Allereerst mijn bezoekers van harte welkom heten. Vandaag ben ik begonnen met mijn gastenboek op te schonen. Ik ga naar personaliseer, klik gastenboek aan en krijg een hele reeks kaartjes van bezoekers. Die ga ik die niet allemaal beantwoorden. Ik begin met het eerste bericht: ik schrijf het IP-nummer op, en  dan naar het volgende. Als ik een IP-nummer voor de tweede keer tegen kom, verwijder ik dat bericht; op die manier loop ik de hele reeks door. Als je eens in de drie dagen je post beantwoordt, dan is je lijst behoorlijk uitgedund. Ik heb vandaag elf verschillende IP-nummers genoteerd en die ga ik beantwoorden. Dat scheelt heel wat tijd, die ik beter kan gebruiken met het bezoeken van nieuwe, nog niet eerder bezochte, blogs.
Een vakantiefoto van vorig jaar herfst: ik verlang er al weer naar.

De zon had al lang moeten schijnen: de zonsopkomst is om 7.36 uur. Het is nu al 8.15. Maar een dik en somber wolkendek hangt boven ons. Ik zit met het licht aan, anders kan ik niet eens de letters en cijfers op mijn toetsenbord zien. Maar gelukkig is mijn vriendje de barometer er nog, die stug met zijn zieke kop een zonnige dag voorspelt. Hij is een echte toekomstziener, want er komt een dag dat hij gelijk heeft. Het wordt op Scheveningen een beetje triest weekend: de strandtenthouders moeten maandag vertrekken en ze zijn hun koffers vandaag al begonnen te pakken. De bewoners van Scheveningen kunnen daarna hun eigen strand weer veroveren. Het lege strand is voor de late vakantievierders en de schoolvakantiegangers wel een beetje triest. Na een gezonde strandwandeling even vertoeven in een strandpaviljoen is nu niet meer mogelijk. Er zijn nu eenmaal knechten en bazen in deze maatschappij en de baas beslist. Soit.
U zult zich wel verwonderd afvragen 'wanneer en waar heeft hij deze zonnige strandfoto kunnen maken?'; het was op 15 april 2007 op het strand van Scheveningen.

Aanvankelijk een stormachtige wind, maar langzamerhand verbetert het weer zich. Na de regen van vannacht en vanmorgen prikt nu de zon weer door het wolkendek. Zojuist heb ik even het huis gekuist, stofzuigen dat is mijn werk, ramenwassen meestal, soms de afwas of koken. Maar vandaag is het alleen stofzuigen. En als morgen het weer het toelaat de buitenboel. Ook op het strand zijn ze hard bezig om de boel op te ruimen. Maandag moeten de strandtenten verdwijnen. Van mij hadden ze tot na de schoolvakantie mogen blijven staan, maar de burgemeester heeft beslist, dat het maandag moet gebeuren, met als gevolg: 80 mensen werkeloos. Daar kan de gemeenschap dan weer voor opdraaien. Maar de belastingbetaler is nu eenmaal altijd de klos.
Foto: de aanleghaven van Tiengemeten.

Misschien is het u nog niet opgevallen, maar de tekst boven mijn blog is gewijzigd. Voorheen stond er: “de dag van vandaag kom nooit meer terug”. Nu staat er “HET OMZIEN IS DE HAAS ZIJN DOOD”. Mijn moeder overleed op 7 september 1997, 92 jaar oud. Nu al weer ruim tien jaar geleden. Na haar overlijden moest het huis ontruimd worden. In een oude portemonnee vol fotootjes vond ik een stukje karton van 5,5 bij 5,5 centimeter met daarop de hierboven vermelde tekst. Ik heb het stukje karton opgeborgen en af en toe zag ik het wel ergens liggen en hechtte er niet zoveel waarde aan. Maar tijdens het lezen van een verhaal van een Belgische Dame(Jacqueline) in Mexico herinnerde ik mij dit kartonnetje; ik heb het opgezocht en nu lijkt het mij alsof mijn moeder mij dit berichtje opnieuw onder de ogen wil brengen: niet wat je gedaan hebt, maar wat je nog te doen hebt is belangrijk.
foto: het berichtje.

Ik weet het wel, dat mijn barometer een beetje ziek is, maar ik vind het leuk dat er ook wat positieve geluiden in mijn omgeving klinken. Voor vandaag belooft mijn barometer wolkjes en zonneschijn; dat deed die gisteren trouwens ook; dat ik in de stromende regen – de regen viel echt met bakken uit de lucht – terecht kwam toen even naar buiten moest om een boodschap te doen, vond ik helemaal niet zo erg. Ik zat toch in mijn auto. Mijn barometer is gewoon een beetje ziek en dat wil ik zo houden tot aan mijn vakantie. Na mijn vakantie zal ik hem zijn medicijntje geven; heel eenvoudig, gewoon een aantal nieuwe batterijen en dan maar hopen, dat het weer dan zonnig en droog blijft, zoals mijn barometer hopelijk dan wel goed zal aanduiden. Maar in deze tijd is een positief geluid altijd meegenomen. Het weerbericht vertelde mij vanmorgen: bewolkt, droog, maar weinig kans op zon. En nu schijnt op dit moment een stralende zon aan een bijna wolkeloze hemel. Wie is nu ziek.
Foto gemaakt op een zonnige dag op het eiland Tiengemeten.

Vandaag een lege pagina in mijn agenda: geen afspraken vandaag. Mijn barometer geeft ook voor vandaag weer zon aan. Dat noem ik ten minste een optimist. Misschien gaan we vanochtend wel even een rondje polderland doen. De wind staat noord en de zee kleurt lichtgroen onder een toch wel dreigende bewolking. Maar het is nog vroeg; mijn optimist kan nog steeds gelijk krijgen. De strandtentexploitanten hebben ruzie met de gemeente. De gemeente wil de strandtenten weg hebben, maar de exploitanten willen pas na de herfstvakantie opbreken. Het toch wel matige seizoen willen ze als het even kan nog een goed staartje geven. Vorig jaar en het jaar daar voor mochten ze wel blijven tot eind oktober en nu wordt hun seizoen door de gemeente ingekort. Ik blijf nog even op het strand met mijn foto’s, dat is een goede afsluiting voor een welverdiende vakantie en een prettig vooruitzicht naar die vakantie. Volgende week dinsdag vliegen we naar Turkije en blijven dertien dagen weg.

Mijn barometer is een grote optimist. Al dagen lang geeft hij aan dat de zon schijnt en het niet gaat regenen. Buiten hangen dikke regenwolken en de straten en de daken zijn nat. Maar binnen regent het niet: de barometer heeft wel een heel klein beetje gelijk, maar zijn reikwijdte is wel heel erg beperkt. Wie weer heeft hij toch gelijk, maar werkt hij meer op lange termijn. Ik zal in ieder geval zijn advies volgen en er vandaag een zonnige foto bij plaatsen.

Wat hebben we gisteren kunnen genieten van een prachtige dag. Om 9.30 ben ik op de fiets gestapt en na een omzwerving door de duinen, Wassenaar, Voorschoten en de Vlietlanden kwam ik na een fietstocht van 40 kilometer vermoeid, maar tevreden, terug op de basis Scheveningen. Omstreeks half twee een korte wandeling van ca 60 minuten langs het Kurhaus, boulevard en Pier weer terug. Tegen 3.30 uur kwam mijn dochter en hebben we met zijn drieën een drankje weggewerkt en na een vroege avondmaaltijd weer op de fiets omdat mijn dochter ook even van de natuur wilde genieten. Een ommetje van 23 kilometer. Dat ik nu hier en daar mijn spieren nog voel, zal niemand verwonderen. Maar het was wel een stralende dag. En ik heb ervan genoten.
Deze foto maakte ik gisteren.

De herfst is met een goed humeur opgestaan: een vrijwel strakblauwe zee, een beetje toegedekt door een lichte ochtendnevel, de zon in volle glorie en de vlag op het Kurhaus lusteloos hangend in de vroege ochtendzon. Op het Gevers Deynootplein staan de Lamborghini, Ferrari, Masserati te wachten om gestreeld te worden door de bezoekers, die zich vergapen aan deze wonderauto’s. Ik moet hoognodig mijn Opel Agila 1.2 gaan wassen en poetsen, dan kan de kleur nog een beetje tegenwicht bieden aan de bovengenoemde schoonheden. Pascal is mij gunstig gezind, want hij laat het seniorennet wat sneller draaien, maar of dit ochtendsmeermiddeltje de hele dag zal helpen…? In ieder geval dit berichtje staat er op en ik wens iedere bezoeker een heel fijne en stralende dag; en denk er aan: de dag van vandaag komt nooit meer terug. .

Nu is het alleen nog maar de vraag: waar is het Kurhausplein?  Het Gevers Deynootplein wordt in de volksmond ook wel Kurhausplein genoemd, omdat aan dit plein het Kurhaus gelegen is. Het adres van het Kurhaus is: Gevers Deynootplein 30. Vandaag(16.00 – 22.00 uur) en morgen(14.00 – 20.00 uur) het feestterrein van mode, muziek en mooie auto’s. Diverse modebedrijven uit Scheveningen presenteren hier hun wintercollecties; er is live Italiaanse muziek van Duo Adagio, Paolo Bertelli en Ariënne Groenewoud. Woont u niet te ver van Scheveningen, kom dan genieten van zon, lifestyle en design. Scheveningen: er is altijd wel iets te doen. Op mijn website staan alle evenementen in Scheveningen vermeld: surf maar eens naar: http://www.badplaats-scheveningen.nl
Het Gevers Deynootplein, waar de kinderen soms spelen in de fontein.

De belofte van onlangs, dat het seniorennet in het vervolg een stuk sneller zou zijn, is ondanks de bijgeplaatste servers nog niet waargemaakt. Gisterochtend om ca 10.00 uur dacht ik dat de problemen opgelost zouden zijn, maar daarna werd het net weer lui. En vanmorgen vroeg, er zijn dan weinig bloggers op het net, ging het redelijk, maar nu is het weer traag. We houden de moed er in. De weerprofeten voorspellen een goed weekend en hier verschijnt af en toe de zon; of we het de hele verdere dag droog houden…? Vanmiddag ga ik met een groep mensen Scheveningen bezichtigen. Er is een bedrijfsuitje bij een van de strandexploitanten en dan word ik wel eens gevraagd om een groep mensen te begeleiden. En dat doe ik altijd met plezier. Het is altijd leuk om iets over je plaats te kunnen vertellen. Ik houd de weerprofeten aan hun woord: belofte maakt schuld.

De afgelopen twee dagen was het erg moeilijk om het seniorennet te bereiken. Soms duurde het wel vijf minuten tot de verbinding tot stand kwam. Tot vanmorgen tien uur, toen kon ik weer gemakkelijk op het blog terecht. Ik heb wel gemaild naar de administratie, maar dat ze daar zo vlot zouden reageren, dat had ik toch echt niet verwacht. Misschien is het ook toeval. Na Prinsjesdag is het weer betrokken; of dat te maken heeft met de rijksbegroting, dat weet ik niet. Maar… het ziet er niet al te gunstig uit voor de belastingbetalers, want die moeten toch weer gaan dokken. De economie mag dan goed gaan, maar het gaat wel ten koste van de belastingbetaler. Maar zo gaat het vaak bij begrotingen: jezelf rijk rekenen, maar de ander laten betalen. Maar ik denk maar na regen komt zonneschijn en misschien kunnen mijn kinderen de vruchten plukken.

 De koningin hield een mooie troonrede: weinig geleerde woorden, begrijpelijke taal en geen ingewikkelde taalconstructies. We hebben het allemaal goed gedaan het afgelopen jaar. We hebben gezorgd voor een goed draaiende economie. Maar als dank krijgen we: moeilijke ingrepen nu het goed gaat, bijna iedereen boet aan koopkracht in; we moeten meer betalen voor autorijden want onze motoren maken teveel uren, nogal logisch: we staan urenlang met draaiende motoren in de file; even optrekken en dan weer stilstaan, ja en dat is vervuilend voor het milieu. Maar waarom worden de files dan niet aangepakt, ja volgens de begroting 50 miljoen euro meer. Maar we betalen alleen al voor het autorijden 500 miljoen euro meer. Maar die 450 miljoen euro gaan in de algemene middelen en het milieu verslechtert. Het kabinet wil meer sportmedailles: wie het langst in de file staat krijgt nu een sportmedaille, want lang in de file staan en je geduld bewaren is een grote sportieve prestatie.

18 september is in Eindhoven een heel belangrijke dag, want op die datum in het jaar 1944, eindigde voor de Eindhovenaren WO II. Mijn twee broers en ik werden pas op 15 april 1945 bevrijd, wij waren toen ondergebracht bij drie verschillende pleegouders in Sneek en mijn ouders en mijn 6 zusjes hebben moeten wachten tot 5 mei 1945. Het eerste oorlogskindje in ons gezin vierde op die voor Eindhoven zo heugelijke dag haar 3e verjaardag. Vandaag is ze weer jarig, maar wel een paar jaartjes ouder.
Voor haar deze bijzondere roos.

Als je in Scheveningen aan de mensen, of het nu bezoekers of bewoners zijn, en je vraagt naar de betekenis van pierewaaien, dan kijken ze je aan of je een zonderling bent. Lekker over de boulevard of langs het strand wandelen of lekker uitwaaien op de Scheveningse pier. Maar ze weten niet dat pierewaaien niets te maken heeft met de Scheveningse pier of welke pier dan ook. En als je dan in het woordenboek het woord pierewaaien opzoekt, dan vindt je de verklaring: aan de zwier gaan of zoals bij Stijn Streuvels: doelloos ergens vertoeven: “hij bleef daar wat pierewaaien met de ellebogen op de dis”.Maar waar heeft het woord dan wel mee te maken; met het Russische woord “pirovat” en dat betekent ‘feesten, fuiven’. En of je dat nu op het strand, de boulevard, het strand of waar dan ook elders doet, het is altijd een prettige bezigheid.

Foto: deze man kwam even pierewaaien in Scheveningen.

In 1994 besloot de overheid, dat Tiengemeten een natuurgebied zou worden. Geen kerncentrale of baggerstort. Nee, de natuur zelf zal het werk opknappen. Korte tijd later is Natuurmonumenten eigenaar van het eiland geworden. Onlangs is er een verbinding gemaakt met het open water en zodoende hebben eb en vloed invloed op een gedeelte van het eiland. Hierdoor ontstaat een ideale plaats voor steltlopers, roerdompen, reigers, lepelaars, kluut en tureluur. Hoewel Tiengemeten pas sinds kort in zijn nieuwe vorm bestaat is het nu al een natuurgebied, waar de stilte alleen door mijn voetstappen verstoord wordt en de horizon en de wolken elkaar ontmoeten. Gisteren, 15 september 2007, hebben we dit eiland bezocht.

Mijn geschrijf op de 10 en 14 september heeft wel het een en ander losgemaakt. Zes bloggers onderkenden hetzelfde. Hopelijk heeft het een positief effect op normaal gebruik van het blog. Maar de tijd gaat verder en we blijven genieten van de vele goede dingen, die het blog(gen) ons biedt. De zon schijnt en morgen is het een dansfestijn op de boulevard. Swinging and Dancing Scheveningen. Ook buiten de vakantieperiode is het op Scheveningen goed toeven. Misschien zelfs aangenamer dan in de drukke vakantiedagen. Zelf gaan we binnenkort ook even genieten van een wat langere vakantie in een zonnig land. En iedereen weer bedankt voor zijn/haar bezoekjes aan mijn blog.

Foto: je moet geen oude koeien uit de sloot halen, maar dit stukje historie uit Zutfen is nog steeds een stukje realiteit.

Is het dan toch waar, wat ik afgelopen maandag in mijn blog schreef. Slechts één persoon reageerde. Dinsdag, woensdag en donderdag heb ik niets op mijn blog geschreven in de hoop dat er meerdere bloggers zouden reageren. Helaas tot nu toe niemand meer. Ik begin me af te vragen, wordt er dan niet gekeken naar de andere bloggers en schrijf ik mijn ervaringen dan alleen maar voor de kat zijn viool? Pierre leest mijn ervaringen, Amro Fait ook, Amourette soms, Hugo, Franske, Pietje, Jan ook en zo zijn er gelukkig nog een aantal blogvriendinnen, Hartendame en Greta en soms Yolanda. Maar er zijn er ook nogal wat, die slechts zeggen: ‘goedemorgen’, ‘welterusten’ of ‘ik wens u een prettige dag’ en dan zie je even later op heel veel andere plaatsen exact hetzelfde prevelementje staan. Dan ga je toch echt denken aan ‘knippen’ en ‘plakken’.

De bijgevoegde foto maakte ik onlangs tijdens een paar dagjes Uit in de omgeving van Zutfen.

Het valt mij op, dat er niet alleen op mijn blog, maar ook bij veel andere blogs in bloggenland steeds meer bezoek komt van bloggers, die niet geïnteresseerd zijn in het blog van de ander, maar komen om te scoren om op de overzichten op de hoogste plaatsen te geraken. “Hoe kom je daar nu weer bij “ zult u denken. De meeste bezoekers vragen om een tegenbezoek, maar heel vaak gebeurt het, dat je bij een tegenbezoek op een blog niets nieuws te zien krijgt: dat stond er gisteren ook al op en eergisteren ook. Ik vind dit jammer, want uit beleefdheid reageer ik bijna altijd op de bloggroeten en dat kost veel tijd. Van sommige bloggers krijg ik wel twee keer per dag een verzoek om hun blog te komen bezoeken. Tegenwoordig wacht ik een paar dagen: dan kan ik alle dubbele begroetingen eerst verwijderen en daardoor wordt mijn gastenboek gelijk behoorlijk uitgedund. Ik probeer iedere dag wat nieuws op mijn blogje te zetten: een korte tekst en een nieuwe foto. Ik vind het leuk als veel mensen uit belangstelling mijn blog bezoeken. En als ze dat waarderen en laten blijken, dan voel ik me gestreeld, maar verschoon mij a.u.b. van al die bezoekjes, die alleen maar voor de ‘klik’ komen.

Bijgevoegde foto: een van de gehandicapte gasten bij de Ooievaarsrun, die genoot van het feest.

Gisteren was er veel te doen in Scheveningen. Ik vertelde het u al gistermorgen. Maar voor mij gebeurde er nog veel meer. Eerst ging ik ’s morgens even een winkelier feliciteren met het openen van een nieuwe schoenwinkel bij ons in de buurt. Vervolgens reed ik even door naar de H.Anthonius Abt, om wat foto’s te maken van het kerkinterieur. Het licht was slecht, dus geen foto’s, maar wel even de toren in en hoog in die toren heb ik fraaie foto’s kunnen maken van de omgeving. Daarna naar de Ooievaarsrun en daar kreeg ik een tip, dat ik mee kon varen als genodigde op een zeer bijzonder schip, dat de dag daarvoor pas in de vaart gekomen was, en zo’n aanbod sla je natuurlijk nooit af. Varen op een spiksplinternieuw schip van 50 meter lengte, 9 meter breed, en een vermogen van 6000. Met een snelheid van 26 knopen (dat is ongeveer 48 kilometer per uur) is dat een echte sensatie.
foto: het nieuwe schip Doña Diana; is het geen schoonheid?