De Europese Unie door Prof.H.Vos

Een bevlogen prof Vos nam in zijn inleiding het talrijke publiek even mee naar de jaren vijftig toen 6 landen zich verenigden in de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal, de EGKS en later de EEG.

Onder het voorzitterschap van Jacques Delors in de jaren 80/90 kreeg de gemeenschap een flinke impuls en werd de basis gelegd van de huidige EU met tot op heden 28 lidstaten.

Het opmaken van regels en richtlijnen vraagt van iedere lidstaat een grote bereidheid tot het maken van compromissen. De prof gaf enkele voorbeelden, gedocumenteerd met het “kinder surprise-ei”. Telkens wanneer hij zijn woorden kracht wilde bijzetten ging het ei met een gezwind gebaar de lucht in.

Arbeidslonen, het innen en opleggen van belastingen blijft tot op heden een bevoegdheid van de lidstaten zelf. Het is een zeer gevoelige materie, maar grote bedrijven varen er wel mee.

De rode draad doorheen het verhaal is dat, hoe eigenaardig het ook mag zijn, Europa zich na elke crisis telkens weer de rug kan rechten en vooruitgang boekt, zij het met kleine stapjes.

Mooi voorbeeld hiervan was de Griekse crisis, dit land stond op de rand van het bankroet. Toch toonden de lidstaten hun solidariteit door maatregelen te nemen die Griekenland doorheen de crisis zouden loodsen.

Ook toen in 2008 door de wereldwijde financiële crisis de Europese munt zwaar onder druk kwam te staan werd dagelijks door de lidstaten onderling overleg gepleegd. Uiteindelijk werd door een reeks maatregelen de euro gered en zal het reilen en zeilen binnen de banken beter gecontroleerd worden.

Als toemaatje kregen we bij de talrijke vragen die vanuit het publiek gesteld werden nog een uitgebreide duiding bij het “brexit” verhaal. Het einde ervan is duidelijk nog niet in zicht en kan nog jaren aanslepen.

Het verhaal van Europa is dynamisch, ook naar de toekomst toe, het zal steeds een verhaal zijn van mensen en culturen in beweging.

Vic G.

.

Uit mijn dagboek,                             8 - 11 Oktober 2019.

Dinsdag 8  : - onderweg naar Beek, kaasjes...kaasjes en duizend wielen. Bestemming: Hotel Zonneheuvel - Schaapsdrift - Beek. De heuvel moet je er bij denken, wel veel schapen maar niet driftig.

Bevreesd voor een "beek" uit de hemel, er hingen nochtans veel waterzakken in de lucht maar die dreven verder naar het Oosten... naar de Dosjen. 

Dan maar de fiets op en genieten van lucht en landschap.

Woensdag 9 : wandelen of fietsen,  de E. Bike op, gevecht tegen de wind.

Namiddag: misleid door plaatselijke weerberichten...regen, regen de wandelschoenen aangetrokken, prima wandelweer met een "natje" als afsluiter.

Donderdag 10: Opgehaald  door de bus met een kei van een chauffeur/gids, door het "Achterbroek " langs landelijke wegen naar s'Heerenberg geloodst.

Met een plaatselijke gids(dame) doorheen een stuk geschiedenis gekropen, Edele Stiftdames, verdwenen Jezuïeten, waterput van 57m. diep, heibel over een lapje grond wel/niet NL/D.

Pistoletjes knabbelen met een koppie koffie over de middag in een kasteel, niet alledaags, maakt niet iedereen mee.

Namiddag: zo nodig door een Industrie terrein, op bezoek bij een wijnboer, een taterende Leo (de boer voor alle duidelijkheid) leerde ons een en ander over wijn en dat moest in de praktijk omgezet worden met een uitgebreide proeverij.

Vrijdag 11: inpakken maar nog niet wegwezen, na een deugddoende ochtendwandeling, nog een lunch en daarna opkrassen.

De regen werd drie dagen opgespaard om dan neer te plenzen met de nodige wind tijdens de terugweg, een souvenirtje aan NL. Vermeldenswaard: onderweg een verkeersbord gezien " overstekende lijnbus bij file " hoe flikken ze dat op een autostrade?

Een goede mix in vier dagen, gezond bezig zijn, tot een volgende... Leo D.

Woensdag 9 oktober

Donderdag 10 Oktober

 Vrijdag 11 oktober

Reis naar Picardië 

Op een niet al te vroeg uur rijden we relax naar Kontich.  Het is zondag en dus zeer rustig op de baan.  Daar, veel te vroeg aangekomen, zien we onze medereizigers stilaan binnendruppelen.  Het weer ziet er wat bewolkt uit!

Marc, onze chauffeur speelt tetris met de koffers.  En dan zit de sfeer er in, op weg naar het (zonnige ?) zuiden! 

Onderweg pikken we een paar lifters op en verorberen nog een leuk ontbijtje! Ondertussen heeft Eric, onze gids voor Picardië, ons vervoegd en steken we de grens over.  Welkom in “La douche France“!  Een regenvlaagje spoelt de voorruit van de autocar schoon, en voordat we het beseffen zijn we in Amiens. 

Voor we met onze gids de stad doorkruisen gaan we de inwendige mens versterken.  We krijgen een bord met een stuk quiche, Paté du chef en een gratin.  Nadat we zijn voldaan komt de verrassing!  Men dient nu het hoofdgerecht op, zalm met aardappelgratin.  Ik kan U verzekeren, hier worden de mannen van de jongens gescheiden (en de dames van de meisjes).  Zoals een BB (Bekende Brusselaar) ooit zei “Trop is trop”.  Tenslotte volgt er nog een chocomousse. 

We steken de Somme over, verkennen de schilderachtige wijk Saint-Leu en bezoeken de indrukwekkende Notre-Dame, de grootste gotische kathedraal van Frankrijk.  We maken nog een rondje door het stadscentrum en via de université de Picardie, campus “Jules Verne”, richting bus.

In de late namiddag bereiken we ons hotel in Montreuil-sur-Mer.  In de ruime kamers in het “Best Western hotel Hermitage” hoor ik soms een echo! (Het kan natuurlijk inbeelding zijn). 

Maandagvoormiddag bezoeken we “La pointe du Hourdel” aan de monding van de Somme.  We hebben geluk, er liggen veel zeehondjes op de zandbanken.  We hebben wel een verrekijker nodig om ze goed te zien.  Af en toe komt er ééntje vlak onder onze neus voorbijgezwommen en duikt daarna enkele minuten onder water.  Tegen lunchtijd  bezoeken we Saint Valery-sur-Somme, een pittoresk plaatsje aan de baai van de Somme.  We passeren de poort waar Jeanne d’Arc in 1430 als gevangene werd afgevoerd. 

Na de noen tuffen we met een echt stoomtreintje van de “Chemin de Fer de la Baie de Somme” naar Le Crotoy.  We kunnen vanop de dijk het slik- en schorrengebied overzien.  Bij laagtij kan men met plaatselijke gids door “het verdronken land van de Somme” naar de overkant van de baai stappen tot in Saint Valery-sur-Somme.  Laarzen zijn aan te raden!  We gaan dit niet doen !

Op weg naar “huis” bezoeken we een Chinese begraafplaats in Noyelle-sur-Mer, waar 842 overledenen van het “Chinese Labour Corps” uit de Eerste Wereldoorlog begraven werden.

Dinsdagvoormiddag hebben we enkele uurtjes vrij om Montreuil-sur-Mer te verkennen.  Het doet dienst als centrumstad voor de omliggende gemeenten en dorpen.  Er bevinden zich veel middelbare- en hogere scholen, veel winkels, enkele cafeetjes en eethuisjes.  Echter geen ”Mer” te zien, het is zowat hetzelfde verhaal als de verzanding van het Zwin in Damme.

Op weg naar Rue rijden we door Nouvion.  “Allo Allo” dat ik dit nog mag meemaken!  René zat op de bus, maar Edith, Yvette, Maria en monsieur Leclerc hebben we niet gezien.

In Rue bezoeken we de prachtige kapel Saint-Esprit en lopen we langs het Belfort.  Het zonnetje komt piepen, dus tijd om een terrasje te doen!  Zelfs hier kennen ze Affligem, niet de gemeente, maar wel het bier.  Santé! 

In de namiddag bezoeken we het ornithologisch “Parc du Marquenterre”, een gebied van duinen, zilte moerassen en kwelders.  De plaatselijke gids vertelt over allerlei watervogels die er verblijven en voorbijtrekken op weg naar het verre zuiden.

Je kan er o.a. de volgende veel voorkomende vogels spotten: blauwe reiger, koereiger, zwaan, ooievaar, strandloper, kleine zilverreiger, havikarend, grauwe gans, lepelaar, enz.  In dit natuurpark lopen ook wilde paarden.

Woensdag stappen we met onze gids Eric over de stadsomwalling van Montreuil.  Deze zijn nog in zeer goede staat en geven prachtig uitzicht op de omgeving.  Nog enkele uurtjes vrij om inkopen te doen.  Daarna bussen we naar de Cisterciënzerabdij in Argoules.  De abdij doet nu o.a. dienst als opvangtehuis voor jongeren.

Tenslotte gaan we in “Les Jardins de Valloires” op zoek naar de roos van Picardië.  Waarom de Picardische roos toch zo beroemd is?  Welnu, midden in het geweld van de Eerste Wereldoorlog viel het oog van een Engelse officier plotseling op een vrouw die doodgemoederd haar rozen stond te verzorgen.  Het inspireerde hem tot een lied, met de roos als zinnebeeld van de geliefden thuis.  Roses of Picardy werd een hit onder de soldaten.  In 1927 werd het lied zelfs de aanleiding tot een gelijknamige film.  Een rozenras met de naam Picardische Roos was er helemaal niet.  Pas in 2004 kwam men in Valloires op het idee een roos naar dit lied te vernoemen.

Donderdag nog een laatste maal een super-de-luxe ontbijtbuffet.  De valiezen in de koffer (v.d. bus).  Onze sympathieke chauffeur Marc maakt er een mooi puzzelwerkje van en via de smalle Parvis Saint-Firmin en de Porte de Boulogne verlaten we Montreuil-sur-Mer.  We gaan eerst nog de “Blockhaus” in “Le Forêt d’Eperlecques” bezoeken, hier hebben ze hééeel veel beton gestort.

De Nazi’s hadden het plan opgevat om van hieruit V2’s te lanceren naar Engeland.  De geallieerden bombardeerden de bunker, zodat deze onbruikbaar geworden was.  Spijtig genoeg zijn er vele dwangarbeiders en gevangenen die bij de bouw betrokken waren, omgekomen.  Hier staat dan ook een monument voor Belgische arbeiders die er hun leven verloren hebben.

We hebben geluk, onze busdriver kent zijn GPS prima.  Dus rijden we naar Cassel, voor het zelfde geld kwamen we in Kassel (D) of Kessel (B) uit. Vanop de Casselberg zien we uit op “Het vlakke Land” waar de oorspronkelijke inplanting van rechte Romeinse heirbanen nog steeds zichtbaar zijn.  Als afscheidslunch is er stoofvlees-frites voorzien.  In het land van de Picon, kan ik mij niet van de indruk ontdoen, dat er voor de finishing touch toch wat Picon aan het stoofvlees toegevoegd was.  Het kan natuurlijk een indruk zijn, maar toch?

Tot slot rijden we terug richting Kontich, het was weer een leuke tijd met oude bekenden en nieuwe vrienden!  We nemen hier afscheid met de gedachte, “Partir c’est mourir un peu”.

Rest er mij nog een woordje van dank:

-        Voor onze toffe chauffeur Marc, die nooit de weg kwijt was en goed in onze groep paste.

-        De gedreven gids Eric met zijn grondige kennis en aangepaste stapsnelheid, we zijn niemand verloren!

-        Reisleider Gunther en de firma Van Bogget die deze reis grondig voorbereid hebben.

-        Voorzitter Vic & Hilde die als vader en moeder over de groep waakten.

-        Tenslotte alle deelnemers voor de bijzonder leuke week,
Merçi beaucoup ! ! !

Henri & Monique

The Sixties door Rudolf Hecke

Rudolf Hecke is een man die de onderwerpen die hij uitkiest uitgebreid heeft ingestudeerd en die ze dan ook volledig beheerst. Bovendien weet hij ze met uitzonderlijk veel verve te brengen. 

In eerste instantie spaart hij tijd noch moeite om een aangepast decor neer te zetten, dat de toehoorders onmiddellijk in de juiste stemming brengt. Daarna brengt hij de voordracht met een bezieling en een overgave die weinigen hem zullen nadoen. Dat wisten we al na zijn voordracht over Serge Gainsbourg en werd hier nogmaals bevestigd.

.

Uitleg en klankfragmenten wisselden elkaar af, waardoor een authentieke sfeer werd gecreëerd. Vele aanwezigen reageerden op de klankfragmenten die hen terugvoerden naar hun jeugd. Ik ben ervan overtuigd dat ze zich gedurende enkele uren opnieuw jong hebben gevoeld en zich opnieuw bewust werden welke ingrijpende veranderingen de jaren 60 hebben teweeggebracht. Bovendien is Rudolf Hecke een spraakwaterval, die een rijke woordenschat combineert met een perfecte uitspraak.  

Waar we bij andere vlotte en boeiende sprekers een gevoel hadden, dat gelijk staat met een etentje in een gerenommeerd restaurant, kwamen we bij deze spreker terecht in een restaurant met 3 Michelin-sterren. Als hij in de toekomst een nieuw onderwerp brengt, staan we zeker op de eerste rij om hem uit te nodigen.

geleidehonden  voor blinden en het kasteel van Loppem

Een gids legt uit hoe een kleine pup een blindengeleidehond wordt en hoe het verhaal dan verder gaat. Zo wordt duidelijk hoe de hond zijn baasje veilig doorheen de onzichtbare of wazige buitenwereld loodst. Hij moet rekening houden met signalen en hindernissen die zienden spontaan registreren en zelfs onbewust uit de weg gaan. Daarna volgen een demonstratie op het opleidingsparcours.

Bezoek aan het Kasteel van Loppem

In de namiddag maken wij een rit doorheen het mooie Brugse ommeland tot aan het prachtige kasteel van Loppem. Een bezoek aan dit kasteel is als een reis door de tijd en rond de wereld. De neogotische interieurs en woonvertrekken tonen het kasteelleven zoals het was in de 19^de en en de vroege 20^ste eeuw. Boven kunnen we binnenkijken in de familiekapel met prachtige glasramen. Een weetje: de toenmalige baron was blind en kon pas na 20 jaar en na een operatie in Parijs voor het eerst zijn kinderen zien.

In het mooie grote salon van het 5* WZC Park Lane.

“Wat met honing ?” 

Een enthousiaste spreker Sander had een 6 meter lange tafel nodig om de verschillende honing gerelateerde producten te kunnen tentoonstellen. Ook een grote variatie aan kruiden en thee.

Wel een 20-tal verschillende honingsoorten gaande van Bloemen – koolzaad – balsemien – linde – den - kaneel – luzerne – propolis koninginnebrij en nog vele andere konden geproefd worden. Bij elke soort kregen we ook de nodige uitleg en waar het allemaal goed voor is. Gaande van goed voor of tegen: maagzuur – koorts – lever – nieren zelfs pijn en jeuk en nog veel meer.

Ook verschillende soorten peperkoek – wijn – advocaat – jenever – enz.

Een lekkere leerzame namiddag was het.

RG

Reis naar de Dordogne 23 – 30 juni 2019

Onder de deskundige leiding van Hugo en Annie vertrokken we, zoals gebruikelijk in de vroege ochtend, met een ruime bus naar de Périgord, de streeknaam voor het departement Dordogne.

Onderweg bezochten we de ruïnes van het dorp Oradour-sur-Glane, een uithangbord voor de wreedheid van de oorlog en in het bijzonder van het Nazi-regime. In sterk contrast hiermee kwamen we daarna op onze eindbestemming Vitrac, een onooglijk dorpje met een charmant hotel “Plaisance” zijn naam waardig, gelegen aan de Dordogne rivier.

Meteen kregen we een voorproefje van wat ons de hele reis door te wachten stond: na de lokale aperitief op basis van okkernoten, een culinaire maaltijd, drank inbegrepen. Waar we ook naar toe gingen - zelfs in dorpjes waar je niet zou vermoeden dat er zelfs maar iets te eten wàs- we kregen elke middag een succulente maaltijd voorgeschoteld. En ‘s avonds volgde dan nog het 4-gangen hoogtepunt in de Plaisance. Het moet een frustrerende reis geweest zijn voor wie op dieet stond. Maar ik had niet de indruk dat er zo iemand bij was…

Vlakbij Vitrac bezochten we het oude dorpje La Roque-Gageac, anderhalve straat groot, geplakt tegen een klip langs de Dordogne..Tijdens de boottocht die er op volgde merkten we dat de rivier bezaaid was met waterplantjes die allen bekroond waren met een wit bloempje.. Het gaf de rivier een “tuinlijk” uitzicht.

Vanaf dan begon wat de lokale krant blokletterde als : “La région sous un soleil de plomb”. We haalden verder in de week tot 41 graden, Celcius wel te verstaan.

We bezochten verscheidene pelgrimssteden, die eertijds bij een klooster ontstonden doordat er iemand een relikwie van een heilige naar toe bracht. Hierbij was men niet wars van enige fantasie, maar het resultaat was wel dat er een bloeiende handel ontstond die welvaart bracht en leidde tot prachtige bouwwerken in- en op de kalkrotsen. Een schitterend voorbeeld was Rocamadour, een stadje in 3 boven elkaar gelegen stukken gebouwd.

De meeste van de kerken die we er zagen waren indrukwekkend groot, maar sober. Dit laatste was vooral het gevolg van de 100-jarige oorlog tussen Frankrijk en Engeland (1337 – 1453), waarbij de huurlingen van beide legers roofden naar believen. De mensen beveiligden zich daar tegen door het bouwen van vestingsteden of “bastides”., die uiteraard, net zoals de vele kastelen, gebouwd werden op de toppen van de klippen . Vele daarvan, waaronder die van Domme, zijn uitstekend bewaard gebleven.

In de typisch  Franse tuin met strakke buxus van Eyrignac leerden we het verschil tussen een pelouse en een gazon. Bij het luxueuze kasteel van Milandes, waar ooit Josephine Baker woonde, konden we  de bloemenpracht van een Engelse tuin op een heuvel bewonderen, We kregen er ook een show met dieren die voor de jacht ingezet worden: een havik, diverse uilen, een visarend en een fret.

Een hoogtepunt van de reis was ongetwijfeld de grot(ten) van Lascaux. We bezochten de vierde(!) copie van de originele grot. Het staat bovengronds in een prachtig gebouw dat opgaat in de omringende natuur en uitgerust is met de meest moderne apparatuur. Maar het doel van de duizenden tekeningen van vrnl. paarden, runderen en herten  in die uitgestrekte grot van soms amper een meter hoog, blijft een mysterie.

Op de uitstap naar het zuidelijker departement Lot-et-Garonne, werden we uitvoerig ingelicht  over de productie van foie gras, de ganzen- en eendenlever. De gezwollen lever, veroorzaakt door gedwongen voeding met mais of vijgen, blijkt grotendeels overeen te komen met de lever die ze hebben vóór ze in de natuur hun lange trek beginnen. En als ze de dieren na die gedwongen voeding vrij laten lopen, herstelt de lever zich na 2 weken. Dat laatste hebben we niet kunnen nagaan, maar de smaak van de vele proef-hapjes op het einde van het bezoek wel. En dat viel best mee.

De vriendelijke lokale bevolking is fier op hun streek, hun 1001 kastelen en vooral op hun streektaal het Occitaans, dat gesproken wordt ten zuiden van Limoges.. De oude benaming ervan is ” la langue d’Oc” , vandaar de naam van het departement Languedoc.

Op de terugreis ervoeren we nog een knap staaltje organisatietalent van het KVE-bestuur :  ondanks een lekke band onderweg kwamen we precies op tijd in Kontich aan. 

Leo S

Dag 1

  













  

Dag 2