't Was niet plezant wandelen deze morgen in het bos: regen, regen en nog eens regen.
Ik had er mij wel op voorzien (= regenkledij), maar tegen dat we terug aan de wagen waren, waren we kletsnat.
Mijn hond Chaka kon er ook niet mee lachen en eens in de wagen schudde ze de regen van haar lijf, weeral extra kuiswerk
En als je je afvraagt, "Waarom ga je in hemelsnaam wandelen bij zo'n weer"? dan antwoord ik gewoon met een andere vraag: "Ken jij een hond die geduldig kan wachten op haar wandelingetje?"
Als je goed kijkt zie je een plas water in het midden van het gangpad.
Dit was wel effekes verschieten toen ik met mijn viervoeter een zijweg van het bos naar het veld wilde inslaan.
Ik begrijp dat men de fietsers wil beletten om langs welke kant dan ook in het bos te komen crossen, maar ik vraag me af bij een mogelijke calamiteit indien iemand dringend dient geëvacueerd hoe dit in zijn werk kan gaan.
Met een brancard kun je er niet door en boven deze palen lukt het ook niet om het slachtoffer erover te tillen.
Deze reegeit stond er maar wat beteurerd bij. Ik had deze gespot in de wei en ze wist zo niet goed wat doen: weglopen of toch maar blijven staan. Ze besloot dan maar schoorvoetend het bos iets verder in te trekken, maar er was geen haast bij.
Deze week woensdag werd er een activiteit georganiseerd voor kinderen in het Raspaillebos. Veel ouders en grootouders waren ook van de partij want alle mogelijke parkings in de buurt stonden overvol.
Bedoeling was om de kinderen wegwijs te maken met wat er leeft in het bos.
Eén van de opdrachten was: kriebeldiertjes zoeken, deze goed te bestuderen en nadien weer vrij te laten.
Aan de bewoners van het bos werd gevraagd effekes hun huisje te verlaten en kennis te maken. Uitnodiging waar ze gretig op ingingen.
Deze reebok was niet van plan om recht te staan. Hij hield ons wel continu in het vizier, maar toen hij merkte dat we niet dichter kwamen bleef hij vredig liggen.
Het is een op -en aanrijden van bussen met joelende kinderen. De ene groep al wat ouder dan de andere, maar er is één constante: genoeg lawaai.
Dit vertaalt zich in het feit dat de wilde dieren zich minder laten zien en dat ik soms moet terugvallen op foto's die ik in het verleden heb genomen maar nog niet had gepost op dit of mijn vorig blog (link).
Amanita Muscaria, de vliegenzwam. Het was lang wachten dit jaar om er een aantal te ontdekken, maar als je een ander weggetje neemt in het bos, lukt het dan toch.
Een aantal artikels geleden postte ik al een foto van onze hond en een reebok. Hierna vind je er nog twee, wel op een ander tijdstip gemaakt en met een andere gastheer.
Ik ben Erik Dhaeyer, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Erik Raspaille.
Ik ben een man en woon in Galmaarden (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 26/09/1957 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, tuinieren, lekker uit eten gaan, fotograferen, reizen, enz..
Ik ben Erik Dhaeyer, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Erik Raspaille.
