Mensenarm Dierenrijk

Hugo Brandt Corstius

Hugo Brandt Corstius gelooft net als Darwin en Slijper dat de mens een product is van de evolutie, die het korter op aarde uithoudt dan de mier of muis. Maar dat maakt de mens niet tot een machine, zoals Wilson dacht. De mens, uitvinder van vliegtuigen, gedichten, computers en muziek, is een bijzondere diersoort. Niet vanwege een onzichtbare God. Maar vanwege zijn onzichtbare communicatie. De mens is de soort die zonder lichaam zal blijven voortbestaan. Niet in de hemel maar op onze eigen planeet. Niet door Gods genade, maar door onze eigen uitvindingen. Hoe? Dat legt Brandt Corstius in een laatste hoofdstuk uit:

  ‘U zult mij niet geloven. Maar over vijftig miljoen jaar zullen uw lichaamloze nakomelingen dit boek lezen, zonder het te hoeven aanraken, en mij gelijk geven'.

14-03-2009, 11:40 geschreven door Milly-Antoinet

My hair is bold

like the chestnut burr;

and my eyes,

 like the sherry in the glass

that the guest leaves.

 

Emily Dickinson

21-02-2009, 09:28 geschreven door Milly-Antoinet

Vrouw.©

Je roept om rust in je leven,

arbeid, huishouden en kinderen

om 't even,

Ze nemen en nemen meer;

want jij bepaalt geen grenzen.

Je ploetert, zucht en vlucht

Soms in en om 't huis

vaker diep in jezelf.

Gedoofde erosvlammen,

met philos als sluis

krampachtig met je kruis.

Zelf niet in orde

Schep je orde in een wanorde,

geschapen door jezelf.

Mildred A.S. Meyer

20-02-2009, 10:38 geschreven door Milly-Antoinet

Ik hoor tikken. Ritmische tikken. Het klinkt als een druppelde kraan maar ook weer alsof er waterdruppels in een grote plas water terecht komen.

Een doordringend geluid dat een gevoel van bewegen los maakt in mijn lijf.

 'Vreemd, een kraan open laten staan moet ik dan wel in mijn slaap gedaan hebben', denk ik voorzichtig.

Voor het naar bed gaan controleer ik gewoon alles. Ik ben net een freak. Deuren, ramen, kranen, lichten, alles passeert de controle voor ik het huis verlaat en ook voor ik eindelijk mijn bed in kan duiken.

En dan raak ik helemaal in paniek. Ik gil naar mijn dochter.

 'help alsjeblief even mee'.

Er meandert een riviertje op mijn wit plafond, verzameld druppels en begeleidt ze in een rekoefening naar de waterplas. Langzaam zuigen zij zich vast in mijn dure laminaat. Ook de ondervloer die tegen brand beveiligen moet zwelt mee. Er ontstaat een bierbuik, nee, een volgezogen waterbuik.

Jachtig pak ik dweil en emmer terwijl de 'buik' blijft groeien. Het ritmische tikken gaat over in een zware, gonzende straal. Duizenden gevoelens en gedachten maken zich meester van mijn emoties. Straks mis ik de tram, dan de trein en ben ik weer laat op mijn werk. Ik haat dat. Het enige wat ik graag wil is dat alles goed gaat in mijn leven.

Dan glijdt mijn big shirt van mijn nog warme lijf, precies op de groeiende waterbuik. Eén en al ellende. Hoe is dit mogelijk, dolt 't door mijn hoofd. Poedelnaakt en alleen, zie ik hoe de druppels zich een weg vreten door het laminaat. Mijn hele woonkamer zwelt; zelfs het kleed begint te bewegen.  Op het moment dat het kleed zichtbaar begint te stijgen hoor ik een gierende sirene.

Verticaal voor het bed voel ik instinctief of mijn big shirt nat is en sla de wekker af. Met een smak val ik weer op bed. Mijn door reuma getroffen spieren en gewrichten, in 't bijzonder de enkels en knieën, zijn niet in staat op de vroege ochtend, zoveel emotie en gewicht te dragen.

Terwijl ik mijn lichaam naar de tram sleep valt de regen met bakken uit de hemel. Alle incheckautomaten zijn buitenwerking en ook de medereizigers laten alles gelaten over zich heen komen. Zolang de controleur niet zeurt, staart ieder nog half slapend voor zich uit. Op het treinstation worden reizigers regelmatig op een defecte bovenleiding geattendeerd. Tussen Rotterdam en Roosendaal is er geen treinverkeer mogelijk. Ook Dordrecht is niet bereikbaar dus nemen wij aan dat er wel verkeer mogelijk is tussen Breda en Roosendaal. Maar hoe kom je eigenlijk in Breda? Ook treinreizigers zijn het zeuren zat. Gedwee pakken ze hun mobieltje en stellen collega's, leidinggevende of familieleden op de hoogte van deze vertraging. Kiosk doet goede zaken. Koffie houdt de boel warm en een vol wachthok nemen wij op de koop toe! Even dacht ik dat de Internationale trein nog zou vertrekken. Een beetje dom!

Want die Belgen zijn het gezeur van de Nederlanders zat en kiezen voor een omweg via Den Bosch en Breda naar Antwerpen. Op dit moment zijn ze laat maar gelukkig, het is de schuld van de Nederlandse spoorwegen in dit specifiek geval, van de rails en bovenleidingen.

Na meer dan anderhalf uur koukleumen op 't station en het overvolle wachthok besluit ik mijn leidinggevende op de hoogte te stellen van mijn besluit.

'Ik ga richting huis en zal vandaar uit de via de mail binnengekomen opdrachten, aldaar uitvoeren'.

Hij klinkt niet echt amused en oppert nog het werken op een Rotterdamse vestiging.

'Heeft geen zin', probeer ik mijn hachje te redden, 'daar zal ik ook alleen datgene kunnen doen wat ik thuis ook kan'.

Hij zwicht, hangt op.

Thuis aangekomen besef ik dat ik een hele fijne leidinggevende heb. Hij is jong (ik ben twee keer zo oud als hij), redelijk en geeft geen leiding, hij leidt of laat je lijden! Hij legt de verantwoordelijkheid daar waar het hoort. Bij de ander!

Thuis kan ik lekker verder dromen. Niet in trance en horizontaal; dromen over hoe mijn arbeidsleven er na 1 april 2009 eruit zal zien. Als mijn leidinggevende bepaald dat ik mijn laatste jaren elders mag slijten.  Dromen zijn de voeding van de ziel, zoals voedsel ons lichaam versterkt, geven onze dromen richting aan ons leven. Je moet maar durven en ze geen stille dood laten sterven!

http://player.omroep.nl/?aflID=8605984&start=00:00:00

17-02-2009, 18:09 geschreven door Milly-Antoinet

When life surrounds you

with problems,

remember,

no question can be asked

if the answer is not

already in the universe.

12-02-2009, 20:18 geschreven door Milly-Antoinet

Maria Louise de Hart (geboren 1826) was de dochter van een vrijgekochte slavin en de joodse plantage-eigenaar Mozes-Meyer de Hart. Haar man was Johannes Ellis (geboren 1812), de zoon van Abraham de Veer, de Nederlandse gouverneur van Elmina in het huidige Ghana, en de Ghanese Fanny Ellis. In 1860 vertrokken Johannes Ellis en Maria Louise naar Amsterdam. Samen met hun vijf kinderen vestigden zij zich aan de Herengracht en gingen rentenieren.

Maria Louise was op het moment van het maken van de foto zwanger van haar zoon, de latere eerste en enige Surinaamse minister in een Nederlands kabinet. Abraham George Ellis (1846-1916) was van 1902-1905 minister van Marine in het kabinet van Abraham Kuyper. Na zijn pensionering werd hij adjudant van koningin Wilhelmina.

De daguerreotypie, een foto op een verzilverde koperplaat, werd in 1839 geïntroduceerd door de Fransman Daguerre en beoefend in de pionierstijd van de fotografie. Na enige tijd waren er reizende ´daguerreotypisten´ die tegen betaling portretten maakten. Uit krantenadvertenties is bekend dat in maart en april 1846 twee Amerikanen in Paramaribo waren om daguerreotypieën te maken. Deze periode komt precies overeen met de periode waarin deze foto gemaakt moet zijn. De foto is, samen met andere foto's uit Suriname en de Antillen, vanaf 18 augustus tot en met 12 oktober in het Rijksmuseum te zien.

12-02-2009, 19:53 geschreven door Milly-Antoinet

Somewhere over the rainbow

way up high,

There's a land that I heard of

once in a lullaby

Somewhere over the rainbow

skies are blue,

And the dreams that you dare to dream

really do come true

Some day I'll wish upon a star

And wake up where the clouds are far behind me

Where troubles melt like lemon drops

away above the chimney tops

that's where you'll find me.

Somewhere over the rainbow

bluebirds fly

Birds fly over the rainbow,

why then, oh why can't I?

Some day I'll wish upon a star

And wake up where the clouds are far behind me,

Where troubles melt like lemon drops

away above the chimney tops

that's where you'll find me

Somewhere over the rainbow

bluebirds fly

Birds fly over the rainbow

why then, oh why can't I?

If happy little bluebirds fly

weyond the rainbow

why, oh why can't I?

Sung by Conny Talbot

08-02-2009, 16:07 geschreven door Milly-Antoinet

Mijn Valentine®

Ik wou dat ik kon dichten,

en gevoelens in woorden

richten,

aan jou

van mij

Ik wou dat ik kon schrijven,

over emoties,

verlangens en 't bedrijven

van de liefde

door jou

met mij

Ik wou dat ik zonder angst,

mijn gevoelens kon spiegelen

aan jou

door mij

want dan had ik jou

voor mij,

 't langst.

Mildred A.S. Meyer

08-02-2009, 00:00 geschreven door Milly-Antoinet

08-02-2009, 00:00 geschreven door Milly-Antoinet

I'm Nobody! Who are you?     

by Emily Dickinson 

I'm Nobody!

Who are you?

Are you

Nobody

too?

Then there's a pair of us?

Don't tell!

 they'd advertise

 you know!

How dreary

 to be

 Somebody!

How public

 like a frog

To tell one's name

 the livelong June   

To an admiring Bog!

06-02-2009, 16:29 geschreven door Milly-Antoinet

Het monster van Frankenstein.

Een leidinggevende iemand heeft mij ooit een brief geschreven. Mijn weblog is voor alles geschikt maar niet voor het schrijven over het bedrijf en de mensen die er werken.

Wat een uitspraak hé! Deze opmerking zegt meer over de gene die mij de brief geschreven heeft dan over mijn schrijfbehoefte.  Wat hij zegt is 'jij zit wel iedere dag hier maar noch het bedrijf noch de overige iemands maken deel uit van je leven.' Dat zegt hij.

Is het niet evident dat een mens in een bedrijf of bij deelname aan het maatschappelijk verkeer, nooit alleen is?

Zelfs als iemand denkt dat die alleen is, zijn er volgens Char, ook nog onzichtbare bezoekers om ons heen. En wat denk je van al die muren die ook oren hebben?

Ik schrijf nooit over anderen. Ik schrijf over mijn eigen leven. En dat begint op 't moment dat ik uit bed stap. Om 6 uur 's morgens begin ik met het danken van mijn Engelbewaarder. Ik vraag alle onzichtbaren om mij te begeleiden op weg naar het bedrijf waar ik werk en mij vooral heelhuids terug te brengen.

Daarna volgen de ochtend rituelen. Onder begeleiding van BNR-radio, soms de TV, (want je weet maar nooit of er ellende is bij de NS), poets ik mijn tanden, neem een bijzondere warme douche (maakt de door reuma getroffen spieren wakker), en schuif zo veel mogelijk kleding om mijn lijf. De reis naar wat ik noem 'alcatraz, moderne slavernij' duurt twee uren van deur tot deur. En dat als ik geluk heb. De treinen rijden vaker op tijd; echter de mens kan het niet nalaten te klagen als 't een dagje mis is. Vele aanrijdingen met 'een persoon' zoals NS suïcidale momenten eufemistisch uitdrukt, met auto's, tractoren en veel meer over de weg schuivende vehicles leidden vaker tot vertragingen. Maar ach, iemand moet de schuld krijgen dus waarom niet de NS. Mijn kleding is dus aangepast aan deze baggermomenten. Klote uren, die ik moet doorbrengen op de koude, tochtende stations, die ik nota bene in eigen tijd doorbreng. Ooit hoorde ik een opmerking in m'n cel dat er in de CAO verwoordt staat 'dat een medewerker tot maximaal anderhalf uur reistijd verplicht kan worden'.

Terwijl ik jarenlang, ook tijdens de enge, donkere wintermaanden, alles trotseer om mijn verplichtingen na te komen, denken opgeblazen ego's, zo groot als een orka met het geheugen van een goudvis, dat ik over hen schrijf. Ammehoela!

 In het bedrijf werken 'iemands' en 'niemands'. Mannen en potloden, serpenten en kaaimannen. Ooit kwam ik daarachter. Jarenlang heb ik mijn werkzaamheden voornamelijk buiten het kantoor uitgevoerd. Het verzorgen van trainingen, houden van spreekuur in de regio, vergaderingen; het kantoor was om 'es een keertje' bijgepraat te worden. Feedback werd dat genoemd in betere tijden. Of een sectorvergadering. Ook op kantoor.

Totdat op een kwaaie dag een iemand kwam. Fysiek een onderdeurtje met een ego waar een blik sumo vechters jaloers op zijn.  Hij had de strijd gewonnen van al die andere territoriumautistische managers. Schrapte enkele afdelingen en ging met een blondje ergens op een Nederlands eiland hokken. 'Projecten uitvoeren', was zijn adagium.

Even dacht ik: 'het universum laat mij in de steek'.

30-01-2009, 12:57 geschreven door Milly-Antoinet

De Nederlandse media en Obama.

 Barack Obama is nog geen week president van de VS of de Nederlandse media laten al zien dat ze niet in staat zijn hun geconditioneerde reflexen in bedwang te houden. Zo hoorde ik gisteren op het NOS-journaal dat de president bij de eedaflegging een fout zou hebben gemaakt. Dat is evident onjuist. Het was de rechter die het woord ‘faithfully’ achter in de zin plaatste, terwijl het daar niet op zijn plaats was. CNN heeft op dezelfde dag de rechter aangewezen als de veroorzaker van het incident, maar dat is de Nederlandse media ontgaan. De rechter heeft ondertussen zijn excuses al aan Obama aangeboden, maar natuurlijk is dat ook de Nederlandse media ontgaan.

 Vanmorgen moest ik,  Julian With, weer in actie komen, want het RTL4-journaal vertelde ons dat Obama verslaafd is aan het e-mailen. Ik belde die redactie en kreeg van een telefonist te horen dat ik pas om 13.00 kan bellen met de publieksservice. Daar nam ik geen genoegen mee: “De mensen van het journaal herhalen het nieuws de hele dag, als daar een fout in voorkomt, dan lijkt het mij beter voor de reputatie van uw zender dat die zo snel mogelijk wordt gecorrigeerd, vindt u niet?”. Nou, toen werd ik doorverbonden. Ik vertelde de verantwoordelijke voor de inhoud van het journaal dat de informatie dat Barack Obama een e-mailverslaafde is, onjuist is. Hij probeerde zich nog te verdedigen door een stuk voor te lezen dat van CNN afkomstig is, waarin zou worden gesproken van een ‘e-mail habit’. Daarop riposteerde ik dat ‘habit’ in het Nederlands ‘gewoonte’ betekent en niet ‘verslaving’. “Met een klein beetje kennis van de Nederlandse semantiek moet het toch uw redactie lukken om dit soort opzettelijke negatieve afschildering van Obama in de toekomst te verkomen. Ik begrijp wel heel goed dat jullie moeilijk anders kunnen. Toch adviseer ik uw team om zijn best te doen de schijnbaar onbedwingbare neiging om Obama negatief in de publiciteit te brengen, onder controle te houden. Ik ben bereid om jullie daarbij te helpen door elke dag jullie berichtgeving over hem zeer kritisch te volgen.”

 In het televisieprogramma ‘De leugen regeert’ van de VARA zal de columnist Francisco van Jolen ingaan op de rare berichtgeving rond de inauguratie bij de Nederlandse media. Het programma verschijnt om 21.20 uur op Nederland 2. Vrijdagavond 23-01-09

24-01-2009, 15:52 geschreven door Milly-Antoinet

Each day

we go about our business,

walking past each other,

catching each others' eyes or not,

about to speak or speaking.

All about us is noise.

All about us is noise and bramble,

thorn and din,

each one of our ancestors

on our tongues.

Someone is stitching up a hem,

darning a hole in a uniform,

patching a tire,

repairing the things in need of repair.

Someone is trying to make music

somewhere with a pair of wooden spoons

on an oil drum with cello,

 boom box,

harmonica,

voice.

A woman and her son

wait for the bus.

A farmer considers the changing sky;

a teacher says, "Take out your pencils.

Begin."

We encounter each other in words,

words spiny or smooth,

whispered or declaimed;

words to consider,

reconsider.

We cross dirt roads and highways

that mark the will of someone

and then others who said,

 "I need to see what's on the other side;

I know there's something better down the road."

We need to find

a place where we are safe;

We walk into that

which we can not yet see.

Say it plain,

that many have died for this day.

Sing the names of the dead

who brought us here,

who laid the train tracks,

 raised the bridges,

picked the cotton and the lettuce,

built brick by brick the glittering edifices

they would then keep clean and work inside of.

Praise song for struggle;

praise song for the day.

Praise song for every hand-lettered sign;

The figuring it out at kitchen tables.

Some live by "Love thy neighbour as thy self."

Others by first do no harm,

or take no more than you need.

What if the mightiest word is love,

love beyond marital,

 filial,

national.

Love that casts a widening pool of light.

Love with no need to pre-empt grievance.

In today's sharp sparkle,

this winter air,

anything can be made,

any sentence begun.

On the brink,

on the brim,

on the cusp

praise song for walking forward in that light.

Elizabeth Alexander

http://www.elizabethalexander.net/biography.html

22-01-2009, 18:17 geschreven door Milly-Antoinet

ROSE BUDS  & HANGING BASKETS

A teenage granddaughter comes downstairs for her date.

With this see-through blouse on and no bra.

Her grandmother just pitched a fit,

telling her not to dare go out like that!

The teenager tells her!

'Loosen up Grams.

These are modern times.

You gotta let your rose buds show!'

And out she goes.

The next day the teenager comes down stairs,

and the grandmother is sitting there with no top on.

The teenager wants to die.

She explains to her grandmother that she has friends coming over and that it is just not appropriate....

The grandmother says,

'Loosen up, sweetie.

If you can show off your rose buds,

then I can display my hanging baskets!"

22-01-2009, 11:28 geschreven door Milly-Antoinet

Michelle Obama shines at Inaugural gala in Jason Wu gown.

Michelle Obama celebrated her husband Barack Obama’s Inauguration in a cream colored, one shoulder fitted bodice Jason Wu gown made of ivory silk chiffon, embellished with Swarovski crystal rhinestones.

The one-of-a-kind gown made especially for the First Lady is made of ivory silk chiffon, embellished with organza and Swarovski crystal rhinestones and silver thread embroidery, according to one of Wu’s publicists.

Michelle Obama has long been a fan of designer Jason Wu, since she wore his number 17 from his Spring 2009 collection for her interview with Barbara Walters.

The $3,510 raw silk interview dress with hand-embroidered rosettes wass part of a line of elegant evening gowns and ladylike dresses selling in the $1,000 to $6,000 range.  Wu told the Wall Street Journal’s Heard on the Runway that Mrs. Obama paid for the dress.

22-01-2009, 10:37 geschreven door Milly-Antoinet

21-01-2009, 10:11 geschreven door Milly-Antoinet

Op 20 januari 2009 is Barack Obama beëdigd tot 44e president van de Verenigde Staten. Een selectie van foto's die gemaakt zijn van de gebeurtenissen rondom de inauguratie.

(De foto's zijn afkomstig van de volgende persbureaus: AP, AFP en EPA)

21-01-2009, 10:07 geschreven door Milly-Antoinet

21-01-2009, 09:33 geschreven door Milly-Antoinet

18-01-2009, 09:31 geschreven door Milly-Antoinet