Dag 4: 27/06: Lillehammer - Trondheim : Rondane Toeristische route
Het beperkte menu van de avond voordien, was niemand op de maag blijven liggen. Het ontbijt was van hetzelfde gehaltee: povertjes. De buiten parking lag aan een zij-ingang en het was sleuren met valiezen. De kortste weg was door het restaurent,
Even was het zoeken naar de juiste route. Via smalle straatjes klimmen we steeds hoger. Plots duiken in de verte de ruige besneeuwde toppen op: Het echte Noorwegen. We komen hoger dan 1000m en ineens nog 7 graden. Het Rodane Natinaal park: een ruige hoogvlakte met weinig begroeing.
Na een flinke rit komen stoppen we aan een groot gebouw: blijkt grote souvenir winkel met bijhorende supermarkt en cafetaria. We waren niet voorzien op dergelijke lage temperatuur en waren toe aan een koffie. Het koffiemeisje was zo'n vies monkel, waarbij je dacht, waarom zit die hier? We doorliepen de supermarkt en ik kocht een knuffel voor Cynthia: een knuffelhertje. Patrick vond er ook een klein knuffelhert en bond die vasr op de zijn topcase vanachter. Het zou de mascotte van onze reis worden : Eduard. In de supermarkt voorzagen we ons van de picknick. Ook twee flessen water, werden achterop mijn koffer bevestigd. Zo waren we nooit zonder drank en altijd water voor de waterkoker onderweg.
We reden weer verder door het prachtige landschap op zoek naar onze eerste bezienswaardigheid op de route: Sollia Kirke. Een weg langs een km lange rivier bracht ons bij een houten kerkje met bijhorend kerkhof, temidden de natuur. Het was zeker een bezoek waard. Patrick was ineens spoorloos. Maar is normaal zegt JP': kerkhoven boeien hem en hij bestuddert de graven. Sven neemt foto's uit alle hoeken met zijn spiegelfrflex.
Het was al middag toen we de weg terug reden, langs de rivier tot de volgende toeristische stop: Sohlbergplassen. Een schitterend vieuwpoint over de omgeving. Een volgende toeristische stop wordt gemist. De volgende is een picknickplaats aan een rivier met een staaltje mooi architectonisch beton in de natuur. Hier picknicken we. De waterkoker die in mijn bagage steekt om koffie te zetten, is een ontgoocheling: de autostekker van 12 volt blijkt niet te passen op mijn GS. Niets aan te doen deze en de tweede waterkoker met gewone stekker, sleur ik terug mee naar België. Sven verliest een reservebril van Patrick in de kolkende rivier.
We rijden verder richting Folldal, waar we halt houden bij een uode mijnsite. We nemen een pauze buiten en genieten van het mooie weer. Langzaam draaien we af richting Trondheim: de derde stad in Noorwegen, laten we ons vertellen. Even nog verwarring rond het laatste stuk weg ernaartoe. De hoofdweg moeten we verlaten en binnendoor verder. Maar we geraken aan ons hotel in de buurt van een commercieel centrum. Bij aankomst bleek er een probleem met de boeking. Maar uiteindelijk belandden we op de 15de verdieping, met uitzicht op de verderop gelegen stad. Maar geen seperate beds in de kamer. Het avondeten valt wel mee, de bediening een lelijke schilderdoos met wimpers van een barbeypop. We praten nog wat na met een Noor, die reizen organiseert voor bikers, eigenlijk ook bij ons een interessante niche in de reisbranche: even over nadenken. Patrick maakt buiten kennis met de vriendin van de Noor: een Amerikaanse babbelkont. Patrick krijgt het snel op zijn heupen. Van opspelige heupen gesproken 😓 We gaan vroeg slapen. Althans dat proberen we. Ik lig maar te rammelen met stekende pijn in de heup en Patrick deelt in de slapeloosheid!
Dag 10 : 03/07 : Tromso - Stokmarknes : De weg naar de Lofoten
Met Patrick als kamergenoot, wordt het een gewoonte om klokvast om 6u15 op te staan. Een eerste aanblik van de dag voorspelt weinig goeds: grijze hemel en motregen. De natuurpracht is verborgen achter laaghangende wolken. Wat een verschil met de voorbije dagen. Vooral hier is het verschil groot. We besluiten om wat pistolekes mee te nemen voor onderweg. We merkten dat Italianen hetzelfde deden en dat onderdrukte onze schroom een beetje.
We vertrokken zonder regenpak. We volgen vanuit Tromso de drukke E8 in zuidelijke richting tot in Balsfjord, waar terug op de E6 uitkomen. Vanaf het plaatsje Sundlia komen we op het tracject dat we in de heen reis volgden tussen Narvik en Alta. Een eindje over Fosbakken verlaten we de E6 terug in westelijke richting over de 825. Al vlug ondervond ik wat het is om in regenweer te rijden. Ineens was de temperatuur spectaculair gezakt bij de dag voordien: nog 9°C hielden we over van de 21°C van de dag voordien. Het was maandag, dus ook veel meer verkeer. De eerste koffiestop was een gezellige auberge langs de weg. We warmden ons op en iedereen besloot om het regenpak aaan te trekken. ik had nu 5 lagen kledij en de motovest erbij. Ik had voor de rest van de dag geen kou meer. We konden hier en daar vast stellen dat water naar binnen geraakte, met natte handschoenen, natte sokken en natte randjes her en der.
Nabij Steinsland reden we normaal verder over de E10 en konden we zonder ferry in Stokmarkness geraken, maar Jean Pierre herberekende de route op een afslag, waardoor we de oorspronkelijke route verlieten en we via de 83 in noordelijk reden. Zo kwamen we bij de ferry van Refsnes naar Fresnes terecht, die we eigenlijk niet moesten hebben, door wat om te rijden. JP stelde voor om in de hoek te staan.
Tussendoor warmden we ons op in een tankstop. Na de veerboot was het nog een 50km tot Stokmarkness. We zouden het weerbericht aandachtig volgen, voooral dat van de ondertussen bekende Noorse weervrouw. Ondanks haar opvallend benenspel, hadden we toch beter weer gezien voor de vogende dag.
We bereikten het idyllische plaatsje Stokmaknes. Het begin van onze verkenning van de Lofoten. Stokmarknes ligt nabij Hadseloya, één van de eilanden van de Vesteralen eilandengroep ten noorden van de Lofoten. Een alternatief van de volgende rit was Andenes, het meest noordelijke plaatsje van de Vesteralen, van waaruit boottochten worden georganiseerd om potvissen te gaan spotten.
Het hotel Vesteralen Kysthotell zefl lag op een klein eilandje Boroya, met een brug verbonden met Stokmarknes. Stokmarknes wordt aangedaan door de veerdienst Hurtigruten.
In het het Vesteralen Kysthotell konden we de natte kleren drogen en de dag van morgen bespreken. De receptionist is weer typisch Noors: helemaal niet vriendelijk, een type bodybuilder, waar je beter geen ruzie mee maakt, Gelukkig maakt Javier, onze garçon bij het avomdeten, veel goed. Javier doet iedereen denken aan Mamuel uit Fawlty Towers, klein vriendelijk mannetje dat opdient met Duracel batterijen, iedereen bestelt de lekkere zeebaars.
