“Niemand komt zover als iemand die niet weet waar hij heen wil”
Oliver Cromwell

Ik verloor het bewustzijn lang voor de ziekenwagen en de MUG mij kwamen halen.Na onderzoeken viel het verdict twee ruggenwervels waren gebroken , het ruggenmerg was bekneld geraakt .Ik zou de rest van mijn leven tot aan mijn middel verlamd zijn en in rolstoel moeten blijven. s 'Anderdaags ‘s morgens werd ik geopereerd : via een thoracofrenotomie werd een anterieure corporectomie uitgevoerd.In eenvoudiger woorden, er werd een stuk bot of been genomen uit linkerheupkam en het geheel werd gestabiliseerd door middel van kaneda apparaat. Alles werd aan mekaar gemaakt met schroeven en plaatje ze noemen dit een "dwarslaesie” Het was een zware en lange operatie (elf uur) geweest met de nodige complicaties ze hadden één nier en één long moeten uitschakelen en tijdens de operatie had ik een klaplong gekregen, dit wil zeggen een "pneumothorax "dan ontstaat er een pleuraletsel waardoor er lucht binnendringt in de borstholte. Daardoor wordt de long niet langer ondersteund en verschrompelt ze bijna volledig. Als het om de linkerlong gaat,(wat hier het geval was) drukt die soms op het hart, wat tot echt hartfalen kan leiden. In dat geval is een operatie noodzakelijk waarbij er een insnijding gemaakt wordt in de borstkas om een drain aan te leggen tussen twee ribben en de holte geduldig leeggezogen wordt om het oorspronkelijke vacuüm te herstellen. Er stak een plastic slangetje in mijn keel om mijn longen terug van de nodige zuurstof te voorzien.
Alles stond op zij kop vanbinnen, honderden zenuwvertakkingen in de war gebracht door de schok en dan buitenaf buisjes, infusen, slangetjes, katheters, sonden, naalden , allemaal wrede stekende beten.
Wat is er gebeurd? Ik was er nog, ja, je bent er nog als je ondraaglijke pijn hebt. En wat een herrie, alleen mijn oren en mijn ogen leefden nog, ik zag overal witte schorten, ze waren minstens met vieren om me op te tillen om de lakens te verschonen. De nachten waren doodeng. Ik was nog slechts een hoofd op een kussen, gevangen in een korset. Af en toe zonk ik weg maar werd gewaarschuwd door de pijn die werd geveld door hoge dosis kalmeermiddelen en antibiotica. Mijn geest werd overstroomd door nachtmerries, waanbeelden en een onbewuste strijd om te overleven. Het waren nachten waar zoveel drama’s en eenzaamheid naast elkaar bestonden. Was ik er nu een week, of langer… Toen ik voor het eerst bijkwam danste een licht op de stalen stang boven mijn bed. Dat licht verdween toen de verpleegster de gordijnen opende “het wordt een mooie dag” eindelijk de blauwe lucht en zoveel licht. De deur ging open en ik zag een schaduw op me afkomen…”hey schatje”…ik ben het, “alles is ok” fluisterde hij in mijn oor”je hebt het gehaald maar het is nog niet voorbij, je zult moeten vechten…Er zijn zoveel mensen die je willen zien, je ouders, je kinderen, ik kneep instemmend m’n ogen dicht. Een hele week had B alle dagen tot ‘s avonds laat aan mijn bed blijven zitten, met z’n hoofd in zijn handen had hij vaak gehuild en zich duizend vragen gesteld. Het was de verpleging die het mij nadien vertelde. Nu moest ik vechten had men mij gezegd , ja dat wilde ik voor iedereen die me zo graag zag en ook voor mezelf.

(wordt vervolgd)