Lang geleden was er in India eens een vrouw die met haar man bij haar schoonmoeder in huis woonde .Die schoonmoeder was een lastig mens: ze klaagde en zeurde de hele dag. De vrouw hield het lang vol, maar op den duur werd ze er toch gek van, en ze besloot in wanhoop om aan een medicijnman een drankje te vragen waarmee ze haar schoonmoeder ongemerkt en langzaam zou kunnen vergiftigen.De medicijnman gaf haar geen drankje maar kruiden ...daar moest ze de voeten van haar schoonmoeder elke avond mee insmeren, en dan zou ze na enige tijd vanzelf een pijnloze dood sterven. Zo gezegd, zo gedaan.De vrouw deed haar werk avond aan avond met aandacht en toewijding. Maar wat er gebeurde was dat haar schoonmoeder gaandeweg vrolijker en opgewekter werd en ophield met klagen en zeuren.De schoondochter begon zelfs op haar gesteld te raken en spijt te krijgen van haar moorddadige gedachten en handelingen. Ze ging opnieuw naar de medicijnman en vroeg hem om een medicijn dat de uitwerking van de giftige kruiden teniet zou doen.Deze begon te lachen en zei haar dat hij haar slechts onschuldige lekker geurende kruiden had gegeven, en dat de verandering die was opgetreden het gevolg was van het feit dat ze elke dag de tijd had genomen om de vrouw aandacht te geven en haar voeten te masseren ...xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> Uit: Dansend tussen vreugde en verdriet van Mansukh Patel
|