Het werd augustus en de diverse wks naderden stilaan hun ontknoping. Eric Geboers was nu de torenhoge favoriet voor de titel in 125cc, terwijl de Amerikanen Lackey en Laporte erg goed geplaatst stonden om het laken naar zich toe te halen in 500 resp. 250cc. Daarmee zouden zij de eerste Amerikaanse wereldkampioenen worden in een soloklasse nadat het viertal Laporte, OMara, Sun en Hanssen in 1981 de onwaarschijnlijke winnaar werd van zowel de Motorcross- als de Trofee der Naties.
Toevallig viel de eerste zondag van augustus op 1 augustus en dat betekende meteen dolle motorcrosspret.
ERIC GEBOERS MAAKT ZIJN DROOM WAAR- GP van Zweden 125cc
Toen ik in Tsjechoslowakije , na afloop van de 7de GP, heel nipt aan de leiding kwam van het wk wist ik dat ik wereldkampioen zou worden, verklapte Eric Geboers ons één dag na zijn succes in het Zweedse Janshog.
Graag had ik de klus al afgemaakt na de eerste reeks, maar dat lukte net niet omdat de Italiaantjes weer geweldig tekeer gingen. Maddii won de eerste reeks voor mezelf en Rinaldi. Het moest dus in de tweede reeks gebeuren, want ik had me voorgenomen om de titel binnen te halen voor mijn 20ste verjaardag (5 augustus). De laatste GP in Spanje zou dus een loutere formaliteit worden.
Ik concentreerde me volledig op die tweede reeks en het lukte. Zonder overdrijven mag ik zeggen dat ik de dappere Italianen toen in de vernieling heb gereden. Ze konden me echt niet volgen. Een paar decameter voor de damblokvlag kreeg ik een leuk ideetje om de titel meteen wat glans bij te zetten.
Moeder Clémentine: We wisten gewoon niet wat we zagen. In een wip en een weerlicht stond hij bovenop zijn zadel en bij het overschrijden van de meet maakte hij een perfecte achterwaartse salto. Zomaar, net alsof hij jarenlang niets anders had gedaan in één of andere turnkring.
WERELDKAMPIOEN
In het café van zijn ouders, vlakbij de Keiheuvel in Balen, werd die maandagavond gratis, dus overvloedig getapt. Supporters hadden het huis versierd met ballonnen, guirlandes en opschriften allerlei. De stemming was uitgelaten en de meeste bezoekers waren na een tijdje hijsen flink tipsy.
Eric, de kersverse wereldkampioen 125cc,stond er stralend en kalm bij. Hij was de enige die blijkbaar geen dorst had.
Ik voel me goed nu, zeker tien kilogram lichter dan gisteren. De druk en de stress die zon kampioenschap meebrengt is helemaal weg. De laatste GP heeft voor mij geen belang meer. Gelukkig maar, anders had ik nog veertien dagen langer onder stoom gestaan. En natuurlijk was het ook erg plezierig dat ik net voor mijn 20ste verjaardag wereldkampioen werd. Jobé lukte dat ook, hij is niet langer alleen.
Veertien dagen later won Eric de GP van Spanje. Harry Everts, de uittredende drievoudige wereldkampioen, deed er evengoed in de reeksen met eveneens een eerste en tweede plaats, maar moest het afleggen met de tijd tegen zijn opvolger binnen het Suzukiteam. De Italianen vielen uit in de tweede reeks .
Eric won het wk met 266 punten voor Maddii (211), Rinaldi (208), Harry Everts (160) en Marc Velkeneers ((156).
Eric won dat jaar 6 GPs en 11 reeksen.
Eric werd ook genomineerd voor de Trofee van Sportverdienste maar die werd toegekend aan judoka Ingrid Berghmans, een studiegenote van Eric aan de sportschool in Hasselt. Niet erg, vond Eric. Van het bestaan van die trofee wist ik zelfs niet af en bovendien heb ik niet de pretentie om me de beste sportman van het land te wanen.
Zijn eigen toekomst hield hem veel meer bezig : Volgend jaar verdedig ik mijn titel, maar in 1984 stap ik zeker over naar een zwaardere categorie. Op mijn 28ste hoop ik alles bereikt te hebben in deze sport en trek in een streep onder mijn carrière.
Profetische woorden, zou later blijken.
FRANCO UNCINIWERELDKAMPIOEN WEGRACE 500cc- GP van Groot Brittannië
De Italiaan Franco Uncini heeft in Silverstone de spanning uit het wk 500cc weggenomen.
Hij behaalde een mooie zege, zijn vijfde van het seizoen, in een incidentrijke race waarin Kenny Roberts, de enige die Uncini nog wat kon doen, zijn titelkansen definitief verspeelde. Uncini won voor Crosby en Spencer.
Roberts kwam ten val na een aanrijding met Boet van Dulmen. De machine van de Nederlander vloog in brand, maar Boetje zelf bleef ongedeerd. Roberts van zijn kant kwam nog goed weg met een gebroken vinger, daar waar men eerst vreesde voor een armbreuk.
Barry Sheene kwam de woensdag voor de race zwaar ten val op training. De sympathieke Brit brak de beide benen in een zware crash. In de kliniek vreesde men aanvankelijk voor een amputatie, maar uiteindelijk werd Sheenebedacht met 27 schroeven in zijn gebroken botten.
Voor beter nieuws in Silverstone zorgde alweer Didier de Radigues. In 350cc werd de Radis tweede achter de Fransman Balde, de leider in het laatste wk 350cc. De Raigues volgde toen op de tweede plaats, op 8 punten van Balde.
KEES VAN DER VEN VERRAST- GP van de VS 250cc
In Unadilla Valley (New York) won Kees Van der Ven op 1 augustus de GP van de VS. Daarmee zette hij de titelpretendenten Laporte en Jobé een flinke neus.
Kees werd derde in de eerste manche achter de gelegenheidsrijders David Bailey en Ricky Johnsonmaar voorLaporte, Jobé en Broc Glover.
Omdat de Amerikaanse supercrossers later op de namiddag blijkbaar niet zo fris meer zaten won Van der Ven met verve de tweede manche voor Danny Laporte, Johnson, Bailey en Jobé. J.Cl. Laquaye werd 7de in de reeks.
In de wk-stand bleef Laporte leider met 193 ptn voor Jobé (179) en Van der Ven (170).
VROMANS WINT IN NAMEN-LACKEY HOUDT 4 PUNTEN OVER-GP van België 500cc
André Vromanswas in Namen en het GH Luxemburg begin 1982 aan de twee belangrijkste weken van zijn carrière toe.
Met nog twee GPste gaan tel ik 11 punten achterstand op Brad Lackey, analyseerde André Vromans zijn toestandop een gezamenlijke persconferentie in de week voor de GP van Namen op een boot tussen Namen en Dinant.
Die achterstand ga ik proberen in winst om te zetten. Malherbe deed het me twee jaar geleden voor, ik hoop zijn vlijtige leerling te zijn. Malherbe boog toen een achterstand van 7 punten op Lackey om in een voorsprong van 14. Mijn opdracht lijkt een beetje moeilijker maar ik geloof er voor de volle 100% in.
Bovendien ben ik uiterst gemotiveerd om Brad ervan langs te geven. In Engeland heeft hij meermaals gepoogd mij in de afsluiting te keilen. Gewoon kwaad opzet. Ik vind het ook hemeltergend dat dergelijke praktijken nooit opgemerkt worden doorde officiëlen. In Engeland heb ik weer geen BMB-man opgemerkt.
Ik hoop voor Brad dat hij in Namen noch in Ettelbrück dergelijke fantasietjes in zijn trukendoos houdt, want dan zouden de supporters wel eens het recht in eigen handen kunnen nemen en dat mag niet gebeuren!
Die 1 augustus kreunde de Citadel onder een loden hitte, de lucht was zwaar en zwoel. Kijken was al erg, crossennog duizend maal erger. Op zulke momenten besef je pas hoe fit en afgetraind je moet zijn om een GP te winnen. Wel, Vromans stond in Namen op het toppunt van zijn kunnen, won ook de GP, maar keerde naar huis met nog steeds 4 punten achterstand op Lackey die ook in de vorm van zijn leven stak.Stiekem had hij zeker op meer gerekend.
In de eerste reeks pakteBrad Lackey meteen uit met een raketstart. Vromans verkeek zich op het hek en verliet de esplanade in 6de positie. Bij de eerste doortocht zat hij echter al in het wiel van tweede man Noyce. Gejoel steeg op uit de massa toen Noyce bij het ingaan van de derde ronde doorstoomde naar de leiding. Nog gekkere toestanden noteerden we halfweg de reeks toen Vromans leider werd en Noyce een buffer vormde voor Lackey. Lackey beet echter ferm terug en even later ontspon zich een thriller die pas op de meet zijn plot vrijgaf. Vromans verzette hemel en aarde om Lackey van zich af te houden, lukte daar ook in, maar het verschil aan de meet bedroeg maar een paar meter.
De start van de tweede manche verliep helemaal in het voordeel van Vromans. Hij ging vlot mee in het wiel van snelstarter Carlqvist terwijl Lackey zich helemaal verkeek op het hek en pas als 22ste op pad kon. Maar de pronostieken bleken niet te kloppen. Vromans geraakte niet voorbij Carla en Lackey kwam vlotter terug dan gedacht.
Toen ik de achterstand van Brad vernam, had ik nog de wil en de moed om Carla voorbij te rijden, maar het ontbrak me gewoon aan kracht, gaf Vromans na afloop ruiterlijk. In de eerste reeks had ik zo diep in mijn krachten geput dat ik de reekszege aan Noyce moest laten. Twee ronden voor inbinden moest Carlqvist immers opgeven met een defect achterwiel.
Lackey kwam nog als vierde door de finish en stond na afloop zelfs nog mee op het podium van de GP, naast winnaar Vromans en tweede man Noyce.
Lackey orakelde meteen dat 4 punten overschot genoeg waren om met een gerust gemoed naar de finale in Luxemburg te trekken.
Voor mij is deze situatie niet nieuw, zei hij. Het is me al tweemaal overkomen. Voor André is het de eerste maal . Bovendien voel ik me niet de mindere van hem. Dat hij me vandaag kon kloppen is niet te wijten aan zijn superioriteit maar aan een misrekening van mij.
Vromans antwoordde daarop met vuur dat ik die vier punten achterstand beslist zal ombuigen in de wereldtitel.
De kassier van Ettelbrück lachte in zijn vuistje. En terecht
BRAD LACKEY : DERDE KEER GOEDE KEER- GP van het GH Luxemburg 500cc
Een week later zochten liefst 40 000 toeschouwers een plaatsje uit langs de Warck in Ettelbrück om toch maar niets van de tweestrijd Vromans-Lackey te missen met de wereldtitel als inzet. Reeds vroeg in de morgen liep Lackey er stralend bij terwijl wijlen Johnny Strijbos zijn poulain Vromans opsloot in zijn caravan. Niet zo slim van Johnny, want een vrije vogel als Vromans fladdert liever tussen de mensen rond als hij niet op zijn motor zit.
Graham Noyce, de wereldkampioen van 1979, lukte de kopstart voor Carlqvist in de eerste reeks. Vromans reed spoedig als derde voor Lackey.
In de tweede ronde nam Carlqvist de leiding over en zou in één ruk doorstomennaar de reekszege. Noyce verdween na zeven ronden uit de wedstrijd. Wou hij zich niet langer mengen in het grote duel? Geenszins. Noyce had al van in de aanvang van de wedstrijd van alles naar het hoofd geslingerd gekregen van verhitte supporters. In de tweede ronde had er zelfs eentje met een stok op zijn linkerhand geklopt en dat deed zon pijn dat hij ronden later het ziekenhuis ging opzoeken. Een radiologie wees uit dat twee middelhandbeentjes waren gebroken.
Intussen was Vromans weer in het spoor van Carlqvist gekomen en wist hij zich zeker van weer twee winstpunten. Het verliep echter anders want in de allerlaatste ronde nam Lackey hem nog te grazen en dikte zijn totaal aan tot zes.
Gewoon mijn fout, verduidelijkte Vromans na afloop. Ik was te zeker van mijn stuk. Brad heeft me helemaal verrast. Mijn achterband was wel helemaal afgesleten, maar ik had attenter moeten zijn. Ik geef het echter nog niet op. Tenslotte zijn er nog 15 punten te verdienen in de tweede reeks.
Het verhaal van de tweede reeks was, spijtig genoeg, vlug verteld. Vromans lukte wel de kopstart, maar maakte de kapitale vergissing om meteen de beek over te steken om de smalle berg op te razen, daar waar die steile helling in de eerste ronde steeds taboe is. André zag snel zijn vergissing in, zette weer aan in 17de positie, remonteerde nog naar de zesde en gaf zich gewonnen toen hij zag dat Lackey gedecideerd de geruststellende derde plaats veroverde achter reeks- en totaalwinnaar Carlqvist en de Italiaan Picco. Aan de finish bedroeg het verschil tussen Lackey en Vromans opnieuw 11 wk-punten, precies dezelfde stand waarmee ze naar Namen waren gekomen. Brad Lackeywas de nieuwe wereldkampioen. Eigenlijk waren de finale-GPs een maat voor niets geweest.
De morele wereldkampioen, de vice-wereldkampioen, de man die het wk kleur gaf de supporters van Vromans sloofden zich uit om het verlies een beetje draaglijker te maken, maar André zelf was categoriek: Natuurlijk ben ik teleurgesteld. Ik heb gedaan wat ik kon en dat bleek uiteindelijkniet genoeg. Met Brad heeft de beste gewonnen en dat meen ik. Voor Brad moeten dit geweldige momenten zijn. Derde keer goede keer na eerdere verliezen tegen Mikkola en Malherbe in gelijkaardige omstandigheden. Ik denk dat het zijn laatste kans was. Wat mezelf betreft: volgend jaar begin ik er gewoon opnieuw aan. Ik ben nu 26 en nog lang niet uitgeteld. Wat ik dit jaar nog ga doen? Wedstrijden blijven winnen, natuurlijk, zoveel als mogelijk is. Ik ga voor een recordaantal overwinningen. En natuurlijk wil ik een derde Belgische titel behalen, eind september in mijn eigen Arendonk. Mijn supporters moeten toch iets kunnen vieren, hè!
Vijf jaar achtereen moest Suzuki de wereldtitel in de koningsklasse aan concurrerende merken laten maar in 1982 zat het gele merk in 500c onverwacht weer op rozen. Suzuki beleefde zelfs de weelde dat twee van hun rijders in de laatste GP zouden uitmaken wie van beiden wereldkampioen zou worden.
Ondanks die zekerheid was er geen viering van de nieuwe kampioen gepland, geen plechtige toespraken, geen plichtmatige felicitaties en geen koude schotels en gekoelde drankjes voorzien.
Wat er wel gebeurde was een spontane happening van Amerikanen en Europeanen rond de man die het doel had bereikt dat hij al tien jaar had nagejaagd: de eerste Amerikaanse wereldkampioen uit de geschiedenis worden.
Van een intiem feestje met vrienden kwam ook niets in huis want tot zeer laat in de avond bleven tientallen supporters rond het motorhome hangen in het rennerskwartier. Lackey kwam handen te kort en omdat te veel mensen hem trachtten aan te klampen klom hij van lieverlee dan maar op het dak van zijn camper om iedereen te groeten. Iedereen tevreden nu.
Lackey reed het wk voor Suzuki met een contract van één jaar. De vraag was dan ook of we hem ook volgend jaar nog zouden zien in het wk.
Misschien, antwoordde Brad. Misschien ook niet. Ik wil mijn titel best verdedigen. Ik voel me er sterk genoeg voor op mijn 29ste.Ik zal echter mijn eisen stellen en die zullen niet bescheiden zijn. Tot nog toe heb ik met een drietal merken gepraat, ook met Suzuki. Als het wk financieel interessant is, doe ik er nog een wk-jaartje bij. Anders blijf in de States waar vanaf volgend jaar een groot kampioenschap volgens een nieuwe formule wordt gereden. Vanaf volgend jaar verwacht ik wel meer Amerikanen in Europa. Met mijn eerste wereldtitel is de kogel door de kerk. U hoort zeker nog van ons.
DE TIJD VAN TOENde maand augustus 1982(deel 2)
Ludo Vervloetfreelance journalist
Er was een tijd dat KMC Mol, één van de oudste BMB-clubs van het land, zijn trouw publiek jaar na jaar een topprogramma kon aanbieden op zijnhalfoogstklassieker op en rond de wereldberoemde Keiheuvel in Balen. In de jaren 1960 en deels ook nog 1970 eindigden de diverse wereldkampioenschappen immers voor 15 augustus, zodat de wedstrijd op het zware duinencircuit meteen de titel van herkansingswedstrijd van de wks meekreeg. Een titel die in feite nergens op sloeg, want een wk doe je niet dunnetjes over in één wedstrijd, maar het bekte goed en het sprak de liefhebbers wel aan.
JO MARTENS EN GEORGES JOBE WINNEN OP DE KEIHEUVEL- KMC Mol in Balen -
Een wedstrijd die voor altijd in ons geheugen verankerd blijft is die van 1964. Toen klopte de 19-jarige Sylvain Geboers uittredend wereldkampioen Rolf Tibblin voor de overwinning. Zijn eerste op zijn Keiheuvel als kersverse internationaal. Het overtalrijke thuispubliek ging helemaal uit de bol. Ook Tibblin was echt onder de indruk en voorspeldede jonge blaag een rijke toekomst met vele wereldtitels. Hij kreeg bijna gelijk.
Na vier overwinningen op de Keiheuvel werd Sylvain bij zijn afscheid aan de actieve cross door zijn club bedacht met de wisseltrofee Sylvain Geboers, en daar wordt nog jaarlijks voor geknokt op 15 augustus.
Zo ook in 1982. Brad Lackey werd de week voordien de nieuwe wereldkampioen 500cc, maar verdween meteen met de noorderzon. We zouden hem niet meer zien in de wks. Vice-wereldkampioen André Vromans baalde nog steeds om het spijtige verlies van de titel en verhaalde zijn ongenoegen op de organisatoren van Mol. Hij was het beu om jaar na jaar voor zijn deur financieel stiefmoederlijk behandeld te worden , vertelde hij aan jan en alleman. Danny Laporte moest zijn contract afzeggen van zijn Yamahabaas Tanaka omdat hem nog twee belangrijke GPs wachtten in Skandinavië en de 125cc-coryfeeën reden die zondag hun laatste GP in Spanje. Keiheuvelzoon en kersverse wereldkampioen Eric Geboers won er voor zijn ploegmaat en uittredende wereldkampioen Harry Everts. Beiden waren evenwel liever in Balen aan de slag gegaan, maar dat kon dus niet.
De vierde uitgave van de wisseltrofee Sylvain Geboers, die toevallig op een zondag viel, werd gewonnen door Jo Martens, helemaal terug van weggeweest na zijn vervaarlijke crash met rugblessure in Borgloon.
Jo won de eerste reeks in het zware zand voor Georges Jobé en Eddy Sterckx, de winnaar van 1981. Vooral het mooie resultaat van Jobé zorgde voor optimisme onder zijn supporters, want tenslotte kwam hij maar trainen in het vooruitzicht van de GPs 250ccin Zweden en Finland.
Ook in de tweede rit liet Jobé zich van zijn betere kant zien. Hij werd nu derde in de reeks, achter winnaar Sterckx en Jo Martens, goed voor de derde podiumtrap in de wedstrijd. Eddy Sterkx deed 1 puntje beter dan Jobé, werd dus tweede, terwijl de hoogste trede voor Jo Martens was.
Georges Jobé haalde zijn gram in de enige reeks 250cc. Hij won die koers met 45 sec. voorsprong op Jo Martens en André Massant. Ik moest het wel kalmaan doen, verduidelijkte Jo zijn nederlaag na afloop. Mijn crossmotor van vandaag is ook mijn crossmotor in Skandinavië. Ik wou hem niet forceren in het zware zand. Natuurlijk had ik graag het maximum uit de riante prijzenpot gehaald, maar met de resultaten van vandaag ben ik ruim tevreden.
Thuisrijder Dirk Geukens werd voor eigen volk kampioen van België bij de juniors 500cc en Tienne Jaemers won de zware zandslag voor Heylen en Boonen bij de nationalen 500cc.
DE RADIGUES TWEEDE IN DODELIJK IMATRA- GP wegrace Finland
Op het 4,9 km lange stratencircuit van Imatra leidde een dodelijk ongeluk in de zijspanrace tot onmiddellijke stopzetting van de GP van Finland. Slachtoffer was de Schot Jock Taylor. Met zijn co-passagier Bengt Johanssonraakte hij in de zevende ronde van het circuit , het span kantelde en het had heel wat voeten in de aarde om de vastgeknelde Taylor vanonder de schroothoop te halen. Later op de avond zou Taylorin het ziekenhuis overlijden aan zijn verwondingen.
Rolf Biland, tweevoudig wereldkampioen en titelverdediger, brieste als een leeuw en gaf de organisatorenen de verantwoordelijken van de FIM de schuld van dit dodelijk ongeval. Ik heb de wedstrijdleiding gesmeekt om de race niet te laten plaatsvinden, zei Biland achteraf. Maar omdat enkele piloten bereid waren risicos te nemen op de natte baan lieten zij de race toch van start gaan. Je reinste waanzin, besloot Biland zijn betoog.
Na afloop werd de wedstrijd voorgoed van de FIM-kalender gehaald.
Niettegenstaande aanhoudende regenbuien werden alle wedstrijden gereden. Alleen de 350cc-race werd herleid tot 5 ronden. Didier de Radigues moest forfait geven voor deze wedstrijd en hypothekeerde daarmee zijn titelkansen. Mang won en beende Balde bij in de tussenstand van het wk. Radis volgde nu op 9 punten van die twee.
De Radigues deed wel mee in 250cc. Met succes, want hij bolde als tweede over de meet achter de Franse winnaar Christian Sarron en voor de Spanjaard Alfonso Pons. De titelstrijd zou uitgevochten worden door Tournadre en Mang, na afloop nog gescheiden door 2 punten. Voor de titel was Radis evenwel kansloos.
GEORGES JOBEWINT EN VERLIEST- GP van Finland 250cc -
Een week na de dramatische wegrace-GP waren de kwartlitercrossers van de partij op Finse bodem. In Hyvinkaa bij Helsinki duelleerden Laporte, Jobé en Van der Ven een voorlaatste keer voor de knikkers in hun wk. Het werd een maat voor niets.
Danny Laporte won de eerste manche voorJobé en Kees Van der Ven. Van der Ven won de tweede voor Jobé en Laporte. Wat maakte dat de drie rivalen elk 4 punten scoorden. Omdat Jobé over de beide manches de beste tijd realiseerde, werd hij winnaar van de Finse GP.
Meer dan een Pyrrhusoverwinning was het echter niet, want in die dagen maakte men een dubbele puntentelling.
De andere telling, die van het wk, telde voor Laporte 15+10 = 25 ptn, voor Jobé 12+12 = 24 en voor Van der Ven 10+ 15= 25 ptn bij elkaar, wat inhield dat de GP-winnaar Jobé dus de slechtste zaak deed van de drie, want hij verloor zowel een punt aan Laporte als aan Van der Ven.
Een gelijkaardige situatie had zich vorige maand ook al voorgedaan in de GP 500cc van Engeland, waar winnaar André Vromans ook een punt verloor aan zijn belager Lackey.
Ik blijf natuurlijk hopen en hard werken, vertelde een nogal sip kijkende Jobé na afloop aan de telefoon. De kans op een tweede wereldtitel is na vandaag een stuk kleiner geworden, dat besef ik maar al te best. Mogelijk gaan dit jaar twee titels naar Amerikaanse rijders.
Achter de grote jongens werd Jo Martens tweede beste Belg op de zesde plaats. Hij remonteerde vanuit de 26ste startpositie in de eerste reeks. In de tweede reeks duelleerde Jo 10 ronden lang voor de reekszege met Kees Van der Ven en viel dan uit met een vastloper. Geen punten voor Jo, maar hij toonde de fabriekswaarnemers en het publiek dat hij helemaal terug van weggeweest was na zijn rugblessure in Borgloon.
J.Cl Laquaye, 10de in de eerste reeks, verbaasde zichzelf met de riante 4de plaats in de tweede doorgang.
Vromans op de nipper in Trofee 875- BMB in Orp-le-Grand
Terwijl de 250cc-jongens hun voorlaatste robbertje in het wk 250cc uitvochten in Finland verzamelde de club uit Orp de rest van de betere Belgische crossers voor de Trofee 875, een idee dat in de tweede helft van de jaren 1970 ontsproot uit het brein van Adrien Veys, secretaris van de club en later bondsvoorzitter.
De bedoeling van deze trofeekoers was het vinden van de meest veelzijdige Belgische internationale rijder. De jongens kregen dus drie wedstrijden voor de wielen geschoven: 125 + 250 + 500cc, samen 875.
In de eerste reeks werd met 500cc-motoren gereden. We kregen een zinderend gevecht tussen de nieuwe vice-wereldkampioen 500cc André Vromans en de uittredende drievoudige wereldkampioen 125cc Harry Everts. Eric Geboers, de kersverse wereldkampioen 125cc, deed maar al te graag mee met die twee, maar stapte onderweg een paar maal ongewild af, waardoor hij maar als vijfde over de streep bolde.
Drie ronden voor het einde nam HarryEverts leider Vromans definitief te grazen en was uitgelaten blij met deze zege. Vromans kloppen is niet iedereen gegeven, kakelde hij fier in het rond.
In de 250cc-koers voerde Eric Geboers een onvervalste onemanshow op. Al in de startmeters ging hij er vandoor. Vromans en Everts zagen hem pas terug na de damblokvlag.
Ook in de 125cc-wedstrijd stond er weer geen maat op Geboers. Ook deze reeks won hij onbedreigd voor Vromans, die zowat zijn eerste 125cc-wedstrijd ooitreed en vooral zichzelf verbaasde. Harry Everts verspeelde door een oponthoud van een tweetal ronden te veel tijd en plaatsen om een degelijk resultaat te boeken in de reeks en in het eindklassement.
Vromans en Geboers totaliseerde na afloop elk 36 punten. Scheidrechter tijd wees Vromans als winnaar aan.
Dat valt hier al bij al nog goed mee, zei Vromans na het verdict. Het is al een tijdje geleden dat ik nog een cross won zonder één reeks te winnen. t Is eens wat anders.
Regelmatig was ook Paul Heylen, de winnaar van de gemengde B-wedstrijd 500cc. De BK-leider bij denationalen 500cc hieldWellens en Brulez af.
LAPORTE WERELDKAMPIOEN 250 cc- GP van Zweden -
Zoals verwacht werd Danny Laporte op de slotdag van het wk in het Zweedse Vimmerby wereldkampioen 250cc. Laporte haalde het voor Georges Jobé en Kees Van der Ven.
Laporte vertrok met 15 punten voorsprong op Jobé en hield na de twee finalereeksen 13 eenhedenover. Dat kwam omdat Danny de risicos schuwde en een erg beheerste wedstrijd reed.
Voor de GP-zege kwamen Laporte noch Jobéin aanmerking. De GP kwam op het palmares van de Amerikaanse gastrijder Donnie Hansen, co-winnaar van de Amerikaanse ploegen in de Motorcross- en de Trofee der Naties 1981. De 23-jarige Hansen trainde in Zweden in het vooruitzicht van de op stapel staande nieuwe landenploegenconfrontaties in september.
Hansen nam in de beide manches de kopstart en tekende evenveel keer voor een spectaculaire solorush en voor de dubbele reekszege. Na afloop vertelde Hansen dat hij er echter niet aan denkt om aan een wereldkampioenschap te komen deelnemen. In Amerika is er veel meer poen te scheppen, was zijn voornaamste motivatie. De Europese rijders waren opgelucht dat te vernemen.
Laporte miste deels zijn start in de eerste reeks en geraakte pas als tiende weg. Vooraan knokten Jobé en Van der Ven meteen voor de tweede plaats. Danny werkte zich echter flink naar voor en zat een paar ronden voor afvlaggen aan het wiel van derde man Kees Van der Ven. Toen die stevig weerwerk bood, nam Laporte het zekere voor het onzekere en was best tevreden met de vierde plaats én het verlies van 4 punten op Jobé..
Het kon dus nog voor Jobé in de tweede manche, maar het gebeurde niet. In de start van de tweede reeks kwamen Jobé en Van der Ven immers ten val. Zij hernamen in de staart van het peloton.
DonnieHansen kreeg nu Jo Martens mee. Achter Jo, belust op een succesnummertje, nestelde zich Laporte en die werd in de rug afgedekt doorTorleif Hansen (neen, geen familie van ), een ploegmaat voor hem en eentje achter hem. Toen Jo fysiek verslapte nam Laporte de tweede plaats over. Jobé was intussen komen bijbenen en spurtte nog tot in het wiel van Laporte, de nieuwe wereldkampioen. Jo Martens werd mooi vierde.
Voilà
Voilà, dat is het dan, glimlachte Laporte, met voorouders in Bretagne,na aankomst. Twee Amerikaanse fabriekspiloten in de wks en evenveel wereldtitels. Misschien wordt dit wel de start van een Amerikaanse invasie in Europa. Mijn geduld werd eindelijk beloond. Vijf jaar lang reed ik voor Suzuki, evenveel keer geraakte ik niet in het GP-circuit. Mijn Amerikaanse titel van 1979 keerde zich helemaal tegen mij. De sponsors zagen me veel liever in de USA blijven. In 1981 ben ik van lieverlee overgestapt naar Honda, maar zelfs De Coster kon zijn Japanse bazen niet op betere gedachten brengen. Gelukkig kwam er bij Yamaha een plaatsje vrij toen Hudson de overstap naar 500cc deed. De Yam-bazen zagen mij aan het werk in Lommel en Bielstein en twijfelden geen ogenblik: dit is onze man voor 1982. Ik ben gelukkig dat ik hun vertrouwen waard ben geweest. Niet iedereen kan in zijn eerste jaar een wereldtitel afleveren.
Vromans wint weer, Geboers gewond- BMB in Oud-Turnhout
Na zijn lucky winst in Orp-le-Grand bekende Vromans dat hij uitkeek naar het einde van het seizoen. Mentaal zit ik er een beetje door. Ik heb dit jaar echt te veel hooi op de vork genomen. Veel te veel wedstrijden gereden tijdens de wk-periode. Maar hoe gaat dat? Je wint en je blijft winnen. Weken van 4 palmen waren niet uitzonderlijk. Plezierig is dat, maar dat zal me volgend jaar niet meer gebeuren.
Vorige week heb ik de Keiheuvel links laten liggen en ben ik gaan wedstrijdvissen in Lommel.Ik werd 13de van 68 deelnemers. Mens, ik heb me daar geamuseerd. Vissen en jagen is mijn lang leven. Het wordt straks weer een heerlijke herfst.
Voor Eric Geboers was het seizoen nog lang niet gedaan. Eerst wachtten hem drie landenploegenwedstrijden en dan zou hij naar de Trans-Am trekken voor nog een hele reeks wedstrijden. Maar eerst was er de wedstrijd in Oud-Turnhout, de revanche van Orp waar hij met een paar seconden verloor van Vromans.
Voor Eric eindigde de wedstrijd in Oud-Turnhout precies in de eerste bocht. In het tumult dat elke valpartij vlak na de startmeebrengt kwam Eric met de linkervoet klem te zitten tussen twee machines. Een radiografie in het ziekenhuis wees een drievoudige teenbreuk aan. De wedstrijd zelf werd meteen een Vromans-festival.
Dré won de eerste reeks met een straatje voorsprong op Eddy Sterck en Mark Velkeneers. Ook in de tweede manche kon niemand hem een strobreed in de weg leggen. Velkeneers kaapte nu de tweede plaats in de reeks en in de eindstand weg voor de neus van Sterckx. De crossmaand augustus zat erop.
Eric Geboers hield eraan de tweede reeks bij te wonen als toeschouwer. Wij natuurlijk benieuwd hoe hij de toekomst zou herschikken.
De Motorcross en de Trofee der Naties mag ik vergeten, analyseerde Eric de toestand. Ik hoop dat Harry Everts mij mag vervangen. Voor de Beker (125cc) geraak ik misschien fit. De Trans-Am mag ik ook gedeeltelijk op mijn buik schrijven. Na half oktober hoop ik toch nog een paar wedstrijden mee te pikken. Ik wil mijn rivalen van volgend jaar even scouten, weetjewel.
DE RADIGUES DOET HET NOG EENS- GP wegrace Tsjechoslowakije
In het toen nog communistische Tsjechoslowakije werd eind augustus 1982 een GP gereden voor vier categorieën. Het Chevallier-materiaal van De Radigues bleef heel, dus haalde Radisin Brno zijn gram voor zijn pijnlijk forfait in Imatra. Didier haalde het met verve van jongens als Mang, Cornu, Espiè en Saul.
In de wk-stand klom de Belg op naar de tweede plaats, op 5 punten van leider Toni Mang.
Minder goed verging het hem in 250cc. Radis geraakte niet in de prijzen. Lavado won voor Tournadre en Wimmer.
Bekende heren als Lazzarini, Palazzese en Tormo deelden de lakens uit in 125cc.
Vorige keer vertelden we hoe nieuwbakken 500cc-rijder Harry Everts en zijn Suzukimaat André Vromans in het vroege voorjaar van 1983 samen 5 van de 6 wedstrijden wonnen. De andere overwinning was voor de Yamahatroef Jo Martens. Omwille van echt winterse toestanden kregen we ook de afzegging van de wedstrijd in Lummen. Van de opwarming van de aarde was 25 jaar geleden nauwelijks sprake.
Vandaag loodsen we u door de laatste voorbereidende wedstrijden op het GP-seizoen dat eind maart werd ingezet met de Nederlandse GP 125cc in het Noord-Brabantse Best.
ERIC GEBOERS NEEMT DE MAAT VAN VROMANS in Dessel
Op het zware parcours van de Witte Berg in Dessel werd zandkoning André Vromans in de eerste wedstrijd van het BK 500cc eerst verraden door een lege benzinetank en later op de dag afgetroefd door Eric Geboers. Daarmee nam Eric schitterend weerwraak voor zijn verlies tegen Vromans in Koersel.
Vromans : De wereldkampioen 125cc is even goed thuis op een 500cc. Dat heeft hij vandaag nog eens bewezen.. In de eerste manche werden we beiden gehinderd door gedubbelde rijders en kwamen we elk één keer ten val. Misschien zou ik de reeks wel gewonnen hebben, maar 3 ronden voor het einde kwam ik zonder benzine te staan. Een ongemak waarmee ook Harry Everts had af te rekenen.
In de tweede reeks werd ik gewoon geklopt door een betere Geboers. Het was mijn dagje niet. Ik zoek niet naar verontschuldigingen. Zeg maar dat Vromans overwonnen werd op zijn favoriet terrein. Ik heb daar echt geen moeite mee.
Wereldkampioen Geboers was na zijn riante zege in Dessel vrij bedaard in de vreugde.
Mijn laatste Belgische overwinning dateert al van 1981. Toen won ik een BK-wedstrijd in Bornem. Vandaag heb ik hier vrij vlot beide reeksen gewonnen. In de eerste had ik blijkbaar een betere carburatie dan Everts en Vromans. In de tweede heb ik een achterstand van 20 seconden omgezet in winst. Dergelijke stunts heb ik al meermaals uitgehaald, maar de inspanningen reikten meestal niet tot op de eindmeet. Vandaag dus wel.
Natuurlijk ben ik wel blij met de overwinning, maar wat me stoort is dat ik met mijn voorlopige leiding in het BK niets kan aanvangen. Omwille van mijn WK-kalender moet ik liefst vier van de zeven BK-wedstrijden laten schieten. Zo kan ik onmogelijk kampioen worden. Is het dan zo moeilijk voor de BMB-mensen om zeven data te vinden waarop geen GPs worden gereden?
Yvan Van den Broeck, tweevoudig ex-kampioen van België, werd tweede en derde in de reeksen en tweede in de eindstand. Met een beetje hulp van Harry Everts, die na een extra tankbeurt gediskwalificeerd werd. Toch is het nog veel te vroeg om uit deze uitslag reeds conclusies te trekken, maar deze punten nemen ze me toch niet meer af.
André Malherbe verdedigde zich goed in het Desselse zand maar was niet echt tevreden met die uitslagen. Hij werd derde en vijfde in de reeksen, goed voor de derde podiumtrap.
De nevenreeksen in Dessel:
Peter Goolaerts bij de juniors 125cc
Luc Bursens bij de juniors 500cc
Walter Van Rompaey hield de nationalen 500c achter zich
J. CL. LACQUAYE in Lustin
In het Waalse Lustin verstevigde Marc Velkeneers zijn leidersplaats in het BK 250cc. Gilera-Marc won vlot de eerste reeks voor Massant, Lacquaye en Jo Martens. Jobé kwam in zijn te felle remonte in de afsluiting terecht. Hij gaf er de brui aan.
In de tweede manche was Jobé evenwel outstanding. Hij maakte er een daverende demonstratie van.
Velkeneers, pas terug uit Zuid-Afrika, was vermoeid in de slotrit en geraakte niet verder dan de vierde plaats. Wel genoeg om Jobé op in totaal 13 punten achterstand te zetten na twee BK-wedstrijden.
De dagzege was voor Jean Claude Lacquaye. Hij realiseerde een betere tijd dan tweede man André Massant en de derde podiumgast Mark Velkeneers. Alle drie deze rijders scoorden een totaal van 5 punten.
Jo Martens kwam niet echt uit de verf op deze technische omloop en werd vierde, op 4 punten van dit trio.
Broer Mario deed een stuk beter dan Jo. Mario won de wedstrijd, eveneens een BK-proef, bij de nationalen 250cc, voor de Waaltjes Blanchy en Mareau. Het was al zijn derde palm van het seizoen.
DE DERDE VAN VROMANS Wuustwezel
Eén week na zijn wedervaren in Dessel kreeg André Vromans de kans om zich te revancheren in de Trofee van de provincie Antwerpen in Wuustwezel. Nochtans was het lot hem hier de laatste twee jaar niet gunstig gezind geweest, maar op deze 13 maart mocht hij echt niet klagen.
Vromans won vrij vlot de eerste manche 500cc toen zowat al zijn tegenstanders, met Geboers op kop, uit de wedstrijd verdwenen met pech allerlei.
Ook in de enige reeks 250cc maakte Vromans er een walk-over van. Hij domineerde van start tot finish.
Gelukkig was er nog een tweede reeks 500cc om de toeschouwers waar voor hun geld te bieden. Het werd een denderende wedstrijd .
Vromans wou er weer meteen vandoor gaan, maar hij werd snel gecounterd door de vinnige Geboers. Wat dan volgde was een duel om duimen en vingers te likken.
Geboers: We hebben het spel keihard gespeeld. Keihard, maar fair en zonder afspraken. Hoe dikwijls we elkaar gepasseerd zijn weet ik niet. Ik heb geprobeerd om Vromans definitief los te rijden, maar dat lukte me niet. Ik was alleen uit op de reekszege, de koers winnen ging toch niet meer. Ik kan niet ontkennen dat het een harde wedstrijd was, want ik ben vermoeider dan vorige week in Dessel, waar de reeksen toch een stuk langer waren.
Vromans: Wat zeg je, ik geklopt op mijn waarde? Neen, toch niet. Als het echt nodig was geweest, had ik nog sneller gekund, hoor. Ik heb de risicos beperkt omdat ik de trofeezege binnen bereik had en er in de komende weken belangrijker dingen te gebeuren staan. Ik hoop maar dat de mensen genoten hebben van deze laatste manche. Tevreden toeschouwers komen de volgende keer ook weer kijken.
Louis Van Dievel liet Tony Hofman en Eric Van Gught achter zich bij de juniors 500cc
Mario Martens was weer niet te stoppen bij de nationalen 250cc en
Dirk Vanuytrecht was ook al aan zijn derde overwinning toe tussen de nationalen 500cc
MALHERBE WINT AZENCROSS in St.- Anthonis (Nl)
De Nederlandse voorjaarsklassieker die pompeus deCross der Azen werd genoemd in de jaren 1970/1980 was de laatste jaren wat verwaterd. De azen waren wel steeds van de partij, maar eens het starhek was gevallen toonden ze weinig strijdlust. Het gevolg was dat de overwinning vaak naar een renner ging die je bezwaarlijk een aas kon noemen .
Zo niet in 1983. De allerbeste rijders uit de 500cc-klasse, Vromans en Everts uitgezonderd, reden die 13 maart voor wat ze waard waren in de moordende zandbak van Noord-Brabant.
André Malherbe, de enige Belg in het gezelschap, pakte er de eindzege voor Hakan Carlqvist, Graham Noyce, Henk Van Mierlo en Jukka Sintonen, de protégé van Heikki Mikkola.
De Luikenaar zegevierde in twee van de drie reeksen en werd tweede in de andere die door Carlqvist werd gewonnen.
Dédé stond na afloop te glunderen op de hoogste podiumtrap en wou maar graag zijn verhaal aan ons kwijt:
Vorige week in Dessel was ik erg ontgoocheld, kakelde hij er lustig op los. Ik had daar tegen Vromans en Geboers werkelijk geen verhaal. Ik heb afgelopen winter nochtans veel op zandbanen getraind. Mijn machine was er ook verre van perfect. Maar vandaag kon ik, net als Noyce, voor het eerst over de nieuwe Honda beschikken. Een prachtige motor met power valve in de uitlaat, schijfremmen voor- en achteraan en met waterkoeling. De machine deed het prima ondanks de handicap van onvoldoende tijd om de vering perfect af te stellen. Deze zege betekent voor mij een hart onder de riem, want ik ben nog steeds geen zandspecialist.
De andere aanwezige vedetten kwamen iets minder goed uit de verf in de zandbak van Sintteunnis. Thorpe moet nog leren in het zand rijden, Hudson was regelmatig zondermeer, Kees Van derVen zat opgescheept met een zware griep en hield het na een paar rondjes voor bekeken en Gerard Rond viel drie keer uit met machinepech.
GEORGES JOBE EN SUZUKI 1 WINNEN de MERKENTROFEE in VORSELAAR
Voor de zevende keer reeds werd 20 maart op de Vorselaarse Berkelheide de merkentrofee gereden. Een wedstrijd voor merkenploegen allerhande. Suzuki stond hoog genoteerd voor een vijfde overwinning op zeven uitgaven en het Suzuki 1-team beschaamde dat vertrouwen niet.
Individueel winnaar van de twee reeksen tellende wedstrijd werd Georges Jobé. Zijn teamgenoten André Vromans, Eric Geboers (op een 125cc) en Harry Everts deelden in de
zege.
De eerste manche in Vorselaar werd evenwel verrassend gewonnen door Yvan Van den Broeck, de kopman van het Suzuki 2-team.
Yvan bestond het om in de aanvangshectometers van de koers niemand minder dan snelstarter André Malherbe tot de orde te roepen. Malherbe reageerde erg furieus maar ging in zijn driftbui zo erg tekeer dat hij in de vierde ronde spectaculair over de kop ging.
Na de tuimel van Dédé waagde Jo Martens zijn kans, maar ook hij ving bot bij een echt sterk rijdende Yvan.
Vromans kende meer succes want met zijn eerste aanval gaf hij zowel Martens als Van den Broeck het nakijken. Vromans kreeg echter geen loon naar werken, want een kapotte vering dwong hem tot opgave.
Spijtig van die vering, maar toch ben ik tevreden, lachte Vromans in de pauze.Ik reed verschrikkelijk goed. Ik weet nu dat ik al helemaal in orde ben voor het wk. Echt, joh, ik ben gerust in de zaak.
Minder spannend ging het er aan toe in de tweede reeks. Lang zag het er naar uit dat Carlqvist - die zijn ongenoegen voor dit circuit te pas en te onpas had geventileerd - op weg was naar een riante zege, maar Vromans stak er een stokje voor. Toen Vromans het gat met Carla had dichtgereden, kwam de Zweed ongelukkig ten val door de schuld van enkele gedubbelde rijders. Vromans wachtte niet op en snelde naar een gemakkelijke reekszege.
Na de opgave van Carlqvist defecte vering- kwam Jobé gemakkelijk op de tweede plaats postvatten. Genoeg om individueel winnaar van de wedstrijd te worden.
Van den Broeck, de winnaar van 81, verspeelde alle uitzicht op de eindfase in de start van de tweede reeks.
Yvan: Ik kwam verschrikkelijk nerveus aan de start. Ik schakelde meteen fout en verzeilde op slag in het midden van de groep. Terugkomen op het kapot gereden terrein was vrij moeilijk. Bovendien geraakte ik halfweg ook nog in ademnood, een restje van een zware verkoudheid. Maar echt klagen mag ik niet. Eindelijk heb ik me nog eens voorin kunnen laten zien voor een groot pak toeschouwers.
De Fin Tarkkonen won de B-wedstrijd voor inters 250cc. Hij en Jack Westdorp wonnen de reeksen.
Marc Verhaegen won de beide reeksen bij de juniors 250cc.
Luc Bursens deed even goed bij de juniors 500cc.
De nationalen kregen een dagje rust.
JAAK VANVELTHOVEN DRAAIT VEDETTEN EEN LOER in GENK
Op de flink bezette Horensbergdam in Genk werd Jaak Vanvelthoven op 27 maart de ietwat onverwachte maar oververdiende winnaar van de eerste lentecross 1983.
Jaak won weliswaar geen van de beide reeksen, maar tekende wel voor twee tweede plaatsen in de reeksen. Eén keer achter André Vromans, een tweede keer achter André Malherbe.
Omdat de beide Andrés het er in hun andere reeks minder goed vanaf brachten, waren de bloemen voor de regelmatige Jaak Vanvelthoven.
Vromans haalde in de start van de eerste reeks al vernietigend uit en zou zijn inspanning volhouden tot aan de eindmeet.
Raymond Heeren speelde lange tijd voor buffer tussen Vromans en de achtervolgers waarbij Jaak Vanvelthoven zich veruit de bedrijvigste toonde. Hij liet Laporte, Noyc en een weinig gemotiveerde Malherbe achter zich.
Jaak lukte later op de dag zowaar holeshot en moest alleen in een als herboren rijdende Malherbe zijn meerdere erkennen.
Vanvelthoven dus winnaar. Laporte en Malherbe mochten met hem op het podium als nummers 2 en 3.
JO MARTENS NA PECH VAN JOBE
Bij afwezigheid van BK-leider Marc Velkeneers - die reed in het Nederlandse Best de eerste 125cc-GP van het seizoen wonnen Georges Jobé en Jo Martens in Genk de BK-reeksen 250cc.
Luikenaar Jobé won zonder tegenstand de eerste manche. Achter hem stelde Jo Martens heel voorzichtig zijn tweede plaats veilig. De derde was voor J.Cl. Lacquaye geweest, maar die viel in de allerlaatste ronde zonder benzine. De 19-jarige Jacky Martens besloot mede hierdoor dé remonte van de dag met een ereplaats.
Jobé leek ook in de tweede manche onaantastbaar, maar een gebroken vering strooide roet in zijn eten. Jo Martens leek op een zorgeloze zege af te stevenen maar naamgenoot Jacky maakte het hem nog erg moeilijk. Toch won Jo voor Jacky en Greisch.
In de BK-stand leidde Jobé na afloop met 1 punt voorsprong op Jo Martens en 2 op de tandem Jacky Martens-Marc Velkeneers.
Luc Bursens won voor Van Vught en Lambrechts bij de juniors 500cc.
Mollenaar Deraedt stak de Waaltjes 250cc in zijn zak.
Remi Vromans hield Vandueren en Rob Vanham achter zich bij de nationalen 250cc en
Dirk Vanuytrecht schreef de beide reeksen nationalen 500c op zijn naam. Dirk won voor Dirk Geukens en P. Vandeplas
ERIC GEBOERS PAKT GROOTS UIT in BEST GP 125cc NEDERLAND
In de buurt van Eindhoven zette titelverdediger Eric Geboers het wk 125cc daverend in. Op de zanderige en erg slecht liggende omloop van Best (whats in a name?) zegevierde de kleine grote crosser uit Balen in de beide manches van de eerste GP van het nieuwe seizoen.
Geboers deed dat met zon overwicht dat zijn tegenstanders, of wat daar dit jaar moest voor doorgaan, er na afloop gefrustreerd en gelaten bijliepen.
De meeste lagen na de 90 minuten durende krachtmeting naar adem te snakken, helemaal uitgeput van de fysieke inspanningen. Een vaststelling die ook Eric niet ontging.
Zijn ze moe?, vroeg hij langs zijn neus weg. Het klonk een beetje spottend, maar anderzijds kon hij het wel begrijpen. De titelverdediger zelf had nochtans weinig last van vermoeidheid.
Buiten verwachting heb ik de wedstrijd voortdurend onder controle gehad en dat stemt me intens gelukkig. Winnen in Best het werd nu eenmaal van me verwacht. Stel je voor dat ik hier vandaag geklopt was, het zou een ware ramp geweest zijn. De druk om te winnen torste ik al weken mee en dat had zijn prijs. Vannacht nog heb ik omzeggens niet geslapen en ben ik ook een keer mijn zenuwen gaan uitkotsen.
Vanaf het ogenblik dat het starthek omviel, was alle spanning gelukkig weg en liep alles naar wens.
Mijn Suzuki loopt perfect. Als ik dit jaar mijn titel niet kan verlengen, zal dat zeker niet aan de motor liggen, maar aan het manneke.
- Het wordt een eentonig kampioenschap, probeerden we.
Eric: Homaar, niet te vlug van stapel lopen, hé. Ik win vandaag een veldslag, maar de oorlog duurt nog lang. Rinaldi is er ook nog. Dit parcours paste helemaal niet in zijn kraam. En die Gibson heeft me vandaag ook verbaasd. We horen zeker nog van die twee..
Geboers won de eerste reeks voor Pekka Vehkonen en Jim Gibson.. Marc Velkeneers eindigde op de zesde plaats, Guy Van Gijseghem werd zevende.
Marc reed het grootste deel van de wedstrijd in derde positie en kreeg in het laatste kwartier carburatieproblemen. Zelfs met een helemaal opengedraaid gashendel haalde hij slechts de snelheid van een huisjesslak. Gelukkig was zijn voorsprong groot genoeg om nog tussen de mensen te finishen.
Na de tuimel van snelstarter Vehkonen in de tweede reeks kwam Geboers aan de leiding en hield met sprekend gemak Gibson en Rinaldi van zich af.
Jantje Van Poppel werd nu tweede beste Belg op de vijfde plaats. Alain Lejeune werd 7, Jan Blanquaert 8, Paul Decendre 10, Patrick Van Poelvoorde, net als daarstraks 11.
Marc Velkeneers viel uit met een gebroken vering. Dat overkwam ook Guy Van Gijseghem.
Geboers voerde na afloop de wk-stand aan met 30 punten. Acht meer dan Gibson en veertien meer dan de tandem Rinaldi-Hensen. Vehkonen volgde met 12, Maddii met 8.
Meer motornieuws uit de oude doos? Ga naar Archief, tik ludo vervloet in en een wondere oudheid gaat voor je open.
