Gisteren waren er ook droge momenten en dus ben ik aan de wandel gegaan. Een bezoekje aan het Kurhaus om de kerstversiering te bewonderen en daarna een wandeling naar de watertoren in de duinen. Het was stil buiten. No stil op de kunstijsbaan vóór het Kurhaus en later ook stil in de duinen. Een enkele fietser, een paar wandelaars en wat kinderen die er lol in hadden om in de plassen rond te stappen. Hier en daar een konijn. Niet te veel. Bang misschien voor de pan? Ten onrecht in het duin bij ons mag niet gejaagd worden. Misschien maakt een vos zich daaraan wel eens schuldig.
Door het natte weer van de laatste dagen was het duin wel erg mooi: mooi groen mos op de grond en ander kleurig mos op de bijna verdorde takken en bomen. Ik heb veel foto’s gemaakt van die verstilde natuur.
Vandaag wordt het ook weer zo een regenachtige dag. Misschien gaan we er wel even tussenuit: een paar uurtjes genieten van het buiten zijn: in de auto met de raampjes open. Misschien heeft Annemiek andere plannen. Foto: kerstversiering in het Kurhaus.

Vandaag, vierde zondag van de advent. “Rorate, caeli,  desuper,  et nubes pluant justum”;  zo begon op de vierde adventszondag vroeger de H. Mis in de katholieke kerken. Het was al bijna een feestzondag: spoedig zal het kerstfeest zijn. Dit jaar wel heel spoedig. Ons scheidt nog slechts één dag van het kerstfeest. Niet de ondergang van de wereld, maar juist opnieuw de nieuwe tijd van vrede en gerechtigheid… en ieder jaar opnieuw zingen wij “vrede op aarde”.
Dat was een kort preekje voor vandaag. Vandaag de laatste voorbereidingen in huis. Buiten is het nog niet zo lekker: de temperatuur hier is 9.5 graden. Als het een beetje meezit en de regen op afstand blijft, dan krijgen we een lenteachtige dag. Dan kunnen we toch nog naar buiten en genieten van een winterzonnetje of is het al een lentezonnetje.
Afgelopen week waren we weer even in de polder en daar stond hij weer: het echtpaar grote zilveren reiger. Samen wilden ze niet op de foto, maar met spiegelbeeld lijkt het toch een beetje op een dubbelportret. Ik wens iedereen een aangename zondag en vandaag beginnen we toch al een beetje aan vrede-op-aarde te denken.

…en de wereld draait weer (on)rustig door. Annemiek vertrouwde het gisteren niet helemaal. Maar toen de klok in de avond twaalf keer sloeg, toen wist ze zeker dat de wereld niet vergaan was. Fris en monter is ze weer opgestaan en zit nu achter haar computer, de wereld te vertellen, dat de wereld niet vergaan is en dat we er weer veel mooie jaren aan toe willen voegen. Misschien heeft die ene Maya zich wel vergist en moest hei gebeuren op de dertiende van de dertiende maand om 13.13 uur in het jaar 2013 volgens de Maya-kalender dan. Tegen die tijd zullen er meer plaatsen beschikbaar zijn om je in veiligheid te stellen of wordt er dan een reisje tussendoor naar Mars georganiseerd. Niet de ark van Noé (mag ook Noach zijn)maar het luchtschip van Mars. Wij zullen dat niet beleven of misschien vanaf omhoog toezien met een lodderoog.
Het is nog donker voor en achter, de straten zijn droog en de temperatuur is plus 6.5 graden. Daar zullen er in de loop van de dag nog een paar bijkomen en kunnen we genieten van een bijna lentedag op de tweede dag van de winter.
Ik wens iedereen een fijne werkdag en een mooie voorbereiding op Kerstmis. Morgen de laatste zondag van de advent; nog even nadenken wat we allemaal niet meer zullen doen of wat we zullen doen. Op 2 januari zijn onze voornemens al weer in de vergetelheid geraakt. Foto: niet deze Kerstman, die heeft alles in zijn boek genoteerd en ziet pas volgend jaar weer wat zijn voornemens waren.

Het gure weer van gisteren is voorbij. De wind is zwak vanuit het zuiden. De temperatuur vier graden boven nul. Een bewolkte hemel en wat mist op afstand. Vandaag begint in Nederland de winter om 12.12 uur MET. De zon gaat vandaag één minuut later onder. De dag blijft even lang, want de zon komt één minuut later op. Officieel dan ook de kortste dag. Voor morgen geldt ongeveer hetzelfde, zij het dat gemeten in seconden de dag iets langer wordt. Maar overmorgen gaan de dagen pas echt lengen en u weet “als de dagen lengen, gaat de winter strengen”. Dus toch nog maar niet in een optimistische bui de winterkleren in de koffer bergen.
Vandaag moet ik de deur wel uit: er ligt nog wat kerstpost, die vandaag gepost of bezorgd moet worden. Veel uitstel is niet meer mogelijk. Veel bedrijven sluiten vroeg in verband met de kerst en de kerstvakanties en eerst donderdag zal het gewone leven weer een beetje zijn gang krijgen. De jaarwisseling zit er nog even tussen in, maar dat is slechts één dag. Daarna merken we dat de dag sinds vandaag al weer bijna een kwartier langer is. De dagen gaan vanaf nu dagelijks lengen en het voorjaar komt weer steeds dichterbij.
Het kan natuurlijk zijn, dat deze dag de laatste dag is, maar ik geloof daar niet in: dan zou namelijk op dit moment Australië en Nieuw Zeeland niet meer bestaan en dat zouden ze zeker op het nieuws al gemeld hebben. We gaan dus vrolijk verder en genieten van iedere dag, die ons gegeven wordt. Foto: let maar niet op de draadjes, maar luister naar de klokjes, die door het luchtruim zweven.

Ik ben wat later dan op andere dagen. Het is al licht; zelfs de straatverlichting is al uit. Toch ben ik niet later opgestaan dan anders. Alleen de dagelijkse volgorde is wat anders. Vandaag kreeg na de douche de krant de voorrang en dat kost even tijd. Daarom ben ik nu meer dan een later dan gewoonlijk. Gistermorgen moest ik al vroeg op pad, kregen we al vroeg bezoek en moesten ’s avonds ook nog een bezoek afleggen. Bij elkaar dus een drukke dag. Vandaag geen drukke dag in het vooruitzicht, maar je kunt nooit weten. Ineens kan er een belletje overgaan of komt er een niet aangekondigd bezoek. De deur staat altijd open(figuurlijk dan).
De gemeente heeft geen geld om ons plein in de verlichting te zetten. Wat ze wel eens zeggen: het mooiste plein van Scheveningen, maar nu slechts een enkele lantaarnpaal. Geen kerstverlichting, volkomen sfeerloos. De enige versiering zijn de bloembakken, die door de Stichting Zicht op Scheveningen zijn geplaatst, maar die vallenniet op als er geen verlichting is. Niet de gebruikelijke kerstboom. In de appartement is wel veel kerstverlichting, maar dat accentueert alleen maar de troosteloosheid van het plein. In de krant wordt geschreven over de gezellige boulevard, maar met dit weer is er bijna geen mens te bekennen. De verlichting in de bomen op het plein is weggehaald of kapot. De sierverlichting van de gevel is verwijderd. Er prijkt alleen een bordje “gezellige feestdagen” bij de ingang van de Palacepromenade. We maken er toch een gezellige dag van. Foto: misschien zien we in de omgeving toch nog een paar kerstmannen.

Gistermorgen hadden we een kerstdiner in het zorgcentrum, waarbij wij als zorgabonnee zijn ingeschreven. Het was er gezellig en het eten was goed verzorgd, maar wel aangepast aan heel oude mensen. Zoutarm en pepervrij. Ik houd juist van kruiden. De wijn mooi rood maar zoet… Gelukkig kwam er mijn verzoek een droge wijn, die wel smaakte. Ik had een compilatie gemaakt van “En waar de ster bleef stille staan”, een kerstlegende geschreven door Felix Timmermans en voor het eerst ten tonele gebracht op donderdag 5 Febr. 1925, in de Koninklijke Schouwburg te ‘s-Gravenhage. Het was muisstil in de zaal terwijl ik het verhaal vertelde van Polien Pap, Suskewiet, Schrobberbeek en Pitje Vogel. Mijn verhaal betrof het eerst deel  “Eerste Kerstmis” van de legende. De hele legende zou te lang zijn geweest en te gecompliceerd met de vele personages. Als u deze legende van deze Vlaamse schrijver nog niet kent, dan raad ik u aan om even bij de bibliotheek langs te gaan en naar het boekje te vragen. Echt de moeite waard.
Foto: de tweede kerstsok, die Annemiek vele jaren geleden maakte. 

Gisteren belde onze buurvrouw aan – zij doet dit wel vaker – maar dit keer met een hotelvoucher in haar hand; voor twee personen, voor twee nachten en voor twee keer ontbijt in een Golden Tulip hotel. Er was één voorwaarde: op basis van beschikbaarheid t/m 31 december 2012. Dat was kort dag. Door omstandigheden kon zij er geen gebruik van maken. Misschien wij. Wij konden wel tijd vrijmaken voor zo een verrassing. Dus op zoek naar een Golden Tulip hotel. En ja hoor; we konden terecht bij het viersterren hotel Amersfoort. Dat uitstapje hebben we direct geboekt. Amersfoort, een middelgrote stad, waar we nooit langer vertoefd hebben dan één keer even uitstappen voor een korte rustpauze, toevallig omdat we verkeerd gereden waren. Nu gaan we die stad binnenkort eens rustig bekijken. Wel bedankt, buurtjes!!!
Een minder prettig bericht voor het personeel van een ziekenhuis in Zoetermeer. Dat kreeg te horen, dat het salaris voor december maar voor de helft wordt uitbetaald. De tweede helft zal dan volgen in januari 2013. Schandalig! In de duurste maand van het jaar. Zou dit ook gelden voor de bestuurder en de leiding? Die zouden het niet merken: die hebben waarschijnlijk de maanden daar voor al genoeg gekregen. Schaam je, bestuur. Fouten afwentelen op medewerkers!!!
Wij wensen die mensen in het overleg heel veel succes. 
Foto: kerstsok gemaakt door Annemiek. 

Goedemorgen, allemaal. Het is weer maandag. Een nieuwe week met nieuwe mogelijkheden. Blijft de wereld bestaan of gaan we kerstfeest vieren. Ik lees net in de krant, dat de Maya’s zich voorbereiden op een nieuw begin. De Maya’s vieren het einde van hun cyclus en de start van een nieuwe cyclus in Mexico, Guatamala, Belize, El Salvador en Honduras. Het zijn de landen van de oorspronkelijke Maya-cultuur. De huidige cyclus begon in 3114 voor Christus en loopt aanstaande vrijdag af; de datum, die wordt aangeduid als “4 ahau 3 kankin”, geldt als het einde van een cyclus, maar ook als, de datum,  waarop de god Bolon Yokte de tijd opnieuw opstart. Laten we die nieuwe tijd omarmen en hopen dat dat een tijd van vrede zal worden. Dus, beste mensen, geen einde van de wereld, maar een nieuw begin, zoals iedere dag een nieuw begin is van een nieuwe tijd. Geniet van de nieuwe dag. Morgen is die voorbij en beginnen we weer opnieuw aan een nieuwe dag. Foto: mijn kerstklokje

Zestien december; we naderen midwinter. 21 december 12.12 MEP. Dat is een zekerheid. Dat is de kortste dag en de langste nacht van dit jaar. Midwinter: een heidens feest. Later gekerstend tot Kerstmis en op een vaste datum geprikt. De astrologische winter is begonnen en die heeft één heel belangrijk iets in zich; hij eindigt namelijk met de lente. En in de lente staan de bloemen niet meer op de ramen, maar in het veld. Maar de mens verlangt zo erg naar de lente, zodat hij die op 1 maart laat beginnen. Dat hebben we dan weer van de winter afgesnoept. Na 21 december geldt het gezegde “als de dagen lengen, gaat de winter strengen”. Dus toch nog maar niet de winterkleding in de kast maar uit de kast. Muts op en sjaal om weggedoken in een in warme jas en de kraag op. Misschien sneeuw en sneeuwplezier, misschien een spiegelende ijsbaan. Niet meer voor mij, mijn ledematen zijn te stram, maar nog goed om te lopen en buiten te genieten van al het moois, dat de winter ons kan brengen. Vandaag en de komende dagen geen sneeuw; daar voor moet je naar de wintersportgebieden gaan en een botbreuk willen trotseren. Maar ik niet. Ik blijf thuis; eind februari heb ik een weekendje gepland, zelfs al besproken, in de hoop, dat de lente zich al heeft aangekondigd.
Ik wens iedereen een fijne dag. De kerstspullen uit de kelder of uit de kist; zij krijgen de kans om er wat stemming in te brengen. Voor de echte stemming moeten we zelf zorgen.
Foto: denk ook aan hen, zij zullen onze hulp nodig hebben. 

Het weer is weer omgeslagen. Gistermorgen nog vorst(een klein beetje) en nu een buitentemperatuur van 7.2 graden boven nul. Het is al weer 7.16 uur. Ik zit nog wat te gapen. Ik ben nog niet helemaal uitgeslapen. Maar als ik eenmaal wakker ben, dan kan ik de slaap niet meer vatten. Dan moet ik die in de loop van de dag, met een kort middagdutje weer even inhalen. Meestal gebeurt dat dan bij het kijken naar de voorbijflitsende beelden van de tv. Beelden, die niet boeien, omdat je ze al eerder hebt gezien. Domme herhalingen van nog dommere programma’s. Eigenlijk moet je je eigen programma kunnen samenstellen, maar dat gaat alleen via je eigen cd-speler. Dan kan je je eigen keuze maken. De muziek die je zelf mooi vindt. De dvd-speler hebben we weer weggedaan. Die gebruiken we toch niet. Stapels dvd, die nog in de niet opengemaakte verpakking zaten, heb ik neergelegd op de tafel in de gang. Daar wisselden ze binnen de kortste tijd van eigenaar. Ik weet niet of die eigenaar werkelijk al die dvd gaat bekijken. Misschien verzamelt hij ze wel voor verkoop op een vlooienmarkt. Zo heeft een ander nog wat plezier van de dingen waarop ik uitgekeken was. Ik wens iedereen een heel fijn en gezellig weekend. De weerman zegt, dat er veel zon zal zijn; daar gaan we dan van genieten. Foto: vandaag wordt de kerstversiering weer tevoorschijn gehaald. De tuincentra hadden dat al eerder gedaan.

De Maya-kalender eindigt op vrijdag 21 december 2012 en dat zou volgens Maya-kenners betekenen, dat op die dag de wereld vergaat. Ik ben daar niet zo bang voor: ik ben Nederlander. “Waarom hoeven Nederlanders dan niet bang te zijn?” zult u zich afvragen. Dat is nog al simpel. In Nederland lopen we vijftig jaar achter, wordt er wel eens gezegd. Ik heb dus na 21 december nog vijftig jaar voor de boeg. Is vijftig jaar niet een beetje te veel. Misschien wel. Maar als we naar de Fyra kijken – u weet wel die snelle trein tussen Amsterdam en Brussel – dan begint u toch te twijfelen. En wat dacht u van ons financieringstekort? Voordat die opgelost is duurt nog jaaaaaren. Je kunt je land toch niet met een schuld achterlaten? Wat dacht u van de uitverkoop: veel mensen wachten met de nieuwste snufjes tot die in de uitverkoop komen. Ik heb een vrouw gekend, die een prachtige robe zag hangen in een Haags modehuis. “Die wil ik hebben, precies mijn maat.” Maar het duurde meerdere jaren en toen was die in de uitverkoop voor een spotprijs. Trots trok die vrouw de robe aan maar was vergeten, dat haar maat van vroeger iets veranderd was. Toen ze eindelijk die robe aan had, slaagde ze een zucht van verlichting, haalde heel diep adem. De knopen vlogen door haar kamer. Ik heb nog nooit zo een laag decolleté gezien. Flauwe kul natuurlijk. Zorg er maar voor dat u in Scheveningen woont als de wereld vergaat, want wie weet…
Ik wens iedereen een fijne dag. Foto: zicht op Scheveningen vanaf Katwijk op Scheveningen. Bij die torens in het midden, daar wonen wij.

Het gebeurt wel vaker, dat uit parken, tuinen en bloembakken planten voor eigen gebruik worden meegenomen. Soms is het ook vandalisme. Het gebeurde ook onze stichting. In de nacht van dinsdag op woensdag werd uit een van de bloembakken op ons plein een conifeer gestolen. Op de grond waren duidelijke sporen te zien waarheen de plant versleept was. Bijna driehonderd meter verder eindigde het spoor aan een stoeprand. Onderweg was er veel aarde verloren en de wortels zullen wel ernstige schade hebben opgelopen. Einde van een plantenleven. Ik ben gisteren naar een plantencentrum gegaan en heb een nieuw plant gekocht. Kosten negen gulden. Maar nu ziet de bloembak er tenminste weer netjes uit. Ik hoop maar dat de bewoners van ons appartementencomplex hun waardering laten blijken: er is slechts één eigenaar, die een donatie aan de stichting gedaan heeft; dat is minder dan 0,3% van de eigenaars. Een beetje veel beschamend, maar misschien zal dat het komende jaar veranderen. Ik wens iedereen mooie dagen en een gezellige en vredige voorbereiding op het kerstfeest. We waren gisteren ook even in Katwijk; daar stonden deze twee oudjes met blote voeten in het zand.

In mijn eerder geschreven verhaaltje staan een paar storende fouten, die ik te laat merkte. Daarom eev corectie.
Ruim veertig jaar geleden kreeg ik van een bevriende kunstschilder een door hemzelf in elkaar geknutseld klokje. Het uurwerkje kwam uit een oude koekoeksklok en het kastje was het overblijfsel van een dag roken. Het slingertje werd omgetoverd tot een kleine brandende sigaar, de eikeltjes boven op het klokje veranderden in sigarenpeukjes, het gewicht in een ferme sigaar en de uren werden hoopjes sigarenas. Dat klokje hangt altijd ergens in huis, maar het wilde maar niet lopen, ondanks al mijn ervaringen met klokreparaties. Een paar dagen geleden hing ik het weer even recht en vanaf toen is het gaan lopen en blijven lopen. Het enige wat ik moet doen is regelmatig het gewicht weer omhoog halen. Verwonderlijk: zo oud en zo primitief in elkaar geknutseld en dan na jaren stijfkoppigheid toch weer aan het lopen. De schilder is H.J. Duiverman, geboren  in Leiden(1906) en overleden in Den Haag(1973). Ik heb meerdere werken van hem in mijn bezit. Bijna veertig jaren na zijn overlijden herinnerde hij mij weer aan zijn vriendschap. Zijn naam hoor je niet zo vaak, maar in zijn tijd was hij een gezien kunstenaar, met mooie vaak romantische landschappen en bloemstukken. Een enkele keer wordt hij wel eens op een veiling aangeboden.

Zo juist heb ik een foto van het klokje gemaakt en dat laat ik u vandaag zie. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. Het kastje meet 11 x 11 centimeter.

Daar lag hij dan: het door Godfried Bomans geschreven boek: De avonturen van Pa Pinkelman en Tante Pollewop. Op de leestafel bij ons de gang. Tussen een aantal andere boeken. Ik heb geen ogenblik geaarzeld en heb dat boek gepakt en meegenomen met dank aan de gever. Toen ik op het seminarie zat mocht er tijdens de hoofdmaaltijden niet gesproken worden aan tafel. Dan werd eerst een stukje uit de bijbel voorgelezen en daarna een profaan boek, zoals bij voorbeeld het boek dat ik zojuist heb meegenomen van de leestafel. We hebben wat afgelachen bij het horen van die verhalen. Nu is het boek wat vergeten en ligt het nog hier en daar in een boekenkast of op een leesplank in de bibliotheek. De eerst druk van dit boek verscheen in november 1952; de voorliggende druk de negende is van september 1976. Godfried Bomans zelf leefde van 2 maart 1913 – 22 december 1971. Ik ga er weer met plezier in zitten lezen. Ik wens u allen een fijne dag en een vrolijk zonnetje. Foto:wat groen en een web.

Vroeger leerden wij op school hoe je de maanstand eerste kartier en laatste kwartier het beste kon onthouden. Daarvoor moesten we wel een beetje Frans onthouden. Bij het laatste kwartier was het het makkelijkst: de c stand dus: plaats aan de rechterkant van de c een streep naar boven; daardoor ontstaat de letter d: de d betekent dan dernier(laatste):  de c-stand is dus het laatste kwartier. Bij de omgekeerde c krijg je met het streepje een p en de p staat voor premier(eerste): dus eerste kwartier. Ik dacht aan die les toen ik vanmorgen Venus met een c zag vrijen: het laatste kwartier dus. Ezelsbruggetjes noemden ze dat. Soms waren ezelsbruggetjes nog moeilijker dan de oplossing. Ik gebruik die ezelsbruggetjes nog van bij het rekenen. Een eenvoudig voorbeeld: 4 x 5 is gelijk aan 2 x 10(20 dus) het ezelsbruggetje is: deel 4 door 2(=2) en vermenigvuldig 5 met 2(=10). Het lijkt ingewikkeld, maar als je het kunstje kent, dan wordt rekenen heel wat makkelijker.
Ondanks het slechte weer gisteren maakte ik toch bijgevoegde foto. Ik heb een foto nodig voor een kerstkaart en was niet tevreden met een gekozen foto: dus moest ik een nieuwe foto maken. Op de boulevard bij windkracht zeven. Ik heb een serie gemaakt en dit is er één van.

Het is al licht als ik wakker word; ik kijk ongelovig om mee heen en zie dan dat de klok op 8.30 uur staat. Ik spring gelijk uit bed, om Annemiek haar kousen aan te doen, waarop ze al meer dan een uur op licht te wachten. Snel onder de douche, die maar niet warm lijkt te worden. Dat wordt een korte dag, vandaag.
Gisteren heb ik een aanvaring gehad met Muzee Scheveningen, die resulteerde in het inleveren van mijn donateurskaart bij de bestuursvoorzitter van het museum, die de kaart achteloos in zijn jaszak stopte. Ik heb veel, heel veel gedaan voor dat museum en nu ik een kleinigheid vraag voor de Stichting Zicht op Scheveningen krijg ik geen gehoor. Zelfs geen begrip. Het ging niet om een financiële bijdrage, maar om een tafeltje tijdens de kerstmarkt in het museum om de stichting te promoten. Één vierkante meter vroeg ik, aar het antwoord was neen, toen ja en daarna nog eens twee keer neen. En nu is het een definitief neen van mij voor het museum. Voor mij is het Muzee Scheveningen meer Schevenings. Ik zal er nu langs lopen met heimwee voor weer een stukje verlies van het oude Scheveningen. Ik moest dit even kwijt. Ik besefte weer eens dat je niet altijd loon naar werk krijgt.
Ik wens iedereen een fijne zondag. De buitentemperatuur is al weer ruim  zeven graden boven nul en de lucht is grijs. We naderen de donkere dagen vóór kerstmis, maar dan zal het licht weer schijnen. Foto: een bloemetje in deze donkere dagen.

Zaterdag, 8 december, Maria-feestdag. De temperatuur is hier 2 graden onder nul. De straten zijn schoon van sneeuw. Gisteren heeft het hier een beetje gesneeuwd; misschien één centimeter. Toch had het stedelijk vervoer problemen. Vlak voor onze deur stond een tram stil en daarachter een hele rij trams. Zo te zien waren er problemen met een wissel. Het duurde bijna twee uur voor het probleem verholpen was.
Vandaag is er een opening van een nieuwe tentoonstelling in Muzee Scheveningen: “ Prenters aan Boord”. Een prenter  is een jeugdige passagier op een vissersschip; hij(soms ook zij) was voor niets in de kost, maar hielp vaak wel een handje mee. Hij maakte geen deel uit van de bemanning. Over deze prenters verschijnt vandaag een boekje.
De hemel kleurt in het oosten en Venus houdt de wacht. Aanvankelijk zonnig, maar later op de dag toch weer winters buien.
Foto: tramproblemen.

Het is koud in mijn kamertje: de binnentemperatuur geeft 7.4 graden. Maar dat is niet eerlijk: dat is de temperatuur aan de binnenkant van het raam. Aan de andere kant van het raam is de temperatuur -0,4. Ik den dat de temperatuur in mijn kamertje ongeveer 14 graden zal zijn. Toch nog wel fris, maar daar heb ik geen moeite mee. Straks, als de woonkamerdeur open staat én het zonnetje binnen komt, zal de temperatuur wel wat oplopen. Maar ik denk niet, dat het zonnetje al zo vroeg zal komen. De wereld buiten is wit. Niet veel sneeuw, maar net een dun laagje, dat voldoende is om van de straat en het plein een sneeuwlandschap te maken; met hier en daar grote plekken regenwater van gisteren. Al met al geen wandelweer.
Gisteren hebben we de boodschappen voor het weekend al gehaald; ons kan niets gebeuren. Koffie overdag en een slokkie voor de avond. Wat wil een mens nog meer. De stad is niet te zien. Iets meer naar het binnenland sneeuwt het; hier zie ik op dit moment geen vlokken vallen. Misschien komt er later nog wat. Het is winter. Ik wens iedereen een gezellige dag met een bakkie en een kookje overdag en een slokkie in de avond. Foto: kerstsfeer in Scheveningen.

De radio en televisie waarschuwen voor sneeuw op de wegen. Hier ligt geen sneeuw en de zon verwelkomt mij deze morgen. De wind komt uit het noorden en aan de zeekant hangen grote wolken, maar aan de landkant slecht hier en daar. Gaat het weer dadelijk omslaan of wordt de kust gevrijwaard van al dat ongerief dat de weerprofeten ons opdissen? Geloof met os niet. Maar zojuist heb ik een foto genomen van de zonsopkomst en die laat ik u hierbij zien.
Sinterklaas vertrekt vandaag weer en de buurman-Sinterklaas heeft een chocoladeletter P achtergelaten. De voor 15 december geplande activiteit in Duindorp is verschoven naar een datum in januari 2013. Technische problemen. Jammer. Het boekje, waaraan ik aan mee mocht werken, moet nu aangepast worden. Geen Kerstplaatjes, maar waarschijnlijk winterplaatjes. Weer werk extra, maar het concept is klaar een aanpassen is makkelijker dan helemaal opnieuw beginnen. Jammer, maar hopelijk wordt het in januari nu een nog groter feest.
Voor iedereen een heel fijne dag en denk aan de weerberichten: morgen, vrijdag dus, wordt het pas echt menens volgens de weervoorspellers. 

We zijn er weer vroeg bij vandaag. Woensdag, 5 december. Even kijken of de Sint wat in mijn schoentje heeft gelegd. Nee, de wortel voor het paard steekt nog net zo in mijn schoen, zoals ik het gisteren gedaan heb. Oh, maar zie ik het pas. Ik heb mijn schoen bij de elektrische haard gezet en daar steekt geen schoorsteen achter. Dom, dom, dom. Ik moet toch weer teug naar mijn kindertijd. Terug naar december 1944. Hongerwinter. Misschien in mijn schoen een appeltje of een taaitaai poppetje. Maar ook dat zat toen niet in mijn schoen. Misschien een snoepje of een schuimpje. Misschien morgenochtend, 6 december; dan ligt onder het laken dat over de tafel is gelegd, heel misschien een cadeautje van de Sint. Afwachten maar, ik zal het morgen wel zien. Ik denk, dat er dat jaar geen beddenlaken over de tafel gespreid lag. Ik was al blij met een boterham met jam. Nu denken we niet meer aan cadeautjes. Vanavond een stukje bankette beuling - amandelkrans of –staaf -, en een glaasje cognac, die ik met mijn verjaardag kreeg.
Ik wens alle kinderen, groot en klein, vandaag en morgen een heel fijne en goedgeefse Sinterklaas. Foto: de goedheilig man, die maar niet ouder wordt.