Zon nieuwe regering, immer meer naar de overkant van links, is steeds zwaar om te verteren.
Vandaar dat ik u dit opluchtende Mexicaans gerecht, mij verstrekt door een begrijpende dochter, kan aanbevelen.
Zoals men politici (tegenwoordig is dat erfelijk aan het worden) ook voor bijna alles in staat moet achten, kan men Guacamole voor veel zaken (maar dan enkel goede) gebruiken. Zo is het uitstekend als tongzinderende dipsaus voor rauw gesneden worteltjes, selderstekjes, gefrituurde chips, enz.
Je kan het genieten als een pikante mayonaise zonder vet, bij geroosterde vis of vlees.
Maar als ware afkikker van een grauw politiek beleid, raad ik het aan als royaal, kleurrijk en zinnenprikkelend beleg op Marokkaans plat brood, of Vlaamse ovenkoeken, op Frans brood is het ook te doen als men dit overlangs doorsnijdt.
Mexicaans ja, maar iedereen kan het maken:
Neem een grote platte glazen kom, leg een foto voor u (nee, niet in die kom!) van een heimelijke politieker keus genoeg en plet dan met een aardappelstamper een rijpe geschilde en ontpitte avocado, liefst een bruin-zwarte (ha ja!) tot moes. Blik steeds op het portret, het pureren gaat dan vanzelf. Een grote tomaat mix je, een zacht ajuintje hak je, en neem gerust twee teentjes look die je fijn kunt persen. Voor de straffen onder ons, mag er nog zon klein Spaans pepertje, zonder de pitjes, bij. Dat moet allemaal in die kom terecht komen, samen met het sap van een halve citroen. Draai door de pepermolen stevig wat verse peper. Meng dit nu goed en laat een kwartiertje rusten in de ijskast.
Als het werk goed gedaan is moet die papieren politieker helemaal mottig zijn, net zoals in het echt, maar nu kunt ge die met gerust gemoed gewoon wegkieperen.
Zoek enkele gelijkgestemden, giet voor elk een kelk frisse droge witte wijn goeie hete koffie is ook lekker beleg en eet het brood met dit pittig opwekkend beleg, en gegarandeerd dat het leven weer zo pril en prikkelend voorkomt als de natuur in de zon na een zwaar onweer.
Natuurlijk zul je nog vloeken op de stoten van het zogenaamd 'goed bestuur', maar echt, dat gaat nu vlotter, luchtiger, zou ik haast zeggen.
Als gieren hangen ze boven landen en bedrijven die nog ternauwernood
in leven zijn. Als eenmaal duidelijk is dat hun prooi niet meer aan
schuldverplichtingen kan voldoen en aanstuurt op een regeling met zijn
schuldeisers, slaan ze toe. Voor een schijntje vreten ze zich vol met
de restanten van hun prooi.
Enkele maanden geleden kreeg het grote publiek goed zicht op de
werkwijze van aasgierfondsen, toen het bedrijf Donegal Corporation de
staat Zambia voor de Britse rechter sleepte. Terwijl Zambia twee jaar
geleden nog in aanmerking probeerde te komen voor schuldsanering wat
werd toegezegd door de G8 in Gleneagles (juli 2005) en sindsdien werd
uitgevoerd door de Wereldbank probeerde Donegal, van de Amerikaanse
zakenman Michael Sheehan, de regering van Zambia zo ver te krijgen een
oude schuld aan Roemenië te voldoen.
Donegal had die schuld enkele jaren eerder voor vier miljoen van Roemenië gekocht.
In 1979, nog in de tijd van Ceausescu, hadden de Roemenen zon
dertig miljoen dollar aan Zambia geleend om (Roemeense)
landbouwwerktuigen aan te kunnen schaffen. Zambia zou op termijn
terugbetalen, maar bleef in gebreke. De landbouwwerktuigen hadden
onvoldoende groei gegenereerd, om het zacht uit te drukken. Eind jaren
negentig begreep de postcommunistische Roemeense regering dat er weinig
meer te halen viel bij Zambia, een land waar inwoners gemiddeld niet
ouder worden dan 37,5 jaar, één op de vijf inwoners besmet is met aids
en het jaarinkomen per hoofd van de bevolking vijfhonderd dollar
bedraagt.
In 1999 kwamen de landen tot een overeenkomst: met een betaling van drie miljoen dollar was Zambia er vanaf.
Maar vlak voor de handtekeningen werden gezet, bood Sheehan de
Roemeense regering vier miljoen dollar voor de schuld. Roemenië ging op
het aanbod in en zelfs de toenmalige regering van Zambia, onder leiding
van president Frederick Chiluba, erkende de transactie gek genoeg onder
het Britse recht.
Dit jaar stapte Sheehan, wiens Donegal Corporation is geregistreerd
op de Britse Maagdeneilanden, naar een rechtbank in Londen. Hij eiste
aanvankelijk meer dan het totale bedrag dat de G8 Zambia heeft
toegezegd aan schuldverlichting en aasde op een 1400 procent rendement
op zijn aanvankelijke investering van vier miljoen. En hoewel de
rechter het gedrag van Sheehan moreel laakbaar noemde, zijn getuigen
oneerlijk en zelfs deliberately evasive (moedwillig ontduikend),
kon hij niet anders dan Sheehan in het gelijk stellen. Want illegaal
was de gang van zaken allerminst.
Totdat er een nieuwe regeling met Zambia zou worden getroffen
uiteindelijk moet het Afrikaanse land zon 15 miljoen euro aan Sheehan
betalen werd op last van de rechter beslag gelegd op alle Zambiaanse
bezittingen in Engeland.
De handel in tweedehands schulden biedt hoge rendementen.
Het is ook niet nieuw. Zo kochten aasgierfondsen een belangrijk deel
van de door Argentinië uitgegeven staatsobligaties, vlak voordat een
financiële implosie dat land economisch platlegde. Omdat de gangbare
vermogensbeheerders, zoals grote banken en pensioenfondsen, in die
dagen graag van hun Argentijnse schuldpapieren af wilden, betaalden de
aasgierfondsen soms niet meer dan twintig procent van de
oorspronkelijke waarde.
Maar de gevolgen van de aasgierfondsen komen soms ook dichterbij.
In april dit jaar liet Kensington International beslag leggen op 10,3
miljoen euro Belgisch ontwikkelingsgeld bestemd voor Congo-Brazzaville.
Kensington kocht een schuld van Congo voor 1,8 miljoen en eist nu meer
dan honderd miljoen euro!
Een deurwaarder in het internationale kredietwezen werkt niet voor niets.
Sinds een gewonnen rechtszaak laat Kensington wereldwijd beslag leggen
op gelden bestemd voor Congo, waaronder dus die 10,3 miljoen euro aan
Belgische belastingcenten.
Al in 26 gevallen trokken de aasgieren bij de rechter aan het
langste eind. Daarbij werd in totaal een miljard dollar opgehaald.
Volgens het Internationaal Monetair Fonds (IMF) hebben op dit moment
nog eens 44 gieren een claim lopen tegen 11 ontwikkelingslanden met een
waarde van nog eens één miljard dollar.
De aasgierfondsen wekken verontwaardiging onder de organisaties die
lang hebben gestreden voor schuldverlichting. Ze vrezen dat de effecten
van de 37 miljard dollar aan beloofde schuldkwijtschelding door het
werk van deze gierkapitalisten teniet worden gedaan. Gordon Brown, de
nieuwe premier van Groot-Brittannië, sprak na de rechtszaak van Sheehan
versus Zambia over een morally outrageous outcome en over de
perversiteit van de handelaren in schuld. Hij benadrukte dat de
gieren geld weghalen dat besteed had kunnen worden aan zorg en
onderwijs.
De Belgische staatssecretaris voor Financiën, Hervé Jamar, deed in harde taal tegen de gieren voor hem niet onder.
Zelfs de Wereldbank, voor veel activisten een kwade genius in de
gebrekkige ontwikkeling van arme landen, probeert de aasgierfondsen
tegen te werken, met een fonds dat giften verstrekt aan halfdode landen
mits redelijk bestuurd die de snavel van de gier al voelen.
Samen met het IMF stelde de ontwikkelingsbank ook een lijst op van
commerciële schuldeisers om ze op die manier publiekelijk in diskrediet
te brengen, hoewel het de vraag is of de gieren daar werkelijk wakker
van liggen.
Ingekort artikel van Pieter van Os,
De Groene Amsterdammer
Vrijspraak in moord op bankier van God, Roberto Calvi
Rome (AFP). De vijf personen die beschuldigd werden van de moord op
de Italiaanse bankier, Roberto Calvi, zijn begin juni 2007
vrijgesproken door het Hof van Assisen van Rome wegens onvoldoende
bewijzen. Het gaat om leden van de Siciliaanse maffia.
Calvi, ook de bankier van God genoemd, werd op 18 juni 1982
opgehangen teruggevonden onder de Blackfriars-brug in Londen, na een
enorm financieel schandaal.
De 62 jarige Calvi was voorzitter van de Banco Ambrosiano. Eén jaar
voor zijn dood was hij gearresteerd in het onderzoek naar het
faillissement van zijn bank en nadien weer vrijgelaten. Zijn beheer
veroorzaakte een tekort van omgerekend 1,17 miljard euro bij zijn bank
en een put van ongeveer 209 miljoen euro bij de Banco Vaticano, de
hoofdaandeelhouder van de Banco Ambrosiano, wat Calvis bijnaam
verklaart.
De Britse justitie oordeelde dat Calvi zelfmoord pleegde, maar dat
stootte in Italië op groot ongeloof. Calvi, die ook maffiageld had
beheerd en illegale buitenlandse transfers had uitgevoerd, was een man
die te veel wist.
Het onderzoek werd heropend en mondde 23 jaar na de feiten, op 6 oktober 2005, uit in de start van het assisenproces.
De vrijspraak van gisteren zal geen einde maken aan de vele vragen en twijfels over Calvis mysterieuze dood.
'We eisen ons recht op vereniging en vrije meningsuiting.'
27 juni 2007
België heeft een lange democratische traditie van actieve participatie van het maatschappelijk middenveld in het politieke debat. Doorgaans bestaat er een vrij brede interpretatie van het recht op vereniging en het recht op vrije meningsuiting, die beide grondwettelijk zijn verankerd. Sociale actie is onlosmakelijk verbonden met deze rechten.
Nu blijkt dat vrijheid van vereniging en vrije meningsuiting nog altijd niet definitief verworven zijn. In het kader van de strijd tegen de georganiseerde criminaliteit en het terrorisme zijn de bevoegdheden van de politiediensten de laatste jaren enorm uitgebreid. De nieuwe instrumenten maken het mogelijk om sociale bewegingen te controleren en hun actievrijheid in te perken.
Het werkveld van ngo's dreigt te worden gecriminaliseerd. Legitieme vragen en kritiek worden gezien als een bedreiging. Zij komen vaak in conflict met het recht op eigendom of met de openbare orde. Telkens wanneer een zakelijk belang in het gedrang komt, wordt al snel naar middelen gegrepen om het recht op sociale actie in te perken. De recente beschuldiging van bendevorming aan het adres van Greenpeace Belgium door Electrabel, is een gevaarlijke evolutie.
Sinds 11 september is er daarenboven ook in België een tendens om radicale standpunten te koppelen aan terrorisme.
De gerechtelijke actualiteit in ons land (de beschuldiging van drie Luikse andersglobalisten voor lidmaatschap van een criminele organisatie, de affaire-Bahar Kimyongür) doet de indruk ontstaan dat de antiterrorismewetgeving zware straffen mogelijk maakt voor daden die onder geen enkele vorm gewelddadig, laat staan terroristisch waren.
De verenigingen ondervinden dat hun grondwettelijk recht op vereniging en vrije meningsuiting op ontoelaatbare wijze wordt aangetast. Het gaat dan om:
– misbruik van procedure (voorbeeld: verwijzing naar artikels uit het strafrecht die niet van toepassing zijn, zoals artikel 322 over bendevorming);
– strafrechtelijke vervolging van acties (intimidatie door zware beschuldigingen);
– een antiterrorismewet die fundamentele rechten aantast;
– uitbreiding van bevoegdheden van politie- en inlichtingendiensten;
– eenzijdige verzoekschriften die acties stopzetten;
– het afdreigen met schade-eisen of klachten voor laster en eerroof;
– arrestaties en huiszoekingen.
Militanten van vakbonden, politieke partijen, ngo's, de andersglobalistische beweging en de vele anderen die zich inzetten voor sociale en ecologische vooruitgang, internationale solidariteit of mensenrechten kunnen gecriminaliseerd en disproportioneel zwaar veroordeeld worden. De bescherming van de grondwettelijke vrijheden behoort tot de essentie van de rechtsstaat. Ondergetekenden vragen dan ook aan de volgende federale regering om deze trend te corrigeren en wetgevende initiatieven te nemen om de interpretatie over wat behoort tot het gebied van de sociale contestatie in al haar vormen, te verduidelijken en uit de sfeer van de strafwet, van misdadige of terroristische actie te halen.
