moekeontour trekt door Kroatië en verder naar Griekenland
in dit blog vind je onze reis door Kroatië en de heen- en terug weg naar Griekenland langs het land
21-08-2006
Door het binnenland van Slovenië
21/08/2006 We gaan met de rekenmachine in de hand boodschappen doen in de Konzum, een grootwarenhuis keten van Kroatië. We hebben nog 350 kn. en die willen we hier nog besteden. Dan gaat het de grens Kroatië-Slovenië over. Deze keer gaat het veel gemakkelijker dan op de heenreis. We nemen de autostrade naar Lubjana. Het binnenland van Slovenië heeft veel weg van Oostenrijk. Ook de gebouwen doet er ons aan denken. In het dorp Smlednik vinden we het hotel Kann waar we kunnen overnachten, water tanken en lozen en zelfs een plons in het zwembad nemen en dat alles voor de prijs van 10 euro.
20/08/2006 Er is vandaag nog een kleinzoon jarig. Het is vandaag de beurt aan Yannick. Hij wordt 11 jaar en wordt natuurlijk door ons gefeliciteerd. Ook hij is wat treurig omdat ik er niet bij ben maar ik troost hem met de belofte dat we hun verjaardag uitgebreid zullen vieren als we terug thuis zijn. Ons verblijf in Kroatië is bijna voorbij. We rijden richting Karlovac en passeren in Turanj een buitenmuseum van oorlogstuig. Ik keer om want daar willen we wel eens een kijkje gaan nemen. Je kunt hier tanks en afweergeschut van het Kroatische leger zien. Ook een neergestort gevechtsvliegtuig en een soort verplaatsbare brug op een tank. De gebouwen rondom zijn allemaal stuk geschoten. Vele Kroaten komen naar hier als naar een bedevaartsoord. We zien ze zelfs bidden voor een tank. Voor die mensen was het een oorlog om hun onafhanlijkheid en vrijheid terug te krijgen. We vervolgen dan onze weg richting Zagreb, meer bepaald naar Samobor. Op 30 km van de hoofdstad ligt deze barokke stad tussen de bergen aan de Gradna. We parkeren buiten het stadje want door het eenrichtingsverkeer rijden we het stadje binnen en dan terug buiten. We wandelen dan naar het koning Tomislav-plein. Het plein staat vol terrasjes. Samobor is gekend als buitenverblijf voor de inwoners van Zagreb. We gaan op een terras zitten om de plaatselijke specialiteiten te proeven. Het is een soort gebak, de Samoborska kremsnica, een soort Tom Pouce met lichtere kreem, en de enige aperitief van Kroatië, de Bermet. Het is best lekker, wat bitter met een lichte frambozen smaak. We zoeken buiten Samobor een parking in de buurt van een supermarkt. Zo kunnen we morgenvroeg eerst boodschappen doen voor we verder trekken naar Slovenië.
19/08/2006 We moeten nu beslissen langs welke route we naar huis rijden. We zouden graag iets meer zien van Slovenië dus wordt het de route door het binnenland. De baan brengt ons door Sinj, Knin, Gracac, voorbij de Plitvice meren en daar neem ik de afslag naar rechts. We zien een wegwijzer naar een grot, de Bavacéve Spilje en daar zal wel een parking zijn. Langs een bochtig, smal baantje komen we uit op de parking van de grot. Ze is niet groot maar we kunnen hier rustig overnachten.
Primosten, het zusterstadje van het Istrische Rovinj
18/08/2006 Vandaag verjaart Dominique, mijn kleindochter. Ze wordt 9 jaar. We bellen haar op om haar te feliciteren. Ze vindt het natuurlijk niet zo leuk dat ik niet bij haar ben. Daarna brengen we een bezoek aan Primosten, één van de mooie Kroatische stadjes. Het was vroeger een eiland maar werd later door het dempen van het water verbonden met het vasteland. Primosten betekent "over de brug" en werd bewoond door vluchtelingen ten tijde van de oorlog met de Turken. Nu floreert het stadje dankzij het toerisme. Je kunt rond het oude stadje wandelen en helemaal boven op de heuvel staat een kerk. Buiten het oude gedeelte staat een mooie fontein, waar Amber gebruik van maakt om een fris bad te nemen. Later vervolgen we onze route naar Sibenik en aan het National Park Krka zoeken we de parking op om daar te overnachten. Deze keer staan we hier helemaal alleen. We zetten onze stoeltjes buiten en genieten van een wijntje, een "Babic" specialiteit van Primosten. Het is nog lekker ook, hier leef je zoals God in Kroatie.
17/08/2006 In Opuzen nemen we de weg naar Metkovic, een grote grensstad. Nu blijven we altijd naast de grens met Bosnië-Herzégovina rijden. Onderweg in Vrgorac gaan we boodschappen doen. Langs de baan zijn grote werkzaamheden bezig met het aanleggen van een autostrade. Deze autostrade moet Zagreb verbinden met de grens van Albanië. Onderweg is er een wegomleiding en ze sturen ons langs een smal baantje,welk door de tanks zullen gebruik zijn. Niet aangewezen om met een mobilhome op te rijden, maar het kan nu eenmaal niet anders. Oef, in Grabovac komen we terug op de grote baan. Daar rijdt een boer met zijn tractor voor ons. Hij rijdt opzij om ons door te laten en steekt dan zijn hand op. Van Stestar Ovac rijden we naar Trilj en Sinj. Daar neem ik de afslag naar Split. Langs een mooie brede baan komen we door vele tunnels in Solin aan. Hier hebben we tijdens de heenreis op de parking de nacht doorgebracht en dat gaan we nu ook weer doen.
16/08/2006 Na de was en strijk nemen we afscheid van de camping-uitbater. Nu gaat het richting Dubrovnik want mijn haar moet geknipt worden. Nu is het niet zo eenvoudig de mobilhome te parkeren. We moeten tot de haven rijden om een plaatske te vinden. Dan gaat het door nieuw-Dubrovnik naar het oude gedeelte. René zet zich op een terrasje en ik ga naar de kapper. Met een fris kopke kom ik weer buiten. Nu kan ik weer voort tot we thuis zijn. We rijden verder naar het schiereiland Peljesac en in Mali Ston gaan we op de parking aan de Adriatische Zee staan. Het is hier drukker dan op de heenreis. maar dat is ook gezellig.
15/08/2006 We nemen een rustdag op de camping. We hebben 5 wasmachines te doen en we moeten het ook droog krijgen. Gelukkig is het goed weer en droogt het goed. We staan hier op de camping met nog een paar Belgen. Zij zijn niet zo lang van huis weg en kunnen ons het laatste nieuws van ons Belgenland vertellen. Het doet deugd iets van thuis te horen.
14/08/2006 Het heeft heel de nacht geonweerd maar nu schijnt de zon weer. Gelukkig kunnen we nu met een gerust hart vertrekken. Het gaat langs de kustweg naar Kotor. Daar neem ik de gewone weg ( dat had ik beter niet gedaan) Het ligt vlak naast het water maar op een zeker moment wordt het geweldig smal. Ik kan er amper door en soms komen er zelfs nog tegenliggers. Ook een autobus komt van de ander kant, ik moet mij dan achteruit op de oprit van een huis rijden. Het is wel prachtig hier met mooie oude huisjes en kleine strandjes. Oef, we komen zonder kleerscheuren in Kotor aan. We nemen dezelfde weg als op de heenreis. Aan de grens met Kroatië hebben we weer een slecht gehumeurde Montenegrijnse politieagent maar de Kroatische is dan weer zeer vriendelijk, vooral als ik hem groet met"Dobradan". Hij kijkt onze reispassen na en zet een stempel bij de andere en wenst ons nog een goede reis toe. Joepie we zijn terug op bekende grond. Het doet goed om terug in Kroatië te zijn. We gaan eerst naar de "Getro" boodschappen doen en dan rijden we naar camping "Kate" want het wasgoed stapelt zich weer op. René zegt dat ik er moe uitzie, maar wat wil je met alles wat we de laatste dagen hebben meegemaakt.
13/08/2006 Wat een weer!!!!! Deze nacht is er een hevig onweer losgebroken. We zien langs alle kanten bliksem. Toch rijden we door naar de kust. In Podgorica, hoofdstad van Montenegro, neem ik de verkeerde afslag en we komen op een secundaire weg naar Centinje. We komen in een dorpje terecht dat helemaal onder water staat. We moeten omkeren en op zoek gaan naar een andere weg naar Budva. Het is nu een echte wolkbreuk en we moeten op zij gaan staan, want we zien niets meer. Gelukkig staan we boven op een heuvel. We zien het water naar beneden stromen. Na een tijdje kunnen we verder en we komen terug op de baan naar Budva. Hier is het nog erger gesteld. We zien een hele camping, waarvan de caravans door de kracht van het water op elkaar geduwd zijn. In de stad heerst een echte chaos. De straten staan vol auto's. Op een kruispunt zien we politie. Wij denken dat ze het verkeer wat regelen, maar nee er is een botsing gebeurd en ze staan een pv. op te maken i.p.v. het verkeer wat te regelen. Zelfs de brandweer en ziekenwagens kunnen niet door. Langs alle kanten wordt er getoeterd. Eindelijk kan ik uit het kluwen ontsnappen en doorrijden. Nu staan we boven Budva op de parking van een oud vervallen restaurant. We blijven hier overnachten want wie weet wat ons nog te wachten staat.
12/08/2006 We vervolgen onze route richting Kroatië door Kosovo. Aan de grens van Macedonië is er geen probleem maar Kosovo in rijden is een ander paar mouwen. Ik stop aan de grenspost en een politieagent komt ons zeggen dat onze autoverzekering niet geldig is in Kosovo. Ik vraag mij af hoe dat kan, want op de heenreis was er geen probleem. Een Frans sprekende vrouw komt er bij staan en nu blijkt dat dat al 5 jaar zo is. We kunnen er niet onderuit en René gaat met de papieren naar een kantoor die ons wordt aangewezen. Het kost ons 30 euro. René gaat dan naar de politie en hij krijgt een transitkaart, welke moeten afgeven worden als we Kosovo verlaten. Nu kunnen we weer verder. Zoals op de heenreis komen we vele UNO en KFOR jeeps, vrachtwagens en tanks tegen. Zaterdagmiddag, marktdag, en dan met de mobilhome dwars door Pristina, hoofdstad van Kosovo. Dat is als een file in Parijs, maar na veel geduld en gezucht komen we er toch door. Dan is het richitng Mitrovica. In Ribarice naderen we de grens van Kosovo met Servië. De politieagent neemt de reispassen en transitkaarten aan en knikt tevreden. We mogen verder rijden. Nu nog de politie van Servië. Ook aan hem geef ik de reispassen en autopapieren. Hij bladert en bladert door de reispassen en gaat dan naar zijn overste. Wij denken wat kan er nu weer verkeerd zijn? Een andere komt met onze reispassen in de hand naar ons en zegt dat we de Servische grens niet over mogen en dat we terug naar Macédonië moeten rijden en daar Servië binnen zonder eerst langs Kosovo te rijden. Wij staan natuurlijk versteld, want op de heenreis was er geen probleem. Raar maar waar, van Servië naar Kosovo is er geen probleem maar van Kosovo naar Servië gaat niet. Een andere agent komt er bij en zegt ons dat we terug naar Pristina moeten rijden en dan naar Pec en daar kunnen we de grensovergang van Kosovo-Montenegro nemen en dat is wel toegelaten. Dat is een 150 km omweg maar het zal dan wel moeten. Wij keren en aan de grens met Kosovo, welke we juist overgereden zijn, moeten we onze transitkaarten terug vragen. René legt alles aan de politie uit, ook aan de soldaat van KFOR die er naast staat met zijn geweer in aanslag. Gelukkig zijn zij niet zo moeilijk en krijgen we onze kaarten terug. Slecht gehumeurd rijden we richting Pristina en daar de baan op naar Pec. Tot onze opluchting laten ze ons aan deze grenspost Montenegro binnen. Zo dat hebben we weer gehad. Dit vergeten we nooit meer. Sinds hun onafhankelijkheid een feit is hebben de Montenegrijnen niet stil gezeten en zijn de wegen allemaal opgelapt. In 3 maanden tijd ligt er overal nieuwe asfalt en is er geen enkele putteke meer. Zalig om te rijden. Naast een verlaten tankstation zet ik de mobilhome op de parking. Ik ben moe en we gaan hier overnachten.
11/08/2006 Het is nog bewolkt, maar toch droog. We gaan nog inkopen doen in Florina. We kopen twee fardes sigaretten want hier zijn die veel goedkoper. Dan tanken we de naftbak nog vol zodat we tot Montenegro toekomen. We rijden zonder problemen de grens van Republiek Macédonië over . Het is wel aanpassen, slechter wegen en een andere schrijfwijze. We nemen nu de autostrade, het is betalend maar met euro gaat het ook. Zo vorderen we goed op en komen we in de late namiddag in Skopije aan. We gaan weer op de parking van het hotel "Alexander" staan. Zo we hebben afscheid genomen van Griekenland met een heel klein hartje. Het is zo fantastisch geweest en we komen zeker nog terug. Ons hart blijft in Griekenland achter.
31/05/2006 We hebben goed geslapen. We wijken wat af van onze route en rijden van Skopije naar Tetovo door de bergen. Het is een prachtige route met bijna geen verkeer. In Orchid nemen we de weg naar Bitola. Daar wacht ons een beeld die we nooit zullen vergeten. Voor we Bitola binnen rijden liggen er links en rechts enorme vuilnisbelten. Daarop zien we krotten gemaakt van ijzeren of plastieken platen. De kindjes lopen rond tussen de vuilnis en zoeken naar....? We hebben in Kroatië en Kosovo veel armoede gezien maar dit overtreft toch alles. Waar is het geld naartoe dat door de Europese Unie gegeven werd om hier alles terug op te bouwen en de mensen te helpen? Waar is het geld naartoe dat ze bij ons hebben ingezameld om hier de grootste noden te ledigen? Dat zijn vragen die we ons stellen, maar ja dat is allemaal politiek. In stilte rijden we verder tot de grens met Griekenland. De politie en douane zijn hier heel vriendelijk en wensen ons een goed verlof toe.
Van Montenegro naar Servië, Kosovo en Federal Republic Macédonië
30/05/2006 We hebben een gesprek met een Montenegrijnse jongenman gehad. Hij werkt in het huis dat feitelijk de Nationale Natuur en Bossenbehoud Organitatie herbergt. En wij denken dat het een ruïne is. De jongen spreekt heel goed Engels, en dank zij hem komen wat te weten over Montenegro. Wij krijgen van hem een kalender met mooie foto's. Hij wijst ons ook de weg, want sommige wegen zijn nog niet veilig. Zo we nemen afscheid en ik beloof een mailtje naar hem te sturen als we thuis zijn. Na nog eens 100km putten komen we aan de Servische grens. Eerst de politie dan de douane, iedere keer wachten tot ze teken doen dat we tot bij hen mogen rijden. Dan uitleggen wat onze reisplannen zijn, papieren laten zien en wachten, wachten en wachten. Met de nodige stempels in onze passen mogen we doorrijden. Een paar kms verder de grens met Kosovo, dat wel tot Servië behoort maar een eigen statuut heeft. Hier ook eerst politie en dan douane. Al onze papieren worden gekontroleerd en weer ons relaas over onze reisplannen en we krijgen een transitkaart. Die is maar een week geldig, maar we rijden vandaag tot door tot Macédonië. We rijden nu van Mitrovica over Pristina naar Skopje. Kosovo blijkt inderdaad niet zo veilig te zijn. We moeten verschillende keren stoppen voor de politie, maar het is altijd om te vragen of er geen problemen zijn en zij wensen ons iedere keer een goed verlof toe. We kruisen enorm veel jeeps van de UNO en KFOR. Zelfs tanks en soldaten met het geweer inaanslag hebben op vele hoeken van de straat post gevat. De mensen zelf laten ons gerust en kijken zelfs niet naar ons om. Het voelt hier aan alsof iedereen doet wat hij wil. Wat ons opvalt is dat er zoveel garages zijn en tweedehands (wrakken) autoverkopers. Wat voor wrakken je hier ziet rondrijden maar ook karretjes getrokken door paarden kom je dikwijls tegen. We zien een hele colonne legerwagens en tanks en in stilte hoop ik dat we zonder problemen kunnen doorrijden tot aan de grens. Gelukkig het lukt,en aan de grens Kosvo- Macédonië vlot het wonderwel goed en opgelucht nemen we de weg naar Skopje. Hier zien we een Belg rijden, die van vreugde begint te klaxonneren. Wat het toch doet ver van huis een landgenoot te zien. Ik rij hier wat rond en aan het Aleksander Hotel vinden we op de parking een overnachtingsplaats. Het is een geweldig enerverende dag geweest, maar al bij al toch een geweldige belevenis.
29/05/2006 Ik had in de krant gelezen dat de Tara-canyon een omweg waard was. Zo dus nemen we in Mojkovac de weg links naar de canyon. Het gedeelte welke met de mobilhome te volgen is, vinden wij niet zo uitzonderlijk. Misschien als je verder met de kano of rafter vaart dat het wel spectaculair mooi is, volgens krant zo mooi als de Grand-Canyon, maar dat kunnen we nu niet bevestigen. Iets voorbij Pljevlja moeten we de grens van Servië over. Plots eindigt de asfalt en door het zand bereiken we de grenspost. Op een plaatje staat stop, maar René zegt om door te rijden. De douanier maakt zich kwaad en doet teken dat ik moet blijven staan. Na enkele minuten mag ik dichter bij komen. Ik stop vlak voor hem en geef hem onze reispassen en papieren van de mobilhome. Hij spreekt alleen Servisch en roept er een meisje bij, die wel enkele woorden Engels spreekt. Zo houden we een hele conversatie en plots neemt hij een papiertje schrijft er iets op en geeft het aan mij. Blijkt dat zijn vrouw Engels spreekt en hij geeft ons haar GSMnummer zodat we, indien we op onze terugreis langs hier komen, naar haar kunnen bellen en dat we dan bij hun moeten komen eten.Zo iets hadden we zeker niet verwacht. In Prijepolje rijden we rechts naar Bijelo Pole en Berane. Deze baan loopt langs de Lim en is wel veel mooier dan de vorige. In Gostun moeten we voor de tweede keer de grens Servië-Montenegro over, nu zonder problemen. De bedoeling is om in Berane te overnachten, maar nergens is er een plaatske waar we volgens ons rustig kunnen staan. Hier zien we voor de eerste keer echte armoe. Heel de stad leeft op de straat en het is er heel druk. Er zijn vele kleine winkeltjes naast elkaar en hun goederen staan gewoon buiten. We rijden verder tot Andrijevica en naast een oud vervallen huis kunnen we blijven overnachten. Hier staan we gerust.
28/05/2006 Na vele omwegen vinden we Stari Bar, een dorp dat in 1979 door een aardbeving werd verwoest. Toen verlieten de inwoners het dorp om aan de kust in hun nieuwe dorp Novi Bar te gaan wonen. Stari Bar werd een spookstad en nu kunnen wij tussen de ruïnes rond wandelen. Hier en daar wordt wel iets gerestaureerd maar dat is niet veel. Na het bezoek vervolgen we onze weg naar Podgorica, de hoofdstad van Montenegro. Amaai, wat voor wegen zijn het hier.Het is alsof na de oorlog geen enkele baan werd hersteld.Daar door vorderen we niet zo snel als we wensen, maar de prachtige natuur maakt veel goed. Vooral de Moraca-kloof is adembenemend mooi. We rijden door vele onverlichte tunnels. Ik rij voorzichtig en de tegenliggers profiteren daar van. Aan een roodlicht blijf ik staan maar als het groen wordt rijden de tegenliggers nog altijd door. Ik wordt het beu en vertrek. Plots blijven ze allemaal staan en laten me door. Ha zo rijden ze hier. Wel de recht van de sterkste ga ik ook eens uitproberen. René is er niet gerust in maar zonder kleerscheuren komen we in Kolasin aan. Ik parkeer de mobilhome op een pleintje en René gaat aan een inwoner vragen of we hier mogen blijven overnachten. Dat blijkt geen probleem te zijn. Onze eerste Montenegrijnse dag is voorbij en is goed meegevallen.
Het reisverslag door Griekenland kan je op mijn blog 
