Deel door ons uw liefde uit
aan wie honger heeft en pijn.
Laat ons waar verdeeldheid is
uw vredestichters zijn.
Ons verlangen is alleen,
Heer, maak ons hart bereid,
dat door heel ons leven heen
uw liefde wordt verspreid.
Deel door mij uw liefde uit,
aan een medemens die lijdt.
Leer mij meer vervuld te zijn
met uw bewogenheid.
Mijn verlangen is alleen,
Heer, maak mijn hart bereid,
dat door heel mijn leven heen
uw liefde wordt verspreid.
Openbaar uw koninkrijk
aan wie zoekt, aan arm en rijk.
Giet een stroom van liefde uit,
dat in ons en door ons, o Jezus,
uw liefde wordt verspreid.(2x)
Deel ons door uw liefde uit
tot de einden van de aard'.
Dat zich waar de dood nu heerst
nieuw leven openbaart.
Maak ons als uw werkers klaar
en sterk ons in de strijd,
tot wij mogen oogsten waar
uw liefde wordt verspreid.
Openbaar uw koninkrijk
aan wie zoekt, aan arm en rijk.
Giet een stroom van liefde uit,
dat in ons en door ons, o Jezus,
uw liefde wordt verspreid.(6x)
Deel door ons uw liefde uit,)
maak ons hart bereid. )4x
Deel door ons uw liefde uit,)
ja wij zijn bereid. )2x
Deel door mij uw liefde uit )
ja ik ben bereid. )2x
Wat ogen zien dringt binnenin het hart. Het kan ons blij maken of ook heel verdrietig. Het kan ons soms zo diep raken, dat we er ziek van zijn. Ogen zijn de vensters van ons hart. Wie ze opent voor het licht, voor de zon overdag, voor de mooie dingen en voor de sterren in de nacht, is een blij en gelukkig mens. Met licht en meer moois in onze ogen komt er kleur in ons anders zo grijze leven. Want onze ogen weerspiegelen de liefde van Jezus. Een liefde, door Hem gegeven!
Uit het hart
Jouw Hemelse Vader die je heeft geschapen, die zoveel van je houdt, weet alles wat er zich in jouw hart afspeelt. Hij begrijpt en kent jou volkomen, Hij vraagt je om de juiste keuzes te maken! Hij verlangt niets liever dat Hij fier zou zijn op jou, dat je het pad der wijsheid zou blijven volgen! Het is niet altijd gemakkelijk, en je hebt vooral lef & doorzettingsvermogen nodig, maar dit alles is niet te vergelijken, met het liefdevolle geschenk dat je zal verkrijgen! Hij weet nu wat je denkt & wat je nog zou willen 'plannen'... Daarom vraag ik je : ook voor mij komt de tijd dat ik het aardse zal verlaten. Maar zou je dan niet blij & verheugd zijn als je weet, dat ik in het Hemelse paradijs zal blijven wachten op... jou !!! Filip V. (26-09-04)
IK BEN DE ALFA EN DE OMEGA GEBED IS DE SLEUTEL VAN DE OCHTEND
EN DE GRENDEL VAN DE AVOND.
29-03-2007
Opdat de Vader in de Zoon verheerlijkt wordt.
Opdat de Vader in de Zoon verheerlijkt wordt.
Het is goed om goed te lezen wat er staat. We worden anders misschien enthousiast over dingen die er niet staan. Of we worden helemaal niet enthousiast, terwijl dit gedeelte toch zo vertroostend en bemoedigend is. Want wat zegt de Heer? Ook al is Hij afwezig, we mogen rechtstreeks tot God bidden in zijn naam! Tussen twee haakjes: hier blijkt opnieuw overduidelijk de Godheid van de Heer Jezus: 'Alles wat u zult bidden in mijn naam, dat zal Ik doen.' De vraag voor ons is natuurlijk: Wanneer bidden we in zijn naam? Zijn criterium is: als de Vader erdoor verheerlijkt wordt.
Een van de meest ontnuchterende aspecten van de in Matteüs 25:14-30 vertelde gelijkenis van de drie talenten is het feit dat de derde slaaf niet verweten wordt iets verkeerds te hebben gedaan, maar het feit dat hij helemaal niets heeft gedaan. Hij heeft niet gestolen, bedrogen of iets van dien aard. Hij heeft alleen maar zijn talent niet gebruikt.
Iemand vroeg een zendeling eens naar zijn salaris. De informant wist dat het niet veel kon zijn en hij wilde weten hoe iemand zichzelf zo edelmoedig aan anderen kon geven terwijl hij toch zo weinig salaris ontving. De zendeling haalde een brief tevoorschijn en las er deze woorden uit voor: 'Zonder u zou ik niet Jezus Christus hebben gekend als mijn Heiland. Elke morgen kniel ik in gebed en dank ik God voor alles wat u voor mij gedaan hebt.'
'Dat is mijn beloning!' zei de toegewijde knecht van de Here. De apostel Paulus moet iets dergelijks in gedachten hebben gehad toen hij schreef aan de gelovigen in Thessalonica. Hij schrijft aan hen die hij tot de Here had gebracht: 'Want wie is onze hoop of blijdschap of erekrans voor onze Here Jezus bij zijn komst, wie anders dan gij?' (1 Thess.2:19).
In een tijd waarin de nadruk gelegd wordt op materiële welvaart, is het verfrissend te horen van christenen wier grootste beloning het is als mensen de Here Jezus aannemen en geestelijk groeien.
De Korachieten hadden een taak in de tempel: ze waren dorpelwachters en zangers. Hier zien we dat dat prachtige taken waren. Terwijl zij op de drempel stonden, konden ze veel van wat er gebeurde van dichtbij waarnemen. Ze zagen de dagelijkse offers, ze zagen de vrijwillige offers, ze zagen de mensen die deze offers brachten. Ze zagen de priesters aan het werk en ze waren mogelijk zelfs jaloers op hen, omdat de priesters naar binnen mochten om de lampen te verzorgen en reukwerk te offeren. Ze zagen de mussen en zwaluwen in en uit vliegen en zelfs nestelen. Hoe dicht bij God konden deze kleine vogels komen! Hoe prachtig zou het zijn om echt in Gods huis te wonen. Maar dan komen ze tot een verdergaande conclusie. Belangrijk is de toestand van hun eigen hart. Juist door hun verlangen om dicht bij de Heer te zijn, gaat hun hart voor Hem open. Ze beseffen dat ze op God kunnen bouwen, dat Hij hun kracht en hun schild wil zijn. En dan prijzen ze hen zalig, die een gebaande weg in hun hart hebben - zodat Hij vrij baan in hun leven heeft. Dan zou het best kunnen dat je ver van de tempel woont, dat je je zelfs door heel moeilijke omstandigheden moet worstelen. In je leven is er dan steeds die bron, die aansluiting op het levende water. Dan ineens beseffen de Korachieten het belang van Gods gezalfde, de Messias. Hij brengt ook ons dichtbij. Door de Heer Jezus hebben we vrije toegang tot Gods huis, hebben we daar zelfs een woonplaats. Hij is onze bron van levend water, onze rots en ons schild. Hij doet ons verlangen ons hart wijd te openen zodat Hij daar zijn intrek kan nemen. Hij zal ons elke dag helpen en sterken en doen overwinnen. Hij helpt ons te volharden, ook in zware tijden. Hij is het die maakt dat onze gebeden bij de Vader echt gehoord worden. Als we ons vertrouwen op de Heer Jezus hebben gesteld, dan ziet God Hem als Hij naar ons kijkt. Dat geeft ons de verzekering dat zijn liefde niet kan falen. Welzalig de mens die op U vertrouwt.
Het moet altijd (uit)gedragen worden door een mens. En die mens is uniek. Hij of zij heeft in de loop van zijn leven ervaringen opgedaan die hem hebben gekleurd. Er waren hopelijk mooie en opbouwende ervaringen bij van warmte en nabijheid, van harmonie en vrede. Maar er waren ongetwijfeld ook beschadigingen bij. En die ervaringen vonden weer een voedingsbodem in een bepaald karakter. Zo is die mens geworden tot een aarden vat waar Gods ervaringen in zijn opgeslagen. En aan dat aarden vat kleven dus heel wat zaken die zich onmiskenbaar hebben gemengd met de inhoud van het vat.Soms is het goed om dit weer even voor de geest te halen. Bijvoorbeeld als we met anderen spreken over God. Vooral als we anderen dreigen te idealiseren, omdat zij een dergelijk bijzondere band met God lijken te hebben en omdat God zo duidelijk en helder tot hen lijkt te spreken.
Zij horen overal Gods stem en lijken onmiddellijk te weten wat Hij wil en ze vertellen ons hoe ze Hem ervaren en dicht bij zich voelen. En dat terwijl wij misschien zo moeizaam moeten zoeken naar iets van Gods bedoeling met ons leven.
Bijvoorbeeld omdat wij Hem nooit zo helder tegen ons hebben horen spreken, of 'dat bijzondere gevoel' niet ervaren dat zij kennelijk ervaren.Het is goed om te bedenken dat geloof nooit los verkrijgbaar is als we ons dreigen te ergeren aan andere gelovigen. Als we heel duidelijk zouden kunnen aanwijzen waar hun boodschap van God niet klopt, om allerlei redenen. Op zulke momenten helpt het ons om te beseffen dat 'het geloof nooit los verkrijgbaar is'. Zo heeft God het gewild. Hij heeft het alleen door mensen heen gestalte laten krijgen. Toen de gestalten zó ver van het origineel waren afgedwaald dat het haast niet meer te herkennen was, toen heeft Hij zijn Zoon gezonden. Toen is het Woord vlees geworden en heeft onder ons gewoond en heeft ons de Vader laten zien. Hij was de Levende, die ons liet zien hoe geloof en liefde voor de Vader er uit kan zien door een mens heen. Een leven, volkomen tot eer van zijn Vader: dát is geloof.
Wij hebben ook de opdracht om door ons heen het geloof te laten zien. In woorden, in daden, door heel ons leven en handelen heen. Met hart en ziel aan God verbonden, omdat het geloof niet los verkrijgbaar is. Gelukkig maar.
Als we de Bijbel openen, zou dat ons verlangen moeten zijn: Hem te horen spreken. Daar zijn redenen genoeg voor. Ten eerste vertelt de Bijbel ons Wie God is: Schepper, Onderhouder en zelfs Vader wil Hij zijn. Ten tweede laat de Bijbel zien wie we zelf zijn. Dat is niet zo'n mooi plaatje misschien. Want hoewel we naar Gods beeld gemaakt zijn, hebben we daarna de zaak grondig verprutst. Maar gelukkig is er een ten derde: we lezen over de Heer Jezus en zijn verlossingswerk. God schenkt ons nieuw leven. En ten vierde is Gods Woord een lamp voor onze voet. Als we niet zo goed weten waar we heen moeten gaan, kan de Bijbel ons helpen om onze weg in dit leven te vinden.
Geloof is nooit los verkrijgbaar. Het moet altijd (uit)gedragen worden door een mens. En die mens is uniek. Hij of zij heeft in de loop van zijn leven ervaringen opgedaan die hem hebben gekleurd. Er waren hopelijk mooie en opbouwende ervaringen bij van warmte en nabijheid, van harmonie en vrede. Maar er waren ongetwijfeld ook beschadigingen bij. En die ervaringen vonden weer een voedingsbodem in een bepaald karakter. Zo is die mens geworden tot een aarden vat waar Gods ervaringen in zijn opgeslagen. En aan dat aarden vat kleven dus heel wat zaken die zich onmiskenbaar hebben gemengd met de inhoud van het vat.
Soms is het goed om dit weer even voor de geest te halen. Bijvoorbeeld als we met anderen spreken over God. Vooral als we anderen dreigen te idealiseren, omdat zij zo'n bijzondere band met God lijken te hebben en omdat God zo duidelijk en helder tot hen lijkt te spreken.
Zij horen overal Gods stem en lijken onmiddellijk te weten wat Hij wil en ze vertellen ons hoe ze Hem ervaren en dicht bij zich voelen. En dat terwijl wij misschien zo moeizaam moeten zoeken naar iets van Gods bedoeling met ons leven.
Bijvoorbeeld omdat wij Hem nooit zo helder tegen ons hebben horen spreken, of 'dat bijzondere gevoel' niet ervaren dat zij kennelijk ervaren.
Het is goed om te bedenken dat geloof nooit los verkrijgbaar is als we ons dreigen te ergeren aan andere gelovigen. Als we heel duidelijk zouden kunnen aanwijzen waar hun boodschap van God niet klopt, om allerlei redenen. Op zulke momenten helpt het ons om te beseffen dat 'het geloof nooit los verkrijgbaar is'. Zo heeft God het gewild. Hij heeft het alleen door mensen heen gestalte laten krijgen. En toen de gestalten zó ver van het origineel waren afgedwaald dat het haast niet meer te herkennen was, toen heeft Hij zijn Zoon gezonden. Toen is het Woord vlees geworden en heeft onder ons gewoond en heeft ons de Vader laten zien. Hij was de Levende, die ons liet zien hoe geloof en liefde voor de Vader er uit kan zien door een mens heen. Een leven, volkomen tot eer van zijn Vader: dát is geloof.
Wij hebben ook de opdracht om door ons heen het geloof te laten zien. In woorden, in daden, door heel ons leven en handelen heen. Met hart en ziel aan God verbonden, omdat het geloof niet los verkrijgbaar is. Gelukkig maar.
Heb je wel eens een beeldhouwer aan het werk gezien? Als hij een bepaalde steen pakt, kijkt hij er eerst goed naar - hij bekijkt hem van alle kanten. In zijn hoofd vormt zich dan al het beeld. Hij zet de steen wat anders neer en loopt er nog eens omheen. Hij kijkt er van een afstand naar en knijpt zijn ogen bijna dicht. Met de vingers van zijn hand op armlengte schat hij de onderdelen. Hij doet het nog eens van een andere kant, zet wat strepen op de steen en kijkt nog eens. Pas na verloop van tijd gaat hij aan het werk: hakkend, zagend, beitelend, schavend. Bij sommige stukken werkt hij eerst vrij grof, op andere delen is hij meteen al voorzichtig. Steeds meer krijgt het beeld de vorm die hij in gedachten had. Of - beter gezegd: de vorm die er al in zat. Want dat doet een beeldhouwer: naar voren halen wat er al in de steen zat. Hij hakt en zaagt en schaaft alleen maar om weg te halen wat niet bij het beeld hoort. Zo heeft God ook mij bekeken. Hij heeft wat in mij gezien - iets heel moois zelfs - maar er zit nog aardig wat in de weg. Hij moet aan mij zagen en schaven. Soms doet dat pijn - maar ik weet zeker dat Hij weet wat Hij doet. Straks word ik onthuld en zal de Beeldhouwer zeker geprezen worden.
Wat zit er veel verborgen in deze eenvoudige zin. Ten eerste de erkenning dat Jezus Heer is. Dat moet effect hebben op ons persoonlijke leven: Hij is de baas! Ten tweede de wetenschap dat Hij hen liefhad. Wat een troost en rust voor ons om te weten dat Hij van ons houdt, en ook - wat een besef van genade: tenslotte heeft niemand zijn liefde verdiend. Ten derde de overtuiging dat Hij zeker iets aan het probleem van de ziekte van Lazarus kon doen. Verderop horen we dat Martha en Maria allebei nog een keer persoonlijk uitspreken. Maar vervolgens lijkt het net alsof Hij niet naar hen luistert - ongetwijfeld kennen we allemaal zoiets uit eigen ervaring: we bidden in grote nood, en het lijkt alsof Hij ons niet hoort... Hij wacht nog twee dagen voor Hij gaat.
Klinkt het bekend? Als goed voornemen in het nieuwe jaar of na een conferentie: 'Vanaf nu ga ik iedere ochtend een half uur stille tijd houden!' En het lukt! Twee, drie ochtenden spring ik m'n bed uit en ga een half uur stille tijd houden. Heerlijk! De hele dag door ervaar ik dat het een goede start is geweest. Blij vertel ik het op m'n kring: 'Ik heb ervoor gekozen om regelmatig stille tijd te houden en merk dat God het echt zegent!' De vierde ochtend is het wat moeilijker. Dan herinner ik me een uitspraak van Keith Green: 'Jesus rose from the death, you even can't get out of bed?' (Jezus kwam uit de dood terug en jij kunt niet eens je bed uitkomen?) En kreunend strompel ik uit mijn bed. De volgende ochtend... verslaap ik me. Ik beloof God dat ik de volgende ochtend weer stille tijd zal houden. Die ochtend lukt het, de ochtend daarna niet. Ik voel me schuldig en geef het uiteindelijk op. Oké, en mocht je denken dat ik het te snel heb opgegeven: ik heb - geprobeerd om eerst te douchen, te ontbijten en dan stille tijd te houden. - geprobeerd om eerst stille tijd te houden, dan te douchen en te ontbijten. - in bed stille tijd gehouden, zodra de wekker ging. - in plaats van stille tijd te houden gewoon één bijbeltekst gelezen. - er een dagboekje bij gebruikt. - een gebedslijst opgesteld. - een stille-tijd-dagboek gemaakt. - cd's met aanbiddingsliederen erbij gedraaid.
Kortom... ik ben 's ochtends gewoon niet op m'n best! Maar hoe houd ik mijn geestelijke leven nu een beetje op peil? Tijd voor God maken, dwars door alles heen? Tijd om te werken aan de relatie die centraal in mijn leven staat: die met mijn Vader en Redder? Hoe komt het toch dat dit zo moeilijk is? Ik zal er bewust voor moeten kiezen om tijd apart te zetten voor God. Ik wíl meer over Hem leren, want ik weet dat dat levensbelangrijk is. Maar mijn agenda zit altijd heel snel vol. Vol met leuke dingen of met verplichtingen. Tijd voor hobby's en vriendinnen. En wat er overblijft, is misschien gedeeltelijk voor God...Ken je het boek met de titel 'Wie je bent als niemand kijkt'? Ik ben single en er zijn dus heel veel momenten waarop niemand anders dan God mij ziet. Hoe leef ik dan? Tijd voor Hem maken is maar één kant van mijn geestelijke leven. Veel groter is het deel van hoe ik met Hem leef in de dagelijkse dingen.
Gelukkig heb ik met een paar vriendinnen een bidgroep. Met z'n vieren komen we regelmatig bij elkaar en dan proberen we eerlijk en open te zijn over hoe ieders geestelijke vlag erbij staat. Wat is moeilijk? Wat gaat er goed? Daarna bidden we voor elkaar. En als we elkaar tussentijds zien, vragen we even hoe het er mee gaat. Voor mij een manier om mijn geestelijke peil onder de loep te nemen. Maar nog steeds ben ik zélf verantwoordelijk of ik eerlijk ben. Wie ben ik als niemand kijkt? Wie ben ik als ik op internet surf en als ik tv kijk? Wie ben ik als ik aan soaps verslingerd ben of mezelf volprop met chocola? God ziet mij altijd. Hij is daarom ook de Enige die mijn geestelijke peil een beetje op peil kan houden. Maar dan moet ik Hem wel die kans geven...
Iemand beklaagde zich erover dat hij bij andere mensen zo weinig liefde opmerkte. 'Wat is er veel liefdeloosheid onder de mensen.' En met veel voorbeelden kon hij de juistheid van zijn mening aantonen. De man met wie hij sprak, haalde het voorbeeld aan van de lamp en de spiegel. Hij vroeg de ander of hij in het donker veel van een spiegel kon verwachten. De man begreep deze vraag niet en hij vroeg: 'Wat heeft een spiegel nu met liefdeloosheid te maken?' 'Wel', zei de ander, 'als je een lamp in de hand hebt en je schijnt ermee in de richting van een spiegel, dan lijkt het net alsof die lamp op jezelf is gericht. Want de spiegel kaatst het licht terug. Zo is het ook met de liefde. Als je je eigen liefde op anderen richt, dan blijken de anderen spiegels te zijn. De liefde die jij uitstraalt, wordt teruggekaatst naar jou. Dan zul je overvloedig door hun liefde verwarmd en verlicht worden.' Dit was een belangrijke les voor de man die geen liefde bij anderen kon opmerken - en voor ons.
Voor de Joden een bekend plaatje: schapen van diverse kudden in een schaapskooi. De deurwachter laat alleen herders binnen. Elke herder kent zijn eigen schapen en de schapen herkennen hem aan zijn stem. Hij gaat hen voor om goede weiden te zoeken. In de avond brengt de herder hen in veiligheid: achter een stenen omheining met daarin een opening. Hij is zelf de deur: de schapen gaan tussen zijn benen door naar binnen, zodat hij ze kan tellen en verzorgen. De goede herder is de deur naar eeuwig leven. Bij Hem is het leven van een bijzondere kwaliteit.
Een egaal wolkendek schuift langzaam voorbij. De wisselende grijstinten, donker en ietsje minder donker, verraden dat er beweging in zit. Regen tikkelt tegen het glas, bij een windvlaag iets nadrukkelijker. De zomer lijkt voorbij, nog voor ze is begonnen. Voor me ligt 'Het journaal van de Takebora' - het reisverslag van de eerste Nederlander die een poging deed in zijn eentje om de wereld te zeilen. Soms droom ik van zo'n wereldreis. Als dat schip met geld nu eens echt zou binnenvaren...
Wat maakt reizen nou zo leuk? Is het eigenlijk wel zo aantrekkelijk als het lijkt? Op de drempel van mijn zomervakantie schijnt de zon altijd. Want als de zon zich, net als nu, achter de wolken verschuilt, dan zoek ik haar wel op. Maar als reizen noodzaak wordt, gedwongen? Zo'n solozeiltocht is dat, zodra je op zee zit, in elk geval wel. De afvaart was een keuze, maar daarna, in die storm, na nachten zonder slaap, misselijk van het stampen en rollen, kun je de reis niet meer eventjes onderbreken. Midden op de oceaan zijn geen havens. Natuurlijk: ook voor vakantiereisjes wordt geen pleziergarantie gegeven - er zijn verzekeraars en televisiemakers die daar flink geld mee verdienen - maar er zijn reizen waarvoor geen enkele terugkeergarantie geldt, die onverzekerbaar en desondanks onvermijdelijk zijn. Mijn leven, bijvoorbeeld.enlijk staan er van dit type reizen maar een paar dingen vast: ze beginnen, ze eindigen en mijn inbreng is gering. Kleiner in elk geval dan ik vaak suggereer of zou wensen. Mazzelaars, die om de een of andere reden veel vaker op het Westelijk halfrond wonen, kunnen het zich veroorloven te denken dat het leven maakbaar is. Maar hoe terecht - in het licht van de rest van het mensdom en de geschiedenis - is dat?
En is op deze manier reizen altijd leuk? Gaat het goed? Wil ik het wel? Regelmatig stellen mensen dat soort vragen en het antwoord is, al even regelmatig, 'nee'. En dan?
Het grote verschil tussen mijn levensreis en alle andere reizen is natuurlijk dat ik er niet zelf mee begonnen ben. Van alle reizen was deze het meest onontkoombaar. Daar moet dan toch wel een heel goede reden voor zijn, en anders is het waanzin.
De Bijbel heeft hier heel opmerkelijke dingen over te zeggen, namelijk dat we geschapen zijn met een doel, een positieve bestemming, volgens Gods ontwerp en plan.
Als dát waar is, wordt leven een ontdekkingsreis en is het onderweg zijn veel belangrijker dan de angstvallige vraag of ik míjn doelen wel haal en of míjn dromen wel uitkomen. Het is veel spannender en bevredigender - niet persé gemakkelijker - om te ontdekken wat God precies voor mij in gedachten had. Saai? Nooit, echt nooit. Integendeel. Jezus is een Metgezel die me leert hoe ik een zegen kan zijn, een Gids die me loodst als het moeilijk is. Ineens is er midden op de oceaan toch een haven. Met Hem ben ik in wezen onschendbaar, wat er onderweg ook gebeurt. Er is altijd een uitweg. Ik leer wat het betekent om de reis van mijn leven te maken en de aankomst is gegarandeerd. En u?
De regen tikkert onverminderd tegen het vensterglas en ik vraag me af of de zomer in het water vallen zal. Het zit er voor een arme schrijver niet in om naar het buitenland te gaan dit jaar. Ik vind het best. Ik heb binnen nog genoeg te doen.
Als Deze niet van God was, zou Hij helemaal niets kunnen doen.
Als Deze niet van God was, zou Hij helemaal niets kunnen doen.
Helemaal alleen gaat de blindgeborene de confrontatie met de farizeeën aan. Als ze hem vragen om God de eer te geven - dan dóet hij dat. Dit kan immers niet anders dan echt Gods werk zijn! Als hij hen vraagt of ze ook discipelen van Jezus willen worden, schelden ze hem uit. Ze moeten hun onwetendheid belijden en met kinderlijke eenvoud zet hij hen te kijk. Zijn redenering is te eenvoudig - en daarom ook zo waar. Als deze niet van God was gekomen, had Hij niets kunnen doen. Dit is de farizeeën te machtig. Hooghartig zetten ze hem te kijk als zondaar - hij was immers blindgeboren! Maar die gedachtegang had de Heer Jezus nu juist doorbroken.
Ik ben LUC, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lucky.
Ik ben een man en woon in Moorsele (belgie) en mijn beroep is RUST........
Ik ben geboren op 30/12/1952 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: computer,,Muziek Fietsen en proberen niet mijn wil te doen maar deze van de Heer.
ben gehuwd met fabienne
De Geest van God is geen spookbeeld of hersenschim. Hij is onder ons aanwezig, voelbaar en tastbaar. Hij spreekt soms uit de blik in onze ogen. Je ziet hem in de mensen die verdraagzaam zijn en respectvol omgaan met elkaar. Je voelt hem in dat liefdevolle gebaar of die hartelijke handdruk. De Geest van God is de scheppende kracht die bruggen slaat over de diepste kloven, die mensen bij elkaar brengt en conflicten ombuigt in begrip en verzoening. Het is de energie die bergen kan verzetten en mensen boven hun kleinheid uittilt - de levensadem van God die mensen bezielt en in beweging zet.
Afscheid nemen is verdrietig, afscheid nemen is niet fijn afscheid nemen is iemand verlaten bij wie je graag zou willen zijn.
Afscheid nemen is die blik vol liefde en die aai over je bol afscheid nemen zijn die tranen je schiet er helemaal van vol.
Afscheid nemen zijn die woorden "Ik hou van jou, dag lieve schat. Je bent altijd bij me, want jij zit hier, diep in m'n hart."
Soms is het afscheid maar voor even soms voorgoed of voor een lange tijd maar wat je samen hebt mogen beleven dat raak je echt, nee nooit meer kwijt.
Parel
Je bent een parel, die zeer kostbaar is je naam staat onuitwisbaar in Mijn hand geschreven. Ik heb je zelf gemaakt om tot Mijn eer te leven je bent een parel, die zeer kostbaar is.
En eens zal Ik je roepen aan Mijn zij Mijn kind die roeping is zo hoog verheven. Uit liefde gaf ik jou Mijn eigen leven, ja, eenmaal zul je stralen aan Mijn zij.
Je bent nu nog op reis, het einddoel is in zicht, houd Mij maar stevig vast en luister naar Mijn stem. Aan d’einder gloort het nieuw Jeruzalem, daar zul je eeuwig leven in Mijn licht.
Je bent een parel, die zeer kostbaar is.
Dit gedicht is voor jou! Als je je alleen voelt je hart gebroken is of bezeerd als je bang bent voor wat komen gaat als je lief hebben hebt verleerd als je jezelf niet durft te zijn als je verteerd wordt door verdriet dan is dit gedicht voor jou want God vergeet je niet Hij wacht op je hij kent je vragen Hij zegt: “geef mij je last, dan kunnen we het samen dragen”. En langzaam zul je merken daar kun je van op aan, dat jij alleen nog je rugtas vasthoudt de inhoud is naar Hem overgegaan Als je je bedrogen voelt eenzaam en heel klein als je door de bomen het bos niet meer ziet en er misschien zelfs niet meer wilt zijn als je verstrikt zit in de netten van de zonde en niet weet hoe je daar uit moet geraken dan is dit gedicht voor jou Jezus zal het in orde maken Hij weet als geen ander hoe pijn voelt en wat een mens soms moet doorstaan Voor jou en mij is Hij uit liefde door enorm zware beproevingen gegaan Hij kijkt naar jou met een bewogen hart en een liefdevolle blik in Zijn ogen en wacht tot je Hem vragen zult je tranen te gaan drogen Dit gedicht is voor jou. Waarom? Is misschien je vraag. omdat God ontzettend van je houdt, grijp toch Zijn uitgestoken hand vandaag….
Ik ben LUC, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Lucky.