De degoe is voor weinig ziekten echt gevoelig. Net als knaagdieren kennen ze echter een scala aan mogelijke ziektes, waarvan de meest voorkomende aandoeningen de volgende zijn:

• Infectie van de voorste luchtwegen ; te behandelen met het antibioticum Baytril.
• Longontsteking ; te behandelen met Baytril.
• Diabetes (suikerziekte). Symptomen zijn veel water drinken en staar. Zo nodig te behandelen met insuline. Suikerziekte is niet te genezen, maar wellicht wel te voorkomen. De degoe mag weinig suikers en vetten eten. Degoes met suikerziekte worden vaak niet oud.
• Diabetes- of ouderdomsglaucoom (staar). Witte ogen kunnen niet alleen ontstaan door diabetes maar ook door ouderdom. Veel degoes krijgen staar op oudere leeftijd.
• Darmstoornissen.
• Hartfalen.
• Aandoeningen aan de tanden
  • de tanden zijn afgebroken. Dit is in de regel niet zo'n probleem, omdat de tanden het hele leven lang blijven groeien.
  • doorgroeiende tanden, te behandelen door regelmatig knippen en voldoende knaagmateriaal aan te bieden.
  • de tanden zijn te lang en in de kaak gegroeid (de degoe kan niet meer eten). Als de tanden in de onderkaak zijn gegroeid moet daar zo snel mogelijk wat aan gedaan worden omdat de degoe dan niet meer kan eten. Te lange tanden kunnen veroorzaakt worden doordat de tanden niet recht boven elkaar in de mond staan, of doordat de degoe niet genoeg knaagmogelijkheden in zijn/haar kooi heeft.
  • de tanden zijn wit (i.p.v. oranje). Als de tanden van de degoe wit zijn heeft deze een mondziekte waar niets aan te doen is. De degoe zal dan niet lang meer leven. Men kan mondziektes voorkomen door steeds te zorgen voor vers en schoon water, kalkrijke voeding en een mineralenblok.
• Shock ; o.a. te voorkomen door het vermijden van stress.
• Zwaarlijvigheid. Te herstellen door het consequent aanhouden van een dieet (arm aan suikers en vetten).
• Oververhitting ; o.a. te voorkomen door de omgevingstemperatuur beneden de 28 graden te houden en de degoes de gehele dag over hun zandbad te laten beschikken.
• Afgebroken staart : de staart van de degoe heeft losgelaten. Als iemand aan de staart van een degoe trekt of deze komt klem te zitten, dan kan de degoe zijn staart loslaten. Dit is in de natuur een overlevingsmechanisme en wordt autotomie genoemd. Na het losgooien van zijn staart vreet hij deze aan. De staart groeit nooit meer aan.

Een metalen degoe-kooi.

Een kooi voor de degoe moet vanwege de behoefte om te knagen van glas of metaal gemaakt zijn. Hout of (hard) plastic worden weggeknaagd. Er zijn wel een aantal voor- en nadelen tussen een glazen en een metalen kooi.

Een metalen kooi bestaat altijd uit tralies, een glazen kooi is van volglas. Dat betekent dat een glazen kooi moeilijker te ventileren is, en bijvoorbeeld nooit in de zon mag staan. Een metalen kooi heeft weer als nadeel dat zeer makkelijk tocht kan ontstaan, waar degoes absoluut niet tegen kunnen. daarom moet de kooi altijd in een dood hoekje staan, nooit bij deuren of ramen in de buurt.

Een metalen kooi heeft verder als voordelen dat de diertjes gemakkelijk kunnen klimmen, krassen in de metalen tralies niet zo opvallen als krassen in glas en accessoires als een drinkfles en een tredmolen eenvoudig zijn te bevestigen. Een glazen kooi heeft als voordelen dat er geen substraat buiten de kooi kan komen, en glas is gemakkelijker is schoon te maken dan de vele tralies van een metalen kooi. De tralies kunnen beter niet geverfd worden omdat de degoes er ongetwijfeld aan zullen knagen.

Een ander belangrijk verschil is dat een metalen kooi meestal een opening aan de zijkant heeft, glazen kooien (zoals oude aquariums) hebben een opening aan de bovenzijde. Net als cavias en hamsters zijn roofvogels belangrijke vijanden en als een degoe van boven benaderd wordt kan het diertje schrikken en zal soms bijten.

Andere vereisten

Degoes zijn erg beweeglijk en daarom hebben ze behoorlijk wat ruimte nodig. De kooi moet vooral hoog zijn, minimaal vijftig centimeter. Een voordeel van een grote kooi is dat de degoes zich fijner voelen omdat ze genoeg ruimte hebben om te klauteren en zich beter kunnen terugtrekken. Zelf kan je ze ook veel meer zien bewegen en als er uitbreiding op komst is van het aantal dieren in de kooi kan dat gemakkelijk.

De inrichting van de kooi bestaat uit een voederbak en een drinkflesje. De voerbak moet wel zwaar genoeg zijn zodat ze deze niet kunnen omgooien. Het waterflesje dient liefst van glas te zijn zodat ze het niet kapot kunnen bijten. Verder moeten er in de kooi genoeg klimmogelijkheden zijn, zoals trapjes en takken. Ook moeten er voldoende dingen zijn om te kunnen knagen, zoals een knaagsteen en takjes van wilgenbomen en fruitbomen. Een nestkastje in de kooi geeft de degoe de mogelijkheid zich terug te trekken, degoes schuilen graag in donkere hoekjes. Er moet ook echt een tredmolen in de kooi aanwezig zijn omdat ze graag rennen en zo hun energie kwijt kunnen.

Degoes hebben gevoelige longen, dus de bodembedekking mag niet stoffig zijn. Doordat de degoe erg beweeglijk is laat hij alles opwaaien, stro of zaagsel zijn al te stoffig voor degoes. Behalve dat er stof tussen het zaagsel zit, is het gemaakt van naaldhout dat abietinezuur bevat. Dit tast o.a. de luchtwegen en lever aan en kan allergische reacties opwekken. Ook dennenhout blijkt niet goed te zijn voor de degoes. Voorkeur verdienen houtkrullen waaronder een laagje kattenbakkorrels is gestrooid, die absorberen alles erg goed en de kooi ruikt iets langer fris. Hoe vaak de kooi verschoond moet worden hangt af van het aantal degoes dat er in zit en de grootte van de kooi. De bodembedekking kan het best iedere week worden vervangen.

Naast de bodembedekking is ook chinchillazand benodigd, omdat degoes graag in dit zand gaan liggen rollen. Hierdoor wordt hun vacht lekker schoon en er komt een mooie glans op. Door dit zand vaak te zeven of te vernieuwen kunnen ze zich steeds in schoon zand badderen. Om te vermijden dat het zand naast het badje valt moet het bakje smaller zijn aan de bovenkant. Degoes zijn ook gek op hooi waarmee ze nestjes maken en waarop ze graag knagen. Ook in het hooi mag er natuurlijk geen grote hoeveelheid stof zitten.

 Het gedrag

Een degoe, glinsterend van een juist genomen stofbad.

Omdat de degoe veel in gevangenschap wordt gehouden, is veel bekend over het gedrag. Van zich zelf zijn degoes erg sociale en nieuwsgierige beestjes. Een degoe die individueel gehouden wordt zal al snel gebreken ontwikkelen. Daarom kan men de degoes het best in groepen houden. Degoes zijn snel geïnteresseerd. Als ze bijvoorbeeld iets zien wat ze nog niet kennen komen ze toch even een kijkje nemen. Degoes zijn heel erg actief. Het grootste deel van de dag zijn ze bezig met spelen. De degoe is dus een dagactief dier, vooral ’s morgens en ’s avonds zijn ze behoorlijk actief. In de middag doen ze soms een dutje en ’s nachts ook. De degoe kan heel goed klimmen, springen en zich door de kleinste gaatjes worstelen én ze zijn hartstikke snel. Als degoes de mogelijkheid hebben om te graven doen ze dit zeker. In deze kuilen leggen ze dan soms voedsel voor ‘’slechtere’’ tijden. Ze zoeken verder graag warme, donkere plekjes op.

Degoes zijn aardig vernielzuchtige dieren en maken alles stuk als ze het in hun pootjes krijgen. Dit is heel belangrijk omdat hun tanden altijd blijven doorgroeien. Om te voorkomen dat de onderkaak vastgroeit moeten ze dus blijven knagen, bijvoorbeeld op een takje of een toiletrol. Sommige spullen gebruiken ze om hun nest mee te maken. In de natuur maken degoes ook heuvels met allerlei dingen, dit zouden vooral de mannetjes doen. Volgens sommige onderzoekers zou de degoe met de grootste hoop de hoogste positie krijgen. De degoes vechten in het wild dus niet veel met elkaar omdat ze een ander manier hebben om aanzien te krijgen. In gevangenschap zullen ze sneller een keer gaan vechten omdat ze dan niet kunnen wegvluchten zoals in het wild.

Degoes maken naar elkaar toe vaak allerlei geluidjes. Dit doen ze soms ook tegen de vaste verzorger. Deze piepjes dienen als een communicatiemiddel :

• Zacht piepgeluidje : ze laten de ander merken dat ze elkaar lief vinden. Een mannetje doet dit vaak om aan te geven dat hij wil paren.
• Een harde gil : dit geluid maken ze alleen als ze ergens van schrikken. Vaak reageren andere degoes hier ook op door heel stil te blijven zitten of hard weg te rennen en zich te verstoppen.
• Hard piepgeluid : hiermee maken ze duidelijk dat ze chagrijnig zijn, als ze zich bezeren of gestoord worden bij een handeling.

Als een degoe bijt heeft dat vaak niks te maken met agressie. Een degoe is over het algemeen heel vriendelijk maar als hij dan toch bijt is dit uit nieuwsgierigheid of omdat hij in het nauw wordt gedreven. Een degoe is niet zo tam als de bekendere gedomesticeerde knaagdieren en knuffelen als met een konijn zit er niet in. Als de degoe regelmatig aandacht krijgt en rustig wordt geaaid kan men er veel plezier aan beleven.

Om inteelt te voorkomen kunnen alleen degoes die geen bloedverwanten van elkaar zijn bij elkaar gezet worden, en best op zo jong mogelijke leeftijd. Ze weten dan niet beter en hebben het gevoel dat ze familie zijn. Als ze niet op jonge leeftijd bij elkaar gezet zijn dan moeten ze apart in twee kooien worden gehuisvest, liefst met de kooien tegen elkaar zodat ze elkaar kunnen zien, horen en ruiken. Na een tijdje kunnen de degoes bij elkaar gezet worden maar er dient in de gaten te worden gehouden of het echt goed gaat. Dat ze in het begin elkaar niet echt mogen en territoriaal gedrag vertonen is niet zo’n ramp maar het moet niet op een gevecht uitlopen. Vaak gaat het tussen twee mannetjes niet goed en vooral niet wanneer er een aantal vrouwtjes bij zijn. Een vrouwtje en mannetje gaat vaak wel goed en ook twee vrouwtjes houden het vaak goed bij elkaar uit.