Uit het tweede boek Samuël
7, 1-5 + 8b-12 + 14a + 16xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

zei de koning tegen de profeet Natan: ‘Kijk nu toch! Ik woon in een paleis van cederhout, terwijl de ark van God in een tent staat.’
‘Doe wat uw hart u ingeeft’, antwoordde Natan, ‘de Heer staat u immers ter zijde.’
Maar diezelfde nacht richtte de Heer zich tot Natan: ‘Zeg tegen mijn dienaar, tegen David: “Dit zegt de Heer: Wil jij voor mij een huis bouwen om in te wonen? Dit zegt de Heer van de hemelse machten: Ik heb je achter de kudde vandaan gehaald om mijn volk, Israël, te leiden. Ik heb je bijgestaan in alles wat je ondernam, Ik heb al je vijanden voor je uitgeschakeld en Ik heb je naam gevestigd als een van de groten der aarde. Ik heb aan mijn volk, Israël, een gebied toegewezen. Daar heb Ik het geplant en daar kan het nu onbevreesd wonen. Het wordt niet langer door misdadige volken onderdrukt, zoals toen het er pas woonde. Ik heb rechters over mijn volk Israël had aangesteld. Jou heb Ik rust gegeven door je van je vijanden te verlossen. De Heer zegt je dat hij voor jou een huis zal bouwen. Wanneer je leven voorbij is en je bij je voorouders te ruste gaat, zal Ik je laten opvolgen door je eigen zoon en hem een bestendig koningschap schenken. Ik zal een vader voor hem zijn en hij voor mij een zoon. Jou stel ik in het vooruitzicht dat je koningshuis eeuwig zal voortbestaan en je troon nooit zal wankelen.”’

De laatste dag van de advent leert ons dat God onder ons wil komen wonen. Niet de stenen tempel zal teken zijn van Gods trouw tegenover David en het volk, maar wel zijn belofte.

Uit het evangelie volgens Lucas
1, 67-79

In die dagen werd Zacharias vervuld met de heilige Geest en sprak deze profetie:
‘Geprezen zij de Heer, de God van Israël, Hij heeft zich om zijn volk bekommerd en het verlost. Een reddende kracht heeft Hij voor ons opgewekt uit het huis van David, zijn dienaar, zoals Hij van oudsher heeft beloofd bij monde van zijn heilige profeten: bevrijd zouden we worden van onze vijanden, gered uit de greep van allen die ons haten. Zo toont Hij zich barmhartig jegens onze voorouders en herinnert hij zich zijn heilig verbond: de eed die Hij gezworen had aan Abraham, onze vader, dat wij, ontkomen aan onze vijanden, Hem zonder angst zouden dienen, toegewijd en oprecht, altijd levend in zijn nabijheid.
En jij, kind, jij zult genoemd worden: profeet van de Allerhoogste, want voor de Heer zul je uit gaan om de weg voor Hem gereed te maken, en om zijn volk bekend te maken met hun redding door de vergeving van hun zonden. Dankzij de liefdevolle barmhartigheid van onze God zal het stralende licht uit de hemel over ons opgaan en verschijnen aan allen die leven in duisternis en verkeren in de schaduw van de dood, zodat we onze voeten kunnen zetten op de weg van de vrede.

Toen God David beloofde dat Hij voor hem 'een huis ... zal oprichten', was de kans groot dat David en zijn nakomelingen dachten aan een militaire leider die het koningschap van Israël in de familie zal houden; met andere woorden: een dynastie. Deze 'zoon van David' die hem zou opvolgen, zou op David zelf lijken, een groot strateeg, een vroom man die Israëls militaire en politieke vijanden zou verslaan. Hij zou de vrijheid brengen door middel van veroveringen en macht.

Nu we aan de vooravond van Kerstmis staan, met de lege kribbe voor ons, zien we dat God dit alles heel anders bedoelde. Ook Zacharias' profetie in de evangelielezing van vandaag raakt de diepere lagen aan van de vrijheid die God aan het huis van David beloofde. Dat was niet zozeer een vrijheid van externe vijanden, maar een diepe vrijheid die ons zal aanzetten Hem te 'aanbidden'; de vrijheid om heilig en rechtvaardig voor God te staan.

Jezus is gekomen om ons de genade te schenken de vijanden in ons te verslaan; de vijanden van zonde en dood. Hij gaf niet zozeer een uiterlijke vrede die gekenmerkt zou zijn door de afwezigheid van conflicten, maar Hij gaf op de eerste plaats een diepere en reëlere vrede die intreedt wanneer onze innerlijke worstelingen tot rust zijn gekomen en de gevolgen van zonde tot genezing zijn gekomen. Deze laatste zijn de echte tirannen, want zij zijn de vijanden die de oorzaak zijn van elk uiterlijk conflict, zowel in ons eigen leven als in de wereld in z'n geheel.

Jezus, die werd geboren onder nederige omstandigheden, vraagt ons bij Hem in de stal te komen. Hij zal ons de komende nacht wenken naar een plek waar wij onze vijanden bij Hem zullen mogen neerleggen: onze zonde, haar oorzaken, haar gevolgen. We mogen het bij de kribbe neerleggen, Hem aanbiddend, Hem alles gevend. Hij zal alles in zich opnemen om het met Goede Vrijdag mee te nemen naar de diepste krochten van duisternis en verlatenheid om met Pasen alles om te vormen naar zijn licht.

Laten we even de aandacht afwenden van onze kalkoen... en laat ons neerknielen voor de kribbe; verwachtend, verlangend.
Hij komt...

Goede God,
beadem ons hart in deze uren,
nu wij verwachtingsvol uitkijken
naar de geboorte van Jezus.
Maak het vanbinnen stil en vredig,
opdat ons hart de kribbe mag zijn
waar de kleine Jezus
met veel liefde en warmte
mag ontvangen worden.
Amen.