|
Vijf jaar geleden hadden de kids voor onze
20ste huwelijksverjaardag een verassing voorbereid.
Een rit met limousine naar een huisje aan zee;
en bij de thuiskomst een receptie met
oude en nieuwe vrienden.
Gisteren was het dan onze 25ste huwelijksverjaardag.
Mijn geliefde moest werken; ook vannacht,
en ik ben nog niet zo mobiel.
Is het dan geen feest ? Jawel, maar anders.
We genieten van elkaar, en doen effe rustig aan.
Deze morgen toen mijn "witte prins" thuis kwam
moest ik weer in mijn bed; deur dicht.
Hij heeft een ontbijt gemaakt, en we hebben genoten,
van het eten, en van elkaar.
Champagne was er ook.
Misschien symbool voor de bubbles in ons leven.
We zijn God dankbaar voor de prachtige tijd samen.
Het wonder van één zijn;
ook al hebben wij over veel zaken een andere mening.
Die jaren zijn voorbij gevlogen;
we vinden steeds meer rustpunten in mekaar:
Maar er zijn ook steeds nieuwe dingen te ontdekken.
Als denk aan de zorg die ik de laatste twee maanden kreeg,
krijg ik tranen in mijn ogen
Ik voel me verwend.
"Dit heet dan gelukkig zijn!"
Dank U hemelse Vader
voor alle wonderbare dingen die Gij doet in mijn leven,
en waar ik U zo dankbaar voor ben!
Maar vandaag dank ik heel speciaal
voor de levenspartner waarbij ik helemaal mezelf kan zijn.
Gij hebt hem op mijn pad gestuurd en
hem gevormd.
Gij hebt ons geleerd om te leven uit die eenheid,
die vanaf het begin zo voorzien was.
|
