Dag 11: 04/07: Stokmarknes - Henningsvaer: Verkenning van de Lofoten
Na alweer een goede nachtrust in aparte bedden, kunnen we vaststellen dat onze kledij nagenoeg droog is. Mijn pijnstiller nemen voor de dag die komt is al een gewoonte. Ik combineer maar wat mijn makkers mij geven. 's Morgens een Voltaren van Sven dat ook ontstekingsremmend werkt en tussendoor een Brufen 600mg van Patrick. Een mix dat - zoals ik later ga vernemen - een niet ongevaarlijke combinatie is voor de nieren. In ieder geval lijkt de pijn verdraaglijker te worden en ga ik zo wel thuis te geraken. Het begint een opgave te worden om alles op de juiste plaats te krijgen, want de vuile was begint zich op te stapelen. Ik tel de dagen die we nog te gaan hebben en merk dat ik krap zal zitten in de elementaire kledij, zoals kousen en zelfs onderhemden. T-shirts heb ik in overvloed. Mijn kamergenoot heeft onderbroeken genoeg, maar een aantal zijn nogal krap. Hij toont mij dat ze eigenlijk zijn achterwerk niet volledig kunnen vullen en de rekker veel lager komt te zitten dan waar hij hoort te zitten. Signaal voor hem om er een aantal in de vuilbak te gooien. Spijtig denk ik dan, want een afgedane onderbroek is een ideaal doekje om de moto te kuisen. Enfin de kousen kregen we dus droog, maar de botten krijgen zo'n zure zweetgeur die we de rest van de reis er niet meer uitkrijgen. Onze kamer is op het eerste verdiep en eronder een grasveldje. 'Laat je tassen maar vallen door het raam' merkt Patrick op. 'Dan hoef je ze niet naar beneden te sleuren' Bleek inderdaad een middel om het sjouwen voor één keer te beperken.
In de ontbijtruimte is Javier onze garçon van de vorige avond er niet meer. De bonkige onvriendelijk receptionist ook niet, maar in de plaats een al evven koele Noor.
We vertrekken over de brug van Stokmarkness naar de veerboot van Melbu 16,5km verderop. Voor de eerste keer moeten we daar 20min wachten op de boot. Tijd om te zien hoe de vangst van vermoedelijk kabeljouw kant en klaar aan wal gebracht wordt.
Na de overtocht beginnen we aan de verkenning van de Lofoten. Ik rij voor één keer voorop omdat ik terug wat toeristische stops had gepland. Onze route volgt voor een stuk de Lofoten Nationaal-Toeristische route.
We volgen de E10. Ik laat een eerste uitkijkpunt links liggen; Austnesfjorden. Het is niet altijd gemakkelijk als je voorrop rijd om op tijd het signaal te geven dat je de weg gaat aflsaan. Je weet zelf niet of hetgeen je zoekt langs de weg, dan wel in een zijweg of zefls een offroadweg ligt. Niet ongevaarlijk voor degenen die achter komen om dan op tijd en veilig in te slaan zo blijkt. Er is hier echt veel verkeer. De lofoten blijken een toeristische trekpleister te zijn. En alle verkeer gaat over dezelfde E10. Even verderop rijden we door het plaatsje Svolvaer: morgenvroeg nemen we daar de veerboot. Nog even verderop rijden we voorbij de afslag naar Henningsvaer, waar we vanavond overnachten. Wij rijden door en rijden voorbij aan Gimsoystraumen en Gardsvatnet. We stoppen echter bij Torvdalshalsen, waar we vanop een heuveltop ten zuiden van het Torvdalsvatnet meer een prachtig uitzicht hebben op het eiland Vestvagoy.
Het weer is kwakkelend. Op he internet was er mooi weer voorspeld, maar het valt wat tegen. Eigenlijk heel afwisselend. Het ene moment krijgen we een bui over ons heen maar plots is de zon er weer. We rijden nu door naar Eggum, een pietluttig vissersdorp op uiterste westelijk puntje van het eiland Vestvagoy. Voorbij het dorp, dat eigenlijk niets te bieden heeft dan wat huisjes en een kerk, belanden we via een grindweg aan een kuststrook. Hier houden we halt en gaan we onze piknick verorberen. Er is een soort torentje met uitzichtpunt over de oceaan aan de ene kant of de bergen aan de andere zijde. Spijtig dat de omgeving ontsiert wordt door de vele motorhomes in de buurt.
Na de middag vervolgen we onze weg. We passeren op onze weg een Vikingen museum. Even denk ik eraan om hier halt te houden, maar er staat een rij voor de ingang. Spijtig, maar we hebben er tijd niet voor. We vervolgen onze weg over een landschap van eilanden, bergen en veel meren. Schitterende uitzichten, maar daarvoor hebben we niet het goede weer. Soms krijgen we striemende regenbuien, even opgehouden door de passage van de tunnel tussen twee eilanden. We gaan verder in zuidwestelijke richting. We verlaten de weg en klimmen naar een oud vissersdorp; Nusfjord. We vinden het niet de moeite om er inkomgeld voor te betalen om een kijkje te nemen in een dorp van oude vissershuizen. Partrick trekt zich even terug in de natuur voor een plasje. Dit was een plaatselijke bewoonster niet ontgaan die kwam vragen of hij geplast had. 'Tuurlijk niet mevrouw, wie doet zoiets' Maar ze had 'iets' gezien vanuit haar kamervenster. Misschien een onderbroek dat wat krap zat. We besluiten maar te vertrekken. Omdat de vermoeidheid wat toeneemt en de zin om nog veel te bezoeken afneemt, besluit ik onze volgende stopplaatsen niet meer aan te doen; Vikten: de glassmelter; Rambergstranda: een idyllisch uitzichtpunt en tenlotte Reinehalsen helemaal op het verste zuidwestelijke punt; een van de meest gefotografeerde plaatsen in Noorwegen. Spijtig, maar uiteindelijk is het naar daar rijden en terugkeren en gezien de vele km, vond ik het een beetje van het goede teveel.
We rijden dus terug richting Henningsvaer. Het kustplaatsje is gelegen in het uiterste zuidwestelijke punt van het eiland Austvagoy. Het hotel Lofoten Artic hotel ligt net over de eerste brug naar Henningsvaer toe. Een tweede brug brengt je in het eigenlijk stadje, dat helemaal omringd is door water. Ik rij er even rond, gezien ik achterop was geraakt als laatste in de rij, na het nemen van nog een paar kiekjes en aldus het hotel was voorbijgereden. Het stadje-eilandje heeft een klein binnenhaventje en winkeltjes. Ik roep nog even de route op om het hotel te vinden.
De kamers zijn piepklein en we hebben alle moeite om onze bagage binnen te krijgen. Er lijkt een lage bezetting. Volgens de info op internet, was er een gezellige bar bij het hotel. Alleen bleek die bar op een andere locatie te liggen in het stadje zelf. Niet te doen om daar nog naartoe te trekken. Iedereen is moe en de pijn in mijn heup is weer nadrukkelijk aanwezig. Ik duik al om 22u onder de lakens, mijn kamergenoot dringt nog eentje aan de bar. Morgen willen we om 7u30 vertrekken om op tijd aan de veerboot te zijn. Slaapwel.
Heel vroeg uit de veren vandaag. We hadden ons ontbijt besteld, want om 8u15 dienen we aan de veerboot te zijn voor een overtocht van 3,5u van Svolvaer naar Skutvit. Zoniet hebben we een omwegje van een paar honderd km voor de boeg. We komen netjes op tijd aan. Tijd om op de parking voor de inscheping aan de babbel te geraken met een paar Nederlandse koppels. En zoals dat met Nederlanders gaat, ben je niet snel uitgepraat. Na de inscheping houden we ons op afwisselend op het dek en in de passagiersruimte. Ik geraak er aan de praat met een Zweedse senior die niet van de Lofoten kwam waar hij een bijeenkomst bijwoonde van modelvliegtuigen. Tijd om wat te mijmeren over de reis die met het verlaten van de Lofoten al aardig is opgeschoten. Het bereiken van de Noordkaap was het hoogtepunt van deze reis. De kans bestaat altijd dat een terugweg wat minder spannend wordt. Gelukkig waren de Lofoten in de terugreis gepland. Het vormde een nieuw hoogtepunt. Want hadden we dat aangedaan in de heenreis en terug gereden over dezelfde route, dan hadden we misschien een déjavu-gevoel en was het misschien wat saaier. De vermoeidheid die wat begint te spelen, het verlangen naar het vrouwtje en het thuisgevoel, had het misschien allemaal wat minder gemaakt. Maar de Lofoten op de terugweg was dus de goede planning. Vóór de aanvang van de reis kenden we mekaar eigenlijk vrij oppervlakkig; Patje kende ik sinds de reis naar de Pyreneeën, Sven en Jean Pierre enkel van de voorbereiding. Het was dus wat afwachten hoe dit ging meevallen. Uiteindelijk valt dat allemaal best mee. Uiteraard heeft ieder zijn karakter en leer je mekaar kennen met allerleid kantjes, soms ook eens een minder. Maar Vikings als we zijn, hadden we gevieren hetzelfde gevoel om dit avontuur mee te maken. Als je je ergert aan ieder detail ga je best alleen op pad, denk ik dan. Sven is onze leider, zonder dat hij dat zelf wil, maar hij neemt in ieder geval het initiarief. Hij was nauw betrokken bij de boekingen, is altijd als eerste klaar. Terwijl ik nog sleur met bagage en alles vastshort, is hij al de route aan het bekijken, heeft hij ons in- en uitgecheckt. Hij heeft het sein om te vertrekken of om wijzigingen en aanpassingen voor te stellen. Tijdens de stops neemt hij graag tijd om mooie kiekjes te nemen met zijn reflexcamera. Zijn houding, manieren van foto's nemen toont aan dat hij er wat van kent. In de avonduren kan hij genieten van zijn pintje en de gezouten opmerkingen van Patje.
Mijn kamergenoot is een geval apart. Een man recht voor de vuist, zonder franjes maar met de tong op het hart. Zijn opmerkingen en uitspraken hebben zeker al onze reis gekleud. Meestal sneller klaar dan mezelf maar wat tijd makend voor een sigaretje. Bijna iedere avond zondert hij zich af voor een facetime met vrouwtje Chantal. Iedere avond liet hij ons Chantal uitwuiven. En dan stopte hij zijn chat, tot die keer dat hij wat te vroeg reageerde: 'degene die die smarphones uitgevonden had, moesten ze..' Eigenlijk een correcte uitspraak maar niet op het goede moment, want de chat stond nog open en Chantal die hem een nieuwe gsm had cadeau gedaan om eens wat foto's en filmpjes te nemen, was aandachtig aan het luisteren. Aan de andere kant hoorden we: 'heila ik hoor je nog hé..' En dus lagen we bijna plat. Overigens zijn opdracht om foto's en filmpjes te maken, deed hij voortreffelijk. Niet zomaar een kickje maar op zoek naar de mooiste. In de heenreis was hij ook bezig met zijn gopro actioncam. Een motord in hart en nieren, die niet veel uitdaging nodig heeft om één of andere vierwieler te volgen en hem te tonen wie het best is in bochtenwerk.
Jean Pierre was onze penningmeester. Degene aan wie we regelmatig 400NOK gaven om onze kas te spijzen. Hij was ook degene die graag voorraan reed. Dat deed hij zo graag en dat zei hij ook. Je voelde zo als hij het niet deed, hij naast je kwam staan bij een stop alsof hij wilde vragen 'mag ik...' Tuurlijk, want ieder zijn plezier. Hij was ook graag bezig met de gps of de capriolen ervan. Want zo'n ding kan bij iedereen verschillend reageren en dan viel de route soms weg of gaf hij bij iedereen wat anders. Hij was ook de enige onder ons die dagelijks met de motor op tour was. Als hij voorrop reed, was hij niet bang om de gashendel open te draaien. De enige die dan soms toch kwam voorbijgestoven was Patje, die zich eens wilde uitleven.
Jezelf beschrijven is moeilijker, maar ik wist dat ik vooral geconcentreerd moest blijven waar ik alle spullen opbergde. Bij iedere checkout hadden we de gewoonte om de kamer te controleren of we niets vergeten waren. En ik had al veel meer bagage meer dan de rest. Ik kon zeker in tas hebben thuisgelaten, maar geen één zonder twee om de stabiliteit op de moto te bewaren. Ik was ook bezig met een gopro-camera, een fototoestel, muziek in de helm. Ik was daar vaak mee aan het prutsen en soms werd er al een keer op mij gewacht, maar ik denk dat dat behoorlijk meeviel. Ik had nie echt een taak. Ik had uren vooraf gespendeerd aan het uittekenen van de routes en de bezoeken af en toe. En die routes vielen bijzonde goed mee. Iedere route zette ons mooi aan het hotel af. Soms was ik een slechte volger, ik rij niet echt graag dicht in 'het gat'. Echt wel voor de veiligheid. Vanuit de laatste positie, geraak je dan al eens achterop. Maar dat was al bij al geen punt voor de andere Vikings. Hoop ik niet!
Het was al bijna middag toen we met de boot aankwamen in Skutvik. We zetten nu koers in oostelijke richting via de 81 voor een 230km naar Bodo. We waren terug in Nordland. In Ulsvagke kwamen we terug op onze bekende E6. Deze volgden we tot in Fauske. In feite dezelfde route als de heenreis tussen Mo i Rama en Narvik.
Ergens langs deze weg hielden we halt bij een baanrestaurant voor een hap. Net op dezelfde plaats hielden we halt op de heenreis. Toen hadden we geen oog voor de enorme waterval vlakbij. Hiermee werd via een hydrocentrale elektriciteit opgewekt. We namen dit keer wel de tijd voor wat foto's en filmpjes. Richting Fauske was het verkeer druk. Afwisselend motorhomes en vrachtwagens op ons traject, inhalen dus en geconcentreerd blijven was de boodschap. In Fauske sloegen we westwaarts af via de 80 richting Bodo.
Tijdens een tussenstop bekeek Patje aandachtig zijn achterband. Reeds de vorige dagen had hij in de gaten dat die behoorlijk aan het 'gaan' was. Met 3000km bij vertrek was de Dunlop normaal goed voor de hele reis volgens de dealer. Maar we hadden toch al behoorlijk ruwe astvalt gewreten en dat zag je eraan. Het weer was onzeker de volgende dagen en wat bij echt regenweer. Nog vernieuwen in Noorwegen of toch doorrijden. Het zou hét gespreksonderwerp zijn de volgende dagen.
Het weer was bewolkt met nu en dan wat zon, droog dus en dat is alles voor een motorrijder. Tegen 17u15 arriveerden we in Bodo. Grote wegenwerken waren aan de gang bij het binnenrijden Het hotel Clarion Collection Hotel Grand Bodo lag aan de haven. Gelukkig konden we hier weer een garage huren. We waren gelogeerd op het derde verdiep. Vanaf de lift was het van de ene gang naar de andere tot onze kamer. We waren in de aap gelogeerd zoals ze zeggen. Vanaf de receptie zocht ik het toilet en kwam gewoon uit in de sauna, waar ik een madam zag zitten op haar bankje met gelukkig een handdoek over haar. Rechtsomkeer dus. Vóór de lunch gingen we nog de buurt verkennen. Een moderne verkeersvrije winkel- en wandelbuurt, maar te weinig tijd om de stad echt te verkennen. Vlakbij het Radisson hotel dronken we een paar biertjes in een soort Noorse pub. Wat we betaalden voor die biertjes kon ons al niet meer verbazen. Als je dorst hebt heiligen de middelen het doel. De menu was behoorlijk. We hadden al slechter gehad met Clarion.
Morgen hebben we een kanjer van een rit, dus de nachtrust was welgekomen. Slaapwel.
