De vredesduif vliegt van site naar site, door zo veel te landen als maar mogelijk is. Alsjeblieft, help de duif om een lint te maken, rond de wereld. door hem mee te nemen naar jouw site, of om hem aan iemand anders te geven voor hun site, door hem een plaats te geven in een ander werelddeel of in die delen van de wereld waar strijd en chaos heerst
Het denken maakt onophoudelijk lawaai. Hoe zou het stilte kunnen begrijpen?
Het denken houdt van oordelen. Hoe zou het vrede kunnen begrijpen?
Het denken splitst en verdeelt. Hoe zou het eenheid kunnen begrijpen?
Het denken is onvrijwillig en dwangmatig. Hoe zou het vrijheid kunnen begrijpen?
Denken is een activiteit van streven en worden. Hoe zou het Zijn kunnen begrijpen?
Pas wanneer het denken beseft dat het niet in staat is iets écht wezenlijks te begrijpen, is er een opening naar werkelijk Inzicht.
De voor-herinnering.
26-09-2009
TESS UNLIMITED
Having the Task to give people Education and Support to get a Smile on their faces!
Eind augustus 2009 besloot de HRM afdeling salarissen mij voor iets meer dan
400,- te korten op mijn salaris. Ik werd gestraft omdat ik mijn OV jaarkaart niet bijtijds had ingeleverd. Wat zij niet wisten is dat ik dit wel gedaan had en dat degene die de kaart moest blokkeren verzuimd had dit te doen.
Na melding te hebben gedaan van het euvel aan de salarisafdeling en de nodige leidinggevenden, besloot ik de maand september in Gods handen te leggen. In geen geval, had ik besloten, mij druk te maken hoe ik de maand zou uitzitten, eten en drinken.
De maand september is zoals ieder andere maand verlopen. Mijn vaste lasten had ik uiteraard begin van de maand betaald. Zoals altijd kocht ik de dingen die nodig waren voor de drie maaltijden, overige benodigdheden voor het huishouden, ging één keer per week uit eten, mijn bakkie buitenshuis heb ik ook niet overgeslagen. En weet je, zelfs op de uitgaven voor mijn hobby's (boeken, breien, haken en allerlei onbenullige handycrafts uitproberen) hoefde ik niet te bezuinigen. Dagje uit en winkelen, mijn vaste hobby's, ook deze hoefde ik niet af te voeren.
Dit euvel heeft mij geleerd dat ik een maand best van minder kan leven. Dat ik in principe heel veel heb en weinig te kort kom om van te leven. Op niets heb ik bezuinigd en toch ben ik de maand september grandioos doorgekomen.
**
Met deze anekdote wil ik u laten zien dat indien wij een maandje met minder moeten doen, wij er niet onder lijden.
Terwijl er mensen op de wereld zijn die dit niet eenmalig meemaken maar dagelijks, maandelijks, jarenlang dit euvel moeten zien op te lossen. Leven van het minimale, met zieke kindjes, hele gezinnen die niet weten wat een hobby is. Want hun levenslange hobby is rond zien te komen en de dag uit te zitten.
Als iedereen die dit leest minimaal 50,- stort op rekening61.97.17.688 van T.E.S.S. Unlimited zijn de kinderen in Guatemala overdag onder de pannen.
NIEUW KLASLOKAAL!
Op de school in Santa Catarina moet een nieuw klaslokaal komen en er moet een klaslokaal gerenoveerd worden! Omdat de bibliotheek te klein wordt en we nu ook bijles Engels geven, seksuele voorlichting en computerles moet er uitgebreid worden.
Één lokaal van de kleuters staat bijna op instorten en dit lokaal moet compleet gerenoveerd worden. Hiervoor is geld nodig! De kosten zullen ongeveer 6000,- zijn. Wilt u graag een bijdrage storten voor dit klaslokaal dan kan dat! Alle gegevens staan onder het kopje 'donaties' op deze website vermeld. Uiteraard houden we u op de hoogte via de site.
Ik heb wat men in de volksmond een 'kookblokkade' noemt. Ondanks mijn goed stel hersens bezit ik een onvermogen als 't om koken en voedselbereiding gaat. Niet dat ik geen bord eten kan produceren. Het is meer 't idee van wat er allemaal ingekocht moet worden en hoe je alles vermengd tot eetbaar prut. Als 't dan toch moet helpen mijn grijze cellen en zenuwen in m'n bol, mij op hun natuurlijke wijze. Ze symbioseren en voor je 't weet zit iedereen smakelijk te eten. Dan is 't voor mij dan ook afgelopen. Zelfs de geur moet weg zijn uit mijn huis. Iets wat ik van mijn buurt en woonomgeving niet kan zeggen. De aangekoekte woningen en de vele culturen mengen zoveel kruiden dat geur van bereid voedsel in mijn maag een storm-alert wekt. Geen aandacht daaraan besteden betekent in mijn geval, kotsen. Deze zomerse ochtenden (liefst nog in 't weekend als ik plan lekker lang te blijven liggen) zijn de zwaarste. 's Morgens al rond half 8 word ik gewekt door deze pregnante geuren. Niet te ontrafelen etensgeuren op nuchtere maag. Het is alsof de hele buurt een kookcursus verzorgd. Iedereen bij mij in de buurt heeft een goede reden om nog voor de middag warm te eten. Zo ook de 65plussers. Ramadan of niet, mijn neus en maag missen de geur van zuurstofvolle, Amazone boslucht!
Ze is 28 jaar oud en nog steeds sta ik steeds versteld hoe zij zich iedere dag weer door het leven slaat. Zeer positief en gelukkig met hele kleine dingen in 't leven. Ik leer veel van haar, mijn dochter en maatje.
Op 18 augustus haalde ze in één keer haar theorie examen autorijden. Ze kon met een gerust hart haar vierlandenreis gaan maken. Samen met Marco, haar partner.
Terwijl ik in de trein zit, op weg naar mijn werk in Utrecht, schrijf ik dit gedicht voor haar. Ongecensureerd en niet geredigeerd. Emoties en gedachten. Ik vroeg God ooit, op een moment dat ik zeker wist dat ik niets meer had om voor te leven, om een kind. Hij gaf mij één van zijn engeltjes om er voor te zorgen dat ik bleef leven en ook iets had om voor te leven.
Ik dacht dat ik er nooit meer van af zou komen. RSI -( Repetitive Strain Injury) opgelopen in de '90tiger jaren. Bij Arbeidsvoorziening. Dagenlange activiteiten voor de computer, gebruikmaken van de muis en geen aandacht voor de medewerker. Laat ik liever zeggen, geen aandacht voor de medewerker die werkt, introvert is en/of geen kontenlikker is. Want Arbeidsvoorziening, CWI staat bekend om de aandacht die alleen die medewerkers krijgen die getraind zijn in de traditie van Machiavelli's 'doel heiligt de middelen'. Leidinggevenden die de naam dragen maar niet in staat zijn te handelen en zo medewerkers gebruiken als ratten. En wat die rat blieft wordt ingezet.
Jarenlang doorwerken, structurele overbelasting en thans Oracle gebruikend, is een verlamming van mijn rechterarm een feit. Langer dan zes weken, ondanks aandacht en rustmomenten mijnerzijds, heb ik een slijmbeursontsteking in de schouder moeten doormaken. Mijn tweede injectie volgt de komende week. Hopelijk is deze pijnlijke situatie dan verleden tijd. Want ziek of niet ziek, ik ben altijd op mijn werk te vinden. Ik doe alles met veel plezier ondanks ik wekenlang geteerd hebt op drie Paracetamol tabletten per dag.
En gelukkig zit ik nu tussen mensen, jongeren met het hart op de juiste plek, werkend aan hun toekomst. De tijd van de ratten, die hele dagen ons belastinggeld besteden aan het ontwikkelen van het vermogen om in korte tijd iemands 'psychogram' op te maken heb ik gelukkig achter de rug.
Een nieuwe regio en je ontmoet totaal andere medewerkers. Jongeren die proberen het allerbeste uit hun dagelijks werk te halen en de ondersteuning van een oudere collega weten te waarderen.
Pijn of geen pijn, ik heb geen dag ziek gemeld. Heb afgelopen vrijdag zelfs gewerkt gewoon omdat ik zo blij ben dat mijn arm weer beweegt.
"Door Zijn striemen, geselingen en zweepslagen ben ik verlost,
bevrijd en gevrijwaard van alle krankheden en ziektemachten,
van mijn hoofdschede tot mijn voetzolen in Jezus naam, amen"
Met dank aan Mayra v. R. oud-collega die zelf ook binnen een jaar weggewerkt is door racist nummer 1 - de B.
Deze overdenking en bemoediging heb ik van haar ontvangen.
Onder deze kop lees ik in de Ware Tijd (dWT) van maandag 8 juni 2009 dat President Venetiaan heeft moeten dreigen niet naar de officiële viering van 136 jaar Hindostaanse immigratie bij het monument van Baba en Mai te gaan, om het op 5 juni j.l. laten uitvoeren van de illegale versie van het Surinaams volkslied te voorkomen. In het voorbijgaan meldt de krant dat dit bij de viering van 135 jaar Hindostaanse immigratie al wel was gebeurd.President Venetiaan had de Culturele Unie Suriname (CUS) onder leiding van Asies Gajadien dit keer vooraf laten weten dat de waarde van nationale symbolen op de juiste en formele wijze gepresenteerd moeten worden. Al zouden we meer kleur willen hebben in onze vlag of meer coupletten in het volkslied, deze nationale symbolen zijn bij wet vastgesteld. Zolang dat officieel zo is, laat ons ze ook respecteren. Ik kom samen met de nakomelingen van de Brits-Indische immigranten vieren dat we samen één volk zijn en één Suriname willen vormen, zo sprak ons Staatshoofd j.l. vrijdag.Uit hetzelfde artikel in dWT blijkt overigens dat de CUS uit protest tegen het verbod het volkslied helemaal uit het programma heeft geschrapt.
Om mij nog even bij de feiten te houden kan ik in navolging van dWT nog melden dat President Venetiaan de CUS op 5 juni publiekelijk van repliek diende: We moeten ons bewust zijn van de inzet van de generaties voor ons. De eenheid en acceptatie van mensen met verschillende achtergronden en culturen is niet zomaar gekomen. Er is strijd geleverd en tegenstand geweest, maar er is doorgezet. Wij zijn één volk en de nationale symbolen zijn noodzakelijk.Chapeau voor President Venetiaan!Elk van zijn woorden zijn van belang en alle Surinamers moeten ze dan ook diep door laten dringen in onze hoofden en onze harten.Toch vraag ik mij af waarom het pas in 2009 zo ver is gekomen.
In 2007 speelde exact hetzelfde. Ik hoor tot degenen die daar al omstandig en wel op schrift, op hebben gereageerd (zie bijlage), maar tot een publieke discussie is het toen nog niet gekomen.Wie hebben in 2008 zitten slapen toen de CUS tijdens de officiële activiteiten rond de herdenking van 135 jaar Hindostaanse immigratie het Sarnami couplet kennelijk toch ten gehore heeft laten brengen? Waren onze Vice-President Ramdien Sardjoe en onze minister van Binnenlandse Zaken, Maurits Hassankhan, daar dan wel bij?Wie zijn verantwoordelijk voor de officiële herdenking van immigratievieringen in dit land?Natuurlijk is het onderwerp gevoelig en dienen wij er verantwoord mee om te gaan, maar ik kan jullie verzekeren dat indien de viering van de Hindostaanse immigratie in handen is of blijft van de CUS, dat er onnodig nog meer ongelukken gaan gebeuren.Voor het overige verwijs ik jullie graag naar mijn onderstaande bijdrage die zoals hier boven al aangehaald, dateert van ruim twee jaar geleden. Ik bood dit stuk toen ter publicatie aan dWT aan, die het niet hebben geplaatst omdat ze het te lang vonden. Dit terwijl ik jullie kan verzekeren dat ik in deze krant veel langere ingezonden stukken heb gezien.
Heb allen in elk geval weer De Hartelijke Groeten Uit Paramaribo! Ricardo E. Meyer.
In plaats van Sarnami couplet Surinaams volkslied volkseenheid nastreven
Ter gelegenheid van 134 jaar Hindostaanse immigratie werd er op zondag 3 juni jl., door diverse hoogwaardigheidsbekleders, onder wie President Venetiaan en zijn vrouw, aan de Waterkant, een bloemenhulde gebracht bij het standbeeld van Baba en Mai, die symbool staan voor de eerste immigranten uit India, die op 5 juni 1873 voet op Surinaamse bodem zetten.
Bij deze gelegenheid riep de voorzitter van de Culturele Unie Suriname (de CUS), Asiskumar Gajadien, de Hindostaanse gemeenschap in Suriname op zich richting 135 jaar Hindostaanse immigratie, te beijveren voor:
1.Een derde couplet van het Surinaams volkslied in het Sarnami
2.Het uitroepen van 5 juni tot een nationale feestdag; en
3.Een evenredig subsidiebeleid voor religieuze en culturele organisaties (van Hindoestanen).
Volgens Gajadien beijveren ook andere Hindostaanse organisaties zich voor deze drie punten. Hij geeft aan dat er al een vertaling van het volkslied in het Sarnami is en dat er ook een nieuwe versie in de maak is. Volgens Gajadien gaat het om de taal van een grote groep Surinamers. Er is hier een grote gemeenschap die Sarnami praat en die moet vrij zijn te kiezen in welke taal zij haar volkslied zingt, aldus Gajadien.
Beste vrienden,
Ik moet Gajadien gelijk geven als hij zegt dat zijn voorouders na 134 jaar trots mogen zijn dat de zaden door hen gezaaid tot vandaag nog bloeien. Zelfs als hij had gezegd weelderig bloeien, dan nog zou ik hem gelijk moeten geven.
Met zijn drie punten tellende verlanglijst ben ik het echter hartgrondig oneens!
Voor een evenredig subsidiebeleid voor culturele organisaties valt zeker wat te zeggen maar religieuze organisaties behoren in een democratische rechtsstaat die Suriname is of althans wordt veronderstelt te zijn absoluut geen subsidie te (willen) ontvangen. De principiële scheiding tussen kerk en staat verbiedt dat in alle toonaarden.
Vanwege de door henzelf zo gekwalificeerde verwevenheid van cultuur en religie bij de Hindoestanen ben ik bovendien geneigd ook qua subsidiebeleid voor cultuur, als Staat, grote terughoudendheid te betrachten. Hoe dan ook moet worden voorkomen dat met overheidsgeld onder het mom van cultuur, religieuze organisaties worden (mede)gefinancierd.
Zowel wat een eigen couplet als een vrije dag betreft kan ik het mijzelf makkelijk maken door te argumenteren dat als je dat bij de Hindoestanen doet, morgen tenminste ook de Javanen hetzelfde zouden kunnen verlangen, om niet te spreken van de Marrons, Inheemsen (Indianen) en Chinezen. Dat zou op zich al argument genoeg zijn om het gevraagde categorisch af te wijzen. Toch is dit nog het minste argument tegen inwilliging.
Hoe moet dit volk (ik zou haast zeggen in Gods naam) ooit een natie worden als de gerechtvaardigde emancipatieprocessen op den duur niet worden omgebogen in nationaal bewustzijn?!
Waarom blijft men pleiten voor zaken die ons scheiden?
Waarom pleit men in plaats daarvan niet voor zaken die ons binden?!
Figuren als Gajadien maken Suriname op deze manier tot laughing stock of the CARICOM and the world at Large. Zo holt de rest van de Caricom Suriname toch lachend voorbij!
Nu eerst de vraag naar een eigen derde couplet in het Sarnami.
Het Surinaams volkslied kent twee coupletten. Eén in het Nederlands, zijnde onze officiële voertaal en één in het Sranan Tongo, de défacto verbindingstaal of lingua franca tussen alle Surinamers. Het tweede couplet wordt kennelijk ten onrechte gezien als het couplet voor de Creolen dus wij Hindostanen hebben ook recht op een eigen couplet.
Gajadien vindt dat een grote groep (of wilde hij misschien zeggen de grootste groep) Surinamers, zijnde Hindostanen, vrij moet zijn te kiezen in welke taal zij haar volkslied zingt. Dit is klinkklare onzin. Ons volk wordt bewust zowel als onbewust al verdeeld in ontelbare zuilen (eigen politieke partijen, scholen, verenigingen, Radio en TV Stations, etc) die elk voor zich en tezamen wel ergens goed voor zullen zijn maar als ze één groot goed NIET bevorderen is het wel de alles verbindende eenheid die broodnodig is om de neuzen van alle Surinamers dezelfde kant op te laten wijzen, waar het onze ontwikkelingsrichting betreft.
Ons volkslied behoort tot de weinige grootheden die net als onze nationale vlag juist onze eenheid symboliseert. Wij zingen allemaal hetzelfde lied; dezelfde twee coupletten; en nu wil ene Gajadien dat een deel van ons volk zus en een ander deel zo gaat zingen? Ik hoop niet dat deze meneer ergens in dit land voor de klas staat. Op basis van wat hij bepleit durf ik er gif op in te nemen, dat kinderen die onder zijn invloed opgroeien, hun Surinamer zijn nooit voorop zullen leren stellen en dat is nou net wat ze in de allereerste plaats wel zijn.
Wat dat betreft complimenten aan Radio Zon, die in hun programmering alle gezindten proberen te bedienen.
Voor wat het pleidooi voor een eigen nationale feestdag betreft kan ik na het bovenstaande kort zijn. Niet hier; niet in dit Suriname. Wij moeten ervoor zorgen dat elk nationaal feest door alle Surinamers kan worden gevierd. Elk nationaal feest moet elke Surinamer kunnen bezielen prioriteit te geven aan wat ons verbindt in plaats van wat ons scheidt.
Voor mijn part komt er in plaats van de 1 juli viering één nationale Dag van de Natie, waarop alle Surinamers vanuit hun eigen wortels samen onze eenheid in wording gedenken.
Let wel, ik heb alleszins oog op de positieve verworvenheden van de (nakomelingen van) Baba en Mai. Zo onderken ik dat de Brits-Indische immigranten die als contractarbeiders naar Suriname zijn gebracht, hier vaak onder erbarmelijke omstandigheden hard hebben geploeterd om zichzelf en Suriname als geheel vooruit te helpen. Het volharden en de spaarzaamheid die zij hun nazaten meegaven, zijn voorbeeldige eigenschappen waar elke Surinamer kracht uit kan putten.
Vandaar mijn oproep om de energie die wij met zn allen nodig hebben om het ontwikkelingsproces van ons geliefd Suriname te accelereren, niet te laten weglekken in de verkeerde richting. Laten wij onze energie in plaats daarvan inzetten voor welzijn, ontwikkeling, welvaart en stabiliteit opeen substantieel hoger niveau dan we tot dusver al hebben bereikt.
Onze menselijke zowel als natuurlijke hulpbronnen stellen ons daartoe ruimschoots in staat.
Zogenaamde leiders van dit volk die zich in plaats van door het nationaal belang beperken tot het eigen- en/of groepsbelang moeten we liever vandaag dan morgen afdanken en vervangen.
Het leven kan erg ingewikkeld worden als je telkens moet voldoen aan door jou zelf opgelegde eisen (of de eisen die jij aan jezelf stelt op grond van de verwachtingen van anderen).
Niet alles is leuk en niet alles hoeft en kan perfect.
Niemand is volmaakt of hoeft dat te zijn.
Probeer ook niet van je partner en/of kinderen te verwachten dat ze perfect' zijn.
Het idee van het maakbare leven brengt met zich mee dat we ons zelf snel tekort gedaan voelen.
Alles is toch immers mogelijk?
Zo is het natuurlijk in werkelijkheid niet.
Probeer je daarom eens in te houden als alles niet gaat zoals je verwacht of zou willen.
Zoek niet altijd zekerheid, maar laat los.
Beheersing en bescheidenheid kunnen het leven een stuk eenvoudiger maken.
Wees geduldig, ook voor jezelf.
Wij zijn er in deze tijd zo aan gewend dat alles wat we willen snel gebeurt en dat we alles snel krijgen, dat we geduld een beetje verleerd zijn. Wacht voor rode stoplichten, en je zult zien hoeveel rust dat geeft
Soms is het nodig om dingen te veranderen. Een relatie bijvoorbeeld waar je echt ongelukkig in bent, moet je beëindigen.
Maar het besef dat dingen soms zijn zoals ze zijn, raakt in de mogelijkhedenmaatschappij steeds vaker op de achtergrond. Het geeft veel rust als je meer zaken des levens accepteert, en niet altijd - soms tegen de bierkaai - blijft streven naar iets beters of mooiers.
Accepteer de werkelijkheid. Narigheid, somberheid, vervelende dingen horen allemaal bij het leven. Je kunt niet elke dag leuk, gelukkig, blij en energiek zijn, en anderen ook niet. Sterker nog, het hoéft ook niet.
Leer te ontvangen en te waarderen. Sta even stil bij datgene wat je krijgt, of hebt gedaan. Geniet van een keuze die je gemaakt hebt. Probeer vaker dankbaar te zijn voor wat er goed is aan een beslissing of ervaring. Dat helpt je ook om tevreden te zijn met wat je hebt en wat er is.
Houd je emoties onder controle. Lang heeft het idee geheerst dat bijvoorbeeld het uiten van woede, stoom afblazen, helpt om je van deze gevoelens te bevrijden. Recente inzichten laten zien dat het juist beter is negatieve gevoelens bewust waar te nemen, ze te beschouwen zonder te oordelen, en ze dan los te laten (zie ook mindfullness simpel) Vaak is de kwestie waar het om gaat ook minder belangrijk dan we op het moment zelf geneigd zijn te geloven.
Jezelf accepteren kan moeilijk zijn. Vaak leggen we voor onszelf de lat veel hoger dan voor anderen en zijn we streng voor onszelf. Probeer wat milder te zijn voor jezelf, te bedenken dat ook narigheid bij het leven hoort en jij niet de enige bent die fouten maakt of vervelende dingen meemaakt. En besef dat je al waardevol bént, en dat niet steeds (tegenover jezelf) hoeft te bewijzen.
Probeer anderen niet te veranderen. Ook zij zijn zoals ze zijn. Probeer een manier te vinden om om te gaan met de dingen die je minder leuk vindt aan anderen, of maak goede afspraken. Dat scheelt veel stress.
De Gouden Uil 2009: 'Alleen maar nette mensen' (Robert Vuijsje)
04/05/2009 -
De Gouden Uil Literatuurprijs 2009 gaat naar Robert Vuijsjes debuutroman 'Alleen maar nette mensen'. Wij stellen het boek en de auteur aan u voor.
De auteur:
Robert Vuijsje (1970) werkt als journalist voor De Pers. Hij is de zoon van journalist en jazzcolumnist Bert Vuijsje en neef van socioloog Herman Vuijsje.
Het begin: ''Dag schoonheid,' zei ik. 'Ik ben David. Wie ben jij?' 'Wie ik?' vroeg ze. 'Hier, kijk op m'n tanden'.'
Het slot: ''Ik zei: 'Dat lijkt me een strak plan.''
Daartussenin: een hilarische dwarsdoorsnede van de smeltkroes Amsterdam, gezien door de ogen van de prille twintiger David Samuels. Die wil het scenario van zijn verdere leven - studeren, trouwen met zijn jeugdlief en het maken in de intellectuele kring waarin hij opgroeide - liever zélf uitschrijven. Hij begint een queeste naar zijn ideale vrouw: de intellectuele negerin.
De vaststelling: net als zijn hoofdpersonage is de auteur een Jood die is opgegroeid in de Amsterdamse wijk Oud-Zuid, thuishaven van de intellectuele en culturele elite, en wordt hij vanwege zijn donkere haar weleens voor Marokkaan aangezien.
Robert Vuijsje «Als kind had ik daar nooit last van. Er woonden natuurlijk wel Marokkanen in Nederland, maar het was nog geen hot issue. Een jaar of vijftien geleden werd ik plots gewaar dat ik op straat weleens raar bekeken werd. Na een tijdje besefte ik dat het kwam doordat ik er een beetje als een allochtoon uitzie. Daar kun je je natuurlijk gewéldig over opwinden, maar ik besloot er mijn voordeel mee te doen. Ik besefte dat ik de twee uitersten in de Nederlandse samenleving in mezelf verenigde: ik behoorde tot de elite, maar ik wist tegelijk uit eerste hand hoe het voelt om op basis van je uiterlijk gediscrimineerd te worden.
»Voor alle duidelijkheid: 'Alleen maar nette mensen' is géén verliteratuurd dagboek, laat staan een sleutelroman. Uiteraard schrijf ik over milieus die ik van binnenuit ken en heb ik sommige situaties zelf meegemaakt, maar ik heb de realiteit wél compleet verdraaid en opgerekt. Twee voorbeelden: mijn vader drinkt een stuk minder dan de vaderfiguur in mijn roman, en anders dan ze in de Amsterdamse grachtengordel denken is mijn beroemde columnist niet op Henk Hofland gebaseerd.»
De titel: verwijst naar een begrip: 'In Oud-Zuid is alleen maar nette mensen codetaal. Iedereen weet dat je bedoelt: geen mensen die ze allochtonen noemen en vooral geen Marokkanen.'
Vuijsje «Best een choquerende uitdrukking, als je er even over nadenkt. De eerste keer dat ik ze hoorde, had ik niet eens door wat er juist mee bedoeld werd, omdat die discriminerende ondertoon zo goed verstopt zit. 'Ons soort mensen' is er nog zo eentje: in Oud-Zuid doelen ze daarmee op gestudeerde, politiek correcte, cultureel geïnteresseerde lui die meerdere kranten per dag lezen en naar klassieke concerten gaan. Je kent ze wel, mannen en vrouwen die er prat op gaan dat ze ook 'gewone mensen' kennen - schoonmakers en winkelpersoneel dus (lacht).»
David Samuels groeit op in een bubbel: 'Alles in mijn leven werd netjes geregeld. Als er iets mis ging, had ik de garantie, dat het goed kwam. (...) Voor die verzekering moet je wel binnen de regels van de Oud-Zuid-organisatie blijven.'
Vuijsje «In het milieu waarin ik opgroeide kon weinig of niks misgaan: je kon weleens een keertje per ongeluk in aanraking met de politie komen, maar in je achterhoofd wist je dat alles wel goed zou komen. In andere milieus was dat helemaal anders, merkte ik later: één kleine ontsporing en de boel ontploft.
»Alleen moest je er in Oud-Zuid op letten dat je niet té vaak buiten de lijntjes kleurde, want dan stond je er alleen voor. Als David op zoek gaat naar een zwarte vriendin, knipt hij tegelijk de mazen van zijn sociale vangnet door. Omgekeerd gelden die regels ook voor het creoolse milieu van zijn zwarte vriendin Rowanda: haar ouders mengen niet met Hollanders en verwachten dat hun dochter met een zwarte zal trouwen.»
De multiculturele samenleving: 'Voor Hollanders maakt het niet uit bij welke groep iemand hoort. Het zijn allemaal allochtonen. Hollanders zien geen verschil tussen een Antilliaan en een Surinamer. Ook niet tussen een Turk en een Marokkaan,' zo schrijft David in zijn dagboek. Waarop hij drie pagina's lang doodleuk alle vooroordelen oplijst tussen de verschillende bevolkingsgroepen in Amsterdam: Surinamers kunnen geen Antillianen uitstaan, Arubanen vinden Curaçaoënaars lui en dom, stadsnegers vinden bosnegers achterlijke inboorlingen, Nederlandse Joden vinden Israëli's barbaren en ga zo maar door.
Vuijsje «Dat hoofdstuk is vooral een klap in het gezicht van de blanke lezer. Blanken hebben altijd heel uitgesproken vooroordelen over zwarten, maar ze vergeten dat het omgekeerde ook geldt. En dat veel zwarten elkaar ook niet kunnen luchten, daar hebben ze geen benul van.»
Drie pagina's had jij nodig om de problemen van de multiculturele samenleving aanschouwelijk te maken: daar kunnen breedsprakige sociologen een puntje aan zuigen.
Vuijsje «Dank je wel. Ik heb een grondige hekel aan kamergeleerden die grootse uitspraken doen over de multiculturele samenleving, terwijl ze nog nooit naar de negerinnendisco zijn geweest - om het in de woorden van David te zeggen.
»Verder neem ik geen enkele stelling in, ik wil de lezer alleen doen nadenken over de manier waarop we met elkaar omgaan. Of de multiculturele samenleving al dan niet geslaagd is, zullen we ten vroegste over honderd jaar weten, als er alleen nog lichtbruine mensen rondlopen. Waarmee meteen ook het universele schoonheidsideaal bereikt zal zijn, want nu gaan blanken onder de zonnebank om er bruiner uit te zien en smeren zwarten crèmes om een lichtere huid te krijgen. Iedereen blij!»
Willekeurig gekozen politiek incorrect citaat: ''Waarom zou je een negerin nemen als je een blanke vrouw kunt krijgen?' riep Daan. 'Ik eet iedere dag filet mignon, waarom zou ik frikadellen vreten? Ik ga mijn lul toch niet in de vuilnisbak stoppen? En wat als je kinderen krijgt? Dan zit je met een kansloze koffieboon.''
Het vooroordeel: 'Blanke mensen luisteren naar oude R&B, dat vinden ze authentiek en met hart en ziel gemaakt. Nieuwe R&B vinden ze nep en te glad.'
Vuijsje «Dat is toch zo? Veel blanke vrienden van me zijn net als ik gek op Marvin Gaye en Otis Redding, maar ze gaan door hun dak als ik iets van R.Kelly opzet: vinden ze zielloos en minderwaardig spul. Waarom is populaire muziek uit 1970 per definitie beter dan die uit 2009? De onderwerpen zijn nochtans precies dezelfde: liefde, seks en meisjes versieren. Ik weet ook wel dat de muziek die je hoort als je opgroeit diepere wonden slaat, maar 't neemt niet weg dat ik elke keer naar de winkel hol als er een nieuwe cd van R.Kelly verschijnt.»
De pers: 'Naast een confronterende inhoud heeft dit boek nog een verrassing. Het is opvallend goed geschreven.' (De Volkskrant)
Vuijsje «In Nederland zijn lovende recensies doorgaans alleen weggelegd voor romans waarin de diepe betekenislagen over elkaar heen tuimelen en het taalgebruik nogal gedragen is - compleet het tegenovergestelde van 'Alleen maar nette mensen'. Dat ook de grotemensenkranten er pap van zouden lusten, nee, dat had ik nooit verwacht.»
De troeven: de scènes waarin de leefwereld van David clasht met die van Rowanda zijn ronduit hilarisch. Vuijsjes dialogen swingen als een Afrikaanse tiet, het ritme zit strakker dan een negerinnenbil in een te kleine legging met luipaardmotief, zijn observaties van de multiculturele samenleving houden steek. Trouwens, de jury hoeft zich niet te verantwoorden als zij 'Alleen maar nette mensen' wil bekronen, zo weet ook David Samuels: 'Niet iedereen weet altijd waarom ze de dingen doen zoals ze die doen. Er bestaan ook mensen die gewoon dóén.'
De handicap: het slot neigt naar dat van een doorsnee romantische komedie. De jury vraagt zich af of 'Alleen maar nette mensen' geen lucky shot is van een journalist met te veel vrije tijd.
Als ik gepensioneerd ben ga ik.......................
Ik ben mij ervan bewust dat dit de domste zin is die een mens uitspreken kan. Ook ik neem deel aan dit soort zelfbedrog.
Het begon allemaal toen ik kind was. Ik woonde in een pleeggezin. Mijn pleegvader was erger dan Beëlzebul uit Mattheüs. Vroom katholiek, elke zondag naar de kerk, vrouw en (pleeg)dochter. Thuis leefde wij een ware nachtmerrie. En altijd zei ik tot me zelf, als kind van ongeveer zeven jaar oud: 'eens als ik groter ben ga ik bij de vogels wonen. In een doos wil ik slapen in een hoge boom'.
Ik werd groter en groter. Die doos heb ik net niet gehaald maar regelmatig heb ik dagen en nachten in de natuur doorgebracht. Ik had geen woon- of verblijfplaats. En het leven gaat zoals 't gaat want als je niets weet en niets heb, blijf je geloven dat het voldoende is om ooit als de vogels te leven. Ook die tuin leek altijd groener dan die was. Hoe kon ik weten dat die vogels beloerd werden door vijanden. Door poezen bijvoorbeeld, of jagers? Of verzamelaars die ze weer kooiden. Hoe kon ik dat weten. Ik wilde zo vrij zijn als een vogel, en meer wilde ik niet.
En ik werd groter, volwassener en ouder. Altijd was er wel een obstakel in mijn leven of moest ik in het gareel lopen.
Eens hoorde ik iemand zeggen: 'Vrijheid zit in je hoofd'.
Overal kun je je vrij voelen, ook tussen mensen. Maar die wijsheid heeft niet voor mij gewerkt. Altijd ben ik vrij geweest in een kooi. Enkel en alleen omdat angst mijn raadgever was. Bang om te doen wat ik altijd had willen doen. Niemand in de steek willen laten om in mijn eigen behoefte te voorzien. Ook verantwoordelijkheid is mij altijd aangepraat. 'Dingen goed doen' een adagium waarvan ik de definitie van 'goed' nooit begrepen heb. Want mijn inzet is nooit voldoende geweest. Mijn oudste dochter haat mij omdat ik haar niet 'goed' behandeld zou hebben, mijn jongste dochter is mij zat omdat ik het 'te goed' wilde doen en ook dat is verkeerd.
Zo heb ik mij, door civilisatie en moraalridders, altijd iets laten wijsmaken waardoor ik nooit bij de vogels ben gaan wonen. Nu wacht ik op mijn werkgever, die mij boventallig moet verklaren zodat ik thuis in mijn eigen gevang, op mijn pensioen kan wachten. En als ik niet sterf of gehandicapt ben op mijn 65ste, dan hoop ik alsnog te vluchten, ver weg van dit leven. De graaiers hebben mijn pensioen zodanig geminimaliseerd dat ik genoodzaakt zal zijn om, na een leven van alleen maar werken en in 't gareel lopen, ik zonder woon- of verblijfplaats zal komen te zitten.
Dus zoek ik nu een maatje dat met mij op straat wil leven, in een subtropisch land of gewoon in het Amazonewoud van Suriname.
In mei 2008 las ik een column van Ruud Hollander, hoofdredacteur van het magazine Psychologie. Hij had het over waarnemen. Volgens hem zegt waarnemen iets over onszelf. Zo ben ik pas mooi als iemand anders dat vindt. Hij vindt bijvoorbeeld Jennifer Aniston een mooie vrouw. De dichter, Hans Tentije, die maakt 't allemaal nog mooier!
'Alles is er', schrijft hij.
'Maar ook het omgekeerde is waar. Er is niets. Iets krijgt pas kleur, geur en schoonheid als het waargenomen wordt'.
Tot die tijd is het niets en kan het alles nog worden.
Zo bakkelei ik al jaren met de geluiden van mijn lichaam. In 1996 maakte een intelligente, witte gynaecoloog met de zeer passende naam Dr. Dujardin, een einde aan mijn zeer goed functionerende darmen. Wat een routineklus, zoals het verwijderen van het meest elementaire onderdeel van vrouwen voor de voortplanting bestemd, in het ziekenhuis genoemd wordt, had moeten worden eindigde in een reeks van drie operatieve ingrepen. Zes maanden lang ging ik ziekenhuis in en er weer uit. En tot heden neem ik de geluiden waar die mijn darmen produceren. Eet ik niet op tijdhappen ze naar lucht en rommelt 't aardig daarbinnen. Ooit in een stille wachtkamer gezeten? Of op een vergadering? Geloof me, dan lijkt het wel of alle natuurelementen een substantiële herfststorm aankondigen.
Er volgt een enorme regen van uitproberen van wat de fabrikanten te bieden hebben aan artsenijmiddelen. Mijn huisarts is niet spaarzaam. Maar darmen zijn niet gek! Die proeven en voelen ook. Die nemen ook waar.
Als de menopauze met de deur in huis valt ben ik net 46 jaar geweest. Hormoonpleisters moeten het gat vullen die ontstaan is, nadat mijn uterus voor schoonheidsproducten mijn lichaam rigoureus heeft moeten verlaten. De oestrogeentjes die ik nog over heb zijn niet psychoactief meer en mijn stemming neemt zienderogen af. Dan is het zover. Een korte pillencyclus hormonen zou de redder in nood moeten zijn. Lekker puhh. Mijn dag en nacht intense relatie met de kleinste kamer en de pot is 't resultaat. Als er zoveel geluid waar te nemen is noodzaakt dat mij steeds meer van alle sociale netwerken afscheid te nemen. Op 't werk staat naast mijn bureau een grote ventilator. Niet alleen voor de zweetbuien die mij mijn adem ontnemen, ook voor de darmen die spontaan opgehoopte lucht kwijt willen.
Lusteloos en depressief ga ik door 't leven. Ik lijk wel een mens zonder zintuigen. Gelukkig kan ik nog waarnemen. Ieder gewricht dat kraakt, de verstijfde vingers die door artrose vooral in de ochtend mij verkromt aanstaren,
Mijn knieën en enkels, schouders en rug. Ik denk dan terug aan de column van Ruud Hollander waarin staat dat er eigenlijk een drukgolf ontstaat en als die de oren raakt, een registratie ontstaat van geluid. Hij zegt dus dat mijn oren het geluid maken en in dit specifiek geval niet mijn gewrichten?
Conclusie: geluid of niet, drukgolf of niet. Ik crepeer van de pijn in de ochtend en ben nu eenzaam, depressief en door een op mijn werk opgelopen Carpale tunnel syndroom, ligt mijn rechterarm er regelmatig uit.
Ik vraag mij af, als mijn baas dit leest zal hij mij humaner behandelen?
Ik wil reageren op een artikel over de AOW leeftijd in HD van 26 maart 2009 Al jaren is de politiek ons aan het hersenspoelen met het idee dat we tot 67 jaar moeten doorwerken. Als je het maar lang genoeg herhaalt, gaan mensen elkaar napraten, en gaan ze het nog geloven ook.
Er zijn andere oplossingen voor de vergrijzing. Nederland heeft al de hoogste pensioenleeftijd van Europa. In Frankrijk gaan mensen gemiddeld met 59 jaar met pensioen, België 60 jaar, Italië 61 jaar, en in Nederland 62 jaar. Want in de praktijk werken niet veel Nederlanders tot 65 jaar. Waarom een theoretische pensioenleeftijd nog hoger maken? Laat de overheid er eerst voor zorgen dat Nederlanders tot 65 jaar blijven werken. Maar in deze tijden van economische crisis zullen de ouderen wel weer vervroegd met pensioen gestuurd worden om jongeren een kans te geven. De overheid voorop. Werken tot 67 jaar betekent voor velen werken tot aan je dood. Martin Brozius heeft het net gered. Weliswaar zijn er nu veel 100 jarigen, maar deze mensen zijn geboren in een tijd dat er nog geen auto's waren. Mijn generatie is opgegroeid tussen files, uitlaatgassen en andere kankerverwekkende stoffen. Ik voorspel dat de gemiddelde leeftijd gaat dalen door een toename van kanker. Ik gun mensen na hun werkzaam leven een aantal jaren in goede gezondheid. Tenslotte heeft nog nooit iemand op zijn sterfbed gezegd: had ik maar wat meer tijd aan mijn werk besteedt.
Wanneer het hart iets in bewaring heeft blijven de beelden héél een leven ongeschonden. Jouw eerste glimlach heb ik zo vaak herbeleefd, wel duizend maal heb ´k jou opnieuw gevonden.
Generaties.
Jong mensen protesteren Roepen ´t is een treurig zootje en al ben ik niet meer zo jong ik zit toch in hetzelfde bootje.
Zij verwijten deze wereld een geweldig aantal floppen ´t klopt want in mijn jonge jaren, was ie ook al naar de knoppen
Wil je veel meer foto's zien of info lezen neem dan een kijkje in mijn archief.
http://www.bloggers.nl/Mildredenzo
WIL U EEN BERICHTJE ACHTERLATEN KLIK DAN ONDER EEN ARTIKEL OP 'REAGEER'. KAN ONDER IEDER WILLEKEURIG ARTIKEL, FOTO, BERICHT OF GEDICHT.
