Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
Ik ben een vrouw en woon in bij leuven (belgie) en mijn beroep is mensen blij maken.
Ik ben geboren op 17/02/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lachen, kinderen,kleinkinderen,dieren,lezen,tekenen.
in 1996 maakte ik een salto fatale waarbij ik mijn rug brak dank zij de steun van mijn vriend,kinderen, ouderskon ik weer rechtstaan en een paar pasjes zetten met looprek 9 maanden daarna overleed m'n vriend
Als er echt sprookjes zouden bestaan zou ik voortaan als fee door het leven willen gaan Ik zou alle mensen gelukkig maken door ze met mijn toverstokje even aan te raken Dan zou het overal vrede zijn een wereld zonder verdriet en pijn We hoeven dan ook niet met Kerstmis stil te staan bij oorlog en ellende tijdens de nachtmis Zou dat niet gemakkelijk zijn? Alleen maar zonneschijn? Zijn we voor het hele jaar klaar met denken aan elkaar! Maar sprookjes bestaan niet wel eenzaamheid en verdriet, oorlog en weet ik het allemaal niet Denk dus het hele jaar en niet alleen met Kerstmis aan elkaar.
Het was nog maar een paar dagen tot kerstmis. Het kerstgevoel had ik nog niet echt, hoewel auto's vol met cadeau's geparkeerd stonden bij alle winkels in onze buurt. Binnen in de winkels was het verschrikkelijk druk. Winkelwagens vol van mensen die op het laatste moment hun kerstinkopen hadden gedaan, versperde overal de gangen.
"Waarom kwam ik ook op één van de laatste dagen ?" vroeg ik me af. Mijn voeten deden al bijna net zo'n pijn als mijn hoofd. Mijn kerstlijstje, met daarop verschillende namen van mensen die hadden gezegd :"ik hoef niets hoor voor kerst !"
Maar ik wist dat zij teleurgesteld zouden zijn als zij inderdaad niets zouden krijgen. Iets kopen voor iemand die alles al heeft valt niet mee, dus wilde ik in ieder geval iets leuks kopen voor ze.
Snel liep ik door alle gangen en vulde mijn wagen met allerlei leuke, kleine cadeautjes. Ik liep naar de kassa's waar rijen mensen stonden en het leek erop dat het op zijn minst 20 minuten duren zou alvorens ik aan de beurt zou zijn om af te rekenen.
Voor mij in de rij stonden twee kleine kinderen, ..... een jongen van een jaar of 5 en een jonger meisje.
De jongen was gekleed in een oude, veel te grote jas, versleten schoenen en een spijkerbroek die hij al jaren geleden ontgroeid was. In zijn handen had hij een paar verfrommelde euro's.
De kleren van het meisje waren al niet anders dan die van het jongetje. Haar mooie blonde krullenkopje was zeker al weken niet gewassen en rond haar mond zaten nog de etensresten van de avond ervoor. In haar handjes droeg ze heel voorzichtig een paar hele mooie gouden slippertjes. Zachtjes zong ze mee met de kerstliedjes die in de winkel gespeeld werden.
Toen we eindelijk in de buurt van de kassa kwamen legde het meisje de slippertjes heel voorzichtig op de band. "Dat is dan: 15 euro" zei de kassiere. Het jongetje legde 2 briefjes van 5 euro op de toonbank en begon zenuwachtig in al zijn zakken te voelen. "Ik denk dat we de slippertjes terug moeten leggen" zei hij tegen zijn zusje. "Wij komen een andere keer wel terug, als we genoeg geld hebben, misschien wel morgen ".
Toen haar broertje dat zo zei brak zijn zusje in tranen uit en zei: "maar Jesus had dat hele mooie slippertjes gevonden". "Laten we maar naar huis gaan, we werken nog wat meer en komen vast en zeker terug voor die slippetjes. Niet meer huilen nu" zei hij tegen zijn zusje.
Snel gaf ik de ontbrekende 5 euro aan de kassiere. Deze kinderen hadden heel lang in de rij moeten staan en .............. niet te vergeten: het was bijna kerstmis. Plots voelde ik een paar armen om me heen en het kleine meisje sprak: "dank U wel mevrouw !"
Wat bedoelde je toen je zei: "Jezus zou deze slippetjes zo mooi gevonden hebben ?" vroeg ik aan het kleine meisje.
De jongen zei daarop: "Ons moeder is erg ziek en gaat naar de hemel. Volgens papa nog voor kerstmis om met kerst bij Jesus te zijn". Toen zei het kleine meisje: "Onze juf van de zondagschool vertelde dat de straten in de hemel schijnen als goud. Zal mijn mama er niet prachtig uitzien met slippetjes van dezelfde kleur ?"
Mijn ogen schoten vol toen ik naar het betraande gezichtje van het kleine meisje keek. "Natuurlijk zal je mama er prachtig uitzien, dat weet ik zeker !"
Heel stilletjes bedankte ik God om mij namens deze 2 kleine kinderen te herinneren aan de ware geest van het geven.
Leef je in vrede met heel je familie en met alle mensen? Of heb je ruzie? Is er iemand die je heeft pijn gedaan , of gekwets heeft tot in het diepste van je ziel? Misschien je eigen man of vrouw? Je eigen kind misschien? Dan is een wonde open in je binneste! Ik ga iets vragen wat misschien moeilijk is.... Schenk vergiffenis! Zeg niet "ah neen dat is onmogelijk" Ik heb voor die ander alles overgehad, alles gegeven! Vergiffenis, neen dat gaat niet! Vergiffenis is een mooi kerstgeschenk, jij ook kan wel eens vergiffenis nodig hebben! In vergiffenis gaan alle wonden toe en ...bloeit er terug LIEFDE !!!
Lang geleden maar ben nog maar eens in mijn pen gekropen :
Een goed mens zijn in in feite het enige belangrijke in deze wereld! Maar wie interesseert het , goedheid,eenvoud, vriendelijk zijn? Deze dingen zijn helemaal uit de mode, je hoort hier en daar wel roepen over een nieuwe wereld,een nieuwe maatschappij. De grote wereld heeft alleen oog voor grote dingen,dingen die opvallen; carrière,eer, fortuin. Er wordt gevraagd naar je titel, je diploma of je ambitie. Men vraagt zo min mogelijk naar menselijke gevoelens zoals medelijden, begrip, zorg voor anderen. De computer houdt geen rekening met het hart. Goede mensen hebben geen macht. De anonieme groten der aarde handelen nog altijd alsof de goederen van de aarde hun eigendom zijn. Laat je daardoor vooral niet ontmoedigen!!!! Word een goed, een héél goed mens dan wordt dat kleine stukje wereld waar je zelf in leeft en werkt , toch al een beter stukje leven da's al heel veel waard!!!! Prullemieke
Elk jaar nu met kerst denken we aan mama die vandaag 3 jaar geleden overleed, en op 23 december 2003 werd begraven vlak voor kerstmis. Sinds ze er niet meer is , is het kerstfeest voor ons nooit hetzelfde meer ...we missen haar zo hard allemaal. Een van haar kleinkinderen schreef : " je woont nu boven de wolken je ben nu niet meer ziek s'avonds kijken we naar de sterren iedere ster een traan voor ons verdriet, we staan dan stilletjes met je te praten want je vergeten kunnen we niet....
Vele jaren geleden, toen de winters nog echt koud waren en de mensen arm en hongerig, was er een klein jongetje dat zich af vroeg: "Wat zal ik mijn moeder voor kerstmis vragen ?" Er waren heel veel dingen die hij wilde - een speelgoedpaard, een hoepel, een pop. Zijn lijst was eindeloos. En, zoals zoveel kinderen doen rond deze tijd van het jaar, legde hij zijn lijst in een klomp bij het haardvuur.
Op eerste kerstdag werd hij al vroeg wakker. Hij rende naar de woonkamer om te zien welke spannende cadeaus er voor hem waren achtergelaten. Maar op de plaats waar hij een doos vol met al de gevraagde dingen verwachtte, zag hij alleen een roos. Een Kerstroos.
In tranen ging hij naar zijn grootvader en vertelde hem zijn grief. De oude man luisterde naar zijn kleinzoon en stelde hem op zijn gemak. "Het is een erg mooie roos jongen, zorg er maar goed voor."
"Maar er zijn genoeg rozen in de tuin," antwoordde het jongetje " en er waren nog zoveel dingen die ik graag wilde."
Zijn grootvader kon hem niet van de prachtige en unieke schoonheid van het ongevraagde cadeau overtuigen. En zo stopte het jongetje de roos in een donker doosje, waar de roos, zonder water en licht, weldra verwelkte.
Vele maanden later vond de moeder van het jongetje het doosje met de dode roos. Zij plaatste de roos voorzichtig naast het tuinhuisje. Toen het einde van het jaar weer naderde, kwam de plant als een wonder weer tot leven. Hij kreeg wortels en na een tijdje ook weer groene en rode blaadjes. Het jongetje vond de plant en herinnerde zich die ongelukkige kerst. Hij ging naar zijn grootvader, die nu ernstig ziek was en vertelde hem dat de kerstroos weer tot leven was gekomen.
"Ja, jij had veel verdriet die kerst." zei zijn grootvader. "Die Kerstroos was zo speciaal omdat hij verzorging nodig had". De grootste liefde, is die liefde die uit vrije wil gegeven wordt. Het is de liefde die van het cadeau zelf komt, de liefde die niet gekocht kan worden en je niet kan verkopen."
Het was in de nacht dat Jezus geboren werd. In de stal, hoog boven op zolder zat een gewoon bruin vogeltje op haar nestje.
Er waaide een ijzig koude wind door de tochtige stal en Maria was bang dat de baby het niet warm genoeg zou hebben. Jozef maakte een klein vuur, maar het was niet voldoende om de stal te verwarmen.
Het bruine vogeltje, hoog in haar warme nestje op zolder, keek toe. Ze wist dat dit kindje heel speciaal was. Ze vloog naar beneden, ging bij het vuur zitten en fladderde met haar vleugels, net zo lang tot het vuur hoog en warm oplaaide. Het vogeltje zat zo dicht op het vuur dat de veertjes van haar borst helemaal rood werden. Het kon haar niet deren en zo bleef ze de hele nacht doorfladderen om de baby warm te houden.
Sinds die nacht is de borst van het vogeltje rood gebleven en wordt zij roodborstje genoemd. Het herinnert ons aan de liefde en toewijding die zij voor het kindje Jezus had.
Musje heeft het op het idee gebracht en ik zet het dan maar op mijn blog, bedankt Musje!
Het sprookje wat in deze tijd van het jaar speelt is 'Het meisje met de zwavelstokjes', een droevig maar toch ook blij verhaal.
Op een koude Oudejaarsavond verkoopt een meisje op haar blote voetjes zwavelstokjes in de sneeuw. Het is niet druk en het meisje besluit om warm te blijven zélf de zwavelstokjes aan te steken. Als ze het 1e stokje aansteekt wordt ze lekker warm, maar al snel is het stokje uit. Bij het 2e stokje ziet ze een eetkamer waarvan de tafel gedekt is met allemaal lekkers, maar ook dit stokje gaat uit. Bij het 3e stokje zit ze onder een prachtige kerstboom, maar ook deze brandt veel te snel af. Als ze een 4e stokje aansteekt ziet ze haar overleden oma en snel steekt ze alle stokjes aan, omdat ze te bang is om haar oma niet meer te zien. Dan neemt oma haar mee en ze vliegen stralend naar boven, zó hoog, dat er geen kou, honger of angst meer bestaat.
De andere dag vinden voorbijgangers het meisje doodgevroren, maar de lach op haar gezicht geeft aan dat ze vredig is gestorven.
Heb het ergens gelezen en vond het zo vertederend dat ik het met jullie wil delen!
Voor alle ramen stonden kerstbomen, behalve voor die van het kleinste huisje. Daar stond alleen een oud vrouwtje en dat zag het papier als een grote sneeuwvlok uit de lucht dalen. Op trippelvoetjes kwam ze naar buiten. "Wat zie ik?" zei ze. Daar komt een kerstklokje uit de lucht vallen. Een echt lief klein kerstklokje! Dat is nou precies een kerstklokje voor mijn kamertje, waar het te klein is voor een boompje of voor grote klokken!" Heel voorzichtig droeg ze het klokje naar binnen en bond het met een strikje aan een takje dennegroen dat op tafel stond. En daar hangt het nu. Een klein klein klokje aan een klein takje groen in een klein kamertje. Het is het kleinste van alle klokjes, maar tegelijk is het de gelukkigste kerstklok van allemaal. Want telkens als het vrouwtje ernaar kijkt en glimlacht, dan straalt het kerstklokje van trots en glanst nog mooier dan alle zilveren vogeltjes en ballen samen. En als het vrouwtje het met haar rimpelvinger aanraakt, luidt het als een echte kerstklok.
Twee zaadjes liggen naast elkaar op een vruchtbare grond. Zegt het ene zaadje tegen het andere; Ik wil groeien! Ik wil mijn wortels diep in de grond voelen en door de aardkorst heen naar boven uitbreken.... Ik wil mijn tere knoppen uitvouwen om de komst van de lente aan te kondigen...Ik wil de warmte van de zon op mijn gezicht voelen en de zegeningen van de morgendauw op mijn blaadjes!
Het zaadje groeide.
Het tweede zaadje zei; Ik ben bang. Als ik mijn wortels naar beneden laat groeien, weet ik niet wat ik in het donker tegen zal komen. Als ik door de aardkorst heen breek, beschadig ik misschien mijn tere knoppen....En stel je voor dat ik mijn blaadjes uitrol en ze worden opgegeten door een slak. En als ik mijn bloesems open, komt er misschien een klein kind dat ze afplukt. Nee, ik kan maar beter wachten tot de kust veilig is.
Het zaadje wachtte.
Toen kwam er een scharrelkip de hoek om, op zoek naar voedsel, vond het wachtende zaadje en peuzelde het op.
De moraal van het verhaal: Wie weigert risico,s te nemen en te groeien, wordt opgeslokt door het leven.
Waarom is er zoveel verdriet op deze wereld Waarom moet een mens zoveel lijden Waarom is er jaloezie, haat en kwaad Waarom kunnen we niet gewoon gelukkig zijn In een wereld zonder pijn en verdriet. Waarom is er niet alleen liefde en geluk Waarom? Omdat we hier van leren moeten wat goed is en wat slecht. Om te weten wat liefde is, wat vals is en wat slecht Om te leren om te leven En toch waarom is dan die lijdensweg Waarom, daarom........... Daar zullen we nooit een echt antwoord op krijgen Omdat waarom en daarom altijd weer nieuwe vragen zullen opgooien ..Daarom Waarom
Ik ben nicole, en gebruik soms ook wel de schuilnaam prulllemieke.
Met Nieuwjaar wordt er gefeest én natuurlijk gedanst....de popjes in combinatie met de muziek brengen u al in de sfeer!!!!
Als er echt sprookjes 
Lang geleden maar ben nog maar eens in mijn pen gekropen :
Legende van het roodborstje
