende kracht is van je innerlijk wezen.'
"De bijzondere tijd waarin wij leven"
Hans Stolp schreef samen met Margarete van den Brink in 2004 een boek “De Bijzondere tijd waarin wij leven.”
In deze lezing actualiseert Hans Stolp het thema van onze bijzondere tijd. In 2012 gingen we van een drie-dimensionaal naar een vier-dimensionaal niveau, waar tijd en ruimte geen rol meer spelen.
Er ontstaan heel nieuwe perspectieven, zoals:
-kosmische krachten worden geneesmiddelen
-telepatisch communiceren wordt mogelijk op voorwaarde, dat we eerlijk zijn naar elkaar.
-We kunen onszelf voortbewegen via geesteskracht en uittredingen.
Alle tradities zeggen dat in de overgangsfase, waar we nu in zitten, de sluier lichter wordt.
We krijgen steeds meer contact met waar we heen gaan, ervaringen met de geestelijke wereld, zoals BDE, helder zien en helder horen, tekenen van leven van gestorvenen (meer dan 50% van de mensen maakt dit mee).
Het oplichten van de sluier gaat gepaard met inwerking van de duistere wereld. Als mensen buiten zichzelf raken (bv. bij boosheid), slaan duistere krachten toe, hetgeen kan leiden tot zinloos geweld.
We moeten dagelijks de strijd aangaan met de duistere krachten die op ons ego inwerken. We moeten blijven werken aan onszelf; zo raken we immuun.
Mensen die zichzelf vergeten en geen nee kunnen zeggen (-hetgeen henzelf ondermijnt-) zijn vatbaar voor donkere krachten.
Want wie geen “nee” kan zeggen tegen anderen, kan ook geen “nee” zeggen tegen de donkere krachten.
In het Hindoeïsme en het Boeddhisme is 12.000 jaar geleden al een voorspelling gedaan over tijdperken. Er zijn een gouden – koperen – zilveren – bronzen – ijzeren tijdperk ((Koper was in die streken schaarser en dus kostbaarder dan zilver). De mens wordt steeds aardser (botter en egoïs-ti-scher) en de tijd versnelt. Het zilveren tijdperk is twee keer zo kort als het gouden, het bronzen twee keer zo kort als het zilveren, etc.
In het ijzeren tijdperk, begonnen in 1939, gebeurt ontzettend veel.
Al het onverwerkte, oude karma komt naar boven en moet verwerkt worden.
De Egyptenaren voorspelden, dat de mensheid op 17 sept. 2001 de drempel overschrijdt en de transformatie begint.
We zullen door het donker heen de weg naar het licht vinden.
Volgens de Hopi-Indianen staat onze 4e wereld op het punt gelouterd te worden; dat begint als: Bomen overal sterven Er een schip de ruimte in gaat Als koude plaatsen heet worden en andersom Als land onder zee verdwijnt.
De Christelijke traditie zegt: aan het einde der tijden, (d.i aan het einde van dit tijdperk) zal Christus verschijnen en zal er een nieuwe aarde zijn. De kosmische geest van liefde, d.i. ons hogere Zelf, wordt in ons geboren. Als die zich in ons ontwikkelt, zullen we de ego-krachten in toom kunnen houden. We kunnen onze angst dan loslaten, ons overgeven en vrij worden.
In deze tijd, als de heilige energieën gaan stromen, zijn er twee opties: Onszelf overgeven en het laten gebeuren.
Dan gaan we het groeiproces in, van leermoment naar leermoment.
Of: We sluiten onze ogen en leven voor onszelf en gaan daarmee de weg van de verharding in.
We lopen dan het risico dat ons geweten afsterft en ons gevoel dood gaat. Dat zie je nu gebeuren bij een aantal mensen.
Tegenwoordig hebben mensen vaak een kort lontje.
In de beslissende overgangstijd wordt ons ego sterker gemaakt en schoongemaakt door de heilige energieën.
Je hebt een sterk ego nodig (stevig geaard) om de Goddelijke kracht aan te kunnen. Je kunt in dat sterke ego meegaan en je daarin verliezen; dat geeft dan een plat en onbezield ego.
Je kunt het ook ombuigen naar een hoger niveau van zelfbewustzijn, naar een bezield ego, dat als voertuig van de ziel dient.
Dit is moeilijk.
Daarom zijn al die “irritante” leermomenten en levenslessen nodig.
Als de heilige energieën gaan stromen, zal de tijd versnellen, hetgeen al te zien was in de stelselmatige verkorting van de tijperken, van 1 naar ½, naar ¼ , naar ⅛ lengte. We zullen van het weten in het hoofd naar het weten van het hart gaan.
De Bron van het innerlijk weten zal open gaan, zoals weten dat de dood niet het einde is, enz. etc. , etc.. Samenvattend: In deze tijd gaat het om ontwikkeling van jezelf, van ons ego als voertuig van de ziel.
Het gaat om bewust zijn van levenslessen, door vallen en weer opstaan. Het gaat om overgeven en vertrouwen hebben. Wie werkt aan zichzelf is dienstbaar aan de ander. De kracht van de liefde is de kracht van het hogere Zelf. Er komt een tijd van licht en liefde, zo zeggen de oude tradities.
De weg die we te gaan hebben, is de weg naar binnen. Naar aanleiding van vragen geeft Hans Stolp de volgende aanvulling: Het platte ego houdt van hokjes-denken. Stolp roept op om dat los te laten en ieder mens in zijn/haar unieke schoonheid te zien. De dreiging van de Islam is o.m. een toespitsing naar meer hokjes-denken Door de opkomst van de Islam zijn we juist weer gaan praten over religie. Het geeft de evolutie van de mens een impuls.
De laatste drie godsdiensten, Jodendom (4000 jaar oud), Christendom (2000 jaar oud) en Islam (1400 jaar oud) zijn mono-theïstisch.
De overgang van poly-theïstisch naar mono-theïstisch spiegelt de ontwikkeling van ons mensbeeld: van het wij-denken naar het ik, individu. Tot drie keer toe kreeg de mens zo de impuls het ego te ontwikkelen. Het Hindoeïsme is een “hemelse”godsdienst, de Islam is de meest aardse. Het benadrukt sterk de geboorte van het “ik”.
(In de Koran en in het Oude Testament staan veel verhalen met (aards) geweld. Stolp dringt erop aan, anderen hun eigen tempo van geestelijke ontwikkeling te gunnen! Als je lijdt, onder het aanzien van andermans proces, dan heb je je eigen pijn nog niet verwerkt. Het platte ego is gericht op presteren.
Het onderwijs stimuleert dat.
Ook de hele maatschappij is daarop ingericht.
Die gerichtheid gaat instorten, in de economie, de politiek, etc….. Nederland loopt voor in verloedering, maar deze verloedering gaat gepaard met vrijheid.
In die vrijheid zie je het prille begin van een nieuwe samenleving en openheid naar nieuwe vragen.
Het spiritueel bewustzijn ontwikkelt zich op veel vlakken.
(In gezondheidszorg loopt Nederland wat achter, in andere vlakken juist weer niet) Er is de vraag naar rechtvaardigheid: bij de een gaat alles goed, bij de ander zit alles tegen? Dat alles hoort bij de lange lijn van incarnaties: ieder heeft de ene keer een lang of rijk leven, de ander keer een kort of arm leven, etc… Als je goed met karma en reïncarnatie omgaat, hoef je je nooit meer slachtoffer te voelen.
Je bent zelf verantwoordelijk.
Als jou dingen overkomen, weet je dat je die ooit zelf hebt gekozen om te leren. Gebruik karma nooit om het lot van een ander te verklaren, maar kijk met mededogen naar het lot van anderen.
Karma en reïncarnatie zijn heilige wetten alleen bedoeld voor jezelf. Vroeger waren er veel minder mensen dan nu.
Er zat toen zo’n 500-1000 jaar tussen incarnaties.
In deze tijd is het terugkeer-patroon enorm versneld.
Mensen die in WOII zijn gestorven, zijn nu alweer geboren. We zitten nu op de helft van de evolutie.
We zijn op weg naar de ontwikkeling van een nieuw kosmisch wezen, vol bewustzijn van zichzelf en vol liefde.
Wij leven in een fascinerende tijd. Enerzijds zien we hoe mensen bewuster en spiritueler worden; anderzijds zien we een toenamevan geweld en gewetenloos handelen. Kijkend naar de grote tradities van Oost en West – het hindoeïsme, de Maya’s, het oude Egypte én het christendom – dan zien we hoe eeuwen geleden al de huidige tijd werd aangewezen als de tijd van de beslissende overgang van de gerichtheid op de materie naar gerichtheid op de geest. Meer dan ooit zullen we geconfronteerd worden met het vraagstuk van goed en kwaad, zowel in het eigen innerlijk als op politiek en economisch vlak. Hoe meer we ons van de nieuwe opgaven bewust worden, des te meer kunnen we bijdragen aan de komst van een tijdperk van liefde en vrede op aarde.
De zonsopgang is die schitterende gebeurtenis die iedere morgen plaatsvindt, en het is de moeite waard om deze bij te wonen, ook al is het moeilijk vroeg op te staan en ook al ben je nog slaperig.
Je zult zeggen dat je er in die omstandigheden niets aan zult hebben. Maar hierin vergis je je: ondanks jezelf, en buiten je bewustzijn, gebeurt er een werk, waarvan de resultaten later zichtbaar zullen worden, en waarvan je zelf versteld zult staan.
Iemand die als kind scènes van geweld en tragische gebeurtenissen heeft meegemaakt, was nog niet oud genoeg om te begrijpen wat er zich afspeelde, maar op een dag beginnen deze drama’s in de vorm van angsten en gedragsstoornissen op te duiken, en deze zijn zeer moeilijk te genezen.
Alles, of je het begrijpt of niet, wordt geregistreerd en kan op een dag weer aan de oppervlakte komen.
Stel je dus aan deze heilzame invloeden bloot, ook al ‘begrijp’ je niets van het kosmische fenomeen van een zonsopgang: je geest, je ziel en je lichaam zullen onvermijdelijk enkele elementen ontvangen, die zich later in jou zullen openbaren als harmonie, vrede en licht.
Ik weet mij geroepen. Hoe ik dat weet, kan ik je niet zeggen: ik voel het met mijn hart. Sinds die tijd zie ik het leven als een weg van geestelijke groei, als een inwijdingsweg.
Nu probeer ik in alle gebeurtenissen die mij overkomen, te ontdekken wat zij mij leren willen. Soms duurt het lang, heel lang, voordat ik de zin ervan op het spoor kom. Dan oefen ik mij in geduld en blijf in stilte wachten tot het ware inzicht mij invalt. Maar als ik het dan eindelijk begrijp, schenkt mij dat een diepe vreugde: het is een inzicht dat mij rijker maakt. Op zo’n moment kan ik alleen nog maar dank u zeggen.
In sommige levenslessen ontdek ik de vuurproef: ik zie dat ze mij geduld, een groeiend uithoudings- vermogen en een stil vertrouwen willen leren. Maar gaandeweg ervaar ik ook hoe er daardoor een verbinding groeit met de geestelijke wereld. Hoe meer ik dat ervaar, hoe meer ik het leer: om te vertrouwen op de hulp vanuit die wereld.
In andere lessen herken ik soms de waterproef. Bijvoorbeeld toen ik het gevoel had dat het water mij aan de lippen stond. Maar juist toen, onverwacht, mocht ik ervaren dat mij een onverwachte hulp werd geschonken, een stroom van kracht vanuit hogere werelden. Iedereen die dat mag ontdekken, weet zich voorgoed gedragen, wat er ook gebeurt.
Hoe meer ik leerde, hoe meer ik ook de vele fouten ontdekte die ik in mijn leven maakte. Ik zag, hoe vaak ik de liefde vergeten was en alleen maar op mijzelf gericht was geweest. Een brandende schaamte begon mij te vervullen. Zo werd ik mij bewust van mijn dubbelganger, de kleine wachter op de drempel. Maar toen ik hem aanvaardde als iemand die mijn liefde nodig heeft, gebeurde er iets bijzonders: het was, alsof ik op mijn beurt werd omhuld met een liefde die alle verstand te boven gaat.
En niets, maar dan ook niets, is grootser dan die liefde. De liefde: zij is ons ware levensdoel.
Waarom klampen zoveel mensen zich hopeloos vast aan dit bestaan? Omdat ze niet beseffen dat hun leven niet ophoudt bij wat we de dood noemen.
Zij zijn zelfs in staat alle mogelijke misdaden te plegen om te overleven. Zo gaan ze karmische schulden aan die ze zullen moeten betalen in een volgende incarnatie. De leerling van een Inwijdingsschool heeft echter een andere filosofie. Hij denkt wel eens: ‘Wat een karwei om op aarde te leven waar je beperkt bent, waar je geminacht, misbruikt, gepijnigd en vermorzeld wordt!’ Maar hij weet ook dat hij hier is om een taak te verrichten en om zijn fouten uit het verleden te herstellen. Dus hij aanvaardt de situatie in het besef dat, als hij dit werk heeft volbracht, hij vrij zal kunnen leven in de ruimte en het licht.
Dit is een waarheid die de spiritualisten kennen, en daarom zijn ze ervan overtuigd dat ze iets moeten doen op aarde, ook al weten ze dat het ware leven elders is. Zolang ze hier niet alles hebben geregeld, zolang ze nog niet klaar zijn met het werk dat de Hemel hun heeft opgedragen, is de rest voor hen niet van belang. Zij vragen zich niet af of ze liever leven of sterven, ze willen alleen hun werk afmaken. Maar zodra dit klaar is, zijn ze zo gelukkig om te gaan, omdat ze weten dat de aarde niet de moeite waard is om zich aan vast te klampen.
Van kwetsbare mensen, die door het minste en geringste gekwetst worden, zegt men dat ze gevoelig zijn.
Nee, ... echte gevoeligheid is een totale ontvankelijkheid voor de goddelijke wereld, dat wil zeggen voor schoonheid, liefde en waarheid, en een geslotenheid voor al wat donker en negatief is. Gevoeligheid voor beledigingen en aanvallen is in werkelijkheid slechts lichtgeraaktheid en overgevoeligheid. En wat blijft er over voor al die stakkers, voor wie de hemel niet bestaat, noch de engelen noch de schoonheid, maar alleen de slechte, onrechtvaardige mensen waarover ze dag en nacht klagen?
Verwar gevoeligheid niet met overgevoeligheid die slechts een ongezonde uiting van gevoeligheid is. De ware gevoeligheid is daarentegen een hogere graad van evolutie, die mensen in contact brengt met hemelse gebieden, en die hen in staat stelt daarmee in eenklank te trillen.
Eind jaren 1980, schonk de dochter van de beroemde genie, Lieserl, 1.400 brieven, geschreven door Einstein, aan de Hebreeuwse Universiteit, met de opdracht om hun inhoud niet eerder te publiceren dan twee decennia na zijn dood.
Dit is een van hen....
... Toen ik de relativiteitstheorie voorgesteld had, begrepen maar weinigen mij, en wat ik nu zal onthullen om over te brengen aan de mensheid zal ook nu botsen met de misverstanden en vooroordelen in de wereld.
Ik vraag je om de brieven zo nodig, jaren, tientallen jaren te bewaken, zolang totdat de maatschappij is ver genoeg is gevorderd om te accepteren wat ik hieronder zal uitleggen.
Er is een buitengewoon krachtige macht waar de wetenschap tot nu toe geen formele verklaring voor heeft gevonden.
Het is een kracht die alle anderen omvat en betreft, en zelfs achter elk verschijnsel werkend in het heelal en nog niet geïdentificeerd is door ons.
Deze universele kracht is LIEFDE.
Toen wetenschappers zochten naar een verenigde theorie van het universum vergaten ze de meest krachtige onzichtbare kracht.
Liefde is Licht, dat diegene verlicht die geven en ontvangen.
Liefde is de zwaartekracht, want het maakt dat sommige mensen zich aangetrokken voelen tot anderen.
Liefde is macht, want het vermenigvuldigt het beste dat we hebben, en staat de mensheid toe niet te worden uitgedoofd in hun blinde zelfzuchtigheid.
Liefde ontvouwt en openbaart.
Want voor Liefde leven en sterven wij.
Liefde is God en God is Liefde.
Deze kracht verklaart alles en geeft betekenis aan het leven.
Dit is de variabele die we te lang hebben genegeerd , misschien omdat we bang zijn voor Liefde, want het is de enige energie in het universum dat de mens niet heeft geleerd om aan zij wil te onderwerpen.
Om zichtbaarheid te geven aan Liefde, maakte ik een eenvoudige vergelijking in mijn meest beroemde formule.
Als we in plaats van E = mc2, accepteren dat de energie om de wereld te genezen kan worden verkregen door liefde, vermenigvuldigd met de lichtsnelheid in het kwadraat, komen we tot de conclusie dat liefde de sterkste kracht is, want het heeft geen grenzen.
Na de mislukking van de mensheid in het gebruik en de controle van andere krachten van het universum die zich tegen ons hebben gekeerd, is het dringend noodzakelijk dat we onszelf voeden met een ander soort energie ...
Als we willen dat onze soort zal overleven, als we de betekenis van het leven willen vinden, als we de wereld willen redden en elk levend wezen dat het bewoont, is liefde is het enige antwoord.
Misschien zijn we nog niet klaar om een bom van liefde te maken, een apparaat krachtig genoeg om volledig de haat, egoïsme en hebzucht te vernietigen die de planeet verwoest.
Echter, elk individu draagt in zich een kleine maar krachtige generator van liefde waarvan de energie erop wacht vrijgegeven te worden.
Wanneer we leren om deze universele energie, lieve Lieserl, te geven en te ontvangen, zullen wij hebben bevestigd dat liefde alles overwint, en in staat is om alles en nog wat te overstijgen, want liefde is de essentie van het leven.
Ik betreur het ten zeerste dat ik niet in staat ben geweest te kunnen uitdrukken wat er in mijn hart is, welk stilletjes heeft geklopt voor jullie allemaal, mijn hele leven. Misschien is het te laat om te verontschuldigen, maar omdat tijd relatief is, moet ik je vertellen dat ik van je hou en dankzij jou heb ik het ultieme antwoord aan kunnen reiken!
Manifest tegen onverdraagzaamheden en (religieus) fanatisme
Ik beloof ernaar te streven om het vertrouwen te bewaren in ieder mens, in christen, jood, islamiet of wie dan ook en ik beloof mij niet aan de angst voor wie of wat dan ook gewonnen te geven.
Ik beloof ieder mens te eerbiedigen in haar of zijn religie en hem of haar met respect tegemoet te treden.
Ik beloof bruggen te bouwen tussen mensen en geen muren op te richten die hen verdelen.
Ik beloof dat ik mij niet schuldig zal maken aan een bot cynisme, aan respectloze eerlijkheid of aan een hooghartige gelijk hebberij. Maar ik beloof dat ik in ieder mens en in iedere overtuiging een facet van de ene waarheid zal trachten te zien.
Ik beloof dat ik zal binden en niet zal scheiden, dat ik zal liefhebben en niet veroordelen en dat ik in ieder mens het licht van God zal zoeken.
LOSLATEN'
Loslaten betekent niet dat het me niet meer uitmaakt, het betekent dat ik het niet voor iemand anders kan doen. Loslaten betekent niet mijzelf afsluiten, het is het besef dat ik een ander niet kan beheersen. Loslaten betekent machteloosheid toegeven, wat betekent dat ik het resultaat niet in handen heb. Loslaten betekent niet in het middelpunt staan en alles beheersen, maar anderen toestaan hun eigen weg te gaan. Loslaten betekent niet treiteren, schelden of ruzie maken, maar zoeken naar eigen tekortkomingen en die verbeteren. Loslaten betekent niet alles naar eigen hand zetten, maar elke dag nemen zoals hij komt. Loslaten is niet spijt hebben van het verleden, maar erdoor groeien en leven in het hier en nu. Loslaten betekent niet oordelen, maar de ander toestaan mens te zijn. Loslaten betekent niet ontkennen, maar accepteren. Loslaten betekent niet zorgen voor, maar geven om. Loslaten betekent minder vrezen en meer beminnen.
Er was eens een kleine vrouw die langs een stoffige veldweg kwam.
Ze was al tamelijk oud maar haar loop was licht en haar lachen had de frisse glans van een onbezorgd meisje.
Bij een ineengekrompen gedaante bleef ze staan en keek naar beneden.
Ze kon niet veel herkennen.
Het wezen dat daar in het stof op de weg zat leek bijna figuurloos.
Het deed haar denken aan een grauwe flanellen deken met menselijke vormen.
Ze bukte zich en vroeg: 'Wie ben jij?'
Twee bijna levenloze ogen keken moe omhoog.
'Ik?
Ik ben het Verdriet.' fluisterde een stem stamelend en zo zacht dat ze het bijna niet kon horen.
'Och, het Verdriet!', riep de kleine vrouw blij, alsof ze een oude bekende begroette.
'Je kent mij?' vroeg het Verdriet wantrouwend.
'Natuurlijk ken ik jou!
Steeds weer heb je mij een stuk op mijn weg begeleid'.
'Ja maar, stotterde het Verdriet, waarom vlucht jij dan niet voor mij?'
'Waarom zou ik voor je vluchten, liefje?
Je weet toch zelf maar al te goed dat je elke vluchteling inhaalt.
Maar wat ik je wilde vragen, waarom zie je er zo moedeloos uit?'
'Ik... ik ben verdrietig' antwoordde de grauwe gedaante met gebroken stem.
De kleine oude vrouw ging naast haar zitten.
'Je bent dus verdrietig', zei ze en knikte vol begrip met haar hoofd.
'Vertel me eens wat jou zo bedrukt.' Het Verdriet zuchtte diep.
Zou dit keer echt iemand luisteren?
Dat had ze zich al zo vaak gewenst.
'Ach, weet je', begon ze voorzichtig, 'Het is zo.
Niemand mag mij.
Het is nu eenmaal mijn bestemming om onder de mensen te gaan en een tijdje te blijven.
Maar als ik kom schrikken ze terug.
Ze zijn bang voor mijn en mijden me als de pest'.
Het Verdriet slikte hard.
'Ze hebben spreekwoorden uitgevonden waarmee ze me willen verbannen.
Ze zeggen 'Ach, het leven is één groot feest'.
En hun valse lachen leidt tot maagkrampen en ademnood.
Ze zeggen 'Geërgerd zijn is datgene wat hard maakt'.
En dan krijgen ze hartpijnen.
Ze zeggen 'Je moet jezelf maar bij elkaar houden'
En ze voelen het getrek in de schouder en de rug.
Ze zeggen dat alleen zwakkelingen huilen. En de opgekropte tranen doen hun hoofd bijna uit elkaar springen.
Of ze verdoven zich met alcohol of drugs opdat ze mij maar niet hoeven voelen.' 'Och ja', bevestigde de vrouw, 'zulke mensen ben ik al vaker tegengekomen!'
Het Verdriet zakte nog verder in elkaar.'
En dat terwijl ik alleen maar de mensen wil helpen.
Als ik heel dicht bij ze ben kunnen ze zichzelf ontmoeten.
Ik help het een nest bouwen waar ze hun wonden in kunnen verzorgen.
'Wie verdrietig is heeft een heel erg dunne huid.
Het leed breekt weer open als een slecht genezen wond en dat doet pijn.
Maar alleen wie het Verdriet toelaat en alle ongehuilde tranen huilt, kan zijn wonden werkelijk genezen.
Maar de mensen willen helemaal niet dat ik ze help.
In plaats daarvan schminken ze een schelle lach over hun littekens.
Of ze leggen een dik pantser over hun bitterheid heen.'
Het Verdriet zweeg. Haar huilen was eerst zwak, toen sterker en tenslotte erg vertwijfeld.
De kleine, oude vrouw nam de in elkaar gedoken gedaante troostend in haar armen.
Wat voelt ze warm en zacht aan, dacht ze en streelde zachtjes het bevende hoopje.
'Huil maar, Verdriet,' fluisterde ze liefdevol.
'Rust maar uit zodat je weer nieuwe krachten krijgt.
Vanaf nu zal je niet meer alleen zijn.
Ik zal je begeleiden zodat de Moedeloosheid niet meer aan de macht is.'
Het Verdriet stopte met huilen.
Ze ging rechtop zitten en bekeek haar nieuwe metgezellin verbaasd aan.
' Maar...maar... wie ben jij eigenlijk?'
'Ik ?' vroeg de kleine oude vrouw grijnzend,
maar daarna lachte ze weer onbezorgd als een klein meisje: 'Ik? Ik ben de Hoop.'
Tot mijn verbazing las ik net weer dat iemand dacht
dat we het martelen en kruisigen van Jezus vieren met Pasen...
maar dat is natuurlijk helemaal niet het geval,
we vieren dat hij weer was opgestaan...
dat hij was herrezen uit de dood...
dat hij zelfs de dood had overwonnen.
Het is natuurlijk niet toevallig ook lente...de tijd dat alles opnieuw gaat beginnen.
Dat alles wat verdwenen leek tevoorschijn komt...
dat wat dood leek, nieuw leven wordt ingeblazen. Ook een prachtige tijd om te kijken bij jezelf..
wat heb jij overwonnen? In welk opzicht mag jij weer opnieuw beginnen...
jezelf opnieuw uitvinden en tot bloei laten komen?
Liefde is overal...
alle ellende heeft een keerzijde, alle verdriet heeft schoonheid in zich,
alle dood brengt nieuw leven.
Liefde is echt óveral.
1e paasdag
in het hele land was deze mooie regenboog te zien
deze was in Leeuwarden
***
'Alles is liefde' zingen de mannen van Bløf...
natuurlijk is dat een kwestie van hoe je er naar kijkt...
maar dat is met alles zo.
Kies je ervoor om boos en zuur te zijn, dan is de wereld boos en zuur.
Kies je ervoor om liefdevol te zijn en de mooie dingen des levens te zien, dan zie je dat de wereld ook liefdevol is en de moois worden dan ook overal zichtbaar.
Perceptie...de manier waarop je kijkt, is alles bepalend.
Ik ben Karin des Rues, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lichtpuntje.
