Vandaag D-Day. Vandaag wordt een aanval gedaan op de Noordkaap; 4 vikings zijn er klaar voor. Vooral Patrick is in zijn sas, want sinds vele dagen kon hij heel de nacht ronken en zijn single-bed. We nemen snel het ontbijt, want we kunnen de bagage voor één keer achterlaten!
We vertrekken om 8u15 en verlaten Alta en passeren de luchthaven. We rijden een stukje langs de oevers van de Altafjord. Al vlug verlaten we de fjord en rijden in noordoostelijke richting een ruig en verlaten landschap in. Een dikke 100km in niemandsland. Soms afwisselend langs rivieren links en rechts rotspartijen en bergriviertjes die zich bijna horizontaal naar beneden storten in de rivierbedding. Dan vlakkere gedeelten met wijde uitzichten en her en der bedekt met sneeuw. In dit eenzame landschap kunnen we snel doorrijden. Nu en dan halen we een motorhome, een andere motard of jawel eenzame fietser in. Hier en daar staat een soort tent of hut. Wat moet het hier zijn in de winter: de weg onberijdbaar wegens meters dikke sneeuw en voor de rest een witte barre wereld. Het voelt nu zelfs wat eng aan, bij een schitterend zonnig weertje en ongeveer 12°C.
Na een paar uur bereiken we Olderfjord en zijn we meteen aan een baai van de Noorse Zee. Vanaf hier volgen we de kust lijn recht naar het noorden voor nog ongeveer 100km tot in Honningsvag. Van daar nog 35km tot de Kaap. De kustweg wordt een schitterende rit, maar evenals een gevaarlijke!! Her en der zijn groepjes rendieren aan het grazen en steken de weg over wanneer het hun zint. Bij één van die oversteekpassages van een groepje rendieren, kan Patrick op een haar een aanrijding vermijden. Hij ziet rendieren aan de linkerkant in de berm, net als hij passeert willen er nog een paar net overspringen. Alle remmen dicht en op een meter voor hem springt er nog éénte over. We houden even halt en Pat voelt de adrenaline door zijn keel gieren. Hier heeft hij geluk gehad. De Noordkaap ligt eigenlijk op een eiland; Mageroya, dat vanaf het vaste land te bereiken is met een tunnel van 4km. In deze en andere tunnels, daalt de temperatuur snel naar 6-7°C en in de lange tunnels, krijg ik snel de bibber. Eindelijk Henningsvar, een wat vuil stadje met wat kwalijke geur van ene of andere visindustrie. We stoppen hier niet en rijden door, passeren het waarschijnlijk meest noordelijke vliegveldje van Europa en zetten koers naar de Kaap, nog 35km. Het aftellen kan beginnen. Tunnels, stijgen en dalen over geërodeerde bergtoppen en soms linke bochten. In de laatste stukken zitten een paar serieuse beklimmingen in. Naast motorhomes zijn er fietsers, beladen met bagage en klimmen als op de Ventoux. De eenzame fietser, kromgebogen over zijn fiets, allen één of andere uitdaging nastrevend. Respect! Respect!. Als we ze passeren gaat mijn duim dan ook in de hoogte om hen nog een duwtje mee te geven in hun laatste zwoegen naar de Kaap.
Maar eindelijk rond 13u, in de verte ontwaar ik een koepel. Na 3.351km op de teller van JP, bereiken we het domein van De Noordkaap. We zijn er geraakt! Sven steekt het vuistje vooruit en we antwoorden op de uitnodiging. We nemen rustig de tijd om foto's te nemen van de omgeving en op en rond het Noordkaap symbool: De Globe. Het symbool voor de Noordkaap: 'de Globe', is een door Koning Oscar II van Noorwegen en Zweden in 1873 opgericht monument om het Noordelijkste punt van te markeren.
Het afgesloten park is eigenlijk niets meer dan een parking en een bezoekerscentrum op een vooruitgestoken rotspunt: het meest Noordelijke punt van Europa. De toegang is 30€ pp. De Kaap is een beschermd natuurgebied en het bezoekerscentrum telt 3 verdiepingen en is in de rost uitgehouwen. Het telt een winkel en enkele restaurants.
De helblauwe hemel lijkt aan de horizon te verdwijnen in de al even blauwe zee. Het einde van de wereld lijkt het. De Noordpool is nog 2.150km noordelijker. Amaai, ik dacht dat we er bijna waren. Hier in de winter staan in de koude en nacht moet een hemelsbreed verschil zijn. Maar dan trotseer je de kou voor het fabelachtige noorderlicht.
In het bezoekerscentrum nemen we de tijd om wat souvenirs te kopen en een koffie te nuttigen. Rond 14u maken we aanstalten om terug te vertrekken. In de buurt van Henningsvar tanken we en eten een broodje. Rond 18u bereiken we opnieuw ons hotel na een geslaagde dag en bereikte doel van onze reis.
De kamer van Sven en JP lagen er nog bij als bij vertrek. Geen nieuwe handdoeken, geen opgemaakt bed, in tegenstelling tot onze kamer. Dit vraagt om uitleg en compensatie. We vragen tekst en uitleg aan de receptie, waar men gewoon akte ervan neemt. Ook in het restaurant doen we een poging en beloofd de kelner ons een uitgebreider menu. Maar besluiten wijselijk om toch niet te kiezen voor al de duurdere keuzes op de kaart. Want wie weet krijgen we toch het deksel op de neus. We gaan het morgen bespreken. Naar gewoonte nog een paar pintjes na het eten en we gaan straks dromen van rendieren (Patrick hopelijk geen nachtmerrie van een rendier dat hem verplettert) en de kaap. Slaapwel
De wekker krijgt ons met enige moeite wakker rond 6u20. De nacht was terug woelig. Ik vind Patrick terug op het tapijt dicht bij de voordeur. We zien uit naar de twin beds. Vandaag staat er een tocht van 505km voor de boeg, naar ons laatste station op onze tocht naar de kaap: Alta
Bij het vertrek volgend we de E6 via de Ofotfjord, weerom een schitterende baai. We verlaten Nordland en komen in de Provincie Troms. Het weer is schitterend en er wordt nog van dat beloofd voor het komende weekend. Vanaf Setermoen volgen we het verloop van een sterk stromende rivier, met hoge toppen aan onze rechterzijde. Een eind voor Andselv verlaten we de E6 rechts en nemen zuidelijker de 87. Wederom een prachtig decor. We volgen het verloop van de Malselva, een brede rivier dat al het smeltwater afvoert. Nabij het dorpje Johkamohkki komen we terug op de E6. Nu rijden we richting Kafjorden - Lyngen. Deze fjord mondt in het noorden in de Barents Sea. De fjord biedt een schitterend zicht en de weg slingert zich langs de flank van de rotsflanken aan de ene kant en de andere kant begrensd door de fjord. De weg duikt op veel plaatsen een donkere tunnel in om weer in tevoorschijn te komen in een zonovergoten landschap. Bij 12°C voelt het echt niet koud aan. Het is al na de middag voor we iets vinden waar we halt houden; Pub Mack. Sven gaat informeren of we er iets kunnen eten. We gaan binnen in de kleine verbruikszaal. Een Aziatisch dienstertje komt zorgt voor verwarring, want eens binnen kunnen we blijkbaar niet eten. Dan naar de keuken waar moeder en kokkin ons iets gaat klaarmaken. Een lekkere zalm met rijst. We waren de enige gasten, maar aten er superlekker. Enige promotie voor hun zaak zou de omzet kunnen gebruiken. Wij weer verder.
Er is nu geen landschap meer zonder water. Overal worden bergen omringd door water. We volgen de E6 in Noordoostelijke richting naar Alta, dat we bereiken rond 18u. Het Scandic-hotel ligt aan een opvallend moderne kerk, in de vorm van een sardienendoos. Plots moest ik denken aan Patrick die nog pilchards in zijn bagage had zitten. Een noodrandsoen voor het geval we onze bivak niet zouden bereiken. We logeren op één van de hogere verdiepingen en hebben een mooi zicht op de omgeving. Gelukkig twee bedden voor de komende 2 nachten. Ik ken er één die hiermee heel gelukkig gaat zijn. We kiezen voor het bufet in het restaurant en het valt best wel mee. Onze Franse buur had meer geduld nodig.
Om 6u15 loopt de wekker af. Ik hoor Patje kriepen, want hij had die nacht op het carpet geslapen. Mijn kwellende heup liet me weeral woelen van links en rechts in het te smalle tweepersoonsbed. Tijdens de nacht had hij het echtelijke bed verlaten. Ik had er bijna op getrapt bij een nachtelijk plasje. Een dubbel bed is toch niets voor ons.
Vandaag trekken we verder noordwaarts richting Narvik. We volgen bijna hoofdzakelijk de E6 en komen Nordland binnen. Eerst gaat de tocht door de Dunderlandsdalen. Veelal volgen we het verloop van de Norddrana een ontstuimige rivier omgeven door besneeuwde hellingen van de omringende bergen tot 1800m hoogte. De sneeuw is nog overal aanwezig, maar door het warme weer (meer dan 10°C) zie je overal bergrivieren naar beneden donderen, soms als glinsterende streepjes tussen de rotsen. Het weer is ons de laatste dagen echt gezind. We scheren dicht tegen de grens met Zweden aan. Op dit traject zijn grote wegenwerken aan de gang. Op vele plaatsen moet het verkeer over een bypass van soms grindpaden om de werken te ontwijken of moet het verkeer wisselend over één rijstrook. Allemaal geen probleem voor de GS die gemaakt is voor dergelijke bijan offroad-toestanden. De werken zijn indrukwekkend. De grootste kranen en bulldozers zijn er aan het werk om de weg te vernieuwen door de rotsige ondergrond. Op vele plaatsen zie je dat kokers geplaatst worden om de rotsen te dynamiteren. Het verkeer wordt ook anders. Meer en meer toerisme-verkeer, auto's maar vooral motorhomes en nog eens motorhomes. Natuurlijk zijn er nog de superzware trucks die allemaal voorzien zijn van zware stootbars op de front, als bescherming voor de soms onvermijdelijk aanrijding met overstekende herten of ander wild dat de weg oversteekt. De meeste truks zijn Scania's en Volvo's met minstens zes assen en aanhangwagens. De mastodonten van de weg.
Vanaf Storforshei klimmen we naar een hoogvlakte, genaamd Saltfjellet-Svartisen Nationalpark. Het landschap wordt ruiger en plots zien we het bord van THE ARCTIC CIRCLE op twee kilometer. Uiteraard houden we daar halt. Het is er druk want iedereen wil daar foto's nemen. Een parking met een bezoekerscentrum. We houden er een half uurtje halt en praten links en rechts met andere motards of kijken naar hun motoren, hun uitrusting en hun eigenaars. We dalen terug de hoogvlakte af en de tocht gaat verder door het prachtige landschap. Meer en meer moeten we door tunnels, soms kilometers lang. Oppassen geblazen in zo'n tunnel, vooral bij bochtige trajecten en de overgang van het zonlicht naar de soms donkere tunnen in omgekeerd.
Rond de middag, in de buurt van Fauske, houden we halt aan één van de weinige eetgelegenheden hier. Het is dan ook behoorlijk druk en jawel een Belgisch autocar op de parking.
In de namiddag hebben we de eerste veerboot van Tysfjorden. Nu nog 76 km tot Narvik, die we bereiken rond 17u. Het hotel is mooi gelegen aan een haven met zicht aan de ene kant op de fjord en aan de andere kant de hoge bergen. Onze kamer vinden we op de 15de verdieping, net onder de dakverdieping met buitenterras.
Terug een kamer met een dubbelbed. Het laatste hopelijk zodat dat de ellende van samen slapen op één matras waarbij ik mijn kamergenoot een goede nachtrust belet. Nochthans zijn we moe genoeg na de lange tochten. Slaapwel
Om 6u loopt de wekker af. Terug niet onze beste nacht achter de rug, maar het ochtenritueel begint opnieuw. De ene in de badkamer terwijl de andere zijn spullen bijeen zoekt en omgekeerd.
Vandaag staat ons een lange rit van 585km voor de boeg. We rijden een stukje door de stad en volgen de drukke E6. Opgelet voor de talloze vaste camera's. Na een tijdje nemen we de 706, kronkelen met de Strindfjord aan onze linker zijde. In Nygard volgen we terug de E6 op en af tot in Steinkjer. We houden even halt en slaan een natuurgebied in met mooie golvende wegen langs een meer: de Snasavatnet. 83km zonder verkeer, noch camera's en met JP aan de kop halen we topsnelheden. Plots zien we in de verte een twee elanden de weg oversteken; het vrouwtje voorop en het mannetje met statig gewei erachteraan. Spijtig dat we geen tijd hebben om een foto te nemen. Rond de middag terug in de bewoonde wereld rond Grong. We houden er halt voor een broodje en ineens duiken overal motoren op. Het blijkt een groep van 34 te zijn gesponsored door Honda. Allen hebben ze mooie stickers op de motoren: 'Nordkapp 2017' We willen zo'n sticker kopen, maar dat lukt ons niet.
Na het broodje volgen we verder de E6. Nu met veel drukker verkeer, slingert de weg zich op en neer en de collega's van Honda volgen dezelfde weg. We houden terug halt langs een stopplaats waar het gonst van motoren, motorhomes en andere toeristen. Naast wat Harley's valt het op dat vooral BMW's te zien zijn met de GS als vaandeldrager. Het streelt ons ego. In het dal van de rivier de Namsen trekken we naar het noorden richting Mo I Rama. Volgens de berekende route zouden we een eindje over Majavatn rechts de E6 hebben verlaten om een boog te maken rond het Rassvatnet meer en zo een stukje de grens over gereden hebben in Zweden en terug. Maar zover kan ik mij niet herinneren dat we de grens niet hebben gepasseerd. Mogelijk volgden we gewoon de E6 richting Mo I Rana, maar dan zouden we op de heenreis ook Mosjoen gepasseerd zijn en dat lijkt met niet. Misschien reden we binnendoor via de 908. We bereiken Mo I Rama tegen 18u. Wat een rit. We checken in, maar worden opgehouden door een bus Nederlandse toeristen. Volgens Patje hangt er een stinkende visgeur, wat ik eerder bestempel aan iets aangebrand. We kunnen deelnemen aan het buffet en horen een Noor iets zeggen dat we niet begrijpen; 'Bot'. Die typ wordt dus 'bot' wat Noors is voor 'fijn'. We fantaseren wat over nieuwe Noorse woordjes met Google Translate bij de hand. Weer een dubbel bed en weer zal Patje de grond opzoeken om wat te kunnen slapen. Heerlijk zo'n bed voor mij alleen, maar ik kan er niet van genieten want ik vind niet de goede slaaphouding van de soms stekende pijn in de heup. Gelukkig wordt ik door de andere Vikings voorzien van Brufen 600mg en 400mg en Voltaren. We geraken de nacht wel door. Slaapwel.
