" De kunsthand van Leon " ( ode aan de kunstschilder Leon Engelen )
Ik ben laatst van kunst doordrongen en dat met héél mijn ziel beleefd mijn hart heeft daar dan echt gezongen en mijn gemoed heeft daar gebeefd ...
prachtig licht dat zachtjes schemert zwak glorend, en dan weer sterk en zo het kloppend hart vormt van ieder Leon's meesterwerk horizonten, in weelderig groen het koren, in schoven opgebonden kinderen, tevreden met een bloem een tijdsbeeld, volledig ongeschonden
witte geitjes, paardenpracht boerenschuren, oude waar levensecht op doek gebracht door een echte kunstenaar kippen, scharrelend op het erf geiten, koeien en ook paarden oude glorie, ontstaan uit verf een tijd, met echte levenswaarden de oude man, in boerendracht zijn stramme lijf, reeds oud en krom tijd van toen, tot leven gebracht door de kunsthand van Leon ...
Ik verlang naar dronken huisjes scheef leunend, tegen de heuvels aan naar zachte zuiden windenruisjes en waar ik met mijn lief kan gaan de regen begint mij te vervelen en ook de koude wordt een sleur de zon moet ons kille lijf weer helen en aankloppen nu, bij iedere deur ik wil naar een land waar huisjes lonken met het licht der zilveren maan en daar heerlijk scheef en dronken leunen, tegen de groene heuvels aan ....
