xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Mijn geheugen.©
Ik dank het verlies van mijn geheugen,
op de dagen dat ik geen mens hoor of zie.
Momenten waar ik mij niet graag op wil verheugen
en deurtjes veilig gesloten houd.
Opeens gaat er een deurtje open,
komt zomaar een memorie binnengeslopen.
Nestelt zich tussen mijn dagelijkse denken.
Hutselt in alle redelijkheid ratio en fantasie,
zonder er één te krenken.
De hersendelen, prefrontale cortex, zegt men geleerd,
slaan zoveel mogelijk memorie voor ons op.
Gaan wij op zoek naar wat ooit was en correleert
met de cortex die rechts huist en de zoekfunctie activeert,
gaan deurtjes open gevraagd en ongevraagd, pas op!
Ik ben dan dankbaar voor mijn geheugen,
voor het delen van de bijzondere momenten van het leven,
de ene herinnering maakt blij en is niet omgeven
door wonden en angst, geen bitterzoet herbeleven.
Ik dank voor mijn geheugen,
en bouw voort op alle redenen, ooit bedoelt,
als gevoel van dankbaarheid en waar ik van hou,
voor de bijzondere momenten ooit in mijn leven, met jou!
Mildred A.S. Meyer
20 maart 2010
|