De vredesduif vliegt van site naar site, door zo veel te landen als maar mogelijk is. Alsjeblieft, help de duif om een lint te maken, rond de wereld. door hem mee te nemen naar jouw site, of om hem aan iemand anders te geven voor hun site, door hem een plaats te geven in een ander werelddeel of in die delen van de wereld waar strijd en chaos heerst
Ik heb je gemist! Mijn bloggie.Vele redenen waarom ik geen woord aan je kwijt kon. Een boze werkgever die denkt dat ik over anderen schrijf. Helemaal niet. Ik schrijf over mezelf. En dat anderen op mijn pad dwalen, het zij zo,toch? Eigen schuld dikke bult.
En dan nog mijn pc die het begeven heeft toen ik heb leren I-podden. Met I-tunes en limewire Pro is die helemaal vastgelopen. Nostalgie.Schuifelmuziek uit de zestiger en smartlappen uit de zeventiger jaren. Gekker kan 't niet. Ook modern heeft mijn hart. Met name Joe, KC and JoJo, Keith Sweat. Ook een soort schuifelmuziek maar dan met een nieuwe beat. Ja, die 50plussers zijn echt bij de tijd.
Die mannen. Een vrouwenprobleem? Ik heb er vier echter, gezien ik geboren ben voor 'geniale' onbenullen kan ik er niet zo veel mee. Kom ik ooit wel op terug.
Dan weer, ja geloof 't of niet..............mijn workoholic frustratie wordt weer bevredigd. Een weliswaar hectische maar doodlopende functie is mij in de schoot geworpen. Voldoende emolumenten om mij op 't netvlies van de blauwe envelopjongens te plaatsen. Twee uren reizen van deur tot deur om er aan te komen en wil ik richting mijn bed dan doe ik er 2,5 uur over. Lopen, tram, trein, bus en weer lopen. 's Avonds in de andere volgorde. Echter, ik als zeer sterke en krachtige 50plusser kan dit allemaal gewoon aan. Als je baan je een bepaalde bevrediging schenkt en de loyaliteit naar je werkgever nogsteeds door je aderen stroomt, kun je dit allemaal behappen.
Nu mijn pc weer in 't gareel loopt kan ik mijn ei weer kwijt.
Werken doe ik al vanaf mijn vierde jaar. In die tijd noemde men het geen kinderarbeid. Het was normaal dat kinderen met van alles en nog wat meehielpen. Een heel groot verschil tussen arm en rijk was niet te zien en was vooral geen maatschappelijke issue. Zeker niet als je als kind geboren was in een gekoloniseerd land. De boeren, Hollandse immigranten, hadden zich massaal gevestigd in Suriname. Weg van de oorlog en verweg van de kou. Een van die Hollanders was Evert, mijn pleegvader. Als kind van vier jaar werd ik, de basale reden van afstand door mijn moeder is mij nooit verteld, opgenomen in het gezin. Daavòòr had ik een heerlijk leven gekend. Nadat mijn moeder besloot, rond mijn tweede jaar, me te dumpen heeft mijn peetmoeder mij opgenomen in haar gezin. Maar een gelukkig leven was mij niet gegund. Vandaar dit Hollandse gezin in Suriname. Arbeidsethos stond hoog in het vaandel. Was ´t wel dat ik meer te doen had dan de dochter des huizes. Mijn arbeidsleven kent vele pieken en dalen: of zoals ik ze noem, plusjes en minnetjes! Op mijn zestiende hielp ik vrijwillig de kinderen van de buurt met het maken van huiswerk. Ook hielp ik, al dan niet vrijwillig, de tuinen schoonhouden van ooms en tantes. Deze gaven als dank meestal iets te eten of wat snoep. Toen mijn dochter naar groep 3 ging (voorheen de eerste klas) werd ik leesmoeder. Kort daarop oppasmoeder. Daarna sportmoeder op de zaterdag. Alsof dat niet genoeg was werd ik avond-vierdaagse-moeder. En geloof me, leesmoeder leuk. Oppasmoeder met nog een andere ouder, leuk maar sportmoeder.......neen, niet leuk. Ik moest dan heel vroeg uit bed op de zaterdagmorgen. De actievelingen dumpten de tassen voor m'n voeten en schreeuwden me wat toe als ze die weer nodig hadden. Al gauw bedankte ik als sportmoeder. Ik werd secretaris bij de Surinaams/ Antilliaanse vereniging. Wat een boel werk. Maar wel altijd leuk. Met name het organiseren van activiteiten in een chaotische omgeving was een enorme uitdaging. Secretaris bij een regionale organisatie voor emancipatiezaken bracht me dichter bij mijn nieuwe beroepskeuze. Een nog grotere uitdaging. Ik raakte al gauw bekend met de vele organisaties en haar medewerkers(sters) en kwam dus ook bij de vakbond terecht. Ik scheen een goede vangst te zijn. Maar ik wilde natuurlijk meer dan alleen maar mijn reiskosten vergoeding. Dus naast al dat vrijwillige werk en "vrijwillig" leren besloot ik te leren een rekening te zenden voor mijn diensten. De jaren verstreken, ik werd ouder en mijn vrijwilligerswerk paste zich aan. Ondersteuning bieden aan nieuwe Nederlanders. Taaltrainingen. Schrijven en spreken. Ondersteuning bieden aan jongeren die het maar moeilijk hebben met het schrijven van een goede skriptie. De computer was een welkome aanvulling. De vele stukken die verbeterd moesten worden kwamen massaal binnen. Weekenden ben ik zoet. Ik lees, verbeter, adviseer. En nu. Nu ik ouder wordt zoek ik 't in eigen gelederen. Mentorschap. De Stichting Mentorschap heeft dringend vrijwilligers nodig. Via zakelijke kring kom ik aan deze informatie. Een gedegen training, zwaar gesubsidieerd en financieel mogelijk gemaakt door vele organisaties in de zorgsector, moet ons voorbereiden op deze taak. Dementerende ouderen die vaak geen kinderen om zich heen hebben,of Überhaupt geen kinderen hebben, familie die het te druk heeft met andere maatschappelijke en sociale verplichtingen, daar moeten wij de voornaamste taken voor gaan uitvoeren. Geld beheren, zorgdossiers inzien, inschakelen van professionals, begrafenis voorbereiden en veel meer. Deze training is voor iemand die niet uit de zorgsector komt, zoals ik dus, een flinke bijt. Wetgeving in de praktijk, wilsonbekwaam? belevingsgerichte zorg bij dementerenden, client en zorgplan, allemaal terminologie die je oren doen klapperen. Ethische vraagstukken, een van de onderdelen die ik heel fijn vind. En dan de praktijk in! Dementerende ouderen zijn voor mij nog effe te zwaar. Ik kies voor een andere ondersteuning en wordt als 'maatje' geplaatst bij dhr. BB (wordt zo genoemd vanwege zijn dubbele achternaam) die voor 99 procent blind is. Hij is nog relatief jong (67) om in een verzorgingshuis te wonen maar gezien zijn visuele handicap kan ie niet anders. Na de eerste kennismaking samen met de maatschappelijk werkster, de coördinator van de St. Mentorschap en ik, pak ik mijn werkzaamheden na een weekje op. Het gaat goed. We gaan voortaan een eindje verder lopen en ook zelf een aantal boodschappen doen. De administratie doen we eenmaal per maand en praten doen we non-stop. Vrijwilligerswerk is iets terug geven aan de maatschappij. Aan hen die het nodig hebben. Die ooit ook een bijdrage hebben geleverd aan de opbouw van Nederland.
Vrijheid. Verfrissend. Het waaiend zand prikt mijn benen. Mijn haar waait in de wind. Ik zie duinen, in oneindigheid. Daar beneden ligt ons kamp, alleen.
Vrijheid. Verfrissend. Het zand zakt weg onder mijn tenen. Nu sta ik op stenen, mijn voeten doen pijn. Voor mij staat een rots, zoals een eenzame reus. Mijn vel wordt roodgloeiend. Vrijheid. Heet.
Ik draai terug, het kamp is weg. In de plaats daarvan staan er duizenden voetafdrukken. Het is een litteken in het landschap. Ik ga in de schaduw van een rots zitten. Vrijheid. Verfrissend.
De school is gevestigd in de wijk Maadi, waar veel Nederlandse gezinnen wonen. Het adres is: 10 Road 274 (begane grond) New Maadi, achter Maadi Grand Mall
We all need guardian angels to help us night and day today I said a prayer for you. That one would come your way.
At times that worry finds us, and everything seems wrong this angel will protect you and help to keep you strong.
I prayed that you´ll be happy Your home be safe and warm A healthy life for yu I prayed Angel blessings all day long
Behind the clouds they're watching with stardust on their wings I prayed to angels in the sky To fill you heart with peace
We have a bonding friendship It grows more everyday. I prayed to guardian angels that things will stay that way.
This poem is written by Rose Mary Streeter and is send to me this day from my epal Ricardo from Brasil. How nice to have e-pals as you and thanks for this angel.
Het verleden is een kamer waarvan je pas beseft dat je eruit bent, als je de deur achter je dicht hoort slaan. Met een gesloten hart door het leven gaan, is als het maken van een zeereis in het ruim van het schip. Vrijheid is wat jij doet met wat jou wordt aangedaan.
Uit je pijnlijkste dieptepunten groeien uiteindelijk je grootste krachten.
Anderen imiteren, maakt dat je jezelf kwijtraakt.
Ik droomde van duizend nieuwe wegen... Ik ontwaakte en nam de oude weg.
Medebloggers: door Internet Explorer 7 Beta 2 voor Windows XP SP2 te downloaden is het mogelijk de Active X problemen te managen. Probeer dit ook eens.
Er is alweer zo´n vervelende Active X op mijn bloggie geplaatst. Heel vervelend. Terwijl ik dolgraag vandaag een bezoek wilde brengen aan het Rotterdamse Volksmuseum, kon ik niet anders dan downloaden en blijven downloaden. But forget it. Vanaf 9 uur ´smorgens, zit ik voor de pc te downloaden. Jammer genoeg kan ik die vervelende melding van Active X niet verwijderen. Ik hoop zelfs dat ik dit " ei " kwijt kan op mijn bloggie. Mijn stilzwijgende, gesprekspartner. Via derden krijg ik wel het een en ander te horen. dus mijn bloggie is gewoon mijn ventilatiekanaal!
Neem bijv. het advies: "Ruim je gastenboek en verwijder alle flash-berichten." Ik sta bekend als Digi-Oma onder de jeugd en ik hoor je denken, dan moet je 't zeker begrijpen. Ook dat valt te betreuren. Ik en moderne taal, vuur en water!
Edoch zijn een aantal berichten verwijderd, lieve medebloggers. Niet omdat ik niet blij ben met jullie bezoek maar ik hoopte op deze wijze van die melding van Active X af te komen. Lange tijd was het niet mogelijk mijn eigen bloggie te bezoeken. Telkens als ik op "OK' klikte was mijn bloggie weg en mijn pc bevroren. Restte mij alleen nog radicaal de pc uit te zetten, op de bank te gaan zitten en huilen. Me, myself and my pc are the best friends.
Hoop van harte dat jullie toch nog langskomen en alsnog - zonder allerlei flash-dingetjes - in mijn gastenboek je bezoek willen melden.
Groetjes en kusjes en genietse van het prachtige weer in en om Europa.
NB. Ik ga me nu voorbereiden op de wedstrijd van Brazilië want als geboren Zuid-Amerikaanse blijf ik fan.
Algemeen : Mensen nemen een voorbeeld aan je omdat je zo succesvol bent. Stel je niet te bescheiden op. Hou de dingen vandaag zelf in de hand..
Algemeen : Mediteer over het woord LEVENSKUNST, bedenk wat het voor jou betekent, dan kun je effectief aan jezelf werken. Het is zaak om de mensen door vriendelijkheid voor je te winnen. Probeer alles in evenwicht te houden..
Voor een luchttype is waarnemen het belangrijkst: denken, kijken, praten en communiceren. Deze mens staat als het ware in het leven via de geest, niet via gevoelens of acties. Een luchtmens blijft altijd een beetje op afstand, hij of zij leeft vooral vanuit ideeën en heeft daardoor de neiging om het concrete, het leven van alledag of het gevoel van een ander over het hoofd te zien. Als je een typisch luchtmens vraagt "Hoe voel je je?" dan is het antwoord hoogstwaarschijnlijk "Ik denk......" Ze houden er ook niet van betrokken te worden bij de zorgen en emoties van anderen. Als ze die begrijpen is dat goed genoeg, en daarom kan een luchtmens vaak met veel verschillende soorten mensen opschieten. Ze kunnen een ander waarderen zonder dat ze het met die ander eens hoeven te zijn. Andersom geldt ook, je hoeft de ideeën van een luchtmens niet te delen om met hem of haar om te kunnen gaan, als je er maar open voor wilt staan. Een luchtmens kan niet tegen sleur en heeft veel behoefte aan afwisseling. Luchtmensen denken eerst voordat ze iets doen, of ze blijven denken omdat de ene gedachte de andere oproept
Je doet als leidinggevende je best om medewerkers gemotiveerd te houden. Je werkt je uit de naad om hen te overtuigen van het belang van een goede samenwerking. En toch kom ik zelden mensen tegen die tevreden zijn over hun baas.
Als organisatieadviseur heb ik het genoegen om regelmatig getuige te zijn van hoe mensen op verschillende lagen binnen organisaties tegen elkaar aanschoppen. Het lijkt alsof mensen elkaar en elkaars beweegredenen niet kunnen of willen begrijpen. Zo hoorde ik vorige week tijdens een werkconferentie met een groep middenkader functionarissen het volgende betoog:
" Ze (hiermee werd het managementteam bedoeld) hebben gewoon geen lef. Ik had ze al in voorbereidingsfase gewaarschuwd dat de begroting van het project niet realistisch was. Dat ze de klant niet binnen moesten halen met mooie beloftes ten koste van onze eigen mensen. Dat hebben ze toch gedaan en nu verwachten ze dat mijn medewerkers nog een stap harder gaan lopen en niet zeuren. Ik vind het prima hoor. Maar het lukt nooit om binnen de tijdstermijn en ingeschatte manuren dit project voor elkaar te krijgen. Dat zal ik ze bewijzen ook. We gaan ze de oren wassen. Misschien leren ze dan dat je naar je mensen moet luisteren."
De leiding de oren wassen, JA zeggen en NEE doen, de baas als een monster weergeven, sappige roddelverhalen en buiten de directie om naar het bestuur of raad van toezicht stappen zijn maar enkele voorbeelden van hoe men omgaat met bazen die niet luisteren. In deze context wordt luisteren synoniem gesteld aan gehoorzamen. Luister je als baas niet dan zet de medewerker het je op een andere manier betaald. En hier heeft men ondertussen vele creatieve, sluwe en ongrijpbare technieken voor ontwikkeld. De vraag is dan ook wie het daadwerkelijk voor het zeggen heeft binnen een organisatie. Een baas die na veel masseerwerk uiteindelijk ongeduldig en hopeloos wordt en de knoop doorhakt door zijn wil op te leggen, lijkt in eerste instantie het spel te hebben gewonnen. Maar het echte spel begint dan pas wanneer mensen tegen hun zin iets moeten doen. Ze zetten zich dan extra in om te bewijzen dat de baas het bij verkeerde eind heeft en zo halen ze hun gram. In een dergelijk spel is moeilijk te zeggen wie de winnaar en wie de verliezer is. Misschien ontstaan in een win-lose verhouding alleen maar losers. De baas verliest omdat de medewerkers de zaak (op een ondoorzichtige manier) saboteren. En de medewerkers verliezen omdat een gescheurd bedrijf op den duur banen gaat kosten.
Als je wil ophouden met dit spel moet je als baas het goede voorbeeld geven, al klinkt dit cliché. Je moet hardnekkig vasthouden aan een gelijkwaardige en volwassen communicatie over en weer met je medewerkers. Hardnekkig omdat een vechtmentaliteit niet zo maar verandert. Veel bazen houden dit niet vol. Ik hoor ze dan met een ingehouden boosheid roepen: kom jongens, niet zeuren. We hebben toch afgesproken om er voor te gaan. En dan begint het spel opnieuw.
Wanneer het hart iets in bewaring heeft blijven de beelden héél een leven ongeschonden. Jouw eerste glimlach heb ik zo vaak herbeleefd, wel duizend maal heb ´k jou opnieuw gevonden.
Generaties.
Jong mensen protesteren Roepen ´t is een treurig zootje en al ben ik niet meer zo jong ik zit toch in hetzelfde bootje.
Zij verwijten deze wereld een geweldig aantal floppen ´t klopt want in mijn jonge jaren, was ie ook al naar de knoppen
Wil je veel meer foto's zien of info lezen neem dan een kijkje in mijn archief.
http://www.bloggers.nl/Mildredenzo
WIL U EEN BERICHTJE ACHTERLATEN KLIK DAN ONDER EEN ARTIKEL OP 'REAGEER'. KAN ONDER IEDER WILLEKEURIG ARTIKEL, FOTO, BERICHT OF GEDICHT.
Ik heb je gemist! Mijn bloggie.Vele redenen waarom ik geen woord aan je kwijt kon.
Een boze werkgever die denkt dat ik over anderen schrijf. Helemaal niet. Ik schrijf over mezelf. En dat anderen op mijn pad dwalen, het zij zo,toch? Eigen schuld dikke bult.
Algemeen : Mediteer over het woord LEVENSKUNST, bedenk wat het voor jou betekent, dan kun je effectief aan jezelf werken. Het is zaak om de mensen door vriendelijkheid voor je te winnen. Probeer alles in evenwicht te houden..
