Ik ben Loek en woon in Scheveningen. Ik ben geboren op 24/11/1934
golvende eindeloosheid ruimte en licht weerkaatst in de eeuwigheid
Gisteren is geschiedenis morgen is toekomst vandaag leven we maak er iets moois van
water, mist, regen, samengevloeid in één beeld tot verwondering
hoog in de lucht door vleugels gedragen ongekende verten
ik wil als mijn tijd gekomen is stil wegglijden in de eeuwigheid waar geen licht is en geen duisternis waar geen dag is en geen nacht is maar alleen de stilte van het tijdloos samen zijn
Alle korreltjes samen maken het strand
De nieuwe dag: je krijgt hem cadeau, maar je moet er zelf iets van maken.
ZEE EN WIND EN WOLKEN: SCHEVENINGEN, WAAR IEDEREEN WELKOM IS.
foto's en tekst: Loek de Koning. Als het werk gedaan is
Als het werk gedaan is
de zon achter de kim verdwenen is
de wereld verdwijnt in duisternis
de wijn in het glas geschonken is
er alleen de stilte van de avond is
dan hef ik het glas
op wat mij vandaag overkomen is.
28-11-2007
In de tijd dat...
In de tijd dat de computer niet aan mijn wensen beantwoordde, heb ik wel de gelegenheid gehad wat van de omgeving te genieten. Het Westbroekpark heeft ook in deze tijd van het jaar zijn bekoringen. Niet alleen vanwege de rust, maar ook om de natuur eens in een ander jaargetijde te bekijken. Dingen, die je in de zomer over het hoofd ziet, komen in deze tijd van het jaar, als de bladeren niet meer aan de bomen zitten, maar op de grond liggen, veel beter naar voren. Zo fotografeerde ik deze week deze prachtige beeldengroep in een van de vijvers.
Gisteren gaf ik in mijn tekst een verwijzing naar een liedje uit mijn jonge jaren. Het liedje bleef de hele dag in mijn hoofd rondjengelen. Annemiek kende het liedje wel, maar ook alleen maar die ene regel tekst. Maar Google heeft me geholpen en hieronder volgt de volledige tekst. Toen ik die tekst vanmorgen vond hebben Annemiek en ik het liedje met schorre stemmen gezongen en teruggedacht aan die tijd kort naar WOII. Aan het strand stil en verlaten, bij het klimmen van de maan. Ziet men daar een aardig paartje, zeer van weemoed aangedaan. Liefste Ik moet je gaan verlaten, morgen ga ik weer naar zee en dan trouwen als ik thuiskom, hier op Hollands stille ree. Maar zij sprak ach liefste mijne, spreek zo ver niet in 't verschiet, want de zee ligt vol met mijnen, en die dingen zie je niet. En wat is er toepasselijker dan een plaatje van de zee?
Weer vertraging, maar de reddingsboot met mijn computer aan boord is in zicht. Maar de zee is vol gevaren: ijsbergen onder water, en die dingen zie je niet. Vrije improvisatie op een liedje van kort na WOII. Dat ging over mijnen in de zee. Het deuntje draait rond in mijn hoofd, maar de tekst komt niet naar voren. Vol verwachting klopt mijn hart. Komt hij wel, komt hij niet. Nog even geduld. Ik pak dus maar weer een plaatje van Annemiek: een plaatje met een boot. Die zie ik wel, maar de reddingssloep niet. Die is dus wel echt onderweg.
Al was het dan geen stralend weer, het was wel lekker om even een frisse neus te halen. Ik was helemaal alleen in het Westbroekpark, waar ik alleen vergezeld werd door twee witte zwanen, een paar nijlganzen, wat kopmeeuwen, verwilderde parkieten, eenden en een aantal vogels, die uit het verre noorden hier komen overwinteren; ik kon er niet dicht genoeg bijkomen om die noordelingen goed in beeld te krijgen. En uiteraard wat foto´s om de komende dagen op het blog te zetten.
Annemiek is naar de aquarobics en dan heb ik even tijd om op haar laptop een berichtje de wereld in te sturen. Geen wereldschokkende dingen heb ik te melden. Het leven van alledag is weinig verschillend met dat van de vorige dag of van de dag van gisteren. En ook in het wereldgebeuren is er weinig beweging: daar draait het allemaal om de olie en om het ikke-ikke-en-de-rest-kan-lekker-stikken. Gelukkig is er in de kleine gemeenschappen nog aandacht voor elkaar. Het klinkt allemaal een beetje cynisch; ik heb het liever ook anders, maar zelfs aan kerst denken is commercieel geworden: niet meer de vrede in de wereld staat in het vaandel, al roepen wij dat allemaal, maar ja ik-wil-wel-maar-die-ander-niet. Vroeger, maar dat is al tientallen jaren geleden hadden we een radio-geestelijke Pater Henri de Greve en die had als spreuk: verbeter de wereld, begin bij jezelf. Als we dat maar blijven proberen, misschien komt er dan nog eens vrede. Foto geleend van Annemiek
En daar zit je dan als 73-jarige voor of achter ( ik weet nog steeds niet welk voorzetsel ik hier moet gebruiken) het toetsenbord van de computer van Annemiek. Mijn eigen computer zal vandaag weer terugkomen van een korte herstelvakantie. Overwerkt weggegaan en nu monter weerom. Af en toe valt er een zonnestraaltje naar binnen. Het is eind november en dan mag je niet teveel verwachten van de weergoden, die vooral in dit deel van het jaar erg wisselend van humeur kunnen zijn. Maar over vier weken is de winterzonnewende weer daar en gaan de dagen weer lengen. Dan is de herfst voorbij en... als de dagen lengen gaat de winter strengen. Het meest positieve deel van dit gezegde is: dat de dagen lengen en dat betekent dat de natuur er vrolijker uit gaat zien. De bollen in de grond beginnen te kiemen en spoedig zullen de sneeuwklokjes weer boven de grond staan. Maar eerst nog even de aanloop naar het kerstfeest. Ik ga vandaag mijn kerstklokjes ophangen. Dat is een snoer met veel koperen klokjes die allerlei kerstliedjes laten weerklinken. Maar voor ik het vergeet: IK WIL U ALLEMAAL BEDANKEN VOOR DE GELUKWENSEN, DIE IK MOCHT ONTVANGEN, SOMMIGE WENSEN ZELFS IN DICHTVORM. HEEL ERG BEDANKT. foto gemaakt door Annemiek tijdens onze vakantie in Turkije.
En vandaag - één dag later - ben ik in eens één jaar ouder. In Turkije tellen de mensen de jaren niet. Als je aan een Turk vraagt, hoe oud hij is, dan moet hij echt na gaan denken: wanneer ben ik ook al weer geboren: hun geboortejaar kennen ze meestal wel. Heel veel mensen in Turkije vieren dan ook geen verjaardag. Tijd is tijd en de tijd dat jij leeft is de tijd, die je door Allah gegeven is. Dat is toch wel even iets anders denken dan wij in het westen meestal doen. De laatste jaren is het in Turkije wel wat aan het veranderen, zeg maar verwesteren, en daarmee is ook de verjaardag langzamerhand in beeld gekomen. Een extra feestje eens per jaar kan er altijd nog wel bij. Maar gemeengoed is het daar nog steeds niet. En vreemd genoeg lijkt hier de verjaardag juist wat te verwateren: veel mensen tellen alleen nog maar de kroonjaren of de vijfjaren-periode of vieren helemaal geen verjaardag meer. Geen rompslomp met al die visitie, gewoon gezellig met zijn tweetjes ergens lekker gaan eten. Wij vieren het nog wel in kleine kring: broers, zusjes en kinderen. Wij maken er vanavond gewoon een gezellig avondje van.
Als je computer defect is heb je even tijd om wat anders te doen en na een regenachtige ochtend toch even van de zon te genieten. Jammer dat ik jullie wegens het defect aan mijn eigen computer geen foto´s kan sturen, maar binnenkort staan ze wel weer op. Nog even geduld en ik meld me weer via mijn eigen computer, hoewel u er niet veel van merkt, dat ik nu via de laptop van Annemiek even bij u binnenval. Ik wens u allemaal een heel fijn weekend en u bent altijd welkom op mijn blog.
Wat ik niet hoopte maar wel vreesde is werkelijkheid geworden. Maar ja geluk bij ongeluk, want het gebeurde op een zonnige dag. Windows heeft de hebbelijkheid bij het afsluiten zijn eigen bedje op te zoeken en als hij daarvoor een bad sector boven een mooi gespreid bedje verkiest, ben je de klos. Mijn harde schijf bleef ondanks alle professionele ondersteuning eigenzinnig en stoorde zich niet aan de opdracht normaal op te starten. Gelukkig blijven wel mijn data bewaard en die gaat de prof nu overplaatsen op een nieuwe harddisk, na op deze eerst windows geplaatst te hebben; zet je eerste je data over op de nieuwe schijf en ga je daarna windows installeren, dan ben je al je data kwijt: windows gaat namelijk altijd eerst de schijf formateren. Ook een harde schijf heeft niet het eeuwige leven. Ik gebruik nu de laptop van Annemiek en probeer hiermee contact met u te houden.
Vandaag gaan we de harde schijf van mijn computer grondig onder handen nemen. Via een omweg zullen we de harde schijf benaderen en daarna zal een professioneel programma op de harde schijf worden losgelaten. Op iedere harde schijf kunnen bad sectors ontstaan. Op zich is dit niet zo erg, zolang ze maar duidelijk gemerkt zijn met een vlag er voor en een vlag er na. Dan worden deze sectors door het programma herkend als een bad sector en wordt er keurig omheen gewandeld. Zoiets als een bordje ´verboden toegang´. Wens me maar succes: anders wordt mijn verjaardagscadeautje een nieuwe harde schijf.
Dacht ik gisteren, dat mijn computer weer helemaal in orde was; vergeet het maar: vanmorgen had hij weer kuren. Het ligt echter niet aan de computer maar aan het Windows systeem. En ga dan maar zoeken. Systeem herstel kan niet worden benaderd. En ook via DOS kan ik er niet bij. Ten einde raad heb ik de stekker maar uit het stopkontakt getrokken en zit nu te wachten op een vriend, die mij uit de brand kan helpen. Maar dat kan nog wel een paar uurtjes duren. Ik weet in ieder geval wel dat hij morgen vrij is: hoop doet leven.
Zo de problemen zijn weer opgelost. Meestal probeer je te achterhalen, wat de oorzaak van een computerstoring is. Maar dat bleek niet zo makkelijk en de oorzaak heb ik dan ook niet gevonden. Uiteindelijk opstarten via DOS en daarna toch gekozen voor systeemherstel. En dat was in mijn geval de enige juiste oplossing. Nu kan ik weer rustig op mijn eigen snelle computer werken. Af en toe is het even stil op het strand. Dan staan de motoren even aan de kant.
Alsof de duivel er mee speelt: een kleine dll-file kan niet door mijn computer gevonden worden en daarmee kan ik niet in mijn eigen bureaublad komen. Hoe dat gekomen is; als ik dat wist, dan was het probleem opgelost. De recover-discette heb ik aan een vriend gegeven en nu zal ik mijn specialist er weer bij moeten halen: die weet werkelijk alles van computers. Ik ben daarom maar even achter de laptop van Annemiek gekropen, om toch mijn eerste berichtje vandaag de deur uit te zenden. En natuurlijk zal ik dan ook maar een plaatje vanaf haar bestand toevoegen. Ik wens jullie allemaal een fijnedag en hoop in de loop van de dag via mijn eigen computer weer met jullie contact te kunnen maken.
Tussen de diverse heats bij de motorrace was er een pauze van ongeveer een half uur ingelast. Deze tijd werd voor de bezoekers van de pier opgevuld door de Etnias die op hun fluiten Indiaanse muziek speelden. foto: twee leden van de Etnias.
De dag van vandaag lijkt niet op die van gisteren. Gisteren scheen de zon al vroeg mijn kamer binnen, nu hangt er buiten een sombere wolkenpartij, regen en een krachtige wind. Guur weer. Gisteren een stralende dag, wel fris, maar toch aangenaam; vooral als je een plaatsje uit de wind kon bemachtigen. En dat kon je op de Scheveningse boulevard waar je je kon verstoppen tussen de naar schatting 250.000 bezoekers, die waren gekomen om de winnaar van de Red Bull Knock Out-strandrace voor zijn fantastische prestatie sportief toe te juichen. Er was maar één winnaar en één prijs, waar 500 motorcrossers voor waren gekomen. Op de foto zitten een aantal crossers, die door pech waren uitgeschakeld.
Er was maar één winnaar en dat was een Fransman met nummer 1; hij ging met de prijs van 15.000 euro naar huis. Het was een fantastische middag met veel zon en duizenden bezoekers. Iedereen genoot, zo niet van de motoren dan toch van de zon. Op de foto: niet de winnaar maar wel twee deelnemers, die bij de beste 50 eindigden.
Al weer lang geleden, omstreeks 1985,kwam ik als vriend binnen in Schevenings Museum. Op een van die eerste vergaderingen opperde ik het voorstel om een kerstmarkt te houden in het Museum. Het idee van kerstmarkten was toen nog niet zo ingeburgerd in Scheveningen. En op die eerste kerstmarkt plaatste ik een kerststalletje, dat door de moeder van Annemiek gebreid was. Het commentaar dat door het toen nog erg protestantse Scheveningen werd gegeven was: moet dat nou? De Scheveningers waren nog niet gewend aan die katholieke verafgoding. Nu is er al voor de vierde keer - op zaterdag 22 december - in het hart van Scheveningen een kerststal met levende figuren en niemand neemt er meer aanstoot aan: heel bijzonder is het, dat deze kerststal zal staan voor de oude kerk, waar tegenwoordig veel protestantse Scheveningers kerken. De tijden veranderen . foto: vol verwachting klopt hun hart: inkomst van Sinterklaas in Scheveningen, 17 december 2007.
Sinterklaas is weer in het land. Met tientallen Pieten arriveerde hij vanmorgen in de haven van Scheveningen. Op de foto: de goedheilig man wordt begeleid door een Spaanse edelman.
Al sinds het jaar 2000 maak ik een jaarkalender over Scheveningen, die ik dan dank zij sponsoren gratis kan aanbieden aan de bewoners en/of bezoekers van Scheveningen. Het lijkt mij leuk om u ook in de gelegenheid te stellen deze kalender te ontvangen. U kunt hem per e-mail bij mij aanvragen en ik zend hem daarna in een a4-formaat per e-mail toe. Mijn e-mail adres is: lookdekoning@planet.nl
Vandaag heb ik aardig wat te doen. De officiële Sinterklaas komt dit jaar niet met zwarte Pieten aan in de haven van Scheveningen. Maar wat is officieel, het kan natuur ook wel weer een hulpsinterklaas zijn. Zwarte Pieten zijn uit, bruine Pieten zijn in. Zwarte Pieten waren zwartkijkers met hun zak en roede (wel een beetje ondeugend). Nu moet ik dus de bruine Piet op de gevoelige plaat vastleggen. Morgen is het de Red Bull strandcross en ook die laatste voorbereidingen moet ik vastleggen. Bovendien moet ik mijn dochter even helpen met het installeren van haar nieuwe witte printer, vooral de zwarte en kleurcartridges geven even problemen omdat een paar gele tijdelijke onderdelen verwijderd moeten worden. Het leven ziet er vandaag dan ook gekleurd op. Bovendien een zon aan mijn linkerkant en een donkere dreigende lucht aan mijn rechterkant. Dit plaatje past ook nog wel bij een kleurrijke dag.
