Gegroet! Gisteren volgde ik een lezing over orgaan- en weefseldonatie. Zeer leerrijk want het evolueert zo snel allemaal dat je rap achterstaat met de informatie die je leest in de krant. Het gebrek aan organen is momenteel de belangrijkste hinderpaal voor transplantaties. Er zijn immers onvoldoende donors om aan de behoefte te voldoen (alhoewel, in Belgë, iedere burger per definitie donor is, tenzij hij/zij bezwaar aantekent.) Er was ook een getransplanteerde die getuigenis gaf . Ook onder de toeschouwers zat een man met zijn echtgenote en na de lezing en de getuigenis, vertelde zij aan het publiek dat zij de eerste zelfhulpgroep oprichtte voor getransplanteerden en hun nabestaanden. Ze vertelde : " wij verloren één van onze dochters(20jaar) in een verkeersongeluk. Had men mij toen gevraagd of wij haar lichaam wilden vrijgeven voor orgaandonatie, zou ik geweigerd hebben, mijn mooie meisje zomaar laten..... nee! Zes maanden later viel het verdict voor mijn man : een levertransplantatie of sterven. Hij moest uiteraard wachten tot een geschikte donor gevonden was. Kort: Hij kreeg een lever en genas!!! Dat is nu bijna 23 jaar geleden.!!!!!!!!!
Om te eindigen vertelde ze nog dat ze op het kerkhof bij het graf van haar dochter telkens zegt: "Had ik toen maar Ja geantwoord dan was er nu misschien nog een stukje van haar dat voortleeft"
Haar man stelt het nog altijd prima, zingt als Tenor in verschillende koren ,ook af en toe als solist. Hij legt regelmatig getuigenis af over zijn leven na de transplantatie. Hij was in 1985 pas de tweede levergetransplanteerde.
Donor worden ook als "SENIOREN" is één van de mooiste gebaren van solidariteit.
