De mensen moeten lichtjes branden in ieder droevig mensenhart zodat het niet meer kan verzanden in bitterheid, of zware smart een vriendelijk woord steekt lichtjes aan in ieder bruin of ogenblauw wantrouwen is op de vlucht gegaan omdat het zegt : ik hou van jou en alle ogen worden mooi omdat jij daar je licht laat schijnen ontsnapping uit een droeve kooi en leed en kommer gaat verdwijnen ...
Lieve Bloggers, Met het volgende gedicht heb ik al veel mensen ontroerd. Het heet :
" Kleindochter "
Kleine dochter van mijn zoon en kleindochter van mij wars van uiterlijk vertoon maak jij mij steeds blij haren blond als korenvelden roze wangen, appelfris slecht gezind bij jij maar zelden of alles aan je betoverd is en als jij mij dan heel zacht aankijkt met lieflijk onschuldig ogenblauw voel ik mij daardoor zéér verrijkt omdat ik innig van je hou ...
Ogen zijn als stille boeken je kunt er veel in lezen en je hoeft niet ver te zoeken om te
doordringen in het wezen belangrijk is die ogentaal die zich steeds weer aan u toont steeds vertellend het verhaal wie daar nu werkelijk in woont ogenboeken bedriegen niet en tonen de mens zijn ware aard zorgen dat u daar van alles ziet en de moeite van het lezen waard ...
" De kunsthand van Leon " ( ode aan de kunstschilder Leon Engelen )
Ik ben laatst van kunst doordrongen en dat met héél mijn ziel beleefd mijn hart heeft daar dan echt gezongen en mijn gemoed heeft daar gebeefd ...
prachtig licht dat zachtjes schemert zwak glorend, en dan weer sterk en zo het kloppend hart vormt van ieder Leon's meesterwerk horizonten, in weelderig groen het koren, in schoven opgebonden kinderen, tevreden met een bloem een tijdsbeeld, volledig ongeschonden
witte geitjes, paardenpracht boerenschuren, oude waar levensecht op doek gebracht door een echte kunstenaar kippen, scharrelend op het erf geiten, koeien en ook paarden oude glorie, ontstaan uit verf een tijd, met echte levenswaarden de oude man, in boerendracht zijn stramme lijf, reeds oud en krom tijd van toen, tot leven gebracht door de kunsthand van Leon ...
Ik verlang naar dronken huisjes scheef leunend, tegen de heuvels aan naar zachte zuiden windenruisjes en waar ik met mijn lief kan gaan de regen begint mij te vervelen en ook de koude wordt een sleur de zon moet ons kille lijf weer helen en aankloppen nu, bij iedere deur ik wil naar een land waar huisjes lonken met het licht der zilveren maan en daar heerlijk scheef en dronken leunen, tegen de groene heuvels aan ....
na dikke trui en winterjas geeft de zon nu eindelijk gas met dertig graden en véél meer verdrijft ze nu het winterweer maar straks komt weer het kou onthaal en winterdracht die wordt te klein omdat we nu weer allemaal door haar geroosterd en gesmolten zijn .....
Als jij er niet bent staat het leven stil als jij er niet bent is gebroken mijn wil als jij er niet bent schijnt niet langer de maan als jij er niet bent wordt het leven één traan
daarom mijn lief laten we samen dansen en het leven te nemen met al zijn kansen en de zon laten stralen tot diep in ons hart niet langer verdwalen in zinloze smart
want als jij er niet bent staat de wereld stil en wordt alles om ons heen koud en kil.
De natuur die wint telkens weer, steeds keer op keer ook al bracht de koude wind slechte lentes, steeds maar weer maar nu wordt het stilaan goed zonder regen, en véél zon een ware boost voor ons gemoed genoeg water in de ton we starten met een inhaalslag en vergeven nu de koude wind we gaan genieten, nu het mag want het is de natuur die altijd wint ....
Ik huur sinds weer een lange tijd een huis, onder de bomen maar tot mijn ergernis én spijt wordt véél luxe mij ontnomen puin, en ieder rotzooiding wordt gedumpt opzij mijn huis en als ik vraag om ordening is het antwoord weer niet thuis dominantie, keer op keer het is om van te wenen en ik betaal mijn huur maar weer al struikelend over stenen het is als praten tegen een muur alles wordt steeds genegeerd alleen de opbrengst van de huur wordt tevree geaccepteerd ......
Als een vroege vogel des morgens weer zijn lied herkent is de late winterwind zijn koude dirigent stilaan, komt er nu verandering buiten, daar in bos en hei dat voorspeld voor ons één ding : de Lieve Lente komt nabij ! en als ik neervlei op m'n buitenbank neem ik verrukt een teugje niet van ene sterke drank maar van dat verkwikkend lentevleugje !!
Eerst dacht ik : " niet aan denken ", dat heb ik toen gedaan maar twee seconden later dacht ik er toch weer aan nee, zo eenvoudig is dat niet want weet je wat je doet ? je denkt er ook aan als je denkt dat je er niet aan denken moet.
Hoe dikwijls ik je nachtrust al bedierf met zeuren over weer een ander griepje en de vele vele malen dat ik stierf aan hartinfarcten of een luchtwegpiepje aan pneumonieën tering enzovoorts aan dikke, dunne, endel, blinde darmen hoe jij dan zeggen kon : je hebt geen koorts en ik in slaap viel in je veilige armen.
Dwalend over heiden en door de lage bosjes denkend aan geen enkel ding fluitend, zacht en blijde kwam ik plotseling bij een huisje doodstil en verlaten dat in de schaduw van dennenbomen sliep waar het lang geleden scheen, en heel tevreden zo stil dat alleen een geitje blaatte en een koekoek riep.
De wind rent razend door de tuin en door de smalle straten en langs de zee, en door het duin er valt niet mee te praten de bomen buigen naar de grond je moet hem horen razen hij maakt het wel wat al te bont hoor die gek eens dazen waar blijven maten en gewicht wat is nog groot of klein als iets, wat je niet eens kunt zien zo koud, en zo brutaal kan zijn ...
Maart is vandaag weer slecht gezind en schilderd woedend koude luchten dat doet zijn prille LENTEKIND bang, en angstig voor hem vluchten sneeuw en hagel strooit hij rond en roept zijn koude WINDEMAKKER PAASBLOEM blijft slapen in de grond en wordt voorlopig ook niet wakker hij heeft ZONNEWARMTE weggestuurd en ook LENTEBRIES heeft moeten gaan heeft voor ons zijn KILTE ingehuurd en roept: DOE UW SKIPAK MAAR WEER AAN !
