Toen ik twee weken geleden de hond nog
buitenliet; zo rond middernacht;
wuifden de buren hun bezoek uit.
Nog even een babbel; gezellig.
Maar mijn enthousiaste viervoeter houdt van de buren,
en gaat gedurig aan knuffelen.
Hij loopt weg, komt terug in sneltreinvaart.

Plots liep hij tegen mijn rechterbeen,
ik wankelde, en toen ik weer in balans was,
 ging ik onderuit.
Het is een breuk van het kniegewricht.
Toch een gevaarlijk ras dus;
niet omwille van zijn tanden,
maar door zijn staalharde spieren.
.
Tien dagen ziekenhuis, een operatie,
en al zeker zes weken niet steunen;
 wat volgens de dokter toch twaalf weken
uit de circulatie zal worden.

Een looprek
krukken; die ik niet gebruik.
Een rolstoel.
Het is een aparte ervaring,
en ik zie uit naar mijn eerste stapjes.

Maar bovenal ben ik God zo dankbaar want;
Ik heb tot hiertoe nog geen moment pijn gehad.