1 september is al geschiedenis... Ons Hannah en onze Mathijs zijn heel blij dat de school weer begint. Hannah heeft nu één juf maar het is een 'lieve' zegt ze; onze Mathijs is fier dat ie in de laatste (en dus hoogste) kleuterklas zit. Het zit er dus al ingebakken: het hoogste, het beste,... Maar ze zijn nochtans nog heel naïef en echt kinderlijk. Hoop dat dit nog lang blijft duren...
Zeer genoten van de vele mooie foto's van Lieven en zijn maten in Toscane. Wat is dat toch gemakkelijk... foto's bekijken via het net ! De slechte eruit wippen en alleen de mooiste bewaren.
Ons mema heeft me weer es goed bezig gehouden; wéér problemen met haar TV en videorecorder. Ze werken echter prima; ons mema kan de techniek totaal niet meer volgen, je moet alles wel 100-maal uitleggen met handen en voeten, alles stap voor stap opschrijven en haar laten oefenen ('t is net of ik weer les geef). Dat systeem werkt enkele dagen en dan... opnieuw uitleggen. Er zijn overigens zoveel (jonge) mensen die evenmin hun videorecorder kunnen programmeren... Wat moet ik me dan druk maken over m'n moeder van 88 die de techniek niet meer aankan. Dat is heel jammer voor haar, ze was altijd zo zelfstandig. Bovendien ben ik ook een technische 'nul', daar kan Lieven over meepraten.
Een jong stel (buren) heeft een kindje gekregen. Het is een jongen en hij heet RUNE. Met hem, zijn mama en papa is alles OK ! Weer enkele gelukkige families én nieuw leven in de brouwerij...
Moeilijke dagen... Ons mema: Wat ? Hoe ? Wanneer ? Beste keuze ?... etc... Niet alle vijf kinderen komen daarover 'overeen'... Iedereen heeft zijn mening en blijft daar ook bij. Wat de nabije toekomst biedt is een open vraag...
Gelukkig is er op TV de Vuelta en zeker de US Open als ontspanning.
Lees in 'de lege uren' vooral poëzie en luister naar prachtige muziek; het geeft zo'n troost en bemoediging... en dat doet DEUGD aan een eenzaam hart...
Vraag me af waar die eenzaamheid vandaan komt; ben regelmatig dagen alleen maar dat is geen probleem; wél dat gevoel van complete eenzaamheid en daarbij het besef dat geen mens er iets aan kan doen. Je kan je ook in een groep(je) mensen helemaal verloren en eenzaam voelen...
Las vandaag o.a. in 'An Irish Women's Book of Days' (geschreven door Katharine Tynan en andere Ierse schrijfsters):
There is no sea so deep,my own, no mountain so high, That I should not come to you if I heard you cry.
There is no hell so sunken, no heaven so steep, Where I should not seek my own, find you and keep. Héél mooi en écht !!!
Heb vandaag OOK een lief en bemoedigend e-mailtje gekregen van een blogster met een geweldig mooi blog vol poëzie. Dat gaf me weer 's een 'duwtje in de rug'. Ben daar heel blij mee; het geeft me warmte en kracht. Daarom: bedankt !!! (je weet wel wie ik bedoel hé ?).
En nu eens héél goed kunnen lachen... Zal eens bij Zijne Majesteit PRINSLANA op bezoek gaan ==>> de IDEALE manier om met zijn grappen je 'sores' te vergeten ! Bij hem valt er altijd wat te beleven...
Gisteravond op BBC2 weer een prachtig 'Promsconcert'. Heb er met volle teugen van genoten... En hoeveel ik ook hou van klassieke muziek; af en toe moet 'k eens de muziekinstallatie op volle sterkte pop-en rockmuziek laten spelen... Als deze muziek naar mijn smaak goed is kan het allemaal en zing ik (vals) uit volle borst mee: Bruce Springsteen (the Boss), de Beatles, John Lennon (solo), de Rolling Stones, John Hiatt, U2, Van Morrison, Eric Clapton, Sinead O'Conner, Abba (ja,ja,... b.v. hun prachtige maar helaas onbekende nummers zoals 'Andante, Andante'), etc....Maar ook folk-en wereldmuziek: Iers, Indisch, Portugese Fado, etc....
't Is héél fijn al die muziek op volle volume te kunnen spelen; mijn buren zijn gelukkig op zondag altijd op pad zodat 'k niemand stoor met die zware bassen... En dan daarbij nog eens flink solodansen (kan nu helaas niet met de zere knoken) maar luchtgitaar kan wél...
Ook al ben je helemaal alleen en kan je een pluimpje horen vallen, geen enkel telefoontje, geen SMS-je, geen bezoekje,... toch kan eenieder van zo'n dag iets maken... Je moet je er alleen maar voor openstellen...
En vanavond: 'Zomergasten' op Ned3, met vandaag als gast de filosoof (!!!) Ad Verbrugge (ken hem niet maar ben door al die jaren 'Zomergasten' door toen nog onbekende mensen diep geroerd én ontroerd).
And now for something completely different: LET THE BEAT GO ON... until 6pm.
Regendag, leesdag... Vandaag veel mooie Ierse gedichten gelezen. 't Was ook nét een doodgewone Ierse regendag... Het gaf me zo'n fijn, warm gevoel én het leek net of ik in Ierland zelf was.
Oh my beloved Ireland with its people, culture, music, dance, riverdance, flowers, birds, sea, rocks and cliffs, pubs... and his Guinness !
Menig prachtig gedicht na jaren teruggevonden; oh zo mooi !!!
Als, als... ik nog eens een échte meevaller heb direkt een reisje Ierland boeken; wil het zo graag na teveel jaren terugzien én beleven... Dublin, Waterford, Cork, Bantry, Tralee, Limerick, Dingle, Killarney, Galway (waar 'k mijn nieuwe en helaas dure zonnebril verloor in 2002), Belfast en Londonderry (daar moet je écht zelf geweest zijn om een klein beetje de geschiedenis van Noord/Zuid of de historisch grote verschillen en problemen tussen katholieken en protestanten te begrijpen). In dat prachtig land waar het de Ieren gelukkig veel beter gaat sinds hun 'inlijving' bij Europa, in dat fantastisch land heb ik lang, lang geleden mijn hart verloren...
Voel me net als deze regendag... Totaal geen zin om iets te typen; kon ik maar zoals al die andere bloggers een mooie foto of afbeelding of een mooie spreuk of gedicht inloggen. Helaas, ben een technische nitwit en begrijp de boel niet. Durf onze Lieven niet vragen om me dat te leren, hij begrijpt helaas totaal niet dat 'k zo'n voor hem 'simpele' handelingen met de computer niet ken noch begrijp.
Oh, oh... wat een klaagzang ! Geen zin ? Dus niets typen.
Naar de Memorial Van Damme kijken verdorie, daar valt iets te beleven !
Mooie dag vandaag, letterlijk én figuurlijk... Vanmorgen leek het nog eens een donkere regendag te worden; gelukkig klaarde het op en we kregen een prachtige zomerse namiddag. Heb me met veel leesvoer op m'n terrasje geïnstalleerd en er zeer van genoten. De hoofdpijn is al veel beter en de pijn aan (in) mijn knoken ook. Dus... het was vandaag 'genieten geblazen'... Niet alleen van de zon en het lezen; ook van enkele aangename gesprekken/bezoekjes in m'n stulpje én een paar goede gesprekken aan de telefoon.
Wat kan een mens zich nog meer wensen ? 'Blijven positief denken'... dat las ik bij 'met...hart...en...ziel...'. Mooi én 't geeft je weer energie om verder te gaan.
Een wens voor iedereen (Sonja Barend eindigde er vroeger elk programma mee): 'En morgen gezond weer op... !'
Door die lelijke val zondag niet mobiel en heb er ook zware hoofdpijn aan overgehouden. Raar, maar wist tot nu toe niet echt wat hoofdpijn betekent; heb daar vroeger nooit last van gehad. En nu dus wél. Valt niet mee maar een goede pijnstiller helpt véél ! Dat immobiel zijn heeft z'n nadelen maar gelukkig ook zijn voordelen... Ben sinds kort via BBC2 soms uuuuren bezig met Sudoku-puzzels. En dat komt nu goed van pas.
Soms zie je gewoon de oplossing; soms zit 'k kompleet vast en moet de puzzel enige tijd onopgelost laten. En dan... je neemt dat getallenpuzzeltje nog eens op én... vindt de oplossing. Daarbij hou ik van getallen, heb 25 jaar wiskunde onderwezen maar om een Sudoka op te lossen heb je helemaal geen wiskundige kennis nodig. Alleen een beetje gezond verstand en wat logica.
Vanmiddag ('t is nu woensdag) belde Wout op zijn werk en vroeg hoe het met me ging (O.K. mag niet klagen) maar hij zei me ook dat ze na goed rekenen hun huis in Leuven niet moeten verkopen. Wat jammer... maar Wout zei ook : 'Als je écht in Leuven wil wonen mag je dat als de huidige huurders er vertrekken'. OEF !!! Die jonge huurders zijn nu aan 't bouwen en ik weet dat iedereen die bouwt zo vlug mogelijk in z'n eigen huis wil. Dus: een heel goed vooruitzicht !
Als dat gebeurt laat ik hier 'de boel de boel' , verhuur m'n appartementje en trek naar Leuven. Blijkbaar heeft alles een negatieve maar ook een POSITIEVE KANT.
En nu... even lekker puzzelen...
Heb stilaan enkele bloggers van het seniorennet een beetje leren kennen. Dat kan je al zien aan b.v. de mooie 'opmaak' van hun blog MAAR vooral wat-en hoe ze schrijven plus welke soort foto's en afbeeldingen ze inbloggen.
Er zijn zeer genietbare maar 'doodserieuze' blogs. Als ik er terechtkom ben 'k altijd verrast door de inhoud; wat die mensen schrijven is 'echt' en het komt recht uit het hart. Daarnaast zijn er ernstige blogs met veel informatie. Altijd interessant om iets bij te leren. De derde soort blogs zijn die van echte grapjassen; iedere keer als je er op bezoek gaat is het lachen geblazen ! Dat kan een mens z'n moeilijke dag helemaal goedmaken.
Besluit: het is heel fijn dat er blogs én bloggers bestaan !
Vandaag: mijn beurt om ons mema 'te vermaken'. Heb nu eens totaal géén zin om uren naar haar problemen te luisteren (heb dat alles zeker al tien keer gehoord). Daarom stel ik voor om naar Averbode te rijden; voor haar natuurlijk een ijsje, voor mij enkele mooie kaarten zoeken om te bedanken of te feliciteren of... In het winkeltje van de abdij verkopen ze o.a. mooie kaarten. Vind er een paar waarvan ons mema zegt: 'kun jij daar zoveel geld voor geven ?'... Typisch !
Na haar ijsje (ze ziet er vandaag heel wat beter uit én heeft een goede eetlust) naar Scherpenheuvel. In Zichem is het echter al veel te druk, dus parkeren zal heel moeilijk zijn. Daarom stel ik haar voor via Diest te rijden en daar iets te drinken (heb grote dorst). Ons mema is niet enthousiast maar anders raakt ze niet thuis. Eindelijk de warme zon... Op een terras in volle zon vind 'k nog net twee lege stoelen. We drinken fruitsap, al is het niet van harte. Plotseling een enorme stortbui en we proberen vlug het café binnen te gaan (het terras zit bomvol volk). En dan ... ik val heel erg en ben buiten bewustzijn. Op het terras zit een dokter die me komt helpen en onderzoeken. Als ik weer bij m'n positieven raak doet m'n ganse linkerkant pijn; arm, elleboog, pols, been, enkel... De dokter laat me ergens neerleggen in het stampvolle café en vraagt wat en waar het precies pijn doet. Zeg hem dat 'k vorig jaar door een val bijna al mijn botten brak en de revalidatie +/- 6 maanden duurde. Hij belt naar ons Agnes; geen antwoord, dan naar ons Lief; geen antwoord en tenslotte naar mijn zoon die direkt vertrekt om ons op te halen. Mijn lieve, lieve zoon... Hij heeft alles in de steek gelaten om te helpen. En toen kwam wéér es de ware aard van m'n moeder de kop opsteken. Ze zei doodnuchter: 'Wat een geluk dat gij gevallen zijt en ik niet' waarop die dokter: 'Mevrouw, dat mag je je eigen kind niet aandoen. Ze heeft veel pijn en hulp nodig'. Lieven beaamde dat. De twee mannen hebben me in Lieven's auto gedragen; zit nu thuis vast, gelukkig niets gebroken maar toch veel pijn en zware hoofdpijn. Morgen gaat Lieven met een vriend m'n auto oppikken in Diest. Dus: probleempje opgelost maar wel een wrange nasmaak omdat mijn moeder zo bot uit de hoek kwam. Haar 'ware aard' kwam weer 's naar boven... Het kwam bij mij over alsof iemand zou zeggen:'Wat een geluk dat jij Aids hebt en ik niet'... Een dikke krop in de keel en een onwezenlijk gevoel van eenzaamheid, verdriet, onmacht, je bent een ongewenst kind maar helaas omwille van de katholieke moraal toch geboren. Als ik dan aan mijn kinderen en kleinkinderen denk... wil hen zoveel mogelijk dikke knuffels geven want ik ben zo dankbaar dat ze er zijn, kan me geen leven zonder hen voorstellen... Mijn moeder... het was altijd een zeer moeilijke relatie; dacht de voorbije tijd dat er echt wederzijds respect en een 'goed gevoel' jegens mekaar was; heb me blijkbaar totaal vergist... Jammer.
Net een telefoon gekregen van Karen en Wout. Ze hebben beslist hun huis in Leuven te verkopen. !!! Potverdorie !!! ALS, ALS ... ik het financiëel aankan zou ik nu een unieke kans hebben om het zelf te kopen. Mijn grootste droom sinds m'n kindertijd zou kunnen uitkomen... Ik zou in Leuven kunnen wonen !!! Een fantastische kans !!! Karen en Wout begrijpen dat niet volledig; zij hebben er nochtans samen zoveel jaren gelukkig geleefd en gewoond... Toen 'k met baby-Hannah en later Mathijs iedere dag op wandel was heb 'k van elk moment genoten... Alles op cultuurgebied ligt vlakbij, ook het Stadspark (waar ik als klein kind dagelijks ging spelen als ik er op vakantie was bij nonkel Marcel en tante Gabriëlle) en de Kruidtuin waar vooral ons Hannah gefascineerd was door de vissen... De jeugd ! De studenten ! Het Begijnhof ! De gezellige winkelstraten. De Oude Markt met oh zo'n mooie herinneringen... De gezellige café's... Veel jaren later met bijna elk nieuw academiejaar de verhuis van Karen of Lieven van het éne 'kot' naar 't andere... Zelf één jaar student filosofie 2001/2002 op m'n 53-ste... (voor de bijna fatale afloop van het leven in deze wereld)... De proffen die (bijna) m'n zoon of dochter konden zijn... Zoveel geleerd en lieve, jonge vrienden/vriendinnen leren kennen... En nog zoveel meer... Dat kunnen m'n kinderen niet volledig begrijpen...
Ben nu echt aan het dromen maar ga toch eens héél goed rekenen !
( !!! Denk nu eens goed én heel rustig na... én lees wat je +/- 3 uur geleden schreef !!! OK ! en toch... morgen eens héél goed rekenen... kan nooit kwaad. Maar... ons mema komt op bezoek; ze zal zichzelf moeten entertainen...).
Gisteravond een telefoongesprek (ik werd opgebeld) van 4 uur; ik was totaal 'op'... Vandaag over dat gesprek nog eens goed nagedacht en 'het moest er allemaal uit' !!! Dus... een heel lange e-mail verzonden. OEF !!!
Vanmorgen een telefoon van ons Karen; zij en haar Wout hebben een prachtige pastorijwoning gekocht in Heers (vlakbij de taalgrens; zeer mooie natuur; het grote huis met 8 slaapkamers ( ? wat gaan ze daar allemaal mee doen ? Een minihotel uitbaten met b.v. iemand alla Basil Fawlty of een B&B ?) plus een vlakbijgebouwd groot 'armenhuis' en een tuin van 17are voor de pagadders). Heb foto's ervan gezien op het net; het lijkt wel 'Alice in Wonderland'...
Zo mooi... Ben blij voor hen MAAR zou die hele boel niet altijd en overal willen poetsen !!! Haha... heb genoeg aan m'n klein appartementje met toch in minivorm alles erop en eraan. Maar de vier klein mannen zullen zich in een sprookjesbos wanen...
Mijn lieve Lieven komt net terug van Zwitserland (voor zijn werk) en hij is gelukkig nog steeds tevreden met het rijtjeshuis dat ie onlangs kocht. Groot gelijk mijn zoon ! Die woning van Wout en Karen is niet te vergelijken met het zijne maar een mens kan met veel minder ook heel gelukkig en tevreden zijn.
Heb vanmorgen van Luc (de huisarts van ons mema) klaar en duidelijk antwoord gekregen op m'n vragen over de huidige gezondheidstoestand van ons mema plus de resultaten van alle uitgevoerde testen/onderzoeken. Uit die resultaten blijkt héél duidelijk: 1) ons mema heeft nog steeds een zware longontsteking (ondanks de door hem voorgeschreven 'zware' antibiotica), die pillen MOET ze voorlopig blijven nemen; 2) ze heeft een defect aan haar lever...
Op de foto's zijn overal 'stippen' te zien; de oorzaak ervan ZOU kunnen zijn een vroegere leverziekte die niet of niet voldoende werd behandeld (dit vind ik raar); 3) perikelen aan haar hart. Er zijn 'hartritmestoornissen' ontdekt; daarvoor moet ze eveneens medicatie nemen.
Maaaaar het allerbelangrijkste wat de dokter zei: 'uw moeder is 88 en practisch al haar opganen zijn 'op' oftewel 'versleten'. Daarvoor helpt eigenlijk geen enkele pil. Maar ik schrijf die pillen voor hart en longen voor zodat ze niet wantrouwig wordt en hopelijk 'denkt' dat die haar helpen. Maar ik kan net zo goed een placebo voorschrijven. Jullie, de kinderen, moeten stilaan leren afscheid van haar te nemen...
Had al lang dit trieste voorgevoel... Het énige wat wij voor haar kunnen doen: blijven LUISTEREN naar haar soms zo'n rare uitleg plus alles organiseren om het haar zo gemakkelijk mogelijk te maken. En als er meer verplegingshulp/gezinshulp/opname in het bejaardenhuis nodig is zal Luc ervoor zorgen dat ze niet in opstand komt maar die hulp aanvaardt.
Gisteren in de vroege vooravond ontelbare keren gebeld naar ons mema; ik wil zo graag weten hoe het nu met haar gaat. Helaas, ze antwoordt niet. Wat haar dokter en wij zo graag willen (omdat ze zeker en vast niet naar een bejaardenhuis wil) is voor een klein stukje gelukt ==>> een verpleegster komt haar om de twee dagen een uitgebreide wasbeurt geven (iedere dag zag mijn moeder NIET zitten). Dit is een kleine stap in de goede richting en toch is het veel te weinig...
Dus maandag gebeld en blijven bellen maar géén reactie van ons mema. Ik word vreselijk ongerust en bel naar m'n drie zussen; zij weten evenmin wat-en hoe. Daarom met een reservesleutel van haar appartement zo vlug mogelijk ernaartoe. Ons moeder doet niet open... Dus de sleutels gebruikt om bij haar binnen te komen. En wat blijkt ? Ze is niet thuis. Daardoor ben 'k al wat geruster en bel weer naar m'n zussen. Wachten, wachten,... en opeens hoor ik haar de voordeur open doen.
Waar was ze geweest al die tijd ? In de kerk voor de H. Mis (morgen O.L. Vrouw Hemelvaart) én na die Mis bleef ze nog lang napraten met vriendinnen en kennissen.
Wat was 'k blij om haar te zien ! Zo ongerust geweest én bang..
Donderdag komt haar dokter en daar wil ik graag bij zijn; zullen we dan eindelijk écht weten wat ze écht mankeert ?
Hoop doet leven is een oud gezegde en ik hoop dat er oplossingen zijn voor haar gezondheidstoestand. Karen en Wout hebben haar een mooie kaart gestuurd en iedereen (kinderen,kleinkinderen, familie, vriendinnen en kennissen) proberen haar nu zoveel mogelijk te helpen.
HOOP op goed nieuws nu donderdag...
Wat hebben we gisteren een mooie dag beleefd met het verjaardagsfeestje van onze 'stoere' Mathijs.
Hij vroeg als geschenk o.a. een 'Walkie-talkie' (typisch voor hem!) maar z'n meter of peter hadden dat al voor hem gekocht. Dus nog maar es goed zoeken naar een mooi boek (daar is ie altijd blij mee) plus geld in een omslag gegeven. Het mooiste daarvan vond hij de vele 'centen' voor z'n spaarpot. Ons Hannah is al wat 'groter' en zei in m'n oor: 'Oma, dat zijn wel veel centen maar toch niet zoveel Euro'. Die pientere meid en ik hadden wéér eens een plezierig geheimpje. En onze Mathijs floreerde met zoveel geld...
De tweeling probeerde o.a. met z'n beiden touwtje te springen en dat liep helemaal fout maar dat deerde hen niet. Zo'n vier zalige onschuldige kinderen met allerlei simpele speeltjes die uren doorgaan... dat doet zo warm aan mijn hart. Lezen en voorlezen, tekenen en kleuren, dansen en zingen... en nog zoveel andere fijne spelletjes. Waar vooral Hannah en Mathijs niet genoeg van kregen was de 'taalles'. Onze Lukas en ons Noor hadden zoveel dingen te ontdekken terwijl de twee oudsten en ik ons bezig hielden met taal: Nederlands, Frans, Engels, Duits, vooral Italiaans... dat vonden ze té gek. Ik ken maar één Italiaans zinnetje maar dat kreeg van hen de hoofdprijs ==>> 'Me fa male la testa' oftewel 'ik heb hoofdpijn'. Hannah wilde dat écht kennen maar onze Mathijs sloeg er met z'n pet naar (groot gelijk jongen, je moet later nog zoveel leren). Altijd, altijd is er veel lol te beleven. En wat ze (nog zo jong) soms zeggen of vragen... zo'n fijne, warme en pientere kleine mensjes...
Na veel dikke knuffels nog eens een dikke zoen op m'n mond; het steeds weerkerend gevoelig afscheid.
Moeder mogen zijn is fantastisch en oma mogen zijn is een heel groot geschenk !
Geweldig ! Fantastisch ! Prachtig om te kunnen zien... Onze Vlaamse vrouwen doen het geweldig op de Europese Kampioenschappen Atletiek !!!
Geweldig nerveus... maar toch blijven kijken naar Sporza én mogen zien hoe eerst Tia Hellebaut de gouden medaille behaalt door over de 2,03 m te springen én +/- 5 min later Kim Gevaert eveneens goud behaalt op de 200m.
En deze 'spurtkoningin' had ons al een gouden plak gegeven op de 100m.
Ondanks alle dopingperikelen in de voorbije weken blijft sport héél boeiend en geeft het ons, passieve sportfanaten, véél uren plezier...
Het is nu een doodgewone woensdagnamiddag. Geen zon vandaag, 't is zelfs wat frisjes én het regent bovendien. Ben er blij om, die afwisseling van hittegolven en malse regen doet zo'n deugd.
Heb m'n zomerplunje vervangen door wat warmere kleding en niets anders gedaan dan klassieke muziek beluisterd. Als 'kers op de taart' nog eens (voor de zoveelste keer) de videocassette beluisterd-en bekeken van mijn lievelingspianist, Severin von Eckardstein. Op 1 augustus 1978 geboren in Düsseldorf en als 24-jarige was hij de laatste deelnemer om te spelen in de finale van de internationale Koningin Elisebethwedstrijd op 8 juni 2003. Had ook de andere finalisten zien spelen maar gelukkig nam 'k deze laatste uitvoering op video op. En daarmee heb ik deze jonge pianist met de 'mooiste pianohanden' en zijn prachtige ogen zien-en horen spelen... én ik wist bijna met zekerheid: 'hij krijgt de eerste prijs van de jury'.
Severin vertolkte met brio, passie én klasse: 1) Van Ludwig von Beethoven: de SONATE nr. 27 in e, opus 90 (onweerstaanbaar mooi !!!); 2) van Ian Munro: het in 2002 gecomponeerde werk 'DREAMS' (héél speciaal) ; 3) Van Sergej Prokofjev: het PIANOCONCERT nr.2 in g, opus 16 (prachtig !!!; doet je naar adem happen !!!).
En hij won ook deze overbekende internationale wedstrijd ! Geen patati noch patata, geen enkele zweem van wereldvreemdheid... een geweldige jonge pianist waarvan elke muziekliefhebber nog véél moois kan verwachten...
Mooi, ontroerend, prachtig, ... er zijn bijna geen woorden voor. Dankzij die video-opname heb ik al menige keer naar al dat hemelse kunnen luisteren -en kijken. Muziek kan onweerstaanbaar mooi zijn; wat /wie zouden we zijn zonder muziek ?
De huisarts van ons mema heeft haar en ons, de kinderen, een beetje gerustgesteld i.v.m. haar gezondheid. MAAR, hij heeft haar heel duidelijk gemaakt dat ze hulp van een verpleger/ster nodig heeft. Ze sputterde weer 's tegen maar aan zijn goede raad viel niet te tornen... Ons mema moet nu wel alle hulp aanvaarden van ons, een verpleger/ster ('s morgens en 's avonds) en de dokter. Bovendien mag ze niet meer alleen in het bad gaan; ze moet zich laten wassen. Dat vindt ze allerminst een goede oplossing; toch zal ze er aan moeten wennen...
Luc heeft ook medicatie voorgeschreven voor haar longen en lever; ik ga morgen alleen naar hem om te vragen wat er nu écht scheelt en ik laat me niet afschrikken door zijn dokterslatijn, wil klaar en duidelijk weten wat er fout gaat met ons mema. We zijn wel blij al het één en ander te weten. Als mijn moeder koppig blijft, vragen we om raad en hulp bij Luc (hij volgt haar als patiënt al jaren en heeft het beste met haar voor).
! Oef ! Voel me nu al beter en heb minder stress en dat doet deugd...
Hoera !!! Karen, Wout en hun vier kinderen zijn sinds vanmorgen terug thuis; ben blij dat ze 'gezond en wel' weer op Vlaamse bodem staan. En ik die dacht dat ze nog een weekje in de Dordogne zouden blijven. Kreeg net een lange telefoon van Karen: het was een prachtige gezinsvakantie; niemand werd ziek (alleen jammer genoeg ons Hannah wel; ze wordt altijd wagenziek); de vier pagadders zaten meer in het zwembad dan in hun huurhuis én bovendien kan ons Hannah nu écht zwemmen ==>> goed zo m'n prinsesje ! Nu kan ze in september haar eerste zwembrevet behalen.
En onze dappere Mathijs wordt 5 jaar op 10/08/06; het verjaardagsfeestje houden we dan op zondag 13 aug. Mathijs heeft een verjaardaglijstje gemaakt; nu weet 'k wat ik voor hem kan kopen.
Ben blij dat ze alle zes behouden weer thuis zijn en dat 'k zondag naar z'n feestje mag...
Mijn twee zussen en ik bellen mekaar voortdurend om een oplossing te vinden voor ons mema. Op mijn broer en jongste zus moeten we daarvoor niet rekenen
(ik vraag me af of zij geen schuldgevoelens hebben; blijkbaar niet... ze laten niets van zich horen en een bezoekje aan ons mema is ook teveel gevraagd).
Daarom o.a. was 'k zo blij met het telefoontje én de uitnodiging van mijn lieve Engelse vriend D.M., een échte gentleman van 76j, om rond 13 uur hier te vertrekken naar een voor mij nog onbekende bestemming. Voor enkele uren eens al m'n sores en zorgen vergeten met een verrassingstripje. En dat was het ook; hij weet heel goed waarmee hij me een plezier kan doen. En bovendien leren we mekaar nog steeds wederzijds Engels en Nederlands; er bestaat geen betere manier om Engels te leren én de taal écht te kennen dan een lange tijd in Groot-Brittannië te verblijven of regelmatig op stap te gaan met D.M.; hij verbetert altijd m'n fouten maar dat gebeurt steeds op een 'aangename én droog-Engelse manier'. En ik verbeter zijn Nederlands, wat ook écht nodig is. Waar reed hij naartoe ? Naar Antwerpen; daar hebben we wat rond gekeken in de zoo maar er vooral mijn geliefde pinguïns geobserveerd (altijd bijzonder en heel aangenaam); een lekker ijsje gesmuld en vooral rondgeslenterd aan het water. Nog eens lekker gaan eten en weer terug naar huis. Voor D. maar zeker en vast ook voor mij een héél geslaagde en ontspannen uitstap ! Het is altijd prettig in zijn gezelschap én ik leer ervan. Kan nu o.a. door zijn lessen (?) naar m'n drie Engelse ladies schrijven zonder woordenboek en zijn Nederlands wordt er stilaan ook beter van.
Ben eens benieuwd wat hij de volgende keer op 't programma heeft staan...
Heb vandaag totaal geen zin om iets te typen terwijl 'k sinds gisteravond al (veel) meer weet van de gezondheidstoestand van mijn moeder. Luc had nog steeds niet alle resultaten van de voorbije onderzoeken gekregen, vanavond hem nog eens bellen ! Plus, ons mema moet nog onder de scanner...
Wat Luc wél duidelijk maakte ging over haar lever; er zijn stippen gezien maar dat komt wel meer voor (volgens Luc). Wat dit eigenlijk betekent weet 'k nog niet; zal straks vragen om klaar én duidelijk te zeggen wat-en hoe.
Voor de rest: ben gisteravond lang bij ons mema gebleven (heb haar ook duidelijk geleerd hoe haar nieuwe videorecorder werkt, al kan ze dat nu al vergeten zijn); ze zag er ietsje beter uit maar toch niet 'normaal'.
We wachten... op... ?
