Daniël is ingeslapen zondagmorgen,
zijn ogen vielen toe.
Zondagavond sliep hij nog,
zijn lichaam was zo moe.
Toen zijn vrouw zachtjes zijn naam riep,
 kwam er geen reactie, zijn slaap was te diep.

Teder wreef zij met een vochtig doek,
over zijn handen, en zijn hoofd;
en zei: Daniël wij staan bij jou,
dat hadden we beloofd.

Gisteren kwam dan het bericht;
Daniël is bij zijn Heer.
Hij heeft een strijd gestreden,
volhardend, en met moed.

Daniël vergeten?
Ik denk niet dat het kan.
Hem kennen was een geschenk;
Hij was niet perfect,
maar een voorbeeld, een
eerlijk en moedig man.