Na zijn dood werd Elvis' graf (naast zijn huis) een bedevaartsoord voor de Elvisfans. In 1982 werd Graceland opengesteld voor publiek. Graceland is het meestbezochte woonhuis dat als museum fungeert in de VS, na het Witte Huis. Per jaar komen er meer dan 600.000 mensen op bezoek. Naast het huis, aan de andere kant van de 'Elvis Presley Boulevard', is een groot complex gebouwd, bestaande uit een hotel ('Heartbreak Hotel'), het Graceland winkelcentrum, Graceland Plaza met winkels, een bioscoop en diverse tentoonstellingen en Elvis' Automuseum. Bovendien is er Elvis' privé-vliegtuig te bewonderen. Bij een deel van de fans ontstond een soort cultus rond de overleden ster.
25 jaar na zijn dood kwam de muziek van Elvis plots weer in de belangstelling. Het destijds minder bekende nummer A little less conversation kreeg ten behoeve van een reclamespot een remix van Junkie XL (JXL) en in grote delen van de wereld stond dit nummer hoog in de hitlijsten. Een jaar later werd dit succes bevestigd met een bewerking van een ander minder bekend nummer "Rubberneckin'".
In 2004 slaagde Elvis erin opnieuw de Britse hitlijsten te veroveren met de heruitgave van 17 hitsingles (aangevuld met de JXL remix) die ook tijdens zijn leven reeds de hoogste plaats in de lijsten verwierven. Elvis bereikte opnieuw meermaals de top van de hitparade en bevestigde aldus zijn status als artist en icoon van de 20e Eeuw.
In 2005 werd Elvis door het Amerikaanse volk verkozen tot de top tien van de "Greatest Americans". Hij was de eerste niet-politicus in de rangschikking. Slechts Martin Luther King en zeven Amerikaanse presidenten (waaronder de Founding Fathers en Elvis-fan Bill Clinton) moest hij laten voorgaan.
Tijdens zijn leven verkocht Elvis in totaal 500 miljoen platen. In de week na zijn dood kwamen daar nog eens 8 miljoen bij.

Hij brak en houdt nog altijd een aantal indrukwekkende records in de muziekindustrie:
1. hij had meer nummers in de hitparades dan enig andere artiest: 149,
2. hij stond langer no. 1 in de hitlijsten dan wie ook: 80 weken,
3. hij had de meeste no.1 hits achter elkaar: 10,
4. hij verdiende meer gouden en platina platen dan welke andere artiest ook,
5. hij heeft tot nu toe meer dan een miljard platen wereldwijd verkocht, meer dan welke andere artiest ook,
6. hij heeft het grootste aantal kijkers in de hele tv-geschiedenis op zijn naam staan. 1 tot 1,5 miljard mensen hebben zijn show "Aloha from Hawaii" in 1973 gezien,
7. hij heeft de 1000ste UK no1 hit gehaald met het nummer "One Night" in 2005.

Het is 16 augustus 1977. Radio- en televisieprogramma's worden onderbroken. Elvis Presley is op 42-jarige leeftijd overleden. Het nieuws veroorzaakt een wereldwijde schok.
De 'King of Rock & Roll' is dood.
Elvis Aaron Presley wordt op 8 januari 1935 geboren in een arm arbeidersgezin. Zijn tweelingbroer Jesse Garon komt levenloos ter wereld. In 1948 verhuist het gezin Presley van Tupelo, Mississippi, naar Memphis Tennesee.
Zijn muzikale invloeden krijgt hij van de pop- en countrymuziek van die tijd, van de gospelmuziek en van de zwarte R&B. In 1954 neemt hij bij het legendarisch Sunlabel zijn eerste single 'That's allright mama' op. Dit wordt een regionale hit. Zijn optredens in die tijd zijn zeer controversieel. Door zijn schokkende bewegingen en zijn swingende heupen krijgt hij al gauw de bijnaam: "Elvis the Pelvis". De jeugd draagt hem op handen, de oudere generatie heeft er niet veel begrip voor. Wie het wel goed begrijpt is manager Colonel Tom Parker. Deze neemt Elvis onder zijn hoede en brengt hem onder bij het grote RCA-label. Daar begint het succes pas echt. Elvis groeit snel uit tot een internationale superster. Wereldwijd worden er vele miljoenen albums verkocht. Elvis is nog steeds een van de, zo niet dè, meest verkochte popartiest aller tijden. In 1967 trouwt Elvis met Priscilla en een jaar later krijgen ze een dochter: Lisa Marie. Het sterrendom heeft ook z'n schaduwkanten. De continue tournees gevolgd door studio-opnamen drukken zwaar op zijn geestelijke en lichamelijke gezondheid. Zijn huwelijk loopt op de klippen en Elvis raakt verslaafd aan drugs. Tevens heeft hij te kampen met overgewicht. Als hij op 42-jarige leeftijd komt te overlijden is dat voor sommige insiders dan ook niet echt een verrassing.
Echter, zijn miljoenen fans zijn in shock.

  Het is al een hele tijd geleden
  dat ik dit neerschreef.
  (Die tijd gaat ook heel snel, geloof me)
  Net gisteren, eind september 2004.
  Eerst wilde ik het
  eigenlijk niet publiceren,
  omdat ik het nogal vrij subjectief
  en persoonlijk vind.
  Maar uiteindelijk heb ik toch
  mijn copie en past gebruikt
  en de tekst integraal overgenomen van een
  nachtelijk momentopname hoe ik mij toen voelde.

H6, de artiest die rookte als een open haard, (ver)dronk als geen enkel, alle vrouwen liefhad en enkelen wat langer zijn gezelschap gunden, twee gekende kinderen uit zijn hoed wist te toveren en 25 uur op 24 leefde in hoogste versnelling, werd amper 53 om via de Arena in de wolken van "Hemel en Hel' te verdwijnen om nu pas in de Lage Landen tot leven te komen...
Ineens werden zijn stem en teksten opgetild tot topniveau's en ging heel Nederland plat voor deze volkse jongen die met zijn afschermende humor voordurend wegzonk in oeverloze sentimentele en onzekere gevoelens van angst en twijfels vol "Bloed, zweet en tranen". Recht uit z'n autobiografisch leven opgevist en in alle drukke "Eenzaamheid" uitgespreid vanaf de vele podia.
Ineens kende ook heel Vlaanderen dit Jordaans kleine zwaargewicht en keek verwonderd naar het emotionele Nederlandse TV-kunnen om TRO(t)S op te zijn. Niet eens onderbroken door reklamespots.
De jongste dagen wordt wellicht wat veel nuttigs, maar meestal nutteloos, over hem verteld. Maar net niet tot vervelenstoe als een "te"veel.
Als radiopiraat zocht ik op die bewuste dins-dag-avond van zijn overlijden naar enkele nummers van hem en moest, tot mijn allergrootste ontgoocheling vaststellen dat ik met twee nummertjes geen herinneringsprogramma van een uur kon samenstellen. Ook de cassette met een interview dat ik zo'n 15 jaar geleden met hem had, na een optreden in de Grenslandhallen in het Belgisch-Limburgse Hasselt, bleek plots meegereisd in de wolken met zijn "Laatste trein" naar zijn echte vrienden die hem voorreisden.
Een muziekverleden dat ik me nog als gisteren voor de ogen heb. De schaars aanwezige pers was er eerder om uit te persen.
Met mijn piratengevoelens voor het Nederlandstalige lied ging het interview door in de lift, de kleedkamer van z'n gestresseerd jachtig leven, waarin André, enkel in zijn slipje gekleed, mij te woord stond, brachten mij vooral in een sfeer van medelijden met iemand die totaal geleefd werd. Dit medelijden werd meermaals versterkt toen hij, na de liftgang omhelsd werd door zo'n 30-tal uitgelaten feestgangers en andere parasieten die zijn kleed-zaal reeds goed bevuild en bevierd hadden met champagne en ander nat, losgeslagen kledingstukken en verwilderde toestanden. Zijn rechterhand, tot vandaag dacht ik dat het zijn broer was, beschermde hem in de mate van het onmogelijke... Maar André zonk weg onder het gekus, omhelzingen, ledematen van alle soort en dierlijk uitgelaten toestanden... Hij verdween in die kleine massa. Ik in de lift terug naar beneden. Toen al met de gedachten dat zo'n leven slechts van korte duur kan zijn en het echte geluk voor anderen is weggelegd.
Waar was toch die cassette verdorie?
Mijn énige toevlucht was de illegale Kazaa-site om toch maar wat H6666 bij mekaar te krijgen. Ondertussen zocht ik via Google naar diverse biografieën om het beoogde programma te kunnen spekken met een uitgebreide beluisterbare biografie. Maar hoe openhartig hij zelf zijn leven in honderden teksten bezongen had, hoe beperkt ik voortdurend op gelijkaardige korte teksten uitkwam. Wegens een gebrek aan opvolging, een plagiaat van jewelste. Hij was ook nog zo jong en niet iedereen springt van hoteldaken de eeuwige toekomst tegemoet.
Het RTL-nieuws en het NL-1-journaal konden mij niet meer boeien, omdat ik nog de handen vrij had. Evenmin de gelegenheidsgesprekken met collega's en kennissen uit Amsterdamse kroegen en Rotterdamse sporters bezorgden me koude rillingen van misbruik.
Zo rond 22 uur, op dinsdag 21 september 2004, plukte ik 234 illegale Kazaa-vruchten uit de muziekwereld weg om in mijn Winamp music-player te plaatsen en de ganse nacht zijn nummers de wereld rond te streamen. In zijn condoleance-register, waarin me reeds 100.000 waren voorgegaan, heb ik niets geschreven. Dat hou ik voor "ons".
Zelf beleefde ik die nacht, half-slapend, half-wakker, dagdromend met elk nummer dat via de muziekteksten me een strikt persoonlijke bio van H6 bezorgde... Van het voorziene programma-uurtje is niets meer in huis gekomen. Zoals voor hem, was tijd het minste van "onze" zorgen geworden en de nacht ons beleven. En God, och God hoe veel ik ook van hem hou. Ik vind het verschrikkelijk erg om te moeten sterven om bij hem te kunnen komen.
Maar André maakte daar geen punt van... en Herman Brood was de eerste die hem de hand drukte en zijn BVO'tje aanbood.
Je weet wel: dat Biertje Voor Onderweg.

Ter nagedachtenis van André Hazes die ooit in duet zong met Danny de Munck, Carry Tefsen, Herman Brood, Marco Borsato, Paul de Leeuw, Piet Römer, Simone Kleinsma... en vele vele anderen. (24 september 2004)

     Na een jarenlang teruggetrokken leven,
     sinds zijn pensioen in 1979,
     vernamen we onverwacht het overlijden,
     op zondag-maandagnacht, 25 april,
     van een muziekmonument uit Vlaanderen
     dat wereldgeschiedenis maakte
     in de beginperiode
     van de opbloei van
     de muziek, radio, TV en Big-Bands.
     De André Rieu van de jaren 50-60.

Zondagnacht van 24 op 25 april 2005 overleed Francis Bayetz, beter gekend als Francis Bay. Geboren uit een klein middenstandersgezin te Rijkevorsel in 1914. De muziekmicrobe had hem vlug te pakken, want op 7-jarige leeftijd stond hij reeds als clarinettist op het podium met talrijke orkesten uit de streek. Op zijn veertiende schreef hij zijn eerste composities en gaf gedreven zijn muziekcarrière de goeie plooi met een voorkeur voor het toen zeer populaire Jazz. Later ook wel aangevuld met de populaire dansmuziek. Na de verhuis van zijn ouders naar Mechelen volgde hij er muziekopleiding in het muziekconservatorium, waar hij de eerste prijs behaalde voor clarinet. Later aangevuld met trombone, gitaar en saxofoon. Zijn verdere muziekstudies in Amsterdam zorgde ervoor dat hij in Nederland verbleef om te gaan spelen bij het orkest van Paul Godwin, waar hij zijn eerste grote optredens en ervaring opdeed. Ook maakte hij er nog even deel uit van de toen overbekende "Ramblers". Hij speelde ondermeer ook in de swingbands van Boyd Bachmann en Dick Willebrands en bleef tijdens WO II muzikaal actief bij Belgische en Nederlandse bands en was na de oorlog een van de grondleggers van "The Skymasters". Europese bekendheid verwierf hij met composities voor Nederlandse en Duitse speelfilms. In 1948 startte hij met een eigen orkest om in 1954 de leiding te nemen van het Nationale Radio- en Televisieorkest van de NIR, later BRT. Hiervoor maakte hij producties en composities voor ontelbare programma's.

Voor velen blijft Francis Bay de gekende begeleider van Jo Leemans en haar "Que sera sera" en ook de succesrijke muzikale optedens van Toni Corsari(1955-1964). Vanaf 1954 tot 1964 waren Bay en Leemans bijna dagelijkse gasten op radio en TV, tot Jo in 1964 besloot om uitsluitend voor het scherm te kiezen en zo gingen hun wegen voor altijd uit mekaar. In 1958 won Francis en zijn orkest de "Gouden Gondel" in Venetië. Een wedstrijd voor bigbands. Verder dirigeerde Francis Bay meer dan 10 maal onze eerste generaties Eurovisiesongvertegenwoordigers: Bob Benny (3x), Louis Neefs (2x), Ann Christie, Jacques Raymond (2x), Lily Castel, Nicole en Hugo en tenslotte in 1979 Micha Marah... Canzonissima, de eurovisie-preselecties en De Gouden Zeezwaluw kregen zijn voorkeur. In Amerika, na ontdekking op de wereldtentoonstelling van Brussel in 1958, werd hij in zijn beginperiode omschreven als de "Leader of some of the wildest big band-ensembles of the space age pop era". En dat wil wat zeggen als de Amerikaanse cowboys hem naast een Benny Goodman onder het kleine Jazz-platenlabel "Omega" onderbrachten. Zijn eigentijdse immitaties van hits van Count Basie, Glenn Miller, Tommy Dorsey en vele anderen waren daar niet vreemd aan en zorgden ervoor dat hij op Europees niveau een titelgevecht aanging met Perez Prado als beste bigband.

Oud-muzikant Frans van Dijk omschrijft Francis Bay als "een afstandelijk persoon, zonder vriendschap met zijn muzikanten, een zeer goede en strenge chef en prima muzikant. Na het opdoeken van de BRT-orkesten na Francis Bay was het vlug gedaan met eigen orkesten bij de Nationale Omroep. De radio is niet meer hetzelfde. Een radio zonder bigband is als een voetbalveld zonder gras. Bij de viering van 50 jaar televisie hebben ze een massa oud materiaal afgestoft. Maar iets van Francis Bay heb ik niet gezien. In mijn muziekcarrière hou ik de beste herinneringen aan Francis Bay en heb al de grote artiesten van dichtbij gesproken en gezien. Alle vlaamse artiesten van Jo Leemans, Louis Neefs, Bob Benny en Will Tura tot wereldsterren als Asnavour, Sacha Distel of Becaud uit Franrijk of een onvergetelijke Catarina Valente die mij openlijk, vanaf het podium, de blijde boodschap bracht dat mijn énige dochter geboren was. Want in die tijd was het muziekberoep dag- en nachtwerk en het thuis afwachten een onmogelijkheid. Ook waren wij erbij op het huwelijksfeest van Koning Boudewijn en Koningin Fabiola. Mooi verdeeld over twee zalen. De BRT met Francis Bay en de RTBF met Henri Seegers, waarmee ik toen speelde."

De platenproducties van Francis Bay zijn ontelbaar en op de talrijke nationale en tussen 1959 en 1979 internationale tournees maakten de bigband kennis met de top van de wereldartiesten. Zowel voor zang als instrumentaal werden de bandleden verwend met contacten op wereldniveau. In 1979 ging - moest - Francis Bay op pensioen, wat hij de BRT nooit vergeven heeft en verdween helemaal uit de belangstelling en sloot zich totaal af van zijn vorige bazen en de media, maar kon nu rustig genieten van een overvloed van mooie herinneringen uit een muziekverleden dat voor weinigen is weggelegd, maar voor Vlaanderen een onvergetelijk en onuitwisbaar geschiedenishoofdstuk nalaat. Francis Bay verscheen uitzonderlijk, sinds 1979, nog eens in 2003 op het televisiescherm in het Eén-programma "De rode loper". Martine Preenen bezocht hem voor zijn verjaardag, maar Francis Bay wenste er niet bij te zijn op "50 jaar tv". Van zijn platenproducties herinneren we ons wellicht nog wel: Marianne, Day-O, Tequila, Patricia, Eso es el amor, Tea for two, De hoelahoep song, Vivere, Amapola en duizenden anderen. Zijn Latijnsgetinte LPs zijn gegeerde verzamelitems en prijzen van 100 en meer euro per stuk zijn geen uitzondering.

Modest Schoepen werd geboren in Boom op 16 mei 1925. Hij veranderde, bij de start van zijn muziekcarrière zijn voornaam vlug in Bobbejaan.
Omdat hij als jonge gast niets liever deed dan zingen en jodelen en moppen tappen, mocht Bobbejaan van zijn vader naar de muziekschool. Nadat hij in het begin van zijn loopbaan een duo vormde met Kees Brug, dat andere talent uit Boom, trok hij in de oorlogsjaren naar Duitsland om er voor de Belgische arbeiders op te treden. Na de oorlog werd hij hiervoor 3 maanden opgesloten in de Mechelse Dossinkazerne. Tijdens de shows voor de Amerikaanse troepen in Duitsland leerde hij de country & westernmuziek kennen en de "zingende cowboy" Roy Rodgers werd al vlug zijn grote voorbeeld. Nadat hij begin jaren '50 de podia van alle Vlaamse cinemazalen betrad, deed hij halverwege de jaren 50 nog eens alles over met een eigen circus. Om hiervoor reclame te maken reed hij te paard door de straten van het dorp, waar zijn circustent opgesteld stond. Ik herinner me nog de tijd, dat hij optrad in de Kuurnse cinema O'Connor en dat later zijn circustent aan de oude tramstatie stond, waar ik toen woonde! Hij werd beroemd in Nederland, vooral omdat hij in hun toenmalige kolonie Indonesië optrad voor de Nederlandse troepen en ook in Duitsland brak hij door met o.m. de Duitse versie van zijn grote hit uit '59 "Café zonder bier", dat "Ich steh' an der Bar und habe kein Geld" werd. Aan dit nummer werd in '62 de Vlaamse film "De Ordonnans" opgehangen met o.m. Denise De Weerdt, Yvonne Lex, Charles Janssens en Nand Buyl in de hoofdrollen. "Café zonder bier" is de Nederlandse vertaling van "Pub without beer" van de Australische countryzanger Slim Dusty. In diezelfde film treedt ook de Belgische groep "The Cousins" op, ons allen overbekend van het nummer "Kili watch". Met de Duitse versie van dit nummer scoorde Bobbejaan in de Duitse hitparade. Bobbejaan had er trouwens een handje van weg om Vlaamse nummers in het Duits te vertalen. Naast zijn eigen nummers zong hij bij vb. In het Duits "Marina" van Rocco Granata en "Viel bittere Tränen" van Enny Denita. De Belgische popgroep "Dead Man Ray" trok op toernee met "De Ordonnans" en bracht de film opnieuw in de belangstelling. De film werd bij die gelegenheid ook op video uitgebracht.
In 1957 vertegenwoordigde Bobbejaan België op het Eurovisie Songfestival met "Straatdeuntje". Het was het jaar, dat Corry Brokken met "Net als toen" won. De bekendste nummers van Bobbejaan, die ik bezit zijn op een 8-tal 78-toerenplaten: "Laat maar gaan" en op een tiental 33 toeren: "Koetje boe" (1949), "'k Zie zo geire mijn duivekot" (1950), "De paardemolen", "De lichtjes van de Schelde", "De lachende Vagebond" (1958), (ook bekend in de Duitse versie van Fred Bertelmann), "De jodelende fluiter" (1949), "Ik sta op wacht" (1957,origineel van Joop De Kneght), "Ik heb eerbied voor jouw grijze haren" (ook bekend in de versie van Gert Timmerman (1963) en in de Duitse vertaling van Camillo Felgen), "Ik heb me dikwijls afgevraagd" (in het Frans "Je me suis souvent demandé" van Richard Anthony), "In de schaduw van de mijn", "Een hutje op de heide", "La Novia" (1961, een vertaling uit het Italiaans, oorspronkelijk van Tony Dallara, waarvan Sacha Distel de Franse versie zong en Julie Rogers in 1964 de Engelse: "The wedding")), "Violetta" (gebaseerd op een thema van Verdi), "Ik geloof" (bekend in de versie van Jimmy Frey, waarmee hij aan Canzonissima deelnam), enz ...
De "zingende cowboy" bouwde in de zestiger jaren in Kasterlee het pretpark "Bobbejaanland" uit, waarbij Rudi Carell, tijdelijk zijn buurman werd. Hij vond het niet te min om samen met zijn vrouw Josée, een operazangeres van opleiding en  schoonzus van de overleden quizmaster Jan Theys, aan de tapkast te staan en  hij trakteerde er tot voor kort de bezoekers op 5 optredens per dag, tot hij in 1999 van de dokter te horen kreeg, dat hij darmkanker had. Bobbejaan, vrouw Josée en haar zus maakten van het pretpark een der grootste van Europa. Vanaf 1990 begonnen de kinderen een rol te spelen in de uitbating van het pretpark, met Jacky als diegene die het meest in de publieke belangstelling stond. In mei 2004 werd het pretpark overgelaten aan een Spaanse groep.
In febr. 2001  zagen we Bobbejaan nog op de VRT in "Man bijt hond" en hij zag er echt goed uit!
In februari 2005 stond Bobbejaan, n.a.v. Saint Amour, het literaire festival nog 4 maal op het podium, waarbij hij het hoger genoemde "Je me suis souvent demandé" en "Lichtjes van de Schelde" zong. Onlangs werd nog zijn 80ste verjaardag gevierd.
In zijn rijkgevulde muziekcarrière heeft hij 25 gouden en platina-platen veroverd.
Ik herinner mij hem ook nog, rond de jaren 1965, toen hij samen met zijn vrouw Josée, optrad in het "Witte Paard" te Oostende. Meer dan 200 nummers hebben we van Bobbejaan toegevoegd aan onze internetradio die je vandaag weer een ganse dag kunt beluisteren.

André Raimbourg (later Bourvil, na verschillende namen, gekozen naar zijn geboortestreek) werd geboren op vrijdag 27 juli 1917 te Prétot-Vicquemare en overleed te Parijs op woensdag 23 september 1970. André heeft nooit zijn vader gekend die nooit terugkeerde van het oorlogsgebeuren tijdens WOI. Moeder keerde wel terug naar het geboortedorp, waar ze, een tijdje later, hertrouwde. Na zijn eerste onderwijsjaren begon André op 15-jarige leeftijd met het aanleren van het vak van bakker, maar hield zich, buiten de schooluren, liever bezig als hulpje in de bouw. Tijdens zijn legerdienst werd zijn zangtalent ontdekt en trad hij in 1937 voor de eerste maal op als entertainer-zanger met gecoverde nummers van zijn favoriet: Fernandel.
Naast zijn muzikaal optreden zette hij in 1941 ook zijn eerste stappen in de Franse comische filmwereld. Maar toch, in de jaren 50 stond hij meer op het theaterpodium dan voor de camera. In de film speelde hij samen met oa Jean Gabin, Michèle Morgan en Louis de Funès. Wie herinnert zich Bourvil niet, gekleed als dorpsagent?
Op 53-jarige leeftijd overleed Bourvil in 1970 tengevolge van het Kahler-Syndroom.

Breng eens een zonnetje
(Succesnummer: August de Laat)

Het leven dat is geen pretje
Ik weet er alles van
Ben je bedrukt, verzet je
Maak er van wat je kan
Als je het geluk wilt zoeken
Hangt aan een zijde draad
En je succes wilt boeken
Luister dan naar mijn raad

refr.:

Breng eens een zonnetje
Onder de mensen
Een blij gezicht te zien
Doet je toch goed
Vervul zo nu en dan
Hun liefste wensen
Een beetje levensvreugd
Schenkt nieuwe moed
Breng eens een zonnetje
Onder de mensen
Een blij gezicht te zien
Doet je toch goed
Vervul zo nu en dan
De liefste wensen
Het spreekwoord zegt
Wie goed doet goed ontmoet

Kun je wat over sparen
Gaat het je zakelijk goed
Blijf dan niet aan het vergaren
Maar geef wat uit, dat moet
Leven en laten leven
Daar komt het hier op aan
Kun je aan anderen geven
Het duet gewent spontaan

refr.

Breng eens een zonnetje
Onder de mensen
Een blij gezicht te zien
Doet je toch goed
Vervul zo nu en dan
Hun liefste wensen
Het spreekwoord zegt
Wie goed doet goed ontmoet

August de Laat, afkomstig van Tilburg, was tussen 1910 en 1950 een bekende zanger-humorist in Nederland. Hij zette tussen 1911 en 1941 honderden liedjes op plaat en trad overal op. In de beginperiode woonde hij zelfs enige tijd in Rotterdam. Van 1920 tot ongeveer 1936 trad August samen op met zijn broer Ko de Laat (1895-1937) als humoristenduo.
Hij zong vaak reeds bestaande nummers, die met groot succes gezongen werden door de toenmalige succesartiesten als Lou Bandy, Willy Derby, Kees Pruis, Bob Scholte enz. Maar schreef ondermeer zelf sketches als Hannes. Een typetje dat tussen 1912 en 1920 door Albert Bol op plaat werd gezet en achteraf door August van 1922 tot 1924 verdergezet.
In de jaren 30 werd hij begeleid door talrijke orkesten waaronder Max Tak, Joop de Leur en The Ramblers.
Hij had zelf een winkeltje in muziek- en feestartikelen in Tilburg, waarin hij dus ook zijn eigen platen verkocht.
Zijn succesrijkste nummer was: Breng eens een zonnetje onder de mensen. Dit wordt wel eens verward met de klassieker van Lou Bandy "Zoek de zon op".
Op 26 september 1936 zette hij het toen actuele nummer "Juliana is de bruid" op de Decca-plaat. Maar Bob Scholte was hem 4 dagen vroeger geweest en ook het Lindstrom-label bracht dit nummer in omloop. De tekst was van de toen populaire Ferry van Delden.
In 1936 werd het 25-jarig artiestenjubileum van August de Laat gevierd in de schouwburg van Tilburg. Tot 1941 heeft hij nog enkele nummers op plaat gezet maar vertoonde zijn muzikaal talent nog enkel op de diverse podia.

Alma Angela Cohen werd geboren op 19 mei 1932 in St. John's Wood (Stepney, London) en was een van de meest succesvolle, maar ook tragische figuren uit de Engelse popmuziek van de jaren 1950,  begin 1960. Haar moeder was de stuwende kracht achter haar zangcarrière, terwijl haar vader een winkeltje runde. Zo stond Alma Cogan reeds vanaf 9 jaar op een eerste 78-toerenplaat, maar vanaf haar 16de, in 1948, wijdgekend op de Britse podia.
Naast het coveren van Amerikaanse succesnummers kende ze in 1955 met "Dreamboat" haar grootste doorbraak. Naast humor was haar luxueuze kleerkast, met naar het schijnt meer dan 250 verschillende klederdrachten, haar opvallendste handelsmerk. Men beweert zelfs dan ze zich ooit tweemaal met dezelfde outfit heeft vertoond. Ze was ook in de beginjaren 1960 de ster van haar eigen TV-programma. Met haar cover van de "Tennessee Waltz" wist ze Japan, Europa en de wereld te veroveren. Aan haar succes kwam geen einde tot men in 1966 bij haar terminale kanker vaststelde en Alma Cogan op amper 34-jarige leeftijd overleed in een hospitaal te Londen op 26 oktober 1966. Alma Cogan werkte in die laatste maanden verder en maakte nog een tournee door Zweden en bracht nog heel wat country-songs op de markt onder de naam van Al-Western.

Pré 1980-ers: DOORLEZEN
1970-ers: LEESTWIJFELS TOEGESTAAN
Na 1980-ers: VERDWIJN

Hoe is het in godsnaam mogelijk dat wij als geborenen in de 40-er/50-er/60-er jaren, nog leven?
Volgens de theorieën anno 2005 zouden we toch al lang mors, mors-dood moeten zijn?

Wij zaten in auto's zonder veiligheidsstoeltjes, gordel of airbag.
Onze bedden en speelgoed waren geschilderd met verf vol lood en cadmium.
Bovenaan de trap was geen hekje; wie te ver ging donderde naar beneden.
Als je wakker werd in bed hoorde niemand dat.
En als er echt iets was moest je hard schreeuwen voordat je ouders het merkten.
Flessen met gevaarlijke stoffen en alle apotheekflessen konden we gewoon met onze handjes en beperkte motoriek openen.
Poorten en deuren gingen gewoon dicht en als je met je vingers er tussen zat waren ze weg. Op z'n best: kloppend cameleon-blauw.
Op de fiets zat je achterop met je gat op de wiebelende bagagedrager en je probeerde je vast te houden aan de schroefveren van het zadel voor je, met loshangende pootjes die af en toe wel eens tussen de spaken kwamen. Een helm kenden ze niet eens op een bromfiets, laat staan op een fiets.
Water dronken we van de kraan of pomp, niet uit een bronvermeldende fles.
Brood stond stijf van conserveringsmiddelen. Na twee weken was het nog net zo vers als toen we het kochten.
Kleur en smaakstoffen moeten ook toen al bestaan hebben, want zo rood, groen of geel als die limonade toen was, zie ik ze nu echt niet meer.
Een kauwgom legde je 's avonds op het nachtkastje en stak je 's morgens weer in je mond of plakte je een nachtje onder de keukentafel.
Op school hadden ze maar één maat bank en met zo'n heerlijk gevaarlijke klep eraan. Schoenen waren meestal al ingedragen door broer, zus, neef of zo, en ook je fiets was of te groot of te klein en bestond meestal uit twee of meerdere fietsen.
Een fiets had geen versnellingen en als een band kapot was leerde je vader je zo snel mogelijk om hem zelf te plakken.
We gingen 's morgens weg van huis en we kwamen terug als de straatverlichting aan ging. Niemand wist in die tussentijd waar we waren en telefoneren behoorde tot een noodzakelijke uitzondering!
Het weinige zakgeld dat je verbruikte kreeg je wanneer je het nodig had. Schoolreis en kermis waren de grootste slokkoppen. 
Het bos of een park was een plek om te spelen en geen vieze-mannetjes-verzamelplek.
Als we naar een vriendje gingen, liep je er gewoon naar toe, je hoefde niet aan te bellen en ook geen afspraak te maken. Er ging ook geen volwassene met je mee.
Wij aten ook al koekjes en kregen brood met veel boter en confituur en werden toch niet dik.
We dronken uit dezelfde fles en beten in dezelfde appel als onze vrienden en niemand werd er ziek van.
Wij hadden geen Playstation, Nintendo, X-box, 64 televisiezenders, videofilms, dvd, surround sound, eigen televisie's, computer, Ipods of internet. Wij hadden vrienden!
De televisiezender begon pas om 18.00 uur. Dan kwam een uurtje wat leuks voor kinderen, en oh wee als je daarna durfde op te staan om op een knopje van een andere zender te duwen (die zaten toen nog alleen aan het toestel vast). Pa bepaalde wat en hoe lang je daarna nog keek.
We hebben ons gesneden, botten gebroken, tanden uitgevallen en hiervoor werd niemand naar de rechter gesleept. Dat waren gewone 'ongelukjes' en soms kreeg je er ook nog zelf een extra pak slaag bovenop.
Wij vochten en sloegen elkaar soms groen en blauw. Er was geen volwassene die zich er druk over maakte. Laat staan een lieveheersbeestje op je jas knoopte.
Pedagogisch verantwoord speelgoed maakten we zelf; met stokken sloegen we naar ballen, we bouwden zeepkisten en merkten onder aan de berg dat we de rem vergeten waren. We lagen 's zomers dagelijks met tientallen in de beken te ploeteren en te spelen en misten geen kinderopvang of speelterrein. 
We voetbalden op straat, en alleen wie goed was mocht mee doen; wie niet goed genoeg was moest maar blijven kijken en leren omgaan met teleurstellingen.
Op school zaten ook domme kinderen. Zij gingen en kwamen op dezelfde tijd als wij en kregen dezelfde lessen. Zij deden daar soms nog een jaartje over zonder discussies of ouderavonden. Onze ouders wisten meestal niet eens in welke klas we zaten. 
De meester had altijd gelijk.
We smeerden onze boterhammen zelf, met een grote-mensen-mes, en als je ze vergeten was kon je op school niets kopen! Als je de korst niet at had je de rest van de dag een beetje meer honger.
Wij gingen met de fiets naar school, helemaal zelf, ook in de winter!
Als je moeder aan de huisdeur naar je zwaaide was je een watje!
Als je problemen veroorzaakt had waren je ouders het eens met de politie.
Ze kwamen wel om je te halen, maar niet om je er uit te lullen.
Onze daden hadden consequenties. Dat was duidelijk en je kon je niet verstoppen.
Vakanties waren 's morgens vroeg weg en net voor de donker thuis. 
Wij hadden vrijheid, mislukkingen, succes en verantwoordelijkheid en moesten zelden of nooit beroep doen op pa of ma. Wij losten onze problemen zelf op. 
We hebben moeten leren er mee om te gaan.
Onze generatie heeft veel mensen voortgebracht die problemen kunnen oplossen, innovatief bezig zijn en daarbij risico durven nemen en instaan voor de gevolgen.

Hoor jij ook daar bij? GEFELICITEERD! WIJ WAREN HELDEN!
Geboren na 1980? NU WEET JIJ, ZACHTEWATTENKIND, OOK WEER EENS WAT!
En ben je een 70-er? KIES JE PRE of NATAAL?