Na de bewogen dag van gisteren had ik goed geslapen. Patje was nog blijven hangen met Sven in de bar. Ook JP was er al vroeg ingekropen. Uitgerekend hadden JP en ik, met onze terugkeer, er 720km opzitten!. Ik had gisterenavond vlug nog een paar foto's genomen in de omgeving van het hotel. Het lag heel mooi aan een de Namsfjorden. Heel mooie foto's van typisch bordeauxgekleurde paalwoningen aan het water. Ook het interieur van het hotel was heel smaakvol met allerlei verwijzingen naar bepaalde muziekitems.
Weer hadden we een luchpakket kunnen samentstellen aan het ontbijtbufet; een wat krenterige, maar slimme manier om budgetvriendelijk om te gaan.
Onze motoren staan buiten netjes geparkeerd en de zon staat aan de hemel. Het beloofd een mooie dag te worden voor onze volgende tocht.
Tot de eerste ferry van Flakkfjorden hebben we 171km af te leggen. Daarna 153km tot de ferry van Halsafjorden en nog eens 70km tot Molde.
De route loopt over de 17 naar in zuidoostelijke richting naar Steinkjer. Een tiental km voor Steinkjer slaan we rechtsaf en volgen de 720 over bijna 70km langs de Beitstadfjorden. Een kleine route dat zich slingert op de heuvelflank en een prachtig zicht op de fjord, gegoten in de zon. Ik reed het grootste deel voorrop en genoot van de route, de zon en wat passende muziek. En rit dat heerlijk is.
Ergens langs de weg bij een klein winkeltje houden we halt. We kopen wat drank. Een kleine meid bedient de kassa onder het goedkeurend oog van mama. Ook hier is de schooltijd over en helpen kinderen met ouders. Patje is blijkbaar niet zo fris vandaag. Hij en Sven zijn blijven plakken tot na middernacht in de bar. Het was wellicht de kleine geseling waard.
We nemen de tijd om foto's te nemen en JP en ikzelf dalen af in de weide richting fjord. Op een bepaald moment kom ik bij grazende koeien in het fonkelende licht op het water op de achtergrond. Hoe prachtig kan Noorwegen zijn. Het landschap is nu veel verandert. De hoge besneeuwde toppen hebben we achter ons gelaten en het heuvelende landschap is bezaaid met boerderijen en weiden met gemaaid gras. Overal zijn boeren bezig met het in bollen draaien van hun maaigras; witte, groene en zelfs roze bollen her en der in het landschap. Deze bollen ontsieren tijdelijk het landschap. Waarom zou er zo'n drukte zijn? Zouden de boeren het weerbericht hebben gevold? Is er ander weer op komst. De volgende dag zou blijken waarom de boeren zo'n haast hadden.
We rijden verder over de 720 in dalende lijn tot vóór Rissa. We komen op de 715 en rijden tot het plaatsje Rorvik, waar we onze eerste ferry nemen. We zijn weer met geluk gediend en kunnen net nog de ferry binnenrijden. Een overtocht van ongeveer 7km brengt ons naar de overtocht. We genieten van het prachtige weer en zijn meestal op het bovendek.
We zetten aan de overkant onze tocht verder. We volgen de 707 en komen een eind verder op de drukke E39, die een afsplitsing is net voorzien van de E6. We rijden nu aan de westelijke kant van Trondheim verder naar in zuidwestelijke richting.
In Orkdal verlaten we de drukke weg en rijden de rivier over, op zoek naar een stek om halt te houden en onze picknick te verorberen. In een druk handelscentrum houden we halt aan een pompstation. De picknicktafel is er ingenomen door twee fietsende koppels. Net als ze aanstalten maken om te vertrekken, slaan we een babbeltje en vertelt één van de mannen dat de dames van de Noordkaap tot hier waren gefietst; van een damesexploot gesproken. We nemen hun tafel in en genieten van onze luch en het mooie weer. Het is vrijdag, maar vele mensen op pad. Opvallend jonge mensen en schoon volk ook!! Noorse meisjes, soms uitdagend en die niet zien dat vier Vikings ook beginnen te verlangen naar thuis en hun vrouwen.
Na de middag rij ik terug voorop maar nu via de zuidelijker gelegen binnenroute 65, een minder drukke weg. Hoewel een slingerende weg met veel bochten en slecht wegdek. En Surnadal stoppen we in een dorpje. We zoeken iets om koffie ter drinken. Het is echt warm vandaag; 23°C. Dat is geen goed teken vind ik.
We rijden verder langs de 65 maar nu een schitterend onderhouden weg met vele linke bochten en haarspeldbochten. Eerst stijgend dan langzaam naar beneden naar de Halsafjord, waar onze tweede ferry wacht.
We volgen nu de E39 in zuidwestelijke richting naar Molde. Via een eerste brug komen we op het eiland Bergsoya. Aan de andere kant van het eiland komen we uit op een enorme nieuwe brug. Tijd om daar even halt te houden en wat foto's te nemen. Intussen is het weer aan het veranderen. Het is bewolkt en het begint zelfs lichtjes te regenen, wat uiteraard niet goed is rekening houden met de band van Patrick.
We komen in de vooravond aan in Molde. We gaan ons installareen in het Quality hotel Alexandra.
We hebben uitzicht op de haven. We gaan wat eten in de straat wat verderop in een pizzarestaurant.
Intussen is het lichtjes gaan regenen en bespreken we de tocht van morgen. De weersvoorspellingen zijn helemaal niet goed. We gaan normaal naar Gerianger fjord en volgen een stuk de toeristische route Geirganger-Trollstigen. Maar met lage bewolking en regen gaan we daar helemaal weinig van zien. De GPS laten we de kortste routen berekenen naar Hamar, onze laatste bivakplaats in Noorwegen. Spijtig, want de geplande route zou een laatste hoogtepunt zijn. Maar met regenwaar en een kletse band van Patrick zou het ook niet verantwoord zijn. Tenzij het morgenvroeg het weer er toch anders zou uitzien.
Mijn heup doet weer behoorlijk pijn en ik besluit naar de kamer te gaan, terwijl de makkers nog even een kijkje gaan nemen in de haven (aanlegplaats ook van cruiseboten).
Morgen wacht ons een tocht van de kortste route van toch nog 480km. Slaapwel

25-07-2017 om 00:00 geschreven door Marc Syryn

Na een goede nachtrust in kamer 338, gaan we vandaag weer voor een rit van maar liefst 577km.
De wekker van Pat maakte ons wakker om 6u15 en dat hele eind shouwen met onze bagage door die eindeloze gang ging ons echt de keel uit. Ergens stond op een deur in de gang: 'Dagen i dag er morgendagen du drome om igar'. Eens googlen.
Het ontbijt deed ons deugd. Voor de 15dag stonden er weer ene of andere variatie van de edelste productie van een kip op het menu: Eggs in al zijn variaties werkten we al naar binnen.

We smeren terug een stapel broodjes voor onderweg. JP zit met een stapel naast zich. We generen ons niet om meermaals naar het buffet te gaan. We draaien alles in wat servietten en een plastiek zak en zonder veel weg te moffelen, verlaten we de ontbijtruimte. Zie je het al voor je?
Mijn pijnstillers moest ik beginnen te dosseren. Aan tafel hadden we het over de weersverwachting. We moesten het al een tijdje doen zonder de oogstrelende weerberichten van de Noorse Sabine Hagedoren.
Niet zo rondborstig, maar ze had zo'n lange benen dat de hogedrukgebieden van de Middelandse zee tussen haar stelten te zien waren. De weersverwachting was belangrlijk voor de komende dagen, zeker voor de band van Patrick. In Namsos voorspelden ze mooi weer. Dus op naar daar.
We vertrokken om 8u15 vanuit de garage. De rit om de stad uit te geraken was heel chaotisch; tussen wegenwerken door tot het eerste pompstation. We tankten allen vol en ik reed voorop.
We volgden de 812 in zuid-oostelijke richting naar de E6. Een fantastisch mooi landschap, mooie bochten, dalen en stijgen nu en dan een dorpje. Aan een wit kerkje - de meeste zijn wit in Noorwegen - houden we halt en plein natuur. Het was niet koud, nog niet. Na 100 km vrij snel te hebben afgehaspeld komen we uit op de vertrouwde E6. Ergens ten zuiden van Rognan komen we op de E6 en rijden vanaf nu pal in zuidelijke richting. Stillaan rijden naar een hoger gelegen plateau. Het landschap wordt ruig en enkel vergezichten over een landschap met sneeuw - hoewel al veel minder dan de heenreis - en beekjes met smeltwater. We rijden door Saltfjellet-Svartisen nationalpark. JP rijdt voorop en heeft katoen. Het wordt koud man. Ik zie op een bepaald moment 7°C. We stijgen boven de 1000m en dat voel ik. Op een eenzame parking in niemandsland stop ik om een iets warmer aan te trekken. De anderen zijn aan de horizon verdwenen.
Ik zet terug aan en zie plots terug het bord van de Poolcirkel op 2km. Nu pas verken ik me. We komen terug op de parking waar de andere Vikings reeds zijn aangekomen.
Ik wandel wat rond in de souvenirshop en rust wat uit, want plots voel ik weer pijn in de heup en als ik dan wandel, lijk ik wellicht een kreupele. Na wat foto's vertrekken we weer.
Op deze plaats is Noorwegen heel smal. De grens met Zweden is vlakbij. Op de smalste stukken is Noorwegen niet meer dan 80km breed maar 2800km van de grens met Zweden in het zuiden tot de Noordkaap!!

We rijden nu verder Mo i Rana en dalen het hoger plateau af en de temperatuur stijgt weer naar 12°C.
We komen nu op het traject waar grote werken aan de gang zijn op de E6. De grootste machines van de heenreis dagen weer op en nu en dan moeten we stoppen om het tegemoetkomend verkeer door te laten of zelf worden we afgeleid via een grindweg om de weg te vermijden. Zeer druk verkeer, haast file en moeizaan halen we mastodonten in en verzeilen we in groepjes andere motards die ook van het noorden komen. Soms wordt dan serieus doorgereden en laten we groepjes Harleys achter ons. De GS om zijn best op zo'n terrein. Op een bepaalde plaats staat er veel volk en is er een soort plechtigheid, vermoedelijk een stuk weg dat plechtig wordt geopend.

Even voorbij Finneidfjord houden we halt aan een wegrestaurant om onze piknick op te puzzelen.
Na de middag sjesen we weer weg, met JP aan kop. Ook Patje heeft er zin in - het blijft vandaag droog - en komt soms voorbijgestoven naar de kop. Op een bepaald moment komt een Corvette naast hem rijden. Die jent hem een beetje en er ontstaat een kleine race. Patje heeft niet op en stuift door een tunnel aan ?. De Corvette moet inbinden.
We passeren nu Mosjoen en rijden verder richting zuiden.
Op een bepaald moment moeten we weer halt houden. Een wegenwerker houdt het verkeer tegen om tegemoetkomend verkeer door te laten op één rijstrook wegens asfalteringswerken. Het duurt wat lang en ik besluit een foto te nemen. Net op het moment dat ik wil vertrekken, zie ik dat mijn dashboard rare kuren heeft. Alles is uitgevallen; nog toerenteller, snelheidsmeter, nog pinkers of zefs ABS. Ik paniekeer niet, want de motor rijdt normaal, maar durf niet doorrijden. De andere Vikings weten van niets en rijden door. Ik rij behoudend omdat ik niet weet wat er hapert. Ik geraak al snel achterop. Na een 50km kom ik aan een tankstation, waar ik gelukkig de anderen zie. We zijn net aan de grens tussen Nordland, dat we verlaten voor Nord-Tronddelag, een andere provincie.
Ik meld het probleem en Patje ontfermt zich over mijn GS. JP belt naar Ingelbrecht en legt het probleem uit. Intussen zie ik Sven bellen en bellen. Ik hoor hem vanalles uitleggen in het Engels. Dat heeft blijkbaar niets te maken met mijn motorprobleem.
Dan hoor ik dat hij een Noorse dame aan de lijn heeft die een tas van mij gevonden heeft!!! Ik kijk snel in mijn topcase en miljard ik zie dat een tas weg is. Het is niet weer zeker dat ik die ergens heb achtergelaten. Ik geraak lichtjes in paniek. Mijn moto doet het niet meer en ik heb iets achtergelaten. Bllijkbaar heeft die dame een tas van mij gevonden, waarschijnlijk op onze lunchplaats.
Maar we waren al 100km verder!!. Ze waren in Mosjoen en zouden daar wachten tot we teugreden. Maar dat was nagenoeg 100km terugrijden en dan terug en nog eens 135km tot het hotel. Dat wat van het goede teveel.
Intussen houdt Patje zich bezig met mijn motoprobleem en heeft contact gehad met de garage. Ze stellen voor om de batterij af te koppelen en terug aan. Een soort reset dus. En dat blijkt inderdaad te werken. Mijn GS start terug en het dashboard is terug ok.
De dames zouden ons terugbellen maar we wachten maar en bespreken de mogelijkheden. De andere Vikings stelden me voor dat de dames mijn tas per post naar België zouden sturen. Uiteindelijk belde ik zelf terug en stelde dit voor, maar blijkbaar wilden ze mij/ons zien en ze wilden een stuk tegenkomen. Ze wilden tegenkomen ergens tussenin en we spraken af om mekaar te ontmoeten in Trofors, 75km terug. De andere Vikings zagen dat echter niet zitten en ik wilde alleen gaan maar Patrick zag dat niet zitten, wegens alleen op pad en met een moto die zijn keuren had. Er ontstond enige wrevel,  wat begrijpelijk was, maar mijn geld, mijn ipad en een paar zaken wilde ik toch gaan ophalen. Dus ik besloot toch te gaan. Toen stelde JP voor om met mij mee te rijden. Zogezegd zo gedaan. JP reed voorop en wij getweeën vertrokken van waar we gekomen waren voor 75km. Het was toen al 16u. Patrick en Sven reden door. Een 45min later kwamen we aan in Trofors. Al een aantal malen hadden ze mij gebeld onderweg. Net toen we er aankwamen belden ze opnieuw en troffen hen bijna onmiddellijk aan op een parking waar ze stonden te zwaaien met mijn tas. Twee wat oudere madammen verwelkomen ons als verloren zonen. Ik bood hen 200NOK aan maar dat wilden ze niet. Ze wilden een paar foto's met ons. Ze hoopten misschien om een avondje met twee motards, maar ik was vooral content dat die twee gekken madammen deze moeite hadden gedaan! Bleek dat ze mijn tas op de weg vonden waar we gestopt waren aan de wegversperring waar ik een foto had genomen en mijn tas op de bagage had gelegd bij het nemen van mijn fototoestel. Welk geluk van de wereld moet je niet hebben om dat tegen te komen. We namen uitgebreid afscheid om snel terug te rijden voor 75km+135km en het was al na 17u.
Na de weg terug te hebben gereden tot het pompstation, stopten we daar terug voor hapje en drankje. Dan terug op pad naar het hotel. Na 90km verlieten we de E6 en volgden de 760 en de 17 tot in Namsos. De laatste km waren lastige km met de zon pal in het gezicht.
Om 21u30 arriveerden we in het hotel waar Patrick en Sven een slaatje voor ons hadden besteld. Ik vond dat daar een fles mocht op gedronken worden! Bleek achteraf dat die madammen, Ingjerd Abrahamsen en haar zuster Randi Hiim, alle hotels, want alle reisdocumenten zaten in die tas, hadden opgebeld om aan onze nummers te geraken. Heb je van je leven!!
Het Scandic Rock City hotel bleek een mooi hotel te zijn, in de muzieksfeer. Eind goed al goed. Van een saaie terugreis was geen sprake geweest vandaag, maar daar had ik wel voor gezorgd!!
Er was goed weer voorspeld voor de volgende dag en daar keken we naar uit en vooral Patrick, want zijn achterband was nu helemaal afgesleten. Slaapwel

24-07-2017 om 00:00 geschreven door Marc Syryn

Na alweer een goede nachtrust in aparte bedden, kunnen we vaststellen dat onze kledij nagenoeg droog is. Mijn pijnstiller nemen voor de dag die komt is al een gewoonte. Ik combineer maar wat mijn makkers mij geven. 's Morgens een Voltaren van Sven dat ook ontstekingsremmend werkt en tussendoor een Brufen 600mg van Patrick. Een mix dat - zoals ik later ga vernemen - een niet ongevaarlijke combinatie is voor de nieren. In ieder geval lijkt de pijn verdraaglijker te worden en ga ik zo wel thuis te geraken.
Het begint een opgave te worden om alles op de juiste plaats te krijgen, want de vuile was begint zich op te stapelen. Ik tel de dagen die we nog te gaan hebben en merk dat ik krap zal zitten in de elementaire kledij, zoals kousen en zelfs onderhemden. T-shirts heb ik in overvloed. Mijn kamergenoot heeft onderbroeken genoeg, maar een aantal zijn nogal krap. Hij toont mij dat ze eigenlijk zijn achterwerk niet volledig kunnen vullen en de rekker veel lager komt te zitten dan waar hij hoort te zitten. Signaal voor hem om er een aantal in de vuilbak te gooien. Spijtig denk ik dan, want een afgedane onderbroek is een ideaal doekje om de moto te kuisen. Enfin de kousen kregen we dus droog, maar de botten krijgen zo'n zure zweetgeur die we de rest van de reis er niet meer uitkrijgen.
Onze kamer is op het eerste verdiep en eronder een grasveldje. 'Laat je tassen maar vallen door het raam' merkt Patrick op. 'Dan hoef je ze niet naar beneden te sleuren' Bleek inderdaad een middel om het sjouwen voor één keer te beperken.

In de ontbijtruimte is Javier onze garçon van de vorige avond er niet meer. De bonkige onvriendelijk receptionist ook niet, maar in de plaats een al evven koele Noor.

We vertrekken over de brug van Stokmarkness naar de veerboot van Melbu 16,5km verderop.
Voor de eerste keer moeten we daar 20min wachten op de boot. Tijd om te zien hoe de vangst van vermoedelijk kabeljouw kant en klaar aan wal gebracht wordt.

Na de overtocht beginnen we aan de verkenning van de Lofoten. Ik rij voor één keer voorop omdat ik terug wat toeristische stops had gepland. Onze route volgt voor een stuk de Lofoten Nationaal-Toeristische route.

We volgen de E10. Ik laat een eerste uitkijkpunt links liggen; Austnesfjorden. Het is niet altijd gemakkelijk als je voorrop rijd om op tijd het signaal te geven dat je de weg gaat aflsaan. Je weet zelf niet of hetgeen je zoekt langs de weg, dan wel in een zijweg of zefls een offroadweg ligt. Niet ongevaarlijk voor degenen die achter komen om dan op tijd en veilig in te slaan zo blijkt.
Er is hier echt veel verkeer. De lofoten blijken een toeristische trekpleister te zijn. En alle verkeer gaat over dezelfde E10.
Even verderop rijden we door het plaatsje Svolvaer: morgenvroeg nemen we daar de veerboot.
Nog even verderop rijden we voorbij de afslag naar Henningsvaer, waar we vanavond overnachten.
Wij rijden door en rijden voorbij aan Gimsoystraumen en Gardsvatnet. We stoppen echter bij Torvdalshalsen, waar we vanop een heuveltop ten zuiden van het Torvdalsvatnet meer een prachtig uitzicht hebben op het eiland Vestvagoy.

Het weer is kwakkelend. Op he internet was er mooi weer voorspeld, maar het valt wat tegen. Eigenlijk heel afwisselend. Het ene moment krijgen we een bui over ons heen maar plots is de zon er weer.
We rijden nu door naar Eggum, een pietluttig vissersdorp op uiterste westelijk puntje van het eiland Vestvagoy. Voorbij het dorp, dat eigenlijk niets te bieden heeft dan wat huisjes en een kerk, belanden we via een grindweg aan een kuststrook. Hier houden we halt en gaan we onze piknick verorberen. Er is een soort torentje met uitzichtpunt over de oceaan aan de ene kant of de bergen aan de andere zijde. Spijtig dat de omgeving ontsiert wordt door de vele motorhomes in de buurt.

Na de middag vervolgen we onze weg. We passeren op onze weg een Vikingen museum. Even denk ik eraan om hier halt te houden, maar er staat een rij voor de ingang. Spijtig, maar we hebben er tijd niet voor. We vervolgen onze weg over een landschap van eilanden, bergen en veel meren. Schitterende uitzichten, maar daarvoor hebben we niet het goede weer.  Soms krijgen we striemende regenbuien, even opgehouden door de passage van de tunnel tussen twee eilanden. We gaan verder in zuidwestelijke richting. We verlaten de weg en klimmen naar een oud vissersdorp; Nusfjord. We vinden het niet de moeite om er inkomgeld voor te betalen om een kijkje te nemen in een dorp van oude vissershuizen. Partrick trekt zich even terug in de natuur voor een plasje. Dit was een plaatselijke bewoonster niet ontgaan die kwam vragen of hij geplast had. 'Tuurlijk niet mevrouw, wie doet zoiets' Maar ze had 'iets' gezien vanuit haar kamervenster. Misschien een onderbroek dat wat krap zat. We besluiten maar te vertrekken.  Omdat de vermoeidheid wat toeneemt en de zin om nog veel te bezoeken afneemt, besluit ik onze volgende stopplaatsen niet meer aan te doen; Vikten: de glassmelter; Rambergstranda: een idyllisch uitzichtpunt en tenlotte Reinehalsen helemaal op het verste zuidwestelijke punt; een van de meest gefotografeerde plaatsen in Noorwegen. Spijtig, maar uiteindelijk is het naar daar rijden en terugkeren en gezien de vele km, vond ik het een beetje van het goede teveel.

We rijden dus terug richting Henningsvaer. Het kustplaatsje is gelegen in het uiterste zuidwestelijke punt van het eiland Austvagoy. Het hotel Lofoten Artic hotel ligt net over de eerste brug naar Henningsvaer toe. Een tweede brug brengt je in het eigenlijk stadje, dat helemaal omringd is door water. Ik rij er even rond, gezien ik achterop was geraakt als laatste in de rij, na het nemen van nog een paar kiekjes en aldus het hotel was voorbijgereden. Het stadje-eilandje heeft een klein binnenhaventje en winkeltjes. Ik roep nog even de route op om het hotel te vinden.

De kamers zijn piepklein en we hebben alle moeite om onze bagage binnen te krijgen. Er lijkt een lage bezetting. Volgens de info op internet, was er een gezellige bar bij het hotel. Alleen bleek die bar op een andere locatie te liggen in het stadje zelf. Niet te doen om daar nog naartoe te trekken.
Iedereen is moe en de pijn in mijn heup is weer nadrukkelijk aanwezig. Ik duik al om 22u onder de lakens, mijn kamergenoot dringt nog eentje aan de bar. Morgen willen we om 7u30 vertrekken om op tijd aan de veerboot te zijn. Slaapwel.

23-07-2017 om 18:51 geschreven door Marc Syryn

Heel vroeg uit de veren vandaag. We hadden ons ontbijt besteld, want om 8u15 dienen we aan de veerboot te zijn voor een overtocht van 3,5u van Svolvaer naar Skutvit. Zoniet hebben we een omwegje van een paar honderd km voor de boeg.
We komen netjes op tijd aan. Tijd om op de parking voor de inscheping aan de babbel te geraken met een paar Nederlandse koppels. En zoals dat met Nederlanders gaat, ben je niet snel uitgepraat.
Na de inscheping houden we ons op afwisselend op het dek en in de passagiersruimte. Ik geraak er aan de praat met een Zweedse senior die niet van de Lofoten kwam waar hij een bijeenkomst bijwoonde van modelvliegtuigen.
Tijd om wat te mijmeren over de reis die met het verlaten van de Lofoten al aardig is opgeschoten.
Het bereiken van de Noordkaap was het hoogtepunt van deze reis. De kans bestaat altijd dat een terugweg wat minder spannend wordt. Gelukkig waren de Lofoten in de terugreis gepland. Het vormde een nieuw hoogtepunt. Want hadden we dat aangedaan in de heenreis en terug gereden over dezelfde route, dan hadden we misschien een déjavu-gevoel en was het misschien wat saaier. De vermoeidheid die wat begint te spelen, het verlangen naar het vrouwtje en het thuisgevoel, had het misschien allemaal wat minder gemaakt. Maar de Lofoten op de terugweg was dus de goede planning.
Vóór de aanvang van de reis kenden we mekaar eigenlijk vrij oppervlakkig; Patje kende ik sinds de reis naar de Pyreneeën, Sven en Jean Pierre enkel van de voorbereiding. Het was dus wat afwachten hoe dit ging meevallen. Uiteindelijk valt dat allemaal best mee. Uiteraard heeft ieder zijn karakter en leer je mekaar kennen met allerleid kantjes, soms ook eens een minder. Maar Vikings als we zijn, hadden we gevieren hetzelfde gevoel om dit avontuur mee te maken. Als je je ergert aan ieder detail ga je best alleen op pad, denk ik dan.
Sven is onze leider, zonder dat hij dat zelf wil, maar hij neemt in ieder geval het initiarief. Hij was nauw betrokken bij de boekingen, is altijd als eerste klaar. Terwijl ik nog sleur met bagage en alles vastshort, is hij al de route aan het bekijken, heeft hij ons in- en uitgecheckt. Hij heeft het sein om te vertrekken of om wijzigingen en aanpassingen voor te stellen. Tijdens de stops neemt hij graag tijd om mooie kiekjes te nemen met zijn reflexcamera. Zijn houding, manieren van foto's nemen toont aan dat hij er wat van kent. In de avonduren kan hij genieten van zijn pintje en de gezouten opmerkingen van Patje.

Mijn kamergenoot is een geval apart. Een man recht voor de vuist, zonder franjes maar met de tong op het hart. Zijn opmerkingen en uitspraken hebben zeker al onze reis gekleud. Meestal sneller klaar dan mezelf maar wat tijd makend voor een sigaretje. Bijna iedere avond zondert hij zich af voor een facetime met vrouwtje Chantal. Iedere avond liet hij ons Chantal uitwuiven. En dan stopte hij zijn chat, tot die keer dat hij wat te vroeg reageerde: 'degene die die smarphones uitgevonden had, moesten ze..' Eigenlijk een correcte uitspraak maar niet op het goede moment, want de chat stond nog open en Chantal die hem een nieuwe gsm had cadeau gedaan om eens wat foto's en filmpjes te nemen, was aandachtig aan het luisteren. Aan de andere kant hoorden we: 'heila ik hoor je nog hé..'
En dus lagen we bijna plat.
Overigens zijn opdracht om foto's en filmpjes te maken, deed hij voortreffelijk. Niet zomaar een kickje maar op zoek naar de mooiste. In de heenreis was hij ook bezig met zijn gopro actioncam. Een motord in hart en nieren, die niet veel uitdaging nodig heeft om één of andere vierwieler te volgen en hem te tonen wie het best is in bochtenwerk.

Jean Pierre was onze penningmeester. Degene aan wie we regelmatig 400NOK gaven om onze kas te spijzen. Hij was ook degene die graag voorraan reed. Dat deed hij zo graag en dat zei hij ook.
Je voelde zo als hij het niet deed, hij naast je kwam staan bij een stop alsof hij wilde vragen 'mag ik...' Tuurlijk, want ieder zijn plezier. Hij was ook graag bezig met de gps of de capriolen ervan. Want zo'n ding kan bij iedereen verschillend reageren en dan viel de route soms weg of gaf hij bij iedereen wat anders. Hij was ook de enige onder ons die dagelijks met de motor op tour was. Als hij voorrop reed, was hij niet bang om de gashendel open te draaien. De enige die dan soms toch kwam voorbijgestoven was Patje, die zich eens wilde uitleven.

Jezelf beschrijven is moeilijker, maar ik wist dat ik vooral geconcentreerd moest blijven waar ik alle spullen opbergde. Bij iedere checkout hadden we de gewoonte om de kamer te controleren of we niets vergeten waren. En ik had al veel meer bagage meer dan de rest. Ik kon zeker in tas hebben thuisgelaten, maar geen één zonder twee om de stabiliteit op de moto te bewaren. Ik was ook bezig met een gopro-camera, een fototoestel, muziek in de helm. Ik was daar vaak mee aan het prutsen en soms werd er al een keer op mij gewacht, maar ik denk dat dat behoorlijk meeviel. Ik had nie echt een taak. Ik had uren vooraf gespendeerd aan het uittekenen van de routes en de bezoeken af en toe. En die routes vielen bijzonde goed mee. Iedere route zette ons mooi aan het hotel af. Soms was ik een slechte volger, ik rij niet echt graag dicht in 'het gat'. Echt wel voor de veiligheid. Vanuit de laatste positie, geraak je dan al eens achterop. Maar dat was al bij al geen punt voor de andere Vikings. Hoop ik niet!

Het was al bijna middag toen we met de boot aankwamen in Skutvik. We zetten nu koers in oostelijke richting via de 81 voor een 230km naar Bodo. We waren terug in Nordland. In Ulsvagke kwamen we terug op onze bekende E6. Deze volgden we tot in Fauske. In feite dezelfde route als de heenreis tussen Mo i Rama en Narvik.

Ergens langs deze weg hielden we halt bij een baanrestaurant voor een hap. Net op dezelfde plaats hielden we halt op de heenreis. Toen hadden we geen oog voor de enorme waterval vlakbij. Hiermee werd via een hydrocentrale elektriciteit opgewekt. We namen dit keer wel de tijd voor wat foto's en filmpjes. Richting Fauske was het verkeer druk. Afwisselend motorhomes en vrachtwagens op ons traject, inhalen dus en geconcentreerd blijven was de boodschap. In Fauske sloegen we westwaarts af via de 80 richting Bodo.

Tijdens een tussenstop bekeek Patje aandachtig zijn achterband. Reeds de vorige dagen had hij in de gaten dat die behoorlijk aan het 'gaan' was. Met 3000km bij vertrek was de Dunlop normaal goed voor de hele reis volgens de dealer. Maar we hadden toch al behoorlijk ruwe astvalt gewreten en dat zag je eraan. Het weer was onzeker de volgende dagen en wat bij echt regenweer. Nog vernieuwen in Noorwegen of toch doorrijden. Het zou hét gespreksonderwerp zijn de volgende dagen.

Het weer was bewolkt met nu en dan wat zon, droog dus en dat is alles voor een motorrijder.
Tegen 17u15 arriveerden we in Bodo. Grote wegenwerken waren aan de gang bij het binnenrijden Het hotel Clarion Collection Hotel Grand Bodo lag aan de haven. Gelukkig konden we hier weer een garage huren. We waren gelogeerd op het derde verdiep. Vanaf de lift was het van de ene gang naar de andere tot onze kamer. We waren in de aap gelogeerd zoals ze zeggen. Vanaf de receptie zocht ik het toilet en kwam gewoon uit in de sauna, waar ik een madam zag zitten op haar bankje met gelukkig een handdoek over haar. Rechtsomkeer dus. Vóór de lunch gingen we nog de buurt verkennen. Een moderne verkeersvrije winkel- en wandelbuurt, maar te weinig tijd om de stad echt te verkennen. Vlakbij het Radisson hotel dronken we een paar biertjes in een soort Noorse pub. Wat we betaalden voor die biertjes kon ons al niet meer verbazen. Als je dorst hebt heiligen de middelen het doel. De menu was behoorlijk. We hadden al slechter gehad met Clarion.

Morgen hebben we een kanjer van een rit, dus de nachtrust was welgekomen. Slaapwel.

23-07-2017 om 00:00 geschreven door Marc Syryn

Vandaag D-Day. Vandaag wordt een aanval gedaan op de Noordkaap; 4 vikings zijn er klaar voor.
Vooral Patrick is in zijn sas, want sinds vele dagen kon hij heel de nacht ronken en zijn single-bed.
We nemen snel het ontbijt, want we kunnen de bagage voor één keer achterlaten!

We vertrekken om 8u15 en verlaten Alta en passeren de luchthaven. We rijden een stukje langs de oevers van de Altafjord. Al vlug verlaten we de fjord en rijden in noordoostelijke richting een ruig en verlaten landschap in. Een dikke 100km in niemandsland. Soms afwisselend langs rivieren links en rechts rotspartijen en bergriviertjes die zich bijna horizontaal naar beneden storten in de rivierbedding. Dan vlakkere gedeelten met wijde uitzichten en her en der bedekt met sneeuw. In dit eenzame landschap kunnen we snel doorrijden. Nu en dan halen we een motorhome, een andere motard of jawel eenzame fietser in.
Hier en daar staat een soort tent of hut. Wat moet het hier zijn in de winter: de weg onberijdbaar wegens meters dikke sneeuw en voor de rest een witte barre wereld. Het voelt nu zelfs wat eng aan, bij een schitterend zonnig weertje en ongeveer 12°C.

Na een paar uur bereiken we Olderfjord en zijn we meteen aan een baai van de Noorse Zee.
Vanaf hier volgen we de kust lijn recht naar het noorden voor nog ongeveer 100km tot in Honningsvag.
Van daar nog 35km tot de Kaap.
De kustweg wordt een schitterende rit, maar evenals een gevaarlijke!!
Her en der zijn groepjes rendieren aan het grazen en steken de weg over wanneer het hun zint.
Bij één van die oversteekpassages van een groepje rendieren, kan Patrick op een haar een aanrijding vermijden. Hij ziet rendieren aan de linkerkant in de berm, net als hij passeert willen er nog een paar net overspringen. Alle remmen dicht en op een meter voor hem springt er nog éénte over. We houden even halt en Pat voelt de adrenaline door zijn keel gieren. Hier heeft hij geluk gehad.
De Noordkaap ligt eigenlijk op een eiland; Mageroya, dat vanaf het vaste land te bereiken is met een tunnel van 4km. In deze en andere tunnels, daalt de temperatuur snel naar 6-7°C en in de lange tunnels, krijg ik snel de bibber.
Eindelijk Henningsvar, een wat vuil stadje met wat kwalijke geur van ene of andere visindustrie. We stoppen hier niet en rijden door, passeren het waarschijnlijk meest noordelijke vliegveldje van Europa en zetten koers naar de Kaap, nog 35km. Het aftellen kan beginnen. Tunnels, stijgen en dalen over geërodeerde bergtoppen en soms linke bochten.
In de laatste stukken zitten een paar serieuse beklimmingen in. Naast motorhomes zijn er fietsers, beladen met bagage en klimmen als op de Ventoux. De eenzame fietser, kromgebogen over zijn fiets, allen één of andere uitdaging nastrevend. Respect! Respect!. Als we ze passeren gaat mijn duim dan ook in de hoogte om hen nog een duwtje mee te geven in hun laatste zwoegen naar de Kaap.

Maar eindelijk rond 13u, in de verte ontwaar ik een koepel. Na 3.351km op de teller van JP, bereiken we het domein van De Noordkaap.
We zijn er geraakt! Sven steekt het vuistje vooruit en we antwoorden op de uitnodiging.
We nemen rustig de tijd om foto's te nemen van de omgeving en op en rond het Noordkaap symbool: De Globe.
Het symbool voor de Noordkaap: 'de Globe', is een door Koning Oscar II van Noorwegen en Zweden in 1873 opgericht monument om het Noordelijkste punt van te markeren.

Het afgesloten park is eigenlijk niets meer dan een parking en een bezoekerscentrum op een vooruitgestoken rotspunt: het meest Noordelijke punt van Europa.
De toegang is 30€ pp. De Kaap is een beschermd natuurgebied en het bezoekerscentrum telt 3 verdiepingen en is in de rost uitgehouwen. Het telt een winkel en enkele restaurants.

De helblauwe hemel lijkt aan de horizon te verdwijnen in de al even blauwe zee. Het einde van de wereld lijkt het. De Noordpool is nog 2.150km noordelijker. Amaai, ik dacht dat we er bijna waren.
Hier in de winter staan in de koude en nacht moet een hemelsbreed verschil zijn. Maar dan trotseer je de kou voor het fabelachtige noorderlicht.

In het bezoekerscentrum nemen we de tijd om wat souvenirs te kopen en een koffie te nuttigen. Rond 14u maken we aanstalten om terug te vertrekken. In de buurt van Henningsvar tanken we en eten een broodje. Rond 18u bereiken we opnieuw ons hotel na een geslaagde dag en bereikte doel van onze reis.

De kamer van Sven en JP lagen er nog bij als bij vertrek. Geen nieuwe handdoeken, geen opgemaakt bed, in tegenstelling tot onze kamer. Dit vraagt om uitleg en compensatie. We vragen tekst en uitleg aan de receptie, waar men gewoon akte ervan neemt. Ook in het restaurant doen we een poging en beloofd de kelner ons een uitgebreider menu. Maar besluiten wijselijk om toch niet te kiezen voor al de duurdere keuzes op de kaart. Want wie weet krijgen we toch het deksel op de neus. We gaan het morgen bespreken. Naar gewoonte nog een paar pintjes na het eten en we gaan straks dromen van rendieren (Patrick hopelijk geen nachtmerrie van een rendier dat hem verplettert) en de kaap. Slaapwel

15-07-2017 om 17:15 geschreven door Marc Syryn

De wekker krijgt ons met enige moeite wakker rond 6u20. De nacht was terug woelig. Ik vind Patrick terug op het tapijt dicht bij de voordeur. We zien uit naar de twin beds.
Vandaag staat er een tocht van 505km voor de boeg, naar ons laatste station op onze tocht naar de kaap: Alta

Bij het vertrek volgend we de E6 via de Ofotfjord, weerom een schitterende baai.
We verlaten Nordland en komen in de Provincie Troms. Het weer is schitterend en er wordt nog van dat beloofd voor het komende weekend.
Vanaf Setermoen volgen we het verloop van een sterk stromende rivier, met hoge toppen aan onze rechterzijde. Een eind voor Andselv verlaten we de E6 rechts en nemen zuidelijker de 87. Wederom een prachtig decor. We volgen het verloop van de Malselva, een brede rivier dat al het smeltwater afvoert.
Nabij het dorpje Johkamohkki komen we terug op de E6. Nu rijden we richting Kafjorden - Lyngen. Deze fjord mondt in het noorden in de Barents Sea. De fjord biedt een schitterend zicht en de weg slingert zich langs de flank van de rotsflanken aan de ene kant en de andere kant begrensd door de fjord. De weg duikt op veel plaatsen een donkere tunnel in om weer in tevoorschijn te komen in een zonovergoten landschap. Bij 12°C voelt het echt niet koud aan. 
Het is al na de middag voor we iets vinden waar we halt houden; Pub Mack. Sven gaat informeren of we er iets kunnen eten. We gaan binnen in de kleine verbruikszaal. Een Aziatisch dienstertje komt zorgt voor verwarring, want eens binnen kunnen we blijkbaar niet eten. Dan naar de keuken waar moeder en kokkin ons iets gaat klaarmaken. Een lekkere zalm met rijst. We waren de enige gasten, maar aten er superlekker. Enige promotie voor hun zaak zou de omzet kunnen gebruiken. Wij weer verder.

Er is nu geen landschap meer zonder water. Overal worden bergen omringd door water. We volgen de E6 in Noordoostelijke richting naar Alta, dat we bereiken rond 18u. Het Scandic-hotel ligt aan een opvallend moderne kerk, in de vorm van een sardienendoos. Plots moest ik denken aan Patrick die nog pilchards in zijn bagage had zitten. Een noodrandsoen voor het geval we onze bivak niet zouden bereiken.
We logeren op één van de hogere verdiepingen en hebben een mooi zicht op de omgeving. Gelukkig twee bedden voor de komende 2 nachten. Ik ken er één die hiermee heel gelukkig gaat zijn.
We kiezen voor het bufet in het restaurant en het valt best wel mee. Onze Franse buur had meer geduld nodig.

Slaapwel.

14-07-2017 om 00:00 geschreven door Marc Syryn

Om 6u15 loopt de wekker af. Ik hoor Patje kriepen, want hij had die nacht op het carpet geslapen. Mijn kwellende heup liet me weeral woelen van links en rechts in het te smalle tweepersoonsbed. Tijdens de nacht had hij het echtelijke bed verlaten. Ik had er bijna op getrapt bij een nachtelijk plasje. Een dubbel bed is toch niets voor ons.

Vandaag trekken we verder noordwaarts richting Narvik. We volgen bijna hoofdzakelijk de E6 en komen Nordland binnen.  Eerst gaat de tocht door de Dunderlandsdalen. Veelal volgen we het verloop van de Norddrana een ontstuimige rivier omgeven door besneeuwde hellingen van de omringende bergen tot 1800m hoogte. De sneeuw is nog overal aanwezig, maar door het warme weer (meer dan 10°C) zie je overal bergrivieren naar beneden donderen, soms als glinsterende streepjes tussen de rotsen. Het weer is ons de laatste dagen echt gezind. We scheren dicht tegen de grens met Zweden aan. Op dit traject zijn grote wegenwerken aan de gang. Op vele plaatsen moet het verkeer over een bypass van soms grindpaden om de werken te ontwijken of moet het verkeer wisselend over één rijstrook. Allemaal geen probleem voor de GS die gemaakt is voor dergelijke bijan offroad-toestanden. De werken zijn indrukwekkend. De grootste kranen en bulldozers zijn er aan het werk om de weg te vernieuwen door de rotsige ondergrond. Op vele plaatsen zie je dat kokers geplaatst worden om de rotsen te dynamiteren.
Het verkeer wordt ook anders. Meer en meer toerisme-verkeer, auto's maar vooral motorhomes en nog eens motorhomes. Natuurlijk zijn er nog de superzware trucks die allemaal voorzien zijn van zware stootbars op de front, als bescherming voor de soms onvermijdelijk aanrijding met overstekende herten of ander wild dat de weg oversteekt. De meeste truks zijn Scania's en Volvo's met minstens zes assen en aanhangwagens. De mastodonten van de weg.

Vanaf Storforshei klimmen we naar een hoogvlakte, genaamd Saltfjellet-Svartisen Nationalpark. Het landschap wordt ruiger en plots zien we het bord van THE ARCTIC CIRCLE op twee kilometer. Uiteraard houden we daar halt. Het is er druk want iedereen wil daar foto's nemen. Een parking met een bezoekerscentrum. We houden er een half uurtje halt en praten links en rechts met andere motards of kijken naar hun motoren, hun uitrusting en hun eigenaars. We dalen terug de hoogvlakte af en de tocht gaat verder door het prachtige landschap. Meer en meer moeten we door tunnels, soms kilometers lang. Oppassen geblazen in zo'n tunnel, vooral bij bochtige trajecten en de overgang van het zonlicht naar de soms donkere tunnen in omgekeerd.

Rond de middag, in de buurt van Fauske, houden we halt aan één van de weinige eetgelegenheden hier. Het is dan ook behoorlijk druk en jawel een Belgisch autocar op de parking.

In de namiddag hebben we de eerste veerboot van Tysfjorden. Nu nog 76 km tot Narvik, die we bereiken rond 17u. Het hotel is mooi gelegen aan een haven met zicht aan de ene kant op de fjord en aan de andere kant de hoge bergen. Onze kamer vinden we op de 15de verdieping, net onder de dakverdieping met buitenterras.

Terug een kamer met een dubbelbed. Het laatste hopelijk zodat dat de ellende van samen slapen op één matras waarbij ik mijn kamergenoot een goede nachtrust belet. Nochthans zijn we moe genoeg na de lange tochten. Slaapwel

12-07-2017 om 00:00 geschreven door Marc Syryn

Om 6u loopt de wekker af. Terug niet onze beste nacht achter de rug, maar het ochtenritueel begint opnieuw. De ene in de badkamer terwijl de andere zijn spullen bijeen zoekt en omgekeerd.

Vandaag staat ons een lange rit van 585km voor de boeg. We rijden een stukje door de stad en volgen de drukke E6. Opgelet voor de talloze vaste camera's. Na een tijdje nemen we de 706, kronkelen met de Strindfjord aan onze linker zijde. In Nygard volgen we terug de E6 op en af tot in Steinkjer. We houden even halt en slaan een natuurgebied in met mooie golvende wegen langs een meer: de Snasavatnet. 83km zonder verkeer, noch camera's en met JP aan de kop halen we topsnelheden. Plots zien we in de verte een twee elanden de weg oversteken; het vrouwtje voorop en het mannetje met statig gewei erachteraan. Spijtig dat we geen tijd hebben om een foto te nemen. Rond de middag terug in de bewoonde wereld rond Grong. We houden er halt voor een broodje en ineens duiken overal motoren op. Het blijkt een groep van 34 te zijn gesponsored door Honda. Allen hebben ze mooie stickers op de motoren: 'Nordkapp 2017' We willen zo'n sticker kopen, maar dat lukt ons niet. 

Na het broodje volgen we verder de E6. Nu met veel drukker verkeer, slingert de weg zich op en neer en de collega's van Honda volgen dezelfde weg. We houden terug halt langs een stopplaats waar het gonst van motoren, motorhomes en andere toeristen. Naast wat Harley's valt het op dat vooral BMW's te zien zijn met de GS als vaandeldrager. Het streelt ons ego.
In het dal van de rivier de Namsen trekken we naar het noorden richting Mo I Rama. Volgens de berekende route zouden we een eindje over Majavatn rechts de E6 hebben verlaten om een boog te maken rond het Rassvatnet meer en zo een stukje de grens over gereden hebben in Zweden en terug. Maar zover kan ik mij niet herinneren dat we de grens niet hebben gepasseerd. Mogelijk volgden we gewoon de E6 richting Mo I Rana, maar dan zouden we op de heenreis ook Mosjoen gepasseerd zijn en dat lijkt met niet. Misschien reden we binnendoor via de 908.
We bereiken Mo I Rama tegen 18u. Wat een rit.
We checken in, maar worden opgehouden door een bus Nederlandse toeristen. Volgens Patje hangt er een stinkende visgeur, wat ik eerder bestempel aan iets aangebrand.
We kunnen deelnemen aan het buffet en horen een Noor iets zeggen dat we niet begrijpen; 'Bot'. Die typ wordt dus 'bot' wat Noors is voor 'fijn'. We fantaseren wat over nieuwe Noorse woordjes met Google Translate bij de hand.
Weer een dubbel bed en weer zal Patje de grond opzoeken om wat te kunnen slapen. Heerlijk zo'n bed voor mij alleen, maar ik kan er niet van genieten want ik vind niet de goede slaaphouding van de soms stekende pijn in de heup. Gelukkig wordt ik door de andere Vikings voorzien van Brufen 600mg en 400mg en Voltaren. We geraken de nacht wel door. Slaapwel.

12-07-2017 om 00:00 geschreven door Marc Syryn

Het beperkte menu van de avond voordien, was niemand op de maag blijven liggen. Het ontbijt was van hetzelfde gehaltee: povertjes. De buiten parking lag aan een zij-ingang en het was sleuren met valiezen. De kortste weg was door het restaurent, 

Even was het zoeken naar de juiste route. Via smalle straatjes klimmen we steeds hoger. Plots duiken in de verte de ruige besneeuwde toppen op: Het echte Noorwegen. We komen hoger dan 1000m en ineens nog 7 graden. Het Rodane Natinaal park: een ruige hoogvlakte met weinig begroeing.

Na een flinke rit komen stoppen we aan een groot gebouw: blijkt grote souvenir winkel met bijhorende supermarkt en cafetaria. We waren niet voorzien op dergelijke lage temperatuur en waren toe aan een koffie. Het koffiemeisje was zo'n vies monkel, waarbij je dacht, waarom zit die hier? We doorliepen de supermarkt en ik kocht een knuffel voor Cynthia: een knuffelhertje. Patrick vond er ook een klein knuffelhert en bond die vasr op de zijn topcase vanachter. Het zou de mascotte van onze reis worden : Eduard. In de supermarkt voorzagen we ons van de picknick. Ook twee flessen water, werden achterop mijn koffer bevestigd. Zo waren we nooit zonder drank en altijd water voor de waterkoker onderweg.

We reden weer verder door het prachtige landschap op zoek naar onze eerste bezienswaardigheid op de route: Sollia Kirke. Een weg langs een km lange rivier bracht ons bij een houten kerkje met bijhorend kerkhof, temidden de natuur. Het was zeker een bezoek waard. Patrick was ineens spoorloos. Maar is normaal zegt JP': kerkhoven boeien hem en hij bestuddert de graven. Sven neemt foto's uit alle hoeken met zijn spiegelfrflex. 

Het was al middag toen we de weg terug reden, langs de rivier tot de volgende toeristische stop: Sohlbergplassen. Een schitterend vieuwpoint over de omgeving. Een volgende toeristische stop wordt gemist. De volgende is een picknickplaats aan een rivier met een staaltje mooi architectonisch beton in de natuur. Hier picknicken we. De waterkoker die in mijn bagage steekt om koffie te zetten, is een ontgoocheling: de autostekker van 12 volt blijkt niet te passen op mijn GS. Niets aan te doen deze en de tweede waterkoker met gewone stekker, sleur ik terug mee naar België. Sven verliest een reservebril van Patrick in de kolkende rivier.

We rijden verder richting Folldal, waar we halt houden bij een uode mijnsite. We nemen een pauze buiten en genieten van het mooie weer. Langzaam draaien we af richting Trondheim: de derde stad in Noorwegen, laten we ons vertellen. Even nog verwarring rond het laatste stuk weg ernaartoe. De hoofdweg moeten we verlaten en binnendoor verder. Maar we geraken aan ons hotel in de buurt van een commercieel centrum. Bij aankomst bleek er een probleem met de boeking. Maar uiteindelijk belandden we op de 15de verdieping, met uitzicht op de verderop gelegen stad. Maar geen seperate beds in de kamer. Het avondeten valt wel mee, de bediening een lelijke schilderdoos met wimpers van een barbeypop. We praten nog wat na met een Noor, die reizen organiseert voor bikers, eigenlijk ook bij ons een interessante niche in de reisbranche: even over nadenken. Patrick maakt buiten kennis met de vriendin van de Noor: een Amerikaanse babbelkont. Patrick krijgt het snel op zijn heupen. Van opspelige heupen gesproken 😓 We gaan vroeg slapen. Althans dat proberen we. Ik lig maar te rammelen met stekende pijn in de heup en Patrick deelt in de slapeloosheid!

04-07-2017 om 00:00 geschreven door Marc Syryn

Met Patrick als kamergenoot, wordt het een gewoonte om klokvast om 6u15 op te staan. Een eerste aanblik van de dag voorspelt weinig goeds: grijze hemel en motregen. De natuurpracht is verborgen achter laaghangende wolken. Wat een verschil met de voorbije dagen. Vooral hier is het verschil groot. We besluiten om wat pistolekes mee te nemen voor onderweg. We merkten dat Italianen hetzelfde deden en dat onderdrukte onze schroom een beetje. 

We vertrokken zonder regenpak. We volgen vanuit Tromso de drukke E8 in zuidelijke richting tot in Balsfjord, waar terug op de E6 uitkomen. Vanaf het plaatsje Sundlia komen we op het tracject dat we in de heen reis volgden tussen Narvik en Alta. Een eindje over Fosbakken verlaten we de E6 terug in westelijke richting over de 825. Al vlug ondervond ik wat het is om in regenweer te rijden. Ineens was de temperatuur spectaculair gezakt bij de dag voordien: nog 9°C hielden we over van de 21°C van de dag voordien. Het was maandag, dus ook veel meer verkeer. De eerste koffiestop was een gezellige auberge langs de weg. We warmden ons op en iedereen besloot om het regenpak aaan te trekken. ik had nu 5 lagen kledij en de motovest erbij. Ik had voor de rest van de dag geen kou meer. We konden hier en daar vast stellen dat water naar binnen geraakte, met natte handschoenen, natte sokken en natte randjes her en der.

Nabij Steinsland reden we normaal verder over de E10 en konden we zonder ferry in Stokmarkness geraken, maar Jean Pierre herberekende de route op een afslag, waardoor we de oorspronkelijke route verlieten en we via de 83 in noordelijk reden. Zo kwamen we bij de ferry van Refsnes naar Fresnes terecht, die we eigenlijk niet moesten hebben, door wat om te rijden. JP stelde voor om in de hoek te staan. 

Tussendoor warmden we ons op in een tankstop. Na de veerboot was het nog een 50km tot Stokmarkness. We zouden het weerbericht aandachtig volgen, voooral dat van de ondertussen bekende Noorse weervrouw. Ondanks haar opvallend benenspel, hadden we toch beter weer gezien voor de vogende dag.

We bereikten het idyllische plaatsje Stokmaknes. Het begin van onze verkenning van de Lofoten. Stokmarknes ligt nabij Hadseloya, één van de eilanden van de Vesteralen eilandengroep ten noorden van de Lofoten. Een alternatief van de volgende rit was Andenes, het meest noordelijke plaatsje van de Vesteralen, van waaruit boottochten worden georganiseerd om potvissen te gaan spotten.

Het hotel Vesteralen Kysthotell zefl lag op een klein eilandje Boroya, met een brug verbonden met Stokmarknes. Stokmarknes wordt aangedaan door de veerdienst Hurtigruten.

In het het Vesteralen Kysthotell konden we de natte kleren drogen en de dag van morgen bespreken. De receptionist is weer typisch Noors: helemaal niet vriendelijk, een type bodybuilder, waar je beter geen ruzie mee maakt, Gelukkig maakt Javier, onze garçon bij het avomdeten, veel goed. Javier doet iedereen denken aan Mamuel uit Fawlty Towers, klein vriendelijk mannetje dat opdient met Duracel batterijen, iedereen bestelt de lekkere zeebaars.

03-07-2017 om 00:00 geschreven door Marc Syryn

Om zes uur uit dee veren. Het wordt een gewoonte voor mij! We konden genieten van een goede nachtrust. De kamer was goed te verduisteren, waardoor ons bioritme niet al teveel gestoord werd door de middernachtzon. Nog even wat gesleur met pak en zak naar de garage.

Wat een drukte in de ontbijtzaal. We staan aan te schuiven aan de koffietafel en met een klein beetje ochtendhumeur, werkt dat al snel op de zenuwen. Naast mij zitten twee Talinse vrouwen. Gezien ik het Talins niet ken en zij blijkbaar niets anders, blijft het bij wat vriendelijk goeidag zeggen. Bij de receptie krijgen we 30€ compenstie voor het ontbreken van de roomservice van de dag voordien in de kamer van Sven en Jean-Pierre. Ik vergeet enkele prachtige aanzichtkaarten van de Poolnacht en haar natuur.

We vertrekken om 9u uit Alta en de provincie Finmark. We maken snel km in de eerste uren.
Eerst rijden we nog een stukje noordwaarts langs de Altafjorden. Daarna draait de E6 in Zuidwestelijke richting via de Langfjord.

Het is opvallend warm vandaag: 21°C! Al vlug moet het winddicht vestje eruit bij de eerste stop.

We cruisen langs de prachtige baai van de Langfjorden verder over de E6.
Wat een pareltje van natuurschoon hier; hoog opreizende bergen met nog pakken sneeuw op hun flanken en toppen. Langs vele beken dondert het water naar beneden en verraadt de snel inslaande dooi. De fjord glinstert in het ochtendlicht. We passeren nu en dan idyllische vissersdorpjes. Bootjes liggen aan het ponton, vissershuisjes in hun typische kleuren, daarachter het rimpelend water van de fjord. Verderop op de flanken her en der verspreid, de vakantiehuizen in alle rust. Wie zou hier geen zomerhuis willen? Hier en daar ook rustige campings tussen het groen.
De belangrijkste activiteit zijn de talloze 'eilandjes' van viskweek in de fjord; grote cirkelvormige kweekmanden zijn er aan elkaar geclusterd tot eilanden.

Het is zondag en er is ook in Noorwegen geen kat op baan. Er zijn al weinig koffieshops, laat staan één die zou open zijn op zondagmorgen.
Op een prachtig uitzichtpunt geraken we aan de praat met twee Nederlandse koppels op reis door Scandinavië met de camper. Ze hadden er al 4500km opzitten. ik sprak over de moedige fietsers met pak en zak, deden ze dat ook, door Hongarije en Tsechië. Op hun leeftijd, een eind in de zestig; respect! In Djupvik verlaten we eigenlijk de Noorse Zee en rijden in zuidelijke richting via de boorden van de Kafjord - Lyngen.

Door het nemen van twee ferry's verlaten we de E6 om in westelijke richting via de 91 naar Tromso te rijden.
Vóór de middag hebben weer geluk met het bereiken van de veerboot van Lyngen na 214km  de Kafjorden over te steken. We vinden niemand in het betaalkantoor en op die manier wordt het de goedkoopste overtocht, die een 40min duurt. Tijd genoeg om foto's van alle natuurpracht ten maken.  Met die temperaturen zal de sneeuw snel wegsmelten. Is terug een voorrecht die we hebben tegenover de reigers later op het jaar.

We verlaten de ferry voor nog eens 22km tot de volgende ferry van Ullsfjorden. Hoog opreizende bergen omsluiten de nauwe fjord. Prachtige wilde bloemen aan de kant van het nauwe baantje. We hadden even gewacht aan de kant van de weg bij het uitrijden van de ferry. Dus moesten we alle wagens, motorhomes en bussen inhalen met de GS. Dat vlotte vrij goed en na 20km stonden we weer  vooraan in het rijtje wachtend op de aankomende ferry. Een kwartier veder en haasten we ons naar de moto's met de mond vol van een broodje en Cola van 10€.

Nu het laatste stukje van 49km tot Tromse.
Tromse, de hoofdplaats van de pronvicie Troms, wordt ook wel het Parijs van het noorden genoemd. Het grootste deel van de stad ligt in feite op een eiland, Tromsoya en bereikbaar via een brug; de Tromsebrug over de Tromsesundet. Hoewel het op 70° noorderbreedte ligt, op dezelfde geografische hoogte van Alaska en Siberië, is het klimaat gunstig beïnvloed als eiland. Niet zo koud in de winter, maar wel heel sneeuwrijk.

In het Clarion Collection Hotel nemen we onze intrek. We bezoeken het havetje en nemen wat foto's. Om 18u vertrekt een cruiseschip Gurtigruten.

Er rest ons te weinig tijd om op ontdekking te gaan in deze stad van 60.000 inwoners en op zoek te gaan naar de vergelijkingen met Parijs.

We gaan eten tegen 19u, het is treug het beperkte, maar dit maal lekker buffet van de Clarion Collection groep. Patrick vond zijn gading in de stukken vlees van onbekende origine en nieuwe 'pattatten'

Ieder van ons bekend de eerste tekenen van vermoeidheid na een week, wat resulteert in een enkel pintje in de bar. We speculeren nog wat over het weer. Gezien het overtrokken is, zouden we morgen misschien een regendag kunnen hebben. Ook de gedragingen van 'de ekster' wijzen in die zin. Slaapwel

. 

02-07-2017 om 00:00 geschreven door Marc Syryn

Goed geslapen deze nacht. Reeds wakker om 6u en begonnen om alles in te pakken. Heb eens geteld: Helm, tanktas, grote reiszak, gele bag met vanalles - onder de noemer ETEN, gele bag met kledij en dan nog de binnentassen van de zijkoffers.  ook een tweepersoonsbed en Patrick, die het geluk heeft de hele reis bij mij te mogen slapen, lag nog in zijn éénpersoonsbed. 

Een eerste regenvlaag toen we alles naar de moto's brachten. Ik had pijnin mijn heup deze morgen. Een infiltratie gekregen net voor afreis, om de eerste ongemakken van slijtage aan de heup te vergeten. Het gewenste effect om de de lichte hinder te doen vergeten was er niet. Integendeel, meer pijn. Zou er een zenuw geraakt zijn bij het geven van de injectie? In ieder geval, de maten zagen dat ik mankte en duidelijk last had.

We vertrokken rond 9u richting Kiel met halverwege een doortocht door Hamburg. Zondagmorgen in Duitsland is zoals bij ons: nauwelijks verkeer, een vroege jogger en verlaten dorpjes in de Duitse deelstaat Niedersachsen. Zeker een groene regio, maar vooral zeer verzorgde pittoreske dorpjes, tussenin boerderijen van dezefde keurigheid. Het was bijna middag toen we de eerste koffiestop konden  maken, wegens niets open. Op een terras ons eerste koffiestop. Patrick had net als ik een procam geïnstalleerd en wat experimenteren met de eerste filmpjes bracht wat animo.

Na de stop richtinf Hamburg niet veel verder. We doorkruisten zowat het hele havengebied: indrukweekend die haven. Kades, kranen, spoorwegen, bruggen en nu en dan een vlaag op ons dak. Dan door het centrum, waar we een broodje aten om dan over de autobahn naar Kiel te rijden. Op het terras hadden we gehoord van een groot Harley-treffen in Hamburg van wel 50.000 deelnemers! En inderdaad her en der in de stad zagen we blinkende bolides en hun berijders al even kleurrijk. Een blinkende showmoto. Onze GS-werkpaarden vielen minder op in hestadsbeeld.  Overal wegenwerken, eigenlijk een heel nieuwe autosnelweg waarvan de helft al in gebruik.

Rond 15u arriveren we aan de kade in Kiel, waar de veerboot van Stena Lines op ons lag te wachten. Na wat wachten konden we met een  aantal collega-motards dek 3 van het schipn konden binnenrijden, allemaal achter mekaar geparkeerd en zelf vast te binden. We logeren op dek 9 in een hele krappe binnencabine. Om claustrofobie van te krijgen. Een mens mag er niet aan denken als zo'n mastodont kapseist. Op een bovendek drinken we iets en hangt er een gemoedelijk sfeertje met muzie en een goede zanger.  De pintjes volgen vlot en we kunnen genieten van mooie Noorse mama met haar dochter en 4 Vikings die van het Harley-treffen kwamen. Om 17u45 komt het gevaarte i in beweging. Om 20u30 pas kunnen we eten, maar zolang pinten drinken houden we niet vol. Dus besluiten we om het restaurant al om 18u30 binnen te glippen. Na het eten blijven we in de baar hangen, mede door de goede muziek. iedereen valt als een blok in slaap en hebben geen last van de soms voelbare deining. 

26-06-2017 om 23:48 geschreven door Marc Syryn

Een zonnige aankomst in Goteborg! Terwijl we ontbijten vaart de veerboot naar zijn bestemming en hebben we tijd om met pak en zak naar dek 3 te gaan. Aan het ontbijt hadden we het nog over het feit van de avond voordien: Aan boord werden wel lustig dataroamingkosten aangerekend! Jean Pierre zal het geweten hebben. We rijden buiten de boot en vertrekken voor 460km. Eerst een 150km autosnelweg in Zweden richting Oslo. We slaan af en krijgen al snel heerlijk bochtige wegen in een aangenaam landschap met een half-bewolkt weertje. Norway? Here we come. Wat moet je meer hebben als motard? Onderweg slaan we wat drank in (not alcoholic!!) en nemen wat mee om onderweg te picknicken. Ondertussen zijn we de grens met Norway voorbij. Onze eerste kennismaking met het land van bestemming. We eten ergens onderweg. De maximumsnelheid in Noorwegen is op gewone wegen 80km/u en minder. Na de middag komen we politie tegen die controle doet op de snelheid in de anere richting! We zijn gewaarschuwd. Overal controle en de bochtige wegen maken plaats voor grote wegen. En geen enkele noor die de snelheidslimieten aan zijn laars lapt! Dat wil wat zeggen. We houden ons koest en cruisen rustig verder richting Lillehammer. Al bij de stops merken we dat het Noorse volkje niet van de vriendelijkste zijn Norse Noren dus. We komen aan rond  19u in verzorgd hotel. We drinken wat voor we aan tafel gaan. Voor 4 pintjes betalen we -omgerekend - 36€! Het water zou zowaar weer beginnen te smaken! slaapwel.

26-06-2017 om 00:00 geschreven door Marc Syryn

Hectisch zonder meer, waren de dagen voor mijn vertrek. Regelingen voor het vertrek en vooral het in orde zetten van mijn motorfiets. Mijn nieuwe GS was geleverd begin mei, ruim op tijd dus. Het probleem was de levering van mijn zijkoffers van Touratech. De levering liet op zich wachten en pas donderdag 22/06 kon ik ze gaan ophalen naar de winkel in Gent. Daarbij had ik nog wat assecoires links en rechts besteld en alles moest nog gemonteerd worden. Een hele zondag en een paar avonden was ik tot in de late uurtjes aan het werk. Gelukkig had ik de assistentie van mijn vrouwtje, die graag mee uitzocht welk vijsje waar paste. Haar Lego-ervaring kwam goed van pas. Enkel een paar slotjes kreeg ik niet meer gemonteerd gisterenavond. Mijn geduld was opgeraakt. Cynthia was druk bezig geweest om alle bagage netjes in te pakkken en een reistas aan eten en snoepjes in te pakken. Ik was dan ook serieus bepakt toen ik vanmorgen vertrok, netjes op tijd. Na een paar km kon ik al terug keren na sms van Cynthia, want ik had de boterhammmen vergeten. Een extra kus en knuffel was het voordeel. 

toegekomen in Gistel stonden Jean-Pierre en Patrick mij op te wachten. Ze stonden te kijken van alle bagage die ik mee had. Zelfs de buurman was opgestaan om ons samen met Chantal uit te wuiven. Op naar Destelbergen waar Sven ons stond op te wachten. Gezamelijk vertrokken we: de start van onze Vikingenreis.

via de autosnelweg over Antwerpen de grens met Nederland over. Nog voor Eindhoven, moest al het verkeer van de autosnelwweg. Dan maar binnendoor richting Venlo, met een koffiestop op een heerlijk Nederlands terrasje tussendoor. Onderweg zag ik een bord naar Maastricht en moest ik denken aan 'Flikken Maastricht' en de mooie Eva. Zou ik een ommetje maken? In Venlo de snelweg op en de grens met Duitsland over. war een drukte op meestal 2 rijstroen. Aan 140km/u reden we gemiddeld en op het linkervak wordt aan 180km/m voorbij geraast! Met een paar koffiestops tussenin naderen we Bremen. Na de boterhammen, werden de pannenkoeken van Cynthia verorberd. Ze heeft hiermee weer eens gescoord. De laatste 65km over gewone wegen en stadsverkeer bereiken we rond 18u ons hotel Best Western. Een keurig reishotel, gelukkig op de eerste verdieping om alle bagage naar de kamer te sleuren. Ieder van ons 4 bracht wat alcolisch mee. Patrick en ik nemen al een paar borrels van mijn echte Cubaanse Hoe zou ik daar aan geraakt zijn.

Na een verkwikkende douche, gaan we gaan eten. Daarvoor moeten we 1km te voet naar een ander restaurant. Een trouwpartij was daar aan de gang, met typische Duitse slagermuziek op de achtergrond. Mushroomsoep, shnitsel en asperges, die Patrick uit de oren komen. Rond 22u terug naar de kamer. Zalig frisse kamertemperatuur na de hitte van de afgelopen dagen.

Einde van onze eerste dag. Morgen op naar Kiel, waar de Stenaline op ons wacht.

24-06-2017 om 00:00 geschreven door Marc Syryn

Reis naar Noordkaap van 24/06/2017 tot 10/07/2017:

Heb gisteren deze blog aangemaakt om een reisverslag te maken van komende reis met de motorfiets.

In mijn jonge jaren had ik een motorfiets. Daarmee reed ik in mijn vrije tijd en ging ik op en af naar de kazerne voor mijn legerdienst in Koksijde. Na mijn legerdienst ging de meeste energie naar de start van mijn eigen verzekeringskantoor en was er geen tijd meer voor motorrijden. Ik verkocht mijn Suzuki en liet het motorrijden voor wat het was.

Vele jaren later bood zocht een familielid een stalplaats voor zijn Kawasaki ZZR 1100 wegens verbouwingen bij hem. Als tegenprestatie mocht ik ermee rijden. Een hele zomer lang reed ik gerelgeld met vrienden die allebei een Harley Davidson hadden. Ik reed daar heel voorzichtig mee, temeer dat het mijn eigen bike niet was. Na de verbouwing verhuisde de motorfiets terug naar zijn eigenaar en was ik terug zonder.

Al de jaren nadien kwam geen motorfiets meer in huis. Ik was toen liever sportief bezig en fietsen was toen eerder mijn passie.
Tientallen jaren later - intussen de vijftig voorbij - ging ik met de vrouw eens op reis naar de Azoren.
We verbleven daar op het grootste eiland, Sao Miguel. Een prachtig groen vulkanisch eiland, met mooie routes van op zeeniveau tot helemaal op de vulkanische toppen.
Op een dag zat ik door het venster van ons hotel te turen naar de prachtige kustlijn. Recht voor het hotel was er een verhuurcentrum van motorfietsen. Ik stelde mijn vrouw voor eens een motorfiets te huren voor een dagje. Ze stemde in en het was die dag dat ik opnieuw de smaak te pakken kreeg.
We laveerden rustig door de kleine kronkelende wegjes en reden tot helemaal boven en gingen daar zelfs offroad langs de kraterrand.

Eenmaal terug thuis, bleef die dag in mijn hoofd gangen; De midlifecrisis wat betreft gemotoriseerd tuig was toegeslagen. Ik begon de verschillende modellen te vergelijken. Mijn oog viel al snel op de GS modellen van BMW. Het leek een echt avontuurlijk motorfiets met een heel eigen karakter.
Voor mij was het nooit te doen om de snelheid, maar om te genieten.

Het moment was aangekomen om de grootste horde te nemen, mijn vrouw te overtuigen.
Uiteindelijk stemde ze vrij snel in met de aankoop van mijn eerste BMW R1200 GS Adventure in 2013.
Een motorfiets van 2012 met weinig km. Een Engelse motorfiets met wijzerplaat in miles, wat resulteerde dat ik bij de levering op weg naar huis, dacht dat ik 100km/u reed, maar dat het om miles ging. Resultaat: mijn vrouw, die me volgde, maakte zich behoorlijk boos dat ik veel te snel reed!

De eerste uitstap, op onze huwelijksdag!, ging richting Moeselstreek. Mijn vrouw volgde met de cabrio.  Van een romatische huwelijksreis gesproken! Ter plaatse toerden we een aantal dagen rond in de prachtige streek. Mijn vrouw ging wel graag mee achterop, maar na verloop van tijd bleek ze er toch zelf niet zoveel aan te hebben en deed ze dan om mij te plezieren.

In 2014 trokken ging ik op tocht met een paar vrienden naar Sauerland. Dit beviel mij wonderwel. Stillaan geraakte ik gewoon aan de soepele besturing van mijn GS. Gelukkig heb ik voldoende gestalte, want dat heb je echt wel nodig om een GS te besturen.

In 2015 wilde ik meer. Ik schreef mij in bij de GS Club Vlaanderen en meteen ook voor een tocht naar de Pyreneeën. Dit was een zeer pittig 9-daagse. Daar leerde ik zeer veel bij van ervaren motards. Later in de zomer van 2015 nog een uitstap naar Duitsland en ook een tocht naar Frankrijk met andere vrienden.

Nu komt de grote uitdaging. Ik ga met drie andere GS rijders naar de Noordkaap. Een tocht van meer dan 7500km. Ik zal hiervan mijn ervaringen per dag weergeven. Hopelijk wordt het een onvergeetelijke tocht.

06-06-2017 om 00:00 geschreven door Marc Syryn

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het SeniorenNet-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
SeniorenNet-team

04-06-2017 om 23:00 geschreven door