(Dit is een waar gebeurd verhaal en je kunt meer informatie vinden door te Googlen op Herman Rosenblat. Hij werd Bar Mitzvah op de leeftijd van 75)

Augustus 1942. Piotrków, Polen.

Die ochtend was de lucht dreigend toen we angstig stonden te wachten.

Alle mannen, vrouwen en kinderen van het Joodse getto in Piotrków waren op een plein bij elkaar gedreven.

We hadden gehoord dat we verplaatst zouden worden. Mijn vader was pas onlangs overleden aan tyfus, die zich snel verspreid had in het overvolle getto. Mijn grootste angst was dat onze

familie zou worden gescheiden.

'Wat je ook doet,' fluisterde Isidore, mijn oudste broer, ‘vertel ze niet hoe oud je bent. Zeg dat je zestien bent.’

Ik was lang voor een jongen van 11, dus ik kon het proberen. Op die manier was ik misschien wel waardevol om te werken.

Een SS-er kwam naar me toe, zijn laarzen klikten tegen de kasseien.

Hij bekeek me van top tot teen en vroeg toen naar mijn leeftijd.

'Zestien,' zei ik. Hij stuurde mij naar links, waar mijn drie broers al stonden

met andere gezonde jonge mannen.

Mijn moeder kreeg een gebaar om naar rechts te gaan bij andere vrouwen, kinderen, zieken en ouderen.

Ik fluisterde Isidore, 'Waarom?'

Hij gaf geen antwoord.

Ik rende naar de andere kant, naar Mama en zei dat ik bij haar wilde blijven.

'Nee,' zei ze streng. 'Ga weg. Wees niet vervelend. Ga met je broers mee.’

Ze had voor die tijd nog nooit zo hard gesproken. Maar ik begreep het:

ze wilde mij beschermen. Ze hield zo veel van mij, dat ze, alleen deze keer,

deed alsof het niet zo was. Het was het laatste wat ik van haar gezien heb…

Mijn broers en ik werden vervoerd in een veewagen naar Duitsland ...

Een nacht later kwamen we aan bij het concentratiekamp Buchenwald

en we werden in een overvolle barak gebracht. De volgende dag werden er uniformen en identificatienummers uitgegeven.

Noem me geen Herman meer,' zei ik tegen mijn broers. Ik ben nu 94983.'

Ik werd te werk gesteld in het crematorium van het kamp. Ik moest de doden opladen

in een met de hand bediende lift. Ik voelde mijzelf ook dood. Ik werd hard, ik was een nummer.

Spoedig daarna werden mijn broers en ik overgebracht naar Schlieben, een kamp dat hoorde onder  Buchenwald in de buurt van Berlijn ..

Op een ochtend leek het of ik de stem van mijn moeder hoorde.

'Zoon,' zei ze zacht maar duidelijk, ‘ik zal je een engel sturen. '

Toen werd ik wakker. Het was net een droom. Een mooie droom.

Maar in deze plaats konden er geen engelen zijn. Er was alleen werk. En honger. En angst.

Een paar dagen later liep ik rond in het kamp, om de barakken heen, vlakbij het hek van prikkeldraad waar de bewakers je niet gemakkelijk konden zien. Ik was alleen.

Aan de andere kant van het hek zag ik iemand: een klein meisje met helblonde,

bijna lichtgevende krullen. Ze stond half verborgen achter een berk.

Ik keek rond om er zeker van te zijn dat niemand me zag. Ik riep haar zachtjes in het Duits. 'Heb je iets te eten?' Ze begreep het niet.

Ik schoof dichter naar het hek toe en herhaalde de vraag in het Pools.

Ze stapte naar voren. Ik was dun en mager, met lappen om mijn voeten gewikkeld, maar het meisje leek er niet bang voor te zijn. In haar ogen zag ik het leven.

Ze trok een appel uit haar wollen jasje en gooide hem over het hek.

Ik greep de vrucht en toen ik begon weg te lopen, hoorde ik haar zachtjes zeggen:

'Ik zie je morgen weer.'

Iedere dag op hetzelfde tijdstip keerde ik terug naar dezelfde plek bij het hek.

Ze was er altijd met iets voor mij om te eten - een homp brood of, beter nog, een appel.

We durfden niet te spreken of te blijven hangen. Gesnapt worden zou voor ons beiden de dood betekenen.

Ik wist niets over haar, dat soort boerenmeisje, behalve dat ze Pools verstond. Hoe heette ze? Waarom riskeerde ze haar leven voor mij?

Hoop was een beetje steun en dit meisje aan de andere kant van het hek

gaf me die, door mij brood en appels te eten te geven.

Bijna zeven maanden later werden mijn broers en ik in een

kolenwagon gepropt en vervoerd naar Theresienstadt, een kamp in Tsjecho-Slowakije.

‘Kom niet meer terug,' zei ik tegen het meisje die dag. ‘We gaan hier weg. '

Ik draaide me om naar de barakken en keek niet achterom. Ik heb niet eens afscheid genomen van het kleine meisje, van wie ik de naam niet wist, het meisje met de appels.

Drie maanden lang waren we in Theresienstadt. De oorlog liep op het eind

en de Geallieerde troepen waren dichtbij, maar mijn lot leek bezegeld.

Op 10 mei 1945 stond ik op de lijst om te sterven in de gaskamer om 10.00 uur.

In de rust van de dageraad probeerde ik me erop voor te bereiden. Zo vaak scheen de dood

klaar om me op te eisen, maar op de een of andere had ik het steeds overleefd. Nu was alles voorbij.

Ik dacht aan mijn ouders. Tenminste, ik dacht, dat we weer verenigd zouden worden.

Maar om 8 uur ‘s ochtends was er grote opschudding. Ik hoorde geschreeuw en zag mensen naar alle kanten door het kamp rennen. Ik werd met mijn broers opgevangen door

Russische troepen die het kamp hadden bevrijd! De poort zwaaide open. Iedereen rende weg, ik ook. Verbazingwekkend, al mijn broers hadden het overleefd - ik weet niet hoe. Maar ik wist zeker dat het meisje met de appels de sleutel was voor mijn overleving.

Op een plek waar het kwaad leek te overwinnen, had de goedheid van die ene persoon mijn leven gered, had mij hoop gegeven op een plaats waar die niet was.

Mijn moeder had mij een engel beloofd en de engel was gekomen.

Uiteindelijk kwam ik terecht in Engeland, waar ik werd geholpen door een

Joods liefdadigheidsfonds. In een herstellingsoord knapte ik op, samen met andere jongens die de Holocaust hadden overleefd en ik kreeg een opleiding in de elektronica.

Daarna ging ik naar Amerika, waar mijn broer Sam ook al was. Ik nam dienst in het Amerikaanse leger tijdens de Korea-Oorlog en keerde twee jaar later terug naar New York City.

Omstreeks  augustus 1957 opende ik mijn eigen bedrijf voor reparatie van elektrische apparaten. Ik begon weer een toekomst op te bouwen.

Op een dag kreeg ik een telefoontje van mijn vriend Sid die ik in Engeland had leren kennen.

'Ik heb een afspraakje met een meisje. Ze heeft een Poolse vriendin. Zullen we samen gaan? '

Een ‘blind date’? Nee, dat was niets voor mij.

Maar Sid bleef aandringen en een paar dagen later gingen we naar de

Bronx om zijn afspraak op te halen en haar vriendin Roma.

Ik moest toegeven, voor een ‘blind date’ was dit niet slecht. Roma was verpleegster

in een ziekenhuis in de Bronx. Ze was aardig en bijdehand. Ook mooi, met zwierige

bruine krullen en groene, amandelvormige ogen die levenslustig schitterden.

Met ons vieren reden we naar Coney Island. Roma was prettig om mee te praten

en prettig gezelschap.

Het bleek dat zij ook op haar hoede was voor een afspraak met iemand die ze niet kende!

We deden dit beiden voor het plezier van onze vrienden.

We maakten een wandeling over de promenade, genoten van de zilte zeebries, en vervolgens hebben we gegeten aan de kust. Ik kon me geen betere tijd herinneren.

We persten ons weer in de auto van Sid. Roma en ik zaten samen op de achterbank.

Als Europese joden die de oorlog overleefd hadden, waren we ons ervan bewust dat veel nog niet gezegd was tussen ons. Zij sneed het onderwerp aan.

'Waar was jij,’ vroeg ze zacht, ‘ tijdens de oorlog?'

‘In de kampen,' zei ik. De verschrikkelijke herinneringen waren nog steeds levendig, het verlies onherstelbaar.

Ik had geprobeerd om het te vergeten. Maar je kunt dit nooit vergeten.

Ze knikte. 'Mijn familie was ondergedoken op een boerderij in Duitsland,

niet ver van Berlijn, ' vertelde ze me. "Mijn vader kende een priester,

en hij heeft ons papieren gegeven dat we niet-joods waren. '

Ik stelde me voor hoe ze ook moest hebben geleden, met angst, de vaste metgezel.

En toch hier hadden we het beiden overleefd en waren we hier in een nieuwe wereld.

'Er was een kamp naast de boerderij,' ging Roma verder. 'Ik zag daar een jongen

en ik gooide elke dag appels naar hem. '

Wat een verbazingwekkend toeval,  dat zij een andere jongen had geholpen.

‘Hoe zag hij eruit?’ vroeg ik.

'Hij was lang, mager en had honger. Ik moet hem zes maand lang elke dag hebben gezien. '

Mijn hart ging tekeer. Ik kon het niet geloven. Dit kon niet waar zijn.

'Heeft hij je op een dag verteld dat je niet terug moest komen, omdat hij zou vertrekken Schlieben?' Roma keek me verbaasd aan. 'Ja!'

'Dat was ik!'

Ik zou haast barsten van blijdschap en ontzag, overspoeld door emoties.

Ik kon het niet geloven! Mijn engel!

'Ik laat je niet meer gaan.' zei ik tegen Roma. En achterin de auto

van die ‘blind date’ vroeg ik haar ten huwelijk. Ik wilde niet langer wachten.

'Je bent gek!' zei ze. Maar ze nodigde me wel uit om haar ouders te ontmoeten voor het

Shabbatsdiner van de volgende week.

Ik verlangde ernaar om Roma nog veel beter te leren kennen, maar de belangrijkste dingen wist ik al: haar standvastigheid, haar goedheid. Gedurende vele maanden was ze in de slechtste omstandigheden naar de omheining gekomen en had mij hoop gegeven.

Nu had ik haar weer had gevonden en ik zou haar nooit meer laten gaan.

Die dag zei ze ja. En ik hield mijn woord. Na een huwelijk van bijna 50 jaar,

met twee kinderen en drie kleinkinderen, heb ik haar nooit laten gaan.

Herman Rosenblat van Miami Beach, Florida

Naschrift:

Over dit verhaal wordt een film gemaakt met de titel “The Fence”.

19-10-2011 om 08:03 geschreven door lucky  

God is altijd online

God is altijd online

Op het wereldwijde web

Bij Hem is nooit een storing

En Zijn server is nooit bezet.

Met God chatten is altijd mogelijk

Het contact is levensecht

De verbinding is gelukkig draadloos

Ook zonder computer kun je bij Hem terecht.

Hackers kunnen niet storen

Gods firewall werkt altijd correct

Je zult hem wel zelf moeten installeren

Dan is jouw verbinding perfect.

Gods computer zoekt heel het net af

Om te verbinden met jou en mij

We mogen gratis downloaden

En virussen zijn er niet bij.

De beste programma's kun je bij Hem krijgen

Dan loopt je computer als een trein

En mocht je harde schijf toch crashen

Dan is God voor jou altijd online.

Hij heeft geen wachttijd en geeft goede adviezen

Hij heeft zelfs een Handleiding gemaakt

Als je die gebruikt als leidraad voor je leven

Dan wordt jou (levens)computer nooit meer gekraakt.

myplaceofpeace.com

18-10-2011 om 17:49 geschreven door lucky  

God heeft de tijd om met ons te spreken, als wij maar de tijd hebben naar Hem te luisteren.

18-10-2011 om 07:49 geschreven door lucky  

het evangelie volgens Lucas
8, 1-3

Kort daarop begon hij rond te trekken van stad tot stad en van dorp tot dorp om het goede nieuws over het koninkrijk van God te verkondigen. De twaalf vergezelden hem, 2 en ook enkele vrouwen die van boze geesten en ziekten genezen waren: Maria uit Magdala, bij wie zeven demonen waren uitgedreven, 3 Johanna, de vrouw van Chusas, de rentmeester van Herodes, en Susanna – en nog tal van anderen, die uit hun eigen middelen voor hen zorgden.

Vanaf het begin van het christendom hebben ook vrouwen een taak. Hun aanwezigheid wordt hier door Lucas uitdrukkelijk aangehaald. Zij maakten Christus en zijn godsdienst menselijker en warmer.

Kort daarop begon Jezus rond te trekken van stad tot stad en van dorp tot dorp om het goede nieuws over het koninkrijk van God te verkondigen.
De twaalf vergezelden Hem, en ook enkele vrouwen die van boze geesten en ziekten genezen waren: Maria uit Magdala, bij wie zeven demonen waren uitgedreven, Johanna, de vrouw van Chusas, de rentmeester van Herodes, en Susanna–en nog tal van anderen, die uit hun eigen middelen voor hen zorgden.

Het evangelie van vandaag is een echte parel. En we mogen gerust ook zeggen dat het een soort lofzang is op een al te vaak vergeten groep. Vaak hebben we de indruk dat het evangelie een zaak van mannen is. Vrouwen komen er nauwelijks of slechts terloops aan te pas. Een zieke vrouw wordt wel eens genezen. Een vrouw wast de voeten van Jezus. Vrouwen volgen Hem en zijn vrienden en zorgen voor hen uit eigen middelen. Vrouwen staan onder het kruis. Ze staan overal achter of onder, maar zelden of nooit op het voorplan.

Grote rollen worden door mannen bezet. Apostelen en schriftgeleerden, een honderdman, een barmhartige Samaritaan of een goede herder. Dat Annas en Kàjafas, Herodes, Judas of Pilatus ook mannen waren, is hier helemaal geen troost. Maar zo ziet Jezus het niet. Op geen enkel moment. Want het evangelie is geen 'Guiness-book of records', waarin het om de grootste, de sterkste of de beste gaat, waarbij alleen prestatie of kwantiteit telt. Het is een levensboek waar geloof en vertrouwen, waar geduld en liefde, inzet en overgave, de echte kwaliteit en de ware talenten vormen.

En daar spelen vrouwen onvervreemd en onvervangbaar een glansrol. Een rol, waarbij veel mannen tot debutanten verbleken. Lucas begint er zijn evangelie al mee. De eerste persoon die we ontmoeten is Zacharias, een man, een priester. Stomweg valt hij al meteen door zijn rol. "Ge zult zwijgen en niet in staat zijn te spreken, omdat ge mijn woorden niet geloofd hebt."

Meteen daarop treden twee vrouwen op, Maria en Elisabet. In een feilloos duet, in een magnificat van puur geloof en zuivere overgave, brengen ze onze heilsgeschiedenis daadwerkelijk en definitief op gang. Ook wanneer het doek over het openbaar leven van Jezus opengaat en Hij nog even in de coulissen wilt blijven, opdat Hij zijn uur nog niet gekomen acht, is het weer een vrouw, die, onweerstaanbaar zoals alleen moeders dat kunnen, Jezus tot handelen aanzet. "Doe maar wat Hij u zeggen zal." Zo maakte Jezus een begin met zijn tekenen.

Van het penninkje van de weduwe tot de kostelijke nadusbalsem van Maria te Betanië, van die onbevangen eerlijkheid van de vrouw aan de put van Jakob in Samaria tot het vindingrijk geloof van de Kananese met de kruimels die van tafel vallen, kunnen we, heel het leven van Jezus door, parel na parel opsteken tot een krans van vrouwelijke gebaren en gaven van geloof, liefde en toewijding.

En toen zijn uur echt gekomen was, een uur waarop ontrouw en verraad, waarop verloochening en vaandelvlucht ineens puur mannelijke begrippen werden, stond er ook weer die krans van vrouwelijke trouw, van meevoelen en meegaan ten einde toe. Een krans van vrouwen die Jezus vanaf Galilea waren gevolgd en Hem hadden gediend. Echte, levende en zuivere godsdienst van een al te vaak vergeten groep.

17-10-2011 om 06:56 geschreven door lucky  

16-10-2011 om 07:37 geschreven door lucky  

15-10-2011 om 08:39 geschreven door lucky  

14-10-2011 om 17:41 geschreven door lucky  

13-10-2011 om 18:08 geschreven door lucky  

DE REGENWORM

Een man had zichzelf ingebeeld dat hij een regenworm was. Dat zorgde voor veel problemen, want voortaan ging hij voor iedere kip op de loop en liep hij opvallend graag buiten als het regende.
Tenslotte ging hij maar eens naar de psychiater. Die zou hem wel van zijn dwangvoorstellingen bevrijden.
En ja hoor, na een aantal consulten was de man zover dat hij het wist: hij was geen regenworm. Opgelucht vertrok hij naar huis.
Omdat de psychiater zich sterk bij de kwestie betrokken had gevoeld, ging hij een week of wat later eens informeren hoe het ermee stond. Toen hij de tuin van zijn ex-patiënt binnenliep, viel zijn mond open. De man zat vol angst in een boom.
‘Wat doe je nou?’ riep de dokter omhoog.
‘Mij schuilhouden. Op het erf loopt een kip!’
‘Maar man, je weet toch dat je geen regenworm bent!’
‘Ja, dat weet ík wel, maar dat weet die kip niet.’
Vreemd verschijnsel, dat de mensen soms geloven dat ze geloven, of dat ze zichzelf wijsgemaakt hebben dat ze niet geloven.

Toen voor het eerst na bijna tweeduizend jaar de sjofar weer werd geblazen bij de ‘Klaagmuur’, ontdekte een Israëlische officier, dat hij een diepgelovig mens was en niet de atheïst voor wie hij zichzelf altijd had gehouden.
Omgekeerd zijn er veel gelovigen die denken, dat ze geloven.
Betrappen we onszelf daar ook niet vaak op?

Stanley Jones vertelt van een gezin, waarin een jongetje door een ongeluk om het leven was gekomen.
Een vreselijk gebeuren, dat de omgeving diep schokte. Maar de ouders geloofden met hun hele hart dat hun kind naar de hemel was gegaan. Als gevolg daarvan kreeg de begrafenis het karakter van een feest.
Een vriendje van het kind, dat bij de begrafenis was geweest, zei op de terugweg tegen zijn moeder: ‘Ze geloven dat Johnny in de hemel is.’
‘Natuurlijk,’ zei de moeder. ‘Dat geloven wij toch ook?’
‘Ja,’ zei zoonlief, ‘maar zij geloven het écht!

12-10-2011 om 17:32 geschreven door lucky  

De nederigheid, woonstede van de naastenliefde

Gods boodschap van liefde is tot ons gekomen door de vernedering van Zijn Zoon. De nederigheid is een basiskenmerk, een van de fundamenten van een echt christelijk leven, omdat zij de woning van de liefde is.  Augustinus zegt: «Als jullie me vragen wat het meest wezenlijk is in de godsdienst en in de leer van Jezus Christus, zal ik jullie antwoorden: het eerste is de nederigheid, het tweede: de nederigheid, en het derde: de nederigheid». [4] In de nederigheid van het mensgeworden Woord wordt ons niet alleen de diepte van de liefde van God voor ons getoond, maar ook de koninklijke weg die tot de volheid van deze liefde leidt

11-10-2011 om 22:11 geschreven door lucky  

Liefde is: altijd samen willen zijn.
Liefde, in de diepste zin van het woord.
Liefde is: samen met God willen zijn, ·.
Onbreekbaar drievoudig koord: ··
De liefde, zij is geduldig, ·Houdt rekening met elkaar

Zij vergeeft je ongeduld veelvuldig
En streelt dan even door je haar.

De liefde, zij kent geen afgunst
Want je vertrouwt elkaar.
Houden en loslaten is hier de kunst.
Dan valt liefhebben niet zwaar.

De liefde, zij is niet zelfzuchtig, ·Kijkt enkel naar de ander.
En dan niet heel even, vluchtig, ·Maar zo, dat ik waar nodig, verander.

De liefde, zij rekent het kwaad niet aan
Maar kent de woorden vergeven en vergeten.
Verzoening daar komt het op aan.
Je wilt van blijvende boosheid niet weten.

Liefde is: samen op weg met God.
Hij is vertrouwd met jullie wegen.
Liefde is geen willekeurig lot.
Blijf dicht bij Hem, ervaar Zijn zegen.

Vrij naar 1 Kor. 13.

08-10-2011 om 17:47 geschreven door lucky  

Uit het evangelie volgens Lucas
11, 5-13

Jezus zei tot zijn leerlingen:
‘Stel dat iemand van jullie een vriend heeft en midden in de nacht naar hem toe gaat en tegen hem zegt: “Wil je mij drie broden lenen, want een vriend van me is na een reis bij mij gekomen en ik heb niets om hem voor te zetten.” En veronderstel nu eens dat die vriend dan zegt: “Val me niet lastig! De deur is al gesloten en mijn kinderen en ik zijn al naar bed. Ik kan niet opstaan om je te geven wat je vraagt.” Ik zeg jullie, als hij al niet opstaat en het hem geeft omdat ze vrienden zijn, dan zal hij wel opstaan omdat zijn vriend zo onbeschaamd blijft aandringen, en hem alles geven wat hij nodig heeft.
Daarom zeg Ik jullie: vraag en er zal je gegeven worden, zoek en je zult vinden, klop en er zal voor je worden opengedaan. Want wie vraagt ontvangt, en wie zoekt vindt, en voor wie klopt zal worden opengedaan.
Welke vader onder jullie zou zijn kind, als het om een vis vraagt, in plaats van een vis een slang geven? Of een schorpioen, als het om een ei vraagt? Als jullie dus, ook al zijn jullie slecht, je kinderen al goede gaven schenken, hoeveel te meer zal de Vader in de hemel dan niet de heilige Geest geven aan wie hem erom vragen.’

Jezus leerde ons niet alleen hoe wij moeten bidden, maar Hij wees ook op de kracht van het volgehouden gebed. Als een vriend, die wij 's nachts lastig vallen, antwoord geeft, als geen enkele aardse vader de verwachtingen van zijn kind teleurstelt, dan zal zeker onze hemelse Vader elk kinderlijk gebed verhoren dat geïnspireerd is door de Geest.

“Een vriend van mij is van een reis bij mij aangekomen en ik heb niets om hem voor te zetten." 'Ik heb niets.' Dat is een situatie die model staat voor onze verhouding tot God. Ík heb niets, wíj hebben niets. Wij zijn als de vriend die niets heeft en God is de Vriend die heeft en geeft. Wij krijgen en God geeft. Hij is goedgeefs. We hebben niets en God geeft alles, alles wat we nodig hebben. Zo is de verhouding tussen God en de mensen: hebben en niet hebben. Rijk en arm. We staan tegenover God als bedelaars. En zo is het in de wereld van de mensen ook. Er zijn mensen die hebben en mensen die niet hebben. Niets hebben, dat is nog tot daar aan toe, maar niets zijn, dat is een nog grotere vorm van armoede. En dat is de verhouding tussen de Vader en zijn kinderen, zij staan tegenover elkaar als zijn en niets zijn.

Als vader sta je tegenover je kinderen als degene die is, en de kinderen die je het bestaan hebt gegeven, zijn van jou afhankelijk. Kinderen zijn tot in hun bestaan afhankelijk van hun ouders. En ze vragen, ook al doen ze dat niet altijd uitdrukkelijk met woorden. Ze beginnen al met vragen als ze nog niet eens kunnen praten, als ze nog geen wens kunnen formuleren, dan vragen ze al om eten en drinken, brood, ei, vis, kortom, de middelen om te bestaan. Zo is onze verhouding ten opzichte van God. Wij hebben niets en wij zijn niets. Maar dat is nu juist onze kracht, want we hebben een Vriend. God is onze Vriend en God is onze Vader. En Hij leeft zich juist uit als Vader, en Hij biedt zich aan als Vriend, door te geven wat wij niet hebben: voedsel, en door te geven wat we niet zijn: het bestaan.

Vriendschap heeft iets van uitverkiezing, dat is iets van een persoonlijke betrokkenheid. Niet omdat het moet van de natuur, maar vanuit het hart. En nu wordt er van God gezegd: Hij is onze Vader, Hij is als een Vriend. Hij heeft met ons een verbondenheid die niet alleen maar voortkomt uit de natuur, zo van 'het móet', maar die voortkomt uit het hart. Zoals een vriend met zijn vriend.

De heilige Geest is de band van liefde tussen de Vader en de Zoon. Je wordt niet alleen opgenomen in het natuurlijke leven van God, maar ook in het leven van zijn Hart, in zijn liefde. Veel mensen zullen moeten constateren dat ze niet krijgen wat ze vragen, dat zoveel behoeften ongedekt blijven, ook behoeften waarin ze willen worden voorzien door er in vertrouwen aan God om te vragen. Maar waar God altijd in voorziet, als we Hem erom vragen, als we ons ervoor openstellen wil dat zeggen, dat is zijn vriendschap, zijn liefde

06-10-2011 om 06:52 geschreven door lucky  

De vrucht van stilte is het gebed.
De vrucht van het gebed is geloof.
De vrucht van het geloof is liefde.
De vrucht van liefde is dienstbaarheid.
De vrucht van dienstbaarheid is vrede.

(moeder Theresa)

05-10-2011 om 06:50 geschreven door lucky  

Uit het evangelie volgens Johannes
1, 47-51

Jezus zag Natanaël aankomen en zei: ‘Dat is nu een echte Israëliet, een mens zonder bedrog.’
‘Waar kent U mij van?’ vroeg Natanaël.
Jezus antwoordde: ‘Ik had je al gezien voordat Filippus je riep, toen je onder de vijgenboom zat.’
‘Rabbi, U bent de Zoon van God, U bent de koning van Israël!’ zei Natanaël.
Jezus vroeg: ‘Geloof je omdat Ik tegen je zei dat Ik je onder de vijgenboom zag zitten? Je zult nog grotere dingen zien.’
‘Waarachtig, Ik verzeker jullie,’ voegde Hij eraan toe, ‘jullie zullen de hemel geopend zien, en de engelen van God zien omhooggaan en neerdalen naar de Mensenzoon.’

Engelen zijn de nederigheid zelf. Zij leven immers in, door en vanuit het Woord van God.

Voor ons, mensen, is het een kwestie van loslaten, een kwestie van afdalen tot dat vruchtbare dal van de nederigheid. Men beklimt de top van de volmaaktheid door af te dalen. O zo moeilijk voor mensen, omdat de nederigheid zo dwars ingaat tegen de grondaanleg van het zondige mensenhart. We willen groot zijn, sterk, en ons boven anderen verheffen. Wij willen zijn als God.

Dat afdalen tot dat vruchtbare dal van de nederigheid krijg je uit jezelf niet voor elkaar. Het gaat tegen alles in. Maar in verbondenheid met de Mensenzoon die opklimt en afdaalt, is het te doen. Dat zegt Hij ook zelf: "Leer van mij, Ik ben zachtmoedig en nederig van hart" (Mt 11,29). Je kunt het van Hem leren, niet alleen doordat Hij het beter kan dan jijzelf, als een soort voorbeeldfunctie, maar je kunt het van Hem leren doordat je samen met Hem de levensweg doorgaat die Hij is doorgegaan. Hij gaat het opnieuw met je doen. Jezus, wiens Hart vervuld is van nederigheid en zachtmoedigheid, Hij leert het je als het ware spelenderwijze. Die grote genade mogen we verwachten en ontvangen.

04-10-2011 om 22:05 geschreven door lucky  

25-12-2010 om 08:17 geschreven door lucky  

Jozef ging naar de stad van David.

Niet keizer Augustus of Herodus, de koning van Judea, noch Quirinius de stadhouder over Syrië, maar alleen de God van Abraham, Isaak en Jakob heeft de regie van het wereldgebeuren in zijn hand. God volvoert al zijn plannen. De machthebbers mogen allemaal geniale plannen bedenken om hun eigen macht zeker te stellen of uit te breiden, maar die in de hemel troont, lacht. De machtigen organiseren een wereldwijde volkstelling omdat God wil dat Maria in Bethlehem zal bevallen. Het bestuur van het gigantische Romeinse rijk is maandenlang, zo niet jarenlang, in rep en roer vanwege deze inschrijving. En dat alleen omdat God wil dat zijn Zoon geboren zal worden in de stad van David. Lucas schildert ons hoe God via het wereldgebeuren zijn doel bereikt. Het is uiterst komisch te zien hoe de machtigen en de groten der aarde alles doen om hun onderdanen te registreren. Zij onderwerpen hen, maken hen schatplichtig om gezag en macht over hen uit te oefenen en trachten daarbij hun persoonlijke belangen en positie te versterken. Zij hebben er geen idee van dat ze hiermee ongewild Gods doel dienen en daarmee uiteindelijk hun eigen graf graven. Jawel, koning Salomo zei het al: 'De mens stippelt zijn weg uit, maar de Heer bepaalt de richting die hij gaat.' Het maakt niet uit of je Augustus, Herodes, Quirinius, Jozef of Maria heet. God heeft de regie in handen van het politieke reilen en zeilen van regering en onderdanen, en blijft hen tegelijkertijd verantwoordelijk houden voor hun daden. Het is God die lang tevoren aankondigt wat nog gebeuren moet. Die uit het oosten een adelaar roept, uit een ver land een man die zijn plannen uitvoert, en redding brengt in Sion (Jesaja 46 vanaf vers 10). En dat begint in Bethlehem!

25-12-2010 om 01:30 geschreven door lucky  

KERST EN DE STATISTIEK VAN DE SLACHTINGEN .

Een aantal medewerkers van een statistisch bureau zit de week voor Kerst samen te eten in een restaurant. Eén van hen houdt een toespraak om terug te kijken op het afgelopen jaar en hij doet dat op een originele manier. Het is bijna Kerst en hij vraagt zich hardop af hoe het kerstverhaal in de nationale statistieken opgenomen zou kunnen zijn. De wijzen uit het Oosten zouden misschien in de Statistiek Inkomend toerisme geteld zijn. Het kindje Jezus zou in de Bevolkingsstatistiek voorkomen. Zelfs aan het begin van de jaartelling maakt hij onderdeel uit van een volkstelling (van keizer Augustus) en van het geslachtsregister dat door Joden wordt bijgehouden. De spreker gaat verder. Hij noemt de os en de ezel en vraagt aan de aanwezigen in welke statistiek deze dieren geteld zouden kunnen zijn. Het antwoord van een van de tafelgenoten is, tot hilariteit van de aanwezigen: 'Statistiek van de Slachtingen'. Met Kerst voor de deur is dat niet zo'n vreemd antwoord... Wij kennen het Kerstverhaal zoals het in de Bijbel staat. De os en de ezel komen er niet in voor. Het is dus ook niet waarschijnlijk dat zij in de Statistiek van de Slachtingen zouden terechtkomen. Voor de fijnproevers onder ons. De os en de ezel worden genoemd in het boek Jesaja dat circa 800 jaar voor de geboorte van Christus is geschreven. De tekst is: 'Een rund herkent zijn meester, een ezel kent zijn voederbak, maar Israël mist elk inzicht, mijn volk leeft in onwetendheid' (1:3). Die voederbak komt ook voor in Lucas 2 en vormt de verbinding tussen de ezel en de geboorte van Christus.

Wij kennen ook het Paasverhaal zoals het in de Bijbel staat. Daaruit blijkt dat de enige uit het Kerstverhaal die wél in de Statistiek van de Slachtingen zou kunnen voorkomen, het kindje Jezus is. Het is een schokkende, maar Bijbelse gedachte. In het boek Jesaja wordt voorzegt dat Christus als een lam geslacht zou worden voor de zonden van zijn volk. Letterlijk staat er: 'Om onze zonden werd Hij doorboord, om onze wandaden gebroken' (53:5).

De Bijbel beschrijft uitgebreid het lijden van de Heer Jezus. Er zijn vier evangeliën geschreven waarbij van verschillende kanten wordt beschreven hoe de Heer op het kruis is gestorven. Filmmakers hebben geprobeerd dit lijden op film vast te leggen. Wie de film The Passion of the Christ heeft gezien, heeft een beeld van wat er op het kruis is gebeurd. Ik geloof in de Heer Jezus en ik weet dat Hij voor mijn overtredingen heeft geleden en is gestorven. Ik geloof ook dat Hij is opgestaan uit de dood.

Op aarde zijn er allerlei statistieken en er zijn ook bevolkingsregisters. De Bijbel spreekt over een bevolkingsregister in de hemel (het boek van het leven van het Lam). Mensen die in dat register staan, hebben de Heer Jezus aangenomen als hun Heer en behoren tot die hemelse bevolking. Zoals wij ons kunnen afvragen hoe het Kerstverhaal in de statistieken terecht zou komen, zo kunnen wij ook stilstaan bij de vraag hoe wij in die hemelse statistiek terecht kunnen komen. Ik ben ingeschreven in het boek van het leven van het Lam. En jij? Het register is nog geopend.

24-12-2010 om 10:10 geschreven door lucky  

GOD DOET HET ANDERS

Ik weet niet hoe het u vergaat, maar ik (en heel wat Joden in Jezus' tijd) zou verwacht hebben dat de Koning van het universum geboren zou zijn in een paleis - een plaats die overeenkomt met zijn stand. Hij zou geslapen hebben tussen wiegenlakentjes van extra fijn Egyptisch katoen, en zijn hoofd zou gerust hebben op een donzen kussentje met zijden sloop. De mobile boven zijn wieg zou beslist vervaardigd zijn van fonkelende edelstenen: witte diamanten, rode robijnen, blauwe saffieren en groen emerald. En alle hooggeëerde mensen in de samenleving zouden een bezoekje brengen aan deze prachtig versierde kinderkamer om Hem te aanbidden.

Maar zo heeft God het niet gedaan Jezus werd geboren in een vieze, stinkende, afkeer wekkende schuur. Hij werd niet tussen schone lakentjes gelegd maar in een kribbe - een voerbak vol snot en kwijl van dieren en hun half opgegeten etensresten. Hij werd niet verwelkomd in de wereld door grote leiders, door regeerders, overheidsbeambten en andere leden van de club van Lexusrijders. Hij werd begroet door een groep onaanzienlijke herders. Ja, maanden later kwamen er drie koningen of wijze mannen uit het oosten. Maar niemand had er ook maar een idee van wie zij waren.

Ziet u het plaatje? Jezus kwam niet naar de aarde om zich te vereenzelvigen met de rijken, de succesvollen en de invloedrijken. Hij kwam in de wereld als een pauper. Hij kwam de wereld niet binnen in het comfortabele huis van zijn ouders, en zelfs niet in de veiligheid van een ziekenhuis. Hij kwam terecht op de aller nederigste plaats, in de allereenvoudigste omstandigheden. God verborg het mysterie van het koninkrijk in de levens van de meest behoeftigen.

Uit: Rode letters, zilte tranen, Tom Davis

22-12-2010 om 07:48 geschreven door lucky  

14-12-2010 om 08:16 geschreven door lucky  

DEZE BRIEF IS VOOR JOU...

Ik schrijf je deze brief omdat je de moeite waard bent!

Ik zag je gisteren nog toen je met je vrienden praatte.

Ik heb de hele dag gewacht, want Ik hoopte dat je ook met Mij wilt praten.

Soms zie je er zo verdrietig uit, zo alleen...

Dat doet Mij pijn, want Ik weet hoe jij je voelt.

In de tijd dat Ik op aarde was,

heb Ik het moeilijker gehad dan jij het ooit zult hebben.

Tweeduizend jaar geleden heb Ik voor jou gekozen.

Ik heb voor jou gekozen omdat jij belangrijk voor Mij bent.

Zo belangrijk, dat Ik de prijs heb betaald voor jouw fouten en tekortkomingen,

toen Ik daar aan het kruis hing tussen hemel en aarde.

Ik was door God verlaten, zodat jij weer bij Hem kunt komen.

Ik heb mijn leven gegeven om jou te kunnen redden.

Na drie dagen ben Ik weer opgestaan en heb Ik de dood overwonnen,

zodat jij het eeuwige leven kunt krijgen

. Ik weet dat tweeduizend jaar een lange tijd is en Ik kan me goed voorstellen dat het moeilijk is om te geloven wat Ik voor jou heb gedaan.

Toch is het zo! En dat probeer Ik je te vertellen door wat je om je heen ziet, in de blauwe lucht en het groene gras.

En Ik probeer het je te vertellen als Ik je omhels met warme zonnestralen.

Roep Me... Praat alsjeblieft met Me...

Vertel Me waar je mee zit.

Ik kan je helpen!

Als je voor Mij kiest, kan Ik je fouten en tekortkomingen vergeven.

Als je voor Mij kiest, kun je het eeuwige leven krijgen.

En dat is een leven zoals het leven bedoeld is.

Neem me aan als Koning van je hart en Ik zal je mijn liefde geven.

Ik zal je zo veel liefde geven dat je die kunt uitdelen aan anderen.

Ik zal je troosten als je verdriet hebt en je hart laten zingen als je blij bent.

Kies voor Mij!

Ik heb al voor jou gekozen!

Ik ben de weg, de waarheid en het leven. Ik ben de enige weg tot de Vader.

12-12-2010 om 18:34 geschreven door lucky