HIGHLANDER xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Een aantal jaren geleden ging er een film in premiëre onder de titel 'Highlander'. Het verhaal is gebouwd rondom het verhaal van de zogenaamde onsterfelijken. Mensen die niet kunnen sterven. Ze kunnen alleen gedood worden als ze worden onthoofd. Vanzelfsprekend zijn er goeden en slechten. De grootste slechterik probeert zijn soortgenoten allemaal om te brengen, om zo als enig overgebleven onsterfelijke uiteindelijk de macht over de wereld in handen te krijgen. Vanzelfsprekend is er ook een held. De film neemt ons mee in die strijd tussen goed en kwaad. Interessant is daarbij dat die strijd zich afspeelt vanaf de Middeleeuwen tot in de twintigste eeuw en dat je zo eigenlijk heel de geschiedenis van Europa de revue kunt laten passeren. Want in alle belangrijke gebeurtenissen kun je je hoofdpersonen weer laten optreden. Op de een of andere manier is dat thema van onsterfelijkheid succesvol gebleken. Tot mijn verbazing zag ik dat het niet bij die ene bioscoopfilm is gebleven; er is zelfs een tv-serie van gemaakt. Naar een aflevering heb ik gekeken. Het overtrof mijn ergste verwachtingen. Het verhaaltje stelde niet veel voor. In feite waren er maar vier spelers die meededen, plus een tiental figuranten. Het kwam allemaal neer op de vraag wie nu in staat was wie te onthoofden. Tenslotte was dat de enige manier om een tegenstander uit te schakelen. Dus werden op de meest vreemde momenten in het verhaal ineens ouderwetse zwaarden onder mantels vandaan gehaald. Want de onsterfelijken mogen dan in alles met hun tijd meegaan - ze rijden in een auto en gaan naar de disco - maar als de onderlinge vetes moeten worden uitgevochten, lijkt de tijd te hebben stilgestaan en moet men elkaar als de drie musketiers te lijf. Ik heb me afgevraagd wat mensen ertoe brengt naar zoiets te kijken. Eigenlijk kan ik maar één goede reden bedenken: We willen allemaal onsterfelijk zijn, we zijn allemaal bang voor de dood en daar speelt dit verhaal een beetje op in. Het zijn de belevenissen van mensen die hebben wat wij allemaal zouden willen hebben, onsterfelijkheid, maar hun levens blijken toch niet zo prettig te zijn. Dat troost ons dan weer. Onsterfelijk zijn is blijkbaar ook niet allesNu is er ook nog een andere vorm van onsterfelijkheid. Daar hebt u vast wel van gehoord. Die onsterfelijkheid heeft te maken met het in de herinnering van de mensen voortleven. Van de Beatles wordt bijvoorbeeld gezegd dat ze onsterfelijk zijn. Hun muziek wordt nog steeds veel gedraaid. Ook kunstenaars als Michelanchelo zijn onsterfelijk. En sommige schrijvers ook. Hun boeken worden door de eeuwen heen gelezen en gewaardeerd.

Soms kom je mensen tegen die op die manier onsterfelijk lijken te zijn. Mensen die door hun leven, hun werk en door hun invloed echte lichtende voorbeelden voor anderen zijn. Bijna iedereen kan er wel een paar opnoemen. Alleen weet je nooit helemaal zeker of je het bij het rechte eind hebt. Zo heeft president John F. Kennedy heel lang gegolden als een van die mensen die aanspraak konden maken op onsterfelijkheid. Totdat we erachter kwamen dat hij eigenlijk een heel ordinaire rokkenjager is geweest. En laten we ook niet vergeten hoe bepaalde wereldleiders door hun eigen propaganda-apparaat bijna als super-mensen zijn neergezet. We hoeven alleen maar aan Stalin of Mao te denken.

Hoeveel mensen hebben niet geloofd dat het werkelijk heel bijzondere en nobele mensen waren. Maar ze zijn onherroepelijk van hun voetstuk gevallen. Het bleken bijzondere mensen te zijn, maar dan niet omdat ze zo edel en grootmoedig waren, maar omdat ze zo wreed en karakterloos waren. In zekere zin zijn ze inderdaad onsterfelijk, niemand zal ze de komende tientallen jaren vergeten. Maar de herinnering zal beslist niet positief zijn. Mensen vallen altijd verschrikkelijk tegen. Onsterfelijk zijn we geen van allen.

Gelukkig is er wel Iemand die werkelijk onsterfelijkheid bezit. En die nooit zal tegenvallen. God, inderdaad, over Hem heb ik het. Hij bezit alleen de onsterfelijkheid. Waar mensen altijd op de een of andere manier tegenvallen, is dat bij Hem nooit het geval. Zijn tederheid en liefde zijn niet gespeeld. Zijn innerlijke kracht en gerechtigheid zijn helemaal in harmonie met de rest van zijn wezen. Jezus, heeft zijn leven op het spel gezet om ook aan mij een nieuw, eeuwig, leven te kunnen geven. Dat is nog eens wat anders dan altijd maar te blijven voortsukkelen met die verkeerde karaktertrekken van me. Highlander, 't mocht wat. Dat verhaal verbleekt toch totaal bij dat van ieder willekeurig kind van God?