Hoe moet ik dat normaal blijven vinden dat de pijn en wat daarop volgt zelfs na een toch 'goede techniek' onverwacht, plots, uit het niets opdoemt?
Sinds een week of zo probeer ik mijn dag beter in te richten door een lijstje te maken van taken die ik wil volbrengen. Degene die ik kon volbrengen die kleur ik dan in... dat geeft een beter gevoel. Ik probeer alles uit, snap je....
Hoe moet ik het dus vervloekt blijven normaal vinden dat zelfs bij dat lijstje samenstellen, die ene drang/wil/ gedachte opdoemt...?
Meteen ga ik weer aan het 'bewegen'... klussen volbrengen... maar rusten zou ook moeten... wat moeilijk werd... net door wat ik net vernoemd heb.
Gedachten loods ik weg... altijd weer... Wanneer houdt dit op? Houdt het op? Zal het milder worden?
Tijd om water te drinken, zuiver vocht in mezelf gieten, met de gedachte dat het me spoelt van binnen, de pijn wegspoelt, weg doet stromen...
Ik besef dat steeds meer drinken er écht niet voor gaat zorgen dat ik me beter ga voelen. Integendeel. Ik neem me telkens voor me aan die twee glazen te houden... maar zoals gisteren werden het er al vlug het dubbele.
Op dat moment verzacht het de pijn en maakt het dat ik vrij goed functioneer... maar erna, de volgende dag, besef ik hoe dit de ellende slechts zal vergroten.
Het is een andere manier van mij om mezelf op een eerder subtiele manier te verwoesten. Ik weet wat er gaat gebeuren als ik het niet doe ophouden. Als ik mijn zelfrespect verlies, weet ik hoe ik daarop zal reageren. Ik zal nooit verdoofd genoeg zijn en blijven om dat NIET te beseffen. Ik zou met mezelf nog minder verder kunnen leven.
Hoe vaak ik me al voornam nadat ik de drie glazen overschreed, daarmee te stoppen... Telkens wanneer ik opnieuw behandeld word als een ding, iets wat zo moeilijk om dragen is, drink ik het weg.... de erge pijn die dat voortbrengt.
Mijn omgaan daarmee, iets wat mij helpt, is dat ik telkens water ga drinken... Gek genoeg helpt dat... Alsof mezelf volgieten met een ander vocht toch deels aan dat gevoel van 'wegdrinken' voldoet. Vreemd is dat... maar misschien moet ik daar nog meer aandacht aan besteden.
En verder weggaan, hier vandaan... dat durft ook helpen, op voorwaarde dat ik niet te vermoeid ben nadien... of teveel indrukken te verteren kreeg.
Omdat dit bijna onvermijdelijk toch al te vaak gebeurt, heb ik daar ook een 'hulpmiddel' voor. Rusten. Wie had ooit kunnen vermoeden dat 'rusten' echter zoooo ontzettend moeilijk kon zijn? Rusteloos, altijd op de vlucht... voor die pijn... voor die leegte... voor die ontreddering... zo vaak aanwezig... al is ze meestal net zo onzichtbaar voor de buitenwereld.
Het lijkt soms alsof ik daardoor nog meer van die klappen krijg... omdat ze menen dat ik niets voel of zo?
Het is ook pijnlijk om niet als waardevol schepsel behandeld te worden. Respectloos. Niet voor vol aanzien.
Daar waar ik wel als een waardevol wezen behandeld word ... daar voelt het bijna altijd goed, veilig, warm, deugddoend... maar hoe zeldzaam zijn die plekken...!
Misschien moet ik er meer naar op zoek.
Misschien vind ik die daar wel waar ik binnenkort kan beginnen. Ergens geeft het me hoop... dat het daar wel veilig gaat zijn... veiliger... en dat ik er rust zal vinden... en er niet betutteld zal worden.
Ook bij mijn huidige hulpverlener word ik niet betutteld.
Toch geraak ik steeds meer de weg kwijt in mijn leven. Omdat ik ook de hoop, het geloof en het vertrouwen zowat geheel verloor... En liefde, het veilig graag mogen zien.... Als ik dat bij tijden nog kan voelen... dan lijkt dat voor sommigen bedreigend... alsof ik en het leven in mij werkelijk vernietigd moet worden... al wat en hoe ik ben... wat me net dicht bij mezelf brengt... lijkt door anderen beschimpt of bespuwt of me misgund te worden... of vinden ze bedreigend omdat ze het benijden.
Ik vind leven op die manier, tussen mensen als net vernoemde, ondoenbaar geworden. Ondraaglijk.
Misschien dat het in die andere omgeving anders wordt en ik daar moed uit kan putten.. en energie... om sterker grenzen te trekken en me afdoende te beschermen tegen pijnlijke, kille reacties en ze beter van me kan laten afglijden.
Het doet pijn en maakt me verdrietig, dat besef... maar ik denk ook dat het goed is, dat ik dat besef.
Hopen dat ik hier ooit uitkom, dat durf/kan ik niet (meer) maar die kleine zijdelingse glimpjes hoop op 'gezonde' hulpmiddelen zoals wat ik binnenkort ga beginnen, die zijn toch ook belangrijk? Die brengen toch mogelijk stilaan meer allesomvattende hoop dàt het anders kàn worden?
Ik moet stoppen met dit blogje want de pijn laait erg op... het gevecht tussen hoop en angst? Tussen verlangen en angst om die dikke, gevaarlijke maar vaak onzichtbare muur, met stroom en prikkeldraad... waar je op onverwachte tijden voluit tegenaan botst en ze je nogmaals voor dood laten liggen.
Een week geleden bood ik een vriendin aan om mee een tentoonstelling te bezoeken. Ik dacht dat ze dat wel leuk zou vinden.
Een hele week wachtte ik op haar antwoordje terwijl ik merkte hoe mijn mail diezelfde dag gelezen werd. Maar goed... ze moest het wellicht nog eens nakijken....
De dag zelf dat de tentoonstelling opende, kreeg ik pas een antwoord. Ze wist nog niet meteen wanneer ze kon, ze wilde eerst checken bij haar kinderen. Ze zou me bellen.
Na die week en wel de voorlaatste dag van de tentoonstelling wachtte ik tevergeefs op een 'ja' of een 'neen'... en besloot dan maar zelf te telefoneren. Omdat mijn dochter slechts die dag kon, zou ik dan vast met haar alleen gaan.
Toen ik haar dus zelf telefoneerde, hoorde ik de woorden die ik al vaker hoorde... dat ze net aan me dacht....
Ik ben er vet mee... dat ze aan me denken... maar verder komen ze blijkbaar niet... telkens opnieuw en opnieuw.
Ze liet me weten dat ze die dag niet zou kunnen. Maar....liet ze weten, morgen misschien. (vandaag dus)
Het is ondertussen 14.38u en ik ontving geen telefoontje... Ik gaf het op...
De tentoonstelling sluit vandaag om 17 u... Het is een eindje rijden en ik kan niet als een soldaatje klaar staan als ze binnen een uur zou laten weten dat ze nog kan... Het zou te laat zijn of zo nipt.... Alsof ik geen leven heb. Ik heb net geen leven door mensen die me zo behandelen. Als ik een afspraak met mensen hou ik me daaraan. Tenzij ik ziek word. Maar anderen... die laten je ergens onderweg bungelen... afspraken maken, lijkt niet meer van deze tijd. Je mag mooi afwachten of je nog aan bod komt. Het is een maatschappij geworden waarbij zelfs mensen behandeld worden als 'artikels'.
Het is triest dat ik steeds meteen op een aanbod van anderen reageer... ondanks mijn persoonlijkheidsstoornis blijkbaar meer rekening kan houden met- en meer respect kan opbrengen voor- anderen... dan de omgeving waaronder vrienden..... Hoe zij met mij omgaan... het is meer dan bedroevend te noemen.
Doodop nu van alle klussen die ik ondertussen verrichtte, de inspanningen om de druk die er door het wachten en in het ongewisse gelaten worden is komen te ontstaan op die manier onder controle te houden.
Ondanks mijn inspanningen om de ellende binnen mezelf tot een minimum te beperken, is dat na al die uren mislukt. Heb zelf een warme douche genomen. Maar wat baten al die technieken als je op die manier behandeld wordt?
Heb uiteindelijk besloten haar nooit meer iets aan te bieden. Haar en nog meer mensen die me net zo behandelen. Ben het moe, ik ondervind er enorm veel hinder van. Ik durf zelfs te beweren dat mensen zonder stoornis dit evenmin leuk zouden vinden.... Mensen worden tegenwoordig meer en meer behandeld als 'artikels'.
Jaren heb ik niets meer voorgesteld aan vrienden (en familie)... en liet het aan ze over. Om zulke pijnlijke situaties te vermijden. Zij stelden iets voor, ik zegde toe en dan nog lieten ze op de valreep weten dat het niet kon doorgaan. Zo jammer toch hé...
Hoe lang hou je zulke situaties vol? Ik beken dat ik nu al over mijn limiet zit.
Ze schenen me te zien als een artikel in een warenhuis... Als er iets 'interessanter' op het toneel verschijnt, wordt het blijkbaar automatisch als 'normaal' beschouwd de mens waarmee je iets afsprak, te dumpen.
Het heeft me allemaal zoveel pijn gedaan... zoveel onnodige stress en leed bezorgd. Altijd dat gevoel behandeld te worden als een 'ding'. Mensen zijn geen 'dingen'...!
Ben me dus vandaag zeer ernstig gaan afvragen of ik vrienden heb. En wat de vriendschap die ik te bieden heb, ze waard is. Blijkbaar niet veel.
Hoe hier mee om te gaan? Niet meer... ik zet er na jaren op die manier behandeld te zijn, een streep over. Vast niet het 'verwachte antwoord....
Vandaag kan het me opnieuw niet meer schelen hoeveel ik drink.
Gisteren nam ik niet één glas.
Omgaan met mensen is vreselijk. Ik wil ze van me afhouden. Ze zijn als bloedzuigers of bulldozers. Ik mijd ze beter.... uit 'zelfbehoud'.
Hulpverleners misbruiken, dumpen. De goede... maken niet meer goed wat de anderen verwoestten.
Mijn nageslacht doet ook een duit in het zakje... ze praten honderduit maar willen dat ik zwijg... behalve als zij een antwoord verlangen. De overigen gingen net zo lief over tot liquideren van degene die altijd voor ze opkwam. Ik ben geen mens voor ze... maar een ding... ter verhoging van hun comfort. Nu ook de confrontatie met dit fenomeen bij vrienden? Wel... dàn hoeft het voor mij écht niet meer.
Voldeed ik niet meer aan die eis... dan trapten ze me dood. Dood. DOOD.
Te nemen of te laten. Laten... laten... ik heb steeds meer moeten 'laten'... tot er niets meer restte.
Dit leven is hoe langer hoe minder leefbaar. Omdat ook je vrienden je zien als een punt, komma, deelteken... verwaarloosd... veronachtzaamd... niet met respect behandeld....
Ik zet een streep onder dit soort leven... onder deze manier van met mekaar omgaan. Oneerlijke, onoprechte mensen, mensen die denken dat ik een liefdadigheidsproject ben... of een artikel.
Doe aub jullie hart eens open... en jullie ogen... denk verder dan jullie neus lang is... volg jullie hart, als dat nog werkt tenminste.
Ik word zo ziek van jullie en het leven dat ik daardoor leid en lijd.
Waarom werd ik op deze kille aarde geworpen? En met die gevoeligheid?
Hoe moet ik dat normaal blijven vinden dat de pijn en wat daarop volgt zelfs na een toch 'goede techniek' onverwacht, plots, uit het niets opdoemt?
Ik besef dat steeds meer drinken er écht niet voor gaat zorgen dat ik me beter ga voelen. Integendeel. Ik neem me telkens voor me aan die twee glazen te houden... maar zoals gisteren werden het er al vlug het dubbele.
Een week geleden bood ik een vriendin aan om mee een tentoonstelling te bezoeken. Ik dacht dat ze dat wel leuk zou vinden.
Niet gekwetst maar verwond.
