De Maya-kalender eindigt op vrijdag 21 december 2012 en dat zou volgens Maya-kenners betekenen, dat op die dag de wereld vergaat. Ik ben daar niet zo bang voor: ik ben Nederlander. “Waarom hoeven Nederlanders dan niet bang te zijn?” zult u zich afvragen. Dat is nog al simpel. In Nederland lopen we vijftig jaar achter, wordt er wel eens gezegd. Ik heb dus na 21 december nog vijftig jaar voor de boeg. Is vijftig jaar niet een beetje te veel. Misschien wel. Maar als we naar de Fyra kijken – u weet wel die snelle trein tussen Amsterdam en Brussel – dan begint u toch te twijfelen. En wat dacht u van ons financieringstekort? Voordat die opgelost is duurt nog jaaaaaren. Je kunt je land toch niet met een schuld achterlaten? Wat dacht u van de uitverkoop: veel mensen wachten met de nieuwste snufjes tot die in de uitverkoop komen. Ik heb een vrouw gekend, die een prachtige robe zag hangen in een Haags modehuis. “Die wil ik hebben, precies mijn maat.” Maar het duurde meerdere jaren en toen was die in de uitverkoop voor een spotprijs. Trots trok die vrouw de robe aan maar was vergeten, dat haar maat van vroeger iets veranderd was. Toen ze eindelijk die robe aan had, slaagde ze een zucht van verlichting, haalde heel diep adem. De knopen vlogen door haar kamer. Ik heb nog nooit zo een laag decolleté gezien. Flauwe kul natuurlijk. Zorg er maar voor dat u in Scheveningen woont als de wereld vergaat, want wie weet…
Ik wens iedereen een fijne dag. Foto: zicht op Scheveningen vanaf Katwijk op Scheveningen. Bij die torens in het midden, daar wonen wij.

Het gebeurt wel vaker, dat uit parken, tuinen en bloembakken planten voor eigen gebruik worden meegenomen. Soms is het ook vandalisme. Het gebeurde ook onze stichting. In de nacht van dinsdag op woensdag werd uit een van de bloembakken op ons plein een conifeer gestolen. Op de grond waren duidelijke sporen te zien waarheen de plant versleept was. Bijna driehonderd meter verder eindigde het spoor aan een stoeprand. Onderweg was er veel aarde verloren en de wortels zullen wel ernstige schade hebben opgelopen. Einde van een plantenleven. Ik ben gisteren naar een plantencentrum gegaan en heb een nieuw plant gekocht. Kosten negen gulden. Maar nu ziet de bloembak er tenminste weer netjes uit. Ik hoop maar dat de bewoners van ons appartementencomplex hun waardering laten blijken: er is slechts één eigenaar, die een donatie aan de stichting gedaan heeft; dat is minder dan 0,3% van de eigenaars. Een beetje veel beschamend, maar misschien zal dat het komende jaar veranderen. Ik wens iedereen mooie dagen en een gezellige en vredige voorbereiding op het kerstfeest. We waren gisteren ook even in Katwijk; daar stonden deze twee oudjes met blote voeten in het zand.

In mijn eerder geschreven verhaaltje staan een paar storende fouten, die ik te laat merkte. Daarom eev corectie.
Ruim veertig jaar geleden kreeg ik van een bevriende kunstschilder een door hemzelf in elkaar geknutseld klokje. Het uurwerkje kwam uit een oude koekoeksklok en het kastje was het overblijfsel van een dag roken. Het slingertje werd omgetoverd tot een kleine brandende sigaar, de eikeltjes boven op het klokje veranderden in sigarenpeukjes, het gewicht in een ferme sigaar en de uren werden hoopjes sigarenas. Dat klokje hangt altijd ergens in huis, maar het wilde maar niet lopen, ondanks al mijn ervaringen met klokreparaties. Een paar dagen geleden hing ik het weer even recht en vanaf toen is het gaan lopen en blijven lopen. Het enige wat ik moet doen is regelmatig het gewicht weer omhoog halen. Verwonderlijk: zo oud en zo primitief in elkaar geknutseld en dan na jaren stijfkoppigheid toch weer aan het lopen. De schilder is H.J. Duiverman, geboren  in Leiden(1906) en overleden in Den Haag(1973). Ik heb meerdere werken van hem in mijn bezit. Bijna veertig jaren na zijn overlijden herinnerde hij mij weer aan zijn vriendschap. Zijn naam hoor je niet zo vaak, maar in zijn tijd was hij een gezien kunstenaar, met mooie vaak romantische landschappen en bloemstukken. Een enkele keer wordt hij wel eens op een veiling aangeboden.

Zo juist heb ik een foto van het klokje gemaakt en dat laat ik u vandaag zie. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. Het kastje meet 11 x 11 centimeter.

Daar lag hij dan: het door Godfried Bomans geschreven boek: De avonturen van Pa Pinkelman en Tante Pollewop. Op de leestafel bij ons de gang. Tussen een aantal andere boeken. Ik heb geen ogenblik geaarzeld en heb dat boek gepakt en meegenomen met dank aan de gever. Toen ik op het seminarie zat mocht er tijdens de hoofdmaaltijden niet gesproken worden aan tafel. Dan werd eerst een stukje uit de bijbel voorgelezen en daarna een profaan boek, zoals bij voorbeeld het boek dat ik zojuist heb meegenomen van de leestafel. We hebben wat afgelachen bij het horen van die verhalen. Nu is het boek wat vergeten en ligt het nog hier en daar in een boekenkast of op een leesplank in de bibliotheek. De eerst druk van dit boek verscheen in november 1952; de voorliggende druk de negende is van september 1976. Godfried Bomans zelf leefde van 2 maart 1913 – 22 december 1971. Ik ga er weer met plezier in zitten lezen. Ik wens u allen een fijne dag en een vrolijk zonnetje. Foto:wat groen en een web.

Vroeger leerden wij op school hoe je de maanstand eerste kartier en laatste kwartier het beste kon onthouden. Daarvoor moesten we wel een beetje Frans onthouden. Bij het laatste kwartier was het het makkelijkst: de c stand dus: plaats aan de rechterkant van de c een streep naar boven; daardoor ontstaat de letter d: de d betekent dan dernier(laatste):  de c-stand is dus het laatste kwartier. Bij de omgekeerde c krijg je met het streepje een p en de p staat voor premier(eerste): dus eerste kwartier. Ik dacht aan die les toen ik vanmorgen Venus met een c zag vrijen: het laatste kwartier dus. Ezelsbruggetjes noemden ze dat. Soms waren ezelsbruggetjes nog moeilijker dan de oplossing. Ik gebruik die ezelsbruggetjes nog van bij het rekenen. Een eenvoudig voorbeeld: 4 x 5 is gelijk aan 2 x 10(20 dus) het ezelsbruggetje is: deel 4 door 2(=2) en vermenigvuldig 5 met 2(=10). Het lijkt ingewikkeld, maar als je het kunstje kent, dan wordt rekenen heel wat makkelijker.
Ondanks het slechte weer gisteren maakte ik toch bijgevoegde foto. Ik heb een foto nodig voor een kerstkaart en was niet tevreden met een gekozen foto: dus moest ik een nieuwe foto maken. Op de boulevard bij windkracht zeven. Ik heb een serie gemaakt en dit is er één van.

Het is al licht als ik wakker word; ik kijk ongelovig om mee heen en zie dan dat de klok op 8.30 uur staat. Ik spring gelijk uit bed, om Annemiek haar kousen aan te doen, waarop ze al meer dan een uur op licht te wachten. Snel onder de douche, die maar niet warm lijkt te worden. Dat wordt een korte dag, vandaag.
Gisteren heb ik een aanvaring gehad met Muzee Scheveningen, die resulteerde in het inleveren van mijn donateurskaart bij de bestuursvoorzitter van het museum, die de kaart achteloos in zijn jaszak stopte. Ik heb veel, heel veel gedaan voor dat museum en nu ik een kleinigheid vraag voor de Stichting Zicht op Scheveningen krijg ik geen gehoor. Zelfs geen begrip. Het ging niet om een financiële bijdrage, maar om een tafeltje tijdens de kerstmarkt in het museum om de stichting te promoten. Één vierkante meter vroeg ik, aar het antwoord was neen, toen ja en daarna nog eens twee keer neen. En nu is het een definitief neen van mij voor het museum. Voor mij is het Muzee Scheveningen meer Schevenings. Ik zal er nu langs lopen met heimwee voor weer een stukje verlies van het oude Scheveningen. Ik moest dit even kwijt. Ik besefte weer eens dat je niet altijd loon naar werk krijgt.
Ik wens iedereen een fijne zondag. De buitentemperatuur is al weer ruim  zeven graden boven nul en de lucht is grijs. We naderen de donkere dagen vóór kerstmis, maar dan zal het licht weer schijnen. Foto: een bloemetje in deze donkere dagen.

Zaterdag, 8 december, Maria-feestdag. De temperatuur is hier 2 graden onder nul. De straten zijn schoon van sneeuw. Gisteren heeft het hier een beetje gesneeuwd; misschien één centimeter. Toch had het stedelijk vervoer problemen. Vlak voor onze deur stond een tram stil en daarachter een hele rij trams. Zo te zien waren er problemen met een wissel. Het duurde bijna twee uur voor het probleem verholpen was.
Vandaag is er een opening van een nieuwe tentoonstelling in Muzee Scheveningen: “ Prenters aan Boord”. Een prenter  is een jeugdige passagier op een vissersschip; hij(soms ook zij) was voor niets in de kost, maar hielp vaak wel een handje mee. Hij maakte geen deel uit van de bemanning. Over deze prenters verschijnt vandaag een boekje.
De hemel kleurt in het oosten en Venus houdt de wacht. Aanvankelijk zonnig, maar later op de dag toch weer winters buien.
Foto: tramproblemen.

Het is koud in mijn kamertje: de binnentemperatuur geeft 7.4 graden. Maar dat is niet eerlijk: dat is de temperatuur aan de binnenkant van het raam. Aan de andere kant van het raam is de temperatuur -0,4. Ik den dat de temperatuur in mijn kamertje ongeveer 14 graden zal zijn. Toch nog wel fris, maar daar heb ik geen moeite mee. Straks, als de woonkamerdeur open staat én het zonnetje binnen komt, zal de temperatuur wel wat oplopen. Maar ik denk niet, dat het zonnetje al zo vroeg zal komen. De wereld buiten is wit. Niet veel sneeuw, maar net een dun laagje, dat voldoende is om van de straat en het plein een sneeuwlandschap te maken; met hier en daar grote plekken regenwater van gisteren. Al met al geen wandelweer.
Gisteren hebben we de boodschappen voor het weekend al gehaald; ons kan niets gebeuren. Koffie overdag en een slokkie voor de avond. Wat wil een mens nog meer. De stad is niet te zien. Iets meer naar het binnenland sneeuwt het; hier zie ik op dit moment geen vlokken vallen. Misschien komt er later nog wat. Het is winter. Ik wens iedereen een gezellige dag met een bakkie en een kookje overdag en een slokkie in de avond. Foto: kerstsfeer in Scheveningen.

De radio en televisie waarschuwen voor sneeuw op de wegen. Hier ligt geen sneeuw en de zon verwelkomt mij deze morgen. De wind komt uit het noorden en aan de zeekant hangen grote wolken, maar aan de landkant slecht hier en daar. Gaat het weer dadelijk omslaan of wordt de kust gevrijwaard van al dat ongerief dat de weerprofeten ons opdissen? Geloof met os niet. Maar zojuist heb ik een foto genomen van de zonsopkomst en die laat ik u hierbij zien.
Sinterklaas vertrekt vandaag weer en de buurman-Sinterklaas heeft een chocoladeletter P achtergelaten. De voor 15 december geplande activiteit in Duindorp is verschoven naar een datum in januari 2013. Technische problemen. Jammer. Het boekje, waaraan ik aan mee mocht werken, moet nu aangepast worden. Geen Kerstplaatjes, maar waarschijnlijk winterplaatjes. Weer werk extra, maar het concept is klaar een aanpassen is makkelijker dan helemaal opnieuw beginnen. Jammer, maar hopelijk wordt het in januari nu een nog groter feest.
Voor iedereen een heel fijne dag en denk aan de weerberichten: morgen, vrijdag dus, wordt het pas echt menens volgens de weervoorspellers. 

We zijn er weer vroeg bij vandaag. Woensdag, 5 december. Even kijken of de Sint wat in mijn schoentje heeft gelegd. Nee, de wortel voor het paard steekt nog net zo in mijn schoen, zoals ik het gisteren gedaan heb. Oh, maar zie ik het pas. Ik heb mijn schoen bij de elektrische haard gezet en daar steekt geen schoorsteen achter. Dom, dom, dom. Ik moet toch weer teug naar mijn kindertijd. Terug naar december 1944. Hongerwinter. Misschien in mijn schoen een appeltje of een taaitaai poppetje. Maar ook dat zat toen niet in mijn schoen. Misschien een snoepje of een schuimpje. Misschien morgenochtend, 6 december; dan ligt onder het laken dat over de tafel is gelegd, heel misschien een cadeautje van de Sint. Afwachten maar, ik zal het morgen wel zien. Ik denk, dat er dat jaar geen beddenlaken over de tafel gespreid lag. Ik was al blij met een boterham met jam. Nu denken we niet meer aan cadeautjes. Vanavond een stukje bankette beuling - amandelkrans of –staaf -, en een glaasje cognac, die ik met mijn verjaardag kreeg.
Ik wens alle kinderen, groot en klein, vandaag en morgen een heel fijne en goedgeefse Sinterklaas. Foto: de goedheilig man, die maar niet ouder wordt.

Weg is de vorst. De buitentemperatuur is op dit moment(7.35)6,5 graden. Dat had ik niet verwacht. Toen ik vanmorgen via ons balkon naar de brievenbus wandelde voelde de temperatuur aangenaam aan. Ik dacht dat het zou gaan vriezen, maar aan de zuidoost kant van ons appartement was het windstil. Aan de zeekant staat een stevige wind uit het westen. De gevoelstemperatuur zal aan de zeekant ongetwijfeld lager zijn dan aan de stadkant.
Gisteren heb ik weer een paar pagina’s toegevoegd aan de website schoenendoos.eu . Ik had weer van een paar mensen mooie oude ansichtkaarten van Scheveningen ontvangen. Nadat ik de kaarten gefotografeerd heb, krijgen de mensen hun kaarten weer terug. Zo kunnen meer mensen genieten van het privébezit van anderen. Vandaag laat ik u een foto zien van een ansichtkaart die ik ter beschikking kreeg, gedateerd op 12 juli 1903.
Ik sluit met een vriendelijke groet en de beste wensen voor deze nieuwe dag. 

We beginnen weer aan een nieuwe week. Een week van winters weer. Glad op de wegen, sneeuw op de velden. Temperaturen in de nacht onder of net boven het vriespunt. Tijd voor een sjaal en een duffelse jas. Diep weggedoken in de kraag en dan met beslagen brillenglazen voorzichtig schuifelen over een besneeuwde en door de vorst gladde stoep. Maar dat winterse weer geeft ook weer veel vreugde aan de jeugd. Sneeuwballen gooien, sneeuwmannen maken. Waarom altijd sneeuwmannen, waarom geen sneeuwvrouwen: ze zien er als sneeuwfiguur toch precies hetzelfde uit? Of zal wortel, die als neus gebruikt worden het verschil maken? Op televisie de schaatswedstrijden. Voor Nederlanders altijd een plezier om naar te kijken. Eindelijk een sport, waar Nederland echt goed in is.
Vanmorgen vond ik op de leestafel in de gang een boekje over Antwerpen. Spiksplinternieuw dacht ik, maar toen ik ging zoeken naar het jaar van uitgifte, bleek het een boekje uit mijn tweede jeugd te zijn: 1980!! In die tijd zag ik er heel anders uit: iets jonger. Maar ik word ouder, maar een levende stad wordt niet ouder, die wordt jonger. Het wordt tijd, dat ik weer eens naar Antwerpen ga.
Ik wens iedereen een fijne dag, met een zicht op morgen. Foto: het water spiegelglad, nog even dan is het spiegelijsglad.

Gistermiddag was er een bijeenkomst waarbij vrijwilligersorganisaties zich presenteerden. Ik ben niet een vrijwilligersorganisatie, maar ben er toch even heen gegaan om de stichting Zicht op Scheveningen te presenteren. Ik heb daar met de verschillende organisaties gesproken. Er was veel belangstelling voor onze stichting. Aan het eind van de middag werd ik uitgenodigd om diezelfde avond nog om aanwezig te zijn bij de feestavond voor De Helden Van Den Haag. Dat zijn de 120.000 vrijwilligers, die zich inzetten voor de gemeenschap. Daar kwam ik weer veel vrienden tegen. Ik had de uitnodiging aangenomen onder voorwaarde dat Annemiek mee zou gaan. En Annemiek is meegegaan; niet de hele avond, maar toch tot kwart voor acht. Ze was wat moe van de vele drukte, maar vond het wel leuk en gezellig. Om acht uur waren weer thuis.
Vanmorgen was er een mooi natuurverschijnsel. Van achter de horizon bescheen de zon de wolken, een fascinerend gezicht. De zon moet nu, het is al kwart voor acht nog opkomen. Ik denk dat de zon de wolken zal verdrijven en we van een mooie eerste zondag( tevens eerste zondag van de advent) mogen gaan genieten. Pluk de dag met een vrolijke lach. Foto: mijn favoriete kerststalletje staat weer te pronken in de vitrinekast.

Vandaag, 1 december ook wel de wintermaand genoemd, maar ook de feestmaand. Vandaag bezoekt Sinterklaas onze wijk Belgisch Park. Ja, onze wijk heet echt “Belgisch Park”. Hoe deze wijk die naam gekregen heeft? Daar zal ik u op een andere keer over vertellen. Waar om wij december, wat eigenlijk de tiende maand betekent, als laatste maand van het jaar noemen, dat houdt u ook nog van mij tegoed. Zie, de maan schijnt door de bomen. Maar vandaag zal dat niet lukken, tenminste hier niet: hier wordt regen en misschien natte sneeuw verwacht. De buitentemperatuur, hier op mijn balkon, is zes graden. Gisteren hebben we de geraniums naar binnen gehaald: die verdragen geen vorst. Het is niet de echte geranium, maar wel familie daarvan: de geranium, zoals wij die jaarlijks op de geraniummarkt kopen, is meestal de pelargonium en mag eigenlijk de naam geranium niet dragen. Die naam is zo ingeburgerd, dat de mensen je vreemd aankijken als je om een pelargonium komt. De pelargonium is niet winterhard en verdraagt geen vorst: wilt u ze overhouden, wat heelgoed gaat, zet ze dan binnen waar geen vorst kan komen. Volgend jaar heeft u er dubbel plezier van en het is nog goedkoop ook. Zo dat is het voor vandaag. Ik wens u een heel aangename dag toe. Hoort wie klopt daar, kinderen Sint Nicolaas!!! Foto: een kijkje in mijn vitrinekast.

Aan de stadzijde piekt een hoge toren in veilig kerstgroen gezet; met in de nok het rode waarschuwingslicht. Morgen begint december; de winter, Sinterklaas, kerst en oudejaar. Veel feest kort na elkaar. Niet alleen feesten, maar ook bezinning: advent(het dichterbij komen van kerstfeest), oude jaar, de dag waarop het oude jaar afsluiten en nadenken over nieuwe voornemens in het nieuwe jaar. Sinterklaas(dag Sinterklaasje!!) zal hij wat gebracht hebben of toch nog even snel doen. De winter met “zie de maan schijnt door de bomen”, ijsplezier of koude voeten?, duisternis en Licht.
Foto: Ik ben even naar buiten gelopen om de horizon te fotograferen. Een tijdopname uit de hand. Geeft de sfeer aan van de vroege winternacht.

Na een paar rustige dagen is er werk aan de winkel. Op 15 december worden de senioren in de wijk Duindorp verblijd met “Ding a Dong”. Met kerstzang, een groep vrolijke kinderen en nog veel meer wordt Duindorp op stelten gezet. Extra aandacht voor de senioren. De Stichting Zicht op Scheveningen draagt daartoe een financieel steentje bij. Veiligheid en woonomgeving. De senioren moeten blijvend verbonden blijven met hun woonomgeving: niet vergeten achter de geraniums. De senioren zijn het voorbeeld voor de jeugd, maar ze moeten wel de kans en de waardering krijgen, die ze verdienen.
Op dit moment wordt er gewerkt aan een begeleidingsboekje. Niet dik: slechts zestien pagina’s met informatie, liedjes, puzzel en wensen voor een fijn kerstfeest en een gelukkig nieuw jaar.
Werk aan de winkel. Ik werk mee aan de totstandkoming van het boekje. Op bescheiden wijze via de bovengenoemde stichting. Werkend achter de schermen.
Ik wens alle medewerkers aan de bovengenoemde festiviteit veel succes, veel plezier en betrokkenheid. Feestvieren doen we samen. Foto: storm bij Hoek van Holland.

Ik weet niet waar ik vandaag over moet schrijven. Ik heb nog geen inspiratie. Ik ben nog suf van de slaap. Toch is het al acht uur. Als ik naar buiten kijk zie ik donkere wolken en in de verte de al verlichte stad met hier en daar een roze gloed aan de horizon. Geen beeld om te zeggen: “het wordt vandaag een mooie dag.” Wat het wel wordt is een nieuwe dag. Maandag zijn ze op het plein voor het Kurhaus -  dat ten onrechte in de volksmond Kurhausplein wordt genoemd: het plein heet namelijk Gevers Deynootplein - begonnen met de opbouw van een kunstijsbaan, zodat er binnenkort  - weer of geen weer - geschaatst kan worden.
De nieuwe Scheveningen Kalender wordt, als alles mee zit, vandaag gedrukt. Morgen kan dan begonnen worden met de verspreiding. Dat vraagt weer heel wat loopwerk. Goed voor de stramme benen. Maar ook weer drukke dagen. Gelukkig duurt de maand december eenendertig dagen, zodat niet alles op één dag hoeft te gebeuren. Foto: die heb ik genoeg om uit te zoeken. Ik zal wel zien wat het wordt; voor u geen verrassing, voor mij nog wel. Zal zo de dag sluiten vandaag?

Het is al licht. Alleen een klein bureaulampje verlicht mijn toetsenbord. Buiten is de straatverlichting al uit. Ik ben laat vandaag. Ik was niet laat uit bed. Niet later dan anders. Het was nog donker. Maar vandaag ben ik eerste de krant gaan lezen. Meestal snel ik eerst koppen en lees later pas de krant. Maar vandaag deed ik het anders.
Annemiek moet dadelijk voor controle naar de trombosedienst. Daarna gaat ze meestal even winkelen en omstreeks tien uur drinken we dan koffie. Gisteren heb ik de voorwerpen, die normaal liggen in de vitrinekast, maar voor de herinrichting tijdelijk elders waren opgeslagen, weer tevoorschijn gehaald en zo nodig schoongemaakt en gepoetst. Dadelijk ga ik die in de vitrine terugleggen.
De zon heb ik vanmorgen nog niet gezien; wel de Morgenster. Misschien komt de zon hier aan de kust ons toch nog even verwarmen. Maar zekerheid heb ik niet. Misschien kan altijd nog zeker worden. We zien het wel. In ieder geval wens ik iedereen een heel mooie dag. Foto: de bloemetjes buiten zijn uitgebloeid, daarom maar een bloemetje op tafel.

Op het ogenblik daalt de temperatuur. De zon moet nog komen. Het is nog stil buiten. Mensen gaan vroeg naar hun werk en andere blijven nog even warm onder de dekens. Wij gebruiken al lang geen dekens meer. Ja, er ligt er nog wel een in de auto voor gebruik in de open lucht. Niet meer om onder te slapen. Neen, daarvoor hebben we een dekbed. De oude gebruiken zijn weer naar de kelder verwezen. Ik kan me nog herinneren, dat wij vroeger woonden naast een familie, waarvan de vrouw een Oostenrijkse was. Soms moesten wij daar wel eens slapen, als mijn moeder die nacht een baby verwachtte. Dat laatste wisten wij toen niet, maar de volgende dag hadden we wel een zusje. Wij mochten dan in het bed van de familie Schraven slapen onder een heeeeel dik donzen dekbed. Typisch Oostenrijks, maar in Nederland nog niet of weinig bekend. Donzen dekbedden zijn tegenwoordig niet meer in, maar het dekbed is gebleven.
Ik wens iedereen een fijne dag en als je het koud hebt, dan kruip je maar even lekker onder je dekbed. Foto: zo ziet onze nieuwe kamer er nu uit.

Een stormachtige wind uit het zuiden(misschien zzw) brengt een buitentemperatuur met zich mee van ruim toen graden. De lucht is grijs. De stad is goed zichtbaar. Geen mist. De straten zijn stil. Zelfs de mensen, die normaal om deze tijd hun honden uitlaten, lijken zich te verschuilen. De huiselijke feestdagen zijn voor dit jaar achter de rug. Alle verjaardagen zijn gevierd en allemaal hebben we moeten ervaren, dat de schrijfwijze van onze leeftijd met één jaar is verhoogd. In mijn geval: niet meer zeven- maar achtenzeventig. Vandaag ben ik begonnen aan mijn negenenzeventigste jaar. Het is de laatste zondag van november. De volgende zondag is de eerste zondag van de advent: een advent van slechts vierentwintig dagen.
De kerstversiering in veel straten lokt al veel mensen naar de winkels. Nu nog voor Sinterklaas, maar ook de Kerstman staat al te trappelen en zijn waren aan te prijzen. Alleen de aangeklede kerstboom ontbreekt nog; die liggen wel al klaar in de opslag en zodra de Sint verdwenen is hollen de mensen naar de kerstboomverkooppunten om een boom te bemachtigen.
Ik wens iedereen een fijne dag en: Hoort, wie klopt daar kinderen; hoort, wie klopt daar zachtjes tegen het raam. Foto:Holland met je grijze luchten.