Als schapen midden een massa grote en kleine ezels...
Communautaire egotrippers in een rechtstaat...
We krijgen steeds meer rollen te spelen. En, de klassieke rollenpatronen bestaan zelfs niet meer of nauwelijks. Dit is enerzijds een verrijking (boeiend), maar anderzijds maakt het ons leven ook ingewikkelder, want die complexiteit dwingt tot nog meer spelregels en wetten!
Dura lex, sed lex
Wist u bijvoorbeeld, dat België "geniet" van meer dan 750.000 (!) wetten en voorschriften? En, dat er dagelijks bij komen? Het fabeltje dat iedere Belg de wet moet kennen, is dus een lachertje. Niet voor niks hebben grote bedrijven (o.a. banken en verzekeringsaatschappijen) een batterij aan juristen in dienst, om zich af te schermen. Elk van deze juristen is gespecialiseerd in een klein deelgebied van de wetgeving. Dit heeft grote gevolgen... Zo worden belastingambtenaren regelmatig geconfronteerd met juridisch goed beslagen fiscalisten, die beter weten hoe de regels moeten (en kunnen) worden toegepast dan de controleurs zelf!
Dingen die vroeger op basis van goed fatsoen (ethiek) vanzelfsprekend waren, moeten nu worden opgelegd, want steeds meer mensen vinden dat wat niet verboden is ook toegelaten is... Onze maatschappij verliest hierdoor snel haar normbesef.
Bovendien worden de spelregels door politieke leerling-tovenaars bepaald. Zij beseffen nauwelijks (of te laat) wat ze aanrichten... Getuige hiervan zijn het verbazend aantal wetten die nadien moeten worden aangepast (t.t.z. niet toegepast of zelfs verworpen)!
De ergernis van een Vlaming die uit een Belgisch nest komt...
De generatie die onmiddellijk na de oorlog naar een katholieke school gingen (onze Colleges bijvoorbeeld), constateerde dat men liever niet vertelde een fiere Vlaming te zijn, want dan was men al gauw zwart of minstens bruin-gezind. Tot op de dag van vandaag kleeft aan het woord "flamengantisme" een kwalijke geur, waar zogenaamd "politiek correcte mensen" (sic) hun neus voor ophalen. Men doet dan alsof er in Vlaanderen meer fascisten geweest zouden zijn dan in Wallonië of Nederland!
Het heeft weinig zin oude koeien uit de gracht te blijven halen, maar Ir. A.A. Mussert en de schreeuwlijke Leon Degrelle waren geen Vlamingen, wat natuurlijk niet betekent dat er in Vlaanderen niks dan politieke (antifascistische) kerstekinderen rondliepen... Belangrijk is dat we ons (als volk) over en weer niks verwijten, je weet wel: van die pot en de ketel...
Het stoot elke weldenkende mens tegen de borst dat "barricadespringers", zoals Happart, Maingain zich democraten noemen; strijders die zogezegd legitiem voor de Waalse belangen opkomen, maar in feite alleen oog hebben voor hun persoonlijke voordelen. Deze mensen ontzeggen de Vlaming zelfs het recht zich te verdedigen.
We doen er goed aan, om ons bewust te zijn van hun imperialistische mentaliteit.. Ze willen zoveel mogelijk "terrein" (= macht) veroveren. Mocht je dat niet duidelijk zijn, dan moet je eens goed naar de taalgrens kijken, en vooral naar het aantal oude Vlaamse gemeentenamen die nu aan de Waalse kant liggen!
In Wallonië en Vlaanderen leven er goede mensen en egoïstische ezels, zoveel is zeker. Walen en Vlamingen hebben samen al een paar wereldoorlogen en beurscrashes overleefd, en het doet daarom pijn (of het is gewoon ergerlijk) te moeten horen dat alle Vlamingen fascisten zouden zijn. Dat, terwijl mijn beide grootvaders en vader hun leven en/of gezondheid gaven om België tegen het Duitse imperialisme en/of fascisme te verdedigen.
Separatisten beseffen niet dat ze generaties stille verdedigers van Belgie degraderen tot idioten, die hun leven gaven voor dit land. En, de schaapachtige bevolking beseft niet of te weinig, dat al die barricadespringers aan de basis liggen van de antigevoelens die Vlamingen en Walen aangepraat krijgen.
De goegemeente beseft veel te weining dat het separatisme een kunstmatig probleem is. Een probleem dat aangewakkerd wordt door mensen die uit het conflict voordeel wilen halen. Platte egoïsten zijn het, die op kosten van een schimmig identiteitsprobleem de macht willen veroveren. Waarom ze dit doen, mag duidelijk zijn... Kijk maar eens naar de loopbaan van Monsieur Happart en een paar politieke postjesjagers aan onze kant!
De meeste mensen (dus ook Vlamingen) willen gerespecteerd worden. Dus hebben we het recht ons als Vlaming te voelen (zonder associaties met welk extremisme ook), we hebben zelfs het recht ons Belg te voelen (ondanks de machinaties van een Mosieur Maingain, Monsieur Happart, en onze Waalse badkamerprinse, madame Arena of de over het paard getilde madame "non")...
We hebben zelfs het recht ons Europeaan te voelen of wereldburger (zonder daarom te geloven in de ongebreidelde vrije markteonomiedie ons langzaam maar zeker wurgt)...
We hebben het recht te vertellen wat we vinden van politici die ons regelrecht naar een chaos voeren, zo lang ze er zelf maar beter van worden...
We hebben zelfs het recht te vertellen dat we het niet eens zijn met een hardvochtige pharma-industrie die rijk wordt op kosten van menselijke miserie!
En tenslotte kunnen we stellen, dat - onafhankelijk van alle historische fouten die onze onze voorouders in de opbouw van de westerse beschaving hebben gemaakt - we het recht hebben het onze cultuur te verdedigen tegen hen die ze willen vernietigen.
Alles is relatief en niemand heeft de waarheid in pacht... Mijn waarheid hoeft niet noodzakelijk jouw waarheid te zijn. Trouwens de ervaring leert dat er niet zoiets bestaat als "de" waarheid.
Zoals we vanuit een (willekeurige) reeks axioma's een volledige wiskunde kunnen opbouwen, zo kunnen we voor elk politiekreferentiekader wel een nieuwe wereld bedenken, waar dan andere dingen als waar en onomstotelijk (sic) gelden...
Na een lange, actieve vakantie worden we in dit landje van melk en honing geconfronteerd met de schizofrene dwaasheid van onze Belgische politiek. De herinnering aan die vele oorlogsslachtoffers (en slachtoffers van de concentratiekampen) wordt systematisch bezoedeld door al dat halfslachtige geleuter over de opsplitsing van Belgie... 't Zal maar jou vader, echtgenoot of zoon zijn die voor België zijn leven gaf of moest geven! Let wel, Belgie is inderdaad een historische miskleun, maar we moeten nu eenmaal met die realiteit leven. En, laat het duidelijk zijn, Belgie is wellicht perfect deelbaar, maar dan zeker niet omdat al die over het paard getilde politici hier beter van worden, hun (verborgen) agenda dient daarom nog niet ons belang.
Hoe dan ook, Vlaamse politici vinden geen passend (rationeel) antwoord op de domme, communautaire onzin van demagogen, zoals: die gewiekste meneer Mangain, of een in haar eigen-net-gevangen "madame-non", of die preutse "badkameprinses", Marie Arena, die onbekommerd ons belastinggeld uitgeeft voor haar "wellness"; zo gezegd omdat ze zo'n dure badkamer nodig heeft om te kunnen functioneren (!)...
Dat Vlaamse politici geen krachtig en eerlijk antwoord vinden op he communautaire imperialisme van een stelletje "barricadespringers" is duiddelijk... Maar juist dat is onaanvaardbaar, omdat het ons land verlamt. Politici, die zichzelf heel belangrijk vinden, bakkeleien over problemen die ze zelf in het leven geroepen hebben, terwijl mensen uit de ondergrens van de maatschappij (dus ook vele gepesioneerden) geen geld genoeg overhouden om fatsoenlijk te leven.
We moeten misschien eens goed nadenken of dat de wereld is waarin we willen leven... Een wereld waarin (weerloze) mensen gedreigd worden met een deurwaarder, omdat ze een ziekenhuisrekening niet meer (in één keer) kunnen betalen... Een wereld waarin, zoals uit een recente tv-uitzendig bleek, gepensioneerden een noodzakelijk heelkundige ingreep niet konden laten uitvoeren omdat ze er het geld niet voor hebben...
Politici beweren dat ze dichter bij de gewone mensen willen staan. Maar dit verkondigen ze vooral omdat het zo goed klinkt, terwijl ze (in werkelijkheid) een dikke laag schmink over hun ware aard en bedoelingen leggen...
Politici beseffen nog altijd niet, dat steeds meer mensen er achter zijn gekomen dat ze een stelletje platte egoïsten zijn, die vooral (alleen) hun eigen voordeel nastreven en nauwelijks interesse hebben om de echte problemen aan te pakken...Toegegeven, wellicht zijn er uitzonderingen, maar dat zijn per definitie dan ook echt uitzonderingen.
Politici vertellen dat ze onze koopkracht willen beschermen, maar dat is een flauwe en zelfs een bittere grap. Want hoe hoger de prijzen oplopen hoe meer belastinggelden er binnen komen (via de BTW, accijnzen, vennootschapsbelastingen e.a.). Bovendien betaalt de overheid haar eigen rekeningen steeds zo laat, dat ze nog eens profiteren van de inflatie en hierdoor bedrijven in moeilijkheden brengen... Bovendien leren we deze week (weer) opnieuw hoe bedrijven ambtenaren omkopen om meer van ons belastingsgeld binnen te rijven!
Veel politici geloven alleen wat ze zelf willen geloven, en dat heeft met "de" waarheid der dingen geen fluit te maken. Meer nog, het Belgische "blunderboek" getuigt zeker niet van bekwaamheid of goed bestuur, maar alle politici zwijgen hierover als vermoord... Meer nog, de politieke kaste heeft nog nooit een verantwoordelijke voor al die manifeste miskleunen aangeduid, laat dat de "verantwoordelijke" uit eerlijke schaamte ontslag zou genomen hebben...
Hebt u bijvoorbeeld ooit kunnen vaststellen dat de overheid (die we overigens zelf gekozen hebben) ooit op een correcte wijze de milieubelastingen gebruikt voor het verbeteren van ons milieu? Is ons milieu ook al geen big business geworden?
Hebt u ooit kunnen vaststellen, dat de overheid de kolossale bedragen van de autobelastingen (inclusief de boetes = verborgen belastingen) op een doordachte manier heeft aangewend voor veiliger en betere wegen?
Hebt u zich ooit afgevraagd waarom de pensioensbijdragen van vele generaties NOOIT hebben bijgedragen om een pensioenfonds op te richten die de senioren een zekerheid op een menswaardig bestaan kunnen garanderen? Bovendien, zou zo'n pensioenfonds, naar Duits model, door gerichte investeringen de werkgelegenheid kunnen beschermen (omdat ze dan als groot-aandeelhouder in de raad van bestuur zouden zitten, en zo zouden kunnen beletten dat fabrieken gesloten worden)!
We kunnen nog wel een tijdje doorgaan met het opsommen van dergelijke "grappen" (sic), maar elke dwaasheid verdient dat men ze afzonderlijk behandelt, en dat is niet zinvol in een heropstartende "column"...
Ze dronken een glas, pisten een plas en alles bleef zoals het was....
Quo vadis?
Dit is niet alleen de titel van een mooie, verouderde filmepos, maar het tevens een vraag die veel politici bezighoudt in deze dagen Waar moet het heen, na deze turnulente verkiezingen?
Overigens, we zijn razend benieuwd naar wat er van al die stoere uitspraken terecht zal komen. Hoe betrouwbaar zijn Leterme en zijn NVA-aanhang na al hun straffe, communautair gekleurde verklaringen?
Als die politieke aardverschuiving alleen maar bewerkt, dat nu anderen de postjes kunnen verdelen, dan waren de verkiezingen een maat voor niks, zoals zo dikwijls al... Maar kom, we hebben (voorlopig) geen behoefte aan een pessimistische kijk, en daarom krijgt voorlopig iedereen het voordeel van de twijfel .
Maar, heren en dames van de politiek, de domme kiezer ziet wel wat er wel en niet functioneert. Hij stelt bijvoorbeeld vast dat de Vlamingen, de absolute wereldkampioenen belasting-betalen zijn. En, dit om een stelletje onbekwame egotrippers te betalen, waarvan sommige meer niet dan wel (lijfelijk)aanwezig zijn in de Kamer, laat staan dat ze daar iets constructief zouden verwezenlijken!
De kiezer stelt gewoon vast dat de geleverde kwaliteit niet evenredig is met het formidabel aantal ministers in "functie". En, ook daar zijn we, gerekend per hoofd van de bevolking, met afstand de wereldkampioenen! . Duitsland, het land van "Recht und Ordnung", geldt bij sommigen als een halve politiestaat. Maar, ondertussen hebben wij beduidend veel meer "justitie-ambtenaren en politiemensen" per hoofd van de bevolking! Werkt bij ons de politie en/of justitie dan zoveel efficiënter (beter) dan in Duitsland of Nederland? Nee dus!
De kiezer stelt ook vast dat we (via onze hoge belastingen, t.t.z. directe en steeds meer indirecte belastingen) rond 2000 postjes in de kabinetten betalen, terwijl deze, ondanks hun verbluffend (= verbijsterend) aantal, er maar niet in slagen de echte problemen op te lossen.
Oplossingen zijn er wel, maar die iedereen ontwijkt die met een wijde (communautair geïnspireerde) boog... Hoe lang die verziekte situatie nog kan aanslepen is onduidelijk, maar de CD&V NVA doen er goed aan te beseffen, dat hun geloofwaardigheid, ondanks onze beroemde communautaire consensus-tolerantie, steeds nauwere grenzen krijgt.
Wat er uiteindelijk uit de bus zal komen, is perfect voorspelbaar, en niet wat we willen, dit hoewel de Vlaming eens een duidelijk signaal gegeven heeft (aan bepaalde partijen) van hoe het niet moet... Maar, zoals gewoonlijk, zal elke oplossing WEEReen onzalig Belgisch compromis zijn, waar niemand zich echt gelukkig mee zal (kan) voelen.
Die adempauze in de ontwikkelingen komt eigenlijk goed uit, want de vakantie wenkt en tot 15 augustus leggen wijzelf er tijdelijk (in schijfjes) den blok op . Hoe het er in de politieke arena uit zal zien, is af te leiden uit een fictief gesprek tussen twee nieuw verkozenen. Hoe wrang-grappig dit is, moet uzelf beoordelen. Zegt de eerste: Och mijn beste, iedereen weet toch, dat jij het doet wegens het geld, terwijl ik het alleen doe voor de eer , en das een groot verschil!Waarop de tweede antwoordt: Ik geloof verdorie, dat je ditmaal 100% gelijk hebt, we doen het allebei voor wat ons persoonlijk het meest ontbreekt!...
Een prettige vakantie, grasduin nog maar eens in de vorige artikelen, misschien helpt het om de komende regering (kritisch) tegen het licht te houden!
Wie een kritische column schrijft, moet zich aan de weerbots van zijn "slachtoffers" verwachtten. Daar is weinig tegen te doen en dat is goed zo. Want, waarom zou een kritische columnist zich niet moeten verantwoorden voor zijn schrijfsels? Alsof hij, zoals veel politici, per definitie de wijsheid in pacht menen te hebben!
Een columnist zal daar niet zwaar aan te tillen, want in wezen wil hij geen evangelie verkondigen, maar gewoon de (toevallige) lezer aanzetten tot nadenken . De lezer moet met de inhoud niet akkoord te zijn, het enige wat een columnist hem vraagt is dat hij (zij) "effe" nadenkt.
Als we de pandoering van paars tegen het licht houden, dan moet men wel tot de conclusie komen dat de blauwen noch de roden het contact met hun kiesvee verzorgden of ernstig namen En, dan helpt de late inschakeling van glibberige communicatieslangen(sic) ook geen fluit.
Moesten de studiediensten van de paarse coalitie hun huiswerk goed gemaakt hebben, dan hadden ze kunnen (moeten) weten wat men denkt over al die blunders (zoals Freyas - inmiddels - unieke... verzameling) of de redeloze arrogantie van een minister van justitie (met al die ontsnappingen uit de gevangenissen en haar op zijn minst duistere huwelijksperikelen)... Slimmigheidjes helpen niet (zoals de verkoop van gebouwen die ze nadien moeten terug huren) of, nog erger, het feit dat de politie verkeersboetes gebruikt om de kosten van de politie zelf te betalen (van rechter en partij zijn gesproken)!
Wie heeft er geen boter op zijn hoofd?
Wie veroorzaakte, door potverteren, die kolossale staatsschuld, zodat elke nieuwgeboren Belg zijn leven begint met een schuld van één miljoen Belgische frankskens? Zijn daar ooit een verantwoordelijke partij of schuldige politici voor aangeduid, laat staan ter verantwoording geroepen?
Wie gebruikte de pensioenbijdragen als een inkomst, zoals de belastingen, en maakte de burgers wijs, dat de toekomstige seniorenpensioenen afhankelijk zullen zijn van de (soms problematische) solidariteit van de actieve bevolking Dit terwijl de senioren zelf hun levenlang de illusie koesterden, dat ze door de (overigens wettelijk verplichte) afhoudingen de zekerheid van hun eigen pensioen op konden bouwen?
Wie is er verantwoordelijk voor de ongelooflijke oplichtingpraktijken van de politici, die ontstaat wanneer militaire terreinen (gekocht met belastinggeld), nu opnieuw gekocht worden met nieuw belastinggeld door een gemeentelijke (CD&V-gekleurde) overheid en het politiek-gekleurde I.O.K., de Intercommunale Ontwikkelingsmaatschappij van de Kempen? Hier geldt dus voor de burger éénmaal halen, tweemaal betalen... Moest die burger zo'n ding draaien, werd hij rechterlijk vervolgd voor fraude!
Iedereen kan zich voorstellen, dat de studiediensten van politici bepaalde BLOGS volgen; om het contact met hun kiespubliek niet helemaal te verliezen. Maar ze zouden veel beter eens (icognito) komen luisteren naar de "toogpalavers" in de volkscafeetjes. Daar zouden ze kunnen kennismaken met de onverbloemde mening van het (in hun ogen)"domme plebs Dat politici gepikeerd reageren op "toogpraatjes", zegt meer over hun egocultus dan over de kwaliteit van de borrelpraatjes door een, in hun ogen, stelletje dorpsidioten die toch niet meetellen!
Dat politici zich storen aan de mening van een belegen columnist in het seniorennet, betekent dat politici overtuigd zijn dat de mening van de modale senior in de verkiezingsperiode storend, maar verder totaal onbelangrijk is. Zoals "strontvliegen" storend; maar verder ook totaal onbelangrijk zijn.
De politici mogen gerust zijn, columnen ontstaan meestal niet uit frustratie, maar uit de gepercipieerde noodzaak, om al die politieke hansworsten regelmatig een trap onder hun kont te geven.
Daarom vinden veel senioren dat de Belgische politiek een straatvechter zoals Jean Marie nodig heeft om hun politieke dwaasheid aan de kaak te stellen. Politici moeten vooral niet vergeten dat Dedecker nooit een kans had gekregen als zij hun job op een eerlijke (integere) wijze zouden gedaan hebben.
Per definitie heeft een columnist er plezier in om dingen te zeggen waar anderen over kunnen nadenken, en, men moet daarvoor geen filosoof te zijn.
Rare dingen te vertellen of scheve opmerkingen te maken, is geen teken van verstand, maar niet meer dan een rare hersenkronkel waardoor men de dingen net iets anders ziet dan de gemiddelde mens
Dat een columnist de dingen soms een beetje anders ziet dan wat voor de hand ligt, kan men gemakkelijk aantonen met een voorbeeld
Bertrand Russell (met zekerheid een echte filosoof) schreef met kennis van zaken over veel onderwerpen. Over de democratie beweerde hij: dat deze staatsvorm tenminste het ene grote voordeel heeft, dat de gekozen bestuurders niet dommer konden zijn dan het kiezersvolk, want als een gekozen bestuurder dom is, moeten de mensen die hem hebben gekozen nog dommer zijn .
Deze puntige tekst is wat iedereen leest, zonder dit in een context teplaatsen... Maar, columnisten hebben nu eenmaal een gekke kronkel in hun hersenen, en daarom lezen ze net iets anders Voor hen staat daar: Ook in de Belgische politiek kunnen de mandatarissen onmogelijk dommer zijn dan hun kiezers, want wanneer politici dom, onbetrouwbaar of oneerlijk zijn, dan is dat omdat de kiezers wellicht nog dommer zijn . Of deze hersenkronkel filosofisch is, mag men niet beweren, al was het maar omdat men een sublieme geest, zoals die van Bertrand Russell, niet mag beledigen.
Tja, brave senioren, steeds weer komen we terug tot de stoute stelling van Matthijs van Boxsel in zijn Encyclopedie van de Domheid, waarin hij vraagt: Wie is intelligent genoeg om zijn eigen domheid te begrijpen? . Tja misschien, heel misschien zit er toch een stukje filosoof in en belegen columnist?
Nu ga ik met verlof, en denk aan jullie (misschien)
Hebt u zich ooit afgevraagd hoe beroepen evolueren?
Simpel gezegd kan men stellen: Vakmensen, met poten aan hun lijf blijven niet bij de pakken zitten. Misschien gaan ze niet ergens werken om er na een loopbaan van 40 jaar met pensioen te gaan (dat is een definitieve "verleden tijd"). Maar vaklui moeten continu bijscholen en dat is goed zo, want ze moeten mee-evolueren met de marktvaag . Ze winnen de strijd die de geniale Darwin, met recht en reden, ooit the surval of the fittest noemde
De evolutie is een zeer boeiend onderwerp, en dat geldt voor alle geledingen van onze maatschappij... Die evolutie ziet men bijvoorbeeld in het verhaal van de grootvadersmid die na hoefsmid misschien fietsenmak er werd of simpel laswerk deed... Maar, geleidelijk leerde hij misschien ook wel centrale verwarmingen te plaatsen. Overigens, die evolutie eindigt nooit meer,.. Inmiddels noemen de erfgenamen van de dorpssmid zich wellicht specialisten voor klimaatregeling
Al diegenen die onder de wielen kwamen, hebben echter enkele opvallende kenmerken gemeen. Veel vakmensen vertrokken bijvoorbeeld vanuit het standpunt: waarom iets veranderen wat tot gisteren toch goed functioneerde en/of succesvol was Ze hadden niet door, dat het nieuwe, het vernieuwende, de grootste vijand is van wat tot dan toe succes had. Dit fenomeen geldt niet alleen voor de vakmensen; maar geldt voor onze ganse maatschappij. Het is het verhaal van de kleinhandel, die verdwijnt onder druk van de grootdistributie met hun grootwarenhuizen (de Innovaton, of de GB) die de duimen leggen voor de discounters (Carrefour) en de superdiscounters (Aldi/Lidl e.a.) enzovoort... enzovoort...
Er is echter een opmerkelijk verschil met de evolutie van de vorige generatie(s). Tegenwoordig gaat alles sneller, zo snel dat sommigen het gewoon niet meer kunnen bijbenen. Wat vroeger stapvoets evolueerde, ging 25 jaar geleden over in een gezellig drafje Maar de nieuwe generatie moet nu niet alleen kunnen draven, inmiddels moeten ze kunnen vliegen om de ontwikkelingen bij of voor te blijven
De vorige generatie bracht machtige bedrijven voort, zoals General Motors. Maar die konden zich niet snel genoeg aanpassen en staan nu voor de grootste moeilijkheden uit hun bestaan.
De vroegere industriereuzen, even machtig als de verdwenen dinosauriërs, konden zich niet snel genoeg aanpassen om zich te weren tegen de agressieve nieuwkomers, van het type lean and mean
Onze nationale industrieën zijn hier nooit zo monsterachtig-groot geweest als de Amerikaanse dinosauriërs. Onze grootste bedrijven werden daarom ook moeiteloos roemloos opgepeuzeld... Opgekocht en/of opgesplitst onder de druk van de totaal vrije markteconomie Ze verdwenen en topmanagers kregen hiervoor pervers-hoge vergoedingen!
Onze topbedrijven en de politieke kaste zijn een beetje voorhistorisch... Ze zijn, zoals Struisvogels In eigen milieu zijn ze sterk en arrogant, maar ook verschrikkelijk conservatief Onze bedrijven, zoals trouwens ons beleid, zijn als struisvogels die hun kop in de grond steken om de echte problemen niet te moeten zien... Ze vechten de oorlog van de toekomst uit met de structuren en de wapens van het verleden (ze leren het niet, want dat probeerde Saddam Hussein ook al)... Ze zijn zo statisch dat ze geen schijn van kans hebben. Zoals de struisvogels zijn ze overtuigd van hun sterkte en gewicht. Maar, ze kunnen niet vliegen en juist dat is de enige manier om de ontwikkelingen voor te blijven. Ook onze politieke "Struisvogels" kunnen niet vliegen en kijken toe hoe de sociale dumping steeds maar groeit... Tot overmaat van ramp weten de roofdieren van de ongeremde (ongebreidelde) vrijemarkteconomie dat echter ook... Tel uit je winst!
Iedereen moet weten dat de overlevers mensen zullen zijn, die zich het best aanpassen aan de markt. Het is echter een probleem dat hiervoor geen absolute formule bestaat, want iedereen moet rekening houden met de omstandigheden waarin hij leeft en kan werken.
Onze politici doen er goed aan om zich te realiseren wat de echte betekenis is van de goedkope Chinese en Vietnamese producten, zoals fietsen die de grootdistributie voor minder dan 30 dollar kan inkopen, om ze nadien tegen discountprijzen op de markt te gooien met meer dan 250 % nettowinst. Prijzen goedkoper dan ze hier kunnen gemaakt worden!
Het is bijvoorbeeld indrukwekkend hoe de Amerikaanse fietsproductie binnen enkele jaren totaal van de kaart werd geveegd Op slechts enkele jaren verminderde de productie van 9,8 miljoen fietsen in 1993 tot 300.000 fietsen in 2003.Dit is alleen maar mogelijk geweest omdat de Amerikaanse overheid de totale vrije markt toeliet en geen oog had voor de vele sociale dramas die ontstonden bij de sluiting van zoveel fabrieken En, maak je geen illusies, onze neoliberale politici kan het eigenlijk ook geen moer schelen.
De overheid heeft de mond vol over de rechten van de consument Ze willen ook vanuit Europa de consument goed beschermen, maar ze laten toe dat de grootdistributie de vakmensen doodknijpt, waardoor de noodzakelijke expertise (voor de veiligheid van de consument) verdwijnt.
De gespecialiseerde vakhandel verdwijnt aan een ongelooflijk tempo door de nieuwe manier van handeldrijven van de grootdistributie! Politici zijn een stelletje marionetten geworden in de handen van gewiekste marktspelers die het spel spelen met eigen regels.
Wie er in de komende verkiezingen zal winnen staat in de sterren geschreven. Hopelijk vervangen we de bekende blaaskaken niet door nieuwe holle vaten. Politieke fluitketels en hansworsten, die wel hun eigen belang, maar niet het belang van hun kiezers dienen.
We krijgen massa's folders van figuren die we in de afgelopen legislatuur nooit zagen en nieuwe (mediatieke) figuren die we in de komende legislatuur weer niet zullen ontmoeten om onze problemen echt te bespreken... Politici hebben blijkbaar nog nooit gehoord van een "scenarioplanning" zoals Shell dat al jaren met succes toepast Tja, de vossen veranderen wellicht van naam, maar hun streken blijven dezelfde Niemand is intelligent genoeg om zijn eigen domheid te zien (een citaat dat u in deze column vroeger al leerde kennen)
Leve de verkiezingen... Opdat het zou kunnen veranderen (sic).
Het woord voor een zondag
Men hoort overal de stelling, dat de moderne mens zich afkeert van het geloof en de godsdienst. Deze evolutie is niet nieuw, want we vinden (minstens sedert 600 v. Chr.) bij Griekse natuurfilosofen al een streven, om een rationele verklaring te vinden voor al die "goddelijke dingen" die men niet begreep.
Vroeger waren dat: donder, bliksem of overstromingen en droogtes, de pest en andere fenomenen die onze voorouders de stuipen op he lijf joegen of (heel reëel) hun voortbestaan bedreigden.
Laten we ons echter geen illusies maken, de rationele medemens is slechts rationeel zolang hij niet in een echt (levens)bedreigende situatie terecht komt. In het zicht van werkelijk (oncontroleerbaar) gevaar vallen alle maskers af
Bij echte gevaren nemen ook zogenaamd rationele mensen hun toevlucht tot abstracte bezweringspraktijken Niet voor niks zei men: tijdens een onweer worden de schietgebedjes wakker... En, tijdens de oorlog of de wereldcrisis stroomden de kerken lekker vol!
Toegegeven, het geloof is een gemakkelijke (comfortabele) manier om de problemen te overwinnen, je moet er zelfs niet eens bij nadenken. Als men gelooft moet men niet begrijpen. Bovendien wordt elke verantwoordelijkheid afgeschoven naar het lot of een hogere macht Politici, dokters en rechters maken daar gretig gebruik van. Zij eigenen zich het recht toe om zo maar te beslissen wat kan en vooral wat moet. En, men kan hen, zoals bij goddelijke machtswillekeur, niet eens ter verantwoording roepen Ze verschuilen zich achter een naamloos mandaat, een erecode of ze verdwijnen gewoon achter de wet (dura lex sed lex = de wet is hard maar het is de wet).
Is het je al opgevallen, dat veel politici zich perfect verstoppen achter de wet, terwijl ze zelf die wetten opgemaakt hebben Ze zijn dus rechter en partij!
Is het je al opgevallen dat sommige artsen zich verschuilen achter een onaantastbaar deontologisch scherm, terwijl ze vanuit de orde van de geneesheren zelf bepalen wat deontologisch is Ze zijn dus ook al rechter en partij!
Is het u al opgevallen hoe sommige rechters willekeurig kunnen beoordelen hoe de wet moet geïnterpreteerd worden? Elke Belg is weliswaar gelijk voor de wet, maar het hangt wel af waar je voor de rechter komt!
Kunnen politici persoonlijk verantwoordelijk gesteld worden voor de onzin die ze uitkramen of aanstellen? Kan men hun partij hiervoor verantwoordelijk stellen? Neen dus, geen wonder dat het eindeloze blunderboek vol staat met nutteloze openbare werken, waar wel een minister voor tekende, maar niet ter verantwoording kan geroepen worden!
Tel maar eens de bruggen; midden in een veld die nergens toe leiden Of bekijk eens de smeerpijp langs het Albertkanaal, die ettelijke miljarden kostte, maar die nooit tot iets diende Bekijk eens die ongelooflijk dure scheepslift die vooral een toeristische attractie is, maar waar geen politicus ooit de berekening voor maakte hoeveel de kostprijs is van één ton materiaal die langs die lift op een hoger/lager niveau gebracht wordt
Heb je ooit de vraag gesteld, waarom in de vliegtuigindustrie elk ongeval of een gevaarlijk incident tot op de bodem onderzocht wordt? Dat terwijl de ziekenhuizen niet eens verplicht worden om te publiceren hoeveel mensen er jaarlijks sterven door foute ingrepen, nalatigheid of gewoon door die fameuze ziekenhuisbacterie?
Moge het u na de verkiezingen goed gaan, in dit landje van melk en honing... Het landje waar de vossen wel van naam veranderen maar nooit hun streken afleren.
Men moet echt geen groot licht zijn om in te zien dat de vakhandelaars het steeds moeilijker krijgen in hun prijzenslag met de grootdistributie Ze verdwijnen steeds sneller uit de markt!
Als men het succes ziet van de Doe-het-zelfzaken; kan men zich afvragen waarom kleinhandelaars en vooral de vakhandel zo nodig een (hoge) prijs plakkenop wat hun enig voordeel is:het verlenen van een vriendelijke en vooral vakkundige service. Eigen schuld dikke bult dus!
De organisaties van zelfstandigen, zoals Unizo, eisen van de overheid beschermende maatregelen, maar dat blijkt dikwijls een dovemansgesprek. De overheid bewijst steeds weer haar onwil en/of onbekwaamheid om onze koopkracht te beschermen. De leerling-tovenaars van de Wetstraat zweren bij de concurrentie in een ongeremde vrijemarkteconomie. In werkelijkheid maken ze gebruik van de lage-prijzen-politiek van de discounters om hun beleidsfiasco te verdoezelen (onze koopkracht te beschermen) Let maar eens op: hoe slechter onze koopkracht wordt, hoe groter de winsten van de discounters is!
Dat de neoliberalen een Ikea-wet door het parlement jagen, is dus begrijpelijk, ook al vernietigen ze hierdoor systematisch veel de vak- en kleinhandels (raar, want "de middenstand" was - naar eigen zeggen" toch traditioneel een belangrijk blauw kiezerspubliek)
Dat de machtsovername door de grootdistributie zorgt voor een toename van de werkgelegenheid is een perverse leugen. Het is ook electoraal onbegrijpelijk, want het uitgeperste personeel van de grootdistributie stemt niet blauw maar overwegend rood!
Vanuit het standpunt van de consument blijkt dat de vak- en kleinhandel zichzelf uit de markt prijzen. Dit is verstaanbaar, want om met de krimpende marges een leefbare winst te realiseren moet de vak- en kleinhandel handelaar meer verkopen dan mogelijk is in hun eigen, beperkte regio.
Inderdaad, met kleine marges is een leefbare omzet moeilijk te realiseren; daarvoor is de klandizie van de klassieke buurtwinkels niet groot genoeg. Lage prijzen (en vooral smalle marges) en grote omzetten kunnen alleen als er voldoende kan verkocht worden. Om dit te realiseren heeft men meer klanten nodig. Maar, wegens de dure locaties is dit een oplossing voor de kapitaalkrachtige grootdistributie, die zich grote locaties met een supercompleet aanbod kan veroorloven.
Sedert de productie zich verplaatste naar de lagelonenlanden, hebben we te maken met een gestandaardiseerde massaproductie door een enorm aantal mondiaal verspreide producenten.In Verweggistan voeren (te)veel producenten een bittere strijd om te overleven, en dit veroorzaakt aldaar een kolossale overproductie en dus een totaal verzadigde markt,
Dat er in de lagelonenlanden (ook van staatswege) met dubbele bodems gespeeld wordt, zoals bijvoorbeeld in China (via niet terugvorderbare bankleningen bij de centrale staatsbank e.a.) is amper een geheim.
Bedenk dat veel Chinese fabrieken met zeer jonge arbeidskrachten werken die, naast kost en inwonen in het fabriek, een maandloon van amper 90 euro bekomen. Als de ze daar zuinig mee omspringen, kunnen ze hiervan zelfs nog 50 euro naar hun familie op het platteland sturen! Het mag de vakhandel, dus niet verwonderen dat men in het Verre Oosten (super) complete fietsen (met kwaliteitsonderdelen) kan aanbieden tussen de 50 en 60 US-dollar, of (merk)schoenen en (merk)hemden van 2,5 tot 5 US-dollar!
Tal van zeemeeuwmanagers ontdekten (al een hele tijd geleden) de mogelijkheden om op de korte termijn - via outsourcing (uitbesteding) en delocatie (verhuis van de productiemiddelen) - commerciële voordelen te realiseren.Nu echter iedereendit doet (en het wordt nog erger) zijn de concurrentiële voordelen verdwenen, en zit iedereen opgezadeld met een logistieke kater en marges die voor de klassieke branchespelers moeilijk (minder goed) leefbaar zijn.
Men kan deze feiten niet negeren. Door deze marktontwikkelingen, mag de vak- en kleinhandel zich ook niet langer laten paaien door het schuldig verzuim van hun middenstandsorganisaties; ze moeten zelf (en vooral passend) reageren. Een struisvogelpolitiek helpt niet.
Er moet dus snel en passend gereageerd worden . De vakhandel moet beseffen dat struisvogels wel sterk en taai zijn, maar ze kunnen niet vliegen! Om de ontwikkelingen voor te blijven, moeten de marktspelers héél snel leren vliegen en liefst samenwerken.
Elke kleinhandelaar moet zich eindelijk weer eens de juiste vragen durven. Zij kunnen niet zonder klanten, maar hun klanten kunnen wel zonder hen Een vriendelijke, klantgerichte service mag geen uitzondering zijn. Als de vakman ons niet meer kan overtuigen, dat we meer zijn dan een rondlopende portemonnee, waarvan ze maximaal willen profiteren, loopt het definitief fout.Dan zien ze ons wellicht alleen maar terug in een wachtrij aan de kas van een of ander grootwarenhuis of bij een doe-het-zelver!
De mens is een geval apart. We zijn wellicht de enige diersoort die driftig bijdraagt aan zijn eigen ondergang Dit fenomeen herkennen we niet alleen in de nucleaire wedloop, waardoor we 1600 maal de beschaafde wereld kunnen vernietigen, maar ook in de onverstandige toepassingen van de vele mogelijkheden die de wetenschap ons biedt. Wellicht verstaan simpele wezens, zoals mieren dat niet, maar die zullen onze nucleaire waanzin wel overleven. Maar kom, elk nadeel heb zijn voordeel (J.Cruyff), misschien profiteren de overlevers dan van een betere wereld, zonder mensen (sic).
We zijn al lang niet meer tevreden met wat moedernatuur ons toebedeelt, we moeten zo nodig beter zijn Dat merk men aan tal van fenomenen, zoals de niet te stoppen genetische manipulatie of, iets meer bescheiden, aan de dopingperikelen. Ook daar ging het van kwaad naar erger Na de wespenaffaires van ons "idool" Museeuw, heeft de doping, met dr. Fuentes en de medeplichtigheid van de Universiteit van Freiburg, werkelijk hallucinante vormen aangenomen.
Het bedrog blijkt niet langer (alleen) de verantwoordelijkheid van de renners te zijn, noch de verantwoordelijkheid van hun wielerploegen. Het bedrog kreeg nu dus een universitaire "veredeling" met het onderzoek en de medewerking van de zeer gereputeerde Duitse sportuniversiteit (Freiburg).
Effe nadenken
Na de Duitse hereniging werden meerdere sportartsen en verzorgers van de DDR veroordeeld voor het toedienen van (hoogst wetenschappelijke) doping. De klacht kwam van meerdere atleten die na hun sportloopbaan ernstige gezondheidsproblemen kregen. Het strafproces voor de civiele rechtbank van de Bondsrepubliek steunde op de gangbare Duitse wetgeving betreffende Körperverletzung (bij ons Slagen en verwondingen), en overtredingen tegen het Arzneimittelgesetz.
Twee artsen van de Sportuniversiteit van Freiburg die, zoals elke universiteit (dus ook bij ons), in stand wordt gehouden met behulp van belastingsgeld, maakten zich - volgens Prof. Werner Franke (Universiteit van Heidelberg) - schuldig aan misdadige praktijken, vergelijkbaar met wat gebeurde in de DDR!
Helemaal te gek wordt het, als men weet dat de belastingbetalers ook nog eens het onderzoek aan een universiteit (Keulen) betalen, om methoden te ontwikkelen om diezelfde (veroordeelde) misdadige doping op te sporen!
Een brave Erik Zabel snotterde donderdag 24/05/07 wel heel aandoenlijk bij zijn tv-bekentenis, maar een onverbeterlijke Jan Ulrich blijft zijn bedrog (voorlopig) halstarrig ontkennen, zelfs nu al zijn teamgenoten openlijk schuld bekennen. En, de miserie eindigt niet, inmiddels bekende ook de tourwinnaar, Riess, dat hij de boel belazerde.
Veel Duitse sportliefhebbers waren geschokt, en misschien zelfs gekwetst, toen ze moesten ervaren hoe de prestaties van hun grote wieleridolen nep waren, door het gebruik van verboden doping. Maar, na de komedie van VDB en Museeuw verschieten wij daar niet meer van...
Men is juridisch weliswaar onschuldig tot het bewijs van het tegendeel, maar anderzijds passen de bedrieglijke praktijken niet bij de "sportiviteit" en vooral de integriteit van de sportman die een voorbeeld voor de jeugd moet zijn.
Laat ons duidelijk zijn: zoals in de economie (en de farmaceutische industrie), gaat het om geld, véél geld, en dan gelden de elementaire fatsoensregels blijkbaar niet meer.
Moesten de sportuitzendingen van de tv-stations niet als een marketinginstrument gebruikt worden, zou het wielrennen er helemaal anders uitzien. Nu zijn de grootste sportprestaties steeds meer uitgegroeid tot een wedstrijd tussen farmaceutische producenten.
De legendarische Flandrien is op dit "scheve" parcours onder de wielen gekomen, en zal waarschijnlijk nooit meer opstaan. Jammer... Met weemoed denken we terug aan de tijd van toen. Zonder te weten of die beter was...
Neem nu eens Briek Schotte, die na zijn actieve sportloopbaan ook nog sportdirecteur was, kende en herkende de kwaliteiten van de echte wielerkampioen. Hij omschreef ooit een wielerkampioen als: een super atleet, met een integeremoraal, zeer moedig en iemand die veel héél veel karakter had
Marcel Kint, ook al zon een wielermonument uit de Vlaanders, voegde hier fijntjes aan toe: Dat kan wel zijn, Briek, dat men als renner een goede moraal, veel moed en veel karakter moet hebben, maar in uw geval mag je niet vergeten dat jij ook, verdomd rap kon fietsen!
Briek, ijzeren Briek, zal in de legende voortleven als (misschien) de laatste van de onverzettelijke Flandriens. Iemand die verschrikkelijk kon afzien en op zijn manier de tegenstanders gewoon murw kon rijden Iemand die elke concurrent van zijn generatie in de vernieling kon beuken, ook zonder EPO.
Briek was misschien niet de gladde jongen die gepolijst door het leven ging Briek was Briek, en hij sprak zijn moers taal, recht voor de raap en met kennis van zaken. Wellicht moet men op de TV zijn West-Vlaams ondertitelen, maar de mensen die naar hem wilden luisteren, kwamen altijd onder de indruk van zijn ongecompliceerde wijsheid, en ze werden er nadien een heel stuk rijker van
Briek was een echte Vlaming een Flandrien, één uit de duizend Hij was koppig, sluw en bereid erg diep te gaan om te verwezenlijken wat hij wilde, dat lag in zijn aard.
Niemand zal ooit met zekerheid weten of Briek "doping" nam. Tja, misschien wel eens op zijn "Brieks" met in zijn "bidon" niet meer dan een Rodenbach met negen eieren in geklutst, maar zeker geen EPO of testosteron Hoe dan ook, als er ooit nog een opvolger voor Briek Schotte, en een voorbeeld voor de jeugd zal opstaan, zal deze behalve een superatleet ook een integere persoonlijkheid moeten zijn.
Hoe groter de blunder, hoe min men die wil zien...
Als de zeemeeuwen vliegen
Neoliberale politici, de leerling tovenaars van de totale vrije markt, proberen hun kiezers wijs te maken dat de totale vrije markt in het voordeel is van de consument. Gewoon, omdat de mondiale concurrentie de prijzen drukt Een rechtstreeks gevolg van de vrije markt is echter het ontstaan van een cultuur in de richting van de laagste (discount-)prijzen. In principe komt het hierop neer: Poor people need them, rich people love them (uit Cash 9/2004)...In werkelijkheid geldt: We are shopping ourselves out of jobs(uit TvM 5/2004) Dat is een realisme die de neoliberale politici niet willen zien.
In de huidige, ongeremde vrije markt geldt: the survival of the fittest en bovendien ook: the lean and mean wins it all Simpel en hard! Dit betekent dat managers winst moeten maken, en veel tijd krijgen ze hier niet voor... Het sociale slachtveld dat dit soort managers aanrichten, wordt weggewuifd met goedklinkende modewoorden, zoals: collateral damageof creatieve vernietiging
Door de haast en de zelfoverschatting (van die dure managers) worden enorme fouten gemaakt, met als gevolg: een nooit geziene sociale afbraak. Typische voorbeelden van dit soort kort-door-de-bocht-management vindt men zelfs bij (het onaantastbaar gewaande) Mercedes, waar de deutsche Gründlichkeit onlangs een heel nieuwe betekenis kreeg .
Volgens de economische redactie van de tv-zender, ARD, wilde Mercedes, door de aankoop van Chrysler, de wereldspeler in de automobielsector worden. De aankoop van Chrysler kostte hen 30 miljard Euro
De veelbelovende (sic) combinatie, die nooit fatsoenlijk werkte (en volgens insiders zelfs niet kon werken), brak Mercedes zuur op. Zodanig dat, verleden week, Chrysler moestverkocht worden voor (amper) 6 miljard Euro.
Voor simpele geesten lijkt dit toch een zeer zwaar verlies... Bovendien moesten er van die zes miljard euro eerst nog snel 5 miljard euro in het verkochte Chryslerfabrieken geïnvesteerd worden Dus vloeien er amper 1 miljard euro terug naar het Duitse Mercedes! Deze nachtmerrie veroorzaakte dus een nettoverlies van 35 miljard euro
Dit fenomenaal verlies, is een gevolg van een reeks verkeerde beslissingen door topmanagers Zij krijgen waarschijnlijk (binnenkort) die beroemde gouden handdruk als dankDit doet denken aan die beruchte managersparabel van de zeemeeuwmanagers En, het is goed dat men daar eens over nadenkt, als weer eens een groot bedrijf saneert (met het geld van de belastingbetaler)!
Het verhaal van de zeemeeuwmanagers gaat over brutale (dure)vogels die luid schreeuwend komen aanvliegen, de boel onderschijten en (meestal erg snel) luid schreeuwend (maar met volle zakken) weer buitenvliegen
Als managers worden afgerekend op de korte termijn, betekent dat, dat ze alleen oog hebben voor onmiddellijke resultaten. Ze werken zonder sociale scrupules en schrappen zoveel banen als ze kunnen, eisen een hoger rendement en creëren hierdoor een onhoudbare situatie Dat dit niet lang vol te houden is, voelt iedereen aan. Meer nog, het is tegenwoordig uitzonderlijk als managers bij een en hetzelfde bedrijf meer dan vijf jaar actief zijn. Een anonieme manager beschreef dat ooit eens als volgt
In een bedrijf werd (weer eens) een wonderknaap aangeworven. Veel tijd om zich in te werken was er niet, want hij moest zo nodige alles veranderen... Daarom bedacht zijn voorganger een eenvoudig hulpmiddeltje. Hij gaf zijn nieuwe collega drie enveloppen met de raad deze in de juiste volgorde te openen als het slecht ging met het bedrijf
De jonge barricadespringer had geen tijd voor spelletjes en gooide de omslagen achteloos in een schuif Toen hij echter, na een jaar, met een weerbarstige markt geconfronteerd werd, en zijn ontslag dreigde, herinnerde hij zich die enveloppen. Hij opende de eerste, en daarin stond: Beste vriend, nu je deze enveloppe opent, weet ik dat het je niet goed gaat. Maak je echter geen al te grote zorgen, vertel de aandeelhoudersdat je voorganger er een janboel van maakte,en dat je eerst zijn puin moest opruimen Dat werkt altijd!
Toen het echter na zes maanden nog steeds niet beter ging, opende onze jonge manager de tweede omslag. Hij las opnieuw een geruststellende raad goede raad: Beste vriend, zeg gewoon dat de conjunctuur voorlopig een rem is, maar dat dit hoogstens een tijdelijk fenomeen is Het werkt, maar maakbinnen de eerste drie maand de laatste enveloppe open!
Zo gezegd zo gedaan, en onze jonge zeemeeuwmanager maakte binnen de drie maanden de laatste omslag open. Daarin stond: Beste vriend, je maakt nu beter drie enveloppen voor je opvolger!
Waarom verzetten de senioren zich niet krachtdadiger wanneer een rijtje kortzichtige politici hen een schuldgevoel willen aanpraten over de gevolgen van de vergrijzing, en de zogenaamde onbetaalbaarheid van de toekomstige pensioenen !
Het is een raadsel, wellicht ook voor veel politici, waarom de senioren nog steeds stemmen voor partijen die hun belangengeen absolute prioriteit geven Meer nog, het is onbegrijpelijk dat ouderen hun stem niet gebruiken om politici af te straffen die hun legitieme eisen negeren.
Senioren hebben, als groep, ook weinig te verwachten van de traitionele vakbonden. Deze vakbonden mobiliseren wel de arbeiders rond sociale dramas, zoals: Sabena, Volkswagen of Opel,maar ze hebben nog nooit de gepensioneerden als groep gemobiliseerd tegen de idiote bewering van bepaalde politici die stellen, dat de solidariteit van de volgende generaties onvoldoende zal zijn om de vergrijzing te betalen
Waarom politici dergelijke stellingen de wereld insturen, ligt voor de hand De overheid wil de verantwoordelijkheid voor de betaalbaarheid van de toekomstige pensioenen van zich afschuiven in de richting van het (twijfelachtige) solidariteitsgevoel van de jongere generaties met hun "ik-cultuur"..
Het is op zijn minst een merkwaardige redenering, want het neoliberalisme werkt het egoïsme binnen een maatschappij in de hand. Voor veel neoliberalen is winstmaximalisring het voornaamste doel, en dan zijn begrippen zoals maatschappelijke verantwoordelijkheid of verantwoord ondernemen alleen maar een lastige, en vooral ook vermijdbare beperkingen.
De overheid beschouwt de pensioenbijdragen als een inkomst voor de staatskas (iets wat Hugo Schilz al aanklaagde). Dit, in tegenstelling met de mening van de werkende belangstingbetalers die logischerwijze geloven dat de (verplichte) pensioenafhouding bedoeld is om later hun eigen pensioen te betalen.
Onze politici, anders dan in onze buurlanden, hebben als echte potverteerders, dit geld vanuit de staatskas onmiddellijk uitgegeven, in plaats van die in gespreide pensioensfondsenonder te brengen. Ze geven dus geld uit dat hen strikt genomen niet eens toebehoort!
Overigens, de pensioenfondsen zijn via de beurzen de grootste geldschieters van de industrie, en hierdoor hebben ze dus veel macht in het maatschappelijk debat Dus als pensioenfondsen, (de grote aandeelhouders bij: Volkswagen, Opel-GM of Philips e.a.) zeggen dat de vestigingen in hun eigen landen niet dichtgaan, maar wel bij ons, dan kan men het resultaat, ook zonder universitair diploma, voorspellen!
De strijd voor het behoud van de verworven (pensioen-)rechten is zeker niet eenvoudig. Meer nog, de nationale vakbonden zijn onderling niet eens solidair, laat staan dat er zoiets als een internationale solidariteit tegen de sociale afbraak in Europa zou bestaan Meer nog, de vakbonden kunnen de sociale dumping tussen de Europese landen niet baas, laat staan dat ze gewapend zouden zijn om in een onbeperkte vrije markt economie de Chinees-Indische bedreiging en de outsourcing van antwoord te dienen.
De vakbonden gedragen zich als loodgieters die zich vooral toeleggen op het dichten van gaten... Natuurlijk moeten de gaten gedicht worden, anders zinkt onze sociale zekerheid, even snel als die onzinkbaar gewaande Titanic Daar tegenover staat het feit, dat de managers alleen de interesses van de aandeelhouders beschermen, en hiervoor gigantische premies opstrijken, in functie van het aantal geschrapte arbeidsplaatsen en toegenomen productiviteit.
Het is onbegrijpelijk dat de senioren zich niet beter organiseren. Er bestaan wel twee grote ouderenverenigingen, het Vlaamse OKRA en het Waalse Union Chrétienne des Pensionnés (UCP) die samen goed zijn voor 260.000 leden, maar dat is slecht een fractie van het oudere "kiesvee" die in België gezamenlijke interessen te verdedigen hebben.
Het volstaaat niet te pleiten voor een effectieve koppeling van de pensioenen aan de welvaart... Het volstaat niet dat men vraagt dat de pensioenen voortaan jaarlijks even veel zouden stijgen als de lonen... Het volstaat niet om vast te stellen dat de pensioenen eerst nog een forse inhaalbeweging nodig hebben of dat de ziekteverzekering moet veilig gesteld worden... Politici reageren alleen als we metzijn allen de Wetstraat belegeren, zoals de boeren (slechts 2% van de bevolking) ons dat met succes voordeden.
't Was weer eens moederkensdag, reden genoeg om dit keer geen al te scheve opmerkingen te maken over zoveel vriendelijke intenties(sic) die op zo'n dagen overal in de commercie opborrelen...
Niet dat Moederdag niet moet gevierd worden, zelfs als handelaars daar geld mee verdienen. We kunnen echter vaststellen hoe tal van opportunistische poenscheppers handig profiteren van een tweede moederdag op 15 augustus Anderzijds, en dat moet ook duidelijk gezegd worden, onze moeders verdienen dat men hen tweemaal viert.
Hoe dan ook, het is de symboliek die telt. Zelfs de ergste seksisten durven niet vertellen dat ze geen respect hebben voor hun eigen moeder. En, we mogen ook wel eens denken aan al die anonieme moeders die minder genegenheid krijgen dan waar ze recht op hebben...
Tja, maar ondertussen draait de wereld gewoon door Als consumenten laten we ons graag verwennen met een ongelooflijk aantal moeglijkheden...Sommige zijn bovendien, behalve leuk, uitgegroeid tot echte statussymbolen
Men verwacht van ons dat we kiezen voor een-consument-gerichte-wereld... Dat manifesteert zich dan in wat we denken nodig te hebben, zoals die automodellen die eigenlijk allee maar brandtofslurpende, en vooral intimiderend-associale verkeersmonsters zijn
We kiezen voor GSMs en PC's die zoveel functies hebben, dat niemand er meer dan 10% van gebruikt... Dat is een beetje zoals al die autos die 200 km/uur kunnen rijden, maar op de openbareweg nergens sneller mogen rijden dan 120 Km/uur. Maar ja, de commercie heeft zo haar rechten
We kiezen voor wintervakanties in exclusieve ski-oorden of voor zomervakanties waarmee men kan stoefen, en dus (als het enigszins kan) in exotische landen. Nu ja, misschien niet nutteloos, maar wel buitensporig
Niemand stelt zich de vraag of al die overkill noodzakelijk is. En, we merken niet eens dat die vraag (in onze plaats) wordt beantwoord door een stelletje uitgekookte en vooral gewetenloze leugenaars, t.t.z. politici en marketingspecialistenZij vertellen (beslissen) wat goed voor ons is, en velen van ons (het consumerende kiesvee) geloven dat nog ook!
De mogelijkheid om te kiezen tussen al die banaliteiten is enorm, en het blijkt vooral voor de marketingmensen belangrijk. Slechts weinig mensen stellen zich hierover vragen. Laat ons dus maar liever niet neerkijken op het Romeinse plebs dat riep om Brood en spelen Sedert Big Brother, de Pfaffs', de Planckaerts en de "belspelletjes" zijn we met zekerheid ettelijke keren erger.
De realiteiten zijn anders... Voor wie een beetje de sociaal-economische ontwikkelingen volgt, is het duidelijk dat alle spelregels in de laatste tien jaar grondig en zelfs zéér grondig veranderd zijn. Meer nog, de recente ontwikkelingen krijgen steeds meer het karakter van een economisch-sociale tsunami.
Dikwijls beginnen veranderingen met een kleine rimpeling. Sommige rimpeltjes verdwijnen weer, zonder veel sporen achter te laten, maar andere rimpels groeien uit tot golven die nauwelijks te controleren zijn, en alles wegvegen op hun weg naar nog meer winst voor een elite ... Overweeg maar eens de interesses van de oliebaronnen en hun rol in de Iraakse oorlog of hoe de overheid mee profiteert via de accijnzen van de veel te hoge olieprijs...
Veel mensen laten zich blijkbaar in slaap wiegen door een aanbod van een ongelooflijk aantal nepspullen (en nepmogelijkheden)... Toegegeven, sommigen gadgets zijn leuk en/of bruikbaar, maar nogal wat dingen zijn niet meer dan verkapte statussymbolen. Hun bezit geldt als bewijs dat men iemand is, dat men er bij hoort, wat dit in de praktijk dan ook mag betekenen. Wellicht toch niet veel meer dan een illusie
Ga maar eens na:
Vakanties kunnen tegenwoordig het niet exotisch genoeg zijn, en velen rijden rond in een soort associale verkeersmonsters waarmee men een krachtig en niet te overzien statement afgeeft: Ga maar uit de weg want hier ben ik
Onze GSMs en computerprogrammas voor thuis hebben zoveel functies dat bijna niemand er 10% van gebruikt Bovendien worden TV en GSM feestelijk misbruikt voor belspelletjes of als een zéér duur middel om zijn stem uit te brengen
Merkkledij en exclusieve schoolreizen werden voor velen een zware finaciële last, maar men kan zijn kinderen toch niet ontzeggen er bij te horen. Weinig ouders durven of kunnen zich aan de sociale druk van de schoolomgeving ontrekken
Tussendoorvakanties zijn ook bijna een must, maar ze zijn alleen leuk in exclusieve ski-oorden of wanneer men kan stoefen over een verblijf in zuiderse, bij voorkeur exotische landen... Kwestie van de vrienden scheel te laten kijken van jalouzie.
Gewiekste marketingspecialisten doen hun uiterste best om valse behoeftes te creëren die logisch denkend nauwelijks te verantwoorden of zelfs ronduit dwaas zijn En, de overheid beweert wel dat we goed beschermd worden door allerlei regels (wetten) en fatsoensgrenzen, maar dat is niet alleen een illusie, maar gewoon een manifeste leugen
Stel je maar eens een paar elementaire vragen, zoals:
Wat doet de overheid tegen de scholen die dure schoolreizen organiseren omdat (vooral) de overigens goedbetaalde leraars dat leuk vinden?
Wat doet de overheid (consumentenzaken) tegen het mogelijk creëren en/of stimuleren van gokverslaving via sommige malafide belspelletjes die al etelijke malen openlijk aangeklaagd werden?
Wat doet de overheid (en de reclamecommissie) tegen de manifeste en onbeschaamde leugens die sommige reclameboodschappen via de TV verspreiden?
Al deze dingen zijn (misschien) belangrijk, maar blijkbaar stelt niemand zich nog vragen. We moeten allang niet meer neerkijken op de oude Romeinen die riepen om hun Brood en Spelen Wat een schaamteloze commercie ons vandaag biedt is met zekerheid ettelijke keren erger
Die macht heeft, misbruikt macht Dat moeten veel werknemers ondervinden die voor multinationals werken en waar managers (zéér) rijkelijk betaald worden in functie van het aantal werkplaatsen dat ze kunnen schrappen met behoud (en opvoeren) van de productiviteit
Maar ook met de gewone commercie loopt het fout. De overheid (die er niet in slaagt onze koopkracht te vrijwaren) dwingt zijn burgers te gaan inkopen bij de discounters, waar ze elke service als een te vermijden kost beschouwen. Niet voor niets floreren de vele Doe het zelf winkels, gewoon omdat de vakhandel zichzelf uit de markt prijst . Men krijgt de indruk dat het van kwaad naar erger gaat, en dat commerciële praktijken van sommige handelaars nauwelijks meer zijn dan gelegaliseerde diefstal.
Uit deze (misschien controversiële) analyse blijkt duidelijk dat alle spelregels in de laatste tien jaar grondig en zelfs zéér grondig veranderd zijn. Geleidelijk worden alle fatsoensdrempels weggeblazen, want het moet allemaal toch kunnen
De VRT heeft als belangrijke opdracht (met belastingsgeld) een bijdrage te leveren aan onze cultuurin de breedste zin... Men mag die opdracht niet inperken, dus kan het evengoed gaan om ernstige programmas (bijvoorbeeld het nieuws of de Elisabethwedstrijd), maar met evenveel recht worden luchtige zaken behandeld (zoals bijvoorbeeld de Belgische politiek of Geert Hoste).
De VRT moetmaatschappelijke themas behandelen, en daar dienen dan uitzendingen zoals De Zevende Dag (e.a.) voor. In deze Zevende Dag confronteren VRT-journalisten, politici met maatschappelijke ontwikkelingen. Mocht u dan ook maar durven veronderstellen dat ook de Zevende Dag best leuk is (sic), dan heeft u gelijk (soms). Vooral omdat veel journalistenzichzelf ernstig nemen en politici graag zouden hebben dat wij hen ernstig nemen
Als men ons met stelligheid vertelt dat de belastingen verminderd zijn, tijdens deze legislatuurperiode, is dat waarschijnlijk een neoliberaal grapje, waar alleen de minister van financien om kan lachen. Volgens de (onverdachte) OESOzijn die naïeve Belgen, ondanks alle 'belastingverminderingen', de grootste belastingbetalers ter wereld!
De directe belastingen zullen (misschien) wel verminderd zijn, maar de eerste minister vergeet er bij te vertellen, dat die verminderingen gecompenseerd worden door nieuwe lasten onder de vorm van indirecte belastingen, verhoogde gemeentetaksen en... de verkeersboetes(die, zoals u weet, de werking van de politie mee moeten betalen!) Die zogenaamde belastingverminderingen zijn dus gewoon een staaltje politieke humor, de zoveelste Belgenmop!
Als de journalisten van de Zevende Dag hun huiswerkslecht maken, en dus helemaal niet weten wat de namaakproblematiek werkelijk inhoudt, hadden ze zich op de vlakte moeten houden. Ze hadden geen ruimte moeten geven aan opgeklopte stellingen van multinationals van luxe-artikelen die wel over sypmtomen komen praten, maar voorbijgaan aan de macro-economische realiteiten.
Dat iedereen het recht heeft om zijn intellctuele eigendom te beschermen is echt geen punt. Of dit echter de taak is van de overheid om multinationals te beschermen is een totaal ander verhaal. Als die multinationals hun winsten maken en onderbrengen in belastingsparadijzen, is het op zijn minst een beetje raar dat de belastingbetaler (die de diensten van de douanen en accijnzen betaalt) zou moeten opdraaien voor de bescherming van multinationale valsspelers
Er is over deze kwestie héél véél te zeggen, en in de uitzending van verleden zondag dekte de vlag absoluut de lading niet Als grote merken hier hun fabrieken sluiten om hun "dure" spullen te laten maken in goedkope landen, moeten ze maar alle consequenties hiervan aanvaarden, eigen schuld dikke bult
Als de topmerken (van merkkleding), in Bangkok 50.000 hemden of schoenen laten produceren, tegen lage prijzen, mogen ze niet verwonderd zijn, als de (zeer vlijtige) Thaïs er geen 50.000 maar 75.000 stuks van produceren, en er 25.000 dumpen op hun markten, zoals Chatuchak, Sampheng, Pahurat, Penang en Pratunam.
Als men in Bangkok weet waar men moet kijken, is men verwonderd hoeveel Europese superdiscounters hier inkopen!Geen wonder als men weet dat hemden van grote merken, die in Brussel en Antwerpen tot 75 euro verkocht worden, ginder tegen 2,5 tot maximaal 5 euro van de hand gaan... Dit zegt veel meer over de winstgierigheid van de verkopers van de exclusieve merken bij ons, dan het zegt over het afkeurenswaardig gedrag van de Thais, Zij verkopen tenminste tegen kostprijs vermeerderd met een redelijke winst
Alle mensn zijn min of meer trendgevoelig, daar ligt het succes van de Belgische modesector... Paradoxaal genoeg zijn we echter voor bepaalde dingen ook zeer vasthoudend... Meer nog, de meeste mensen zijn (wat hun goed recht is)verslaafd aan zekerheid. Verandering creërt (dikwijls terecht) een gevoel van onzekerheid, zelfs angst. Logisch ook, want de vraag is, hoe zeker mogen (kunnen) we nog zijn, in een wereld waar de enige zekerheid is, dat alles onzeker is geworden?
Onzekerheid ontstaat niet alleen in de persoonlijke sfeer, want we kunnen vaststellen dat de onzekerheid ook onze economie beheerst, wat dan weer onze welvaart en welzijn beïnvloedt. Daarom stoort het als beleidsmensen niet verder denken dan hun neus lang is, en handelen als "leerling tovenaars"...
Meer nog, sommige politici gedragen zich als dat soort idioten die bijvoorbeeld van de Empire State Building naar beneden springen... Als ze aan de 25ste verdieping voorbij komen, stellen ze zichzelf gerust met de opmerking "so far so good", er is tot hiertoe toch niks gebeurd!
Veel beleidsmensen vergeten, uit profijtgier (?), dat tal van processen onomkeerbaar zijn. Bovendien negeren ze de wiskundige theorie van de strategische beslissingen, waarin duidlijk gesteld wordt, stelt dat men niet en nooit mag spelen als de inzet te hoog is. Onze aarde kan inderdaad maar één keer sterven!
We moeten vaststellen, dat conservatieve (oubollige) bedrijven zich niet kunnen weren tegen concurrenten die voortdurend de spelregels veranderen in hun voordeel. Het nieuwe is altijd de grootste vijand van wat voordien succes had. Dat is de reden waarom de kleinhandelszaken verdwijnen, onder druk van de discounters die op een totaal andere manier zaken doen...Maatschappelijk verantwoord ondernemen is een slogan die goed klinkt, maar het haalt niks uit, zolang de consument (door zijn verlies aan koopkracht) vooral naar de lage prijs moet kijken!
Ook geldt: zolang een bedrijf (organisatie) succes heeft, durven de "managers" meestal niet (of zelden) raken aan de strategie die het succes verwezenlijkte... Ze wachten gewoon tot het te laat is om te veranderen (evolueren)! Ze wachten tot ze weggeblazen worden door neoliberale "vernieuwers" die alle tradities en regels aan hun laars lappen om een markt te veroveren!
De neoliberalen slaan ons voortdurend om de oren met de vele zogenaamde voordelen van de totale vrije markt. Ze beweren dat de concurrentie ons betere producten met lagere prijzen kan en moet garanderen... Flauwe kul natuurlijk! In Frankrijk worden 90% van alle "Food" (etenswaren), verhandeld door amper zes (6!) inkoopcentrales. In Duitsland is het nog leuker, want daar zijn er slechts vijf (5!)inkoopcentrales die het assortiment en de prijzen bepalen. De macht van deze inkopers is enorm: ze zetten de producenten op onbehoorlijke wijze onder druk en berekenen ijskoud hoeveel ze maximaal kunnen vragen aan de consument, en ze spreken soms de prijzen af, zoals de talrijke onderzoeken van het Nma of de Europese comissie al zo dikwijls hebben aangetoond. Ze doen dat omdat ze voor hun aandeelhouders de winst moeten maximaliseren... Dat ze met de lage prijzen ons voordeel of belang op het oog hebben is een dwaze en gevaarlijke illusie!
Men kan de gevolgen van het neoliberalisme afwegen aan een aantal (feiten)symptomen... Bijvoorbeeld: de overheid zegt dat ze onze koopkracht wil veiligstellen. Wel, hoe goed ze daarin slaagt, kan je aflezen van het succes van de superdiscounters (Aldi, Lidl .). Hoe meer onze koopkracht verdwijnt, hoe meer deze Aldis en Lidls verdienen met hun lageprijspolitiek. Simpel!
We moeten, door het verlies aan koopkracht, steeds meer zoeken naar goedkope producten. Veel mensen moeten wel vluchten naar de zogenaamde "goedkoopte"... Ook al worden de producten in China gemaakt, en kost ons dat hier banen en bestaanszekerheid.
Zelfs de groene jongens en meisjes kopen in de Aldi en Lidl. Ze vergeten dan maar dat het transport over zee, wegens het gebruik van zware stookolie, meer broeikasgassen produceert dan alle auto's samen... Maar in tegenstelling met wat de automobilist te wachten staat, wil de overheid die "mega-vervuilers" van de zeevaart en het gesubsidieerde luchttransport niet aanpakken...
Conservatisme is een merkwaardig fenomeen, want sinds het Charles Darwin weten we dat het zogenaamde Survival of the Fittest een (soort) natuurwet is. Een interessante en altijd ontweken vraag is echter: als alleen de meest geschikten overleven, wat gebeurt er dan met al die anderen?Juist, men kan ze missen, ze mogen wellicht gewoon verrekken!
In de vrije markteconomie gelden, behalve voor het heiligewinstprincipe, geen vaste spelregels. Telkens wanneer er iemand voordeel in ziet om meer winst te maken, volgens nieuwe spelregels, worden alle tradities en beloftes onderuit gehaald. En, of dat nu slachtoffers maakt of niet, is bijkomstig; militairen noemen dat collateral damage Als het je treft, ben je gewoon de pineut. Simpel!
Het is daarom gewoon immoreel om managers ongelooflijke sommen uit te betalen in functie van het aantal ontslagen die ze kunnen realiseren (afdwingen). Aaseters en gieren hebben beslist hun plaats in de natuur, maar menselijke hyenas of menselijke gieren horen niet thuis in een humane maatschappij.
De vraag is, hoelang dit macabere spel nog kan doorgaan; men is bij de neoliberalen blijkbaar vergeten waarom en hoe Lenin en Robbespierre aan de macht kwamen of dat "die Rote Armeefraktion" het establisment bedreigde door grootwarenhuizen in brand te steken en bedrijfsleiders te vermoorden...
Overigens, men moet niet rekenen op een plotselinge en onbedwingbare aanval van een "ethisch gevoel" bij al die gewetenloze poenscheppers, die bereid zijn om voor de winst onze wereld om zeep te helpen. Evenmin kunnen we die waanzinnige vergoedingen stoppen die hen toelaten op de sociale lijken te dansen van de "weg-gesaneerden"...
Graaitaks of niet, niemand weet hoelang deze harteloze de heersers van de vrijemarkteconomie hun onwezen kunnen volhouden. Misschien zullen ze weldra hun vele geld moeten gebruiken om versterkte vestingen te bouwen om zich nog veilig te kunnen voelen. Op mijn sympathie moeten ze niet rekenen, maar dat zal hen wel worst wezen.
Het is deprimerend, als men weet hoe opnieuw hele bossen moesten sneuvelen voor het drukken van ontiegelijk veel zinloze folders en brieven van politici die om ons vetrouwen bedelen, maar die ondertussen wel verantwoordelijk zijn voor een staatschuld van meer dan 10.000 miljard oude Belgische frankskens...
Maar kom, we moeten weer eens gaan stemmen... En dat voor politici die niet eens kunnen aantonen welke problemen ze gedurende de afgelopen legislatuur op gelost hebben... Kiezen voor politici die ons opnieuw het blauw van de hemel beloven Voor politici die elk middel gebruiken om aan de macht te komen, maar die nooit - noch als persoon, noch als partij - aansprakelijk kunnen gesteld worden voor de miskleunen die ze veroorzaken (raadpleeg maar eens het Belgische blunderboek)
Politici kunnen waarschijnlijk met veel succes in de "camouflage-business" gaan... Ze zeggen nooit wat ze werkelijk doen, laat staan dat ze doen wat ze zeggen... Dat is wellicht de reden waarom ze al die spindoctors inhuren... Een beetje zoals de vele waspoederfabrikanten die met hun idiote reclame, illusies of zelfs platvloerse leugens verkopen. Heeft iemand bijvoorbeeld ooit een product kunnen kopen dat doet wat de tv-reclame belooft? En, troost u, bij de meeste politici is dat alleen nog erger.
Spindoctors hebben zich gespecialiseerd in het verkopen van gebakken lucht. Het zijn marketingspecialisten die allerlei opgedirkte babes laten opdraven om de politieke schijnwereld wat glamour te geven. Toegegeven, een mooie verpakking is best leuk om naar te kijken, en vooral, het doet ook verkopen. Maar anderzijds verandert de verpakking weinig aan de leegte van de doos
Zeg nu niet dat ik een babes-hater ben Of, dat ik geloof dat mooie vrouwen dom moeten zijn. Of zelfs, dat vrouwen minderwaardige politici zouden zijn... Per definitie kan dit trouwens niet eens, omdat de mannelijke politici dan eerst maar eens moeten bewijzen dat zij wel bekwaam zijn! Ik heb helemaal niets tegen knappe vrouwen. Maar ik wens van harte dat ze even intelligent zouden zijn als ze er (soms) uit zien Trouwens, of vrouwelijke intelligentie op het politieke parket een voordeel zou zijn, is zeer de vraag Ik ken namelijk geen politiek onbenul die een werkelijk intelligente vrouw aan de politieke top zou willen.
Vrouwen als politieke managers in onze staatshuishouding, daar is wel iets voor te zeggen, want mijn lieve echtgenote is een véél betere huishoudmanager dan ik ooit geweest zou kunnen zijn. Ik heb echter wel iets tegen meisjes die zichzelf verkopen op de manier waarop automobielverkopers hun bolides verkopen, waarmee we so wie so niet sneller dan 120 km/uur mogen rijden.
Ook politici dromen... Want, een politicus vertelde mij ooit dat het zijn droom was om zijn kiezers te dienen, en hoe formidabel het was ,om hiervoor democratisch gekozen te worden... Daar wil ik twee dingen over zeggen: ten eerste: het kiesvee (u en ik dus) moet beseffen, dat elke democratie de leiding heeft die ze verdient, omdat ze die uiteindelijk zelf kiest... En, ten tweede: dat een politicus minder moet dromen en harder en vooral efficiënter moet werken om zijn kiezers te verdienen... En, laat ons hierover vooal duidelijk zijn: wat de kiezer denkt over het (dubbelzinnige) woord, verdienen , is zeker niet wat politici in hun zakken steken...
Het parlement nam vrijdag afscheid met een belachelijk incident Op het vragenuurtje van de ministers was er namelijk geen enkele minister aanwezig om te antwoorden. Niet bepaald een voorbeeld van respect voor het parlement, noch een voorbeeld van elementaire beleefdheid en waardering ten opzichte van een afscheidnemend collatielid: kamervoorzitter Herman Decroo. Herman kreeg, aan het einde van de zitting wel een staande ovatie (van bijna iedereen). Tja, nu is Herman ook een emeritus, t klinkt goed, maar zo wordt men (elegant) uit de circulatie genomen; grijs en wijs geldt niet in de politiek.
Men kan denken wat men wil over Herman Decroo, maar hij was altijd een werkpaard en een gewiekste politicus. De kamervoorzitter was ook de kampioen van een nog net aanvaardbaar cliëntelisme. Hij vertoonde het afgelopen jaar geleidelijk wel steeds meer symptomen van verzadiging, maar hij wist zich altijd te redden dank zij zijn grote ervaring.
In de talrijke politieke strubbelingen binnen de blauwe partij bleef hij meestal buiten schot. Hij was als het ware in het blauw geschilderd en stond voor een blauwe muur. Hij was altijd wel aanwezig, maar als de partij weer verteerd werd door innerlijke twisten, bleef de blauw geschilderde Herman veilig voor zijn blauwe muur staan en werd hierdoor onzichtbaar Herman blonk achteraf wel uit in het maken van syntheses die voor alle kemphanen (min of meer) aanvaarbaar waren. Tja, overleven is nu eenmaal een vorm van intelligentie en Herman overleefde alles
Buiten de partijpolitieke coulissen was Herman ook best te pruimen. Hij had zelfs gevoel voor humor (ook al en vorm van intelligentie). Hij was een realist, die wist dat hij goed betaald werd voor het beetje dat hij wist, en dat is een positief trekje van deze kleine man die zo graag op een groot paard zit In elk geval is dat een goed en eerlijk standpunt, want veel van zijn collegae verwachten om betaald te worden voor de dingen die ze niet weten en niet kennen, en, dat werd en is een verdomd hoge rekening voor dit land! Het ga je goed Herman.
Zijn politici intelligent genoeg om hun eigen domheid te begrijpen?
Het weer bijna zo ver De verkiezingen staan voor de deur, en we gaan weer massa's brieven en folders krijgen van mensen die we in de afgelopen legislatuur nooit gezien hebben... Brieven van mandatarissen die uitmunten in het afwezig zijn in de senaat of het parlement, waar ze toch voor betaald worden. Politici die elke gelegenheid te baat nemen om in onzinnige TV-spelletjes en praatprogrammas hun dwaze leegte te demonstreren God, sta me bij, straks ga ik nog heimwee hebben naar de oneliners van Louis Tobback, want zijn spitsvondigheden toonden toch aan dat hij effe had nadacht over wat hij zei.
Heer, spaar ons van al die barricadespringers die een afbraakoppositie voerden, maar zelf niets bijdroegen om de situatie van "hun" bevolking (kiezers) te verbeteren. Heer, spaar ons van het gewauwel van mensen die zelf veertig jaar aan het roer stonden en ons opzadelden met een staatschuld, waarbij elke burger in dit land eigenlijk één miljoen schuld erft en vererft Tja, wie was er toen aan de macht?
Het is een feit dat politici alleen tot de top doordringen, als ze de vele partijpolitieke horden kunnen nemen. Dat verslindt zoveel energie, dat er voor een inhoudelijk sterk beleid nauwelijks tijd overblijft. Het is niet dat in ons parlement geen slimme mensen zitten, integendeel. We beleven sinds jaar en dag de invloed van een horde juristen die ons ondertussen met meer dan 750.000 wetten, verordeningen en voorschriften plagen Het Staatsblad publiceert jaarlijks 78.000 paginas onverteerbare teksten. Geniet van de grap (sic), als zou elke Belg de wet moeten kennen Veel wetten is ideaal voor bedrijven, zoals Janssen Farmaceutica, die een batterij juristen in stelling kunnen brengen die de fiscale regeltjes beter kennen dan zij die hen moeten controleren!
Overigens, dat ze weer niet afkomen met het griezelsprookje dat onze universiteiten onafhankelijk moeten zijn, en dat ze zich dus niet moeten of mogen bezighouden met het beleid van dit land Dat is baarlijke onzin! Wetenschap die geen problemen oplost, die te maken hebben met het creëren van welvaart en het opbouwen van welzijn van de belastingbetaler, is niet waard dat ze betaald wordt. Materialistische praat van een gefrustreerde Belg, dat kan, maar daarom is het niet minder realistisch!
De vaststelling dat onze politici geen of veel te weinig wetenschappers raadplegen of opnemen in hun politieke cenakels, heeft misschien te maken met de principiële na-ijver (= platte jalousie) die politieke leeghoofden voelen t.o.v. de wetenschappers, die we toch met zijn allen betalen om in hun ivoren torens zo slim te kunnen zijn
Stelt zich automatisch de vraag of wetenschappers (soms) jaloers zijn op de macht van de politici Nou, dit lijkt weinig waarschijnlijk. De logica verplicht ons namelijk te erkennen dat de Politici meer reden tot jaloersheid hebben; want we kennen wel geleerden die in staat zouden zijn politiek te bedrijven, maar ik ken geen politicus die ooit een geleerde zou kunnen worden Meer nog, Matthijs van Boxsel parafraserend: geen enkele politicus is intelligent genoeg om zijn eigen domheid te begrijpen.
Mijn vader is zeker geen doetje, maar hij heeft, voor zover ik weet nooit iemand oneerlijk behandeld. En, hoe ouder ik wordt, hoe verstandiger (en leper) hij lijkt te worden Want, in een discussie met mijn vader kan je moeilijk gelijkhalen, gewoon omdat hij meesterlijk spreekwoorden ebruikt om zijn stellingen te verdedigen. En, als hij er geen passende vindt, dan maakt hij er wel eentje bij
Als kind wisten we nooit helemaal zeker waar de angeltjes onder het gras verborgen waren. Met zijn beruchte vadermoppen (ondertussen grootvadermoppen) lachten we een beetje uit beleefdheid (soms een beetje groen).
Aan tafel en tijdens onze lange wandelingen spraken we ook over moeilijke dingen, en, om het uit te leggen gebruikt hij bij voorkeur slimme voorbeelden. Metaforen die we nu koesteren... Misschien om ze later te kunnen voortvertellen aan onze kinderen en kleinkinderen, om ook een beetje verstandig over te komen.
Onlangs vroeg één van zijn kleinkinderen of opa gelukkig was. Daar moest hij over nadenken, en toen zei hij: Weet je, vriendje, ik ben nooit ongelukkig geweest voor de dingen die ik niet heb en ik waardeerde de dingen die ik wel heb. Is dat geluk?
Maar een hele tijdje later bleek dat die kindervraag hem toch langer bezig te hebben gehouden, want op zijn typische manier gaf hij ons een levensles die u misschien een beetje wereldvreemd zal overkomen, maar die wel de kern van ons leven raakt
Mijn (wijze) vader vroeg zijn gestudeerde, maar misschin toch niet zo wijze kinderen:Waarom zouden de mensen ongelukkig zijn als ze niet bezitten wat ze willen? Is het misschien omdat ze niet willen wat ze hebben. Want, als ze moesten willen wat ze hebben, dan bezaten ze ook wat ze wilden
Een doordenkertje? Wellicht, maar ook dat doet geen pijn, als je niet overdrijft, zoals sommige politici (sic) die van louter nadenken niks doen...
Een hele tijd geleden had ik een "plezante" discussie met de (toenmalige) directeur van de Kempische Hogeschool (HIK) en tevens CVP-senator, dhr. Vermeulen. Mijn vraag was simpel: of men in de HIK (of andere hogescholen en universiteiten) er geen goed aan zou doen om het vak creativiteit in te voeren. Bijna verontwaardigd reageerde de directeur en hij besloot: Dan kunnen we veel beter een cursus schoonschrift inlassen, dat zou meer opbrengen!
Ik ben niet pedagogisch geschoold, dus zweeg ik maar, want dhr. Vermeulen was een heel belangrijke man op de HIK en in de Kempische politiek. Nadien heb ik hem een parabel verteld, maar ik betwijfel of hij de draagwijdte ooit heeft willen begrijpenn want politici luisteren vooral naar zichzelf...
Onze overheid heeft de mond vol over een steeds betere opleiding die nodig is om te slagen in het leven. Dat is natuurlijk correct, maar de slaagkans van mensen is niet alleen afhankelijk van hun schoolse resultaten Mentaliteit, werkkracht en creativiteit zijn minstens even belangrijk, maar deze worden niet met dat (terecht) prezen diploma afgeleverd.
Zo wilde Rosse Pier, kort na de tweede wereldoorlog, ook bij de staat gaan werken, want dat gaf zekerheid. Hij zorgde er dus voor dat hij de juiste partijkaart bezat, en hij bezocht enkele politici van de partij van zijn vader... Al snel mocht hij zich aanbieden bij de stadsdiensten als klerk. Toen bleek echter dat Rosse Pier niet eens kon lezen of schrijven, en dat was een beetje vervelend, zelfs voor iemand met een politieke kruiwagen.
Rosse Pier kwam thuis, vloekte nog eens grondig, en besloot een lening bij zijn vader aan te gaan. Hij kocht zich ditmaal een gewone kruiwagen, monteerde er een soort scheresliep-molen op, en ging de boer op, om de scharen van de Kempische boerinnen te slijpen... Hij werd een bekende figuur in de streek, en zelfs de controleurs van de stoomtram hielpen hem met zijn kruiwagen op de tram, als hij naar een afgelegen boerendorp wou gaan.
De zaken gingen goed, zeer goed zelfs, en de vlijtige Rosse Pier spaarde tot hij geld genoeg had voor een ijzerwinkeltje. Onze Pier begreep het zelf ook niet zo goed, maar hij verdiende zoveel dat hij weldra een tweede winkel - met zijn vrouwtje, dikke Lena - kon openen. Ze wisten allebei van aanpakken en ze konden een grote zaak overnemen; jammer genoeg hadden ze hiervoor onvoldoende kapitaal, om onmiddellijk die eenmalige kans te kunnen grijpen.
Na lang prakkezeren besloot Pier naar de bank te gaan, en de bankier die de winkels van Rosse Pier en dikke Lena goed kende, was onmiddellijk bereid in deze naarstige mensen te investeren. De bankdirecteur maakte alle papieren klaar en wilde ze laten ondertekenen Maar, toen bleek weer dat Pier niet kon lezen of schrijven en met een vet kruis moest ondertekenen! De bankdirecteur viel bijna uit zijn zetel van t verschieten, en hij vroeg vol ongeloof: Maar Pier toch, kan jij niet lezen of schrijven? Piere toch, en je hebt desondanks zon schitterende zaken opgebouwd! Je moet niet vragen wat je zou gerealiseerd hebben, moest je op school geleerd hebben te schrijven!
Rosse Pier was niet erg onder de indruk. Hij keek de directeur eens aan, en met een lange zucht zei hij:Mijnheer de directeur, ik weet exact wat ik geworden zou zijn als ik tien jaar geleden had kunnen schrijven... dan was ik nu een sikkeneurige guichet-klerk, ergens op een stoffig bureeltje van uw stad
Iedereen is vol bewondering voor die toeristische parel die ze ooit Brugge die Scone of Bruges la morte noemden. Brugge had, op het ogenblik dat Antwerpen en Gent al dobberden op de golven van een industriële revolutie, blijkbaar te weinig economische troeven om aan te kunnen knopen bij haar historische welvarendheid
Het is moeilijk te zeggen of het al dan niet gecreërde omstandigheden zijn, maar, anders dan te Brugge werden in veel historische steden tal van getuigenissen uit het verleden (soms letterlijk) vergruisd; gewoon omdat ze in de weg stonden of plaats moesten maken voor zielloze bouwprojecten, die overigens zelf ook maar een kort leven beschoren zijn. Deze "kaalslag" gebeurde niet of toch veel minder in Brugge...
In Brugge ontdekten ze al vroeg de mogelijkheden van de toenemende vrije tijd en de gevolgen van de groeiende welvaart, want ondertussen overspoelen drommen toeristen de stad. Zoveel succes bleef niet onopgemerkt, want als men de ontwikkeling in Frankrijk ziet, op gebied van de toeristische infrastructuur, dan is het duidelijk waarom men ondertussen van een vrijetijdseconomie of van een toerische industrie spreekt. Toerisme is een economische factor!
Maar, er was nog een andere element dat belangrijk was in deze ontwikkeling Op het Sint Lodewijk College - en ook op de andere middelbare vrije scholen - werd een cursus voor stadsgids (zachtjes) gepromoot. En, hoewel van mijn klasgenoten uit de retorica wellicht niemand ooit echt als gids voor toeristische groepen heeft gefungeerd, was het resultaat dat iedereen met fierheid en kennis van zaken sprak over zijn stad en haar rijk verleden. Let maar eens op, vrijwel alle Bruggelingen zijn fier op hun stad... Het is, bij mijn weten, de enige stad met een vereniging zoals Bruggelingen buiten Brugge Dit komt omdat men in Brugge respect heeft voor zijn verleden en fier is op zijn heden!
Iedereen is het er over eens: de stad, Brugge, is een eersterangs publiekstrekker. En, er wordt met het toerisme veel geld verdiend op een manier die geen hardvochtige multinational kan wegrationaliseren of bedreigen... Tenminste, zolang de lokale overheid de kip met gouden eieren niet versmacht of slacht.
Soms moet men de boog al eens ontspannen. Zaterdag zijn we daarom met een gezellige groep Davidsfondsers naar een ongelooflijk interessante tentoonstelling gaan kijken: De Meesters van de Precolumbiaanse Kunst. Deze unieke verzameling werd bij elkaar gebracht door Dora en Paul Janssen, en is nu te zien in het Jubelpark-museum te Brussel.
De inmiddels overleden, Paul Janssen, topwetenschapper en stichter van Janssen Farmaceutica, was (naar het schijnt) ooit een serieuze kandidaat voor de Nobelprijs geneeskunde. En, hij eindigde op de tweede plaats bij de verkiezing van de beroemdste Belg
Dokter Paul, zoals zijn medewerkers hem met respect en genegenheid noemden, genoot een internationale waardering, wat zich uitte in een hele reeks van universitaire benoemingen tot doctor honoris causa. Bovendien schiep Paul Janssen, met zijn hoogtechnologisch bedrijf, heel wat werkgelegenheid voor hoog- en laaggeschoolden in de Kempen.
Zijn echtgenote, Barones Dora Janssen, verzamelde dertig jaar, met kennis en passie, Precolumbiaanse kunst. In totaal zon 350 kunstvoorwerpen van de hoogste kwaliteit, een ereplaats waardig in elk topmuseum. De kwaliteit is dermate verbluffend dat dit voor België een internationale publiekstrekker van de eerste orde zou kunnen zijn... Geef dit in de handen van onze Noorderburen en ze maken er een "wereldmuseum" van, waarvoor ze tot in China, Japan en Amerika zouden reclame maken!
Hoe dan ook, groot was onze verbijstering om in de prachtig uitgevoerde catalogus geconfronteerd te worden met een wanhoopskreet van de algemeen directeur van de Koninklijke Musa voor Kunst en Geschiedenis (KMKG). We lazen tot onze stomme verbazing, (1) Dat de wet toelaat om de successierechten te regelen via een inbetalinggeving ten voordele van de KMKG (2) Dat barones Dora Janssen graag een deel van de onschatbare collectie wil gebruiken om de successierechten van het Dr. Janssen-imperium te regelen, en dat ze bereid was de rest te schenken aan het KMKG, opdat deze unieke en onvervangbare verzameling bij elkaar zou kunnen blijven.
België kan hier een unieke toeristische attractie verwerven, maar talmt onverschillig, wel wetend dat in het buitenland verschillende kandidaten zijn (waaronder Saoudie Arabië), die voor die verzameling zelfs een apart museum willen bouwen!
Beste landgenoten, we hebben jammer genoeg wel een minister van cultuur die geld wil stoppen om België te promoten via een geschifte beenzwengel, maar niet inziet dat de verzameling van Dora en Paul Janssen iets van blijvende waarde, een toeristische topattractie, iets waarop we fier kunnen zijn, gewoon verslaapt, verwaarloost!
Ik schrijf niet graag met uitroeptekens, maar nu breek werkelijk mijn klomp! Zo weinig zin voor onvervangbare waarden, zoveel onverschilligheid (en/of onbekwaamheid) voor de kunst en het economisch zo belangrijke toerisme
Tja, Roger Marijnissen had gelijk toen hij die verschrikkelijke minister van cultuur, Poma, ooit voor de voeten wierp: Mijnheer de minister, wij moeten geen minister van cultuur hebben, maar ministers MET cultuur.
Hopelijk wordt het Vlaamse Gewest tijdig wakker, en ontwaakt bleetkous Bertje tijdig uit zijn trance, die hij opliep bij die Mongoolse wonderdokters Want ook hier geldt: WEG is WEG!
