Deel door ons uw liefde uit
aan wie honger heeft en pijn.
Laat ons waar verdeeldheid is
uw vredestichters zijn.
Ons verlangen is alleen,
Heer, maak ons hart bereid,
dat door heel ons leven heen
uw liefde wordt verspreid.
Deel door mij uw liefde uit,
aan een medemens die lijdt.
Leer mij meer vervuld te zijn
met uw bewogenheid.
Mijn verlangen is alleen,
Heer, maak mijn hart bereid,
dat door heel mijn leven heen
uw liefde wordt verspreid.
Openbaar uw koninkrijk
aan wie zoekt, aan arm en rijk.
Giet een stroom van liefde uit,
dat in ons en door ons, o Jezus,
uw liefde wordt verspreid.(2x)
Deel ons door uw liefde uit
tot de einden van de aard'.
Dat zich waar de dood nu heerst
nieuw leven openbaart.
Maak ons als uw werkers klaar
en sterk ons in de strijd,
tot wij mogen oogsten waar
uw liefde wordt verspreid.
Openbaar uw koninkrijk
aan wie zoekt, aan arm en rijk.
Giet een stroom van liefde uit,
dat in ons en door ons, o Jezus,
uw liefde wordt verspreid.(6x)
Deel door ons uw liefde uit,)
maak ons hart bereid. )4x
Deel door ons uw liefde uit,)
ja wij zijn bereid. )2x
Deel door mij uw liefde uit )
ja ik ben bereid. )2x
Wat ogen zien dringt binnenin het hart. Het kan ons blij maken of ook heel verdrietig. Het kan ons soms zo diep raken, dat we er ziek van zijn. Ogen zijn de vensters van ons hart. Wie ze opent voor het licht, voor de zon overdag, voor de mooie dingen en voor de sterren in de nacht, is een blij en gelukkig mens. Met licht en meer moois in onze ogen komt er kleur in ons anders zo grijze leven. Want onze ogen weerspiegelen de liefde van Jezus. Een liefde, door Hem gegeven!
Uit het hart
Jouw Hemelse Vader die je heeft geschapen, die zoveel van je houdt, weet alles wat er zich in jouw hart afspeelt. Hij begrijpt en kent jou volkomen, Hij vraagt je om de juiste keuzes te maken! Hij verlangt niets liever dat Hij fier zou zijn op jou, dat je het pad der wijsheid zou blijven volgen! Het is niet altijd gemakkelijk, en je hebt vooral lef & doorzettingsvermogen nodig, maar dit alles is niet te vergelijken, met het liefdevolle geschenk dat je zal verkrijgen! Hij weet nu wat je denkt & wat je nog zou willen 'plannen'... Daarom vraag ik je : ook voor mij komt de tijd dat ik het aardse zal verlaten. Maar zou je dan niet blij & verheugd zijn als je weet, dat ik in het Hemelse paradijs zal blijven wachten op... jou !!! Filip V. (26-09-04)
IK BEN DE ALFA EN DE OMEGA GEBED IS DE SLEUTEL VAN DE OCHTEND
EN DE GRENDEL VAN DE AVOND.
09-03-2006
mijn boog
'Kom gauw, de regenboog!' Je moet er wel gauw bij zijn, want als de zon verder doorbreekt en het ophoudt met regenen, is hij weer verdwenen. De regenboog is een herinnering aan Gods plechtige belofte aan Noach. De regenboog werd het teken dat God nooit meer zo'n verschrikkelijke vloed over de aarde zou brengen. Als je de regenboog ziet, denk er dan eens aan dat hij je eigenlijk vertelt dat God zijn woord houdt. God heeft ons in de Bijbel een heleboel beloften gegeven en Hij houdt ze stuk voor stuk. Dat staat net zo vast als zijn belofte aan Noach.
Maria zat 'aan de voeten van Jezus'. Dat is een ouderwetse uitdrukking. Hij komt nog uit de oudheid en betekent dat je iemands leerling bent. Als je 'aan de voeten van' een beroemd- heid had gezeten, dan had je een goede oplei- ding gehad. Zo wordt van Paulus vermeld dat hij 'aan de voeten van Gamaliël' heeft gezeten, een ach- tenswaardige schriftgeleerde in die tijd. Dus Pau- lus heeft op het gebied van het Oude Testament een goede opleiding genoten. Wat opvalt aan deze uitdrukking is de houding die eruit spreekt. Het laat heel duidelijk zien dat je helemaal luistert en je echt openstelt voor de ander, vind ik. 'Aan zijn voeten', dat heeft iets nederigs. Wij houden daar tegenwoordig niet meer zo van. Wij zeggen liever: 'Ik heb bij hem
college gelopen'; dat is meer in onze lijn. En dat
geeft eigenlijk ook al aan wat het verschil is. Dat 'college lopen' klinkt veel vrijblijvender. Dat doe je door in de collegebanken te zitten. Hoe geïnteresseerd je dan de lessen volgt, wordt niet vermeld. Maar aan iemands voeten zitten, dat is iets heel anders: dat is heel dicht bij iemand zijn. Dat kun je niet vrijblijvend doen. Daar is oogcontact, daar is nabijheid en dus is er een belangrijke wisselwerking. Al met al geeft dat 'aan de voeten zitten' dus duidelijk een houding weer van overgave en openheid naar de ander, naar degene die onderwijs geeft. Heel anders dan het luisteren van Martha die - druk doende met haar eigen dingen, hoe goed bedoeld ook - in staat was nu en dan een woord op te vangen. Het is gewoon een heel andere houding. En die houding kan in allerlei situaties soms al een verschil uitmaken van dag en nacht, heb ik gemerkt.
Het gebeurde eens dat er een groep mensen was die zich vissers noemden, en zie, er zat veel vis in de wateren rondom hen. Voorwaar, het hele gebied was omgeven door visrijke beken en meren, en de vissen hadden honger. Week na week, maand na maand, jaar na jaar, kwamen degene die zich vissers noemden samen in vergaderingen om te spreken over hun roeping om te vissen, de overvloed aan vis en de manier van vissen. Jaar na jaar stelden ze zorgvuldige definities van vissen op, verdedigenden het vissen als beroep en verklaarden dat vissen de primaire taak was van een visser. Voortdurend zocht men naar nieuwe vismethoden en naar nieuwe en betere definities van vissen. Doch één ding deden ze niet. Ze gingen niet vissen. Er werden grote, uitgebreide en dure toerustingscentra gebouwd met als primaire doel de vissers te leren vissen. Al die jaren werden er cursussen aangeboden over de noodzaak van vissen, de kenmerken van vis, de vindplaats van vis, de indeling van vissen, en de psychologische reacties van vissen. De docenten waren doctor in visologie, maar visten niet. Ze onderwezen alleen maar. Jaar na jaar, na saaie cursussen, haalden velen hun diplomas en kregen hun visbewijs uitgereikt. Na een bijeenkomst over de noodzaak van vissen verliet een jongeman de bijeenkomst en ging vissen. De volgende dag deelde hij mee dat hij twee bijzondere vissen had gevangen. Hij werd gëeerd vanwege zijn voortreffelijke vangst en hij werd ingedeeld om zoveel mogelijk belangrijke bijeenkomsten te bezoeken, waar hij kon vertellen hoe hij die twee grote vissen aan de haak had geslagen. Dus hield hij op met vissen om tijd vrij te maken om zijn ervaringen met andere vissers te delen en ook om een film te maken over de grote vangst. Hij kwam ook in het hoofdbestuur van de vissersbond vanwege zijn grote bekwaamheid. Het moet gezegd worden dat veel van de vissers waarlijk oprecht waren en zich echt opofferden en allerlei moeilijkheden slikten. Ze volgden toch de Meester die gezegd had: Volg Mij en Ik zal u vissers van mensen maken. Kunt u zich voorstellen hoe sommigen van hen gekrenkt waren, toen er op een dag iemand opstond en opperde dat degenen die geen vis gingen vangen, eigenlijk helemaal geen vissers waren, hoezeer ze dat ook beweerden.
Een boer had enkele jonge hondjes die hij nog moest verkopen.
Hij schilderde een advertentie op een bord met: 4 puppies te koop en zette dit aan het begin van zijn erf aan de kant.
Net toen hij de laatste spijker in het bord sloeg werd hij aan zijn overalgetrokken.
Hij keek naar beneden in de ogen van een kleine jongen. "Meneer" zei de jongen, "Ik wil een van uw puppies kopen". "Wel", zei de boer, terwijl hij met zijn hand achter in zijn nek wreef, "deze puppies hebben hele goede ouders en kosten aardig wat geld".
De jongen liet voor een moment zijn hoofd hangen. Toen reikte hij diep in zijn broekzak en haalde een handvol kleingeld voor de dag en liet het aan de boer zien.
"Ik heb 39 cent. Is dat genoeg om te kijken?" "Zeker", zei de boer en hij floot een deuntje.
"Dolly", riep hij. Uit het hondenhok en over het erf rende Dolly naar de boer toe gevolgd door 4 kleine bolletjes wol.
De kleine jongen drukte zijn gezicht tegen het hek. Zijn ogen straalde van verrukking.
Terwijl de honden naar het hek toekwamen rennen, zag de jongen nog iets bewegen in het hondenhok.
Langzaam verscheen er nog een bolletje wol, maar deze was zichbaar kleiner dan de andere hondjes.
Op zijn achterpootjes gleed het bolletje het hok uit en op een wat onhandige wijze begon het hondje vooruit naar het hek te hobbelen terwijl het zijn best deed de andere hondjes bij te houden. "Ik wil die hebben", zei het kleine jongetje, terwijl hij naar de waggelende hond wees.
De boer knielde naast het jongetje neer en zei: "zoon, je wil dat hondje echt niet. Het is nooit in staat om te rennen of te spelen zoals de andere hondjes kunnen".
Toen deed de jongen een stap naar achteren, reikte naar beneden en begon een broekspijp op te rollen.
Terwijl hij dit deed werd een stalen beugel zichtbaar aan beide zijden van het beentje van de jongen die vastgemaakt zaten aan zijn speciaal gemaakte schoentje.
De boer aankijkend zei hij: "weet u meneer, ik kan zelf ook niet zo goed rennen en hij heeft iemand nodig die hem begrijpt".
Met tranen in zijn ogen reikte de boer naar beneden en pakte de kleine puppie op. Hij hield het heel voorzichtig vast toen hij de puppie aan de kleine jongen gaf.
"Hoeveel kost het?" vroeg de kleine jongen. "Niets, het is gratis", zei de boer. "Er is geen prijs voor liefde".
De wereld is vol van mensen die iemand nodig hebben die ze begrijpt.
Een tengere en kleine zwarte vrouw van in de zeventig stond in de rechtszaal. Haar gelaat toonde de sporen van haar leeftijd. Er stonden enkele blanke politiemannen terecht voor de moord op haar man en haar zoon. Eerst werd haar zoon doodgeschoten en ergens verbrand. Later werd haar man meegenomen. Ze hoorde niets meer van hem totdat de politieman B., terugkwam om ook de vrouw op te halen. Ze werd naar een plaats aan de rivier gebracht. Daar zag ze haar man terug, vastgebonden, kennelijk mishandeld, liggend op een stapel hout. De laatste woorden van zijn lippen waren Vader, vergeef hen toen ze hem overgoten met benzine en in de brand staken.
Politieman B. en enkele helpende collegas werden schuldig bevonden. Op de dag van de uitspraak vroeg de rechter aan de kleine zwarte vrouw: Wat zou u willen? Hoe kan er recht worden gedaan aan een man als B., die uw gezin zo gruwelijk heeft vernietigd?
Het oude vrouwtje zei, na enkele ogenblikken van stilte:
Ik zou graag drie dingen willen. Ten eerste naar die afgelegen plaats worden gebracht waar mijn man werd verbrand om te zien wat er over is. Wat ik vind wil ik waardig begraven. Ze pauzeerde en moment en vervolgde toen: Mijn man en zoon waren mijn enige familie. Daarom wil ik, op de tweede plaats, dat mijnheer B. mijn zoon wordt. Ik zou willen dat hij mij tenminste tweemaal per maand zou bezoeken in de sloppenwijk waar ik woon om daar de dag met me door te brengen, zodat ik de liefde die nog in mij is aan hem kan geven. Ten derde, zei ze Ik wil dat mijnheer B. weet, dat ik hem mijn vergeving aanbied, omdat Jezus Christus stierf om te vergeven. Dit was ook de wens en het gebed van mijn man. Ik wil iemand vriendelijk vragen mij te ondersteunen naar de andere kant van deze zaal, zodat ik mijnheer B. kan omarmen om hem te laten weten dat hij waarlijk vergeving heeft ontvangen.
Toen een ambtenaar van het gerechtshof de oude vrouw begeleidde naar de andere kant van de grote zaal, viel B., overweldigd door hetgeen hij had gehoord, flauw.
Vanuit het publiek in de rechtszaal, waarin bekenden en buurtbewonders van het oude vrouwtje plaats hadden genomen, klonk zachtjes een melodie, die sterker aanzwelde tot een voluit gezongen lied:
Genade, zo oneindig groot, dat ik, die t niet verdien, het leven vond, want ik was dood en blind, maar nu kan k zien.
Want Jezus droeg mijn zondelast en tranen aan het kruis. Hij houdt mij door genade vast en brengt mij veilig thuis.
Dit verhaal speelde zich af op een Middelbare School in Amerika, waar godsdienstles een onderdeel vormt van de opleiding. Een tijdje geleden was er een godsdienstleraar die broeder Antionio werd genoemd, een fijn mens met een groot hart voor jongelui die het moeilijk hadden.De deur van zijn klas stond altijd open voor studenten die bij een andere les eruit gegooid waren. Het enige dat hij van ze verlangde was, dat ze zich aan de regels hielden.
Op een dag was Steve, een tweedejaars, er bij zijn eigen leraar uitgezet. Omdat geen enkele andere leraar hem wilde hebben, ging hij maar bij broeder Antionio in de les zitten. Een van de regels waar hij zich aan moest houden, was dat hij niet te laat mocht komen, dus kwam hij steeds net op het nippertje binnen. Zodra de bel ging ging hij er ook weer als een haas vandoor.
Op een dag vroeg broeder Antonio Steve om na te blijven, zodat hij even met hem kon babbelen.
''Zeg Steve, ik heb je nu een tijdje geobserveerd, maar... je vindt je nogal stoer, hè?'
Steve wendde zijn blik af en antwoordde onverschillig: 'Nou en?'
'Waar ben je eigenlijk goed in? Hou je van sport bijvoorbeeld?'
Steve keek snel even op en sloeg zijn ogen weer neer.
''Ik zit op bodybuilding, en ik train elke avond.' zei Steve, terwijl hij zijn schouders rechtte en zijn benen wat wijder uiteen plantte.
''Toe maar.'
'Elke avond doe ik tweehonderd push ups...'
'Mmm, niet gek...'
Antonio kreeg een idee, 'Zou je er ook 300 van kunnen maken?'
Dat was wel erg veel meer, maar Steve wou zich niet laten kennen en antwoordde cool, dat het hem waarschijnlijk wel zou lukken
''In series van tien, bedoel ik. Je kunt telkens weer even uitrusten.'
Nou dan moest het helemaal lukken, meende Steve. Antonio zei dat Steve dat dan vrijdagmiddag voor de klas moest tonen en Steve ging akkoord.
De vrijdag brak aan en Steve was ruim voor tijd in de klas aanwezig. Dit keer ging hij zelfs vooraan zitten in plaats van op de achterste bank zoals anders.
Toen de les begon haalde Broeder Antonio een grote doos donuts te voorschijn en niet van die goedkope uitgedroogde dingen, nee extra lekkere, met glazuur er op.
Iedereen keek vol verwachting toe, het was vrijdag het laatste uurtje van de week. Misschien kregen ze zelfs wel een vroegertje.
Antonio ging naar het eerste meisje op de eerste bank van de eerste rij en vroeg: 'Cynthia, wil jij een donut?'
Cynthia antwoordde: 'Graag.'
Toen richtte hij zich tot Steve en vroeg: 'Steve, zou jij tien push ups willen doen, zodat Cynthia haar donut kan krijgen?´
´Oké.´riep Steve. Hij deed tien vlugge push ups, een makkie en ging weer zitten. Cynthia kreeg de donut en Antonio vroeg aan de volgende leerling: 'Joe, wil jij een donut?'
Zo ging het de rij langs. Voor iedere donut deed Steve tien push ups. Tot hij bij Scott kwam. Scott was captain van het footballteam en center van het basketbal team. Hij was erg popie en altijd zwermden er meiden om hem heen. Toen hem gevraagd werd of hij een donut wou antwoordde hij: 'Luister goed, man, ik kan mijn eigen push ups wel doen, daar heb ik Steve niet voor nodig.'
Antonio zei: 'Scott, het is mijn klas en mijn donuts. Ik bepaal wat de prijs is en Steve doet voor elke donut tien push ups.'
'Dan hoef ik er geen een,'' antwoordde Scott minachtend.
De leraar richtte zich kalm tot Steve en vroeg: 'Steve, wil je tien push ups doen, zodat Scott een donut kan krijgen die hij niet wil?'
Steve, die inmiddels al wat vermoeid begon te raken deed ook voor Scott tien push ups. Scott schreeuwde: 'He, hallo! Ik wilde geen donut, dat zei ik toch!'
'Hoor es,' was het antwoord van Antonio, ''Je hoeft hem niet te nemen, laat maar liggen. Er is in ieder geval voor betaald.'
Steve raakte langzamerhand behoorlijk vermoeid. Tussen de push ups bleef hij nu op de grond liggen, dat spaarde hem krachten. Je kon zweetdruppels op zijn gezicht zien. De derde rij was nu aan de beurt. Er waren er steeds meer die nee zeiden en al die niet geaccepteerde donuts stapelden zich op. Steve moest nu echt veel moeite doen om zich op te drukken. Hij zag helemaal rood in zijn gezicht. Robert werd aangesteld om erop toe te zien, dat Steve zijn push ups goed afmaakte. De vierde rij was aan de beurt. Broeder Antonio telde vlug de koppen. Het werd een beetje rommelig in de klas, want er waren wat lui bijgekomen uit andere klassen, die bij het raam bleven staan. Snel berekende hij dat het totaal van de push ups die gedaan moesten worden was opgelopen tot 340. Zou Steve het redden?
Zo langzamerhand kreeg iedereen vreselijk medelijden met Steve, die aan het eind van zijn krachten was. Even dreigde het mis te gaan toen er nog een jongen de klas binnen stapte. Iedereen schreeuwde: 'Buiten blijven, idioot!'
Maar Steve steunde: 'Nee, laat ... maar!!'
De klas werd doodstil. Zelfs voor deze jongen werd er een donut betaald, heel langzaam en met de uiterste inspanning. De klas dacht dat Steve er wel dood bij kon neervallen. Zijn armen trilden en het zweet stroomde van zijn gezicht. Eindelijk was het laatste meisje aan de beurt.
'Susan, wil jij een donut? vroeg de leraar.
Susan schudde traag van nee.
'Steve, wil je nog tien keer opdrukken zodat Susan de donut kan krijgen die ze niet wil?'
Een groot protest rees op uit de klas. Kon niemand Steve helpen? Nee, hij moest het helemaal alleen doen. De klas telde mee. Acht, negen.... tien! Hoera!! het was gelukt! Steve bleef liggen, niet in staat zich nog te bewegen.
Toen het gejuich verstomde, hief broeder Antonio zijn hand omhoog.
'Voordat jullie weggaan nog even dit:' zei hij.
'Ik heb jullie vaak verteld van Jezus en het deed jullie niks. Maar nu begrijp je zeker wel wat Hij heeft gedaan voor de wereld. Voor iedereen heeft Hij de hemel verdiend door te lijden aan het kruis. Voor wie wil en voor wie niet wil. Hij volbracht het.'
Wees niet zo hoogmoedig om te denken dat je Hem niet nodig hebt. Als je er nog met me over wilt doorpraten, dan blijf je maar na.'
Er bleef die middag één jongen zitten om met Broeder Antonio te praten en zijn naam was... Steve
Hij was 9- in een zondagsklas van 8- jarigen. Achtjarigen kunnen wreed zijn. De kinderen namen Philip niet op in hun groep. Niet alleen omdat hij ouder was. Hij was "anders". Hij had het down-syndroom en dat was duidelijk aan hem te zien: de gelaatskenmerken, trage reacties, symptomen van geestelijke achterstand. Op zekere zondag verzamelde de zondagsschool-onderwijzeres enkele van de plastic eieren die je in het midden uit elkaar kunt trekken het soort waarin sommige damespanty's verpakt worden. De onderwijzeres gaf ieder kind een van die plastic eieren. Op die mooie lentedag moest ieder kind naar buiten gaan en voor zichzelf het een of andere symbool van "nieuw leven" gaan zoeken en dat symbolische zaad of blad of wat dan ook in het ei stoppen. Ze zouden dan hun eieren een voor een openmaken, en ieder kind zou uitleggen waarom de vondst een symbool van "nieuw leven" was. Dus .... Kwamen de jongelui op de afgesproken dag bijeen en legden hun eieren op een tafel, en de onderwijzeres begon ze open te maken. Eén kind had een bloem gevonden. Al de kinderen riepen "ooo" en "aaa" om het mooie symbool van nieuw leven. In een ander zat een vlinder. 'Prachtig', zeiden de meisjes. En het is voor een achtjarige niet makkelijk om "prachtig" te zeggen. Een ander ei werd opengemaakt en er kwam een steentje uit, sommige kinderen lachten. "Dat is stom!" zei één kind. "Hoe kan een steentje nou een 'nieuw leven' voorstellen? Meteen zei een jongetje openlijk en onbevreesd: "Dat is van mij. Ik wist dat iedereen bloemen en bladeren en vlinders en al dat soort dingen zou meebrengen, dus bracht ik een steentje mee om anders te zijn." Iedereen lachte. De onderwijzers maakte het laatste ei open, en daar zat niets in. "Dat is niet eerlijk", zei iemand. "Dat is stom", zei weer een ander. De onderwijzeres voelde een ruk aan haar overhemd. Het was Philip. Terwijl hij omhoog keek zei hij: "Het is van mij. Ik heb het gedaan. Het is leeg. Ik heb nieuw leven omdat het graf leeg is." Het werd stil in de klas. Vanaf die dag hoorde Philip bij de groep. Ze waren aardig tegen hem. Er werd met geen woord meer gerept over wat dan ook waardoor hij anders was. Philips ouders wisten dat hij niet lang meer te leven had; er was gewoon te veel mis met dat piepkleine lichaam. Die zomer overleed Philip nadat hij een infectie had opgelopen. Op de dag van zijn begrafenis werden negen 8- jarige jongens en meisjes met de realiteit van de dood geconfronteerd en stapten met vastberadenheid naar voren in de kerk toe- niet met bloemen. Negen kinderen met hun zondagschoolonderwijzeres legden op het lijkkistje van hun vriend hun geschenk van liefde - een leeg ei
De oude man keerde zich naar mij en vroeg: "Hoeveel vrienden heeft u?" Ik antwoorde: "Hoezo? Ik schat zon 30 40..." Ik noemde er een paar op. Langzaam stond hij op schudde meewarig zijn hoofd. U bent een gelukkig mens dat u zoveel vrienden heeft." zei hij.
Maar denk eens goed na over wat je nu zegt, want er is zoveel dat u nog niet weet. Een vriend is niet zomaar iemand die u vriendelijk groet ......
Een vriend is een zachte schouder waar je zacht op kunt huilen, een put waar je al je zorgen in kunt gooien. Iemand de je weer op kan beuren. Een vriend is iemand die je omhoog kan trekken vanuit je wanhoop, vanuit het duister. Daar waar al je andere zogenaamde vrienden je achter hebben gelaten. Een ware vriend is je bondgenoot die niet van je zal wijken, die je niet kunt kopen. Een stem die je naam in leven houd als anderen die allang zijn vergeten. Maar boven alles heeft een vriend een groot hart, is een rots waar je altijd op kunt bouwen. Uit het hart van een vriend komt de grootste liefde aller tijden voort.
Dus denk nog maar eens goed over mijn woorden na, want elk woord wat ik zei is waar. En geef me dan nog eens een antwoord, mn kind: Hoeveel vrienden heb jij?"
En daar stond hij dan en keek me aan, wachtend op mijn antwoord. En zachtjes zei ik: Als ik geluk heb dan maar een, jij!"
Het was winter. Hoog boven de Niagarawater- val, op de grens van de Verenigde Staten en Canada, vlogen een paar arenden. Hun ogen speurden naar een prooi. Een dikke sneeuwlaag hield veel dieren in hun holen. Op de rivier dre- ven ijsschotsen in de richting van de waterval. Daar ontdekte een van de arenden een schaap dat doodgevroren op een ijsschots lag. Pijlsnel schoot de arend naar beneden en streek bij het kadaver neer. Met felle snavelhouwen werd het bewerkt. Toen kon de arend met zijn maaltijd beginnen. Af en toe keek hij in de richting van de waterval. Het was of het dier begreep welk gevaar hem bedreigde. Hij zette zijn maaltijd voort. De afstand tot de waterval werd steeds kleiner. Een paar meter voor de waterval spreid- de de arend zijn vleugels uit om zijn prooi te verlaten. Maar helaas, zijn poten zaten inmid- dels vastgevroren aan het ijs. Even later stortte de vogel met de ijsschots naar beneden, de dood tegemoet. Ook voor de mens is uitstellen gevaarlijk. Als u nog niet behouden bent, nu is het nog de tijd om u tot God te keren: Stel niet uit tot het te laat is!
'Ik heb een hand vol klachten', zegt ze 'zal ik ze een allemaal opnoemen?' Ik schuif wat onrustig in mijn stoel. Ach, heden, daar heb je weer zo'n klaagverhaal! Ik heb er al wat in mijn leven moeten aanhoren....Ik zou een hele 'bijbel' vol met klaagliederen kunnen schrijven, neem dat maar van mij aan. Maar ja, wat doe je als het je werk is? wat doe je, als je geroepen bent in Jezus naam klaagverhalen aan te horen? Als niemand, helemaal niemand naar je luisteren wil, dan pas ben je écht eenzaam................. 'Nou vooruit', zeg ik, al mijn moed bij elkaar rapend, 'laat maar eens horen'. En dan begint ze haar litanie: *Eerste vinger: mijn werkloze man *Tweede vinger: mijn darmklachten *Derde vinger: mijn oogziekte *Vierde vinger: mijn rumoerige buren *Vijfde vinger: mijn jaloerse familie. "Ziet u wel, een hele hand vol!"Het klinkt bijna triomfantelijk en als ik goed naar haar gezicht kijk, dan lijkt het wel alsof ze zeggen wil: "Ziezo, daar heb je niet van terug , hé?" Ik knik. 'Dat is niet mis', zeg ik. 'Dat is een hand vol. En die andere hand, als ik vragen mag?' 'O, dat zijn de zegeningen' zegt ze- en nu is het alsof haar gezicht begint te stralen. 'Wilt u die ook horen?' 'Nou, als dat niet te veel gevraagd is, wel graag ja' zeg ik, nog stomverbaasd over deze onverwachte wending. 'Nou , daar gaan we dan: * Eerste vinger: dat we nog elke dag genoeg te eten hebben. * Tweede vinger: dat we zo'n mooi huis hebben. * Derde vinger: dat ik niet nog meer ziektes heb. * Vierde vinger: dat er altijd mensen zijn die mij helpen. * Vijfde vinger: dat ik aan de andere kant rustige buren heb. Nou, dat is ook precies een hand vol, ziet u wel? Ik kan het niet ontkennen. In stilte kijk in naar haar beide, naar mij uitgestoken handen. Het zijn twee handen die al heel wat verdriet hebben gedragen. Twee handen die al heel wat tranen hebben weggeveegd. Twee handen die zich vaak tot een vuist hebben gebald. Twee handen die weten wat 'leven' is.......... 'En weet u, wat ik nou zo mooi vind?' 'Nou?'vraag ik. 'Wat gebeurt er als je gaat bidden?' 'Ja, als je gaat bidden, dan gebeurt er iets met je handen. Kijk, dan gaat mijn rechterhand, die van de zegeningen, naar de linker, ziet u wel?' 'En dan vouw ik de vingers van mijn linkerhand. En dan komen ze dus eigenlijk, al die zegeningen, tussen de beroerde dingen in te zitten. 'Dan houd ik dus eigenlijk die vervelende dingen tégen met mijn zegeningen, begrijpt u wel, die vijf van mijn rechterhand'. 'En dan zeg ik tegen God: Dank U wel, Here God, dat ik die andere hand ook nog heb!' 'En zo bid ik dan , begrijpt u wel? Ik vouw de zegeningen gewoon tussen de beroerde dingen. En dan is het net alsof ze neit zo beroerd meer zijn!. Ik knik opnieuw. Ik vouw mijn handen. En ik gedachte tel ik..........tot tien. Tel uw zegeningen, tel ze, één voor één!
In de oorlog van 1967 werd Jeruzalem weer tot één stad verenigd. Onlangs werd een Arabische vrouw in Israël weduwe. Zij had in een deel van Jeruzalem gewoond tot 1948 en wilde eens gaan kijken bij haar vroegere woning. Na enig zoeken vond ze het huis. Ze klopte op deur en een vrouw deed open. Zij was Joodse en ook weduwe. De Arabische vrouw legde het doel van haar komst uit en werd uitgenodigd binnen te komen. Samen dronken de twee vrouwen koffie. De De Arabische vrouw vertelde dat ze enige kostbaarheden in het huis had verborgen, die er vermoedelijk nog steeds zouden zijn. Ze stelde voor op zoek te gaan en de waarde ervan samen met de Joodse te delen. De Joodse vrouw weigerde. "Als het uw eigendom is dan behoord het helemaal aan u", zei ze pertinent. Na veel discussie erover zochten ze de vermoedelijke plek onder de vloer van de badkamer en vonden een schat aan kostbaarheden. Na overleg met de overheid kreeg de Joodse toestemming alles over te dragen aan de Arabische vrouw. Ze ontmoeten elkaar nu regelmatig en raken zeer goed bevriend. Op een dag vertelt de Arabische vrouw: "Weet je, in 1948 werd hier geweldig gevochten. We waren zo bang dat we in overhaast zijn weggevlucht om ons leven te redden. We grepen rondom ons naar enige bezittingen, namen de kinderen op en in de verwarring van het oorlogsgeweld rondom vluchtte mijn man en ik ieder een kant op. Ons jongste kind was een jongetje van drie maanden. Ik dacht dat mijn man hem meegenomen had, maar hij dacht dat ik hem bij me had. Toen we na enige tijd weer bij elkaar waren in Oost-Jeruzalem drong het tot ons door dat we ons jongste kindje in dat barre oorlogsgeweld verloren hadden. Ons verdriet was mateloos."
De Joodse vrouw luisterde ademloos en verbleekte bij het verhaal. Ze vroeg of ze de datum nog wist waarop dit gebeurde. De Arabische wist de dag en het uur nauwkeurig. De Joodse zei: "Mijn man was één van de soldaten die bij de inname van Jeruzalem was. Toen hij één van de verlaten huizen binnenging vond hij een achtergelaten baby op de vloer van het deels kapotgeschoten huis. Hij vroeg de autoriteiten of hij voorlopig zijn intrek in het huis mocht nemen en de baby in ons gezin mocht verzorgen. In alle verwarring na de oorlog was er toen geen andere oplossing en het werd toegestaan." Juist op dat moment stapte er een twintigjarige Israëlische soldaat in uniform de kamer binnen en de Joodse vrouw brak in tranen uit. "Dit is uw zoon!" Riep ze huilend uit.
De twee vrouwen werden hartsvriendinnen. De Joodse weduwe vroeg op een dag aan de Arabische moeder: "Kijk, we zijn beiden alleenwonende weduwen. Onze kinderen zijn opgegroeid. Dit huis is de plaats van je geluk geweest. Je hebt er bovendien je zoon teruggekregen, of eigenlijk ònze zoon. Waarom blijf je hier niet wonen?" En zo hebben de twee vrouwen besloten.
Hoe kom jij aan water? Uit de kraan? Je kunt de kraan open- en dichtdraaien om het water te laten stromen of juist te laten stoppen. Met het water in de bergen is het heel anders: of het nu een nietig straaltje is of een geweldige stroom, het loopt steeds maar door. De Samaritaanse vrouw had geen water meer en was naar de put gekomen om haar kruik te vullen. Maar Jezus wilde haar laten zien dat Hij haar iets veel waardevollers te geven had. Iets wat méér de moeite waard was dan alles wat ze tot op dat ogenblik meegemaakt had. In tegenstelling tot het bronwater, dat ze steeds weer opnieuw moest putten, bood God haar een nieuw leven aan. Een leven waar geen einde aan komt. Net zoals een bergstroom zou ook deze bron nooit uitdrogen. Ditzelfde biedt God ook ons aan. We hoeven er alleen maar om te vragen!
In het Midden - Oosten heeft men de gewoonte op de bladerkroon van een jonge palmboom een steen te leggen, om te verhinderen dat de boom al te groot wordt. De stam van de boom wordt daardoor sterker, het hout wordt harder en de vruchten worden beter. Een gezegde in verband met deze gewoonte luidt:' De palm groeit onder de druk.' Zo legt de Here ons soms een last op, omdat Hij weet dat dit nuttig is voor ons. Wij worden daardoor innerlijk sterker en zijn beter in staat de invloeden van buitenaf te weerstaan. Ook drijft deze last die ons wordt opgelegd, ons uit tot gebed. Als de inboorlingen van Afrika door een snelstromende rivier moeten trekken, leggen zij een zware steen op hun hoofd als ze geen last hebben te dragen. Het gewicht helpt hen veilig door de rivier te komen. Het maakt hun schreden vast en zo verliezen ze niet gauw hun evenwicht. Zo doet de Here ook vaak met ons. Hij legt ons een last op die bewerkt dat onze gang zekerder wordt en dat we standvastig zijn in de stormen en stromen van het leven. We moeten niet bidden om lichtere lasten, maar om sterkere schouders, opdat Hij zijn doel met ons kan bereiken in ons leven.
De ark van Noach leert me alles wat ik in het leven nodig heb! EEN: Mis de boot niet. TWEE: Denk erom dat we allemaal in dezelfde boot zitten. DRIE: Plan tijdig. Toen Noach aan de ark begon te bouwen, was er niet eens sprake van regen. VIER: Verzorg je lichaam en blijf fit. Het is mogelijk dat je pas op je 60e zult gevraagd worden aan de job van je leven te beginnen. (Zoals Noach). VIJF: Luister niet naar criticasters. Doe de job waarvan je overtuigd bent dat je ze moet doen. ZES: Bouw je toekomst op grote hoogte. ZEVEN: Om je eigen veiligheid reis je beter niet alleen maar minstens met twee. En beman je project met voldoende reisgenoten. ACHT: Snelheid is niet altijd een voordeel. Noach had zowel slakken als jachtluipaarden aan boord. Ieder heeft zo zijn eigenheid om een deel van het werk uit te voeren. NEGEN: Als je ten onder gaat aan stress: ga een tijdje ronddobberen. TIEN: Onthoud dat de ark gebouwd werd door één amateur en de Titanic door tientallen ingenieurs. ELF: Als de storm begint en God is met je, wacht er altijd ergens een regenboog op je.
Er was eens een raam. Het zat in een muur, op zo'n hoogte dat je er gemakkelijk doorheen kon kijken. En dat hadden de mensen dan ook vaak gedaan. Net zoals bij alle andere ramen, zonder er bij na te denken.
Het raam keek uit op een klein, simpel pleintje. Dat dacht het raam zelf ook. Vroeger werd er nog veel gespeeld door de jongeren. Er werd geknikkerd, gefietst, opgeschept over de voetbalwedstrijd en heel soms, als het al wat schemerig werd, werd er wel eens gekust. Het was dan ook een handig raam voor de moeders die graag hun kinderen in de gaten wilden houden. Maar tegenwoordig kwam er haast niemand meer.
De Glazenwasser kwam regelmatig langs en vroeg dan aan het raam of het gewassen wilde worden. Maar het raam zei dan: 'Nee'. Waarom zou het ook? Op het pleintje gebeurde wel eens wat, maar eigenlijk nooit meer iets interessants. De laatste tijd werd het zelfs erger. Er werd wel eens ruzie gemaakt op het pleintje. Er waren een paar groepen die het pleintje ideaal vonden om te vechten. En de kussende stelletjes ... Zeg nou zelf, zoiets doe je toch niet buiten. Dat is geen zoenen meer! Het raam kreeg er elke dag meer verdriet van. 'Iedereen die door mij heenkijkt, wordt alleen maar teleurgesteld. Wat ben ik nu voor raam? Wie wil er nog door mij heen kijken?' Het raam raakte zo diep bedroefd, dat het steeds meer vuil begon aan te trekken. Wind en regen en zand vormden vegen en vlekken op het glas. Zoveel, dat na verloop van tijd haast niet meer te zien was dat er ooit glas in het raam had gezeten. 'Net goed,' dacht het raam vol wrok. 'Er is toch niets om naar te kijken. Moeten ze maar niet zoveel vechten.' Het werd herfst en er vlogen bladeren tegen het raam. Ze bleven aan het vuil kleven en bedekten het hele raam. Oei, wat jeukte dat. Maar niemand haalde ze weg. Waarom zouden ze? 'Eigen schuld', dacht het raam. 'Ik kan niet eens dat doen waarvoor ik gemaakt ben. Ik heb niemand iets te bieden'. Een storm stak op en er vlogen takken tegen het raam en oude kranten. Oei! Dat schuurde! Hagel en sneeuw sloegen tegen de muur en het raam. 'Help me toch! Haal ze toch weg', dacht het raam wanhopig. Maar niemand kwam. Wie wist er nu nog dat daar een raam zat? Langzaam, heel langzaam gleden de herfst en de winter voorbij.
Op een dag, vroeg in het voorjaar, kwam de Glazenwasser weer langs. 'Arm raam. Zal Ik jou eens wassen?' 'Waarom zou je dat doen? Ik ben nutteloos. Ik kan immers niet eens het simpelste doen waarvoor ik gemaakt ben. Het zou beter zijn als je me helemaal weg zou halen', zei het raam. De Glazenwasser ging er even bij zitten. 'Goed, mooi raam, je bent hier geplaatst door mijn Vader de Venstermaker. Om de mensen in dit gebouw een beetje verlichting te geven. Een beetje uitzicht. Weet je dan niet hoe bijzonder je bent? Vergeet niet: als simpel raam zorg je ervoor dat ook de zon in de huizen kan schijnen. En wanneer je Mij elke keer al het vuil van je laat verwijderen, let maar eens op waar je dan toe in staat bent. Mag Ik?' Het raam stemde toe en de Glazenwasser begon. Het was een flinke klus, compleet met schuursponzen en krabbers. Maar met elke laag vuil die eraf ging, werd het makkelijker. Tot het raam weer helemaal schoon was. 'Let nu maar eens op', zei de Glazenwasser en Hij nam een speciale fles en een zachte doek. Met geduld en heel precies wreef Hij het hele raam ermee in. Geen millimeter vergetend. Toe Hij klaar was, deed Hij een stap achteruit om de zon ruimte te geven. De stralen van de zon gleden over het ingewreven raam. Even was het of er een vuurwerk spetterde en toen verschenen er overal in het huis kleine regenbogen, sterren en dansende vonkjes. Het was of het raam met het zonlicht speelde. Kleuren en vormen gleden en dansten door de kamer. Als de zon fel scheen, ontstonden mozaïeken. En als er een wolk voor de zon gleed, werd de kamer gevuld met een warme gloed.
'Een raam alleen kan dit niet. Maar dat heb Ik ook nooit van je gevraagd. Ik vraag je alleen of Ik je af en toe opnieuw mag wassen en inwrijven, zodat je kunt blijven stralen. Alleen op deze manier kun je meer zijn dan je bent. En alleen op deze manier kun je dat doen waarvoor Mijn Vader je gemaakt heeft'.
De eerste had mooie kleren aan en droeg een zak. in deze tas verklaarde hij, zit de rijkdom van een heel leven. Hij klopte er met zijn hand op. Hiermee en met wat handig praten moet ik die poort wel door komen, of ik moet me al heel sterk vergissen. En om de godsdienstige invalshoek er ook bij te betrekken, heb ik mijn hart er ook in gestopt. Ze mogen het allemaal hebben als ze willen. Alsjeblieft! De tweede was een gelovig uitziende vrouw in eenvoudige, afgedragen kleding. Zij droeg een veel kleinere zak. Ik heb geen grote rijkdom verzameld, sprak zij met zwakke, bezwaarde stem. Onze Heer heeft ons gezegd schatten in de hemel te vergaren en daarom heb ik mijn hele leven besteed om anderen te dienen. Wat zit er in uw tas? vroeg de rijke man. Afrekeningen, antwoordde ze met bescheiden trots. Aantekenboekjes, lijstjes en registers. Alle goede daden en liefdewerken die ik ooit heb gedaan, zijn erin vastgelegd. Ik zal ze overleggen samen met mijn hart, want dat heb ik net als u er ook in gedaan, mocht men daarom vragen. De derde was een zenuwachtige, vermoeid uitziende man, die enkel een lendendoek droeg. Hij had niks bij zich. Ik heb niks meegenomen, hakkelde hij. In mijn leven heb ik geen rijkdom vergaard, ik heb me ook niet zo onzelfzuchtig voor anderen gegeven, zoals u, mevrouw. Maar het ergste is ik heb mijn hart weggegeven -ik kom de hemel niet binnen, ben ik bang.' De rijke man en de gelovige vrouw liepen met zn tweeën alvast naar de poort, maar al gauw kwamen ze terug. Hun gezicht stond donker van teleurstelling. Bagage niet toegestaan binnen de poort, zei de rijke man bedroefd. En we mogen onze tas ook niet buiten de poort laten staan, snikte de vrouw. We moeten er voor altijd mee rond lopen! Langzaam gingen ze weg. De man in de lendendoek keek hen na en liep toen zelf naar de hemel toe. Goed, hij had dan geen bagage, maar hij was zijn hart kwijt. Wat voor hoop had hij? De engel die de deur open deed nodigde hem met een diepe buiging uit binnen te komen. Toen stopte hij hem iets in de hand. Het glinsterde en glansde als de volmaaktste diamant. Van u geloof ik,
Tijdens de Franse revolutie speelde een zekere Robespierre een belangrijke rol. Hij was een bruut en stond onverschillig tegenover elke vorm van godsdienst, hoewel hij katholiek opgevoed was. Tijdens de revolutie gebeurden er in Frankrijk verschrikkelijke dingen. Al gauw zag Robespierre in dat het verwerpen van alle godsdiensten een verwoestende uitwerking zou hebben op de hele maatschappij. Daarom begon hij te pleiten ten gunste van een godsdienst. Hij eindigde zijn eerste toespraak over zijn nieuwe ideeën met de woorden: 'Als God niet bestond, zou het nodig zijn Hem uit te vinden.' Gelukkig hoeft dit laatste niet. God bestaat en Hij heeft Zichzelf geopenbaard aan de mensen, zodat ieder mens Hem kan leren kennen. God heeft Zichzelf geopenbaard in de schepping, maar vooral door zijn Woord. Door in de Bijbel te lezen kunnen we God leren kennen.
Er zijn heel wat Bijbels in de omloop. Het is belangrijk om de verschillen te kennen. Zo kun je zelf voor je eigen kiezen welke Bijbel je wil gebruiken. Wist je dat er zelfs Bijbels bestaan in hedendaags, begrijpbaar Nederlands?
Ik wil graag een overzicht geven van de meest gebruikte Nederlandstalige Bijbels en hun verschillen onderling. Er zijn twee soorten verschillen in de Bijbels: in inhoud en taal.
Verschil in inhoud Verschil in taal Een vergelijking
1. Verschil in inhoud
Hiervoor moet je goed opletten. Omdat ik in dit artikel enkel de verschillende vertalingen wil voorstellen, ga ik niet diep ingaan op het ontstaan van de Bijbel. Toch moet ik een kort overzicht schetsen van de origine van de Bijbel.
De originele Bijbelteksten noemen we de grondtekst. Deze is vaak op boekrollen of perkament geschreven. De geschriften van het Oude Testament (OT) zijn voornamelijk in het Hebreeuws. Die van het Nieuwe Testament (NT) in het Grieks, de toenmalige wereldtaal.
Er zijn niet één of twee boekrollen gevonden waaruit de grondtekst is voortgekomen, neen, er zijn meer dan 5000 boekrollen en perkamenten gevonden die samen de inhoud vormen van de Bijbel! Bijna alle Bijbelgedeeltes komen meerdere malen voor, en steeds blijken ze identiek te zijn. Deze zijn geschreven en overgeschreven door zo'n 40-tal verschillende schrijvers op totaal verschillende geografische gebieden en over een tijdspanne van zo'n 1500 jaar. Dat de inhoud van deze geschriften dezelfde is gebleven, toont aan dat het waarheidsgehalte van de beschreven gebeurtenissen zeer hoog is.
Was het dan makkelijk om de Bijbel samen te stellen? Voor het grootste gedeelte wel, omdat men zoveel archeologische documenten heeft. De boeken waarvan men 100% zeker is dat deze betrouwbaar zijn, noemt men canonieke boeken. Deze samen noemen we de canon. Zij vormen zowieso de Bijbel. Dit zijn in totaal 66 boeken en bevatten het Oude Testament en het Nieuwe Testament. Men is het hierover eens dat deze geschriften door God geïnspireerd zijn.
Maar uit die duizenden documenten zijn er ook een paar boeken waarover men zwaar heeft moeten nadenken of deze wel betrouwbaar zijn. Sommige menen dat deze geschriften wel door God zijn geïnspireerd, anderen menen van niet. Men heeft deze geschriften apocrief of deuterocanoniek genoemd. Het woord 'apocrief' komt van het Griekse apokruphos dat geheim, verborgen betekent.
Wie erkent deze apocriefe of deuterocanonieke geschriften? Wel, de meeste van deze boeken worden erkend door de Rooms-Katholieke Kerk (RKK). Ik zeg duidelijk 'de meeste van deze boeken', want niet alle apocriefe geschriften worden erkend door de RKK. Sommige Orthodoxe Kerken echter, geloven dat zo goed als alle deuterocanonieke boeken betrouwbaar en door God geïnspireerd zijn. Het Protestantisme erkent enkel de canon als gezaghebbend en verwerpt de apocriefe boeken als door God geïnspireerd.
Wie heeft nu wat?
Een Katholieke Bijbel = de canon + een groot deel van de apocriefe boeken. Een Protestantse Bijbel = enkel de canon Sommige Orthodoxe Bijbels = de canon + bijna alle apocriefe boeken. De canon is dus voor iedereen dezelfde. Wat ook belangrijk is om te weten, is dat in al deze Bijbels, het Nieuwe Testament hetzelfde is. Enkel bij het OT heeft de één wat meer boeken dan de ander.
Er bestaan wel apocriefe geschriften van het NT, maar die worden door niemand erkend als geïnspireerd door God, bijgevolg vind men deze niet terug in een Bijbel.
De Nederlandstalige Bijbels worden gedrukt door:
Het Nederlands Bijbelgenootschap (NBG) : Protestanste Bijbels De Katholieke Bijbelstichting (KBS) : Katholieke en Orthodoxe Bijbels
Sekten en stromingen. Naast het onderscheid tussen canonniek en apocrief, zijn er nog andere Bijbels in de omloop. Vele sekten hebben zelf een Bijbel, die aangepast is aan hun leer.
Het meest bekende voorbeeld hiervan is "De nieuwe wereld vertaling" van de Watchtower Trade Organisation. Ook wel bekend als de getuigen van Yehovah. Zij hebben in hun vertaling woorden weggelaten of toegevoegd die in de grondteksten helemaal niet staan. Dit was de enige oplossing om oa de drieëenheid te ontkennen. Wanneer men hun Bijbel kritisch gaat vergelijken met de brontekst, zijn heel duidelijk hun vervalsingen te zien.
Ik ben LUC, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lucky.
Ik ben een man en woon in Moorsele (belgie) en mijn beroep is RUST........
Ik ben geboren op 30/12/1952 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: computer,,Muziek Fietsen en proberen niet mijn wil te doen maar deze van de Heer.
ben gehuwd met fabienne
De Geest van God is geen spookbeeld of hersenschim. Hij is onder ons aanwezig, voelbaar en tastbaar. Hij spreekt soms uit de blik in onze ogen. Je ziet hem in de mensen die verdraagzaam zijn en respectvol omgaan met elkaar. Je voelt hem in dat liefdevolle gebaar of die hartelijke handdruk. De Geest van God is de scheppende kracht die bruggen slaat over de diepste kloven, die mensen bij elkaar brengt en conflicten ombuigt in begrip en verzoening. Het is de energie die bergen kan verzetten en mensen boven hun kleinheid uittilt - de levensadem van God die mensen bezielt en in beweging zet.
Afscheid nemen is verdrietig, afscheid nemen is niet fijn afscheid nemen is iemand verlaten bij wie je graag zou willen zijn.
Afscheid nemen is die blik vol liefde en die aai over je bol afscheid nemen zijn die tranen je schiet er helemaal van vol.
Afscheid nemen zijn die woorden "Ik hou van jou, dag lieve schat. Je bent altijd bij me, want jij zit hier, diep in m'n hart."
Soms is het afscheid maar voor even soms voorgoed of voor een lange tijd maar wat je samen hebt mogen beleven dat raak je echt, nee nooit meer kwijt.
Parel
Je bent een parel, die zeer kostbaar is je naam staat onuitwisbaar in Mijn hand geschreven. Ik heb je zelf gemaakt om tot Mijn eer te leven je bent een parel, die zeer kostbaar is.
En eens zal Ik je roepen aan Mijn zij Mijn kind die roeping is zo hoog verheven. Uit liefde gaf ik jou Mijn eigen leven, ja, eenmaal zul je stralen aan Mijn zij.
Je bent nu nog op reis, het einddoel is in zicht, houd Mij maar stevig vast en luister naar Mijn stem. Aan d’einder gloort het nieuw Jeruzalem, daar zul je eeuwig leven in Mijn licht.
Je bent een parel, die zeer kostbaar is.
Dit gedicht is voor jou! Als je je alleen voelt je hart gebroken is of bezeerd als je bang bent voor wat komen gaat als je lief hebben hebt verleerd als je jezelf niet durft te zijn als je verteerd wordt door verdriet dan is dit gedicht voor jou want God vergeet je niet Hij wacht op je hij kent je vragen Hij zegt: “geef mij je last, dan kunnen we het samen dragen”. En langzaam zul je merken daar kun je van op aan, dat jij alleen nog je rugtas vasthoudt de inhoud is naar Hem overgegaan Als je je bedrogen voelt eenzaam en heel klein als je door de bomen het bos niet meer ziet en er misschien zelfs niet meer wilt zijn als je verstrikt zit in de netten van de zonde en niet weet hoe je daar uit moet geraken dan is dit gedicht voor jou Jezus zal het in orde maken Hij weet als geen ander hoe pijn voelt en wat een mens soms moet doorstaan Voor jou en mij is Hij uit liefde door enorm zware beproevingen gegaan Hij kijkt naar jou met een bewogen hart en een liefdevolle blik in Zijn ogen en wacht tot je Hem vragen zult je tranen te gaan drogen Dit gedicht is voor jou. Waarom? Is misschien je vraag. omdat God ontzettend van je houdt, grijp toch Zijn uitgestoken hand vandaag….
'Kom gauw, de regenboog!' Je moet er wel gauw bij zijn, want als de zon verder doorbreekt en het ophoudt met regenen, is hij weer verdwenen. De regenboog is een herinnering aan Gods plechtige belofte aan Noach. De regenboog werd het teken dat God nooit meer zo'n verschrikkelijke vloed over de aarde zou brengen. Als je de regenboog ziet, denk er dan eens aan dat hij je eigenlijk vertelt dat God zijn woord houdt. God heeft ons in de Bijbel een heleboel beloften gegeven en Hij houdt ze stuk voor stuk. Dat staat net zo vast als zijn belofte aan Noach.
Het was winter. Hoog boven de Niagarawater- val, op de grens van de Verenigde Staten en Canada, vlogen een paar arenden. Hun ogen speurden naar een prooi. Een dikke sneeuwlaag hield veel dieren in hun holen. Op de rivier dre- ven ijsschotsen in de richting van de waterval. Daar ontdekte een van de arenden een schaap dat doodgevroren op een ijsschots lag. Pijlsnel schoot de arend naar beneden en streek bij het kadaver neer. Met felle snavelhouwen werd het bewerkt. Toen kon de arend met zijn maaltijd beginnen. Af en toe keek hij in de richting van de waterval. Het was of het dier begreep welk gevaar hem bedreigde. Hij zette zijn maaltijd voort. De afstand tot de waterval werd steeds kleiner. Een paar meter voor de waterval spreid- de de arend zijn vleugels uit om zijn prooi te verlaten. Maar helaas, zijn poten zaten inmid- dels vastgevroren aan het ijs. Even later stortte de vogel met de ijsschots naar beneden, de dood tegemoet. Ook voor de mens is uitstellen gevaarlijk. Als u nog niet behouden bent, nu is het nog de tijd om u tot God te keren: Stel niet uit tot het te laat is!
'Ik heb een hand vol klachten', zegt ze 'zal ik ze een allemaal opnoemen?' Ik schuif wat onrustig in mijn stoel. Ach, heden, daar heb je weer zo'n klaagverhaal! Ik heb er al wat in mijn leven moeten aanhoren....Ik zou een hele 'bijbel' vol met klaagliederen kunnen schrijven, neem dat maar van mij aan. Maar ja, wat doe je als het je werk is? wat doe je, als je geroepen bent in Jezus naam klaagverhalen aan te horen? Als niemand, helemaal niemand naar je luisteren wil, dan pas ben je écht eenzaam................. 'Nou vooruit', zeg ik, al mijn moed bij elkaar rapend, 'laat maar eens horen'. En dan begint ze haar litanie: *Eerste vinger: mijn werkloze man *Tweede vinger: mijn darmklachten *Derde vinger: mijn oogziekte *Vierde vinger: mijn rumoerige buren *Vijfde vinger: mijn jaloerse familie. "Ziet u wel, een hele hand vol!"Het klinkt bijna triomfantelijk en als ik goed naar haar gezicht kijk, dan lijkt het wel alsof ze zeggen wil: "Ziezo, daar heb je niet van terug , hé?" Ik knik. 'Dat is niet mis', zeg ik. 'Dat is een hand vol. En die andere hand, als ik vragen mag?' 'O, dat zijn de zegeningen' zegt ze- en nu is het alsof haar gezicht begint te stralen. 'Wilt u die ook horen?' 'Nou, als dat niet te veel gevraagd is, wel graag ja' zeg ik, nog stomverbaasd over deze onverwachte wending. 'Nou , daar gaan we dan: * Eerste vinger: dat we nog elke dag genoeg te eten hebben. * Tweede vinger: dat we zo'n mooi huis hebben. * Derde vinger: dat ik niet nog meer ziektes heb. * Vierde vinger: dat er altijd mensen zijn die mij helpen. * Vijfde vinger: dat ik aan de andere kant rustige buren heb. Nou, dat is ook precies een hand vol, ziet u wel? Ik kan het niet ontkennen. In stilte kijk in naar haar beide, naar mij uitgestoken handen. Het zijn twee handen die al heel wat verdriet hebben gedragen. Twee handen die al heel wat tranen hebben weggeveegd. Twee handen die zich vaak tot een vuist hebben gebald. Twee handen die weten wat 'leven' is.......... 'En weet u, wat ik nou zo mooi vind?' 'Nou?'vraag ik. 'Wat gebeurt er als je gaat bidden?' 'Ja, als je gaat bidden, dan gebeurt er iets met je handen. Kijk, dan gaat mijn rechterhand, die van de zegeningen, naar de linker, ziet u wel?' 'En dan vouw ik de vingers van mijn linkerhand. En dan komen ze dus eigenlijk, al die zegeningen, tussen de beroerde dingen in te zitten. 'Dan houd ik dus eigenlijk die vervelende dingen tégen met mijn zegeningen, begrijpt u wel, die vijf van mijn rechterhand'. 'En dan zeg ik tegen God: Dank U wel, Here God, dat ik die andere hand ook nog heb!' 'En zo bid ik dan , begrijpt u wel? Ik vouw de zegeningen gewoon tussen de beroerde dingen. En dan is het net alsof ze neit zo beroerd meer zijn!. Ik knik opnieuw. Ik vouw mijn handen. En ik gedachte tel ik..........tot tien. Tel uw zegeningen, tel ze, één voor één!
Houd het maar bij liefde - haat is een te grote last om te dragen.
Hoe kom jij aan water? Uit de kraan? Je kunt de kraan open- en dichtdraaien om het water te laten stromen of juist te laten stoppen. Met het water in de bergen is het heel anders: of het nu een nietig straaltje is of een geweldige stroom, het loopt steeds maar door. De Samaritaanse vrouw had geen water meer en was naar de put gekomen om haar kruik te vullen. Maar Jezus wilde haar laten zien dat Hij haar iets veel waardevollers te geven had. Iets wat méér de moeite waard was dan alles wat ze tot op dat ogenblik meegemaakt had. In tegenstelling tot het bronwater, dat ze steeds weer opnieuw moest putten, bood God haar een nieuw leven aan. Een leven waar geen einde aan komt. Net zoals een bergstroom zou ook deze bron nooit uitdrogen. Ditzelfde biedt God ook ons aan. We hoeven er alleen maar om te vragen!
In het Midden - Oosten heeft men de gewoonte op de bladerkroon van een jonge palmboom een steen te leggen, om te verhinderen dat de boom al te groot wordt. De stam van de boom wordt daardoor sterker, het hout wordt harder en de vruchten worden beter. Een gezegde in verband met deze gewoonte luidt:' De palm groeit onder de druk.' Zo legt de Here ons soms een last op, omdat Hij weet dat dit nuttig is voor ons. Wij worden daardoor innerlijk sterker en zijn beter in staat de invloeden van buitenaf te weerstaan. Ook drijft deze last die ons wordt opgelegd, ons uit tot gebed. Als de inboorlingen van Afrika door een snelstromende rivier moeten trekken, leggen zij een zware steen op hun hoofd als ze geen last hebben te dragen. Het gewicht helpt hen veilig door de rivier te komen. Het maakt hun schreden vast en zo verliezen ze niet gauw hun evenwicht. Zo doet de Here ook vaak met ons. Hij legt ons een last op die bewerkt dat onze gang zekerder wordt en dat we standvastig zijn in de stormen en stromen van het leven. We moeten niet bidden om lichtere lasten, maar om sterkere schouders, opdat Hij zijn doel met ons kan bereiken in ons leven.
De ark van Noach leert me alles wat ik in het leven nodig heb! EEN: Mis de boot niet. TWEE: Denk erom dat we allemaal in dezelfde boot zitten. DRIE: Plan tijdig. Toen Noach aan de ark begon te bouwen, was er niet eens sprake van regen. VIER: Verzorg je lichaam en blijf fit. Het is mogelijk dat je pas op je 60e zult gevraagd worden aan de job van je leven te beginnen. (Zoals Noach). VIJF: Luister niet naar criticasters. Doe de job waarvan je overtuigd bent dat je ze moet doen. ZES: Bouw je toekomst op grote hoogte. ZEVEN: Om je eigen veiligheid reis je beter niet alleen maar minstens met twee. En beman je project met voldoende reisgenoten. ACHT: Snelheid is niet altijd een voordeel. Noach had zowel slakken als jachtluipaarden aan boord. Ieder heeft zo zijn eigenheid om een deel van het werk uit te voeren. NEGEN: Als je ten onder gaat aan stress: ga een tijdje ronddobberen. TIEN: Onthoud dat de ark gebouwd werd door één amateur en de Titanic door tientallen ingenieurs. ELF: Als de storm begint en God is met je, wacht er altijd ergens een regenboog op je.
De eerste had mooie kleren aan en droeg een zak. in deze tas verklaarde hij, zit de rijkdom van een heel leven. Hij klopte er met zijn hand op. Hiermee en met wat handig praten moet ik die poort wel door komen, of ik moet me al heel sterk vergissen. En om de godsdienstige invalshoek er ook bij te betrekken, heb ik mijn hart er ook in gestopt. Ze mogen het allemaal hebben als ze willen. Alsjeblieft! De tweede was een gelovig uitziende vrouw in eenvoudige, afgedragen kleding. Zij droeg een veel kleinere zak. Ik heb geen grote rijkdom verzameld, sprak zij met zwakke, bezwaarde stem. Onze Heer heeft ons gezegd schatten in de hemel te vergaren en daarom heb ik mijn hele leven besteed om anderen te dienen. Wat zit er in uw tas? vroeg de rijke man. Afrekeningen, antwoordde ze met bescheiden trots. Aantekenboekjes, lijstjes en registers. Alle goede daden en liefdewerken die ik ooit heb gedaan, zijn erin vastgelegd. Ik zal ze overleggen samen met mijn hart, want dat heb ik net als u er ook in gedaan, mocht men daarom vragen. De derde was een zenuwachtige, vermoeid uitziende man, die enkel een lendendoek droeg. Hij had niks bij zich. Ik heb niks meegenomen, hakkelde hij. In mijn leven heb ik geen rijkdom vergaard, ik heb me ook niet zo onzelfzuchtig voor anderen gegeven, zoals u, mevrouw. Maar het ergste is ik heb mijn hart weggegeven -ik kom de hemel niet binnen, ben ik bang.' De rijke man en de gelovige vrouw liepen met zn tweeën alvast naar de poort, maar al gauw kwamen ze terug. Hun gezicht stond donker van teleurstelling. Bagage niet toegestaan binnen de poort, zei de rijke man bedroefd. En we mogen onze tas ook niet buiten de poort laten staan, snikte de vrouw. We moeten er voor altijd mee rond lopen! Langzaam gingen ze weg. De man in de lendendoek keek hen na en liep toen zelf naar de hemel toe. Goed, hij had dan geen bagage, maar hij was zijn hart kwijt. Wat voor hoop had hij? De engel die de deur open deed nodigde hem met een diepe buiging uit binnen te komen. Toen stopte hij hem iets in de hand. Het glinsterde en glansde als de volmaaktste diamant. Van u geloof ik,
Ik ben LUC, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lucky.