gedachten

tollen in het rond

zoekend

naar houvast

 

de molen

draait en draait

maar door

van links naar rechts

van achteren

naar voor

 

ze botsen

en ze rollen

ze blijven

almaar tollen

 

er komt geen einde

aan hun vlucht

 

ik kijk ernaar

en zucht....

 

 

© Selene

 

vandaag

is alles anders

 

de kleuren

van gevallen blad

de geuren

van het stromend nat

de wolken

zijn wat dieper grijs

dit alles

brengt me van de wijs

 

vandaag

is alles anders

 

dan verlang ik

naar weleer

een beetje vreugd

en liefst nog meer

naar onbezorgde dagen

zonder ziekte

zonder vragen

 

maar ...

vandaag is dat er niet

enkel onzekerheid

en diep verdriet

 

 

© Selene

 

 

 

 

de schoenen

aan mijn voeten

zijn vandaag

een beetje klein

ik slenter

maar zo'n beetje

want ...

ik hoef niet altijd

groot te zijn

 

de jas

die ik soms aantrek

is al oud

en draagt zo fijn

hij zit wat krap

en is versleten

maar ...

ik hoef niet altijd

mooi te zijn

 

mijn ogen

kijken soms wat donker

hebben verdriet

en stralen  pijn

ze tonen

wat ik voel van binnen

maar ...

ik hoef toch niet altijd

blij te zijn ???

 

 

 

© Selene

 

 

 

 

de weg

naar binnen

leidt omhoog

ver weg

van aardse zaken

 

gedachtes

worden zuiver

in staat

je kern te raken

 

ontdaan

van ballast

schuldgevoel

en aangeleerd gedrag

 

leert de weg

naar binnen

wat je

nooit eerder zag

 

een mooi

en eerlijk mensenkind

dat zich

aan dit leven bindt

 

verlangend

te worden begeleid

in liefde

en geborgenheid

 

 

© Selene

laat het donker donker zijn

heb respect voor het nachtelijk uur

de duisternis is heel weldadig

voor jezelf en de natuur

 

laat het donker donker zijn

beleef het mysterie van de nacht

ga bij jezelf naar binnen

en voel je innerlijke kracht

 

teruggeworpen op jezelf

komt je chaos weer tot rust

beleef je vele dromen

tot de zon je wakker kust



© Selene

hij leest woorden in haar ogen

voelt de warmte van haar blik

raakt iedere keer diep bewogen

door die ene intense klik

 

woorden worden niet gesproken

ogen vertellen een eigen verhaal

wat die hem willen zeggen

begrijpt hij allemaal

 

de stilte en het zwijgen

het voelen van elkanders pijn

maakt warm en tevens dankbaar

dat woordeloos zo mooi kan zijn

© Selene
 

 

 

 

 

het is

de stilte

van jouw aandacht

die me
diep beroert

 

het is

de liefde

in jouw ogen

die me

door het onbekende voert

de weg

die wij nu samen gaan

is vaag

en heel erg lang

 

maar aan jouw zij

voel ik me sterk

vol goede moed

en niet zo bang

 

 

© Selene

 

 

 

zoekend

naar de zin van ziekzijn

lees ik woorden

in zwart-wit

 

harde woorden

over het kwaad

dat diep in mij

gevangen zit

 

zoekend

naar een weg

van inzicht

en van bergen hoop

 

lees ik woorden

in zwart-wit

over de vreemde cel

die mijn lichaam binnensloop

 

dolend

op mijn eigen weg

bid ik

om kracht en moed

 

het lezen

van de juiste woorden

geeft rust

en doet me goed

 

 

© Selene

 

 

 

 

 

vluchtend

uit de chaos

van gevoelens

zoek  ik

een moment van rust

 

een moment

van rust en vrede

zonder woorden

zonder rede

 

een moment

vol zachte

lieve kleuren

vol zoete

milde geuren

slechts een moment

waar ik eventjes

mezelf kan zijn

soms heel groot

en soms heel klein

 

 

© Selene

 

 

 

onder

een dikke deken

van schemer

en onzekerheid

 

sluimert een kracht

die aards lijden

en mijn pijn

verzacht

 

het is een kracht

van hoop

van moed

en van vertrouwen

 

het is een kracht

die mij de waarheid

van mijn leven

leert aanschouwen

 

een leven

als een doolhof

steeds zoekend

naar het licht

 

maar ondanks

schemer en onzekerheid

blijft mijn blik

op morgen gericht

 

 

© Selene

 

de slaap

wil maar niet

komen

 

nooit

duurde een nacht

zo lang

 

mijn geloof

geeft me

vertrouwen

 

maar waarom

ben ik dan toch

zo bang

 

het is de dreiging

van de woorden

die de dag

mij brengen zal

 

het is de scherpte

van hun inhoud

glashelder

zuiver als kristal

 

het zijn slechts woorden

en  wat klanken

uitgesproken

door een witte jas

 

maar door hun diepte

en harde waarheid

wordt mijn leven
nooit meer zoals het was

 

 

 

© Selene

 

 

 

 

 

de wijzers

aan de witte wand

lijken stil te staan

 

het is wonderlijk

te ervaren

hoe langzaam
tijd kan gaan

 

liggend

tussen schone lakens

met veel aandacht

om me heen

 

zoveel zorg

en zoveel uren

 

zoveel liefde

toch zo alleen

 

 

© Selene

 

 

 

 

 

zacht sloffend

door die lange gang

 

de stilte

pijnlijk voelbaar

 

achter dichte deuren

slaapt het leed

dat ziekte

en vaak wanhoop

heet

 

ik slof

en slof maar

door die gang

 

vluchtend

als een kind

zo bang

 

zoekend

naar wat steun

en kracht

 

voor de dag

die op mij
wacht

 

 

 

© Selene

 

 

 

zijn witte jas

sprak harde woorden

doelgericht

als in gevecht

 

zijn ogen

spraken medeleven

toonden begrip

zacht en oprecht

 

maar hoe

vind ik mijn weg

in een slagveld

van gevoelens

 

hoe

breng ik weer orde

in mijn zeer verwarde

geest

 

nooit

nog nooit

 

ben ik zo diep verdrietig

naar de kern

van mijn geloof

op zoek geweest

 

 

© Selene

 

 

zoekend

naar de reden

van mijn lijden

en mijn pijn

 

zoekend 

naar geheimen

die in mijn geest

verborgen zijn

 

zoekend
naar het wonder
naar het doel
van mijn bestaan

 

trek ik mij

in mezelf terug

opdat

ik door kan gaan

 

door met leven

door met dromen

alles
weer in evenwicht

 

nooit meer schemer

nooit meer duister

geloven

in een eeuwig licht

 

                © Selene

 

 

 

 

 

de kring van mensen

om mij heen

voelt warm

en doet me goed

 

als ik
zo in hun midden sta

voel ik een

gouden gloed

 

ze praten

of ze zwijgen

ze varen

met me mee

 

over
de woeste baren

van mijn

nimmer kalme zee

 

die kring van mensen

om mij heen

hoopt
dat ik verder groei

 

als ik

dreig te verdrinken

grijp ik
hun reddingsboei

 

 

 

© Selene

 

 

het zachte ruisen

van de zee

geeft rust

en is zo tijdloos

 

de witte wolken

in het blauw

drijven voorbij

gedachteloos

 

maar in mijzelf

tikt nu een klok

die geeft

mijn grenzen aan

 

gedachten

tollen wild in het rond

weigeren

even stil te staan

 

ja.  wat is tijd

en wat brengt rust

mijn geest

leeft eeuwig door

 

vertrouwen

in die eeuwigheid

brengt mij

op 't juiste spoor

 

 

 

© Selene

 

 

 

 

de zachte ochtendschemering

brengt weer een nieuwe dag

 

een dag met zon

een dag om te beleven

 

een warme gloed

beschijnt mijn wirwar

hopend

me wat rust te geven

 

rust en kalmte

voor wat er nog gaat komen

de kille werkelijkheid

is meestal anders dan je dromen

 

de zachte ochtendschemering

brengt moed

 

al is het maar voor even

het voelt

zo reuze goed

 

 

© Selene

 

 

 

 

 

mijn woorden

zijn verdronken

in een diepe

poel

ik zoek

en zoek

naar zinnen

om te beschrijven

wat ik voel

 

vaag hoor ik

vele stemmen

die nu graag

bij me zijn

 

zij troosten

en verzachten

mijn diepe

zielenpijn

 

mijn woorden

zijn verdronken

maar ooit

vind ik ze weer

 

met hulp van hen

die aan me denken

doet alles

minder zeer

 

 

© Selene

 

de stem

gekleed in groen

deed mijn wereld

trillen

 

de grond

onder mijn voeten

brak

 

een vloedgolf

bitter water

 

de stem

gekleed in groen

sprak zacht

dag

tot later

© Selene