Na de bewogen dag van gisteren had ik goed geslapen. Patje was nog blijven hangen met Sven in de bar. Ook JP was er al vroeg ingekropen. Uitgerekend hadden JP en ik, met onze terugkeer, er 720km opzitten!. Ik had gisterenavond vlug nog een paar foto's genomen in de omgeving van het hotel. Het lag heel mooi aan een de Namsfjorden. Heel mooie foto's van typisch bordeauxgekleurde paalwoningen aan het water. Ook het interieur van het hotel was heel smaakvol met allerlei verwijzingen naar bepaalde muziekitems. Weer hadden we een luchpakket kunnen samentstellen aan het ontbijtbufet; een wat krenterige, maar slimme manier om budgetvriendelijk om te gaan. Onze motoren staan buiten netjes geparkeerd en de zon staat aan de hemel. Het beloofd een mooie dag te worden voor onze volgende tocht. Tot de eerste ferry van Flakkfjorden hebben we 171km af te leggen. Daarna 153km tot de ferry van Halsafjorden en nog eens 70km tot Molde. De route loopt over de 17 naar in zuidoostelijke richting naar Steinkjer. Een tiental km voor Steinkjer slaan we rechtsaf en volgen de 720 over bijna 70km langs de Beitstadfjorden. Een kleine route dat zich slingert op de heuvelflank en een prachtig zicht op de fjord, gegoten in de zon. Ik reed het grootste deel voorrop en genoot van de route, de zon en wat passende muziek. En rit dat heerlijk is. Ergens langs de weg bij een klein winkeltje houden we halt. We kopen wat drank. Een kleine meid bedient de kassa onder het goedkeurend oog van mama. Ook hier is de schooltijd over en helpen kinderen met ouders. Patje is blijkbaar niet zo fris vandaag. Hij en Sven zijn blijven plakken tot na middernacht in de bar. Het was wellicht de kleine geseling waard. We nemen de tijd om foto's te nemen en JP en ikzelf dalen af in de weide richting fjord. Op een bepaald moment kom ik bij grazende koeien in het fonkelende licht op het water op de achtergrond. Hoe prachtig kan Noorwegen zijn. Het landschap is nu veel verandert. De hoge besneeuwde toppen hebben we achter ons gelaten en het heuvelende landschap is bezaaid met boerderijen en weiden met gemaaid gras. Overal zijn boeren bezig met het in bollen draaien van hun maaigras; witte, groene en zelfs roze bollen her en der in het landschap. Deze bollen ontsieren tijdelijk het landschap. Waarom zou er zo'n drukte zijn? Zouden de boeren het weerbericht hebben gevold? Is er ander weer op komst. De volgende dag zou blijken waarom de boeren zo'n haast hadden. We rijden verder over de 720 in dalende lijn tot vóór Rissa. We komen op de 715 en rijden tot het plaatsje Rorvik, waar we onze eerste ferry nemen. We zijn weer met geluk gediend en kunnen net nog de ferry binnenrijden. Een overtocht van ongeveer 7km brengt ons naar de overtocht. We genieten van het prachtige weer en zijn meestal op het bovendek. We zetten aan de overkant onze tocht verder. We volgen de 707 en komen een eind verder op de drukke E39, die een afsplitsing is net voorzien van de E6. We rijden nu aan de westelijke kant van Trondheim verder naar in zuidwestelijke richting. In Orkdal verlaten we de drukke weg en rijden de rivier over, op zoek naar een stek om halt te houden en onze picknick te verorberen. In een druk handelscentrum houden we halt aan een pompstation. De picknicktafel is er ingenomen door twee fietsende koppels. Net als ze aanstalten maken om te vertrekken, slaan we een babbeltje en vertelt één van de mannen dat de dames van de Noordkaap tot hier waren gefietst; van een damesexploot gesproken. We nemen hun tafel in en genieten van onze luch en het mooie weer. Het is vrijdag, maar vele mensen op pad. Opvallend jonge mensen en schoon volk ook!! Noorse meisjes, soms uitdagend en die niet zien dat vier Vikings ook beginnen te verlangen naar thuis en hun vrouwen. Na de middag rij ik terug voorop maar nu via de zuidelijker gelegen binnenroute 65, een minder drukke weg. Hoewel een slingerende weg met veel bochten en slecht wegdek. En Surnadal stoppen we in een dorpje. We zoeken iets om koffie ter drinken. Het is echt warm vandaag; 23°C. Dat is geen goed teken vind ik. We rijden verder langs de 65 maar nu een schitterend onderhouden weg met vele linke bochten en haarspeldbochten. Eerst stijgend dan langzaam naar beneden naar de Halsafjord, waar onze tweede ferry wacht. We volgen nu de E39 in zuidwestelijke richting naar Molde. Via een eerste brug komen we op het eiland Bergsoya. Aan de andere kant van het eiland komen we uit op een enorme nieuwe brug. Tijd om daar even halt te houden en wat foto's te nemen. Intussen is het weer aan het veranderen. Het is bewolkt en het begint zelfs lichtjes te regenen, wat uiteraard niet goed is rekening houden met de band van Patrick. We komen in de vooravond aan in Molde. We gaan ons installareen in het Quality hotel Alexandra. We hebben uitzicht op de haven. We gaan wat eten in de straat wat verderop in een pizzarestaurant. Intussen is het lichtjes gaan regenen en bespreken we de tocht van morgen. De weersvoorspellingen zijn helemaal niet goed. We gaan normaal naar Gerianger fjord en volgen een stuk de toeristische route Geirganger-Trollstigen. Maar met lage bewolking en regen gaan we daar helemaal weinig van zien. De GPS laten we de kortste routen berekenen naar Hamar, onze laatste bivakplaats in Noorwegen. Spijtig, want de geplande route zou een laatste hoogtepunt zijn. Maar met regenwaar en een kletse band van Patrick zou het ook niet verantwoord zijn. Tenzij het morgenvroeg het weer er toch anders zou uitzien. Mijn heup doet weer behoorlijk pijn en ik besluit naar de kamer te gaan, terwijl de makkers nog even een kijkje gaan nemen in de haven (aanlegplaats ook van cruiseboten). Morgen wacht ons een tocht van de kortste route van toch nog 480km. Slaapwel
Na een goede nachtrust in kamer 338, gaan we vandaag weer voor een rit van maar liefst 577km. De wekker van Pat maakte ons wakker om 6u15 en dat hele eind shouwen met onze bagage door die eindeloze gang ging ons echt de keel uit. Ergens stond op een deur in de gang: 'Dagen i dag er morgendagen du drome om igar'. Eens googlen. Het ontbijt deed ons deugd. Voor de 15dag stonden er weer ene of andere variatie van de edelste productie van een kip op het menu: Eggs in al zijn variaties werkten we al naar binnen.
We smeren terug een stapel broodjes voor onderweg. JP zit met een stapel naast zich. We generen ons niet om meermaals naar het buffet te gaan. We draaien alles in wat servietten en een plastiek zak en zonder veel weg te moffelen, verlaten we de ontbijtruimte. Zie je het al voor je? Mijn pijnstillers moest ik beginnen te dosseren. Aan tafel hadden we het over de weersverwachting. We moesten het al een tijdje doen zonder de oogstrelende weerberichten van de Noorse Sabine Hagedoren. Niet zo rondborstig, maar ze had zo'n lange benen dat de hogedrukgebieden van de Middelandse zee tussen haar stelten te zien waren. De weersverwachting was belangrlijk voor de komende dagen, zeker voor de band van Patrick. In Namsos voorspelden ze mooi weer. Dus op naar daar. We vertrokken om 8u15 vanuit de garage. De rit om de stad uit te geraken was heel chaotisch; tussen wegenwerken door tot het eerste pompstation. We tankten allen vol en ik reed voorop. We volgden de 812 in zuid-oostelijke richting naar de E6. Een fantastisch mooi landschap, mooie bochten, dalen en stijgen nu en dan een dorpje. Aan een wit kerkje - de meeste zijn wit in Noorwegen - houden we halt en plein natuur. Het was niet koud, nog niet. Na 100 km vrij snel te hebben afgehaspeld komen we uit op de vertrouwde E6. Ergens ten zuiden van Rognan komen we op de E6 en rijden vanaf nu pal in zuidelijke richting. Stillaan rijden naar een hoger gelegen plateau. Het landschap wordt ruig en enkel vergezichten over een landschap met sneeuw - hoewel al veel minder dan de heenreis - en beekjes met smeltwater. We rijden door Saltfjellet-Svartisen nationalpark. JP rijdt voorop en heeft katoen. Het wordt koud man. Ik zie op een bepaald moment 7°C. We stijgen boven de 1000m en dat voel ik. Op een eenzame parking in niemandsland stop ik om een iets warmer aan te trekken. De anderen zijn aan de horizon verdwenen. Ik zet terug aan en zie plots terug het bord van de Poolcirkel op 2km. Nu pas verken ik me. We komen terug op de parking waar de andere Vikings reeds zijn aangekomen. Ik wandel wat rond in de souvenirshop en rust wat uit, want plots voel ik weer pijn in de heup en als ik dan wandel, lijk ik wellicht een kreupele. Na wat foto's vertrekken we weer. Op deze plaats is Noorwegen heel smal. De grens met Zweden is vlakbij. Op de smalste stukken is Noorwegen niet meer dan 80km breed maar 2800km van de grens met Zweden in het zuiden tot de Noordkaap!!
We rijden nu verder Mo i Rana en dalen het hoger plateau af en de temperatuur stijgt weer naar 12°C. We komen nu op het traject waar grote werken aan de gang zijn op de E6. De grootste machines van de heenreis dagen weer op en nu en dan moeten we stoppen om het tegemoetkomend verkeer door te laten of zelf worden we afgeleid via een grindweg om de weg te vermijden. Zeer druk verkeer, haast file en moeizaan halen we mastodonten in en verzeilen we in groepjes andere motards die ook van het noorden komen. Soms wordt dan serieus doorgereden en laten we groepjes Harleys achter ons. De GS om zijn best op zo'n terrein. Op een bepaalde plaats staat er veel volk en is er een soort plechtigheid, vermoedelijk een stuk weg dat plechtig wordt geopend.
Even voorbij Finneidfjord houden we halt aan een wegrestaurant om onze piknick op te puzzelen. Na de middag sjesen we weer weg, met JP aan kop. Ook Patje heeft er zin in - het blijft vandaag droog - en komt soms voorbijgestoven naar de kop. Op een bepaald moment komt een Corvette naast hem rijden. Die jent hem een beetje en er ontstaat een kleine race. Patje heeft niet op en stuift door een tunnel aan ?. De Corvette moet inbinden. We passeren nu Mosjoen en rijden verder richting zuiden. Op een bepaald moment moeten we weer halt houden. Een wegenwerker houdt het verkeer tegen om tegemoetkomend verkeer door te laten op één rijstrook wegens asfalteringswerken. Het duurt wat lang en ik besluit een foto te nemen. Net op het moment dat ik wil vertrekken, zie ik dat mijn dashboard rare kuren heeft. Alles is uitgevallen; nog toerenteller, snelheidsmeter, nog pinkers of zefs ABS. Ik paniekeer niet, want de motor rijdt normaal, maar durf niet doorrijden. De andere Vikings weten van niets en rijden door. Ik rij behoudend omdat ik niet weet wat er hapert. Ik geraak al snel achterop. Na een 50km kom ik aan een tankstation, waar ik gelukkig de anderen zie. We zijn net aan de grens tussen Nordland, dat we verlaten voor Nord-Tronddelag, een andere provincie. Ik meld het probleem en Patje ontfermt zich over mijn GS. JP belt naar Ingelbrecht en legt het probleem uit. Intussen zie ik Sven bellen en bellen. Ik hoor hem vanalles uitleggen in het Engels. Dat heeft blijkbaar niets te maken met mijn motorprobleem. Dan hoor ik dat hij een Noorse dame aan de lijn heeft die een tas van mij gevonden heeft!!! Ik kijk snel in mijn topcase en miljard ik zie dat een tas weg is. Het is niet weer zeker dat ik die ergens heb achtergelaten. Ik geraak lichtjes in paniek. Mijn moto doet het niet meer en ik heb iets achtergelaten. Bllijkbaar heeft die dame een tas van mij gevonden, waarschijnlijk op onze lunchplaats. Maar we waren al 100km verder!!. Ze waren in Mosjoen en zouden daar wachten tot we teugreden. Maar dat was nagenoeg 100km terugrijden en dan terug en nog eens 135km tot het hotel. Dat wat van het goede teveel. Intussen houdt Patje zich bezig met mijn motoprobleem en heeft contact gehad met de garage. Ze stellen voor om de batterij af te koppelen en terug aan. Een soort reset dus. En dat blijkt inderdaad te werken. Mijn GS start terug en het dashboard is terug ok. De dames zouden ons terugbellen maar we wachten maar en bespreken de mogelijkheden. De andere Vikings stelden me voor dat de dames mijn tas per post naar België zouden sturen. Uiteindelijk belde ik zelf terug en stelde dit voor, maar blijkbaar wilden ze mij/ons zien en ze wilden een stuk tegenkomen. Ze wilden tegenkomen ergens tussenin en we spraken af om mekaar te ontmoeten in Trofors, 75km terug. De andere Vikings zagen dat echter niet zitten en ik wilde alleen gaan maar Patrick zag dat niet zitten, wegens alleen op pad en met een moto die zijn keuren had. Er ontstond enige wrevel, wat begrijpelijk was, maar mijn geld, mijn ipad en een paar zaken wilde ik toch gaan ophalen. Dus ik besloot toch te gaan. Toen stelde JP voor om met mij mee te rijden. Zogezegd zo gedaan. JP reed voorop en wij getweeën vertrokken van waar we gekomen waren voor 75km. Het was toen al 16u. Patrick en Sven reden door. Een 45min later kwamen we aan in Trofors. Al een aantal malen hadden ze mij gebeld onderweg. Net toen we er aankwamen belden ze opnieuw en troffen hen bijna onmiddellijk aan op een parking waar ze stonden te zwaaien met mijn tas. Twee wat oudere madammen verwelkomen ons als verloren zonen. Ik bood hen 200NOK aan maar dat wilden ze niet. Ze wilden een paar foto's met ons. Ze hoopten misschien om een avondje met twee motards, maar ik was vooral content dat die twee gekken madammen deze moeite hadden gedaan! Bleek dat ze mijn tas op de weg vonden waar we gestopt waren aan de wegversperring waar ik een foto had genomen en mijn tas op de bagage had gelegd bij het nemen van mijn fototoestel. Welk geluk van de wereld moet je niet hebben om dat tegen te komen. We namen uitgebreid afscheid om snel terug te rijden voor 75km+135km en het was al na 17u. Na de weg terug te hebben gereden tot het pompstation, stopten we daar terug voor hapje en drankje. Dan terug op pad naar het hotel. Na 90km verlieten we de E6 en volgden de 760 en de 17 tot in Namsos. De laatste km waren lastige km met de zon pal in het gezicht. Om 21u30 arriveerden we in het hotel waar Patrick en Sven een slaatje voor ons hadden besteld. Ik vond dat daar een fles mocht op gedronken worden! Bleek achteraf dat die madammen, Ingjerd Abrahamsen en haar zuster Randi Hiim, alle hotels, want alle reisdocumenten zaten in die tas, hadden opgebeld om aan onze nummers te geraken. Heb je van je leven!! Het Scandic Rock City hotel bleek een mooi hotel te zijn, in de muzieksfeer. Eind goed al goed. Van een saaie terugreis was geen sprake geweest vandaag, maar daar had ik wel voor gezorgd!! Er was goed weer voorspeld voor de volgende dag en daar keken we naar uit en vooral Patrick, want zijn achterband was nu helemaal afgesleten. Slaapwel
