Welkom! Op deze blog staat mijn verzameling teksten. Kopiëren mag, maar vermeld dan aub mijn naam. Meermin volstaat. Dank je.
Nieuwe lezer? Meermin in het kort: - vrouw - geboren 1953 - provincie Luik (B) - germaniste - gepensioneerd - zoon (heeft katers Mike en Grisou geadopteerd) - poezen Moira en Molly - eenhandig na trombose - met nadruk op handig - intelligent - lachebek - gezonde levenshonger
Fotoalbums:
Na het downloaden van het album kan je op de 'fotolijst' klikken in de linkerbenedenhoek. om de foto's op eigen tempo en in willekeurige volgorde te bekijken.
Toen dan de dokters uit de klassieke geneeskunde mijn strompelen door ontstoken zenuwen in rug en benen voor ongeneselijk verklaarden ("Leer maar met de pijn leven!"), stond de weg open naar de alternatieve geneeskunde.
Na een zeer ontgoochelende ervaring bij een Vlaamse homeopaat, kwam ik terecht bij een Nederlandse natuurarts. Volgens hem blokkeerde ik door gebeurtenissen uit het verleden de energie in mijn hoofd. Een lichaam waar de energie niet onbelemmerd doorheen kan stromen, wordt ziek. En dat was precies wat er gebeurd was. Wat er in het verleden gebeurd was, wist ik nog heel goed. Onder zijn leiding herbeleefde ik nu de ermee gepaard gaande emoties. Toen gebeurde er iets heel onverwachts.
Ik ZAG hoe grote Meermin de kleine, huilende Meermin op haar schoot nam en haar armen om het huilende kleintje sloeg en haar troostte. Kleine Meermin MOCHT hartverscheurend snikken en boos zijn, en grote Meermin was altijd aanwezig om troost en warmte en liefde te geven.
Met ondersteunende therapieën op basis van kruiden, kon ik na drie maanden weer normaal stappen.
In ieder van ons kan dat kleine meisje of dat kleine jongetje schuilen dat om wat voor reden ook, wanhopig snakt naar die warm troostende, liefdevolle armen. Wij zoeken ernaar in de buitenwereld, bij een ander mens, maar al te vaak is ook die op zoek naar die troost. Maar nu volwassen, ontkennen we dit verlangen, als wij er ons al bewust van zijn. Te vaak is het resultaat een stukgelopen relatie, terwijl het kleine mensje in ons eenzaam blijft hunkeren...
Een verhaal wordt pas geschreven als het er klaar voor is, op het juiste moment. Dit verhaal smeekte erom.
Wat er nog aan verhalen of teksten uit mijn vingers komt, zal hier worden bijgezet, zonder een enkele belofte van regelmaat. Het komt als het komt, 'het' eruit persen kan en wil ik niet. En dat is niet leuk voor de mensen die toch geregeld blijven komen kijken...Dat besef ik ook wel. Toch blijft deze blog open en beschikbaar voor iedereen die wil komen lezen of herlezen. Via de link "verzameling" bovenaan de blog, kom je op een alfabetisch overzicht van alle teksten en verhalen, als u dit nog niet ontdekt had... En die link houd ik wel bij, want hoe kan ik anders mijn eigen producten terugvinden?
Ik wil iedereen danken die hier komt lezen en ook al eens een reactie achterlaat...
Met de moderne communicatiemiddelen is in contact blijven met mensen die niet in de buurt wonen heel erg eenvoudig geworden. Via mail en mobieltje is één druk op een toets gewoolijk reeds voldoende om je bericht te verzenden. Enkel de beslissing te schrijven en het geschrevene ook te versturen ligt nog bij de mens zelf.
Het valt mij op dat ik in de mails naar zoon heel zelden zijn voornaam gebruik; meestal begint zo'n mail met "dag zoneke!", gevolgd door het bericht. En hoewel ik zoneke schrijf, ik dénk zonneke. In mijn leefwereld krijgen mensen precies de kinderen die zij nodig hebben en kinderen krijgen precies de ouders die zij nodig hebben om iets voor elkaar te betekenen. Het mag duidelijk zijn, dat ik niet in toeval geloof. Maar vrijdenker die ik ben, mag u dat gerust wel. Het is een denkpatroon waarbij IK mij goed voel; het ligt niet in mijn bedoeling noch in mijn vermogen U dat denkpatroon op te dringen. Dat precies houdt VRIJ DENKEN voor mij in.
Sinds zijn geboorte IS zoon als een zon in mijn leven geweest: hij verspreidt licht en warmte. Op zijn niet altijd gemakkelijke weg heeft hij meevoelen en aanvoelen vergaard, die hij, nu volwassen, kwistig hanteert voor anderen, ook voor mij. Het is een kunst iemand te laten glimlachen, gewoon door te zijn wie je bent, de lichte kant te laten zien, de zon achter de wolken...
Kortom, zoneke, zonneke.
En omdat toeval niet bestaat, heb ik aan de innerlijke drang gehoor gegeven deze tekst te schrijven, de verstandelijke bezwaren weg te duwen, evenals de angst van" wat zullen de mensen wel denken..."
U bent vrij erover te denken wat u wilt, zoals ik vrij was dit te schrijven.
Het is volop zomer en Lucienne heeft op het terras voor haar huis tafel en stoelen en een parasol gezet. Het is erg gezellig om daar met meerdere vrouwen een babbeltje te slaan...In het Frans natuurlijk.
Een dankbaar onderwerp zijn de bloemen in potten. Zo leer ik weer eens een nieuw woord bij: aroser is de bloemetjes water geven. "Ha ja", merk ik heel snugger op, "sinon elles mordent." En ik ben heel trots op mijzelf dat ik onthouden heb dat het UNE fleur is. Waarom de andere vrouwen bijna huilen van het lachen, begrijp ik niet direct, tot Lucienne happende bewegingen in mijn richting maakt, terwijl de tranen over haar wangen lopen..
Zo'n groot verschil tussen meurent, sterven en mordent, bijten is er toch niet?
Als Vlaming in Wallonië, niet in de Duitse maar in de Franse gemeenschap en met enkel mijn schoolfrans als basis om te communiceren met de nieuwe streekgenoten, heb ik reeds de nodige flaters geslagen. Omdat ik er zelf ook zo graag mee lach, soms wel eens groen weliswaar, zet ik de leukste hier op een rijtje.
In de wei tegenover het huis lopen er twee emoes. Die worden uitermate goed verzorgd door overbuur én veearts Emilie. Kent iemand het verschil tussen een emoe en een struisvogel? Ik in ieder geval niet. En toen de bediende in het containerpark mij dan ook vroeg waar ik precies woonde in het Ardense dorp, zei ik in mijn beste Frans: "En face des autriches." Ik dacht daarmee volledig duidelijk te zijn geweest dat ik tegenover de struisvogels woonde, ervan uitgaande dat een struisvogel een duidelijk herkenbaar gegeven is in een Ardens landschap. "En face de QUOI?" vraagt de bediende ongelovig. "D'une autriche??" herhaal ik vragend, plots weifelend aan het woord en mijn uitspraak en voeg er ten overvloede aan toe, "u weet toch wel, zo'n grote vogel die niet vliegt" Walen zijn uiterst hoffelijk, wanneer een anderstalige hun taal verbastert zoals ik het doe. De man helpt mij dus vriendelijk verder met het juiste woord: "une autruche!" Het is pas bij het naar huis rijden dat ik besef dat ik vol overtuiging verteld heb dat ik...tegenover Oostenrijkers woon. En zo zij al duidelijk herkenbaar zouden zijn, het is géén gegeven in het Ardense landschap...
Ik maak geen geheim van gemaakte flaters en vertel het verhaal bijgevolg aan buren Raymond en Francis bij thuiskomst. Waarop die na het lachen gelijktijdig reageren: "Mais...ce ne sont pas des autruches, ce sont des émeux!!"
De babyboomer heet nu 50-plusser, maar de tijd waarin hij jong en frivool de wereld en de andere sekse ontdekte, is niet vergeten. Integendeel. Met het klimmen der jaren hebben de herinneringen aan vroeger, aan de vrije, onbekommerde seks, het vrijmoedige ontmoeten van leeftijdgenoten...aan kracht gewonnen. En nu, op de valreep voor de echte ouderdom, de kinderen min of meer opgevoed en uit huis, steekt twijfel de kop op: Was dit nu mijn leven? Ach, nog één keer die goede, zalige tijd mogen herbeleven!
Oma ligt, moe van het opvangen van de kleinkinderen, vroeg in bed. Opa, wat kaler en grijzer, het middel wat dikker, gaat surfen op het internet. Dat is IN, dat is modern, dat is méégaan met je tijd! Chatsites van jongeren worden gemeden, opa heeft nooit leren typen en kent hun chattaal niet, dat is voor hem Chinees. Geen nood echter, diezelfde jongeren hebben uit oprecht meevoelen met al die 'oudjes', speciale sites -jongeren niet welkom -(ter bescherming van..) opgericht voor hen. Zoon of dochter heeft de site op de pc geïnstalleerd en zorgvuldig uitgelegd welke knopjes moeten worden gebruikt en welke zeker niet. Dan heeft wegwerp-pa toch nog een hobby, een bezigheid; anders zit hij ook maar stom voor de tv. Zo heeft hij nog contact met leeftijdgenoten, moet in het donker de straat niet meer op en blijft hij uit het café. Eerst komt het kiezen van een nicknaam; de pc is een zo gevaarlijk medium, daar blijf je beter anoniem. Dieren zijn zeer gewild en opa herinnert zich zijn lange, wilde haren..."leeuwke" wordt aan de chat toegevoegd, in verkleinvorm, want hij wil niet oud of bedreigend overkomen. Bewust of onbewust maakt iederéén daar zich klein, want klein is jong. Hoe begin je nu zo'n gesprek met een onbekende? Veilige vragen zijn vragen naar woonplaats en leeftijd. De eerste valkuil opent zich voor opa's voeten. Kan je aan iemand van boven de 50 nog wel vragen hoe OUD hij of zij is? Opa bezint voor hij begint en vraagt heel slim: "Hoe JONG ben jij?" Een mooie variant daarop kaapt Flupke hem voor de neus weg: "Hoe veel LENTES tel jij?" Dat opa daar nu toch niet aan heeft gedacht...Doeme toch! Het gesprek kabbelt rustig voort, iedereen waant zich weer jong, zo niet van buiten, dan toch van BINNEN en de niet meer zo jongen overtuigen elkaar: het is toch maar hoe jeugdig je je VOELT, wat belangrijk is.
Binnen de kortste keren leert opa veel bij; je kan in een apart kamertje met iemand praten. Nu wordt het interessant, want anoniem en zonder andere mensen die je controleren, mag je de opgekropte gevoelens van jaren botvieren. Opa klikt zo'n privé-venster open en typt langzaam met één vinger, maar frivool zoals vroeger: heb jij wel een slipje aan? 99 keer gaat dit niet goed, maar opa denkt één keer goed is genoeg!
Na een half jaar heeft zoon of dochter bij pa cam geïnstalleerd en opa staat nu op facebook of msn. Vroeger was je trots op je kind, nu ben je al blij als het trots is op jou. Als foto bij zijn profiel vindt hij op internet een afbeelding van een oudere, sportief uitziende, gedistingeerde heer met een dikke bos wit haar, die nonchalant naast zijn dikke slee of grote huis poseert. Ach arme vrouw die in zijn net belandt, nee, opa laat zijn gezicht niet zien, want nu lieve SCHAT heb jij mij zo heet gemaakt dat ik op het punt van spuiten sta. De cam wordt strategisch op één punt gericht, want op zijn pik zie je de rimpels niet.
De volgende dag vraagt opa zich verbijsterd af waarom hij is geblokkeerd en waar de vrije seks of de vrijmoedige vrouw uit zijn jeugd gebleven is. Of herinnert hij zich dat verkeerd?
Toen mijn zoon en ik het restaurant binnenkwamen, zat de man alleen aan zijn tafeltje. Hij straalde eenzaamheid uit, dat ondefinieerbare aura van hunker naar menselijk contact, aandacht, een gesprek. Wij namen plaats aan het tafeltje naast het zijne. Het verbaasde mij niet dat hij ons smakelijk eten toewenste.Wij bedankten hem voor zijn wens en wachtten op zijn volgende zet. Die kwam er met zijn opmerking over de achtergrondmuziek.Er was een schampere, betweterige toon in zijn stem. , waardoor wat hij zei, overkwam als "en wat IK niet goed vind, IS niet goed".
Daarna ging het gesprek eenzijdig verder: hij sprak en wij luisterden. Hij had het over liefde die altijd haat wordt, over Amerikanen die altijd arrogant zijn, over joden die altijd steenrijk zijn en totaal ten onrechte in Israel wonen, over negers die altijd zwart zijn en dat altijd zullen blijven. "En de jongeren van tegenwoordig, mevrouw, zo verdorven, voor hen is alles altijd seks: ze misbruiken de tv voor seks, ze misbruiken de pc voor seks en ze zenden mekaar de smerigste berichten via hun gsm. Van dat laatste wilde hij ons maar al te graag een voorbeeld geven. Wij waren benieuwd.
"Stuurt die jonge gast het volgende door naar een meisje.Op zijn gsm, mevrouw, naar een meisje, mevrouw! Dat is de jeugd van tegenwoordig. Seks en smeerlapperij, mevrouw."
Roodkapje: O Wolf, wat hebt gij kleine oogjes! Wolf: maar Roodkapje, ziet gij dan niet dat ik aan het schijten ben?
Onze gezamenlijke schaterlach kwam tenminste voor ons als een bevrijding, want er lag iets zwaars op onze maag en het was niet het eten. Mijn hart ging uit naar mijn zoon, die net als ik uitermate beleefd, maar zwijgend was blijven luisteren naar de monoloog.
We hebben betaald en zijn samen naar huis gereden.
Ik heb zijn kleine voeten en lange benen met roestbruine vlekjes en wintertenen. In de spiegel kijkend, weet ik terstond: ik heb haar grijsblauwe ogen en ik zie haar mond.
Een leuk verhaal kan ik met genoegen smaken; wat veel, zo niet alles met hem heeft te maken. Maar ik dans met haar ritme en zing met haar stem, want zij danste en zong; dus komt het van haar, niet van hem.
Hem herken ik dan weer in mijn vele lezen: ontwikkel jezelf, leer altijd bij, word belezen. Van haar heb ik de hang naar perfectie geërfd: het plezier van het juist doen, wat je aan kunde verwerft.
Van hem stammen de blijheid én de nukken, de humeurigheid als iets niet goed wil lukken. Doorzettingsvermogen was eigen aan haar: Vertrouw op jezelf, de uitdaging ligt daar!
Uit hen beiden ontspringt de trots te zijn wie ik ben: trots op mijn naam en trots op mijn pen; dat gaat samen met deemoed en schuldgevoel: wat je ook doet, niet jij maar de ander is 't doel.
Ik besta met stukjes van hen, probeer ermee te leven; zocht mijzelf en vond hen in dat streven. Denk aan hen met de warmte en liefde die er was, erover spreken gaf evenwel geen pas. Wat zou ik er niet voor geven, waren ze allebei nog in leven.
Zo rijden we dan nog eens naar Limburg: twee nu in Wallonië gestationeerde Vlamingen en een eveneens in Wallonië woonachtige Nederlander. Onderweg kwelen wij luidkeels het Limburgse volkslied, jawel, dat van 't bronsgroen eikenhout, waarin het nachtegaaltje zingt. Hoewel ik nimmer een nachtegaal in Limburg heb horen zingen tijdens de 33 jaar dat ik er gewoond heb... Maar dat ligt ongetwijfeld eerder aan mijn onvermogen het te horen dan aan het gezang van het diertje zelf. Wellicht ben ik in al die jaren nooit diep genoeg in 't bronsgroen eikenhout doorgedrongen om het te kunnen horen. Schapen heb ik wel ooit gehoord in Limburg en eens een schorre ezel, maar dat geluid kan zelfs ik niet verwarren met het zoetgevooisde gezang van een nachtegaal.
Na een vlotte rit staan we op de stoep voor de zaak, die het doel is van onze Limburgse uitstap. De omstandigheden noden de Vlamingen uit tot het vertellen van die oeroude mop over het Limburgs aan de onwetende Nederlander: "Ken je een Limburgs woord met 13 letters?" "Euuh, nee?" "Een hoooooooooond!"
Nog nagrinnikend gaan we de zaak binnen en worden er begroet met blij gekwispel en verheugd gehijg van een allerschattigste, witte Maltezer.
"Ik heb een nieuwe hoooooooooond!" zegt de Limburgse zaakvoerster ter verduidelijking van de situatie.
Verbijsterd ziet ze plots drie klanten die elkaars blikken krampachtig proberen te vermijden en langzamerhand een steeds roder hoofd krijgen. Zich bukken om een laag op zijn poten staand dier te aaien vergt veel inspanning!
Tegen het moment dat de vrouw haar nieuwe huisdier optilt om ons ook zijn onderkant te laten bewonderen, zijn de ergste lachkriebels weer onder controle...
Had de Nederlander nu toch maar gezwegen. Zijn bemoedigende opmerking over de mooie hooond, was naar mijn bescheiden mening puur opzet, al valt er aan zijn Limburgse accent nog het nodige bij te schaven.
Na de dag waarop ik verlamd raakte, was het niet langer noodzakelijk noch mogelijk mensen en/of het geluk na te lopen
heel rustig kon ik zitten wachten wie en/of wat spontaan bij mij langs zou komen... het was op zijn minst verhelderend.
Zo dit een gedicht is, is het een eerbetoon aan die mensen, die op lange termijn en onvoorwaardelijk naast en achter mij zijn blijven staan en nog steeds staan met (on)gevraagde hulp en steun: de familie dus en enkele zeer schaarse vrienden die mij, nu gehandicapt, kunnen blijven waarderen en respecteren als volwaardig mens en ook zo met mij omgaan.
een voorwaar mooi alternatief voor gemanipuleerd en vernederd, belogen, bedrogen en bestolen worden onder het mom van hulp.
goede bedoelingen zijn een hel en wijzer worden doet pijn.
Geniet met volle teugen van voorlopig het laatste bericht hier. Af en toe voel ik mij met plezier kluizenaar, heb echt geen zin in berichten schrijven enz.
In de laatste weken is er met moeite het nodige georganiseerd aan werkzaamheden in het huis. Heel voorzichtig stel ik een datum van terugkeer in het vooruitzicht.
Voorlopig zou dat 19 mei 2009 zijn, omdat ik twee jaar geleden eveneens op die datum mijn eerste poging gewaagd heb. Mijn zin om erover te schrijven vermindert zienderogen. Misschien begin ik ooit nog wel een nieuwe blog, deze zou ik willen afsluiten, zodat ie weer wordt wat zijn oorspronkelijke bedoeling was: gedichten en verhalen.
Over een week of zo, zal ik alle berichten die geen gedichten zijn, verwijderen. In de plaats daarvan komt er een maandelijkse nieuwsbrief naar de broers en zussen. Eén toetje kan ik wel nog beloven. naargelang het huis meer vorm aanneemt, wil ik toch wel foto's laten zien van de afwerking, de realisatie van wat ooit een visie was. Die komen dan in twee nieuwe albums, die heel toepasselijk Lierneux 2008 en Lierneux 2009 zullen heten. Ze zullen te vinden zijn in de linkerkolom, zoals nu ook het geval is.
Meermin neemt voorlopig afscheid van jullie, met al mijn dank voor de vele ondersteuning en moed insprekende reacties die jullie mij via deze weg telkens weer hebben gegeven. Voor mij wordt het tijd te leven nu, zonder erover te schrijven. Dat laatste maakt deel uit van mijn nieuwe leven, denk maar. Er is nu al maanden dat idee ook voor een heel erg lang verhaal, waarvan de titel "Kinderen van onze tijd" moet worden. Er is mijn stille hoop dat ik eraan kan beginnen, eens ik mijn innerlijke én uiterlijke rust en harmonie en mijn eigen leven teruggevonden heb, op die magische plek daar in de Ardennen...
"Weet je wat leuk zou zijn in die kleine tuin van jou?" had Mariekes zus Linda gevraagd. Marieke keek Linda uitnodigend aan verder te gaan. "Zo'n oude, grote spiegel tussen het groen." Marieke knikte instemmend. Wat een leuk idee.
Daarom liepen de zussen nu rond op de rommelmarkt. In de kille ochtendlucht liepen ze langs oude tafels, stoelen en kasten. De opkopers bij hun kacheltjes keken hoopvol op bij hun nadering. Spiegels waren er echter niet te zien. Nu ze er toch eenmaal waren, struinden ze alle loopgangen af.. Helemaal achteraf, op één van de goedkoopste plaatsen verkocht een oud dametje nepjuwelen. Op haar tafel stond een mooie, oude spiegel in een kader van gebloemd houtsnijwerk. Er waren wat zwarte vlekjes op, maar dat maakte de spiegel juist charmant. Marieke en Linda keken elkaar met schitterende ogen aan. Het vrouwtje schuifelde nader, toen de zussen bleven staan.
"Oorringen? Mevrouw? Of hier: deze prachtige ketting in halfedelsteen... Waarom probeert u hem niet eens? Mijn spiegel zal u tonen hoe hij u staat." Linda bedankte haar voor het aanbod. "Niet de sieraden, maar de spiegel interesseert ons. Is die ook te koop?" "Mijn toverspiegel?" gniffelde het vrouwtje. "Wat is er toverachtig aan?" mengde Marieke zich in het gesprek. "Hij laat je zien hoe je bent en hoe jij je voelt, niet hoe jij eruit ziet", antwoordde het vrouwtje ernstig. Linda zei vrolijk: "Op dit moment als een kind in een snoepjeswinkel, een beetje opgewonden, maar verwachtingsvol." "Kijk dan maar in de spiegel, mijn kind." Linda keek en keek opnieuw. Niet de wat oudere, netjes gekapte en verzorgde vrouw die ze 's morgens in haar toiletspiegel zag, keek terug, maar een jong meisje, een kind nog, met twee grappige vlechtjes en grote strikken en sproetjes om de neus keek haar guitig aan. Onwillekeurig ging haar hand naar haar neus. Iedere dag van haar volwassen leven had ze die sproetjes weggeschminkt. het leek of ze naar een foto uit het verleden keek. Hoe oud was ze toen? Een jaar of tien? En Marieke? Zag zij haar zus in de spiegel ook als kind? Een korte, zijdelingse blik op Mariekes gezicht vertelde haar genoeg.
"Een toverspiegel, inderdaad, maar verkoopt u hem?" Na veel loven en bieden, waar Marieke zich zorgvuldig buiten hield, haalde Linda haar buit binnen. Zus heeft zakelijk instinct, dacht Marieke, want de prijs was verrassend laag. Het vrouwtje zei slechts:"Je kijkt beter niet in die spiegel op een voor jou slecht moment."
Linda betaalde en omklemde de spiegel in haar armen met de weerkaatsing tegen zich aan.
Over Mariekes tuin werd niet meer gesproken, waar Marieke niet aan tilde. Een spiegel zou ze nog wel vinden; het moest niet echt een 'toverspiegel' zijn.
Een week later belde Linda opgewonden op. "Marieke? Kom je? Ik wil je iets moois laten zien!"
Marieke reed naar Linda, nieuwsgierig waarom ze zo opgewonden was. Met een kop koffie en een koekje zat ze later aan de tafel. Linda haalde foto na foto. De spiegel was steeds dezelfde; het weerkaatste beeld telkens anders. "Hoe?" begon Marieke.
Maar Linda legde al triomfantelijk uit dat hun Jacques met zijn elektronicaknobbel een camera op beweging had geplaatst. Die werkte volledig automatisch en digitaal. Nu moest ze enkel voor de spiegel staan. De camera legde feilloos het spiegelbeeld vast op foto. De kleren veranderden niet, maar er waren foto's van een Linda van alle mogelijke leeftijden, behalve de leeftijd die ze had. "Allemaal ik en allemaal mooi! Zijn ze niet prachtig?"
"O, en moet je deze zien: Onze mama die in de spiegel keek en niet wist dat ze werd gefotografeerd. Ze voelt zich nog steeds en is hier dus een meisje van hooguit 18." En hier de foto van Jacques die de installatie uitprobeert!" "Eh", zei Marieke, "Hij ziet eruit als de Jacques, die ik ken, enkel zijn haar is wat draderig." "Dat bewijst het!" kraaide Linda bijna. "Een knobbel, ja, maar geen greintje fantasie." "Kom, Marieke, ga ook voor de spiegel staan en laat je verrassen."
Een beetje onwillig, maar ook benieuwd ging Marieke voor de spiegel staan. Op de foto was ze helemaal zichzelf, maar met een poes op haar schoot, een teddybeer in haar arm en een prachtige, grote hond naast zich.
"Je bent en blijft een grote dierengek, zusje van mij" zei Linda teder. Marieke vond het tijd om te vertrekken; de foto nam ze mee; die vond ze wel lief.
Diezelfde avond belde Linda nog een keer, er klonk paniek in haar stem. "Marieke? Kan je snel komen? Er is iets vreselijks gebeurd!" Marieke was zo goed niet of ze reed opnieuw naar Linda.
Die opende de deur in een avondjurk en tranen. "Het gaat over Jean-Pierre!" Marieke loodste Linda rustig naar de keuken en zette thee. "Hier zo, drink eerst eens wat en vertel dan maar."
"We wilden naar een feestje in zijn bedrijf. Hij had zijn smoking aan. Toen keek hij in die vermaledijde spiegel. Ik heb hem nog nooit zo overstuur en bleek gezien. Pas nadat hij in de badkamer twee keer zijn tanden had gepoetst, deed hij weer wat normaal. Maar hij wilde niet kwijt wat hij in de spiegel had gezien. Hij is op bed gaan liggen en ik heb de camera nagekeken en heb jou gebeld"
Trillend haalde Linda een foto: "Hier, kijk zelf maar!". De smoking was goed te herkennen en zag er duur uit. Boven het hemd met het strikje stond haarscherp de kop van een vervaarlijke wolf met ontblote tanden en bloedvlekken in en rond de muil.
Helemaal Jean-Pierre, de elegante, gehaaide en succesrijke zakenman, mijn schoonbroer... dacht Marieke.
Baron Antoon tikt met zijn klauw en roept "Miaauw, Deze GROTE kat heeft GROTE honger, breng eens wat eten en liefst een beetje gaauw!" Meneer Alfred Majoor is plots des katers knecht, snijdt een uitgelezen hapje op het aanrecht.
Hij zet het bordje zoals het hoort op een hagelwit servet. Antoon heeft het toch gehoord, keurt het met één oog, maar knort misnoegd: "Pgg Alfred, Ik heb het al zo vaak gezegd! Léver blief ik niet. Onthou dat toch, jij stuk verdriet!"
"Een deftige kater, zoals ik, eet liever een krabbetje. En vergeet niet Rode Boontjes slabbetje! Die kan mijn restjes krijgen. En snel een beetje! Of ben je al aan het hijgen?"
Wij, katers van adel, hechten zeer aan etiquette, Menéér Majoor. Of is het majorette? Een ander bordje met exquise zeebanket wordt nu voor Antoon neergezet.
Baron Antoon keurt het met opgetrokken neus, maar dit is allereerste keus. Genadig begint hij aan zijn maal Het naderende Boontje krijgt een haal. "jij miezerige kever, neem JIJ maar genoegen met de lever. Die is goed genoeg voor joou", blaast Antoon met een snaauw.
Na het eten, heel voldaan, is hij discreet in de kattenbak gegaan. Wrijft nog eens smakkend door zijn haar met een adelijk gebaar.
Baron Antoon bekijkt Alfred waardig: "Hoe bedoelt u, IK niet aardig?"
"Papa? Mogen de katten mee naar de pinksterfoor?" vraagt smekend de kleine Bart Majoor. Meneer Majoor krabt nadenkend op zijn hoofd: "Helaas, die is alleen bedoeld voor mensen, zoon, maar de katten krijgen hun eigen foor, dat is beloofd. Ons rosse katje Rode Boon en zwarte kater Baron Antoon zullen zwieren en botsen met veel vertoon."
Aan ieders staart bindt papa een lapje uit mama's grote lappenmand. "Dat is eigenlijk hun vlagje, snap je? neem er maar één in elke hand." Bart kiest groen voor Rode Boon en rood past mooi bij het zwart van Baron Antoon.
Etenstijd! Mama opent met een klikje voor elke kat een blikje. Allebei met hun staart omhoog, als pijlen uit een boog, stormen ze samen naar de erker, maar Antoon is groter en ook sterker. hij botst tegen Boontje op. Dat is een verschrikkelijke klop. Boontje kruipt onder Antoons langere poten door, want al is hij klein, hij is geen domoor! Zijn staart met het vlagje hangt even halfstok. Je hoort hem denken: "Wil je amok? Dan krijg je amok!" Nu lacht papa: "Zijn het geen leuke botsautootjes? Kijk maar; ze geven elkander stootjes."
's Avonds gaat Bartje graag in bad. Mama heeft het met scheepjes en eendjes klaargezet. Op de rand zit al een rosse kat; dat wordt dadelijk dolle pret! Bart spettert wild in het water, tot groot ongenoegen van een zwarte kater. Katten kunnen niet in hun blootje; ze vissen met een hangend pootje naar een drijvend eendje of een bootje, maar de hoofdprijs is de haai en die wint Boon met één goede zwaai.
Wanneer Bart dan in zijn bedje ligt, springt een grote zwarte schicht zonder aarzelen recht af op zijn doel: Toon schommelt al in de schommelstoel. Rode Boon schommelt ook, maar meer bedaard op de rug van Bartjes hobbelpaard.
Die nacht droomt kleine Bart Majoor onder het krakende linnen van de grote kattenfoor, terwijl de katten naast hem liggen en spinnen Heel laat nog komt papa binnen en draagt de katten, één in elke hand naar hun warme kattenmand.
De kieren in het rolluik lieten voldoende licht door om in het schemerduister de vrouw op het bed te zien. Door een vreemde speling van het licht leek het smalle, bleke gezicht van binnenuit te stralen. De man legde zijn vingertoppen op de halsslagader en schudde de vrouw licht bij de schouder. Het haar voelde vochtig aan. Er was geen hartslag en geen reactie.
Officier van wacht Stevens trok het rolluik helemaal omhoog, zag nu de pillendoosjes en het glas water op het nachttafeltje, nam zijn gsm en belde het parket. Bondig meldde hij wat hij gevonden had. "Blanke vrouw, leeftijd 45 jaar, naam Lore Leyers, met een y niet met een i, vermoedelijke zelfmoord, in die nieuwe wijk, ja, met de namen van rivieren. Rijnlaan 7, vlakbij die gevaarlijke bocht."
Voor het parket arriveerde, luisterde Stevens naar wat de buren te vertellen hadden. Dat Lore reeds langer ziek was, maar na maanden in een ziekenhuis in Leuven naar huis was teruggekeerd. Dat de buren geregeld bij haar langs gingen voor de boodschappen en de medicijnen of gewoon voor gezelschap, meneer, want ze zat hier zo alleen, maar ze was altijd aan het neuriën. Geertrui, dat is Gertje hier, meneer, had een sleutel. Lore was bang dat haar iets zou overkomen en dat de deur dan zou ingebeukt worden.
Stevens luisterde geduldig, dacht "De deur inbeuken? Een slotenmaker bellen, ja", maar hij zei niets.
Hij hoorde een auto stoppen. De bel ging. Twee mannen stonden aan de deur.
Stevens herkende zijn vriend Corans van het parket. De andere man, lang, slank en gebruind met witte haren, kende hij niet. Corans stelde hem voor als de wetsdokter Vanberg.
Stevens ging beide mannen voor naar de kamer waar Lore lag in nu onverbiddelijk helder licht. Vanberg boog zich over het lichaam en raakte de haren aan.
"Deze vrouw is gestikt. Is het u niet opgevallen, Stevens, dat de haren klam zijn? Bijna alsof ze in het water gelegen heeft. En aan de kleverigheid te oordelen eerder zout dan zoet water." Stevens bromde iets wat de dokter met wat goede wil als bevestiging kon opvatten. Vanberg wreef zijn vingertoppen over elkaar, rook aan het haar, bekeek het grondiger. Hij kon de verrassing niet uit zijn stem houden: "Het is ZAND!"
De lijkwagen reed voor. De mannen tilden het lichaam op. Op het kussen waarop het hoofd gelegen had, lagen twee schelpjes. Vanberg borg ze op in een plastic zakje.
Stevens kon vertrekken; zijn werk hier zat erop. Maar Stevens vertrok niet; hij ging nog eens met de buren praten. Vooral Gertje droeg het hart op de tong.
"Vijf ongelukken, meneer, in de laatste maand en allemaal in deze bocht. Een nieuw aangelegde weg, meneer, het is toch je reinste schande!" Stevens knikte, bij drie ervan was hij opgeroepen. "Vertel eens wat meer van Lore?" Voor Gertje was dat aanmoediging genoeg.
"Ze noemde zichzelf Sirene, meneer, u weet wel als ze op haar pc praatte. Niet dat ik daar iets van afweet, meneer, maar dat was wat Lore vertelde. En dat ze op zware momenten een schaal met zand en schelpjes dicht bij zich zette. De aanblik en geur kalmeerden haar, meneer, dat was wat ze zei."
Tien dagen later dronken Stevens en Corans samen iets in hun stamcafé. Corans een pintje en Stevens een koffie, zoals hun gewoonte was.
"Is er nog iets speciaals uit het onderzoek naar die vrouw uit de Rijnlaan gekomen? vroeg Stevens.
Corans knikte "Maar niets abnormaals. Die vrouw had een zware hartkwaal. Dat verklaarde ook de medicijnen. Ze is gestikt door het water op haar longen."
"En dat natte haar?"
"Vanberg heeft het naar het lab gestuurd voor onderzoek. Het water was inderdaad ...zout. Weet je wat het was? Tranen! Wat moet die vrouw gehuild hebben om haar haren zo te doorweken. En Vanberg beweerde in een noot bij zijn lijkschouwingsverslag dat er zich tussen haar tenen vliesachtige aanhangsels bevonden. Je zou van een dokter toch wat meer ernst verwachten... bij het vinden van een portie teenkaas, maar we hebben er smakelijk om gelachen bij het parket. Alleen dat zand en die schelpjes zijn wat raadselachtig...Hoe heette die vrouw ook weer?"
Stevens nam een bierkaartje en noteerde iets, toen zei hij wat Gertje verteld had..
"Mooi!" lachte Corans, "Dat raadsel is dan opgelost."
Daarna liet Stevens hem zien wat hij opgeschreven had, maar hij merkte niet dat zijn duim de laatste letters bedekte en Corans las: Lore Ley
Uitzonderlijk dronken de mannen er nog eentje. Corans een pintje en Stevens een koffie, zoals hun gewoonte was.
