Zaterdag, 11 maart

Vandaag is het dan zover. De uitdaging gaat beginnen. Nog even een paar kleine dingen. Om 9.45 het kalibreren van de apparaten. Daarna om 10.05 uur op weg naar Piran, alwaar we om 11.00 uur moeten zijn om uit te klaren. Dat heeft wel wat voeten in de aarde. Ondertussen vermaken wij ons op de kade of maken een korte wandeling in het stadje Piran, dat aan een prachtige baai gelegen is. Om 14.04 varen we de haven uit. Er is nog weinig wind, maar om 14.39 uur kunnen we het zeil hijsen en de genua uitzetten. Om 15.12 uur gaat de spinnaker uit.

Even een paar technische gegevens: het schip meet 14,20 meter met een mast van 19 meter, het grootzeil is 53,8 m2, de genua 63 m2 en de spinnaker 168 m2.

Omdat we zoveel als mogelijk ook ’s nachts door willen varen moet er wacht gelopen worden. Er zijn twee ploegen van drie man.Ik loop wel mee, maar niet in een vaste ploeg. ’s Nachts (van 20.00 tot 08.00 uur) 4 uur op en 4uur af; overdag 6 uur op en 6 uur af.

Aanvankelijk varen we met  windsnelheid 14 à 15 mph (dit komt overeen met windkracht 4 beaufort), later wakkert de wind aan tot 24 mph (windkracht 6). In de loop van de avond wordt de spinnaker binnengehaald en varen we op grootzeil en genua. In de nacht neemt de wind aan toe tot 30 mph (windkracht 7). Het schip loopt dan zo’n 12 mph. Wij varen naar het zuiden met de bora in onze rug. De bora is een koude anticyclonale valwind aan steile kusten. Onze zeilers weten goed met dit ongemak om te gaan en het schip reageert fantastisch. Maar in de kooien is het geen pretje: je wordt van de ene kant naar de andere kant geslingerd. Af en toe luwt de wind even, om daarna met vereende kracht weer toe te slaan. De adrenaline spuit door je aderen. De sensatie, dit mee te mogen maken, is niet te beschrijven: je kent geen angst, je leeft heel intens: het is echt kicken. Hoge golven spoelen over het dek, maar in onze zeilkleding blijven we droog. De kou trekt op in je benen, maar je voelt hem niet. Later, als je in je kooi kruipt, dan merk je pas hoe koud het is. Als koers houden we Ancona (Italië) aan.
Foto links boven Izola, foto rechts Piran
beide foto's onder zeilend op de Adriatische zee

Vrijdag, 10 maart, de vierde dag

Vanmorgen om 7.30 uur is Ton met de auto vertrokken naar het vliegveld van Venetië om daar onze laatste drie bemanningsleden op te halen. Alle drie echte zeezeilers: Fred, Ron en Dirk. Het weer onderweg is slecht. Als Ton aankomt bij het vliegveld, staan de gasten net bij een andere uitgang. Dan blijkt maar weer dat je mobieltje toch wel zin heeft. Zij arriveren omstreeks 15.15 uur bij de boot. Veel later dan verwacht. Maar ja, de weersomstandigheden heb je niet in je macht. Ze zijn er en dat is het belangrijkste.

De werklui zijn vandaag niet op komen dagen vanwege het zeer slechte weer. Na veel aandringen komen ze toch nog in de loop van de middag. Er moet nog heel wat gedaan worden eer we morgen kunnen uitvaren. Tegen de avond ligt het schip echter vrijwel zeilklaar. Alleen moeten er morgenochtend nog een paar kleine dingen geregeld worden, zoals o.a. de radarinstallatie en het kalibreren van de apparatuur.

Voor we met de Challenge verder gaan is het hier toch wel even op zijn plaats om te vermelden wie deze strijd mogelijk hebben gemaakt. Uiteraard zijn aan dit soort wedstrijden kosten verbonden. Drie bedrijven hebben zich voor deze strijd sterk gemaakt: Falcon, Magic Marine en De Skihut. Als dank heb ik hiernaast hun logo opgenomen.

Voor we uit  Izola vertrekken heeft u nog recht op een paar plaatjes van dit mooie stadje, gelegen aan een romantische haven. Daarom heb ik een collage voor u gemaakt. En voor mijzelf een prettige herinnering.

’s Avonds zijn we nog een keer gaan eten in het gezellige pizzarestaurant, dat overigens ook smakelijke andere gerechten op het menu heeft staan.

Vanaf vandaag voert het schip zijn eigen naam: LUCKY DUCK.

Al een paar dagen laat ik niets van me horen. Maar er is ook zoveel gebeurd de laatste dagen, dat ik weinig tijd had om te schrijven. Onverwacht ga ik mee met de Adriatic Challange 2006: een zeiltocht vanaf Isola (in Slovenië) naar Bodrum(Turkije), een tocht van ca 980 mijl. Ontzettend spannend, maar ook inspannend. Een uitdaging, zeker als je al wat ouder bent. Zo'n tocht vraagt wel wat voorbereiding en daar was ik de afgelopen dagen nogal doende mee. Van de reis ga ik u via mijn blogs op de hoogte houden, tenminste als er in de aanleghavens een internetgelegenheid is, hetgeen ik wel verwacht. Via dit blog en/of blog http://blog.seniorennet.be/loek2_1934 . Aan boord is ook een computer, maar ik weet nog niet of die beschikbaar is. Ik maak ook een fotoreportage, die ik u dan later zal tonen. Annemiek blijft thuis, dus u kunt haar gewoon blijven bezoeken op http://blog.seniorennet.be/annemiek  Maar vandaag vertel ik u nog wel wat over Scheveningen.

Mijn ouders waren al enige tijd ingeschreven voor een nieuwe woning. Zij kregen begin 1962 bericht, dat zij een nieuwe woning toegewezen hadden gekregen voor een nieuwe vierkamerflat aan de Berenrade in Den Haag. Zij waren ingeschreven voor vijf personen. Ik was de zesde persoon, maar zou niet mee kunnen verhuizen. In die tijd waren Annemiek en ik net verloofd en hadden nog geen directe trouwplannen. In die tijd kon je niet zomaar trouwen: er waren geen woningen beschikbaar;  het was heel moeilijk aan een woning te komen; gelukkig hadden we een kruiwagen en die heeft ons geholpen onder één voorwaarde: we moesten getrouwd zijn. Hals over kop zijn we naar de gemeente gegaan, hebben ons ingeschreven voor ondertrouw en uiteindelijke konden we op 28 februari voor de wet trouwen. Een gemeenteambtenaar trad op als onze getuige. We kregen het huis toegewezen. We zijn daarna op 1 juni voor de kerk getrouwd.  Tot die tijd waren we net twee mussen zonder nestje.

Het initiatief voor de aanleg van het villapark (Belgisch Park) kwam van de Belgische maatschappij, die destijds het Haagse tramnet exploiteerde en de trams graag een vaste klantenkring wilde bezorgen. Het park is gelegen in de nabijheid van de zee en de duinen, en is bijzonder fraai aangelegd. In dit park hebben alle straten een naam vernoemd naar een Belgische plaats. In het begin van de 20^ste eeuw is er een nieuwe bebouwing bijgekomen, die hoofdzakelijk straatnamen kreeg, vernoemd naar Nederlandse steden. Het verschil tussen deze twee delen van een wijk is duidelijk: aan de ene kant luxe villa’s en meer naar de zeekant eengezinswoningen en huizenblokken.