Onze Laatste nacht zit erop. Het was wat zwoel op de kamer maar ondanks toch goed geslapen. Rond 7u30 nemen we het ontbijt en een Nederlands eitje smaakt ons nog altijd. We pakken in en verlaten dit chique hotel. We vertrekken rond 8u30.
We bevinden ons ten westen van Enschede. Kort na ons vertrek gaan we tanken. Dan gaan we via de A1 richting Apeldoorn in westelijke richting; klinkt bekend in de oren voor verzekeraars: 'Even Apeldoorne bellen'.
Ook Nederland staat bekend om zijn verkeersinfarcten en we voelen meteen wat dat betekent; zeer druk verkeer op een gewone werkdag. Het weer is bewokt maar droog.
Na een uurtje ergens tussen Apeldoorn en Amersfoort (richting Utrecht) houden we halt voor een koffie.
Dan vervolgen we onze weg en meteen ook hier erg druk.
Rond 10u30 en na 75km houden we terug halt tussen Utrecht, dat we oostelijk passeerden, en Breda voor terug een drankje en een hapje.
Dit was onze laatste stop in Nederland. Op naar het thuisland.
We rijden nu richting Breda en Antwerpen. Na 110 km zijn we de Kennedytunnel door en houden halt een eindje verder.
We zijn er bijna. We bellen het thuisfront om onze thuiskomst te melden.
Ik neem nog een foto van de bijna kale band van Patje om dit tegen even vast te leggen, want het was toch bezorgdheid en gespreksonderwerp van de laatste dagen.
Sven zal straks in Gent de ring nemen terwijl wij de E40 geen nemen richting kust.
Net na de afslag naar de E40 houden we nog een keer halt. Hier nemen we afscheid van mekaar. Ik voel me een tikkeltje emotioneel, we hebben tenslotte bijna 3 weken met mekaar opgetrokken. En buiten een paar kleine wrijvingen die er altijd wel zijn, zijn we goed met mekaar opgeschoten. De teller staat op 7500km en dat kun je toch een avontuur noemen. We hebben over het algemeen schitterend weer gehad, 3 dagen regen niet tena gesproken. We spreken nog wel af, dat is zeker.
De 3 Westvlamingen rijden verder richting kust en JP slaat af naar Oostende. Patrick en ik rijden door naar de Westkust, nog Patrick uitzwaaien in Gistel en ik dan door naar huis waar ik rond 14u aankom.
Ook thuiskomen is een stukje emotie. Mijn oren tuiten een beetje en na de verwelkoming zet ik mijn GS, trouwe vriend, op stal. Ik zal hem nu even een paar weken laten en zelf bekomen van deze schitterende reis, want de vermoeidheid begin ik nu te voelen.
Bedankt iedereen!!