Na een zeer lange verplaatsing zijn we dan eindelijk aangekomen in Kathmandu.
's Morgens om tien na acht de bus op, broodje gegeten in de Panos in het centraal station in Antwerpen en de trein op naar Schiphol.
Daar eventjes gewacht en dan onze eerste vlucht: op zes uur van Amsterdam naar Dohan met Quatar Airways. Heel goede vlucht gehad: rustig, vriendelijke stewardessen, lekker eten (!) en, heel vreemd voor een maatschappij uit een moslimland, vrij alcohol te verkrijgen aan boord.
In Dohan vier uur gewacht : van half twaalf tot half drie (plaatselijke tijd). Eigenlijk nog zo slecht niet, dan kunnen we wat rondlopen, de benen strekken en de luchthaven eens bekijken. Hier hebben ze twee schattige drughonden ingeschakeld, een soort jachthonden, die heel enthousiast de bagage van de reizigers komen besnuffelen. Met succes overigens, want we zien twee reizigers meenemen voor verdere controle.
De laatste vlucht is een vijf en een half uur durende trip van Dohan naar Kathmandu. Geen probleem, we krijgen een ontbijt waar je als drank kan kiezen uit onder andere whisky, gin, cognac, bier, wijn, …
Maar dan begint het. De luchthaven van Kathmandu is heel klein en er landen op het tijdstip dat wij aankomen verschillende vliegtuigen bijna tegelijkertijd. Bovendien moet je hier eerst een formulier invullen (dat krijg je niet in het vliegtuig, maar moet je hier ergens vinden) en dan iedereen terug door de controle. Elke reiziger moet 'metaalvrij' zijn, dus alle metaal (horloges, rmunten, gespen ….) moeten in de rugzak. Dan moeten alle rugzakken één voor één door de scanner (er zijn er maar twee) en moeten alle passagiers door een metaaldetector. De zin hiervan ontgaat ons, want al die mensen komen uit het vliegtuig en zijn voor ze instapten allemaal gescand en doorgelicht. Bovendien piepte de metaaldetector bij bijna iedereen, maar alleman mocht zonder meer door. Enfin, deze toestand neemt een uur in beslag.
Dan iedereen naar de lopende band om de bagage op te halen. Onbeschrijfelijke drukte, want er zijn maar drie banden waar alle bagage op verschijnt en halverwege verwisselt men van band ('… de reizigers van Quatar Airways kunnen vanaf nu hun bagage ophalen aan band 3'...).
Als alle bagage uitgeladen is, zijn onze rugzakken er niet bij. We gaan dus navraag doen en het blijkt dat onze bagage er al heel vroeg was, en terwijl wij bezig waren met de metaalvrije scantoestanden, heeft iemand onze bagage van de band genomen en ergens achter een pilaar weggezet.
Eind goed al goed, maar heel die toestand heeft ons wel drie uur gekost. Dan vlot door de douane en naar buiten waar iemand van het hotel ons opwacht..... niet dus. Niemand te zien. We vinden een vriendelijke Nepalees bereid om voor ons naar het hotel te bellen en men komt ons onmiddellijk ophalen. De chauffeur staat uiteraard in de file (Kathmandu is berucht om zijn verkeerschaos) maar pikt ons uiteindelijk toch op. Op de terugweg staan wij nog een tijdje in dezelfde file, maar een dikke vijfentwintig uur na ons vertrek zijn we in het hotel. Doodmoe: An heeft onderweg een kwartiertje geslapen en ik heb twee maal een dutje van drie kwartier gedaan.
Eindelijk zijn we terug op bekend terrein: in Kathmandu zijn we al een paar keer geweest. We merken onmiddellijk twee veranderingen op: de winkelstraten in Tamel (de toeristenwijk) zijn nu verkeersvrij en er worden enorm veel nieuwe hotels bijgebouwd (Naar we later horen voornamelijk door grote Chinese firma's). Ons hotel heeft de tand des tijds niet helemaal doorstaan: de tuin is verdwenen en op elke verdieping zijn er in de gangen ruiten uit de ramen. Het is er dus (in de gangen) ijskoud, maar gelukkig zijn de bedden uitstekend.
Nog een weetje: toen we hier aankwamen (na de middag) was het hier een aangename twintig graden, maar vanaf drie uur zakte de temperatuur snel en toen we rond zes uur gingen eten moesten we al onze kleding (warme polo, hemd, fleece, jas, muts ...) aandoen om een beetje comfortabel rond te lopen en te eten. Het eten is nog steeds te betalen: een chicken curry en een chicken tikka massala met rijst, popcorn voor (aperitiefhapje) en warme limoenthee na kostte ons iets van een zeven euro. Daar gaan we voor.
Zo, dit was een kort bericht van ons, groeten van An en Jos en blijf ons volgen.
Het is weer zover: de feestdagen zijn in aantocht, de dagen zijn donker en koud en de reismicrobe steekt weer de kop op.
Dit jaar trekken we terug naar een land waar we al verscheidene malen geweest zijn: Nepal.
Trekking in de bergen zit er deze keer niet in: zowel in de Anapurna-range als in het Langtang of Himalayagebied ligt er in deze periode teveel sneeuw en is de temperatuur veel te laag. Onze reis zal ditmaal ook veel korter zijn dan de vorige jaren: we blijven dit keer maar half zo lang weg.
We beperken we ons tot de Terai.
De Terai is een zanderig gebied in het Zuiden van Nepal. De hoofdbezigheid van de mensen is landbouw. Het grenst in het oosten, zuiden en westen aan India.
Onze planning is simpel : we landen in Kathmandu en blijven daar een paar dagen, lang genoeg om onze reis verder te regelen. Vandaar doen we een lange bustocht naar Koshi Tapu, helemaal in het oosten van Nepal. Daar zitten we aan de grens met India (Sikkim, Darjeeling) en niet zo ver van Bhutan.
Vandaar trekken we traag door de Terai naar de 'Farwest' van Nepal : het natuurgebied Sukla Fanta.
Indien het weer het toelaat doen we nog een paar uitstappen naar het noorden, bijvoorbeeld naar het Rara-meer, of (héél misschien) naar Opper Mustang.
Dan wordt het stilaan tijd voor de thuisreis. We gaan terug naar Kathmandu, gaan nog een beetje vogels kijken in de vallei van Kathmandu en dan vliegen we terug van Kathmandu naar Amsterdam.
