Ze heeft pijn. Over haar hele lijf. Het magere, kleine lijf dat niets meer kan behappen. Na jarenlange lichamelijke en geestelijke mishandeling in het Hollandse pleeggezin, is ze nu door haar moeder op straat gedumpt.
'Wat moet je met een meisje dat geen maagd meer is', heeft ze haar moeder horen zeggen!
'Een schande voor de familie".

Serah-Beth is met haar negen levensjaren véél te klein. Een popperig, smal gelaatje, dunne beentjes en armpjes, je kan haar zo in een doosje proppen.  Als ze langs de huizen in de stille rijkelui's wijk loopt, waar de villa's achter veel palmbomen verscholen liggen, voelt zij zich ook rijk.  Ze fantaseert dat ze in een kasteel woont en kinderen die hetzelfde lot moeten ondergaan, meeneemt en verzorgt.  Serah-Beth heeft heel goed contact met de tropische vogels. Zij vertellen haar alles wat ze gehoord en gezien hebben. Regelmatig laten ze wat fruit voor haar liggen of zaadjes, zodat zij iets te kauwen heeft. Ook vandaag wordt ze begeleid door een aantal roodborstjes. Prachtige kleine vogels, donker van kleur met een enorme dieprode, volle borst.
'stil,' tjilpt er eentje ' wees stil, dan hoor je de muziek.'
Ze drukt zich tegen de heg aan. Het roodborstje strijkt neer op haar schouder.
'Hoor je dat?' Tjilpt hij dicht aan haar oor. Piano en gitaar muziek. Een samenspel.  Ze probeert te voelen. Neen, dat lukt niet! Nooit heeft ze leren voelen. Die muziek heeft iets. Een traantje zoekt een weg naar beneden.
'Holy night, silent night',
'das'n moeder die mee zingt', fluistert ze de vogels toe. Bang dat iemand anders hen hoort.

Na bijna in slaap te zijn gesust door de passaat die vanuit zee waait, verlaat Serah-Beth haar plekje. Ze loopt als verdoofd door de straten. Ook hier zijn de dagen in december kort, nat en valt de avond vroeg in. In de verte lonkt een opvallend helder licht. Het wordt donkerder en via een vies, modderig met grasbegroeid paadje sleept ze zich voort. In het halfduister ziet ze een verlaten, in elkaar gezakt, houten kampje met rieten dak.
Ziet ze twee schimmen zitten? Ze voelt geen angst. ' We wachten al zo lang op jou', zegt een tedere vrouwenstem.
' Kom, zit bij het licht. Dat geeft ook warmte'
'Josua, geef 't kindje iets te eten'. De vrouwenstem zweeft boven de wind. Een prematuur gerimpelde man schuift naar haar toe.
' Het is niet veel. Rijk zijn wij niet en God kent geen stiefkinderen dus geeft Hij voor ons allen. Eet mee'
Op een bananenblad legt hij een krentenbol. Een beker gemberbier moet haar helpen de bol naar binnen te werken.

Hij pakt z'n gitaar. Zachtjes tokkelt hij op de snaren en zingzeggend begint hij;
'Serah-Beth, eens komt alles goed in 't leven. Ons kindje Jezus werd geboren in een stal. Op aarde. In armoede. God, de Vader van alle mensen, was er voor Hem en is er nu ook voor jou. In moeilijke tijden zal hij je tillen en dragen. Onthoud, je bent bijzonder'. De vrouw schuift dicht tegen haar aan. Zachtjes streelt ze haar langs de slapen, rond haar hals, door haar krullen. Ze neuriën.
'Stille nacht, heilige nacht'.

Serah-Beth voelt zich intens gelukkig. Ze staart naar de tropische hemel vol sterren. Week worden haar armen en benen. Moe haar ogen.

Milly-Antoinet.