Met Patrick als kamergenoot, wordt het een gewoonte om klokvast om 6u15 op te staan. Een eerste aanblik van de dag voorspelt weinig goeds: grijze hemel en motregen. De natuurpracht is verborgen achter laaghangende wolken. Wat een verschil met de voorbije dagen. Vooral hier is het verschil groot. We besluiten om wat pistolekes mee te nemen voor onderweg. We merkten dat Italianen hetzelfde deden en dat onderdrukte onze schroom een beetje. 

We vertrokken zonder regenpak. We volgen vanuit Tromso de drukke E8 in zuidelijke richting tot in Balsfjord, waar terug op de E6 uitkomen. Vanaf het plaatsje Sundlia komen we op het tracject dat we in de heen reis volgden tussen Narvik en Alta. Een eindje over Fosbakken verlaten we de E6 terug in westelijke richting over de 825. Al vlug ondervond ik wat het is om in regenweer te rijden. Ineens was de temperatuur spectaculair gezakt bij de dag voordien: nog 9°C hielden we over van de 21°C van de dag voordien. Het was maandag, dus ook veel meer verkeer. De eerste koffiestop was een gezellige auberge langs de weg. We warmden ons op en iedereen besloot om het regenpak aaan te trekken. ik had nu 5 lagen kledij en de motovest erbij. Ik had voor de rest van de dag geen kou meer. We konden hier en daar vast stellen dat water naar binnen geraakte, met natte handschoenen, natte sokken en natte randjes her en der.

Nabij Steinsland reden we normaal verder over de E10 en konden we zonder ferry in Stokmarkness geraken, maar Jean Pierre herberekende de route op een afslag, waardoor we de oorspronkelijke route verlieten en we via de 83 in noordelijk reden. Zo kwamen we bij de ferry van Refsnes naar Fresnes terecht, die we eigenlijk niet moesten hebben, door wat om te rijden. JP stelde voor om in de hoek te staan. 

Tussendoor warmden we ons op in een tankstop. Na de veerboot was het nog een 50km tot Stokmarkness. We zouden het weerbericht aandachtig volgen, voooral dat van de ondertussen bekende Noorse weervrouw. Ondanks haar opvallend benenspel, hadden we toch beter weer gezien voor de vogende dag.

We bereikten het idyllische plaatsje Stokmaknes. Het begin van onze verkenning van de Lofoten. Stokmarknes ligt nabij Hadseloya, één van de eilanden van de Vesteralen eilandengroep ten noorden van de Lofoten. Een alternatief van de volgende rit was Andenes, het meest noordelijke plaatsje van de Vesteralen, van waaruit boottochten worden georganiseerd om potvissen te gaan spotten.

Het hotel Vesteralen Kysthotell zefl lag op een klein eilandje Boroya, met een brug verbonden met Stokmarknes. Stokmarknes wordt aangedaan door de veerdienst Hurtigruten.

In het het Vesteralen Kysthotell konden we de natte kleren drogen en de dag van morgen bespreken. De receptionist is weer typisch Noors: helemaal niet vriendelijk, een type bodybuilder, waar je beter geen ruzie mee maakt, Gelukkig maakt Javier, onze garçon bij het avomdeten, veel goed. Javier doet iedereen denken aan Mamuel uit Fawlty Towers, klein vriendelijk mannetje dat opdient met Duracel batterijen, iedereen bestelt de lekkere zeebaars.