Binnenkort word ik zestig; niks speciaal.
Maar toen ik op 2 december 2006
in het ziekenhuis naast mijn man zijn bed stond
na het hartinfarct, raakte het  mij
hoe snel de jaren voorbij waren gevlogen.

Misschien was het dat,
samen met mijn nakende verjaaardag
wat me iets langer liet stilstaan
bij onze tijd op aarde.
ik weet het niet.

Eén ding weet ik wel;
ik voel die (bijna) zestig jaren niet;
maar zie ze wel in de spiegel.

Dit gezegd zijnde vraag ik me af,
waarom we toch zo moeilijk doen over kleine,
soms ook wel over grote dingen;
Na verloop van een paar jaren ,
zijn die meestal niet zo belangrijk meer.

Wat belangrijk is zijn de beslissingen
die we nemen voor onszelf.
Welke dingen zijn écht belangrijk?

Misschien toch een bijbeltekst die me te binnen schiet:

Leer ons zó onze dagen tellen,
dat wij een wijs hart bekomen.
of
Leer ons de vluchtigheid te zien van ons leven,
laat die wijsheid doordringen tot ons hart.